De albums van 2017
- Onderwerp starter Black Lies
- Startdatum
Via Music Meter terecht gekomen bij Manchester Orchestra - A Black Mile To The Surface. Wat een prachtig album! Van begin tot eind geweldig. Ik vind het heel erg op iets lijken, maar kan zo gauw niet plaatsen wat. Qua stem misschien een beetje Damien Rice/Ben Howard. Na nog wat meer luisterbeurten zie ik deze plaat hoog eindigen in mijn jaarlijstje!
To the bone van Steven Wilson, net geluisterd. Heel sterke plaat! Wijkt iets meer af van de progrock die we gewoon zijn, maar net daardoor een heel gevarieerd album. Ook de plaatsing van de nummers in het album is heel zorgvuldig en doordacht gedaan. Bijvoorbeeld het voorlaatste nummer Detonation is super en hoort gewoon daar te staan, net op het moment je zou denken: we missen de progrock - is daar zo'n nummer. Permanating is voor mij het minste nummer van de plaat.
Brand New is eindelijk, en uit het niets, met een nieuw album gekomen. Het heet Science Fiction en is zeker het luisteren waard.
Rex Orange County - Apricot Princess
Eindelijk dit album eens beluisterd en het luistert echt heerlijk weg. De Brit, met zoals vele kleine artiesten tegenwoordig begonnen op soundcloud, houdt er een mix op na tussen indie en RnB met een vleugje jazz en zelfs een nummer waarin hij rapt. De klanken van de nummers waarin hij doorheen het album mee tovert zijn uitzonderlijk. De ene keer doet hij me denken aan Mac DeMarco of de breekbare Bon Iver en in een ander nummer waant hij zich een beetje als Skepta. Het album telt slechts 10 nummers (van kleine 40") waardoor alles een beetje als een waaier over me heen kwam, maar na de eerste luisterbeurt heeft hij me flink overtuigd. Beetje kort geschreven maar nog meer luisteren is de boodschap
Eindelijk dit album eens beluisterd en het luistert echt heerlijk weg. De Brit, met zoals vele kleine artiesten tegenwoordig begonnen op soundcloud, houdt er een mix op na tussen indie en RnB met een vleugje jazz en zelfs een nummer waarin hij rapt. De klanken van de nummers waarin hij doorheen het album mee tovert zijn uitzonderlijk. De ene keer doet hij me denken aan Mac DeMarco of de breekbare Bon Iver en in een ander nummer waant hij zich een beetje als Skepta. Het album telt slechts 10 nummers (van kleine 40") waardoor alles een beetje als een waaier over me heen kwam, maar na de eerste luisterbeurt heeft hij me flink overtuigd. Beetje kort geschreven maar nog meer luisteren is de boodschap
Weet je wat het is met dat album van Steven Wilson. Die zoekt op To the Bone gewoon veel te duidelijk naar commercieel succes. Een popalbum met enkele 3FM-vriendelijke singletjes. Hij is zelfs vrolijk in plaats van depressief in sommige nummers. Het album heeft wel zo zijn goede momentjes hoor, maar die worden minimaal zo frequent afgewisseld met een beetje vreemde popmuziek. De indrukwekkende geïmproviseerde progrock vind je nog nauwelijks terug hier en ook de ambient-invloeden van Grace for Drowning waren schijnbaar eenmalig. 6/10 denk ik.
Brand New heeft wel een enorm goed album gemaakt. De verrassingsrelease heeft een erg sterke duistere sfeer die vooral goed doorkomt op de rustigere nummers. Soms hoor je, helaas, nog een beetje de poppunk van Your Favourite Weapon en Deja Entendu doorklinken, maar dat maakt het album niet slecht. Met iets meer focus had dit een tweede The Devil and God kunnen worden, nu klinkt het meer als een tweede Daisy. Dat is natuurlijk ook niet verkeerd, want Daisy was een topalbum.
Brand New heeft wel een enorm goed album gemaakt. De verrassingsrelease heeft een erg sterke duistere sfeer die vooral goed doorkomt op de rustigere nummers. Soms hoor je, helaas, nog een beetje de poppunk van Your Favourite Weapon en Deja Entendu doorklinken, maar dat maakt het album niet slecht. Met iets meer focus had dit een tweede The Devil and God kunnen worden, nu klinkt het meer als een tweede Daisy. Dat is natuurlijk ook niet verkeerd, want Daisy was een topalbum.
The War On Drugs - A Deeper Understanding
Lost In A Dream kent dus eindelijk zijn opvolger, en wat voor een! Complimenten aan Kurt Vile en de zijnen voor wederom een zeer sterke plaat. De singles gaven ons toch al ietwat een glimp (of misschien net iets meer) van wat we zouden krijgen. Thinkin Of A Place is gewoonweg een prachtig nummer dat de volle 11 minuten waard is om te beluisteren. Holding On doet me dan weer denken aan een aantal nummers van de vorige plaat en de herkenbare melancholie van Vile komt weer sterk naar voor. De rest van de singles heb ik niet te vaak beluisterd gewoon uit principe om de verrassing toch wat te behouden. De plaat bevat ook nu 'maar' 10 nummers en nergens heb ik ook maar een moment het gevoel dat een bepaald nummer maar een fillertrack zou zijn. In tegendeel, net zoals op Lost In A Dream voelt ook dit weer als een doordachte plaat waar elk detail van tel is. Toch moet ik zeggen dat ik het gevoel krijg alsof ze een soort verbeterde deel 2 wilden maken van de plaat die er uiteindelijk voor zorgde dat ze doorbraken. Meer van hetzelfde, weet ge wel? Ze weet op de juiste momenten terug te schroeven qua tempo, zo is bijvoorbeeld Knocked Down best beklijvend en een moment tot rust. Nothing To Find brengt me dan weer terug naar de 80's ofso, kreeg ook datzelfde gevoel bij Red Eyes en heb dat eigenlijk vaak nog wanneer ik naar hun muziek luister. Vervolgens nog iets over Clean Living waar ik nu 2x op rij een krop van in m'n keel kreeg, de melancholie meadert weer rustig verder maar deze keer lijkt ze dieper in te snijden en geen idee hoe dat komt want we zitten nu toch al ondertussen bijna op het einde van de plaat? Hoe kan een track u zo laat nog bij de keel grijpen, wel ik heb er ook geen idee van maar dat deed het dus nu al twee keer. Ten slotte luidt You Don't Have To Go het einde van de plaat perfect in, best ironische titel vind ik haha maar een mooi nummer nevertheless.
Zoals ik al zei weet Vile me weer sterk te raken maar niet in die mate als Lost In A Dream deed, sterke plaat met zeer leuke nummers maar moet voor mij toch iets onder doen voor zijn voorganger. Een cijfer opplakken? 8/10
*geschreven na 2x luisteren tho haha
Lost In A Dream kent dus eindelijk zijn opvolger, en wat voor een! Complimenten aan Kurt Vile en de zijnen voor wederom een zeer sterke plaat. De singles gaven ons toch al ietwat een glimp (of misschien net iets meer) van wat we zouden krijgen. Thinkin Of A Place is gewoonweg een prachtig nummer dat de volle 11 minuten waard is om te beluisteren. Holding On doet me dan weer denken aan een aantal nummers van de vorige plaat en de herkenbare melancholie van Vile komt weer sterk naar voor. De rest van de singles heb ik niet te vaak beluisterd gewoon uit principe om de verrassing toch wat te behouden. De plaat bevat ook nu 'maar' 10 nummers en nergens heb ik ook maar een moment het gevoel dat een bepaald nummer maar een fillertrack zou zijn. In tegendeel, net zoals op Lost In A Dream voelt ook dit weer als een doordachte plaat waar elk detail van tel is. Toch moet ik zeggen dat ik het gevoel krijg alsof ze een soort verbeterde deel 2 wilden maken van de plaat die er uiteindelijk voor zorgde dat ze doorbraken. Meer van hetzelfde, weet ge wel? Ze weet op de juiste momenten terug te schroeven qua tempo, zo is bijvoorbeeld Knocked Down best beklijvend en een moment tot rust. Nothing To Find brengt me dan weer terug naar de 80's ofso, kreeg ook datzelfde gevoel bij Red Eyes en heb dat eigenlijk vaak nog wanneer ik naar hun muziek luister. Vervolgens nog iets over Clean Living waar ik nu 2x op rij een krop van in m'n keel kreeg, de melancholie meadert weer rustig verder maar deze keer lijkt ze dieper in te snijden en geen idee hoe dat komt want we zitten nu toch al ondertussen bijna op het einde van de plaat? Hoe kan een track u zo laat nog bij de keel grijpen, wel ik heb er ook geen idee van maar dat deed het dus nu al twee keer. Ten slotte luidt You Don't Have To Go het einde van de plaat perfect in, best ironische titel vind ik haha maar een mooi nummer nevertheless.
Zoals ik al zei weet Vile me weer sterk te raken maar niet in die mate als Lost In A Dream deed, sterke plaat met zeer leuke nummers maar moet voor mij toch iets onder doen voor zijn voorganger. Een cijfer opplakken? 8/10
*geschreven na 2x luisteren tho haha
[quote quote=ttp://forum.festileaks.com/forums/topic/de-albums-van-2017/page/12/#136305]Enig puntje van kritiek, Kurt Vile? Really?[/quote]
Ik ben nooit echt diep in hun geschiedenis gedoken (zoals je merkt) en heb hen pas leren kennen rond de tijd dat Lost In A Dream uitkwam, of misschien zelfs nog een tijd daarna. Omdat Vile zo vaak nog wordt geassocieerd met TWOD ging ik ervan uit dat die daar nog steeds bijzat en had ook domweg niet opgezocht wanneer ik dit schreef, dus sorry voor de nogal pijnlijke fout haha maar dankje
Ik ben nooit echt diep in hun geschiedenis gedoken (zoals je merkt) en heb hen pas leren kennen rond de tijd dat Lost In A Dream uitkwam, of misschien zelfs nog een tijd daarna. Omdat Vile zo vaak nog wordt geassocieerd met TWOD ging ik ervan uit dat die daar nog steeds bijzat en had ook domweg niet opgezocht wanneer ik dit schreef, dus sorry voor de nogal pijnlijke fout haha maar dankje
Het is zondagmiddag, een leuk momentje om enkele album impressies te delen. In het zonnetje. Koffietje erbij. Lekker.
War On Drugs - A Deeper Understanding
Ja, dit valt me niet tegen. Mr. Granduciel levert hier toch wel een reeks meeslepende nummers op en eigenlijk zit er geen enkele misser tussen. Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die dit iets te bombastisch vinden, al zijn 'de grootse momenten' toch wel erg smaakvol uitgevoerd. En dat einde van Strangest Thing is misschien wel één van de meest bevredigende dingen die ik dit jaar al gehoord heb.
Richard Dawson - Peasant
Oké, dit klinkt als een Sufjan Stevens album waarbij Sufjan een zware bronchitis heeft opgelopen ofzo. Want Dawson is niet de beste zanger. Maar desondanks -of misschien juist daarom- klinkt dit album opvallend sfeervol. Lekker lo-fi, lekker euforisch, lekker lekker. De koortjes en aanzwellende, grootse instrumentatie werken erg aanstekelijk en gecombineerd met die slecht gestemde akoestische gitaar levert dat een erg karaktervolle plaat op. Tip!
Queens Of The Stone Age - Villains
Volgens mij is dit nog steeds mijn favoriete hedendaagse rockband. Ik vind het knap hoe Homme zijn eigen geluidsuniversum heeft opgebouwd, of het nu is op zijn 7 QOTSA platen, Them Crooked Vultures (waarop hij duidelijk het geluid bepaalde), EODM alls producer van Arctic Monkeys of collaborateur met Iggy Pop. Opvallend: geen enkel Homme project is me al tegengevallen. Ook Villains niet, waarop de invloed van Ronson niet zo groot als sommigen zeggen. Lekker beknopt album met Domesticated Animals als prijsbeest.
Tyler, The Creator - Flower Boy
Ik moet bekennen dat ik die Tyler altijd een irritant ventje vond en hem nooit een écht goede plaat zag maken. Maar zie nu. Dit album is veel meer gefocust dan zijn vorige, vaak rommelige platen. Deze iets commerciëlere sound gaat hem goed af, met Garden Shed als persoonlijk hoogtepunt. Op zijn vorige platen was hij vooral boos, hier toont hij weleens een gevoelige kant.
Daaag!
War On Drugs - A Deeper Understanding
Ja, dit valt me niet tegen. Mr. Granduciel levert hier toch wel een reeks meeslepende nummers op en eigenlijk zit er geen enkele misser tussen. Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die dit iets te bombastisch vinden, al zijn 'de grootse momenten' toch wel erg smaakvol uitgevoerd. En dat einde van Strangest Thing is misschien wel één van de meest bevredigende dingen die ik dit jaar al gehoord heb.
Richard Dawson - Peasant
Oké, dit klinkt als een Sufjan Stevens album waarbij Sufjan een zware bronchitis heeft opgelopen ofzo. Want Dawson is niet de beste zanger. Maar desondanks -of misschien juist daarom- klinkt dit album opvallend sfeervol. Lekker lo-fi, lekker euforisch, lekker lekker. De koortjes en aanzwellende, grootse instrumentatie werken erg aanstekelijk en gecombineerd met die slecht gestemde akoestische gitaar levert dat een erg karaktervolle plaat op. Tip!
Queens Of The Stone Age - Villains
Volgens mij is dit nog steeds mijn favoriete hedendaagse rockband. Ik vind het knap hoe Homme zijn eigen geluidsuniversum heeft opgebouwd, of het nu is op zijn 7 QOTSA platen, Them Crooked Vultures (waarop hij duidelijk het geluid bepaalde), EODM alls producer van Arctic Monkeys of collaborateur met Iggy Pop. Opvallend: geen enkel Homme project is me al tegengevallen. Ook Villains niet, waarop de invloed van Ronson niet zo groot als sommigen zeggen. Lekker beknopt album met Domesticated Animals als prijsbeest.
Tyler, The Creator - Flower Boy
Ik moet bekennen dat ik die Tyler altijd een irritant ventje vond en hem nooit een écht goede plaat zag maken. Maar zie nu. Dit album is veel meer gefocust dan zijn vorige, vaak rommelige platen. Deze iets commerciëlere sound gaat hem goed af, met Garden Shed als persoonlijk hoogtepunt. Op zijn vorige platen was hij vooral boos, hier toont hij weleens een gevoelige kant.
Daaag!
[quote quote=ttp://forum.festileaks.com/forums/topic/de-albums-van-2017/page/12/#136309]Tyler, The Creator – Flower Boy[/quote]
Die gaat in m'n lijstje op het einde van het jaar gruwelijk hoog eindigen.
Iemand de tweede van Brockhampton al beluisterd?
Die gaat in m'n lijstje op het einde van het jaar gruwelijk hoog eindigen.
Iemand de tweede van Brockhampton al beluisterd?
Jep, al een paar keer geluisterd en tot nu toe vind ik het zeker op hetzelfde niveau als het eerste deel. Ik heb weer veel creativiteit en plezier gehoord, vooral de eerste helft van het album vond ik zeer sterk. In de tweede helft konden er misschien 1-2 nummers weggelaten zijn, maar over het algemeen ben ik weer positief verrast door de consequente kwaliteit.
En voor wie het nog niet had opgepikt: deel 3 komt dit jaar nog uit
Van mij hoeft dat allemaal niet , zoveel albums in een korte tijd. Ik vind het dan echt veel te veel worden om lekker te luisteren.
Deel 1 vond ik erg lekker weg luisteren, deel II al iets minder, maar komt misschien ook omdat ik dit eigenlijk al teveel vind in deze korte periode.
De nieuwe QOTA is erg lekker !!!
Nu het nieuwe album van Brand New aan het luisteren. Eerste luisterbeurt achter de rug en I'm sold! Ik ben met die band mee gegroeid. Alleen Daisy heb ik niet heel veel beluisterd. Ik vind elk album wel zijn charme hebben (ja, ook Your Favorite Weapon en Deja Entendu). Hoor in dit album eigenlijk wel iets van elk album terugkomen. Alsof alles nu samen komt in Science Fiction. Te gek!
Eens. Heeft van alle albums wel wat eigenlijk, behalve van Your Favourite Weapon. Dat geluid hebben ze helemaal laten vallen.
