Nou ja Pearl Jam en AM behoeven geen introductie natuurlijk. Het gaat juist om de kleinere acts die mensen wellicht niet (goed) kennen. Maar als je wil dat de frequentie omhoog gaat, leef je uit!
Mooi stuk, mattman!
Rock Werchter 2018 - Nieuws & Geruchten
- Onderwerp starter WeckoJ
- Startdatum
Nou ja Pearl Jam en AM behoeven geen introductie natuurlijk. Het gaat juist om de kleinere acts die mensen wellicht niet (goed) kennen. Maar als je wil dat de frequentie omhoog gaat, leef je uit!
Mooi stuk, mattman!
Dat komt door m'n redelijk optimistisch voornemen om iedere artiest wat over te schrijven en te leren ontdekken zodat 't forum niet stilletjes zat weg te ebben tussen de laatste aankondiging en het grote feest in juli. Uiteindelijk nemen die dingen een pak meer tijd in beslag dan ik dacht (voor White was ik bv een kleine week bezig met albums beluisteren) en daarnaast heb ik 't ook een pak drukker dan dat ik in 't begin had geanticipeerd.
Ik denk dat ook dat soort acts zeker een introductie verdienen hier. Sommigen volgen PJ misschien al jaren en anderen kennen hen enkel vanwege Ten. Hetzelfde geldt voor Arctic Monkeys en AM bv. Als ik White niet had beluisterd en de WS albums had gecheckt dan had ik die waarschijnlijk aan me voorbij laten gaan, een beetje hetzelfde zoals ik dat bij SOAD jammer genoeg heb laten gebeuren. Nu staat White zeer hoog aangeschreven in m'n must see lijstje! Het zorgt er ook voor dat mensen toch nieuwe dingen gaat proberen of beluisteren ipv vast te klampen aan enkel de dingen die ze wél kennen. Daarbij is niet iedereen zo frequent bezig met muziek beluisteren of wil niet iedereen even graag nieuwe muziek leren kennen, zie het AvdM draadje waar je telkens dezelfde mensen ziet posten (waar niks mee mis is natuurlijk!), maar je begrijpt m'n punt wel denk ik.
Lekker stukje weer Mattman, ik ben toch stiekem benieuwd naar Reid en co, niet alleen door de positieve reviews na Pukkelpop maar ook doordat ik hun tweede eigenlijk een pak beter vond dan hun debuut (die ook niet mis is natuurlijk), maar die tweede opent wel deuren hoor imo.
Ah ik dacht dat je doel was de onderkant van het affiche meer uit te lichten. Maar ja, Jack White (en eigenlijk London Grammar ook) staan bovenaan de poster natuurlijk. En ik ben inderdaad wel een van die mensen die Pearl Jam's Ten grijsgedraaid heeft maar hun overige werk nauwelijks kent. Recentlijk Lightning Bolt wat gaan luisteren, maar wat dat betreft is een biografie door een PJ aficionado ook welkom. Goed punt.
Mooi stuk over London Grammar. Kan me er ook volledig in vonden. Dit is een van de weinige bands die binnen dit genre voor mij overeind blijft en niet wegzakt in een moeras van zeemzoete kleffe pop. Sterke zangeres en enkele er mooie nummers. Pkp waren ze indrukwekkend en bleven buitengewoon goed overeind op een goed gevuld mainstage (en we stonden achteraan). Mijn voorkeur gaat dat moment naar Franz Ferdinabd uit, maar mocht dat vol zijn dan ga ik hier zonder problemen heen.
Opvallend dat er twee radiospots gemaakt zijn: één voor Studio Brussel en een andere voor Radio 1. Nu ja, met deze line-up kunnen ze wel aanspraak maken op wat Radio 1-luisteraars natuurlijk. En dat is een goed teken.
Hier nog een favorietje van London Grammar. Krijg altijd Massive Attack vibes van deze track.
Mis helaas wel in je stuk dat Hannah Reid het lekkerste wijf in de game is as we speak. Goed dat ik zorg dat we belangrijke zaken niet vergeten in dit topic. Geen dank!
Ik zie mijzelf wel als groot fan van deze band. Tijdens Lowlands gaven ze zonder twijfel een van de beste shows weg. London Grammar heeft twee albums die van begin tot eind geweldig zijn waarbij album nummero twee nog beter is dan de eerste. Ik raad echt aan Truth is a Beautifull Thing volledig te beluisteren voordat je ze gaat zien. Naast Florence de meest indrukwekkende vrouwlijke vocalen die ik de afgelopen jaren gehoord heb.
[video]https://www.youtube.com/watch?v=DC7sHxzRQAA[/video]
Mis helaas wel in je stuk dat Hannah Reid het lekkerste wijf in de game is as we speak. Goed dat ik zorg dat we belangrijke zaken niet vergeten in dit topic. Geen dank!
Ik zie mijzelf wel als groot fan van deze band. Tijdens Lowlands gaven ze zonder twijfel een van de beste shows weg. London Grammar heeft twee albums die van begin tot eind geweldig zijn waarbij album nummero twee nog beter is dan de eerste. Ik raad echt aan Truth is a Beautifull Thing volledig te beluisteren voordat je ze gaat zien. Naast Florence de meest indrukwekkende vrouwlijke vocalen die ik de afgelopen jaren gehoord heb.
[video]https://www.youtube.com/watch?v=DC7sHxzRQAA[/video]
Ja, die stem van Hannah Reid... niet normaal zeg, óók live. Die stem kan bij mij toch wel wat emoties losweken, ik spreek uit ervaring Ofwel ga ik hiernaar kijken, ofwel ga ik voor een goede plaats voor Anderson .Paak. Nog in twijfel.
Ofwel ga ik hiernaar kijken, ofwel ga ik voor een goede plaats voor Anderson .Paak. Nog in twijfel.
Pale Waves wordt wel opgehemeld in het Verenigd Koninkrijk, niet in het minst door NME: http://www.nme.com/blogs/nme-radar/pale-waves-great-escape-2018-review-2318954
"Pale Waves’ headline set was a dress rehearsal for arenas" "Each song in the set has the weight of a closing finale – from the lushness of opener ‘Television Romance’ through to banging new single ‘Kiss’, which harbours one of the strongest crowd reactions of the night." "The real revelation isn’t just the songs – we knew they had them already – but more the band as performers. Lead singer Heather Baron-Gracie is morphing into an iconic band leader, hair flips and all, and drummer Ciara, bassist Charlie and guitarist Hugo move and groove like a stronger unit than ever before."
Op Rock Werchter staan ze als tweede groep op de Slope geprogrammeerd op zondag (tegenover Sigrid in KluB C).
Ook opvallend vroeg op de Slope: Wolf Alice. In de radiospot van Best Kept Secret op Studio Brussel worden ze als zesde (denk ik toch) groep vernoemd, op de poster staan ze in het op één na grootste lettertype. Op Rock Werchter staan ze als tweede groep op de Slope op vrijdag (tegenover Walking on Cars in KluB C).
"Pale Waves’ headline set was a dress rehearsal for arenas" "Each song in the set has the weight of a closing finale – from the lushness of opener ‘Television Romance’ through to banging new single ‘Kiss’, which harbours one of the strongest crowd reactions of the night." "The real revelation isn’t just the songs – we knew they had them already – but more the band as performers. Lead singer Heather Baron-Gracie is morphing into an iconic band leader, hair flips and all, and drummer Ciara, bassist Charlie and guitarist Hugo move and groove like a stronger unit than ever before."
Op Rock Werchter staan ze als tweede groep op de Slope geprogrammeerd op zondag (tegenover Sigrid in KluB C).
Ook opvallend vroeg op de Slope: Wolf Alice. In de radiospot van Best Kept Secret op Studio Brussel worden ze als zesde (denk ik toch) groep vernoemd, op de poster staan ze in het op één na grootste lettertype. Op Rock Werchter staan ze als tweede groep op de Slope op vrijdag (tegenover Walking on Cars in KluB C).
SONS (24/97)
In m'n randomisator stond per ongeluk nog The Struts in het lijstje, dus heb ik ipv een andere te kiezen gewoon hun vervanger gekozen. SONS werd, terecht, niet zo positief onthaald. Niet omdat de band per se slecht is maar omdat er, met alle respect, een beter vervanger had kunnen gekozen worden. Dat gezegd zijnde.. SONS kennen de Belgen onder ons waarschijnlijk al omdat ze met de Nieuwe Lichting hebben meegedaan dit jaar en de wedstrijd ook hebben gewonnen! De jongens uit Melsele zijn sindsdien goed bezig en gaan zowat mee op de wave van Equal Idiots lijkt 't wel. Ze maken een mix van garage rock, punk en noise. Gitaarliefhebbers zullen alvast vroeg aan hun trekken komen op zaterdag. Ten slotte hebben ze met Ricochet ook een klein hitje te pakken in de Afrekening van Studio Brussel.
Begin dit jaar bracht de groep, ter ondersteuning van hun deelname aan de Nieuwe Lichting waarschijnlijk, een eerste selftitled EP uit. Hun EP klinkt eigenlijk in your face waarbij ze imo nog niet goed weten welke kant ze nu precies op moeten gaan met de band, er zit een beetje van alles in lijkt 't wel. Een vergelijking met Equal Idiots kan best maar volgens mij zit er wat meer volume in de nummers van SONS, wat je straks leest waarom. Ricochet is een fijn garage rock nummertje en staat vind ik wel terecht in de Afrekening staan. Maar ook Concrete Waves of Wanted Dead zijn vrij in your face nummers met een tempo en instrumentatie van een gemiddeld punk nummer zoals je het bijna kan verwachten. Op Tube Spit experimenteert de groep voor het eerst echt eens met hun instrumenten en gaan ze als het ware wat de psych kant op. Het nummer doet me allezins heel erg denken aan een King Gizzard-nummer. Met trage zware terugkerende hekelende gitaarrifs, spacey/distorted geluiden in de achtergrond, reverbs en stevige solo's is dit 7 minuten lange nummer misschien wel het beste nummer van de hele EP. Afsluiter Do They See Me is dan gewoon weer een stevig psych rock nummertje, ook hier wordt er gebruik gemaakt van die spacey sounds die het nummer een pak meer volume lijken te geven. Het nummer ratelt maar door aan een heerlijk stevig tempo, met net zoals bij Tube Spit een pak meer oog voor detail in de instrumentatie. De "oo-ooooo" middenin het nummer deed me écht denken aan hoe dat Stu Mackenzie dat zo heerlijk kan. Naar nummers of zelfs albums in de toekomst toe, hoop ik dat ze deze weg blijven bewandelen want het klinkt echt heerlijk. Vrij leuke verrassing dat deze groep me zo goed is bevallen, hopelijk bij jullie ook?
Favoriete nummers: Ricochet, Wanted Dead, Tube Spit, Do They See Me
Echt moeilijk kiezen die zaterdagmiddag zal het voor velen waarschijnlijk niet zijn, want Millionaire. Toch hou ik dit groepje zeker in de gaten voor de toekomst!
Bij gebrek aan echt live materiaal, hier een filmpje waar ze Ricochet brachten in de studio bij Stubru.
[video]https://www.youtube.com/watch?v=FEFnJ8buYUw[/video]
In m'n randomisator stond per ongeluk nog The Struts in het lijstje, dus heb ik ipv een andere te kiezen gewoon hun vervanger gekozen. SONS werd, terecht, niet zo positief onthaald. Niet omdat de band per se slecht is maar omdat er, met alle respect, een beter vervanger had kunnen gekozen worden. Dat gezegd zijnde.. SONS kennen de Belgen onder ons waarschijnlijk al omdat ze met de Nieuwe Lichting hebben meegedaan dit jaar en de wedstrijd ook hebben gewonnen! De jongens uit Melsele zijn sindsdien goed bezig en gaan zowat mee op de wave van Equal Idiots lijkt 't wel. Ze maken een mix van garage rock, punk en noise. Gitaarliefhebbers zullen alvast vroeg aan hun trekken komen op zaterdag. Ten slotte hebben ze met Ricochet ook een klein hitje te pakken in de Afrekening van Studio Brussel.
Begin dit jaar bracht de groep, ter ondersteuning van hun deelname aan de Nieuwe Lichting waarschijnlijk, een eerste selftitled EP uit. Hun EP klinkt eigenlijk in your face waarbij ze imo nog niet goed weten welke kant ze nu precies op moeten gaan met de band, er zit een beetje van alles in lijkt 't wel. Een vergelijking met Equal Idiots kan best maar volgens mij zit er wat meer volume in de nummers van SONS, wat je straks leest waarom. Ricochet is een fijn garage rock nummertje en staat vind ik wel terecht in de Afrekening staan. Maar ook Concrete Waves of Wanted Dead zijn vrij in your face nummers met een tempo en instrumentatie van een gemiddeld punk nummer zoals je het bijna kan verwachten. Op Tube Spit experimenteert de groep voor het eerst echt eens met hun instrumenten en gaan ze als het ware wat de psych kant op. Het nummer doet me allezins heel erg denken aan een King Gizzard-nummer. Met trage zware terugkerende hekelende gitaarrifs, spacey/distorted geluiden in de achtergrond, reverbs en stevige solo's is dit 7 minuten lange nummer misschien wel het beste nummer van de hele EP. Afsluiter Do They See Me is dan gewoon weer een stevig psych rock nummertje, ook hier wordt er gebruik gemaakt van die spacey sounds die het nummer een pak meer volume lijken te geven. Het nummer ratelt maar door aan een heerlijk stevig tempo, met net zoals bij Tube Spit een pak meer oog voor detail in de instrumentatie. De "oo-ooooo" middenin het nummer deed me écht denken aan hoe dat Stu Mackenzie dat zo heerlijk kan. Naar nummers of zelfs albums in de toekomst toe, hoop ik dat ze deze weg blijven bewandelen want het klinkt echt heerlijk. Vrij leuke verrassing dat deze groep me zo goed is bevallen, hopelijk bij jullie ook?
Favoriete nummers: Ricochet, Wanted Dead, Tube Spit, Do They See Me
Echt moeilijk kiezen die zaterdagmiddag zal het voor velen waarschijnlijk niet zijn, want Millionaire. Toch hou ik dit groepje zeker in de gaten voor de toekomst!
Bij gebrek aan echt live materiaal, hier een filmpje waar ze Ricochet brachten in de studio bij Stubru.
[video]https://www.youtube.com/watch?v=FEFnJ8buYUw[/video]
London Grammer gaat zonder twijfel (in ieder geval voor mij) één van de hoogtepunten worden van deze editie. Rooting for you is live echt indrukwekkend. En Strong blijft een geweldig nummer. Op Lowlands erg genoten. Zin in!
At The Drive-In (25/97)
Tijd om er nog eentje uit te kakken sinds het studeren niet zo vlot :lol: . At The Drive-In is een post hardcore en punk band onder leiding van Cedric Bixler uit Texas. De band werd opgericht in 1994, een tijd waar punk en hardcore helemaal terugkwamen onder leiding van onder andere Fugazi. Een eerste EP volgde nog in dat zelfde jaar waarbij ze in de underground toch een aantal fans kregen. Het duurde echter tot het eerste album, Acrobatic Tenement uit 1996, dat de bal aan het rollen ging. Ze traden bijna non-stop op in die tijd en releasten in de tussentijd nog een EPtje. Voor hun tweede album, In/Casino/Out, wilde het maar niet lukken om een geschikte producer te strikken, omdat de labels waarmee ze werkten ongeschikt waren of ermee stopten. Dus smeekten ze ieder indie label bijna om hun plaat te mogen opnemen. Uiteindelijk hapte Fearless Records toe en werd hun sophomore opgenomen. Na 2 redelijk çava albums en nationaal succes werd het tijd voor de mannen uit Texas om de wereld te proberen veroveren. Relationship of Command werd over de tijd van 7 weken opgenomen met zelfs wat opnames van Iggy Pop erbij. Het album bracht de band in de mainstream en de groep werd een wereldwijd succes.
In 2001, op de top van hun succes, zette het vijftal er een punt achter. De reden waarom was dat ze gewoon moe getourd en dus fysiek en mentaal op waren, maar daarnaast waren er ook artistieke verschillen tussen de bandleden die ervoor zorgden dat ze niet meer op 1 lijn zaten. Dat tweede werd de rede voor het ontstaan van The Mars Volta onder leiding van Bixler en Rodríguez enerzijds en Sparta door de andere bandleden anderszijds. In 2012 kwam de band terug samen en de reünie was een feit, maar achteraf gezien liep dat niet echt van een leien dakje. Rodríguez kon zich niet meer vinden in de nummers van ATDI en was in conflict met Bixler. Uiteindelijk kwam er een tweede reünie in 2015 en kwam er in 2017 ook een nieuw album aan nl. in•ter a•li•a.
Ondanks dat de band zo invloedrijk is geweest heeft het tot 2016, hun tweede reünie-periode dus, geduurd vooraleer ze op Werchter te zien waren. Het zijproject, The Mars Volta, van Bixler en Rodríguez stond dan weer wel sinds het begin op Werchter, 2x zelfs. Dit jaar komen ze op donderdag de Barn op stelten zetten.., een gezellig mosh partijtje? Check.!
Acrobatic Tenement is een eerste recht toe recht aan kennismaking met de band. De band zweeft op dit debuut constant tussen hoogtes en laagtes. Niet alleen letterlijk qua instrumentatie en tempo op nummers als Initiation. Maar ook figuurlijk waarbij nummers bijna flarden worden, half afgemaakt lijken en zeer rommelig klinken. Aan de andere kant zitten er dan weer een aantal leuke nummertjes op dit album die dit album echt wel kracht bij zetten maar als plaat op zich blijft 't een beetje haken.
Favoriete nummers: Initiation en Skips On The Record
Het tweede album In/Casino/Out komt dus niet veel later, in 1998 maar instrumenteel en Bixler's stem klinkt toch al pak volwassener als op hun debuut. De eerste vier nummers springen er voor mij direct uit. Ze proberen net zoals op hun debuut ook 'tragere' nummers zoals For Now... We Toast of Lopsided, wat ik wel kan appreciëren. Niet alleen omdat het een soort rust moment is in het album maar ook omdat het niet een compleet in your face-album zou zijn.
Favoriete nummers: Alpha Centauri, Canbara, Hulahoop Wounds, Napoleon Solo en Lopsided
In 2000 kwam het meest ambitieuze album van de band uit. Het staat imo toch een eind weg van waar ze een paar jaar daarvoor waren begonnen met de band. De screamo lyrics, de rifs en lekkere solo's zijn nog steeds aanwezig maar je merkt bij dit album pas echt hoe hard de band de afgelopen jaren is gegroeid in z'n kunnen. De band durft te experimenteren maar probeert toch nog vast te houden aan die post hardcore basis. Het is volgens mij het meest volledige ATDI album en dé plaat die je moet beluisteren ter voorbereiding van hun set.
Favoriete nummers: Pattern Against User, One Armed Scissor, Invalid Litter Dept., Enfilade, Quarantined en Cosmonaut
in•ter a•li•a, is eigenlijk totaal aan me voorbij gegaan vorig jaar en ik denk eigenlijk dat redelijk weinig mensen afwisten van het nieuwe album van ATDI (of ben ik mis?). Het album voelt eigenlijk meer aan als een gemiddelde rock plaat dan aan iets wat Relationship Of Command doet denken. Ik snap wel dat de band een iets andere richting is uitgedraaid qua muziek, omdat ze waarschijnlijk uit hun sound zijn uitgegroeid ofso? Los van Bixler's vrij herkenbare stem lijk 't wel of dit album wel door eender welke rock band zou kunnen gemaakt zijn. De vocals zijn, waarschijnlijk door de leeftijd, een pak braver geworden. Instrumenteel en eigenlijk vocaal komt 't vrij mediocre over en voelt 't als een dikke stap naar beneden van wat ze vroeger maakten.
Favoriete nummers: No Wolf Like The Present, Holtzclaw en Hostage Stamps
[video]https://www.youtube.com/watch?v=c7qAOxvEgrA[/video]
[video]https://www.youtube.com/watch?v=8KYAVkMyfp0[/video]
Tijd om er nog eentje uit te kakken sinds het studeren niet zo vlot :lol: . At The Drive-In is een post hardcore en punk band onder leiding van Cedric Bixler uit Texas. De band werd opgericht in 1994, een tijd waar punk en hardcore helemaal terugkwamen onder leiding van onder andere Fugazi. Een eerste EP volgde nog in dat zelfde jaar waarbij ze in de underground toch een aantal fans kregen. Het duurde echter tot het eerste album, Acrobatic Tenement uit 1996, dat de bal aan het rollen ging. Ze traden bijna non-stop op in die tijd en releasten in de tussentijd nog een EPtje. Voor hun tweede album, In/Casino/Out, wilde het maar niet lukken om een geschikte producer te strikken, omdat de labels waarmee ze werkten ongeschikt waren of ermee stopten. Dus smeekten ze ieder indie label bijna om hun plaat te mogen opnemen. Uiteindelijk hapte Fearless Records toe en werd hun sophomore opgenomen. Na 2 redelijk çava albums en nationaal succes werd het tijd voor de mannen uit Texas om de wereld te proberen veroveren. Relationship of Command werd over de tijd van 7 weken opgenomen met zelfs wat opnames van Iggy Pop erbij. Het album bracht de band in de mainstream en de groep werd een wereldwijd succes.
In 2001, op de top van hun succes, zette het vijftal er een punt achter. De reden waarom was dat ze gewoon moe getourd en dus fysiek en mentaal op waren, maar daarnaast waren er ook artistieke verschillen tussen de bandleden die ervoor zorgden dat ze niet meer op 1 lijn zaten. Dat tweede werd de rede voor het ontstaan van The Mars Volta onder leiding van Bixler en Rodríguez enerzijds en Sparta door de andere bandleden anderszijds. In 2012 kwam de band terug samen en de reünie was een feit, maar achteraf gezien liep dat niet echt van een leien dakje. Rodríguez kon zich niet meer vinden in de nummers van ATDI en was in conflict met Bixler. Uiteindelijk kwam er een tweede reünie in 2015 en kwam er in 2017 ook een nieuw album aan nl. in•ter a•li•a.
Ondanks dat de band zo invloedrijk is geweest heeft het tot 2016, hun tweede reünie-periode dus, geduurd vooraleer ze op Werchter te zien waren. Het zijproject, The Mars Volta, van Bixler en Rodríguez stond dan weer wel sinds het begin op Werchter, 2x zelfs. Dit jaar komen ze op donderdag de Barn op stelten zetten.., een gezellig mosh partijtje? Check.!
Acrobatic Tenement is een eerste recht toe recht aan kennismaking met de band. De band zweeft op dit debuut constant tussen hoogtes en laagtes. Niet alleen letterlijk qua instrumentatie en tempo op nummers als Initiation. Maar ook figuurlijk waarbij nummers bijna flarden worden, half afgemaakt lijken en zeer rommelig klinken. Aan de andere kant zitten er dan weer een aantal leuke nummertjes op dit album die dit album echt wel kracht bij zetten maar als plaat op zich blijft 't een beetje haken.
Favoriete nummers: Initiation en Skips On The Record
Het tweede album In/Casino/Out komt dus niet veel later, in 1998 maar instrumenteel en Bixler's stem klinkt toch al pak volwassener als op hun debuut. De eerste vier nummers springen er voor mij direct uit. Ze proberen net zoals op hun debuut ook 'tragere' nummers zoals For Now... We Toast of Lopsided, wat ik wel kan appreciëren. Niet alleen omdat het een soort rust moment is in het album maar ook omdat het niet een compleet in your face-album zou zijn.
Favoriete nummers: Alpha Centauri, Canbara, Hulahoop Wounds, Napoleon Solo en Lopsided
In 2000 kwam het meest ambitieuze album van de band uit. Het staat imo toch een eind weg van waar ze een paar jaar daarvoor waren begonnen met de band. De screamo lyrics, de rifs en lekkere solo's zijn nog steeds aanwezig maar je merkt bij dit album pas echt hoe hard de band de afgelopen jaren is gegroeid in z'n kunnen. De band durft te experimenteren maar probeert toch nog vast te houden aan die post hardcore basis. Het is volgens mij het meest volledige ATDI album en dé plaat die je moet beluisteren ter voorbereiding van hun set.
Favoriete nummers: Pattern Against User, One Armed Scissor, Invalid Litter Dept., Enfilade, Quarantined en Cosmonaut
in•ter a•li•a, is eigenlijk totaal aan me voorbij gegaan vorig jaar en ik denk eigenlijk dat redelijk weinig mensen afwisten van het nieuwe album van ATDI (of ben ik mis?). Het album voelt eigenlijk meer aan als een gemiddelde rock plaat dan aan iets wat Relationship Of Command doet denken. Ik snap wel dat de band een iets andere richting is uitgedraaid qua muziek, omdat ze waarschijnlijk uit hun sound zijn uitgegroeid ofso? Los van Bixler's vrij herkenbare stem lijk 't wel of dit album wel door eender welke rock band zou kunnen gemaakt zijn. De vocals zijn, waarschijnlijk door de leeftijd, een pak braver geworden. Instrumenteel en eigenlijk vocaal komt 't vrij mediocre over en voelt 't als een dikke stap naar beneden van wat ze vroeger maakten.
Favoriete nummers: No Wolf Like The Present, Holtzclaw en Hostage Stamps
[video]https://www.youtube.com/watch?v=c7qAOxvEgrA[/video]
[video]https://www.youtube.com/watch?v=8KYAVkMyfp0[/video]
Queens of the Stone Age (26/97)
https://www.inmusicfestival.com/sites/default/files/styles/large/public/inm-web-post-800x600-qotsa.jpg?itok=jcRmOJrq
En daar is er dan weer een, een headliner! En dit keer is het een van mijn meest favoriete bands(en tevens ook mijn eerste die ik hier bespreek), namelijk de Queens of the Stone Age(later Qotsa voor het gemak). De geruchten waren natuurlijk behoorlijk aanwezig al voordat ze aangekondigd werden, aangezien er al een hoop data voorbij druppelden en vervolgens was het zo ver met de aankondiging. Ze staan op één van de sterkste dagen dit jaar voor mij persoonlijk, want die Donderdag is alleen al door de combo Qotsa + Gorillaz fenomenaal goed. De band is ontstaan in 1996 en bracht in 1998 hun debuutplaat uit. Het bekendste bandlid van de band is Josh Homme, maar ook namen als Mark Lanegan(voormalig lid) en Troy van Leeuwen zullen bekend in de oren klinken en zelfs Dave Grohl heeft in de band gezeten(2001/2002 en drumt mee op Like Clockwork). Al met al is deze Stoner Rock band een band dat stuk voor stuk goede platen uit heeft gebracht.
De debuutplaat van Qotsa is een self-titled album. Deze is behoorlijk goed, maar breekt nog geen kannen en kruiken. Een route is zeg maar ingezet en het is duidelijk wat voor muziek het gaat worden. Ik zal eerlijk bekennen dat dit de plaat is dit ik het minst vind en dat het de plaat is die ik het minste ken. Er zullen sporadisch wel eens 1 of 2 nummers van gespeeld worden, maar meer is het niet. Er zitten zeker wel wat lekkere tracks en mijn favorieten zijn daarom ook wel Regular John en Avon.
Dit album werd opgevolgd met het album Rated R. Dit is een van mijn favoriete Qotsa platen. Niet omdat het zo geweldig is(want sommige latere albums zijn kwalitatief misschien wel beter), maar het ragt zo lekker door. Feel Good Hit Summer is een echte Qotsa classic in mijn optiek, maar nummers als The Lost Art Of Keeping Secret of Auto Pilot(Een van de rustigere nummers hierop) en Better Living Through Chemistry zijn ook echt heerlijk. Als afsluiter is I Think I Lost My Headache ook fenomenaal lekker, maar de outro ervan moet je wel liggen. Pure dissonantie waarin het album afgesloten wordt. Dit album was tevens het begin van een band die zijn doorbraak aan het maken was(en dat vervolgens deed met het opvolgende plaat).
Songs for the Deaf, de beste plaat van Qotsa. Stuk voor stuks classic songs van Qotsa en een concept wat heel fijn beluisterd. Elk nummer sluit af met een leuk radiofragment, waardoor je het gevoel krijgt dat je als het ware in een auto zit en het aan het luisteren bent. Het album bestaat officieel uit 14 nummers en er is geen enkel nummer dat ik er af zou halen. Het toppunt zit echter wel in het begin, want vanaf het eerste nummer t/m Songs for the Dead is het echt pure klasse. Elk van die nummers kan je van verwachten dat als ze live gespeeld gaan worden, iedereen die ze kent los zal gaan. Songs for the Dead, wat wellicht niet zo bekend is als No One Knows(Toch wel hun bekendste nummer volgens mij), zal ongetwijfeld de setlist gaan afsluiten. Dat kan soms wel 10 minuten of meer doorgaan, wat bij mij twee keer al is gebeurd(Sportpaleis 2013 en Ziggo Dome 2017). Dit album is in mijn ogen een meesterwerk en zal ik als ik er aan zou denken elke dag wel naar kunnen luisteren. De inspiratie voor dit album was voor Josh Homme ook alsof hij door een Zuid Californische woestijn reed.
Dit album werd vervolgens opgevolgd met Lullabies to Paralyze. Het begint met een mooie lullaby(Hoe toepasselijk), maar openbaart zich vervolgens lekker hard met Medication. Dat word opgevolgd met Everybody knows that you’re insane, wat een beetje als een combo klinkt van de eerste 2(niet qua sound per se). Begint ook rustig, maar barst uiteindelijk heerlijk open. Gedurende het album merk je erg dat de sound wel hevig en hard nog is, maar met ook rustige stukken tussendoor en gewoon een minder hardere sound dat dit album verre van een Song for the Deaf 2.0 maakt. Little Sister is misschien het bekendste nummer van deze plaat, en terecht ook. Heerlijk nummer, net als Someone’s In The Wolf. Al met al een heerlijk Qotsa album weer. Enige kanttekening vind ik wel dat het naarmate het einde van de plaat in zicht komt, het wat afzwakt omdat het allemaal niet heel spectaculair meer klinkt naar mijn mening.
Dan komt Era Vulgaris, een heerlijk stonerrock album gewoon. Ik vind dat het qua sound een level up is vergeleken met Lullabies to Paralyze, maar het is wel in de zelfde richting. Dit is misschien wel het beste album waarop de echte stonerrock sound naar voren komt. Is dit het beste album? Nope, waarschijnlijk niet eens top 3(al vind ik dat altijd lastig). Turning On The Screw is een heerlijk begin van het album, maar de vlammen spatten de pan pas echt uit wanneer het tweede nummer Sick, Sick, Sick wordt ingezet. De inspiratie voor dit album was itt Songs for the Deaf dat hij in dit geval een rit maakte door Hollywood. Dit album is uiteindelijk wat langzamer, en heviger dan vorige werken.
Dan komt het meest donkere en eigenaardige Qotsa album in mijn ogen; Like Clockwork. Voor degene die het niet weten, in 2010 is Josh Homme in het ziekenhuis beland en is hij zelfs even dood geweest, waarna hij weer tot leven gewekt werd en kwam voor maanden in een depressie te zitten. Hij wilde stoppen met muziek, maar besloot uiteindelijk toch een album te gaan maken en toen kwam dit eruit. Like Clockwork is niet als alle andere Qotsa albums, het is donkerder, grauwer en gewoon anders dan alle andere platen. Ook hierop drumt Dave Grohl weer mee. Mijn favoriete tracks zijn I Sat By The Ocean, Vampira of Time and Memory, If I Had a Tail, My God is the Sun en het prachtige afsluitende Like Clockwork. Over het algemeen is dit album gewoon heel erg steady en luistert het heel fijn weg. Ik ben ook nog altijd dankbaar dat ik er in 2013 in het Sportpaleis bij was bij het concert van de Like Clockwork tour, want wat klonken deze nummers live mooi.
En dan is daar het laatste album, Villains! De band heeft vanuit sommige hoeken wel kritieken gehad hierop, dat het te poppy zou zijn of in ieder geval niet hard genoeg. Ik geef ze die kritieken niet. Verre van zelfs, want ik vind dit een top plaat ook weer. Ten eerste luistert het heerlijk weg. Het is gewoon heerlijke rock, die in het geval van dit album wat meer swingt en grooved. Wat minder hard dan alle andere albums(muv Like Clockwork) en misschien op sommige momenten wat meer op safe, maar daar zit de kracht er voor mij ook in. Het hoeft niet over de top te zijn, want daar gaat het soms ook mis. Het voelt allemaal wat losser aan op dit album. Favoriete tracks zijn Feet Don’t Fail Me Now, The Way You Used To Do, Domesticated Animals, Head Like A Haunted House en Villains of Circumstance.
Queens of the Stone Age zal gewoon een van mijn favoriete bands blijven en ik kan dan ook niet wachten totdat ik ze op Werchter ga zien. De kracht van deze band is dat ze geen slechte muziek maken. Het is gewoon altijd goed. Het is misschie niet de meest innovatieve band, maar wanneer het er op aankomt proberen ze elke keer wel weer een andere soort sound te creëren.
[video]https://youtu.be/dOsmG-sufNc[/video]
[video]https://youtu.be/RilMu_tfGws[/video]
[video]https://youtu.be/zvFtPwBTfh8[/video]
[video]https://youtu.be/6wjJ1ZUDwOo[/video]
https://www.inmusicfestival.com/sites/default/files/styles/large/public/inm-web-post-800x600-qotsa.jpg?itok=jcRmOJrq
En daar is er dan weer een, een headliner! En dit keer is het een van mijn meest favoriete bands(en tevens ook mijn eerste die ik hier bespreek), namelijk de Queens of the Stone Age(later Qotsa voor het gemak). De geruchten waren natuurlijk behoorlijk aanwezig al voordat ze aangekondigd werden, aangezien er al een hoop data voorbij druppelden en vervolgens was het zo ver met de aankondiging. Ze staan op één van de sterkste dagen dit jaar voor mij persoonlijk, want die Donderdag is alleen al door de combo Qotsa + Gorillaz fenomenaal goed. De band is ontstaan in 1996 en bracht in 1998 hun debuutplaat uit. Het bekendste bandlid van de band is Josh Homme, maar ook namen als Mark Lanegan(voormalig lid) en Troy van Leeuwen zullen bekend in de oren klinken en zelfs Dave Grohl heeft in de band gezeten(2001/2002 en drumt mee op Like Clockwork). Al met al is deze Stoner Rock band een band dat stuk voor stuk goede platen uit heeft gebracht.
De debuutplaat van Qotsa is een self-titled album. Deze is behoorlijk goed, maar breekt nog geen kannen en kruiken. Een route is zeg maar ingezet en het is duidelijk wat voor muziek het gaat worden. Ik zal eerlijk bekennen dat dit de plaat is dit ik het minst vind en dat het de plaat is die ik het minste ken. Er zullen sporadisch wel eens 1 of 2 nummers van gespeeld worden, maar meer is het niet. Er zitten zeker wel wat lekkere tracks en mijn favorieten zijn daarom ook wel Regular John en Avon.
Dit album werd opgevolgd met het album Rated R. Dit is een van mijn favoriete Qotsa platen. Niet omdat het zo geweldig is(want sommige latere albums zijn kwalitatief misschien wel beter), maar het ragt zo lekker door. Feel Good Hit Summer is een echte Qotsa classic in mijn optiek, maar nummers als The Lost Art Of Keeping Secret of Auto Pilot(Een van de rustigere nummers hierop) en Better Living Through Chemistry zijn ook echt heerlijk. Als afsluiter is I Think I Lost My Headache ook fenomenaal lekker, maar de outro ervan moet je wel liggen. Pure dissonantie waarin het album afgesloten wordt. Dit album was tevens het begin van een band die zijn doorbraak aan het maken was(en dat vervolgens deed met het opvolgende plaat).
Songs for the Deaf, de beste plaat van Qotsa. Stuk voor stuks classic songs van Qotsa en een concept wat heel fijn beluisterd. Elk nummer sluit af met een leuk radiofragment, waardoor je het gevoel krijgt dat je als het ware in een auto zit en het aan het luisteren bent. Het album bestaat officieel uit 14 nummers en er is geen enkel nummer dat ik er af zou halen. Het toppunt zit echter wel in het begin, want vanaf het eerste nummer t/m Songs for the Dead is het echt pure klasse. Elk van die nummers kan je van verwachten dat als ze live gespeeld gaan worden, iedereen die ze kent los zal gaan. Songs for the Dead, wat wellicht niet zo bekend is als No One Knows(Toch wel hun bekendste nummer volgens mij), zal ongetwijfeld de setlist gaan afsluiten. Dat kan soms wel 10 minuten of meer doorgaan, wat bij mij twee keer al is gebeurd(Sportpaleis 2013 en Ziggo Dome 2017). Dit album is in mijn ogen een meesterwerk en zal ik als ik er aan zou denken elke dag wel naar kunnen luisteren. De inspiratie voor dit album was voor Josh Homme ook alsof hij door een Zuid Californische woestijn reed.
Dit album werd vervolgens opgevolgd met Lullabies to Paralyze. Het begint met een mooie lullaby(Hoe toepasselijk), maar openbaart zich vervolgens lekker hard met Medication. Dat word opgevolgd met Everybody knows that you’re insane, wat een beetje als een combo klinkt van de eerste 2(niet qua sound per se). Begint ook rustig, maar barst uiteindelijk heerlijk open. Gedurende het album merk je erg dat de sound wel hevig en hard nog is, maar met ook rustige stukken tussendoor en gewoon een minder hardere sound dat dit album verre van een Song for the Deaf 2.0 maakt. Little Sister is misschien het bekendste nummer van deze plaat, en terecht ook. Heerlijk nummer, net als Someone’s In The Wolf. Al met al een heerlijk Qotsa album weer. Enige kanttekening vind ik wel dat het naarmate het einde van de plaat in zicht komt, het wat afzwakt omdat het allemaal niet heel spectaculair meer klinkt naar mijn mening.
Dan komt Era Vulgaris, een heerlijk stonerrock album gewoon. Ik vind dat het qua sound een level up is vergeleken met Lullabies to Paralyze, maar het is wel in de zelfde richting. Dit is misschien wel het beste album waarop de echte stonerrock sound naar voren komt. Is dit het beste album? Nope, waarschijnlijk niet eens top 3(al vind ik dat altijd lastig). Turning On The Screw is een heerlijk begin van het album, maar de vlammen spatten de pan pas echt uit wanneer het tweede nummer Sick, Sick, Sick wordt ingezet. De inspiratie voor dit album was itt Songs for the Deaf dat hij in dit geval een rit maakte door Hollywood. Dit album is uiteindelijk wat langzamer, en heviger dan vorige werken.
Dan komt het meest donkere en eigenaardige Qotsa album in mijn ogen; Like Clockwork. Voor degene die het niet weten, in 2010 is Josh Homme in het ziekenhuis beland en is hij zelfs even dood geweest, waarna hij weer tot leven gewekt werd en kwam voor maanden in een depressie te zitten. Hij wilde stoppen met muziek, maar besloot uiteindelijk toch een album te gaan maken en toen kwam dit eruit. Like Clockwork is niet als alle andere Qotsa albums, het is donkerder, grauwer en gewoon anders dan alle andere platen. Ook hierop drumt Dave Grohl weer mee. Mijn favoriete tracks zijn I Sat By The Ocean, Vampira of Time and Memory, If I Had a Tail, My God is the Sun en het prachtige afsluitende Like Clockwork. Over het algemeen is dit album gewoon heel erg steady en luistert het heel fijn weg. Ik ben ook nog altijd dankbaar dat ik er in 2013 in het Sportpaleis bij was bij het concert van de Like Clockwork tour, want wat klonken deze nummers live mooi.
En dan is daar het laatste album, Villains! De band heeft vanuit sommige hoeken wel kritieken gehad hierop, dat het te poppy zou zijn of in ieder geval niet hard genoeg. Ik geef ze die kritieken niet. Verre van zelfs, want ik vind dit een top plaat ook weer. Ten eerste luistert het heerlijk weg. Het is gewoon heerlijke rock, die in het geval van dit album wat meer swingt en grooved. Wat minder hard dan alle andere albums(muv Like Clockwork) en misschien op sommige momenten wat meer op safe, maar daar zit de kracht er voor mij ook in. Het hoeft niet over de top te zijn, want daar gaat het soms ook mis. Het voelt allemaal wat losser aan op dit album. Favoriete tracks zijn Feet Don’t Fail Me Now, The Way You Used To Do, Domesticated Animals, Head Like A Haunted House en Villains of Circumstance.
Queens of the Stone Age zal gewoon een van mijn favoriete bands blijven en ik kan dan ook niet wachten totdat ik ze op Werchter ga zien. De kracht van deze band is dat ze geen slechte muziek maken. Het is gewoon altijd goed. Het is misschie niet de meest innovatieve band, maar wanneer het er op aankomt proberen ze elke keer wel weer een andere soort sound te creëren.
[video]https://youtu.be/dOsmG-sufNc[/video]
[video]https://youtu.be/RilMu_tfGws[/video]
[video]https://youtu.be/zvFtPwBTfh8[/video]
[video]https://youtu.be/6wjJ1ZUDwOo[/video]
Moet zeggen dat ze met deze At The Drive-In, Nine Inch Nails en Idles 3 acts hebben die bijzonder hard zijn voor een festival als RW. Samen met Refused is band toch wel een gezicht van de nieuwe hardcore beweging een kleine 20 jaar geleden.
Ik vind deze ATDI wel tof en ben redelijk benieuwd naar deze band. Al hoor ik zowel heel positieve als heel negatieve dingen over hun liveshows. Op plaat kinken ze vlijmscherp en superstrak, maar hoor dat het live soms rommelig is. Iemand die deze al gezien heeft?
@ Yannick, echt een vet stuk dit. ?
Ik vind deze ATDI wel tof en ben redelijk benieuwd naar deze band. Al hoor ik zowel heel positieve als heel negatieve dingen over hun liveshows. Op plaat kinken ze vlijmscherp en superstrak, maar hoor dat het live soms rommelig is. Iemand die deze al gezien heeft?
@ Yannick, echt een vet stuk dit. ?
De eerste singles waren echt geweldig. Meteen die 1975 sound te pakken. Echter zijn alle liedjes die daarna zijn uitgekomen een vrij slap aftreksel daarvan. Live schijnen ze niet heel overtuigend te zijn. Ik zou wat livesetjes op youtube bekijken voordat je deze act op je blokkenschema zet. Maarja, wie weet verassen ze wel
Top werk @Yannick !!
De recensies voor Pale Waves op Eurosonic logen er ook niet om (in negatieve zin). En aangezien Sigrid daar (met Superorganism) voor velen dé act van het weekend was (o.a. 3voor12 en een aantal OOR recensenten) ga ik op dat tijdstip toch voor die laatste.
Moet zeggen dat ze met deze At The Drive-In, Nine Inch Nails en Idles 3 acts hebben die bijzonder hard zijn voor een festival als RW. Samen met Refused is band toch wel een gezicht van de nieuwe hardcore beweging een kleine 20 jaar geleden.
Ik vind deze ATDI wel tof en ben redelijk benieuwd naar deze band. Al hoor ik zowel heel positieve als heel negatieve dingen over hun liveshows. Op plaat kinken ze vlijmscherp en superstrak, maar hoor dat het live soms rommelig is. Iemand die deze al gezien heeft?
@ Yannick, echt een vet stuk dit.
Die reunie is heel vlammend begonnen (de show in AB was legendarisch), maar daarna werd snel duidelijk dat ze enkel samengekomen zijn voor het geld. Dat ze tegen hun zin op het podium lijken te staan en de eigen fans anderen afraden om er tickets voor te kopen zegt genoeg. Vandaar ook die bijzonder ondermaatse nieuwe plaat. Is enkel een legitimatie om nog 2 jaar langer te kunnen cashen, waarna Cedric en Omar terug naar hun meer eigenzinnige projecten kunnen keren.
Mmmm... mocht ik een top-10-lijstje maken met optredens waar ik het meest naar uitkijk, staat At the Drive In toch in die lijst... Een naam die bij onze groep op gejuich onthaald werd bij de aankondiging. Sommige van mijn vrienden dwepen met deze groep (al van vroeger), ik heb ze pas de laatste maanden ontdekt door er echt veel naar te luisteren... Invalid Litter Dept., One Armed Scissor, Arcarsenal, Pattern Against User... zijn toch wel echte topsongs. Over hun live-reputatie weet ik niets, ook nog niets op Youtube opgezocht... Ik ben alleszins van plan om Alice in Chains vervroegd te verlaten om een goede plek in The Barn te hebben.
