11. Drug Church – Hit Your Head
Drug Church was tot voor de release van
Hit Your Head een onbekend bandje voor mij. Opererend vanuit de Verenigde Staten brachten ze hun tweede album
Hit Your Head uit. Drug Church maakt een mix tussen hardcore en punkrock die in de lijn ligt van bands als
Modern Life Is War, Turnstile, Single Mothers en
Blacklisted. Voor mij dus direct een hele interessante release. Uiteindelijk hebben deze gasten de verwachtingen zelfs overtroffen.
Hit Your Head is, zeker voor een punkrock plaat, een zeer veelzijdige trip geworden. De tempowisselingen en lyrics zijn van een hoger niveau dan veel bands die in hetzelfde genre aan de weg timmeren. Een nummer als
Drunk Tank is bijvoorbeeld een kneiter van een track, en een absoluut hoogtepunt op dit album. Wanneer je bovenstaande bands kan waarderen is Drug Church dus een dikke aanrader, ik ben heel diep onder de indruk. De explosie die
Hit Your Head heet dreunt hier nog even door, en ik heb daar geen problemen mee.
12. The Saddest Landscape – Darkness Forgives
Eén van de meest intense releases van dit jaar komt van The Saddest Landscape. Een mix tussen lompe hardcore en melodieuze punk is wat The Saddest Landscape maakt. Met
Darkness Forgives bewijzen de heren het kunstje goed onder de knie te hebben. Waar voorganger
After the Light niet bijster origineel was lukt het de band nu wel een hele eigen sound neer te zetten.
Souls Worth Saving, Till’ Our Ears Bleed en
Once We Were Immortal zijn de prijsnummers van het nieuwe album. De intensiteit spat ervan af op deze tracks, en kunnen mij heel erg raken.
Darkness Forgives is een album voor de avonduren, dan komt de sfeer die de band neerzet veruit het beste tot zijn recht. The Saddest Landscape weet de aandacht te bewaren en boeit op
Darkness Forgives van begin tot eind. Deze release is hun vijfde sinds de oprichting in 2003 en de beste plaat die ze tot nog toe uitgebracht hebben.
13. Kendrick Lamar – To Pimp a Butterfly
Even mijn street credibility hoog houden. Kendrick Lamar is de koning in hiphopland. Als dat na
good kid, m.A.A.d city nog niet duidelijk was is dat het nu wel.
To Pimp a Butterfly is een lange zit, 80 minuten hiphop is voor mij moeilijk om vol te houden. Met 16 nummers zou je denken dat er een aantal fillers op staan, dat is niet het geval. Van het maatschappelijk kritische
The Blacker the Berry tot funky nummers als
These Walls en
King Kunta.
To Pimp a Butterfly is niet enkel hiphop, de instrumentatie is erg gericht op jazz en funkmuziek. In
Institutionalized leunt de muziek zelfs naar de soul toe. Respect naar Kendrick dat hij dit aandurft. Na zijn extreem goed ontvangen debuut had hij voor een makkelijkere weg kunnen kiezen, maar met
To Pimp a Butterfly bewijst hij dat hij alleen aan de top staat. Kendrick doet wat ik niet voor mogelijk hield, een plaat uitbrengen die totaal anders is dan
good kid, m.A.A.d city, maar zich er moeiteloos mee kan meten. Met
Mortal Man bewijst Kendrick Lamar nog maar eens geen tekort aan lef te hebben. Met het afsluitende muziekstuk dat ruim 12 minuten duurt trekt hij ook de laatste critici over de streep.
14. John Coffey – The Great News
John Coffey kan niet ontbreken in mijn jaarlijst. Ik heb de mannen dit jaar zo’n 8 keer live gezien, ze verschillende keren gesproken en samen met de zanger op mijn rug rondjes door de moshpit gerend. Maar er is meer:
The Great News is de beste Nederlandse punkrock plaat in jaren. John Coffey slaagt er als geen ander in catchy refreintjes te mengen in nummers die eigenlijk helemaal niet zo catchy zijn. Een nummer als
Relief is hier bijvoorbeeld een goed voorbeeld van: de coupletjes zijn snoeihard en het refrein is een feest om mee te bléren. John Coffey heeft de bekendheid dus echt niet alleen aan dat biertje te danken. Met tracks als
All Horses, The Sinking Ship, Broke Neck, It’s Beginning to Change en het ijzersterke
Heart of a Traitor kan ik heel erg goed uit de voeten.
The Great News barst werkelijk van de energie, en het is bijna 40 minuten genieten geblazen. Dit is geen standaard punkrock bandje, er staan zo ongelofelijk veel vette toevoegingen op dit album en in ieder nummer is iets aparts op te merken. De trompet in
Heart of a Traitor, het steeds maar opbouwende
The Sinking Ship of gewoon het korte maar oh zo vette
Echo. Ik gun deze band alles, en ik zie nu al reikhalzend uit naar hun volgende langspeler. Ik ben fan.
15. Superheaven – Ours Is Chrome
Het Amerikaanse Superheaven leerde ik dit jaar kennen doordat de hoes van
Ours Is Chrome me direct aansprak. De band heette eerst
Daylight en maakt nu onder de naam Superheaven een doorstart. Openingstrack
I’ve Been Bored deed me direct denken aan
The Smashing Pumpkins die wat verder de grunge kant opgegaan zijn. Een interessant nummer dus, wat jammer genoeg direct het beste nummer is van dit
Ours Is Chrome. Superheaven heeft met
Ours Is Chrome een zeer sterk album afgeleverd, maar de nummers lijken erg veel op elkaar. Opzich is dat geen probleem, maar
Ours Is Chrome lijkt uit één lang stuk muziek te bestaan. Bij mijn eerste luisterbeurt kwamen er direct namen als
Nirvana, Jane’s Addiction en
Dinosaur Jr. naar boven. De mannen van Superheaven lijken van veel van deze bands een stukje gepakt te hebben en dit uitgewerkt te hebben. Superheaven is dus geen bijster origineel bandje, maar met
Ours Is Chrome leveren ze wel een erg fijn plaatje af. Ondanks dat veel nummers erg op elkaar lijken kan ik nog steeds erg goed naar dit album luisteren. Hoogtepunten zijn
I’ve Been Bored en het wervelende
All the Pain.