Heerlijk geschreven, dit is dus wat ik bedoelde met wanneer mensen de artiest écht kennen en al lang volgen, dan krijg je dit. Hoewel ik van Cave vroeger enkel het nummertje Push The Sky Away kende, ben ik echt fan geworden sinds z'n laatste album. En hoewel ik Cave's disco nog niet zo goed ken als dat ik zou willen en nog niet volledig ben ingedoken smaakt Cave per album naar meer en meer. Hij is, naast de Gorillaz op plekje twee, de artiest waar ik het meest naar uitkijk voor deze editie. Ik hoop dat ie z'n genialiteit en tristesse op een manier kan uiten zoals ie dat deed in het Sportpaleis, dat concert gaat me denk ik nog lang bijblijven en hopelijk ook die in Werchter. Prachtig.
Ik herken dit gevoel ja. Ik herinner me nog dat we bij PJ aankwamen en niet echt geheel wisten wat we ervan konden verwachten, m'n maat kende haar niet en ikzelf vond haar laatste album The Hope Six Demolition Project eigenlijk niet zo fantastisch, maar dat veranderde zeer sterk na dit concert en was één van de hoogtepunten van die editie voor me doordat ze zo'n innemende performance had neergezet die je bijna in een soort trance bracht. Die trance voelde ik trouwens ook bij Cave in het Sportpaleis, alsof je het gevoel hebt dat je het niet echt beleeft maar als een soort droom ofso. Maar je beleeft het wel degelijk en je beseft opeens dat Cave opeens 5 meter pal voor je staat, z'n verdriet uit te schreeuwen en naar jouw steun zoekt. Man man...
Ook een Sabaton kan dat voortbrengen, maar dat is nog heel anders.
