De tips van deze week:
Een Oostenrijkse post-blackmetalband, maar wel met een progressief randje,
Harakiri for the Sky, heeft met Mære een fantastisch album uitgebracht. Voor de liefhebbers is het laatste nummer een cover van Placebo's Song To Say Goodbye, waar ze uiteraard een heel eigen blackmetaldraai aan hebben gegeven. Mære is heerlijk in balans en het moet dan ook raar lopen wil ie niet hoog in mijn eindejaarslijst belanden. Echter, het jaar is nog lang...Overigens geeft Zware Metalen het een 95/100, wat duidelijk aangeeft dat het pareltje is in het genre.
Het Schotse
Mogwai heeft met As the Love Continues ook weer een album uitgebracht, als opvolger van het vorig jaar uitgebrachte ZEROZEROZERO. Tja, instrumentele post-rock, dan doe je het al redelijk gauw goed bij mij. Waar ik ZEROZEROZERO echter best vond tegenvallen, heb ik dat bij dit nieuwe album minder. Tikkeltje moderner dan wat ik van ze ken, maar daarom niet minder.
Het Noorse
Helsinki Horizon (was dit niet Finland? Nee) heeft een EP uitgebracht genaamd Signal Flares, wat heeft gezorgd voor een aanstekelijke combinatie van shoewave, dreampop en post-rock. Schrik niet van dat laatste label. Deze EP is meer dan dat.
Afgelopen jaar heeft
Bob Hund, een Zweedse experimentele indierockband, een theatertourtje gedaan (onder de toen geldende maatregelen) en daarvan hebben ze nu ook een EP gereleased: Bobhundteaterkonsert. Laat ik vooropstellen dat je niks van de muziek verstaat, als je geen Zweeds spreekt, maar dat maakt de muziek er niet minder op. Aanrader, die niet op deze EP staat overigens, maar al even geleden is uitgebracht, is 0-100.
Ik had me blijkbaar vergist in de tijd, aangezien ik dacht dat dit vorige week al was gebeurd, maar het was toch afgelopen vrijdag dat
Smith & Burrows met hun tweede album is opgedoken. Ik weet niet zo goed wat ik hiervan moet vinden. Het is niet per se slecht, maar ik sta ook niet te springen. Muziek van Smith's Editors dringt voor mijn gevoel aardig door in Only Smith & Burrows Is Good Enough, wat het voor mij niet super maakt, maar er staan zeker nummers op die goed weg te luisteren zijn. P.S.: Mocht iemand weten wat voor genre dit is, geef 't a.u.b. door (voor m'n eindejaarslijst). Ik heb wat moeite mee om dit te classificeren.
Vervolgens wil ik graag nog een album uit januari toelichten:
Avdey - Gates of Horn and Ivory uit Tunesië. Dit is eigenlijk alles wat ik niet had verwacht toen ik het voor het eerst opzette. Ik zou het zelf beschrijven als psychedelische jazz met oosterse invloeden, maar waar ook ambient en rock doorsprenkelt. Sowieso een best experimenteel geheel. Heerlijk album.
Deze is van vorige week:
Abiotic met Ikigai (Japans voor 'een reden om hier te zijn'; CC: Zware Metalen). Abiotic maakt technische deathmetal. Mocht je nou niet zo van de deathmetal, er zitten in veel nummers hele interessante, complexe instrumentale stukken, dus misschien kan je daar je plezier uit halen. Ik ben zelf normaal ook niet zo van dit soort metal, maar ik heb me aangenaam laten verrassen, instrumentaal, maar ook zeker de vocalen.
Excuus voor degenen die niet in de metalsferen zitten. Er zijn nogal wat releases uitgekomen de afgelopen week, waardoor ik die meer beluisterd heb. Volgende is
Lake of Tears - Ominous. Deze Zweden houden wel van doom-/gothicmetal met een psychedelisch en progressief randje. Dat merk je ook weer duidelijk terug op Ominous. Cosmic Sailor (nummer 8 van de 9) is een fantastisch rustig nummer en zeker de moeite waard als je niet het volledige album wil luisteren. Hetzelfde geldt voor het afsluitende In Gloom, die beide niet heel representatief voor het album zijn, maar het wel laten aanvoelen als passende afsluiters.
Door met een Nederlandse inbreng: One Lifetime van het Nederlandse
Tip Jar, dat americana maakt. Geen super hoogstaand album, maar wel fijne muziek om bij weg te dromen.
Dan nog een klein beetje folk. Een EP, geloof ik, van de Canadese
Alex Nunes: Alright. Akoestische folk welteverstaan. Niet super, ook niet slecht.
Ik heb, jawel, ook nog naar Heaux Tales van
Jazmine Sullivan geluisterd. Niet enorm onder de indruk. Ben sowieso al geen R&B-fan, maar dit was 't niet echt. Had er in ieder geval meer van verwacht na alle lovende recensies na de Super Bowl. Daarmee wil ik niet zeggen dat het een slecht album is, maar gewoon minder aan mij besteed.
Ik eindig de tiplijst van deze week met een band uit een ver land, Indonesië. Ze hebben al eens op ADE (2016) gestaan met hun experimentele muziek. Ik heb het natuurlijk over
Senyawa en hun album Alkisah. Op Alkisah wordt, zoals eigenlijk ook op eerdere albums, traditionele Indonesische muziek gemengd met avant-garde en hun inspiratiebronnen folk, punk en drone, wat zorgt voor een wel heel bijzonder album. Maar eigenlijk doen deze termen geen recht aan het album, want het is veel meer dan dat. Het voelt meer alsof je op een reis wordt meegenomen. Ga dat beluisteren!
Volgende week dan o.a. (eindelijk, nu wel) Balthazar, Jack Poels, Alice Cooper, Altın Gün, Architects, Epica, Blanck Mass, King Gizzard & The Lizard Wizard en Neil Young.
En graag nog een oproep om ook jullie favoriete albums neer te zetten 
