Nick Cave & The Bad Seeds (21/96)
Ja hoor, hier is ‘ie.
Nick en zijn slechte zaden waren de eerste naam die voor RW18 werden aangekondigd, dus ik dacht: tijd om er eens een bio’tje voor neer te pennen. Al vanaf eind de jaren 70 speelt Nick Cave in enkele bandjes, waarvan The Boys Next Door en de Birthday Party de bekendste zijn. Uit die laatste band is in 1984 The Bad Seeds ontstaan, een veelkoppige band die ondertussen al een dikke 20 man zag komen en gaan. Naast Cave waren vooral Blixa Bargeld (frontman Einstürze Neubauten), Mick Harvey (nu in de band van PJ Harvey) en Warren Ellis (huidig lid en podiumbeest) belangrijke ‘Bad Seeds’.
Alles uitgebreid bespreken is moeilijk want de man heeft nogal wat gemaakt. Wat echt opvalt bij Cave is dat alle 16 platen met de Bad Seeds de moeite waard zijn. In die zin is hij echt een zeldzaamheid: in zo’n lange carrière zo weinig ‘steken laten vallen’. Sterker: veel mensen vinden dat zijn laatste output tot zijn beste werk behoort.
Jaren 80 Cave
In de jaren 80 klonken de Bad Seeds nog erg post punky, met een jonge, boze, gedrogeerde Cave aan de micro.
From Her To Eternity,
The Firstborn is Dead en
Kicking Against The Pricks staan vol intense nummers over sex, liefde, moord en… Elvis (waar Cave groot fan van was, Tupelo is nog steeds een vaste song in zijn set). Het volgende album,
Your Funeral My Trial, is een persoonlijk favorietje (de titeltrack! Stranger Than Kindness! The Carny!).
Tender Prey, zijn laatste plaat van de 80’s, wordt door veel mensen als een klassieker gezien. En ik vind het een goede plaat om in te stappen als je nog niks van hem kent, ookal zingt Cave nog niet zo ‘vol’ als tegenwoordig. The Mercy Seat blijft een prachtsong over iemand die in de elektrische stoel zijn misdaden ontkend/bekend. Ook live nog altijd een hoogtepunt.
Jaren 90 Cave
The Good Son laat meteen een andere kant van Cave horen: de gospelkant. Hel lijkt bijna ironisch hoe ‘mooi’ Nick soms zingt op deze plaat. The Ship Song, The Good Son en The Weeping Song zijn redelijk bekende nummers hierop. Of luister anders eens naar Lament (Eurosong kitch) en The Whitness Song (een opzwepend gospelachtig nummer), 2 nummers die tonen hoe gevarieerd de Bad Leeds kunnen zijn. Hierna volgt
Henry’s Dream, een album met veel nummers die doen denken aan dronkemansliederen. Papa Won’t Leave You Henry is een catchy stampertje (vooral de versie op het Live Seeds album) en zo staan er nog wel een paar op dat album.
Let Love In is ‘klassieker °2’, met daarop nummers die werden gecoverd door Arctic Monkeys (Red Right Hand) en Metallica (Loverman). Goed geprobeerd mannen! Op
Murder Ballads laat hij 10 nummers lang horen hoe gewelddadig of net heel poëtisch moord kan zijn. Met bekende gastbijdragen van ex-geliefde PJ Harvey en ex-lustobject Kylie Minogue. Hij en Harvey gingen uiteen en wat daaruit voortkwam wordt beschouwd als zijn derde classic:
The Boatmans Call, een heel mooi ingetogen album vol ‘laatavondikdrinkernogééntjepianomuziek’. Van dat album maakte hij een –minstens even sterk- soort van compagnionalbum…
Jaren 00 Cave
…getiteld
No More Shall We Part. Dit is het moment waarop hij definitief afkickt van alles wat god verbiedt. En alhoewel opvolger
Nocturama eventjes een dipje leek (over het algemeen wordt dit gezien al zijn minst essensiele), blijkt zijn nieuwe nuchterheid zijn inspiratie niet in de weg te staan. Dubbelalbum The
Abbatoir Blues/Lyre Of Orpheus is daar een overtuigend bewijs van. Van gospel tot blues, van harde stampers to zachte strijkers, dit album is heeerlijk gevarieerd en bovendien ook redelijk instapvriendelijk voor nieuwe Cave luisteraars.
Dig, Lazarus Dig!!! is weer helemaal wat anders: een echte rockplaat (a la Cave), voorgevloeid uit zijn al even rockende Grinderman project. Hier horen we Nick als geile nonkel (inclusief pornosnor) lekker funky en punky te wezen.
Jaren 10 Cave
2013 was een prachtig muziekjaar. Niet in het minst omdat Cave klassieker nummer 5 aflevert:
Push The Sky Away. In de hoofdrol: Warren Ellis en weer een nieuwe sound die heel stripped back klinkt. De soundtapijten over Water’s Edge en de titeltrack zijn bezwerend. En dan heb je nog Higgs Bosom Blues, nog zo’n livekraker, waarop Nick het publiek letterlijk aan zijn hart laat voelen (“boom boom boom!”). Een hart dat op zijn voorlopig laatste plaat stevig ging bloeden nadat zijn zoontje om het leven kwam. Plots komt de dood waarover Cave altijd zo graag zingt griezelig dichtbij. De rouwbrief aan Arthur Cave heet
Skeleton Tree. Een pikzwarte plaat die de aanleiding was voor zijn tour van vorig jaar, een show die bijna gezien kan worden als een viering van het leven.
[video]https://www.youtube.com/watch?v=9c-AZRiBuuw[/video]
[video]https://www.youtube.com/watch?v=BoCLqNepagg[/video]
