BESTE albums van 2015 !!!
- Onderwerp starter Black Lies
- Startdatum
Hahaha prachtig
Totaal gemist deze.. Die ga ik nog eens opzetten.
Ik doe mee. Wellicht even een apart topic daarvoor openen, lijkt mij leuk.
Goed om John Coffey zo hoog terug te zien Sam, echt een sterke plaat. Ik ben ook fan.
En sowieso veel plusjes voor Matthijs zijn post, interresant stuk bij de singer songwriters en dan toch nog eens die Sufjan he, ook goed om Parachutes na al die jaren weer eens in een jaarlijstje terug te zien.
Verassing van je lijst:
En sowieso veel plusjes voor Matthijs zijn post, interresant stuk bij de singer songwriters en dan toch nog eens die Sufjan he, ook goed om Parachutes na al die jaren weer eens in een jaarlijstje terug te zien.
Verassing van je lijst:
Doet me veel goed deze bij jou te zien.
Ik moet zeggen, deels opvulling want ik vind dat de Fresku niet bepaald goed kan rappen. Maar man, echt zeer zeer rake teksten. https://m.youtube.com/watch?v=kLuSQBcJWfQ
Dit is gewoon de Nederlandse versie van The Blacker The Berry. Kippenvel krijg ik daarvan.
Dit is gewoon de Nederlandse versie van The Blacker The Berry. Kippenvel krijg ik daarvan.
Pijnlijk hard slaat Fresku in Angst de spijker op de kop. Met afstand het beste nummer van Nooit Meer Terug, een album waar ik ook erg over te spreken ben. Omgekeerde Wereld is een track van Fresku die bij mij hetzelfde gevoel naar boven brengt, jammer dat die niet op Nooit Meer Terug of Maskerade terecht is gekomen.
6. Protomartyr – The Agent Intellect
Joy Division en The Fall. Twee bands die direct bij me opkwamen toen ik The Agent Intellect opzette. Met eerstgenoemde heb ik heel erg veel, en met laatstgenoemde heb ik weinig. Protomartyr pakt op hun laatste langspeler de beste stukjes van beiden en vormt dit om tot The Agent Intellect. Op The Devil In His Youth en Cowards Starve zet de band direct een geweldig donkere sfeer neer zoals niet veel bands dat kunnen. Alcohol. Dansen. Drugs. Wanneer ik The Agent Intellect opzet waan ik me in het nachtleven van de jaren ’80. Protomartyr maakt intense muziek, die niet van deze tijd is maar tegelijkertijd toch ook weer wel. Intense muziek met loodzware teksten, ik houd ervan. Protomartyr is net als veel onderstaande artiesten een band die zich dit jaar overtreffen, maar bij Protomartyr zie ik het meest uit naar wat de toekomst hen zal brengen. Ik heb extreem hoge verwachtingen.
7. Sufjan Stevens – Carrie & Lowell
Een rustpuntje in mijn top 10 komt van Sufjan Stevens. Carrie & Lowell is ongetwijfeld één van de belangrijkste releases van het afgelopen muziekjaar, en dat is terecht. Sufjan vindt zichzelf opnieuw uit, en komt na The Age of Adz en The BQE eindelijk weer eens met een echt goede plaat. Carrie & Lowell is weer een echte folkplaat geworden, met 11 prachtige liedjes. Het album staat in het teken van het overlijden van Sufjan’s moeder, Carrie. Toch is Carrie & Lowell geen typische rouwplaat geworden, het is eerder een lofzang waarin Sufjan het leven van zijn moeder viert. Een nummer als Drawn to the Blood zorgt voor kippenvel bij mij, en is dit jaar van onschatbare waarde voor mij geworden. Dit nummer doet me denken aan goede vriend van mij die ik dit jaar verloren heb. Het nummer is van zo’n schoonheid dat er bijna geen woorden zijn om mijn gevoel over dit nummer uit te spreken. Misschien staat Carrie & Lowell te laag in mijn lijstje, maar er was dit jaar zoveel meer moois. Wel weet ik dat ik dit album nog lang bij me zal dragen. Een nummer als Drawn to the Blood zal ik denk ik zelfs nooit vergeten. Prachtig.
8. Blacklisted – When People Grow, People Go
Blacklisted is de grote onbekende in mijn top 10. De hardcore/punkband heeft me met When People Grow, People Go keihard omver geblazen. De nummers op dit album duren gemiddeld tussen de 1 en 2 minuten, maar meer heeft Blacklisted niet nodig om een ijskoude wind te laten waaien door mijn top 10. Het is lang geleden dat ik zo’n sfeervolle hardcoreplaat gehoord heb. Op opener Insularized laat Blacklisted direct merken wat er komen gaat, om op Turn in the Pike er nóg een tandje harder tegenaan te gaan. Pokkeherrie, dat is When People Grow, People Go. Maar niet zomaar pokkeherrie. Blacklisted gaat op hun laatste album nóg dieper en nóg verder dan op hun eerdere albums. De frustratie blijkt groot te zijn bij deze band, dat merk je wanneer je de teksten erbij haalt. Die lyrics in combinatie met de brute instrumentatie van deze band maakt When People Grow, People Go tot één van de meest intrigerende platen die ik in lange tijd gehoord heb.
9. mewithoutYou – Pale Horses
Pale Horses is een totaal ander album dan eerder werk van mewithoutYou. De plaat is donkerder en agressiever dan eerdere albums en lijkt soms sterk op Interpol en Joy Division. Pale Horses is één van de sterkste platen van 2015. Het is heel tof om de teksten erbij te pakken en om echt even goed voor deze plaat te gaan zitten. mewithoutYou is daarnaast een ijzersterke band en ieder lid kent zijn instrument door en door. De nummers zijn erg verschillend van elkaar: van het ruige en donkere Red Cow tot het rustige en prachtige Lilac Queen. Juist door de afwisseling komtPale Horses soms een beetje chaotisch over, maar ik houd ervan. mewithoutYou brengt met dit album de beste plaat tot dusver uit. Ik ga nog maar eens proberen om een kaartje voor hun uitverkochte show in de Melkweg te bemachtigen.
10. Loma Prieta – Self Portrait
Met Self Portrait heeft Loma Prieta de beste screamo/post-hardcore plaat van 2015 gemaakt, net zoals ze dat in 2012 nog met I.V. deden. Op Self Portrait hebben de mannen hun sound echter nog verder ontwikkeld en hebben ze ontdekt hoe ze hun geweldige achtergrondzang nog beter kunnen uitwerken in die muren van geluid. Self Portrait is weer een knaller van een plaat geworden, vrijwel zonder rustpuntjes. Satellite is het hoogtepunt van dit album. Een langzaam opbouwend nummer dat uiteindelijk eindigt in een geweldige climax. Self Portrait is enorm constant, Loma Prieta zakt nergens door het ijs en blijft op een zeer hoog niveau opereren. Daarnaast blijft de band zich ontwikkelen en met dit album maken ze alweer een betere plaat dan de vorige. Petje af.
Joy Division en The Fall. Twee bands die direct bij me opkwamen toen ik The Agent Intellect opzette. Met eerstgenoemde heb ik heel erg veel, en met laatstgenoemde heb ik weinig. Protomartyr pakt op hun laatste langspeler de beste stukjes van beiden en vormt dit om tot The Agent Intellect. Op The Devil In His Youth en Cowards Starve zet de band direct een geweldig donkere sfeer neer zoals niet veel bands dat kunnen. Alcohol. Dansen. Drugs. Wanneer ik The Agent Intellect opzet waan ik me in het nachtleven van de jaren ’80. Protomartyr maakt intense muziek, die niet van deze tijd is maar tegelijkertijd toch ook weer wel. Intense muziek met loodzware teksten, ik houd ervan. Protomartyr is net als veel onderstaande artiesten een band die zich dit jaar overtreffen, maar bij Protomartyr zie ik het meest uit naar wat de toekomst hen zal brengen. Ik heb extreem hoge verwachtingen.
7. Sufjan Stevens – Carrie & Lowell
Een rustpuntje in mijn top 10 komt van Sufjan Stevens. Carrie & Lowell is ongetwijfeld één van de belangrijkste releases van het afgelopen muziekjaar, en dat is terecht. Sufjan vindt zichzelf opnieuw uit, en komt na The Age of Adz en The BQE eindelijk weer eens met een echt goede plaat. Carrie & Lowell is weer een echte folkplaat geworden, met 11 prachtige liedjes. Het album staat in het teken van het overlijden van Sufjan’s moeder, Carrie. Toch is Carrie & Lowell geen typische rouwplaat geworden, het is eerder een lofzang waarin Sufjan het leven van zijn moeder viert. Een nummer als Drawn to the Blood zorgt voor kippenvel bij mij, en is dit jaar van onschatbare waarde voor mij geworden. Dit nummer doet me denken aan goede vriend van mij die ik dit jaar verloren heb. Het nummer is van zo’n schoonheid dat er bijna geen woorden zijn om mijn gevoel over dit nummer uit te spreken. Misschien staat Carrie & Lowell te laag in mijn lijstje, maar er was dit jaar zoveel meer moois. Wel weet ik dat ik dit album nog lang bij me zal dragen. Een nummer als Drawn to the Blood zal ik denk ik zelfs nooit vergeten. Prachtig.
8. Blacklisted – When People Grow, People Go
Blacklisted is de grote onbekende in mijn top 10. De hardcore/punkband heeft me met When People Grow, People Go keihard omver geblazen. De nummers op dit album duren gemiddeld tussen de 1 en 2 minuten, maar meer heeft Blacklisted niet nodig om een ijskoude wind te laten waaien door mijn top 10. Het is lang geleden dat ik zo’n sfeervolle hardcoreplaat gehoord heb. Op opener Insularized laat Blacklisted direct merken wat er komen gaat, om op Turn in the Pike er nóg een tandje harder tegenaan te gaan. Pokkeherrie, dat is When People Grow, People Go. Maar niet zomaar pokkeherrie. Blacklisted gaat op hun laatste album nóg dieper en nóg verder dan op hun eerdere albums. De frustratie blijkt groot te zijn bij deze band, dat merk je wanneer je de teksten erbij haalt. Die lyrics in combinatie met de brute instrumentatie van deze band maakt When People Grow, People Go tot één van de meest intrigerende platen die ik in lange tijd gehoord heb.
9. mewithoutYou – Pale Horses
Pale Horses is een totaal ander album dan eerder werk van mewithoutYou. De plaat is donkerder en agressiever dan eerdere albums en lijkt soms sterk op Interpol en Joy Division. Pale Horses is één van de sterkste platen van 2015. Het is heel tof om de teksten erbij te pakken en om echt even goed voor deze plaat te gaan zitten. mewithoutYou is daarnaast een ijzersterke band en ieder lid kent zijn instrument door en door. De nummers zijn erg verschillend van elkaar: van het ruige en donkere Red Cow tot het rustige en prachtige Lilac Queen. Juist door de afwisseling komtPale Horses soms een beetje chaotisch over, maar ik houd ervan. mewithoutYou brengt met dit album de beste plaat tot dusver uit. Ik ga nog maar eens proberen om een kaartje voor hun uitverkochte show in de Melkweg te bemachtigen.
10. Loma Prieta – Self Portrait
Met Self Portrait heeft Loma Prieta de beste screamo/post-hardcore plaat van 2015 gemaakt, net zoals ze dat in 2012 nog met I.V. deden. Op Self Portrait hebben de mannen hun sound echter nog verder ontwikkeld en hebben ze ontdekt hoe ze hun geweldige achtergrondzang nog beter kunnen uitwerken in die muren van geluid. Self Portrait is weer een knaller van een plaat geworden, vrijwel zonder rustpuntjes. Satellite is het hoogtepunt van dit album. Een langzaam opbouwend nummer dat uiteindelijk eindigt in een geweldige climax. Self Portrait is enorm constant, Loma Prieta zakt nergens door het ijs en blijft op een zeer hoog niveau opereren. Daarnaast blijft de band zich ontwikkelen en met dit album maken ze alweer een betere plaat dan de vorige. Petje af.
Mooi om mewithoutyou terug te zien, dacht eerst dat ik de enige was die 'm überhaupt had gehoord voor jij erover begon.
We hebben nog geen Drake en Deafheaven gezien in de lijst
#hype
We hebben nog geen Drake en Deafheaven gezien in de lijst
#hype
