BESTE albums van 2015 !!!
- Onderwerp starter Black Lies
- Startdatum
Bij dingen zoals #23 vraag ik me toch echt af wat mensen daar leuk/goed aan vinden. Ook al heb ik niet de moeite gedaan om dat 43 minuten te gaan luisteren, misschien ligt het daar aan.. Maar interessant lijstje verder, zitten nog wel een paar dingen tussen die ik vaker op ga zetten.
Gloeilamp wrote:
10 december komen de eerste 5 pas Luud!
JEZUS.
Niet tof dit Sam, je bent nu bij John Coffey terwijl de eerste albums nog niet bekend zijn…
Mijn lijst komt 14-12-2015
Ja sorry man, morgen weer John Coffey dus dan hoogstwaarschijnlijk weer geen tijd. Maar gaat goedkomen, de lijst staat al vast!
Komt ie:
1. Sufjan Stevens - Carrie & Lowell
2. Father John Misty - I Love You, Honeybear
3. Tame Impala - Currents
4. The Slow Show - White Water
5. Ought - Sun Coming Down
6. El VY - Return To The Moon
7. Alabama Shakes - Sound & Color
8. Muse - Drones
9. Protomartyr - The Agent Intellect
10. Wilco - Star Wars
11. Kurt Vile - b'lieve i'm goin down
12. Beach House - Depression Cherry
13. Julia Holter - Have You In My Wilderness
14. Tourist LeMC - En Route
15. James Bay - Chaos And The Calm (ja sorry, ik hou ervan)
16. Noel Gallagher's High Flying Birds - Chasing Yesterday
17. Foals - What Went Down
18. Destroyer - Poison Season
19. Kendrick Lamar - To Pimp A Butterfly
20. De Jeugd Van Tegenwoordig - Manon
21. PAUW - Macrocosm Microcosm
22. Jamie XX - In Colour
23. Mac DeMarco - Another One
24. Editors - IN DREAM
25. Blur - The Magic Whip
1. Sufjan Stevens - Carrie & Lowell
2. Father John Misty - I Love You, Honeybear
3. Tame Impala - Currents
4. The Slow Show - White Water
5. Ought - Sun Coming Down
6. El VY - Return To The Moon
7. Alabama Shakes - Sound & Color
8. Muse - Drones
9. Protomartyr - The Agent Intellect
10. Wilco - Star Wars
11. Kurt Vile - b'lieve i'm goin down
12. Beach House - Depression Cherry
13. Julia Holter - Have You In My Wilderness
14. Tourist LeMC - En Route
15. James Bay - Chaos And The Calm (ja sorry, ik hou ervan)
16. Noel Gallagher's High Flying Birds - Chasing Yesterday
17. Foals - What Went Down
18. Destroyer - Poison Season
19. Kendrick Lamar - To Pimp A Butterfly
20. De Jeugd Van Tegenwoordig - Manon
21. PAUW - Macrocosm Microcosm
22. Jamie XX - In Colour
23. Mac DeMarco - Another One
24. Editors - IN DREAM
25. Blur - The Magic Whip
21. Oneohtrix Point Never – Garden of Delete
Garden of Delete was de laatste toevoeging aan mijn jaarlijstje. Ik heb een haat-liefde verhouding met Oneohtrix Point Never. Returnal en Replica uit respectievelijk 2010 en 2011 konden me totaal niet boeien, terwijl R Plus Seven in mijn ogen één van de beste platen van 2013 was. Bij Garden of Delete heb ik nog altijd het gevoel dat ik er niet alles uit heb gehaald, op het negende studioalbum van Daniel Lopatin is namelijk zoveel te horen en te ontdekken dat iedere luisterbeurt anders is. Van ballads tot industrieel gebeuk á la Nine Inch Nails. Garden of Delete bereikt op I Bite Through It zijn absolute hoogtepunt. Niets is te gek voor Oneohtrix Point Never, en dat maakt Garden of Delete tot één van de meest interessante platen van 2015.
22. Swervedriver – I Wasn’t Born to Lose You
Swervedriver bracht in maart het eerste studioalbum sinds 1997 uit. Een comeback die veel poppier klinkt dan de rauwe shoegaze van albums als Mezcal Head en Raise. Eigenlijk straalt de hoes precies uit welk gevoel deze plaat bij mij oproept: de zon op je bol terwijl je in je auto langs de Amerikaanse kust scheurt. Last Rites en Setting Sun zijn parels die zich tot de beste nummers van 2015 mogen rekenen. I Wasn’t Born to Lose You heeft tijd nodig om in te werken, maar na een drietal luisterbeurten was ik al helemaal om. Na Ride en Slowdive komt er nu dus nog een oude shoegazeband met een comeback, ik kan er niet rouwig om zijn.
23. Gallows – Desolation Sounds
Desolation Sounds is het vierde album van de Amerikaanse punkband Gallows, en de tweede zonder oprichter Frank Carter. Laatstgenoemde heeft mij dit jaar verschillende malen omver geblazen, Gallows maakt helaas minder indruk. Met Chains en Mystic Death staan er twee sterke singles op dit album aangevuld met een hoop nummers die prima zijn maar mij verder weinig doen. Gallows was altijd een band die er steeds in wist te slagen om hardcore en punk perfect te mixen. Op Desolation Sounds richt de band zich wat meer op de hardcore, waardoor hun voorheen zo geslaagde sound een beetje lijkt te verdwijnen. Gallows kan meer, en het is jammer dat dat er op Desolation Sounds niet helemaal uit is gekomen.
24. Defeater – Abandoned
Het Amerikaanse Defeater kampt met hetzelfde probleem als Gallows, alleen ben ik in Abandoned erger teleurgesteld. Travels en Letters Home kregen van mij allebei 5 sterren, en in vergelijking met die twee meesterwerkjes valt Abandoned helaas in het niet. Misschien zou ik Defeater niet moeten beoordelen op hun eerdere werk, want Abandoned zou een sterke plaat zijn voor een beginnende punkband. Probleem is dat ik van Defeater weet dat de band uit vreselijk getalenteerde muzikanten bestaat die achter ieder album een bijzonder concept plaatsen. Bij een nieuw album van Defeater is het altijd al een feestje om je in het concept te verdiepen, en ook op Abandoned zit het verhaal ijzersterk in elkaar. Abandoned volgt het verhaal van een katholieke priester en zijn emotionele problemen en drugsgebruik. Defeater had goede bedoelingen bij het maken van Abandoned, daar ken ik de mannen lang genoeg voor. Het is gewoon jammer dat het songmateriaal van mindere kwaliteit is dan de nummers van Travels en Letters Home.
25. Choke Up – Black Coffee, Bad Habits
Een erg nieuw en onbekend bandje, dit Choke Up. Op hun debuutalbum staan een aantal erg sterke nummers en een aantal wat mindere nummers. Op Black Coffee, Bad Habits is ook niet echt een lijn te ontdekken, na 15+ luisterbeurten vraag ik me nog steeds weleens af hoe deze mannen dit zelf niet door gehad kunnen hebben. Door het kwaliteitsverschil in de nummers lijkt het jammer genoeg een bijeengeraapt zooitje. Zeer jammer, want Choke Up heeft zeker potentie. Met rustige ballads als Dry Out en Polka Dots hebben ze twee erg sterke nummers geschreven, de geweldige energieboost die ik krijg van nummers als Woke Up Drunk, KC en Rust tel ik dan nog niet eens mee. Met de eerste single Wildflower is ook niks mis. Choke Up bewijst op Black Coffee, Bad Habits met zeer aanstekelijke punknummers te kunnen komen, maar zijn tegelijkertijd nog erg wisselvallig in de uitvoering. Voor mij is dit wel een bandje dat ik in de gaten blijf houden, met bovengenoemde nummers maken ze veel indruk.
Garden of Delete was de laatste toevoeging aan mijn jaarlijstje. Ik heb een haat-liefde verhouding met Oneohtrix Point Never. Returnal en Replica uit respectievelijk 2010 en 2011 konden me totaal niet boeien, terwijl R Plus Seven in mijn ogen één van de beste platen van 2013 was. Bij Garden of Delete heb ik nog altijd het gevoel dat ik er niet alles uit heb gehaald, op het negende studioalbum van Daniel Lopatin is namelijk zoveel te horen en te ontdekken dat iedere luisterbeurt anders is. Van ballads tot industrieel gebeuk á la Nine Inch Nails. Garden of Delete bereikt op I Bite Through It zijn absolute hoogtepunt. Niets is te gek voor Oneohtrix Point Never, en dat maakt Garden of Delete tot één van de meest interessante platen van 2015.
22. Swervedriver – I Wasn’t Born to Lose You
Swervedriver bracht in maart het eerste studioalbum sinds 1997 uit. Een comeback die veel poppier klinkt dan de rauwe shoegaze van albums als Mezcal Head en Raise. Eigenlijk straalt de hoes precies uit welk gevoel deze plaat bij mij oproept: de zon op je bol terwijl je in je auto langs de Amerikaanse kust scheurt. Last Rites en Setting Sun zijn parels die zich tot de beste nummers van 2015 mogen rekenen. I Wasn’t Born to Lose You heeft tijd nodig om in te werken, maar na een drietal luisterbeurten was ik al helemaal om. Na Ride en Slowdive komt er nu dus nog een oude shoegazeband met een comeback, ik kan er niet rouwig om zijn.
23. Gallows – Desolation Sounds
Desolation Sounds is het vierde album van de Amerikaanse punkband Gallows, en de tweede zonder oprichter Frank Carter. Laatstgenoemde heeft mij dit jaar verschillende malen omver geblazen, Gallows maakt helaas minder indruk. Met Chains en Mystic Death staan er twee sterke singles op dit album aangevuld met een hoop nummers die prima zijn maar mij verder weinig doen. Gallows was altijd een band die er steeds in wist te slagen om hardcore en punk perfect te mixen. Op Desolation Sounds richt de band zich wat meer op de hardcore, waardoor hun voorheen zo geslaagde sound een beetje lijkt te verdwijnen. Gallows kan meer, en het is jammer dat dat er op Desolation Sounds niet helemaal uit is gekomen.
24. Defeater – Abandoned
Het Amerikaanse Defeater kampt met hetzelfde probleem als Gallows, alleen ben ik in Abandoned erger teleurgesteld. Travels en Letters Home kregen van mij allebei 5 sterren, en in vergelijking met die twee meesterwerkjes valt Abandoned helaas in het niet. Misschien zou ik Defeater niet moeten beoordelen op hun eerdere werk, want Abandoned zou een sterke plaat zijn voor een beginnende punkband. Probleem is dat ik van Defeater weet dat de band uit vreselijk getalenteerde muzikanten bestaat die achter ieder album een bijzonder concept plaatsen. Bij een nieuw album van Defeater is het altijd al een feestje om je in het concept te verdiepen, en ook op Abandoned zit het verhaal ijzersterk in elkaar. Abandoned volgt het verhaal van een katholieke priester en zijn emotionele problemen en drugsgebruik. Defeater had goede bedoelingen bij het maken van Abandoned, daar ken ik de mannen lang genoeg voor. Het is gewoon jammer dat het songmateriaal van mindere kwaliteit is dan de nummers van Travels en Letters Home.
25. Choke Up – Black Coffee, Bad Habits
Een erg nieuw en onbekend bandje, dit Choke Up. Op hun debuutalbum staan een aantal erg sterke nummers en een aantal wat mindere nummers. Op Black Coffee, Bad Habits is ook niet echt een lijn te ontdekken, na 15+ luisterbeurten vraag ik me nog steeds weleens af hoe deze mannen dit zelf niet door gehad kunnen hebben. Door het kwaliteitsverschil in de nummers lijkt het jammer genoeg een bijeengeraapt zooitje. Zeer jammer, want Choke Up heeft zeker potentie. Met rustige ballads als Dry Out en Polka Dots hebben ze twee erg sterke nummers geschreven, de geweldige energieboost die ik krijg van nummers als Woke Up Drunk, KC en Rust tel ik dan nog niet eens mee. Met de eerste single Wildflower is ook niks mis. Choke Up bewijst op Black Coffee, Bad Habits met zeer aanstekelijke punknummers te kunnen komen, maar zijn tegelijkertijd nog erg wisselvallig in de uitvoering. Voor mij is dit wel een bandje dat ik in de gaten blijf houden, met bovengenoemde nummers maken ze veel indruk.
Tof dat je bij elk album de moeite neemt voor een stukje, leuk om te lezen. Alleen al je afbeeldingen werken niet, als je die .300 uit de link haalt werkt het wel voor als je het wilt fixen. En dan width="300px" toevoegen zodat ze niet zo heel groot worden. Zo:
[code title="voorbeeldje"]
[/code]
Ik zal mijn lijstje morgen even neerzetten
[code title="voorbeeldje"]
Ik zal mijn lijstje morgen even neerzetten
Tof dat je bij elk album de moeite neemt voor een stukje, leuk om te lezen. Alleen al je afbeeldingen werken niet, als je die .300 uit de link haalt werkt het wel voor als je het wilt fixen. En dan width=”300px” toevoegen zodat ze niet zo heel groot worden. Zo:
<span class="code-inline">1.</span> <span class="code-inline"></span>
Ik zal mijn lijstje morgen even neerzetten
Thanks, ik had het al door. Nu zouden ze het wel weer moeten doen.
Ja tof zeg, die stukjes! Interessante keuzes ook met Gallows, Defeater en Oneothrix Point Never. Dat belooft wat voor de komende 20 
.
.
De hype is real. Nee zonder grappen, erg leuk want al die lijstjes zijn soms ook maar abstract. Zo ben ik veel eerder geneigd om iets te gaan luisteren wat je bespreekt. (In plaats van dat ik maar een naam kies die dan vaak hoog staat oid.
Overigens was die Swervedriver reünie op LGW niet veel soeps, zeker als je het vergelijkt met die legendarische show van Slowdive. Is ook niet echt dezelfde categorie imo, stuk meer richting britpop.
Overigens was die Swervedriver reünie op LGW niet veel soeps, zeker als je het vergelijkt met die legendarische show van Slowdive. Is ook niet echt dezelfde categorie imo, stuk meer richting britpop.
16. METZ – II
Dat METZ in mijn jaarlijstje zou eindigen stond in 2014 al vast. Acetate is één van de beste nummers van 2015, en dan ben ik nog voorzichtig. METZ doet op II waar ze goed in zijn en niks meer. II duurt nog geen halfuur maar boeit vanaf de eerste tot en met de laatste seconde. METZ dendert gewoon door op de weg die ze op hun debuutalbum zijn ingeslagen. De band lijkt op II de composities nog beter uitgewerkt te hebben en de songs klinken voller dan ooit tevoren. Dat maakt dat II zich zonder problemen kan meten met hun ook al zo sterke debuutalbum. II is een adrenalineshot van jewelste, een klap in je gezicht. Fuck het moeilijke-tweede-album syndroom, METZ maakt gewoon een nóg betere plaat. Ik hield het niet voor mogelijk.
17. Great Cynics – I Feel Weird
Great Cynics is ook al geen al te bekend bandje, terwijl het dat gezien de sound makkelijk zou kunnen zijn. Tracks als North Street en Want You Around zijn namelijk extreem catchy en tracks waar je mij heel erg blij mee maakt. Great Cynics maakt zomerse punkrock waar je blij van word. Zo stelde een vriend deze band aan mij voor, en die zin klopt precies bij het gevoel dat ik krijg wanneer ik naar I Feel Weird luister. Sommige nummers zijn enigszins puberaal, maar het is ze vergeven. Doordat de nummers zo makkelijk mee te zingen zijn en de afwisseling tussen de zanger en de zangeres zo goed werkt vergeet je dit kleine puntje al erg snel. Dat jeugdige is misschien juist wel wat I Feel Weird tot zo’n fijne plaat maakt. Ik hoor een stel jongeren onbevangen muziek maken zonder enige druk of verwachtingen. I Feel Weird is een heerlijke feelgood plaat die ik ieder moment van de dag zou kunnen beluisteren.
18. Turnstile – Nonstop Feeling
Nonstop Feeling was voor mij het eerste muzikale hoogtepunt van 2015. Singles als Gravity en Drop hadden de verwachtingen voor de nieuwe langspeler al erg hoog gelegd, maar Turnstile lost de verwachtingen moeiteloos in. Turnstile maakt geweldige springhardcore die ergens tussen Refused en Rage Against the Machine in ligt. Tijdens het beluisteren van Nonstop Feeling word ik nog altijd regelmatig op het verkeerde been gezet door ontzettend gave tempowisselingen of onverwachte wendingen in de muziek. Neem een track als Blue By You. In dit nummer lijkt zanger Brendan ineens op Liam Gallagher, terwijl hij op Gravity weer op Zack de La Rocha van Rage Against the Machine lijkt. Nonstop Feeling springt van het ene naar het andere uiterste, en dat is misschien wel de reden waarom ik nog steeds zo graag naar deze plaat luister.
19. Blackbird Raum – Destroying
Blackbird Raum heeft één van de meest interessante en originele platen van dit jaar uitgebracht. Dat zijn grote woorden, maar ze doen Destroying wel recht aan. Blackbird Raum is een anarchistisch ingesteld folk/punkbandje uit Santa Cruz, Amerika met een hele bijzondere sound. Ze maken bijvoorbeeld gebruik van banjo’s, accordeons en nog twee zelfgemaakte instrumenten waarvan ik de sound niet precies kan beschrijven. Wat duidelijk mag zijn is dat Blackbird Raum een bijzonder groepje is. Met hun aanstekelijke folkpunk hebben ze me op Destroying definitief overtuigd, ik heb deze plaat in de zomer extreem vaak gedraaid en Destroying is nooit gaan vervelen. Grist Mill is in mijn ogen het absolute prijsnummer, hierin komen alle sterke punten van Blackbird Raum naar boven. Ik vind het moeilijk om het geluid van deze groep te beschrijven, omdat ik het nergens mee kan vergelijken. Wat ik wel weet is dat Blackbird Raum veel meer aandacht verdiend, Destroying is namelijk een zeer bijzondere plaat waar iedereen eigenlijk eens naar zou moeten luisteren.
20. Napalm Death – Apex Predator – Easy Meat
Voor gezellige muziek moet je niet bij Napalm Death zijn, dat is al te zien aan de hoes van hun laatste langspeler Apex Predator/Easy Meat. Een stukje achtergrondinformatie over deze albumtitel is wel op zijn plaats. De albumtitel is gekozen naar aanleiding van het instorten van de textielfabriek Rana Plaza in Bangladesh. Bij deze ramp lieten meer dan duizend mensen het leven. Apex Predator is een verwijzing naar het bedrijf, en met Easy Meat doelt Napalm Death op de werknemers die van alle kanten genaaid werden door de organisatie van Rana Plaza. Dit is dus een plaat met een diepere betekenis, die bij mij een tijdje nodig had om te landen. Ik vond Apex Predator/Easy Meat op het eerste gehoor een erg vette grindcore plaat, maar Napalm Death kon me niet de volledige speelduur boeien. Na verschillende luisterbeurten raakte ik toch behoorlijk verslaafd aan deze plaat, puur omdat ik steeds weer nieuwe elementen ontdekte in de nummers. Nummers als How the Years Condemn en Smash a Single Digit zijn absolute knallers waar ik echt helemaal in op kan gaan. Apex Predator/Easy Meat is een geweldige brok adrenaline, maar wel eentje met een diepere lading en één waar je even goed voor moet gaan zitten.
Dat METZ in mijn jaarlijstje zou eindigen stond in 2014 al vast. Acetate is één van de beste nummers van 2015, en dan ben ik nog voorzichtig. METZ doet op II waar ze goed in zijn en niks meer. II duurt nog geen halfuur maar boeit vanaf de eerste tot en met de laatste seconde. METZ dendert gewoon door op de weg die ze op hun debuutalbum zijn ingeslagen. De band lijkt op II de composities nog beter uitgewerkt te hebben en de songs klinken voller dan ooit tevoren. Dat maakt dat II zich zonder problemen kan meten met hun ook al zo sterke debuutalbum. II is een adrenalineshot van jewelste, een klap in je gezicht. Fuck het moeilijke-tweede-album syndroom, METZ maakt gewoon een nóg betere plaat. Ik hield het niet voor mogelijk.
17. Great Cynics – I Feel Weird
Great Cynics is ook al geen al te bekend bandje, terwijl het dat gezien de sound makkelijk zou kunnen zijn. Tracks als North Street en Want You Around zijn namelijk extreem catchy en tracks waar je mij heel erg blij mee maakt. Great Cynics maakt zomerse punkrock waar je blij van word. Zo stelde een vriend deze band aan mij voor, en die zin klopt precies bij het gevoel dat ik krijg wanneer ik naar I Feel Weird luister. Sommige nummers zijn enigszins puberaal, maar het is ze vergeven. Doordat de nummers zo makkelijk mee te zingen zijn en de afwisseling tussen de zanger en de zangeres zo goed werkt vergeet je dit kleine puntje al erg snel. Dat jeugdige is misschien juist wel wat I Feel Weird tot zo’n fijne plaat maakt. Ik hoor een stel jongeren onbevangen muziek maken zonder enige druk of verwachtingen. I Feel Weird is een heerlijke feelgood plaat die ik ieder moment van de dag zou kunnen beluisteren.
18. Turnstile – Nonstop Feeling
Nonstop Feeling was voor mij het eerste muzikale hoogtepunt van 2015. Singles als Gravity en Drop hadden de verwachtingen voor de nieuwe langspeler al erg hoog gelegd, maar Turnstile lost de verwachtingen moeiteloos in. Turnstile maakt geweldige springhardcore die ergens tussen Refused en Rage Against the Machine in ligt. Tijdens het beluisteren van Nonstop Feeling word ik nog altijd regelmatig op het verkeerde been gezet door ontzettend gave tempowisselingen of onverwachte wendingen in de muziek. Neem een track als Blue By You. In dit nummer lijkt zanger Brendan ineens op Liam Gallagher, terwijl hij op Gravity weer op Zack de La Rocha van Rage Against the Machine lijkt. Nonstop Feeling springt van het ene naar het andere uiterste, en dat is misschien wel de reden waarom ik nog steeds zo graag naar deze plaat luister.
19. Blackbird Raum – Destroying
Blackbird Raum heeft één van de meest interessante en originele platen van dit jaar uitgebracht. Dat zijn grote woorden, maar ze doen Destroying wel recht aan. Blackbird Raum is een anarchistisch ingesteld folk/punkbandje uit Santa Cruz, Amerika met een hele bijzondere sound. Ze maken bijvoorbeeld gebruik van banjo’s, accordeons en nog twee zelfgemaakte instrumenten waarvan ik de sound niet precies kan beschrijven. Wat duidelijk mag zijn is dat Blackbird Raum een bijzonder groepje is. Met hun aanstekelijke folkpunk hebben ze me op Destroying definitief overtuigd, ik heb deze plaat in de zomer extreem vaak gedraaid en Destroying is nooit gaan vervelen. Grist Mill is in mijn ogen het absolute prijsnummer, hierin komen alle sterke punten van Blackbird Raum naar boven. Ik vind het moeilijk om het geluid van deze groep te beschrijven, omdat ik het nergens mee kan vergelijken. Wat ik wel weet is dat Blackbird Raum veel meer aandacht verdiend, Destroying is namelijk een zeer bijzondere plaat waar iedereen eigenlijk eens naar zou moeten luisteren.
20. Napalm Death – Apex Predator – Easy Meat
Voor gezellige muziek moet je niet bij Napalm Death zijn, dat is al te zien aan de hoes van hun laatste langspeler Apex Predator/Easy Meat. Een stukje achtergrondinformatie over deze albumtitel is wel op zijn plaats. De albumtitel is gekozen naar aanleiding van het instorten van de textielfabriek Rana Plaza in Bangladesh. Bij deze ramp lieten meer dan duizend mensen het leven. Apex Predator is een verwijzing naar het bedrijf, en met Easy Meat doelt Napalm Death op de werknemers die van alle kanten genaaid werden door de organisatie van Rana Plaza. Dit is dus een plaat met een diepere betekenis, die bij mij een tijdje nodig had om te landen. Ik vond Apex Predator/Easy Meat op het eerste gehoor een erg vette grindcore plaat, maar Napalm Death kon me niet de volledige speelduur boeien. Na verschillende luisterbeurten raakte ik toch behoorlijk verslaafd aan deze plaat, puur omdat ik steeds weer nieuwe elementen ontdekte in de nummers. Nummers als How the Years Condemn en Smash a Single Digit zijn absolute knallers waar ik echt helemaal in op kan gaan. Apex Predator/Easy Meat is een geweldige brok adrenaline, maar wel eentje met een diepere lading en één waar je even goed voor moet gaan zitten.
Napalm Death kon ik persoonlijk totaal niet doorheen komen, maar wordt inderdaad wel redelijk veel geprezen overal. Top dat je Metz ook zo hoog hebt staan, blijft vette shit he.
Ik heb ook nog geprobeerd in ieder geval bij de top 15 iets nuttigs te schrijven. Maar bij die gene die ik nog moet heb ik toch niet bijzonder veel boeiends te vertellen, behalve dat het goede albums zijn, dus de verdere onzin zal ik jullie besparen.
Hier ook de hele lijst op rym, voor als je van plaatjes kijken houdt: https://rateyourmusic.com/list/PwoperrFish/top_50_albums_of_2015/
1. Thee Oh Sees - Mutilator Defeated at Last
Mijn album van het jaar. En ook gelijk mijn meest beluisterde album van het jaar. Na een beetje uit de bocht te zijn gevlogen met ‘Drop’ komen deze energieke psych/garage rockers weer met een onwijs sterke plaat. Het album neigt op veel stukken naar een iets psychedeliche kant en is wat rustiger vergeleken met het eerdere werk. Ook Dwyer zijn stem klinkt een stuk natuurlijker in veel van de nummers in plaats van de ‘hoge’ stem die hij vaak opzette. ‘Holy Smoke’ is een beetje de vreemde eend op het album, maar ik snap best dat er na ‘Sticky Hulks’ even moet bijkomen want dat is het hoogtepunt van dit album. Jammer genoeg lijkt het wel alsof ze langzaam alles aan het verwijderen zijn van Spotify…
2. Beach House - Depression Cherry
Beach House vult hun repetoire dit jaar nog maar eens aan met twee onwijs goede albums. Met Depression Cherry geven ze je nog eens 9 perfecte dream pop songs waarin genoeg te ontdekken is. Ja, ik weet niet zo goed wat ik er verder over moet vertellen. Gewoon gaan luisteren, maar ik denk dat bijna iedereen dat wel gedaan heeft. En zo niet doe in ieder geval voor ‘PPP’ de moeite.
3. Ought - Sun Coming Down
Het is voor een band een hele uitdaging om met een goed tweede album te komen na een veelbelovend en geroemd debut album. Ik ben erg bij dat ze verder gaan met de stijl van hun beste nummers van het vorige album ‘Today More Than Any Other Day’ en dit album voelt misschien nog wel een stuk constanter aan. Mijn verwachtingen hebben ze in ieder geval overtroffen.
4. Julia Holter - Have You in My Wilderness
Het beste pop album van dit jaar komt van Julia Holter. Ik was voordat dit album uitkwam niet bekend met Julia maar dit album is gelijk een van de mooiste pop albums die ik ken. Wat een onwijs prettige stem heeft ze en wat wordt die prachtig ondersteund door de begeleidende muziek. Stuk voor stuk onwijs goede songs. En +1 voor die jazz sax in ‘Sea Calls Me Home’ en het dromerige ‘Vazquez’.
5. Blanck Mass - Dumb Flesh
Mijn hoogste elektronische notering in de lijst. Terwijl de andere helft van Fuck Buttons vage 8-bit muziek aan het is blijft Blanck Mass veel dichter bij het geluid van Fuck Buttons. Alleen klinkt dit album een stuk duisterder en dat vind ik juist zo sterk aan dit album. Het heeft iets hypnotiserend en de noisy beats en creepy vocals eroverheen geven een heel aparte sfeer aan dit album, het voelt heel groot aan. Hoogtepuntje is de laatste track Detritus waarbij je vanuit een wall of noise langzaam een prachtig opbouwende track in gezogen wordt. Daarnaast ook een nominatie voor vaagste album hoes van het jaar.. (wtf is het?)
6. Föllakzoid - III
Maar liefst 4 nummers op dit album, waarvan de kortste net over de 9 minuten gaat. En met een drum patroon die de gehele plaat hetzelfde gaat. Maar dit staat wel een beetje centraal op dit album; herhalende zwevende en galmende gitaren en af en toe wat onverstaanbare vocals. Dit klinkt heel kut eigenlijk, maar het is zo lekker hypnotiserend. En na het live gezien te hebben zijn de platen nog leuker.
7. Tame Impala - Currents
Dat was even schrikken toen ze met hun eerste singles kwamen en bleek dat ze zijn afgestapt van hun gitaar sound. Ik was ook niet heel enthousiast bij de eerste luisterbeurt van het hele album maar wellicht was dat omdat ik zo jammer vond dat ze overgestapt zijn naar deze sound. Toch is dit album erg gegroeid en staat vol toffe pop songs met ‘Let It Happen’ voorop. Ik vind het een goed album maar tegelijk ook jammer dat ze deze kant op zijn gegaan.
8. Beach House - Thank Your Lucky Stars
Er zijn maar weinig artiesten die met twee albums binnen een jaar komen. En vaak pakt dat ook niet heel positief uit. Dus toen dit album vlak na het geweldige Depression Cherry aangekondigd werd had ik het gevoel dat hier alle restjes op kwamen. Maar dat is het dus totaal niet. Er staan hier ook genoeg goede songs op, maar toch iets minder dan Depression Cherry.
9. Protomartyr - The Agent Intellect
-
10. Rats on Rafts - Tape Hiss
De hoogste nederlandse notering in de lijst. Maar als je tegen mij had verteld dat dit een nieuw engels post-punk bandje was had ik je ook gelooft. Een zeldzaam on-nederlands goed album. Het album begint nog redelijk rustig daarna gaat het gas erop. De combinatie van de laaste 4 nummers zijn het hoogtepunt van dit album voor mij. Deze nummers zijn in een take opgenomen en lopen naadloos in elkaar over op het album. Afsluitend met het beste nummer ‘(Machine) 1-6-8’. De album titel slaat trouwens op de constante ruis die op de achtergrond aanwezig is, voegt wat mij betreft zeker wat toe aan het hele lo-fi gevoel.
11. Courtney Barnett - Sometimes I Sit and Think, and Sometimes I Just Sit
-
12. WAND - Golem
Noisy psych rock van de bovenste plank. Vorig jaar voor mij al een van de verrassingen van het jaar. Met 3 albums in 13 maanden tijd zijn ze kwa productiviteit hard o.a. Ty Segall achter na aan het gaan en als ze albums als ‘Golem’ blijven maken komt dat zeker goed. Helaas valt hun tweede album van het jaar ‘1000 Days’ dan weer wat tegen. Maar het blijft zeker een veelbelovend bandje in deze scene.
13. Turzi - C
Wellicht het raarste album dat je in mijn top 50 zal vinden komt van Turzi. Een onwijs toffe mix van krautrock en psych met synths en een opera voice. Sterk gericht op ritmische electronische beats. Een best aparte mix die ik nog niet eerder heb gehoord.
14. Deerhunter - Fading Frontier
15. Toundra - IV
16. Enau - Arctic Lights
17. Pond - Man It Feels Like Space Again
18. Viet Cong - Viet Cong
19. Vessels - Dilate
20. Sonic Jesus - Neither Virtue Nor Anger
21. K-X-P - III Part 1
22. Spectres - Dying
23. 10 000 Russos - 10000 Russos
24. Kurt Vile - b'lieve i'm goin down...
25. Royal Headache - High
26. Built to Spill - Untethered Moon
27. Godspeed You! Black Emperor - 'Asunder, Sweet and Other Distress'
28. Lakker - Tundra
29. Loop - Array 1
30. Floating Points - Elaenia
31. Josefin Öhrn + The Liberation - Horse Dance
32. Blown Out - Jet Black Hallucinations
33. The Lucid Dream - The Lucid Dream
34. Anna von Hausswolff - The Miraculous
35. Walls - Urals
36. Sleater-Kinney - No Cities to Love
37. Girls Names - Arms Around a Vision
38. Modest Mouse - Strangers to Ourselves
39. METZ - II
40. Ryley Walker - Primrose Green
41. Moon Duo - Shadow of the Sun
42. The Soft Moon - Deeper
43. Blur - The Magic Whip
44. The Myrrors - Arena negra
45. Fuzz - II
46. Public Service Broadcasting - The Race for Space
47. The Afterveins - Showers
48. Idjut Boys - Versions
49. Jacco Gardner - Hypnophobia
50. Low - Ones and Sixes
Conclusie: Het was weer een mooi jaar.
Hier ook de hele lijst op rym, voor als je van plaatjes kijken houdt: https://rateyourmusic.com/list/PwoperrFish/top_50_albums_of_2015/
1. Thee Oh Sees - Mutilator Defeated at Last
Mijn album van het jaar. En ook gelijk mijn meest beluisterde album van het jaar. Na een beetje uit de bocht te zijn gevlogen met ‘Drop’ komen deze energieke psych/garage rockers weer met een onwijs sterke plaat. Het album neigt op veel stukken naar een iets psychedeliche kant en is wat rustiger vergeleken met het eerdere werk. Ook Dwyer zijn stem klinkt een stuk natuurlijker in veel van de nummers in plaats van de ‘hoge’ stem die hij vaak opzette. ‘Holy Smoke’ is een beetje de vreemde eend op het album, maar ik snap best dat er na ‘Sticky Hulks’ even moet bijkomen want dat is het hoogtepunt van dit album. Jammer genoeg lijkt het wel alsof ze langzaam alles aan het verwijderen zijn van Spotify…
2. Beach House - Depression Cherry
Beach House vult hun repetoire dit jaar nog maar eens aan met twee onwijs goede albums. Met Depression Cherry geven ze je nog eens 9 perfecte dream pop songs waarin genoeg te ontdekken is. Ja, ik weet niet zo goed wat ik er verder over moet vertellen. Gewoon gaan luisteren, maar ik denk dat bijna iedereen dat wel gedaan heeft. En zo niet doe in ieder geval voor ‘PPP’ de moeite.
3. Ought - Sun Coming Down
Het is voor een band een hele uitdaging om met een goed tweede album te komen na een veelbelovend en geroemd debut album. Ik ben erg bij dat ze verder gaan met de stijl van hun beste nummers van het vorige album ‘Today More Than Any Other Day’ en dit album voelt misschien nog wel een stuk constanter aan. Mijn verwachtingen hebben ze in ieder geval overtroffen.
4. Julia Holter - Have You in My Wilderness
Het beste pop album van dit jaar komt van Julia Holter. Ik was voordat dit album uitkwam niet bekend met Julia maar dit album is gelijk een van de mooiste pop albums die ik ken. Wat een onwijs prettige stem heeft ze en wat wordt die prachtig ondersteund door de begeleidende muziek. Stuk voor stuk onwijs goede songs. En +1 voor die jazz sax in ‘Sea Calls Me Home’ en het dromerige ‘Vazquez’.
5. Blanck Mass - Dumb Flesh
Mijn hoogste elektronische notering in de lijst. Terwijl de andere helft van Fuck Buttons vage 8-bit muziek aan het is blijft Blanck Mass veel dichter bij het geluid van Fuck Buttons. Alleen klinkt dit album een stuk duisterder en dat vind ik juist zo sterk aan dit album. Het heeft iets hypnotiserend en de noisy beats en creepy vocals eroverheen geven een heel aparte sfeer aan dit album, het voelt heel groot aan. Hoogtepuntje is de laatste track Detritus waarbij je vanuit een wall of noise langzaam een prachtig opbouwende track in gezogen wordt. Daarnaast ook een nominatie voor vaagste album hoes van het jaar.. (wtf is het?)
6. Föllakzoid - III
Maar liefst 4 nummers op dit album, waarvan de kortste net over de 9 minuten gaat. En met een drum patroon die de gehele plaat hetzelfde gaat. Maar dit staat wel een beetje centraal op dit album; herhalende zwevende en galmende gitaren en af en toe wat onverstaanbare vocals. Dit klinkt heel kut eigenlijk, maar het is zo lekker hypnotiserend. En na het live gezien te hebben zijn de platen nog leuker.
7. Tame Impala - Currents
Dat was even schrikken toen ze met hun eerste singles kwamen en bleek dat ze zijn afgestapt van hun gitaar sound. Ik was ook niet heel enthousiast bij de eerste luisterbeurt van het hele album maar wellicht was dat omdat ik zo jammer vond dat ze overgestapt zijn naar deze sound. Toch is dit album erg gegroeid en staat vol toffe pop songs met ‘Let It Happen’ voorop. Ik vind het een goed album maar tegelijk ook jammer dat ze deze kant op zijn gegaan.
8. Beach House - Thank Your Lucky Stars
Er zijn maar weinig artiesten die met twee albums binnen een jaar komen. En vaak pakt dat ook niet heel positief uit. Dus toen dit album vlak na het geweldige Depression Cherry aangekondigd werd had ik het gevoel dat hier alle restjes op kwamen. Maar dat is het dus totaal niet. Er staan hier ook genoeg goede songs op, maar toch iets minder dan Depression Cherry.
9. Protomartyr - The Agent Intellect
-
10. Rats on Rafts - Tape Hiss
De hoogste nederlandse notering in de lijst. Maar als je tegen mij had verteld dat dit een nieuw engels post-punk bandje was had ik je ook gelooft. Een zeldzaam on-nederlands goed album. Het album begint nog redelijk rustig daarna gaat het gas erop. De combinatie van de laaste 4 nummers zijn het hoogtepunt van dit album voor mij. Deze nummers zijn in een take opgenomen en lopen naadloos in elkaar over op het album. Afsluitend met het beste nummer ‘(Machine) 1-6-8’. De album titel slaat trouwens op de constante ruis die op de achtergrond aanwezig is, voegt wat mij betreft zeker wat toe aan het hele lo-fi gevoel.
11. Courtney Barnett - Sometimes I Sit and Think, and Sometimes I Just Sit
-
12. WAND - Golem
Noisy psych rock van de bovenste plank. Vorig jaar voor mij al een van de verrassingen van het jaar. Met 3 albums in 13 maanden tijd zijn ze kwa productiviteit hard o.a. Ty Segall achter na aan het gaan en als ze albums als ‘Golem’ blijven maken komt dat zeker goed. Helaas valt hun tweede album van het jaar ‘1000 Days’ dan weer wat tegen. Maar het blijft zeker een veelbelovend bandje in deze scene.
13. Turzi - C
Wellicht het raarste album dat je in mijn top 50 zal vinden komt van Turzi. Een onwijs toffe mix van krautrock en psych met synths en een opera voice. Sterk gericht op ritmische electronische beats. Een best aparte mix die ik nog niet eerder heb gehoord.
14. Deerhunter - Fading Frontier
15. Toundra - IV
16. Enau - Arctic Lights
17. Pond - Man It Feels Like Space Again
18. Viet Cong - Viet Cong
19. Vessels - Dilate
20. Sonic Jesus - Neither Virtue Nor Anger
21. K-X-P - III Part 1
22. Spectres - Dying
23. 10 000 Russos - 10000 Russos
24. Kurt Vile - b'lieve i'm goin down...
25. Royal Headache - High
26. Built to Spill - Untethered Moon
27. Godspeed You! Black Emperor - 'Asunder, Sweet and Other Distress'
28. Lakker - Tundra
29. Loop - Array 1
30. Floating Points - Elaenia
31. Josefin Öhrn + The Liberation - Horse Dance
32. Blown Out - Jet Black Hallucinations
33. The Lucid Dream - The Lucid Dream
34. Anna von Hausswolff - The Miraculous
35. Walls - Urals
36. Sleater-Kinney - No Cities to Love
37. Girls Names - Arms Around a Vision
38. Modest Mouse - Strangers to Ourselves
39. METZ - II
40. Ryley Walker - Primrose Green
41. Moon Duo - Shadow of the Sun
42. The Soft Moon - Deeper
43. Blur - The Magic Whip
44. The Myrrors - Arena negra
45. Fuzz - II
46. Public Service Broadcasting - The Race for Space
47. The Afterveins - Showers
48. Idjut Boys - Versions
49. Jacco Gardner - Hypnophobia
50. Low - Ones and Sixes
Conclusie: Het was weer een mooi jaar.
