Foo Fighters - Concrete & Gold
Hun negende, das toch al iets hé. Na zoveel jaren en albums weet Grohl natuurlijk hoe een Foo's album ineen zit. Meeschreeuw-nummers, iets kalmere nummers ter compensatie en af en toe is flink uithalen met die bekende schreeuw van hem. Concrete & Gold heeft het allemaal, maar echt innoverend is het nieuwe album niet echt (met een paar leuke nummers dat wel). T-shirt is een leuke interlude op het meeschreeuw nummer dat Run is ("We Runnnnnnnn, run for your life with me!"). The Sky Is The Neighborhood heeft dan weer die typische Foo's sound met daarop volgend weer zo eentje in de vorm van La Da Dee. Dirty Water is dan weer even op adem komen bij wijze van spreken om daarna weer verder de gitaren laten spreken op het donkere Arrows. Happy Even After is een ballad, maar eentje die vrij akward aanvoelt omdat het zo out of nowhere komt. Hoe red je jezelf dan uit zo'n slome track? Nog eentje erachter met Sunday Rain en hopen dat niemand het merkt dat die eerste op niks sloeg in de tracklist. Afsluiten doen we niet op een hoogtepunt want de titeltrack voelt gewoon zo sloom en ongeïnspireerd, jammer. 6
Rostam - Half-Light
Geen idee wat het is maar Sumer heeft zo'n rare en akward intro, al voel je wel dat het het album inleidt. Ik kende Rostam eigenlijk alleen maar van zijn samenwerkingen met Frank Ocean en Solange, maar na wat opzoekwerk teruggevonden dat hij zowat de main-guy achter Vampire Weekend is, toch qua producing en instrumentatie. Bike Dream heeft vervolgens iets psychedelic, of misschien zijn de instrumentals zo sloppy waardoor het zo distorted klinkt. De titel-track is een ballad in 2 stukjes, met weer die stukjes autotune en kent een vreemd abrupt einde en maakt plaats voor het volgende nummer. Wood is een superkleurijk nummer en je voelt die Iraanse invloeden terugkomen in deze track, prachtig hoe hij er zo van gebruik weet te maken. En doorheen het album blijft Rostam gewoon verbazen, track per track verlegt hij de grens van hoe ver hij kan gaan in de diversiteit van zijn nummers. Het voelt alsof ik naar een psychedelic en distorted Bon Iver album aan het luisteren ben, en eentje die nog goed klinkt ook! 8
Prophets Of Rage - s/t
De combinatie tussen leden van RATM en Audioslave, Cypress Hill en Public Enemy werkt gewoon. (maar toch na een moeilijk begin) Je krijgt een mengeling van die herkenbare ruige RATM en heerlijke hiphop bars door bv Chuck D en B-Real. Radical Eyes is een fijne opener met direct daarna al flink uithalen met Unfuck The World (op RW deze zomer een echt hoogtepunt toch). Legalize Me heb ik echt niet begrepen, denk ik dit gaat toch werkelijk over het legalizeren van cannabis hé? Met Living On The 110 gaan we dan weer precies naar de jaren van RATM, ruige en leuke song. The counteroffensive is een vreemd stukje nummer dat waarschijnlijk een leuk nummer was geweest als het wat verder dan was uitgewerkt maar verder dan "Prophets Of Rage" kwam het niet.. Take Me Higher gaat over.. drones? Strength In Numbers is dan weer wél een lekker nummer om dan weer naar beneden te duiken met Fired a Shot dat lyrisch gezien weer laat zien hoe ongeïnpireerd ze soms waren bij het maken van dit album.. Veel kruit zonder echt veel diepgang, misschien toch echt te hoge verwachtingen ofso? Niet dat ik verwacht had om een RATM album te krijgen, maar je verwacht toch iets van zo'n 'supergroep', niet? Het kent z'n hoogtes maar ook echt bijzonder pijnlijke laagtes. Voor een groep die zichzelf Prophets Of RAGE noemt, zijn ze in m'n ogen toch niet echt 'kwaad'. 6 neig zelfs naar 5
Illenium - Awake
DJs hebben het toch vaak moeilijk met het produce-aspect dat steeds belangrijker begint te worden in het wereldje. Getuige de complete flop van The Chainsmokers eerder dit jaar. Al zie ik Illenium meer producer als DJ. Hij heeft namelijk een pak goede tracks gereleased in de laatste 2 jaar dan de gemiddelde DJ, niet met bepaald commericieel succes maar het bouwt wel aan een carrière. Met dit debut zet hij dan nog een stapje verder in de goede richting. Het album bevat hoofdzakelijk vocal guests waar artiesten vaak nogal op durven leunen (denk aan Disclosure, Odesza etc). Illenium laat zijn vocals dan ook werkelijk spreken en haalt inspiratie uit Porter Robinson en Odesza qua stijl en melodies. Het album heeft zijn hoogtes en laagtes maar voor een debut is dit zeker geen slechte plaat, 6.
Godspeed! You Black Emperor - Luciferian Towers
De opener vind ik zelf een beetje rommelig. Bosses Hang I, II en III vind ik leuke nummers vooral II en III maar vind 't een beetje vreemd dat ze die dan in 3 hebben opgedeeld want ze gaan zo mooi in mekaar op. Streamcijfers opkrikken, dunno? Fam/Famine is zoals de opener een beetje rommelig en staat dus die 2 drie-delige tracks een beetje wezenloos vind ik. Anthem For No State I en II zijn wat lichtere nummers dan wat we normaal van ze gewoon zijn, al wordt dat helemaal goed gemaakt op het laatste nummer, deeltje III. Overall vind ik het een degelijk album, veel positiever en lichter (met veel meer verschillende soorten instrumentatie) dan wat we normaal van Godspeed gewoon zijn maar maken nog af en toe is gebruik van die donkere sounds op Bosses Hang II en III en de closing track. Geen idee of dit een bepaalde richting is die de band wil nemen maar afin. 7
Veel interessante releases afgelopen weken hoor
