Rock Werchter 2018 - Nieuws & Geruchten
- Onderwerp starter WeckoJ
- Startdatum
Ik ben er waarschijnlijk ook wel bij! Als de sfeer goed zit, kan het inderdaad best memorabel worden denk ik!
Verder ben ik echt benieuwd naar de aankleding van The Slope. Vorig jaar was het al een fijne toevoeging op het terrein maar nu met het podium ben ik extra benieuwd. Vandaag ook eindelijk tickets gekocht dus full hype modus, nog 56 dagen! :-D
Zojuist werd het nieuwe album van The Arctic Monkeys integraal gedraaid op 3FM. Wel even wat anders, maar het klonk erg sfeervol. Dat kan nog weleens mooi uitpakken op RW. Ik verwacht dan geen enorm mee-schreeuw en spring optreden, maar eerder genieten van de sound en de sfeer.
Hier gaat wat mij betreft niets aan verloren. Één van de slechtste boekingen van dit jaar. Maar goed, ik ging toch al bij Millionnaire kijken.
Sons is idd hele slechte booking... Die mannen hebben 1 (matig) nummer, géén livereputatie (zag ze al 2 keer, enkel hun vriendjes en familie moshen) en surfen gewoon mee op de Equal Idiots-hype (hoewel die wél songs hebben)... Zeer spijtig, zeker als je ziet welke Belgische groepen Werchter daarvoor laat liggen (ik denk aan The Calicos, Lagûna, ...)
Ik snap eigenlijk niet waarom ze niet gewoon Equal Idiots (die toch al een paar hitjes hebben gehad) op de Main hebben gezet en SONS dan op de slope, had veel logischer geweest vind ik.
Hmm, ik snap dat smaken verschillen, maar ik begrijp niet goed dat het wegvallen van The Struts (main opener), op een dag met Pearl Jam, Fleet Foxes en Jack White, het verschil maakt tussen magerste dag of niet.
Maar goed, zoals ik al zei: smaken verschillen.
pretparkfan wrote:
Voor mij maakt dit van zaterdag toch wel de magerste dag van de 4…
Hmm, ik snap dat smaken verschillen, maar ik begrijp niet goed dat het wegvallen van The Struts (main opener), op een dag met Pearl Jam, Fleet Foxes en Jack White, het verschil maakt tussen magerste dag of niet.
Maar goed, zoals ik al zei: smaken verschillen.
Heel simpel nochtans. The Struts was voor mij één van de acts die ik echt moest zien die dag. Pearl Jam en Jack White zijn dat natuurlijk ook, samen met Stone Sour en ergens nog wel Stereophonics (Fleet Foxes kan mij gestolen worden). Op donderdag heb ik ongeveer even veel acts die ik wil zien, dus dat was ex aequo. Maar door het wegvallen van The Struts is de zaterdag nu plots de dag met de minste acts die ik echt wil zien. En terwijl ik op andere dagen altijd ook een act aan het begin van de dag heb die ik wil zien, heb ik dat nu niet. Maar inderdaad, smaken verschillen en daar valt helemaal niet over te discussiëren.
Ik vind Sons een zeer goede band, ook live.
Maar inderdaad heel rare zet van RW, die band heeft eigenlijk nog niets bewezen en om ze dan op de Main te zetten is echt bizar.
Ze doen wel niet heel hard hun best qua vervangers dit jaar met nog 2 en 3 maand te gaan Sons en Millionaire als vervanger (oké vind ze beide goed en ben heel blij met zeker Millionaire). Maar toch een paar kalibers lager als vorig jaar (of is dat al 2 jaar geleden?) bijvoorbeeld Slowdive die veel later als vervanger werden aangekondigd.
Maar inderdaad heel rare zet van RW, die band heeft eigenlijk nog niets bewezen en om ze dan op de Main te zetten is echt bizar.
Ze doen wel niet heel hard hun best qua vervangers dit jaar met nog 2 en 3 maand te gaan Sons en Millionaire als vervanger (oké vind ze beide goed en ben heel blij met zeker Millionaire). Maar toch een paar kalibers lager als vorig jaar (of is dat al 2 jaar geleden?) bijvoorbeeld Slowdive die veel later als vervanger werden aangekondigd.
London Grammar (23/97)
Deze keer heb ik gekozen voor een act die redelijk ver van mij af staat. Of tenminste: eentje die ik niet zo goed ken en eingenlijk weinig mee kon. Nu wel? Dat lezen jullie allemaal hieronder!
London Grammar komt niet uit Londen, maar uit Nottingham (of Wikipedia liegt). Daar leert zangeres Hannah Reid gitarist Dan Rothman kennen achter de schoolbanken, in 2009. Twee jaar later kwam percussionist en veelkunner Dominic Major erbij en was London Grammar geboren. Omdat het keelgeluid van Reid zo indrukwekkend was, sleepte het drietal snel een platencontract binnen, en daarbij de middelen om een eerste plaat te maken.
Die plaat kwam uit in 2013 en heet If You Wait. Het is een mooie verzameling trage, sensuele nummers die de band metéén naar de radioplaylists, festivals en grote concertzalen katapulteerde. De hoofdreden daarvoor was sterkhouder Strong, een grote top 10-hit waarin Hannah Reid meteen laat horen hoe krachtig haar stem is. Ik blijf het een mooi nummer vinden. En mijn ma en nonkel ook. Ook Wasting My Young Years en Hey Now werden bescheiden hitjes. Op dat debuut stond ook Nightcall, een cover van de nu al bijna vergeten franse DJ Kavinsky.
Na dat debuut en de lange tour die daarop volgde (langs o.a. Rock Werchter, HMH, Vorst Nationaal en twee keer net geen Lowlands wegens afzeggingen) werd het redelijk lang stil rond de band. Tot ze in 2017 een tweede plaat aankondigden: Truth Is A Beautiful Thing. Een verzameling nummers die nog filmischer zijn dan het debuut, en zonder échte singles. Oké: ‘Rooting for You’ en ‘Big Picture’ waren wél singles, en die werden weleens gedraaid door de StuBru’s van deze wereld, maar hitsingles waren het niet écht. Het album komt beter tot zijn recht als je het in zijn geheel beluisterd. Als ik favorieten moet kiezen, ga ik toch voor Big Picture (de single!) en Hell To The Liars, waar trouwens een mooie remix van gemaakt werd. Dat een hitsingle niet nodig is om je (hard) te doen groeien, wordt ook hier duidelijk. De AFAS live en Lotto Arena shows waren in een wind en een zucht uitverkocht, en nu staan ze dus te subben op de main van Werchter (nadat ze dat vorig jaar dus mochten doen op Pukkelpop en -oef!- eindelijk Lowlands).
Ik moet zeggen: in de juiste context vind ik deze muziek aangenaam. Op de trein bijvoorbeeld, al starend uit het raam. Gelukkig maak ik véél treinritten. The Guardian noemde deze band al ‘The XX, maar dan wel een XX die je zonder problemen kan voorstellen aan je ouders.’ Ik kan mij er wel in vinden, soms klinkt het allemaal iets té mooi (slaat dat ergens op?) Maar dat de stem van Hannah op het juiste moment een gevoelige snaar kan raken, daar twijfel ik niet aan. Ik weet zeker dat dat op het grote Werchterpodium tussen Snow Patrol en The Killers ook wel het geval zal zijn. Zeker wanneer de ondergaande zon een duit in het zakje doet.
[video]https://www.youtube.com/watch?v=L_TXvjDE5Ec[/video]
[video]https://www.youtube.com/watch?v=nWQ1BwnGHSU[/video]
Deze keer heb ik gekozen voor een act die redelijk ver van mij af staat. Of tenminste: eentje die ik niet zo goed ken en eingenlijk weinig mee kon. Nu wel? Dat lezen jullie allemaal hieronder!
London Grammar komt niet uit Londen, maar uit Nottingham (of Wikipedia liegt). Daar leert zangeres Hannah Reid gitarist Dan Rothman kennen achter de schoolbanken, in 2009. Twee jaar later kwam percussionist en veelkunner Dominic Major erbij en was London Grammar geboren. Omdat het keelgeluid van Reid zo indrukwekkend was, sleepte het drietal snel een platencontract binnen, en daarbij de middelen om een eerste plaat te maken.
Die plaat kwam uit in 2013 en heet If You Wait. Het is een mooie verzameling trage, sensuele nummers die de band metéén naar de radioplaylists, festivals en grote concertzalen katapulteerde. De hoofdreden daarvoor was sterkhouder Strong, een grote top 10-hit waarin Hannah Reid meteen laat horen hoe krachtig haar stem is. Ik blijf het een mooi nummer vinden. En mijn ma en nonkel ook. Ook Wasting My Young Years en Hey Now werden bescheiden hitjes. Op dat debuut stond ook Nightcall, een cover van de nu al bijna vergeten franse DJ Kavinsky.
Na dat debuut en de lange tour die daarop volgde (langs o.a. Rock Werchter, HMH, Vorst Nationaal en twee keer net geen Lowlands wegens afzeggingen) werd het redelijk lang stil rond de band. Tot ze in 2017 een tweede plaat aankondigden: Truth Is A Beautiful Thing. Een verzameling nummers die nog filmischer zijn dan het debuut, en zonder échte singles. Oké: ‘Rooting for You’ en ‘Big Picture’ waren wél singles, en die werden weleens gedraaid door de StuBru’s van deze wereld, maar hitsingles waren het niet écht. Het album komt beter tot zijn recht als je het in zijn geheel beluisterd. Als ik favorieten moet kiezen, ga ik toch voor Big Picture (de single!) en Hell To The Liars, waar trouwens een mooie remix van gemaakt werd. Dat een hitsingle niet nodig is om je (hard) te doen groeien, wordt ook hier duidelijk. De AFAS live en Lotto Arena shows waren in een wind en een zucht uitverkocht, en nu staan ze dus te subben op de main van Werchter (nadat ze dat vorig jaar dus mochten doen op Pukkelpop en -oef!- eindelijk Lowlands).
Ik moet zeggen: in de juiste context vind ik deze muziek aangenaam. Op de trein bijvoorbeeld, al starend uit het raam. Gelukkig maak ik véél treinritten. The Guardian noemde deze band al ‘The XX, maar dan wel een XX die je zonder problemen kan voorstellen aan je ouders.’ Ik kan mij er wel in vinden, soms klinkt het allemaal iets té mooi (slaat dat ergens op?) Maar dat de stem van Hannah op het juiste moment een gevoelige snaar kan raken, daar twijfel ik niet aan. Ik weet zeker dat dat op het grote Werchterpodium tussen Snow Patrol en The Killers ook wel het geval zal zijn. Zeker wanneer de ondergaande zon een duit in het zakje doet.
[video]https://www.youtube.com/watch?v=L_TXvjDE5Ec[/video]
[video]https://www.youtube.com/watch?v=nWQ1BwnGHSU[/video]
