BESTE albums van 2015 !!!

Wel weet ik dat ik dit album nog lang bij me zal dragen. Een nummer als Drawn to the Blood zal ik denk ik zelfs nooit vergeten. Prachtig.

Sterkte Sam! Voor mij zelf ook het favorietje van album, prachtig nummer. Mooi dat muziek weer van zulke grote betekenis kan zijn.


Age of Adz is een van Sufjans beste albums!

Voor mij ook niet een van de betere albums van Sufjan, denk ook wel dat dit zijn meest aparte album is wat hij gemaakt heeft. In ieder geval niet vergelijkbaar met de rest van zijn werk.
Ik zal 'Vesuvius' nog eens aanzetten ;)
 
1. Deafheaven – New Bermuda



Deafheaven doet het weer! Met Sunbather leverde de band mijn favoriete album van 2013 af, en in 2015 herhalen ze dat kunstje zonder problemen. Ik zal maar met de deur in huis vallen: New Bermuda is geen tweede Sunbather, en haalt dat niveau ook niet. Het is wel een ontiegelijk sterke plaat die ervoor zorgt dat Deafheaven nu toch echt in de Eredivisie van de black metal mee kan draaien. Maar dit album is niet enkel black metal, er is ook regelmatig ruimte voor post-rock, indie en shoegaze. Deafheaven slaagt er op New Bermuda nog beter in om deze invloeden te combineren en een zeer geslaagde mix van deze genres neer te zetten. New Bermuda is een donkere plaat, maar de dromerige sfeer blijft aanwezig. Luna is verreweg het beste nummer op dit album, en één van mijn favoriete Deafheaven tracks in het algemeen. De band bouwt in dit nummer op naar een climax waar je u tegen zegt en weet onderweg kippenvel te creëren in het prachtige middenstuk. Geen seconde wordt onbenut gelaten en Deafheaven weet op New Bermuda de hele luistertijd mijn aandacht vast te houden.

Deafheaven heeft het debuutalbum niet kunnen overtreffen. Dat is jammer, maar tegelijkertijd een vrijwel onmogelijke opgave. Met New Bermuda leveren ze doodleuk alweer het album van het jaar af voor mij, wat een geweldige band is dit toch.

2. Frank Carter & the Rattlesnakes – Blossom



Het scheelt een piemelhaar van een luis, tussen Blossom en New Bermuda. Frank Carter stevende lange tijd af op de nummer 1 positie in mijn jaarlijst, maar heeft het net niet gehaald. Ik leerde deze kleine man met de grote mond kennen op Pukkelpop. Samen met The Rattlesnakes gaf hij verreweg de beste show van het hele festival. Frank Carter is de vroegere zanger van Gallows, en bracht dit jaar zijn eerste soloalbum uit. Carter schreeuwt, briest en tiert zoals nooit tevoren. De ongelofelijk bak agressie die Blossom heeft liet mij na de eerste luisterbeurt sprakeloos achter. Tracks als Juggernaut, Fangs en I Hate You zijn stuk voor stuk nummers waarin Frank zich helemaal bloot geeft aan de luisteraar en hen een kijkje in zijn leven gunt. Blossom is een keiharde knal in je gezicht, een brok energie waar je u tegen zegt. Maar er is meer: The Rattlesnakes zijn stuk voor stuk loeistrakke muzikanten. Op het eerste gehoor lijkt Blossom een makkelijke beukplaat, maar onder de muren van geluid gaat een hoop subtiliteit schuil. Ik ontdek nog steeds nieuwe dingen in vrijwel alle nummers, en na zo’n 50 luisterbeurten is dat erg knap. Frank Carter toont met Blossom aan dat hij Gallows niet nodig heeft, samen met The Rattlesnakes levert hij een meesterwerk af.

3. Julia Holter – Have You In My Wilderness



Julia Holter heeft met Loud City Song en Ekstasis een speciaal plekje gekregen in mijn platenkast. Deze platen zijn allebei van ongekende klasse en ik draai ze nog regelmatig. Met Have You In My Wilderness lost Holter de hoge verwachtingen helemaal in. Have You In My Wilderness klonk mij al snel een stuk toegankelijker in de oren, maar Julia blijft er desondanks op los experimenteren. Dit album bestaat uit echte popliedjes, met een kop en een staart. Dit is bij Julia Holter wel eens anders geweest maar het is totaal geen nare ontwikkeling. Het album barst van de popliedjes, met geweldig mooie melodieën en instrumentatie. Hoe dan ook blijft Julia de luisteraar op Have You In My Wilderness nog altijd op het verkeerde been zetten, de solo van de blazerssectie in Sea Calls Me Home zag ik bijvoorbeeld totaal niet aankomen. De zoete popliedjes in combinatie met de tegendraadsheid die Holter altijd heeft gehad zorgt voor een zeer aangename luisterervaring. Julia Holter fascineert en betoverd op dit album en doet dit op een unieke manier. Een pracht van een album.

4. Ought – Sun Coming Down



Ought is een nieuwe ontdekking geweest dit jaar. Verschillende keren live mogen zien, en dit Sun Coming Down tot in den treure gedraaid. Het bijzondere is dat ik op het eerste gehoor helemaal niet zo gecharmeerd was van deze band. Saai en onorigineel waren dingen die bij de eerste luisterbeurt omhoog kwamen. Na de derde luisterbeurt begonnen de nummers van Sun Coming Down zich in mijn hoofd te nestelen en vanaf dat moment raakte ik verslingerd aan dit plaatje. Een verslaving is er een goed woord voor. Sun Coming Down is misschien wel het album dat ik dit jaar het vaakst heb afgespeeld, en nog altijd zeer regelmatig doe. Het zogenaamde moeilijke tweede album is gewoon een nóg betere plaat dan het debuutalbum van Ought, stukken consistenter ook. Beautiful Blue Sky roept direct de naam van een luchtige Sonic Youth bij me op, het album kon niet op een betere manier geopend worden. ‘I'm no longer afraid to die. Cause that is all that I have left. Yes! Yes!’. Fucking hells yeahs Ought, ik dans met jullie mee.

5. The World Is A Beautiful Place & I Am No Longer Afraid to Die – Harmlessness



De band met de lange naam, ik stel jullie voor aan The World Is a Beautiful Place & I Am No Longer Afraid to Die. Zo. Het is moeilijk om de sound van deze band goed te beschrijven, ze zijn moeilijk in een hokje te stoppen. Indie, post-punk, post-rock en, schrik niet, emo zijn dingen die in me opkomen wanneer ik naar Harmlessness luister. Deze mix van stijlen maakt een zeer interessant plaatje. The World Is A Beautiful Place bestaat uit 9 leden, dat blijkt ook uit de grootse sound die ze neerzetten op hun tweede album. Desondanks blijft dit album bij vlagen ook zeer intiem. Neem een track als You Can’t Live Here Forever, een rustige ballad die een aantal minuten voortkabbelt om vervolgens met behulp van een strijkkwartet naar een hoogtepunt toe te werken. Ondanks dat vrijwel ieder nummer naar een climax opbouwt blijft dit trucje wel boeien omdat de band het steeds op een andere manier aanpakt. Harmlessness klonk op het eerste gehoor erg glad, en dat blijft een beetje mijn probleem met deze plaat. Ik moet echt in de stemming zijn voor een album dat zo melancholisch is als Harmlessness. Wanneer ik dat ben werkt het geweldig, en dan weet deze band me heel diep te raken.
 
Hulde voor de climax, de #hype, de onderbouwingen/toevoegingen en de interessante keuzes! Ik deel je liefde voor New Bermuda niet bepaald, maar dat hoeft ook niet natuurlijk ;). Frank Carter en The World etc. ga ik binnenkort zeker nog eens opzetten! Oh en sterkte met het overlijden van je vriend! Ik had er wel het een en ander van meegekregen op Musicmeter, maar geen idee dat je hem ook persoonlijk kende!
 
Dankjewel @mynoseknows! Ik ben benieuwd naar je mening over Frank Carter en The World Is A Beautiful Place.

Bedankt voor het volgen en de #hype medeforumleden, ik heb veel plezier beleefd aan het uitwerken van mijn lijstje en het lezen van jullie reacties!
 
Mooie top 5 inderdaad, veel verschillende platen en ik snap je keuzes ook zeker al is 'New Bermuda' simpelweg niet aan mij besteedt door al dat geschreeuw. Julia Holter ga ik nog wel een keertje opzetten.
Leuk om te zien dat 'Harmlessness' het zelfs tot je top 5 heeft weten te schoppen, zeker een plaat die meer aandacht verdiend.

Je uitwerking heeft de #hype waargemaakt, nu weer aftellen naar eind volgend jaar dan maar weer...
 
Zeer interessante keuzes Gloeilamp. En oprecht genoten van je verhaaltjes erbij. I believed the #hype.

Ik wil trouwens graag Gallows ontdekken. Ik ken die te weinig. Waarmee begin ik het best?
 
Bedankt voor de complimenten @Wessel en @mattman. Mijn favoriete album van Gallows is Grey Britain, maar Orchestra of Wolves is ook erg sterk. Op beide albums worden de vocals nog verzorgd door Frank Carter ;)
 
Tja Sam, die nummer een begrijp ik nog steeds niet. Verder een heel lekker lijstje! Vooral je nummres 2,3 en 4 zijn geweldige albums! Ook hulde voor je manier van schrijven en de tijd die je erin hebt gestoken. Heb er van genoten. De #hype was meer dan terecht een #hype.

Nu zal ik mijn lijstje maar eens gaan maken. Zal er vanavond eens voor gaan zitten. Al zal ik er iets minder over gaan schrijven.
 
Netjes Sam! Had niet verwacht dat iemand Deafheaven nog hoger zou plaatsen dan ik (2e), maar dat is ook gewoon zo'n enorm sterke plaat. Verder leuk om Julia Holter en Ought zo hoog te zien, stiekem delen wij nog vrij veel albums in de top 10 ;)
 
Mijn lijstje dan maar. Met onderbouwing natuurlijk, want wat is een eindejaarslijstje zonder onderbouwing tegenwoordig nog op Festileaks.

1. Prurient – Frozen Niagara Falls[power electronics, harsh noise]

Mijn onbetwiste nummer één, al vanaf vrij vroeg in het jaar. Deze combinatie tussen industrial metal, harsh noise, power-electronics en spoken word is een van de albums die me écht in de harsh-noise trok. Het heeft de intensiteit van industrial die je opgefokt achterlaat, maar vindt zijn sterkte in de gevarieerdheid. Een track als Greenpoint zorgt ervoor dat je ruim anderhalf uur volledig gebiologeerd bent. Het is voor mij één van de weinige albums die ik ooit gehoord heb waardoor ik compleet in een andere wereld belandde. Erg indrukwekkend, en voor mij persoonlijk met kop en schouders de nummer één.

2. Dr. Yen Lo – Days With Dr. Yen Lo[hiphop]

Hoewel dit jaar naar mijn mening geen geweldig jaar was voor hiphop, is mijn nummer twee toch een beats & bars album. Als je er een etiket op wil plakken althans. Op papier mag het namelijk een hiphopalbum zijn, van beats is nauwelijks sprake. De monotone, filosofische, geëngageerde teksten van Ka vloeien over de producties van Preservation. Hij maakt weinig gebruik van beats, waardoor het ritme bepaald wordt door de vocalen. Desondanks – of misschien wel daardoor - is de productie ongelofelijk interessant. Er wordt meesterlijk gebruik gemaakt van samples, en van de muziek en quotes uit de film The Manchurian Candidate waarop het album gebaseerd is. De teksten van Ka zitten zo ingenieus in elkaar dat ze misschien gaan over de koude oorlog, maar tegelijkertijd minstens zo veel zeggen over de hedendaagse wereld. Verreweg mijn favoriete hiphopalbum van 2015.

3. Stara Rzeka - Zamknęły się oczy ziemi[folk, metal, drone]

De meest spannende psychedelica die ik in tijden heb gehoord. Dit duistere, atmosferische album is het product van een combinatie van folk, psych, drone en metal, en is in alle facetten geslaagd. Met tracks die in lengte variëren tussen de twee en twintig minuten is het album een ware trip die je meeneemt langs de grenzen van gitaarmuziek en versterkers. Het effect van de muziek is moeilijk in woorden uit te drukken, zet het album vooral een keertje in z’n geheel aan!

4. Blue Daisy – Darker Than Blue[r&b, jungle]

Op papier een singer-songwriter, maar als het ‘’zomaar’’ een singer-songwriter was geweest was Blue Daisy niet zo hoog geëindigd. Om er even een willekeurig citaat bij te pakken dat de lading aardig dekt: ‘’Singer-songwriters zijn kut, Singer-songwriters zijn kut, Singer-songwriters zijn kut, Singer-songwriters zijn kut’’ – Matthijs(aka MrMantel). Goed, op papier dus. In de praktijk is het een ontzettend gewaagd en spannend album. Kwesi Darko zet met dit album namelijk een album neer dat speelt met de regeltjes van genre-gebondenheid. Darker Than Blue zweeft ergens tussen de r&b, hiphop, jungle, trance en zelfs drum ’n bass. Denk aan King Krule die durft te experimenteren. In dit geval heeft dat experiment bijzonder goed uitgepakt, een van de voorbeelden dat R&S dit jaar de plank niet mis weet te slaan.

5. Sufjan Stevens – Carrie & Lowell[folk, ‘singer-songwriter’]

Sufjan Stevens kan wel de vreemde eend in de bijt genoemd worden. Qua genre past hij namelijk totaal niet in dit rijtje, zeker gezien het feit dat hij met Carrie & Lowell afstand deed van alle experiment, en de nadruk legt op de folkkant in zijn muziek. Ik heb er lang mee gewacht om dit album op te zetten, simpelweg omdat ik er niet aan toe kwam en andere albums voorrang kregen. De woorden dat andere albums voorrang krijgen heb ik teruggenomen zodra ik het album voor het eerst opzette. Ik denk dat ik jullie er verder weinig over kan vertellen, iedereen hier heeft het album gehoord en de meesten zijn er dan ook laaiend enthousiast over. Laat ik het houden bij dat ik zelden zó geraakt ben door een uurtje opgenomen muziek.

6. Levon Vincent – Levon Vincent[techno, house]

Ook een album dat ik pas laat opzette, maar simpelweg omdat ik niet mee had gekregen dat Levon Vincent dit jaar een album uitbracht. Een oplettende John wist te voorkomen dat ik een top-10 notering misliep, waarvoor nogmaals dank. Levon Vincent maakt met dit album techno die beter tot zijn recht komt door een koptelefoon dan door de speakers op de dansvloer. Het is één van die albums die steeds interessanter wordt, naar mate je het vaker opzet. Er zijn flink wat luisterbeurten voor nodig om alle laagjes weg te pellen, maar het is de moeite waard. Gevoel is niet het juiste woord, maar ik gebruik het even bij gebrek aan beter: het is overdonderend om te horen hoeveel gevoel iemand weet te leggen in muziek die binnen het stugge format van techno past. Een boodschap overbrengen, en tegelijkertijd alle menselijke eigenschap uit de muziek kunnen filteren, de beschrijving klinkt misschien als een hoop oeverloos gezwam maar het bestaat daadwerkelijk, en het is maar weinig muzikanten gegeven.

7. Varg – Ursviken[dark ambient]

Samen met de volgende twee albums mijn favoriete ambient-project van dit jaar. Subtiele dark-ambient en drone wisselen elkaar af en vullen elkaar aan. Een sferischer album dan dit ga je niet vinden in 2015’s catalogus. Minimale ritmes en uitgesponnen geluidsgolven maken dit album tot een angstaanjagende reis vol met muzikale elementen die ijskoud aandoen. Varg doet hier wat Northaunt eerder dit jaar deed, maar zonder te vervelen. Ambient vormt de basis voor het album, maar 2-step, minimal footwork, minimal techno en minimal house spelen ieder een rol. Een aanrader voor iedereen die kennis wil maken met ambient, maar niet weet waar te beginnen.

8. Worriedaboutsatan – Even Temper[ambient, house]

Een tweede ambientalbum dat dit jaar zeer wist te overtuigen, zij het wat minder abstract dan Varg’s album. Het album is wat gevarieerder, het zweeft ergens tussen ambient, house, en doet melodischer en minder industrieel aan dan Varg. Het duo levert hierdoor echter ook in qua experiment, wat het net wat minder interessant maakt dan bovengenoemde. Desalniettemin is dit album een topper. Sleep Of The Foolish, Jaki en Baychimo zijn twee van de beste minimal tracks die ik dit jaar heb mogen beluisteren. Het heeft zo zijn ups en downs, maar de ups zijn tracks waar je op terug blijft komen naarmate de tijd verstrijkt. Een teken dat dit album er een is om te koesteren.

9. Steinbrüchel – Parallel Landscapes[ambient]

Ik denk dat met de twee bovengenoemde albums wel voldoende is gezegd over kwaliteitsambient uit 2015. Steinbrüchel zorgt voor driemaal scheepsrecht met Parallel Landscapes. Het is meteen ook het meest ondergewaardeerde album van 2015 als je het mij vraagt. Ik kwam het album door stom toeval tegen, en na wat verder onderzoek bleek dat deze muzikant zijn albums al jarenlang onafgebroken mijlenver onder de radar uitbrengt. Ik heb er nergens wat over gelezen en dat is zonde, wat dit album is uniek. De muziek is gestript tot zijn ware essentie, een plek waar alleen geluidsgolven bestaand uit vervormde klokken- en xylofoongalmen de luisteraar in een ware hypnose brengen. Om er een schepje bovenop te doen: Hypnotiserend met een hoofdletter H.

10. Patrick Higgins – Social Death Mixtape[neo-classical, electro-acoustic]

Technisch gezien misschien wel het beste album van 2015 in mijn lijstje. Patrick Higgins is een muzikant die de essentie van neo-klassieke muziek volledig omgooit. Pattern Select is een van de beste openingstracks die ik heb gehoord dit jaar, en hij zet deze trend voort op de rest van het album. Spelend met de meest interessante aspecten van elektro-akoestische muziek, soundboards en versterkers maakt Patrick Higgins van Social Death Mixtape een van de meest desoriënterende stukken muziek van 2015. Elektrische gitaren, piano’s, violen, het komt allemaal voorbij op orthodoxe en minder orthodoxe wijzen. Higgins wordt een van de grootste talenten in de Britste klassieke scene gezien, en Social Death Mixtape onderschrijft dat met verve. Voor degenen die ik hiermee geïnteresseerd heb: begin met Pattern Select en Curves, Points, Lines – No. 3.

11. M.E.S.H. – Piteous Gate[ambient techno, IDM]

Techno op de meest edge-cutting manier die ik dit jaar gehoord heb. Ambient techno, IDM, Junglebeat en acid house worden versmolten tot een industrieel geheel dat zijn gelijke niet kent. M.E.S.H. z’n unieke benadering van sound-design maakt Piteous Gate tot een project dat van begin tot eind boeit. De gebroken, onregelmatige ritmes hebben iets uiterst onbehaaglijks. Dit wordt versterkt door de grillige instrumentatie. Het is de koude rilling die je voelt bij het luisteren, nee ervaren, van dit album wat het zo verslavend maakt. Denk aan een album dat het midden houdt tussen Autechre en Squarepusher, voeg er een extra deel duisternis aan toe en je hebt een aardig beeld van de muziek. Het is echter de koude rilling bij het beluisteren, die Piteous Gate tot de ervaring maakt die het is. The Black Pill is een van de meest heftige tracks die ik dit jaar gehoord heb, zonder volledig de abstractie in te duiken. Geen gemakkelijke kost, maar een absolute must voor eenieder die houdt van experimentele elektronica.

12. Container – LP[industrial techno]

Verreweg het meest aggressieve techno-album van dit jaar komt van een meester op het gebied van gelaagdheid. Industriële techno zo industrieel als je het je voor kunt stellen. Van brute breakcore kicks tot snoeiende snares en en allesverslindende hihats. Harsh noise-elementen versmolten tot een ongelofelijk eentonig ritme zorgen voor een verhoogde en onregelmatige hartslag. De basisbeats hebben wel wat weg van live-percussion. Container gebruikt op LP maatsoorten die je zelden hoort in wat voor genre dan ook, laat staan in het genre techno waar negentig procent van de releases gebaseerd is op een laffe 4x4 beat. LP schuurt en wringt snoeihard met alles wat los en vast zit. Container laat je tenenkrommend headbangend achter, alsof je zojuist naar een gruwelijke metalplaat heb zitten luisteren. Bijzonder knap en vrij uniek voor een techno producer. Techno mag dan een bekrompen genre zijn, Container laat hier overtuigend zien dat het ook anders kan.

13. Ghost Bath – Moonlover[black metal, blackgaze]


Mijn favoriet van het trio black-metal albums dat het tot favoriete albums schopte dit jaar. Zowel instrumentaal als vocaal ongelofelijk indrukwekkend. Zelden heb ik zoveel emotie in een metal-album mogen ontdekken, een kwaliteit waar blackgaze zich overigens uitstekend voor leent. Zo getuige ook The Long Goodbeye en Revisionist. Ghost Bath doet geen concessies, een kwaliteit die het album naar mijn mening ver boven bijvoorbeeld de nieuwe Deafheaven plaatst. Met New Bermuda verwordt Deafheaven op enkele momenten min of meer tot een karikatuur van de eigen opzet. Moonlover daarentegen lijkt recht uit het hart. Geen onwijs moeilijk album om te doorgronden, en in dit geval is dat misschien wel een van de kwaliteiten. Emotie en boodschap liggen aan de oppervlakte, wat het eenvoudig maakt om je in te leven in het album.

14. Vril – Portal[industrial techno]

Als je het mij vraagt draait dansvloer-techno allemaal om drive. En drive is wat Vril in overvloed in Portal weet te implementeren. Overvloedig gebruik van side-chain compression maakt dit album, samen met de grillige highs tot een juweeltje binnen de industrial techno. Het ontbreekt het album misschien een beetje aan variatie en experiment, maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door de opzwepende adrenalinekicks en de constante drive. Voetjes van de vloer en gaan met die banaan!

15. Damien Dubrovnik – Vegas Fountain[harsh noise, spoken word]

Een van de muzikaal grovere albums uit mijn top 20. De overeenkomsten met Niagara Falls zijn overduidelijk. De mix van harsh-noise, death industrial en spoken word is overweldigend en enorm ongemakkelijk op een uiterst interessante manier. Voor mij een teken dat het een album van kwaliteit is. Een track als On It’s Double maakt regelrechte angst los, een soort filmische ervaring zonder bewegende beelden. Dissonantie speelt een enorme rol, wat het album samen met de ongelofelijk duistere lyrics(voor zover te ontrafelen) tot een extreem ongemakkelijk geheel maken. Maar wederom: onbehaaglijkheid is ook een emotie. Een hele interessante zelfs, mits op de juiste manier aangewend.

16. An Autumn For Crippled Children – The Long Goodbeye
17. Hey Colossus – In Black and Gold
18. Matthew Shipp Chamber Ensemble – The Gospel According to Matthew & Michael
19. Kerridge – Always Offended Never Ashamed
20. Auscultation – L’étreinte Imaginaire
21. Ben Zimmerman – The Baltika Years
22. Kendrick Lamar – To Pimp a Butterfly
23. Eternal Tapestry – Wild Strawberries
24. Troyka – Ornithophobia
25. Sannhet – Revisionist
26. Matrixxman – Homesick
27. Dasha Rush – Sleepstep
28. Badbadnotgood & Ghostface Killah – Sour Soul
29. Lotic – Heterocetera EP
30. Kenneth Kirschner – Compressions & Rarefactions
31. Ovod – Between the Days
32. Roman Rauch – Heliocentric
33. Ahnnu – Perception
34. Lakker – Tundra
35. Uniform – Perfect World
36. Inventions – Maze of Woods
37. Fort Romeau – Insides
38. ENA – Divided
39. Floating Points – Elaenia
40. Colleen – Captain Of None
41. Florian Hecker & Mark Leckey – Hecker Leckey Sound Voice Chimera
42. Rafael Anton Irisarri – A Fragile Geography
43. Anna Caragnano & Donato Dozzy – Sintetizzatrice
44. Destruction Unit – Negative Feedback Resistor
45. Jlin Narlei – Dark Energy
46. Holly Herndon – Platform
47. Hunee – Hunch Music
48. Mary Yalex – Beyond Borders
49. Smurphy – A Shapeless Pool of Lovely Pale Colours Suspended In The Darkness
50. Conrad Schnitzler & Pyrolator – Con-struct

En de rest op Rateyourmusic

Favoriete tracks van 2015:

1. Mick Jenkins – P’s & Q’s
2. Floating Points – Peroration Six
3. Worriedaboutsatan – Baychimo
4. Prurient – Greenpoint
5. Roman Rauch – Brickhouse
6. Ben Zimmerman – Life Without Liz
7. Dj Spinn, DJ Rashad & Danny Brown – Dubby
8. Kendrick Lamar – How Much A Dollar Cost
9. Sufjan Stevens – Should Have Known Better
10. Joey Bada$$ - Haezus View
11. Vril – Portal 1
12. Jack J – Thirstin’
13. DJ Koze – XTC
14. Dr. Yen Lo – Day 3
15. Patrick Higgins – 1…………….(I)
16. Auscultation – Promise You’ll Haunt Me
17. Blue Daisy – My Heart
18. Lorenzo Senni – Elegant And Never Tiring
19. Destruction Unit – Salvation
20. Fort Romeau – All I Wanted
21. M.E.S.H. – The Black Pill
22. Boof – Backlash
23. Marching Church – Your Father’s Eyes
24. Inventions – Escapers
25. Quicksails – Greenhouse In Spring
 
Nee, mooi! Zal Levon Vincent binnenkort nog eens een kans geven, en M.E.S.H. Voor het eerst beluisteren. Lakker vind ik nog laag staan, ben daar de laatste tijd heel enthousiast over. En geen Oneohtrix Point Never?
Wel mooi dat Sufjan zo universeel positief onthaald wordt, door aan de ene kant jou maar aan de andere kant ook mensen van mijn studie die zich niet in muziek verdiepen.
 
Lol ik ken helemaal niets.

Haha, dat dacht ik dus ook. Kos gaat toch altijd wel een stapje dieper dan de rest :p
Eens kijken welk album ik er nog uit pik als ik tijd heb om de verhaaltjes door de lezen.

Leuk die top tracks van het jaar trouwens. Misschien ga ik ook nog een toplijstje met losse tracks maken.
Dat lijstje ga ik in ieder geval wel even luisteren, die albumlijst is geen beginnen aan:p
 
Stara Rzeka en Hey Colussus zijn wel aan te raden. Voor de rest, Geen flauw idee XD
 
Nee, mooi! Zal Levon Vincent binnenkort nog eens een kans geven, en M.E.S.H. Voor het eerst beluisteren. Lakker vind ik nog laag staan, ben daar de laatste tijd heel enthousiast over. En geen Oneohtrix Point Never?
Wel mooi dat Sufjan zo universeel positief onthaald wordt, door aan de ene kant jou maar aan de andere kant ook mensen van mijn studie die zich niet in muziek verdiepen.

Hmja, ik krijg niet zo goed vat op dat album van Oneohtrix Point Never. Sowieso niet zo'n onwijs grote fan van die breakcore elementen/Venetian Snares synths. Squarepusher en Mu-ziq schopten het er ook niet bijzonder ver mee bij mij dit jaar. Mij allemaal wat te chaotisch, maar ik snap wel dat het album zo goed ontvangen wordt. Van Lakker had ik in eerste instantie ook verwacht dat hij hoger zou eindigen, heeft zelfs een tijdje in m'n top 10 gestaan, maar hij is toch wat afgezakt. Blijft een unieke plaat echter, en de artwork is sick(zeker icm de colored vinyl).
 
3. Beach House – Thank Your Lucky Stars
Het enige album dat in de buurt komt van Sufjan Stevens, ik wil Courtney Barnett/Kendrick Lamar oid hier niet mee vergelijken ;).

Deze doet me echt nog minder dan Depression Cherry.
Goed om Benjamin Clementine, New Order en Neon Indian terug te zien komen.
 
Deze doet me echt nog minder dan Depression Cherry.
Depression Cherry vind je dus ook niet zoveel aan? Ben benieuwd of je wel wat met Bloom kan dan. Kan natuurlijk ook zijn dat je de hele sound niets vind, maar ben wel benieuwd.
 
Wessel wrote:
Deze doet me echt nog minder dan Depression Cherry.
Depression Cherry vind je dus ook niet zoveel aan? Ben benieuwd of je wel wat met Bloom kan dan. Kan natuurlijk ook zijn dat je de hele sound niets vind, maar ben wel benieuwd.

Ik zal Bloom binnenkort nog eens aanzetten. Maar ik heb denk ik niet zoveel met de sound van Beach House.
 
Nou, ik heb ook een lijstje. Waarschijnlijk denk ik er morgen weer iets anders over, maar goed. De nummer 1 tot en met 6 staan wel redelijk vast.

1. The Slow Show - White Water
2. Brandon Flowers - The Desired Effect
3. Lianne La Havas - Blood
4. Courtney Barnett - Sometimes I Sit and I Think, Sometimes I Just Sit
5. Radkey - Dark Black Makeup
6. Death Cab For Cutie - Kintsugi
7. Toundra - IV
8. Belle & Sebastian - Girls In Peacetime Want To Dance
9. New Order - Music Complete
10. Modest Mouse - Strangers To Ourselves
11. Frank Turner - Positive Songs For Negative People
12. Föllakzoid - III
13. El Vy - Return To The Moon
14. Balthazar - Thin Walls
15. FFS - FSS
16. John Coffey - The Great News
17. CHVRCHES - Every Open Eye
18. Noah Gundersen - Carry The Ghost
19. The Decemberists - What a Terrible World, What a Beautiful World
20. Kurt Vile - B'lieve I'm Going Down
21. Julia Holter - Have You In My Wilderness
22. Satellite Stories - Vagabonds
23. Steven Wilson - Hand. Cannot. Erase.
24. Godspeed You! Black Emperor - Asunder, Sweet and Other Distress
25. Kendrick Lamar - To Pimp A Butterfly
 

Users who are viewing this thread