De albums van 2017
- Onderwerp starter Black Lies
- Startdatum
Mount Eerie - A Crow Looked At Me is voor mij nog de enige essential plaat van het jaar voorlopig. (singer-songwriter)
Nieuwe Kairon IRSE! (post-rock), Chihei Hatakeyama (ambient), Go Hiyama (techno) en Forest Swords (experimental electronica) zijn echter ook uitstekend.
Ja, dat hoor ik wel vaker. Is natuurlijk opzetterlijk een heel kale en kille sfeer. De review van TheNeedleDrop beschreef ook wel goed wat ik ervan vond. Is iets waar je op een heel andere manier naar luistert dan naar 'normale' popalbums.
Kijk ook vaak TND voor nieuwe dingen die ik nog niet ken. Brockhampton is een collectief rond Kevin Abstract (die de meeste van de vocals voor z'n rekening neemt) en die zijn inspiratie zeer nadrukkelijk haalt uit alles wat Frank Ocean doet. Vond de plaat wel goed maar nu niet dat ik erachter van viel, maar wel een van de betere hiphop platen van dit jaar. (niet dat dat er al veel zijn naar mijn mening maar afin..)
Halfjaarlijstje! Ik heb dit jaar minder geluisterd dan vorig jaar. Voornamelijk omdat ik nogal wat pc problemen had in de maanden april en mei. Een kort lijstje in willekeurige volgorde:
- Gorillaz - Humanz
- The Feelies - In Between
- Ryan Adams - Prisoner
- Father John Misty - Pure Comedy
- Lorde - Melodrama
- Lucas Hamming - Luck is for Suckers
- Elbow - Little Frictions
- Thurston Moore - Rock N Roll Consciousness
En Fleet Foxes - Crack-up moet ik nog een paar opzetten om het beter te beoordelen. Eerste luisterbeurt viel niet tegen maar ik moet er nog een beetje inkomen.
- Gorillaz - Humanz
- The Feelies - In Between
- Ryan Adams - Prisoner
- Father John Misty - Pure Comedy
- Lorde - Melodrama
- Lucas Hamming - Luck is for Suckers
- Elbow - Little Frictions
- Thurston Moore - Rock N Roll Consciousness
En Fleet Foxes - Crack-up moet ik nog een paar opzetten om het beter te beoordelen. Eerste luisterbeurt viel niet tegen maar ik moet er nog een beetje inkomen.
Heb me ook maar eens aan een lijstje gewaagd, onder voorbehoud natuurlijk. Kendrick Lamar is voor mij nog niet overtroffen dit jaar. Het zilver en brons is tot dusver voor twee Hollanders, Thomas Azier en Spinvis maakten beiden ijzersterke platen. Het wederom catchy album van Spoon staat op 4 en golden boy Sampha completeert de top 5. Sommige albums die laag in het lijstje staan verdienen nog wat luisterbeurten (Real Estate en Slowdive bijvoorbeeld hebben potentie om nog een hoog plekje te scoren).
https://rateyourmusic.com/list/SjoerdCrins/albums-van-2017/
Verder ga ik vandaag eens Saturation van Brockhampton checken na het enthousiasme hiero.
Edit: JA, Saturation is inderdaad een heerlijk album! Thanks @Wessel ! Die gaan we vaker opzetten
https://rateyourmusic.com/list/SjoerdCrins/albums-van-2017/
Verder ga ik vandaag eens Saturation van Brockhampton checken na het enthousiasme hiero.
Edit: JA, Saturation is inderdaad een heerlijk album! Thanks @Wessel ! Die gaan we vaker opzetten
Heb nog te weinig complete albums geluisterd, maar hier alvast wat albums die bij mij goed in de smaak zijn gevallen tot dusverre.
Ryan Adams - Prisoner
Elbow - Little Fictions
Frank Carter & The Rattlesnakes - Modern Ruin
Mercy John - This Ain't New York
Jason Isbell and the 400 Unit - The Nashville Sound
Future Islands - The Far Field
John Moreland - Big Bad Luv
Grandaddy - Last Place
Mastodon - Emperor Of Sand
Lorde - Melodrama
Big Thief - Capacity
Redelijk wat Americana als ik het zo bekijk.
Heb daarnaast nog hoge verwachtingen van QOTSA, War On Drugs, HAIM, Grizzly Bear, The National, Arcade Fire en Belle & Sebastian. Plus ik moet nog wat achterstallig onderhoud inhalen, zoals o.a. Spoon, Strand Of Oaks, The Shins, Father John Misty, Slowdive, Thurston Moore, Rise Against, etc.
:lol:
Ryan Adams - Prisoner
Elbow - Little Fictions
Frank Carter & The Rattlesnakes - Modern Ruin
Mercy John - This Ain't New York
Jason Isbell and the 400 Unit - The Nashville Sound
Future Islands - The Far Field
John Moreland - Big Bad Luv
Grandaddy - Last Place
Mastodon - Emperor Of Sand
Lorde - Melodrama
Big Thief - Capacity
Redelijk wat Americana als ik het zo bekijk.
Heb daarnaast nog hoge verwachtingen van QOTSA, War On Drugs, HAIM, Grizzly Bear, The National, Arcade Fire en Belle & Sebastian. Plus ik moet nog wat achterstallig onderhoud inhalen, zoals o.a. Spoon, Strand Of Oaks, The Shins, Father John Misty, Slowdive, Thurston Moore, Rise Against, etc.
:lol:
Wessel wrote:
Maar BROCKHAMPTON – SATURATION is echt geweldig.
Ok zal hem vandaag eens draaien, laat ik je morgen weten wat ik ervan vind
Heb hem 2x gedraaid nu en vind het een lekker divers album inderdaad . Maar het beste Hiphopalbum vind ik het (nog) niet.
Joey , Kendrick , migos & Run the jewels pakken me tot nu toe meer, maar kan ook komen omdat ik deze albums al veel vaker gedraaid heb.
Saturation is wel een blijvertje in ieder geval.
Ik trap zelfs eventjes af. Hopelijk volgt er nog wat volk.
1. Lorde - Melodrama Veel langverwachte album in mijn top 10 dit jaar. Pure Heroin kende verschillende uitschieters zoals Ribs en Team. Zelf ben ik erg fan van dat debuutalbum. Echter valt deze na alle eerlijkheid niet in de categorie van een sterk album. Deze opvolger is helemaal anders. Dit hele album staat vol met party anthems en liedjes met in de hoofdrol het liefdjesleven van jonge tieners (Lorde's afgelopen jaren). Nummers als Green Light, Perfect Places en Supercut kennen een ongelooflijk upliftende vibe. Liability en Writer in the Dark zorgen voor momenten om eventjes gas terug te nemen. Buiten deze geweldige liedjes kent het album nog eens twee uitschieters. The Louvre, het liedje waar het onderwerp van de plaat misschien wel het beste naar voren komt. Eigenlijk gebuurt er helemaal niet zoveel spannends in het liedje, maar door kleine tempowisselingen, die unieke stem en de herkenbare lyrics. Momenteel is dit toch wel mijn favoriete liedje van 2017. Dan nog die heerlijke combinatie van Hard Feelings/Loveless. Die eerste is een samenspel tussen Lorde en de langzaam opbouwende synths in de achtergrond. Heerlijke die intieme, lieve stem van Lorde die bijna een weet te worden met de achterliggende instrumentatie. Met Loveless nog een lief liedje aan het einde als tegenhanger van dit fenomenale nummer. Lorde, je hebt al mijn twijfels weggenomen, en wat een prachtig hoes ook nog eens.
2. Slowdive - Slowdive De comeback van het jaar. De eerste single Star Roving klinkt scherper en sneller dan ooit. Toch blijkt dit achteraf het meest opvallende nummer van de nieuwe plaat. Gelukkig staat dat gelijk aan iets positiefs binnen het genre van Slowdive. Deze band is in de afgelopen 22 jaar eigenlijk niks veranderd. Het is nog steeds drie kwartier lang de oogjes dicht en wegdromen. Elk tikje op de drums, elk tikje tegen de gitaar, die heerlijk complimenterende stemmen van Rachel en Neil. Slowdive is gewoon echt een retegoeie band. Als het ook maar een beetje donker wordt of het kwik onder de 15 daalt kan dit album mij volledig wegdragen. Die meeslepende gitaren weten me in elk nummer in een soort golf mee te nemen waar ik niet uit kan blijven. 'No Longer Making Time' is naar mijn mening weer een nieuwe classic binnen het Shoegaze genre. Dat moment wanneer die gitaren inslaan voor het refrein doet gewoon weer denken aan 'Golden Hair'.
3. Spinvis - Trein Vuur Dageraad De heerlijk poetische en vooral rare teksten van Spinvis. We hebben we eventjes moeten wachten maar de kwaliteit is er natuurlijk weer. De meeslepende instrumentatie klinkt breder maar dromeriger dan ooit. 52 minuten achterover hangen en genieten. Prachtig eindresultaat!
4. Brockhampton - Saturation hiphop heeft een prima jaartje tot zover. Vrijwel elk album weet zijn verassingen waar te maken. Toch is er met Brockhampton ruimte voor een flinke verassing. Deze supergroep die sterk doet denken aan Odd Future, brengt een van de meest diverse album die ik de afgelopen jaren gehoord heb. Het ene nummer klinkt iets wat basic, het volgende moment wordt er flink in de microfoon geschreeuwd en het volgende nummer is er weer ruimte om adem te halen bij uitschieters als SWIM en MILK. Deze groep weet elkaar perfect aan te vullen en maken we erg benieuwd naar de toekomst van deze jonge gasten.
5. Spoon - Hot Thoughts Spoon kan het nog steeds. Deze band wist mij eventjes heerlijk te verassen met dit album. Nooit een groot Spoon fan geweest maar wat klinkt dit toch album strak en fris. Elke track kent een bepaalde groove waar je meteen in zit. De gedrevenheid achter elk nummer is zo sterk aanwezig dat ik niks anders kan dan mijn voet meebewegen met elk nummer. Al het goede wat we kennen van Spoon komt op dit album perfect tot uiting. Kan niet wachten om deze band eens live te zien.
6. Migos - Culture Dit album weet mij al maanden in zijn greep te houden. Sinds het ontdekken van wereldhit Bad and Boujee, bestaat de helft van de hiphop muziek die ik dit jaar beluisterd heb uit Migos. Heel het album staat gevuld met een geweldige flow, heerlijke lines, diverse beats en een verslavende afwisseling tussen de 3 groepsleden en verschillende futures.
7. Ho99o9 - United States of Ho99o9 Harde teringherrie met een geweldige productie. Punk en hiphop blijkt een geniale combi. Dit is gewoon één grote testosteronbom van een album. Waar het voorgaande werk van Ho99o9 nog als een ongeleid projectiel klinkt, valt hier eigenlijk alles op zijn plek.
8. London Grammar - Truth is a Beautiful Thing Eindelijk de opvolger van London Grammar. Debuutalbum 'If You Wait' kwam op het perfecte moment uit en wist mij de wintermaanden in zijn greep te houden. Deze opvolger leunt minder op het elektronische geluid die zo fijn naar voren kwam op zijn voorganger. Het trio neemt op dit album meer te tijd om de geweldige stem van Hannah aan te vullen met prachtige instrumentals. Kan niet wachten op deze prachtige nieuwe nummers live te horen.
9. Frank Carter & The Rattlesnakes - Modern Ruin Deze heeft wat tijd gekost. Het vorige album van Frank was van begin tot eind geweldig. Het was eventjes wennen omdat dit album duidelijk wat cleaner geproduceerd is. Toch blijven die songs stuk voor stuk overeind en weet de agressie en energie van Frank en zijn band de voorgrond te vinden.
10. Ryan Adams - Doomsday Mijn verwachtingen lagen ellendig hoog door die geweldige singles die het album voorgingen. Uiteindelijk bleken dit helaas de beste liedjes van de nieuwe plaat. Adams brengt hiermee zijn beste werk in jaren uit en levert gewoon een handje vol met de mooiste liedjes van het jaar.
Hier nog eens de overige albums
https://rateyourmusic.com/lists/edit?list_id=584527
1. Lorde - Melodrama Veel langverwachte album in mijn top 10 dit jaar. Pure Heroin kende verschillende uitschieters zoals Ribs en Team. Zelf ben ik erg fan van dat debuutalbum. Echter valt deze na alle eerlijkheid niet in de categorie van een sterk album. Deze opvolger is helemaal anders. Dit hele album staat vol met party anthems en liedjes met in de hoofdrol het liefdjesleven van jonge tieners (Lorde's afgelopen jaren). Nummers als Green Light, Perfect Places en Supercut kennen een ongelooflijk upliftende vibe. Liability en Writer in the Dark zorgen voor momenten om eventjes gas terug te nemen. Buiten deze geweldige liedjes kent het album nog eens twee uitschieters. The Louvre, het liedje waar het onderwerp van de plaat misschien wel het beste naar voren komt. Eigenlijk gebuurt er helemaal niet zoveel spannends in het liedje, maar door kleine tempowisselingen, die unieke stem en de herkenbare lyrics. Momenteel is dit toch wel mijn favoriete liedje van 2017. Dan nog die heerlijke combinatie van Hard Feelings/Loveless. Die eerste is een samenspel tussen Lorde en de langzaam opbouwende synths in de achtergrond. Heerlijke die intieme, lieve stem van Lorde die bijna een weet te worden met de achterliggende instrumentatie. Met Loveless nog een lief liedje aan het einde als tegenhanger van dit fenomenale nummer. Lorde, je hebt al mijn twijfels weggenomen, en wat een prachtig hoes ook nog eens.
2. Slowdive - Slowdive De comeback van het jaar. De eerste single Star Roving klinkt scherper en sneller dan ooit. Toch blijkt dit achteraf het meest opvallende nummer van de nieuwe plaat. Gelukkig staat dat gelijk aan iets positiefs binnen het genre van Slowdive. Deze band is in de afgelopen 22 jaar eigenlijk niks veranderd. Het is nog steeds drie kwartier lang de oogjes dicht en wegdromen. Elk tikje op de drums, elk tikje tegen de gitaar, die heerlijk complimenterende stemmen van Rachel en Neil. Slowdive is gewoon echt een retegoeie band. Als het ook maar een beetje donker wordt of het kwik onder de 15 daalt kan dit album mij volledig wegdragen. Die meeslepende gitaren weten me in elk nummer in een soort golf mee te nemen waar ik niet uit kan blijven. 'No Longer Making Time' is naar mijn mening weer een nieuwe classic binnen het Shoegaze genre. Dat moment wanneer die gitaren inslaan voor het refrein doet gewoon weer denken aan 'Golden Hair'.
3. Spinvis - Trein Vuur Dageraad De heerlijk poetische en vooral rare teksten van Spinvis. We hebben we eventjes moeten wachten maar de kwaliteit is er natuurlijk weer. De meeslepende instrumentatie klinkt breder maar dromeriger dan ooit. 52 minuten achterover hangen en genieten. Prachtig eindresultaat!
4. Brockhampton - Saturation hiphop heeft een prima jaartje tot zover. Vrijwel elk album weet zijn verassingen waar te maken. Toch is er met Brockhampton ruimte voor een flinke verassing. Deze supergroep die sterk doet denken aan Odd Future, brengt een van de meest diverse album die ik de afgelopen jaren gehoord heb. Het ene nummer klinkt iets wat basic, het volgende moment wordt er flink in de microfoon geschreeuwd en het volgende nummer is er weer ruimte om adem te halen bij uitschieters als SWIM en MILK. Deze groep weet elkaar perfect aan te vullen en maken we erg benieuwd naar de toekomst van deze jonge gasten.
5. Spoon - Hot Thoughts Spoon kan het nog steeds. Deze band wist mij eventjes heerlijk te verassen met dit album. Nooit een groot Spoon fan geweest maar wat klinkt dit toch album strak en fris. Elke track kent een bepaalde groove waar je meteen in zit. De gedrevenheid achter elk nummer is zo sterk aanwezig dat ik niks anders kan dan mijn voet meebewegen met elk nummer. Al het goede wat we kennen van Spoon komt op dit album perfect tot uiting. Kan niet wachten om deze band eens live te zien.
6. Migos - Culture Dit album weet mij al maanden in zijn greep te houden. Sinds het ontdekken van wereldhit Bad and Boujee, bestaat de helft van de hiphop muziek die ik dit jaar beluisterd heb uit Migos. Heel het album staat gevuld met een geweldige flow, heerlijke lines, diverse beats en een verslavende afwisseling tussen de 3 groepsleden en verschillende futures.
7. Ho99o9 - United States of Ho99o9 Harde teringherrie met een geweldige productie. Punk en hiphop blijkt een geniale combi. Dit is gewoon één grote testosteronbom van een album. Waar het voorgaande werk van Ho99o9 nog als een ongeleid projectiel klinkt, valt hier eigenlijk alles op zijn plek.
8. London Grammar - Truth is a Beautiful Thing Eindelijk de opvolger van London Grammar. Debuutalbum 'If You Wait' kwam op het perfecte moment uit en wist mij de wintermaanden in zijn greep te houden. Deze opvolger leunt minder op het elektronische geluid die zo fijn naar voren kwam op zijn voorganger. Het trio neemt op dit album meer te tijd om de geweldige stem van Hannah aan te vullen met prachtige instrumentals. Kan niet wachten op deze prachtige nieuwe nummers live te horen.
9. Frank Carter & The Rattlesnakes - Modern Ruin Deze heeft wat tijd gekost. Het vorige album van Frank was van begin tot eind geweldig. Het was eventjes wennen omdat dit album duidelijk wat cleaner geproduceerd is. Toch blijven die songs stuk voor stuk overeind en weet de agressie en energie van Frank en zijn band de voorgrond te vinden.
10. Ryan Adams - Doomsday Mijn verwachtingen lagen ellendig hoog door die geweldige singles die het album voorgingen. Uiteindelijk bleken dit helaas de beste liedjes van de nieuwe plaat. Adams brengt hiermee zijn beste werk in jaren uit en levert gewoon een handje vol met de mooiste liedjes van het jaar.
Hier nog eens de overige albums
https://rateyourmusic.com/lists/edit?list_id=584527
Mura Masa - s/t
Het langverwachte vervolg op Someday Somewhere en Soundtrack to a Death is eindelijk beschikbaar en werd vooraf gegaan door 2 singles. One Night is een vrij catchy nummer dat nog net binnen de sound van Mura Masa blijft en All Around The World was volgens mij een complete flop en diende waarschijnlijk om de mediocre Desiigner (die sinds Panda geen deftig/bekend werk meer leverde) terug in de spotlights te werken. Dat het album bestaat uit 3 tracks die al eerder werden gereleased waarvan 2 zelfs letterlijk uit zijn vorige project kwamen spreekt van een bepaalde luiheid.
Het begint al bij de openingstrack Messy Love die me bij de eerste noten direct doet denken aan Firefly. Bonzai, z'n vaste vocal live krijgt 2 features waarvan Nuggets een nieuw nummers is dat vrij bland klinkt. Daarna volgen een aantal nummers die al eerder werden gereleased. Nothing Else en Helpline zijn volgens mij de beste nummers van het album. Ik had vrij hoge verwachtingen voor de collab met Christine & The Queens en Damon Albarn, maar die werden jammer genoeg niet voldoende ingelost. Historisch gezien is dit zijn 3e project en 2e album maar zijn marketing team laat het uitschijnen alsof het zijn debut plaat is, wat is daar van aan? De plaat voelt aan als een best-off met enkele nieuwe nummers die vrij zwak klinken en vooral draaien om features.
6/10 en eigenlijk is dat nog te veel, maar sinds ik al jaren fan ben van zijn muziek (early work), een 6.
Het langverwachte vervolg op Someday Somewhere en Soundtrack to a Death is eindelijk beschikbaar en werd vooraf gegaan door 2 singles. One Night is een vrij catchy nummer dat nog net binnen de sound van Mura Masa blijft en All Around The World was volgens mij een complete flop en diende waarschijnlijk om de mediocre Desiigner (die sinds Panda geen deftig/bekend werk meer leverde) terug in de spotlights te werken. Dat het album bestaat uit 3 tracks die al eerder werden gereleased waarvan 2 zelfs letterlijk uit zijn vorige project kwamen spreekt van een bepaalde luiheid.
Het begint al bij de openingstrack Messy Love die me bij de eerste noten direct doet denken aan Firefly. Bonzai, z'n vaste vocal live krijgt 2 features waarvan Nuggets een nieuw nummers is dat vrij bland klinkt. Daarna volgen een aantal nummers die al eerder werden gereleased. Nothing Else en Helpline zijn volgens mij de beste nummers van het album. Ik had vrij hoge verwachtingen voor de collab met Christine & The Queens en Damon Albarn, maar die werden jammer genoeg niet voldoende ingelost. Historisch gezien is dit zijn 3e project en 2e album maar zijn marketing team laat het uitschijnen alsof het zijn debut plaat is, wat is daar van aan? De plaat voelt aan als een best-off met enkele nieuwe nummers die vrij zwak klinken en vooral draaien om features.
6/10 en eigenlijk is dat nog te veel, maar sinds ik al jaren fan ben van zijn muziek (early work), een 6.
Ik ben er nog niet helemaal over uit. Vind Who Dat Boy, I Ain't Got Time, 911 / Mr. Lonely erg sterk, maar de rest moet ik nog een beetje inkomen. Vind het artwork wel weer heel erg tof. Ik denk dat het en plaat is die nog groeit na een aantal luisterbeurten!
