Het zal allemaal duidelijk worden op de meeting. Of niet. Hangt van de hoeveelheid bier af denk ik
Band introducties Graspop Metal Meeting 2023
- Onderwerp starter RubenJS
- Startdatum
@rubenJS Wauw, wat een introductie! Super handig want nu weet ik een beetje waar ik moet beginnen. Ik ken maar enkele Gojira nummers namelijk en heb (boeeh, slecht van mij) nog niet de moeite genomen om er verder in te duiken. Van de nummers die ik ken is 'Another World' trouwens mijn favoriet, de clip die daarbij zit vind ik onwijs gaaf ook.
Dit maakt mij wel heel enthousiast en benieuwd naar de show op Graspop!
Dit maakt mij wel heel enthousiast en benieuwd naar de show op Graspop!
Bedankt, had het hier inderdaad al gevonden. Goed begin alleszins!
Gojira vind ik trouwens sowieso vet, heeft wel al eens opgestaan.
bij deze mijn bijdrage: ice nine kills
Waarschijnlijk geen paragrafen vol tekst zoals @rubenJS en @Dr. Hannibal prachtige teksten kunnen schrijven maar ik zal mijn best doen .
Waar te beginnen bij een band als Ice nine kills, een band die eigenlijk al vrij veel transformaties heeft doorstaan. de band begon onder de naam ice nine in 2000 als ska punt band door de Spenser Charnas. daarna volgde in 2010 de transformatie naar metalcore alsook de naamswijziging naar ice nine kills maar ook toen had de band niet zo veel aantrek, in 2015 volgde een kleine doorbraak, met het conceptalbum every trick in the book kwam een album waarbij elk nummer gebaseerd werd op een boek of stuk literatuur, uiteraard uit het horror genre, een geliefd genre van de zanger.
2018-2019 De doorbraak:
Als vervolg van de succesformule wordt voor het volgende album gekozen voor een conceptalbum waarbij 13 nummers geschreven worden over 13 klassieke horrorfilm.
2018 volgt dan de eerste single: "the american nightmare" gebaseerd op A nightmare on Elm street an wordt meteen een hit, alle volgende singles worden allemaal hits met miljoenen streams en views op alle social media.
5 oktober 2018 wordt the silver scream gereleased, een album waarbij elk nummer gebaseerd wordt op een klassieke horrofilm. in 1 weekend wordt Ice Nine Kills plots een van de grote bands in het genre, in het openingsweekend verkoopt het album meer dan 19000 keer (en tot op vandaag meer dan 100k sales op dat album) en zorgt het meteen voor een billboard top 10 en doen daarmee beter dan Parkway drive die datzelfde jaar Reverence uitbrengt en op 12000 copies verkocht kan rekenen in hun openingsweekend.
15 oktober 2021 wordt de sequel ingezet met the silver scream 2: welcome to horrorwood
Een verderzetting van de succesformule die zowaar nog beter zijn dan de grote doorbraak the silver scream, 12 tracks op basis van klassieke horrormovies en 1 track gebaseerd op hun eigen geschreven horroverhaal die doorheen alle muziekvideo's wordt verder gezet en volledig uitgeschreven wordt in graphic novels. Naast non stop touren timmert zanger,eigenaar en brein achter ice nine kills verder aan zijn acteercarriere in meerdere horrorfilms en videoclips van andere bands, meest opmerkelijk krijgt hij een gastrol samen met Mike Shinoda in de laatste videaclip van Demi Lovato.
Wat ons op het heden brengt, verwacht een setlist gevuld met enkel nummers van de laatste 2 albums, over the top cheesy horror attributen en verwijzingen en vooral heel sterke vocale en muzikale performances. over de toekomst is al bekend dat er een derde editie van the silver scream komt want alle goede films komen per 3, toch?
hopelijk zie ik jullie allemaal tijdens deze set.
edit: hier onder ook ergens vermeld op een antwoord aan @rubenJS
Mijn favoriet nummer is welcome to horrowood , toevallig het enige nummer op de laatste 2 platen die niet gebaseerd is op een cult horror film maar op hun eigen verhaal.
Ze zijn trouwens even gebanned geweest van youtube, facebook en nog een aantal platformen omdat hun videoclip te brutaal was.
Waarschijnlijk geen paragrafen vol tekst zoals @rubenJS en @Dr. Hannibal prachtige teksten kunnen schrijven maar ik zal mijn best doen
.Waar te beginnen bij een band als Ice nine kills, een band die eigenlijk al vrij veel transformaties heeft doorstaan. de band begon onder de naam ice nine in 2000 als ska punt band door de Spenser Charnas. daarna volgde in 2010 de transformatie naar metalcore alsook de naamswijziging naar ice nine kills maar ook toen had de band niet zo veel aantrek, in 2015 volgde een kleine doorbraak, met het conceptalbum every trick in the book kwam een album waarbij elk nummer gebaseerd werd op een boek of stuk literatuur, uiteraard uit het horror genre, een geliefd genre van de zanger.
2018-2019 De doorbraak:
Als vervolg van de succesformule wordt voor het volgende album gekozen voor een conceptalbum waarbij 13 nummers geschreven worden over 13 klassieke horrorfilm.
2018 volgt dan de eerste single: "the american nightmare" gebaseerd op A nightmare on Elm street an wordt meteen een hit, alle volgende singles worden allemaal hits met miljoenen streams en views op alle social media.
15 oktober 2021 wordt de sequel ingezet met the silver scream 2: welcome to horrorwood
Een verderzetting van de succesformule die zowaar nog beter zijn dan de grote doorbraak the silver scream, 12 tracks op basis van klassieke horrormovies en 1 track gebaseerd op hun eigen geschreven horroverhaal die doorheen alle muziekvideo's wordt verder gezet en volledig uitgeschreven wordt in graphic novels. Naast non stop touren timmert zanger,eigenaar en brein achter ice nine kills verder aan zijn acteercarriere in meerdere horrorfilms en videoclips van andere bands, meest opmerkelijk krijgt hij een gastrol samen met Mike Shinoda in de laatste videaclip van Demi Lovato.
hopelijk zie ik jullie allemaal tijdens deze set.
edit: hier onder ook ergens vermeld op een antwoord aan @rubenJS
Mijn favoriet nummer is welcome to horrowood , toevallig het enige nummer op de laatste 2 platen die niet gebaseerd is op een cult horror film maar op hun eigen verhaal.
Ze zijn trouwens even gebanned geweest van youtube, facebook en nog een aantal platformen omdat hun videoclip te brutaal was.
Laatst bewerkt:
Leuk om te lezen! En niet elke intro hoeft een boekwerk te zijn hoorbij deze mijn bijdrage: ice nine kills
Bekijk bijlage 4307
Waarschijnlijk geen paragrafen vol tekst zoals @rubenJS en @Dr. Hannibal prachtige teksten kunnen schrijven maar ik zal mijn best doen
Waar te beginnen bij een band als Ice nine kills, een band die eigenlijk al vrij veel transformaties heeft doorstaan. de band begon onder de naam ice nine in 2000 als ska punt band door de Spenser Charnas. daarna volgde in 2010 de transformatie naar metalcore alsook de naamswijziging naar ice nine kills maar ook toen had de band niet zo veel aantrek, in 2015 volgde een kleine doorbraak, met het conceptalbum every trick in the book kwam een album waarbij elk nummer gebaseerd werd op een boek of stuk literatuur, uiteraard uit het horror genre, een geliefd genre van de zanger.
2018-2019 De doorbraak:
Als vervolg van de succesformule wordt voor het volgende album gekozen voor een conceptalbum waarbij 13 nummers geschreven worden over 13 klassieke horrorfilm.
2018 volgt dan de eerste single: "the american nightmare" gebaseerd op A nightmare on Elm street an wordt meteen een hit, alle volgende singles worden allemaal hits met miljoenen streams en views op alle social media.
5 oktober 2018 wordt the silver scream gereleased, een album waarbij elk nummer gebaseerd wordt op een klassieke horrofilm. in 1 weekend wordt Ice Nine Kills plots een van de grote bands in het genre, in het openingsweekend verkoopt het album meer dan 19000 keer (en tot op vandaag meer dan 100k sales op dat album) en zorgt het meteen voor een billboard top 10 en doen daarmee beter dan Parkway drive die datzelfde jaar Reverence uitbrengt en op 12000 copies verkocht kan rekenen in hun openingsweekend.
15 oktober 2021 wordt de sequel ingezet met the silver scream 2: welcome to horrorwood
Een verderzetting van de succesformule die zowaar nog beter zijn dan de grote doorbraak the silver scream, 12 tracks op basis van klassieke horrormovies en 1 track gebaseerd op hun eigen geschreven horroverhaal die doorheen alle muziekvideo's wordt verder gezet en volledig uitgeschreven wordt in graphic novels. Naast non stop touren timmert zanger,eigenaar en brein achter ice nine kills verder aan zijn acteercarriere in meerdere horrorfilms en videoclips van andere bands, meest opmerkelijk krijgt hij een gastrol samen met Mike Shinoda in de laatste videaclip van Demi Lovato.
Wat ons op het heden brengt, verwacht een setlist gevuld met enkel nummers van de laatste 2 albums, over the top cheesy horror attributen en verwijzingen en vooral heel sterke vocale en muzikale performances. over de toekomst is al bekend dat er een derde editie van the silver scream komt want alle goede films komen per 3, toch?
hopelijk zie ik jullie allemaal tijdens deze set.
Ze staan zeker ook op mijn lijstje voor dit jaar.
Wat is jouw favoriete nummer van Ice Nine Kills?
welcome to horrowood vind ik wel een mooie opbouw hebben en rainy day heeft gewoon een goeie industrial vibe die live wel goed tot zijn recht komt.Leuk om te lezen! En niet elke intro hoeft een boekwerk te zijn hoor
Ze staan zeker ook op mijn lijstje voor dit jaar.
Wat is jouw favoriete nummer van Ice Nine Kills?
Ze zijn trouwens even gebanned geweest van youtube, facebook en nog een aantal platformen omdat hun videoclip voor welcome to horrowood te brutaal was. Is trouwens ook het nummer die niet over een bestaande horrofilm gaat maar over hun eigen verhaal.
Mooie stukje, heb weer veel geleerd. Voor mij ook wel één van de bands waar ik het meest naar uit kijk.bij deze mijn bijdrage: ice nine kills
Bekijk bijlage 4307
Waarschijnlijk geen paragrafen vol tekst zoals @rubenJS en @Dr. Hannibal prachtige teksten kunnen schrijven maar ik zal mijn best doen
Waar te beginnen bij een band als Ice nine kills, een band die eigenlijk al vrij veel transformaties heeft doorstaan. de band begon onder de naam ice nine in 2000 als ska punt band door de Spenser Charnas. daarna volgde in 2010 de transformatie naar metalcore alsook de naamswijziging naar ice nine kills maar ook toen had de band niet zo veel aantrek, in 2015 volgde een kleine doorbraak, met het conceptalbum every trick in the book kwam een album waarbij elk nummer gebaseerd werd op een boek of stuk literatuur, uiteraard uit het horror genre, een geliefd genre van de zanger.
2018-2019 De doorbraak:
Als vervolg van de succesformule wordt voor het volgende album gekozen voor een conceptalbum waarbij 13 nummers geschreven worden over 13 klassieke horrorfilm.
2018 volgt dan de eerste single: "the american nightmare" gebaseerd op A nightmare on Elm street an wordt meteen een hit, alle volgende singles worden allemaal hits met miljoenen streams en views op alle social media.
5 oktober 2018 wordt the silver scream gereleased, een album waarbij elk nummer gebaseerd wordt op een klassieke horrofilm. in 1 weekend wordt Ice Nine Kills plots een van de grote bands in het genre, in het openingsweekend verkoopt het album meer dan 19000 keer (en tot op vandaag meer dan 100k sales op dat album) en zorgt het meteen voor een billboard top 10 en doen daarmee beter dan Parkway drive die datzelfde jaar Reverence uitbrengt en op 12000 copies verkocht kan rekenen in hun openingsweekend.
15 oktober 2021 wordt de sequel ingezet met the silver scream 2: welcome to horrorwood
Een verderzetting van de succesformule die zowaar nog beter zijn dan de grote doorbraak the silver scream, 12 tracks op basis van klassieke horrormovies en 1 track gebaseerd op hun eigen geschreven horroverhaal die doorheen alle muziekvideo's wordt verder gezet en volledig uitgeschreven wordt in graphic novels. Naast non stop touren timmert zanger,eigenaar en brein achter ice nine kills verder aan zijn acteercarriere in meerdere horrorfilms en videoclips van andere bands, meest opmerkelijk krijgt hij een gastrol samen met Mike Shinoda in de laatste videaclip van Demi Lovato.
Wat ons op het heden brengt, verwacht een setlist gevuld met enkel nummers van de laatste 2 albums, over the top cheesy horror attributen en verwijzingen en vooral heel sterke vocale en muzikale performances. over de toekomst is al bekend dat er een derde editie van the silver scream komt want alle goede films komen per 3, toch?
hopelijk zie ik jullie allemaal tijdens deze set.
Wilde nog toevegen, dat deze band echt wel bekend staat om hun geweldige videoclips, dus ik raad iedereen aan om wat te gaan ontdekken op youtube.
De clips zijn wel vrij lang maar wel de moeite waard. Deze bijvoorbeeld, die gaat dus over IT:
Ik moet eerlijk bekennen dat ik het ook al jaren fout zeg, en nu de naam zelf ook niet meer correct in mijn hoofd krijg
maar ik dacht, laat ik een poging doen de rest van het forum gelijk de juiste uitspraak proberen te leren, dan is er misschien nog hoop!
Heel erg bedankt, @xydroh! Even tussen het werken door wat gelegenheid gevonden om na het lezen van jouw stuk naar wat muziek van Ice Nine Kills te luisteren. Dat had ik eerder al wel gedaan en toen klonk het op zich wel interessant, maar na jouw zeer informatieve en fijn geschreven stukje, heeft die muziek gelijk een andere lading gekregen. Alsof ik de muziek nu beter begrijp, ofzo. Wat een unieke band zeg, en ze maken het live ook waar als ik de beelden op Youtube zie. Hopen op een gunstig tijdschema op vrijdag, want dat kon nog weleens een dingetje worden. Ik verwacht ze namelijk als afsluiter van de Jupiler Stage en die vrijdagavond zit al behoorlijk vol. Maar ik wil ze wel heel graag zien!
Ik hoop zelf dat Ice Nine Kills een spot in de Metal Dome of Marquee krijgt in de middag. Lijkt me toch beter bij de band passen dan dat ze in het zonnetje staan. Metalcore staat niet vaak in de marquee maar toch gebeurt het wel eens zoals Imminence afgelopen jaar, en er zijn toch genoeg core/punk bands om de jupiler stage te vullen.
Een tent lijkt mij erg sterk. Als ze niet op de Jupiler Stage staan, dan staan ze in de middag op Mainstage. Imminence opende de Marquee vorig jaar, daar is Ice Nine Kills te groot voor. Maar goed, ik hoop dat jij gelijk krijgt.
waterkansje op mainstage? beartooth en while she sleeps deden het vorig jaar ook al en ik vermoed dat while she sleeps niet kleiner of groter is dan bands als motionless in white of ice nine kills. maar inderdaad, in een tent zou natuurlijk beter zijn om de show tot zijn recht te laten komen
“Epica is een oord in het Universum waar antwoorden liggen op de levensvragen” – Mark Jansen.
Ontstaan in 2002 en vernoemd naar het gelijknamige album van Kamelot, nadat Mark Jansen uit zijn toenmalige band After Forever werd gezet. Voor hem kwam dat destijds als een grote schok. De lezing van de band was dat de mede-oprichter en zijn bandmaten te ver uit elkaar waren gegroeid op creatief vlak. Volgens Mark zelf lag dit aan het feit dat hij ‘teveel bewoog op het podium en te close contact had met de fans’. De rest van de band streefde naar een meer professionele uitstraling, zowel als naast het podium. Dit verschil in inzicht zie ik, als groot fan, tot op de dag van vandaag terug in de manier waarop Mark Jansen muziek beleeft. Maar daarover later meer.
Het zal ergens in het najaar van 2005 zijn geweest dat ik, puber-Jamel, met m’n maat zo stoned als een garnaal naar MTV (of TMF, weet niet meer precies) zat te kijken. Destijds kwam op de late avond regelmatig een uurtje rock en metal voorbij. Opeens werd m’n aandacht volledig getrokken door een shot van groene natuur, een fluisterende dame en luttele seconden later een beeld van de mooiste vrouw die ik ooit in mijn leven heb gezien. De muziek begon, tot mijn grote verbazing geen scheurende riffs of blastbeats, maar een orkestrale intro en een koor. Wtf is dit!? Ik was op slag verliefd op het totaalplaatje.
Fastforward naar augustus 2006. Voor het eerst ging ik naar een meerdaags festival met mijn vriendengroep. Het machtige Lowlands! We spraken er met elkaar al een tijdje over, maar toen Epica, inmiddels mijn favoriete band, werd aangekondigd was ik helemaal niet te houden. Alsof het zo moest zijn, zo voelde het. Het voelt voor mij nog steeds niet toevallig dat mijn eerste meerdaagse festival hand in hand is gegaan met mijn eerste keer Epica. Gecombineerd of niet, van beiden kan ik tot op de dag van vandaag geen genoeg krijgen. Helaas kan ik geen beelden meer vinden van die Lowlands show, maar de gig in Paradiso is van hetzelfde jaar en klinkt precies zoals ik me de optredens van toen kan herinneren.
Voor die weinigen die het nog niet weten; Epica is een Nederlandse symfonische metalband. Net als ‘soortgenoten’ Nightwish en Within Temptation combineren ze metal met klassieke muziek, inclusief orkestrale partijen, een koor en een sopraan als frontvrouw. Maar waar Epica zich ten opzichte van die andere twee in onderscheidt is het metalgehalte’ in de muziek. Blastbeats en grunts zijn eerder regel dan uitzondering in hun muziek en dat maakt ze uniek.
Tot op heden heeft de band 7 studioalbums op hun naam staan. En als je naar het eerste album ‘The Phantom Agony’ luistert en vervolgens naar het meest recente album ‘Omega’, dan is duidelijk te horen dat de band door de jaren heen gigantisch is getransformeerd. Het is allemaal grootser, complexer, harder, gevarieerder. Ja je zou het kunnen samenvatten als ‘Epischer dan ooit!’. Om hier te komen heeft de band een aantal mutaties doorgevoerd. Door de jaren heen is er afscheid genomen van de originele drummer, leadgitarist en bassist. Met name in het geval van die eerste twee vanwege verschillen in inzicht waar de muziek naartoe zou moeten gaan. Na het tweede album, Consign to Oblivion, een combinatie van een meer commercieel geluid op bepaalde tracks en een complexer geluid op andere, kwam de onvermijdelijke discussie: een meer toegankelijke kant op, of meer de experimentele metal kant op? Welke kant Epica gekozen heeft, kunnen jullie denk ik wel horen in het tweede gedeelte van onderstaand nummer, mijn favoriet van het derde album ‘The Divine Conspiracy’.
Metal it is! En voor wie daaraan twijfelt: twee van de drie nieuwe bandleden werden rechtstreeks gerekruteerd vanuit de Nederlandse Deathmetalband God Dethroned. En zowel gitarist Isaac Delahaye als drummer Arien van Weesenbeek drukken vanaf hun intrede een grote stempel op de sound van Epica. Het klassieke element is zeker gebleven, maar de manier waarop ze dat tegenwoordig combineren met alles wat metal kenmerkt, maakt het een band die elke liefhebber van het hardere werk op z’n minst een keertje de kans moet geven. Ik ben ervan overtuigd dat er voor letterlijk iedere metalhead wel iets aansprekends gevonden kan worden in de brede catalogus van Epica.
Er valt nog van alles te vertellen over deze band en mijn liefde voor hun muziek, ik kan er een boek over schrijven. Maar laat ik me, met het oog op Graspop, voor nu maar even richten op hun liveoptredens. Want daar zijn deze stukjes tenslotte voornamelijk voor bedoeld. Zoals ik eerder in dit topic al aangaf, heb ik Epica door de jaren heen zo’n 30 keer live mogen aanschouwen. Soms toevallig en wat vaker zeer bewust heb ik ze op allerlei verschillende podia hun ding zien doen. Van gratis festivals in de buurt, tot de poptempels van Nederland. En van de kleinste zaaltjes met een paar honderd man tot het hoofdpodium op de grootste festivals. En één ding staat voor mij vast: Epica levert áltijd!
Helemaal in het begin hebben jullie de reden kunnen lezen waarom Mark Jansen uit After Forever is gezet. Hij bewoog teveel op het podium en stond te dicht bij de fans. Maar je kunt begrijpen, juist mede vanwege deze kenmerken ga ik zo graag naar een concert van Epica. Inderdaad, ze zijn super energiek. Voor mij zit hier ook een bepaald tof contrast in, de manier waarop ze live helemaal losgaan, terwijl de muziek bij tijd en wijlen zo complex is. Het enthousiasme en de liefde voor de muziek spat van het podium af. Ja, er zijn ook mensen die het een beetje over de top vinden (ja, ik doel op het keyboard op wieltjes), maar ik vind het fantastisch. En om het af te maken wordt elk optreden tegenwoordig ondersteund met prachtige visuals. Een praatje achteraf was in de beginjaren vaste prik, maar daarvoor zijn ze inmiddels te groot. Om dat mee te maken, moet je bij het sideproject ‘Mayan’ zijn; tip.
Over de setlist wordt ook altijd goed nagedacht, je kunt rekenen op een combinatie van een stevig portie metal, wat uitnodigt tot een flink potje headbangen of een rondje in de moshpit, om even later weg te dromen bij een prachtige ballade, uitgevoerd door de betoverende vocalen van Simone Simons. En uiteraard zijn er ook publieksfavorieten die altijd wel de revue passeren. Zo wordt elke set standaard afgesloten met het magistrale ‘Consign to Oblivion’, van het gelijknamige tweede album. Mis bij dit nummer zeker ‘The Wall of Epic’ niet!
Epica is een band zonder kaders, maar met een herkenbaar geluid. Ze experimenteren erop los, zonder ooit hun eigen identiteit te verliezen. Een trip langs hun uitgebreide catalogus brengt je langs bombastische orkesten, blastbeats, talloze instrumenten, kinderkoren, scheurende gitaren, invloeden uit allerlei culturen, vlammende gitaarsolo’s, tranentrekkers, energizers, catchy hooks, progressieve complexiteit en nog zoveel meer.
Luister bijvoorbeeld eens naar het prachtige ‘In All Conscience’. Als dit refrein na je eerste luisterbeurt niet de rest van de dag in je hoofd blijft zitten, weet ik het ook niet meer.
Of ben je toch meer getriggerd door het complexe en epische karakter van de band? Sla dan zeker de ‘Kingdom of Heaven’-trilogie niet over. Waarbij part 3 mijn alltime favoriete Epica nummer is.
- YouTube
Auf YouTube findest du die angesagtesten Videos und Tracks. Außerdem kannst du eigene Inhalte hochladen und mit Freunden oder gleich der ganzen Welt teilen.
www.youtube.com
Ik weet het, de donderdag zit ramvol. Maar ik kan niet genoeg benadrukken hoe groot plezier je jezelf zou doen als je een gaatje reserveert voor Epica. Zeker als je ze nog niet eerder zag. Jullie zijn allemaal van harte uitgenodigd om samen met mij door de vermoeidheid heen te springen bij het aanstekelijke Beyond the Matrix!
- YouTube
Auf YouTube findest du die angesagtesten Videos und Tracks. Außerdem kannst du eigene Inhalte hochladen und mit Freunden oder gleich der ganzen Welt teilen.
www.youtube.com
Laatst bewerkt:
Ik ga er zo eens beter voor zitten, om het hele verhaal te lezen en de bijgevoegde muziek te beluisteren. Maar de eerste paar alinea’s maken mij alvast enthousiaster voor Epica dan ik tot nu toe ooit geweest ben. Chapeau!Bekijk bijlage 4308
“Epica is een oord in het Universum waar antwoorden liggen op de levensvragen” – Mark Jansen.
Ontstaan in 2002 en vernoemd naar het gelijknamige album van Kamelot, nadat Mark Jansen uit zijn toenmalige band After Forever werd gezet. Voor hem kwam dat destijds als een grote schok. De lezing van de band was dat de mede-oprichter en zijn bandmaten te ver uit elkaar waren gegroeid op creatief vlak. Volgens Mark zelf lag dit aan het feit dat hij ‘teveel bewoog op het podium en te close contact had met de fans’. De rest van de band streefde naar een meer professionele uitstraling, zowel als naast het podium. Dit verschil in inzicht zie ik, als groot fan, tot op de dag van vandaag terug in de manier waarop Mark Jansen muziek beleeft. Maar daarover later meer.
Het zal ergens in het najaar van 2005 zijn geweest dat ik, puber-Jamel, met m’n maat zo stoned als een garnaal naar MTV (of TMF, weet niet meer precies) zat te kijken. Destijds kwam op de late avond regelmatig een uurtje rock en metal voorbij. Opeens werd m’n aandacht volledig getrokken door een shot van groene natuur, een fluisterende dame en luttele seconden later een beeld van de mooiste vrouw die ik ooit in mijn leven heb gezien. De muziek begon, tot mijn grote verbazing geen scheurende riffs of blastbeats, maar een orkestrale intro en een koor. Wtf is dit!? Ik was op slag verliefd op het totaalplaatje.
Fastforward naar augustus 2006. Voor het eerst ging ik naar een meerdaags festival met mijn vriendengroep. Het machtige Lowlands! We spraken er met elkaar al een tijdje over, maar toen Epica, inmiddels mijn favoriete band, werd aangekondigd was ik helemaal niet te houden. Alsof het zo moest zijn, zo voelde het. Het voelt voor mij nog steeds niet toevallig dat mijn eerste meerdaagse festival hand in hand is gegaan met mijn eerste keer Epica. Gecombineerd of niet, van beiden kan ik tot op de dag van vandaag geen genoeg krijgen. Helaas kan ik geen beelden meer vinden van die Lowlands show, maar de gig in Paradiso is van hetzelfde jaar en klinkt precies zoals ik me de optredens van toen kan herinneren.
Voor die weinigen die het nog niet weten; Epica is een Nederlandse symfonische metalband. Net als ‘soortgenoten’ Nightwish en Within Temptation combineren ze metal met klassieke muziek, inclusief orkestrale partijen, een koor en een sopraan als frontvrouw. Maar waar Epica zich ten opzichte van die andere twee in onderscheidt is het metalgehalte’ in de muziek. Blastbeats en grunts zijn eerder regel dan uitzondering in hun muziek en dat maakt ze uniek.
Tot op heden heeft de band 7 studioalbums op hun naam staan. En als je naar het eerste album ‘The Phantom Agony’ luistert en vervolgens naar het meest recente album ‘Omega’, dan is duidelijk te horen dat de band door de jaren heen gigantisch is getransformeerd. Het is allemaal grootser, complexer, harder, gevarieerder. Ja je zou het kunnen samenvatten als ‘Epischer dan ooit!’. Om hier te komen heeft de band een aantal mutaties doorgevoerd. Door de jaren heen is er afscheid genomen van de originele drummer, leadgitarist en bassist. Met name in het geval van die eerste twee vanwege verschillen in inzicht waar de muziek naartoe zou moeten gaan. Na het tweede album, Consign to Oblivion, een combinatie van een meer commercieel geluid op bepaalde tracks en een complexer geluid op andere, kwam de onvermijdelijke discussie: een meer toegankelijke kant op, of meer de experimentele metal kant op? Welke kant Epica gekozen heeft, kunnen jullie denk ik wel horen in het tweede gedeelte van onderstaand nummer, mijn favoriet van het derde album ‘The Divine Conspiracy’.
Metal it is! En voor wie daaraan twijfelt: twee van de drie nieuwe bandleden werden rechtstreeks gerekruteerd vanuit de Nederlandse Deathmetalband God Dethroned. En zowel gitarist Isaac Delahaye als drummer Arien van Weesenbeek drukken vanaf hun intrede een grote stempel op de sound van Epica. Het klassieke element is zeker gebleven, maar de manier waarop ze dat tegenwoordig combineren met alles wat metal kenmerkt, maakt het een band die elke liefhebber van het hardere werk op z’n minst een keertje de kans moet geven. Ik ben ervan overtuigd dat er voor letterlijk iedere metalhead wel iets aansprekends gevonden kan worden in de brede catalogus van Epica.
Er valt nog van alles te vertellen over deze band en mijn liefde voor hun muziek, ik kan er een boek over schrijven. Maar laat ik me, met het oog op Graspop, voor nu maar even richten op hun liveoptredens. Want daar zijn deze stukjes tenslotte voornamelijk voor bedoeld. Zoals ik eerder in dit topic al aangaf, heb ik Epica door de jaren heen zo’n 30 keer live mogen aanschouwen. Soms toevallig en wat vaker zeer bewust heb ik ze op allerlei verschillende podia hun ding zien doen. Van gratis festivals in de buurt, tot de poptempels van Nederland. En van de kleinste zaaltjes met een paar honderd man tot het hoofdpodium op de grootste festivals. En één ding staat voor mij vast: Epica levert áltijd!
Helemaal in het begin hebben jullie de reden kunnen lezen waarom Mark Jansen uit After Forever is gezet. Hij bewoog teveel op het podium en stond te dicht bij de fans. Maar je kunt begrijpen, juist mede vanwege deze kenmerken ga ik zo graag naar een concert van Epica. Inderdaad, ze zijn super energiek. Voor mij zit hier ook een bepaald tof contrast in, de manier waarop ze live helemaal losgaan, terwijl de muziek bij tijd en wijlen zo complex is. Het enthousiasme en de liefde voor de muziek spat van het podium af. Ja, er zijn ook mensen die het een beetje over de top vinden (ja, ik doel op het keyboard op wieltjes), maar ik vind het fantastisch. En om het af te maken wordt elk optreden tegenwoordig ondersteund met prachtige visuals. Een praatje achteraf was in de beginjaren vaste prik, maar daarvoor zijn ze inmiddels te groot. Om dat mee te maken, moet je bij het sideproject ‘Mayan’ zijn; tip.
Over de setlist wordt ook altijd goed nagedacht, je kunt rekenen op een combinatie van een stevig portie metal, wat uitnodigt tot een flink potje headbangen of een rondje in de moshpit, om even later weg te dromen bij een prachtige ballade, uitgevoerd door de betoverende vocalen van Simone Simons. En uiteraard zijn er ook publieksfavorieten die altijd wel de revue passeren. Zo wordt elke set standaard afgesloten met het magistrale ‘Consign to Oblivion’, van het gelijknamige tweede album. Mis bij dit nummer zeker ‘The Wall of Epic’ niet!
Epica is een band zonder kaders, maar met een herkenbaar geluid. Ze experimenteren erop los, zonder ooit hun eigen identiteit te verliezen. Een trip langs hun uitgebreide catalogus brengt je langs bombastische orkesten, blastbeats, talloze instrumenten, kinderkoren, scheurende gitaren, invloeden uit allerlei culturen, vlammende gitaarsolo’s, tranentrekkers, energizers, catchy hooks, progressieve complexiteit en nog zoveel meer.
Luister bijvoorbeeld eens naar het prachtige ‘In All Conscience’. Als dit refrein na je eerste luisterbeurt niet de rest van de dag in je hoofd blijft zitten, weet ik het ook niet meer.
Of ben je toch meer getriggerd door het complexe en epische karakter van de band? Sla dan zeker de ‘Kingdom of Heaven’-trilogie niet over. Waarbij part 3 mijn alltime favoriete Epica nummer is.
- YouTube
Auf YouTube findest du die angesagtesten Videos und Tracks. Außerdem kannst du eigene Inhalte hochladen und mit Freunden oder gleich der ganzen Welt teilen.
Ik weet het, de donderdag zit ramvol. Maar ik kan niet genoeg benadrukken hoe groot plezier je jezelf zou doen als je een gaatje reserveert voor Epica. Zeker als je ze nog niet eerder zag. Jullie zijn allemaal van harte uitgenodigd om samen met mij door de vermoeidheid heen te springen bij het aanstekelijke Beyond the Matrix!
- YouTube
Auf YouTube findest du die angesagtesten Videos und Tracks. Außerdem kannst du eigene Inhalte hochladen und mit Freunden oder gleich der ganzen Welt teilen.
Tof om te horen, zeg! Daar doen we het voor.
De hele dag bekroop mij het gevoel dat ik iets miste, pas nu weet ik wat het wasBekijk bijlage 4308
“Epica is een oord in het Universum waar antwoorden liggen op de levensvragen” – Mark Jansen.
Ontstaan in 2002 en vernoemd naar het gelijknamige album van Kamelot, nadat Mark Jansen uit zijn toenmalige band After Forever werd gezet. Voor hem kwam dat destijds als een grote schok. De lezing van de band was dat de mede-oprichter en zijn bandmaten te ver uit elkaar waren gegroeid op creatief vlak. Volgens Mark zelf lag dit aan het feit dat hij ‘teveel bewoog op het podium en te close contact had met de fans’. De rest van de band streefde naar een meer professionele uitstraling, zowel als naast het podium. Dit verschil in inzicht zie ik, als groot fan, tot op de dag van vandaag terug in de manier waarop Mark Jansen muziek beleeft. Maar daarover later meer.
Het zal ergens in het najaar van 2005 zijn geweest dat ik, puber-Jamel, met m’n maat zo stoned als een garnaal naar MTV (of TMF, weet niet meer precies) zat te kijken. Destijds kwam op de late avond regelmatig een uurtje rock en metal voorbij. Opeens werd m’n aandacht volledig getrokken door een shot van groene natuur, een fluisterende dame en luttele seconden later een beeld van de mooiste vrouw die ik ooit in mijn leven heb gezien. De muziek begon, tot mijn grote verbazing geen scheurende riffs of blastbeats, maar een orkestrale intro en een koor. Wtf is dit!? Ik was op slag verliefd op het totaalplaatje.
Fastforward naar augustus 2006. Voor het eerst ging ik naar een meerdaags festival met mijn vriendengroep. Het machtige Lowlands! We spraken er met elkaar al een tijdje over, maar toen Epica, inmiddels mijn favoriete band, werd aangekondigd was ik helemaal niet te houden. Alsof het zo moest zijn, zo voelde het. Het voelt voor mij nog steeds niet toevallig dat mijn eerste meerdaagse festival hand in hand is gegaan met mijn eerste keer Epica. Gecombineerd of niet, van beiden kan ik tot op de dag van vandaag geen genoeg krijgen. Helaas kan ik geen beelden meer vinden van die Lowlands show, maar de gig in Paradiso is van hetzelfde jaar en klinkt precies zoals ik me de optredens van toen kan herinneren.
Voor die weinigen die het nog niet weten; Epica is een Nederlandse symfonische metalband. Net als ‘soortgenoten’ Nightwish en Within Temptation combineren ze metal met klassieke muziek, inclusief orkestrale partijen, een koor en een sopraan als frontvrouw. Maar waar Epica zich ten opzichte van die andere twee in onderscheidt is het metalgehalte’ in de muziek. Blastbeats en grunts zijn eerder regel dan uitzondering in hun muziek en dat maakt ze uniek.
Tot op heden heeft de band 7 studioalbums op hun naam staan. En als je naar het eerste album ‘The Phantom Agony’ luistert en vervolgens naar het meest recente album ‘Omega’, dan is duidelijk te horen dat de band door de jaren heen gigantisch is getransformeerd. Het is allemaal grootser, complexer, harder, gevarieerder. Ja je zou het kunnen samenvatten als ‘Epischer dan ooit!’. Om hier te komen heeft de band een aantal mutaties doorgevoerd. Door de jaren heen is er afscheid genomen van de originele drummer, leadgitarist en bassist. Met name in het geval van die eerste twee vanwege verschillen in inzicht waar de muziek naartoe zou moeten gaan. Na het tweede album, Consign to Oblivion, een combinatie van een meer commercieel geluid op bepaalde tracks en een complexer geluid op andere, kwam de onvermijdelijke discussie: een meer toegankelijke kant op, of meer de experimentele metal kant op? Welke kant Epica gekozen heeft, kunnen jullie denk ik wel horen in het tweede gedeelte van onderstaand nummer, mijn favoriet van het derde album ‘The Divine Conspiracy’.
Metal it is! En voor wie daaraan twijfelt: twee van de drie nieuwe bandleden werden rechtstreeks gerekruteerd vanuit de Nederlandse Deathmetalband God Dethroned. En zowel gitarist Isaac Delahaye als drummer Arien van Weesenbeek drukken vanaf hun intrede een grote stempel op de sound van Epica. Het klassieke element is zeker gebleven, maar de manier waarop ze dat tegenwoordig combineren met alles wat metal kenmerkt, maakt het een band die elke liefhebber van het hardere werk op z’n minst een keertje de kans moet geven. Ik ben ervan overtuigd dat er voor letterlijk iedere metalhead wel iets aansprekends gevonden kan worden in de brede catalogus van Epica.
Er valt nog van alles te vertellen over deze band en mijn liefde voor hun muziek, ik kan er een boek over schrijven. Maar laat ik me, met het oog op Graspop, voor nu maar even richten op hun liveoptredens. Want daar zijn deze stukjes tenslotte voornamelijk voor bedoeld. Zoals ik eerder in dit topic al aangaf, heb ik Epica door de jaren heen zo’n 30 keer live mogen aanschouwen. Soms toevallig en wat vaker zeer bewust heb ik ze op allerlei verschillende podia hun ding zien doen. Van gratis festivals in de buurt, tot de poptempels van Nederland. En van de kleinste zaaltjes met een paar honderd man tot het hoofdpodium op de grootste festivals. En één ding staat voor mij vast: Epica levert áltijd!
Helemaal in het begin hebben jullie de reden kunnen lezen waarom Mark Jansen uit After Forever is gezet. Hij bewoog teveel op het podium en stond te dicht bij de fans. Maar je kunt begrijpen, juist mede vanwege deze kenmerken ga ik zo graag naar een concert van Epica. Inderdaad, ze zijn super energiek. Voor mij zit hier ook een bepaald tof contrast in, de manier waarop ze live helemaal losgaan, terwijl de muziek bij tijd en wijlen zo complex is. Het enthousiasme en de liefde voor de muziek spat van het podium af. Ja, er zijn ook mensen die het een beetje over de top vinden (ja, ik doel op het keyboard op wieltjes), maar ik vind het fantastisch. En om het af te maken wordt elk optreden tegenwoordig ondersteund met prachtige visuals. Een praatje achteraf was in de beginjaren vaste prik, maar daarvoor zijn ze inmiddels te groot. Om dat mee te maken, moet je bij het sideproject ‘Mayan’ zijn; tip.
Over de setlist wordt ook altijd goed nagedacht, je kunt rekenen op een combinatie van een stevig portie metal, wat uitnodigt tot een flink potje headbangen of een rondje in de moshpit, om even later weg te dromen bij een prachtige ballade, uitgevoerd door de betoverende vocalen van Simone Simons. En uiteraard zijn er ook publieksfavorieten die altijd wel de revue passeren. Zo wordt elke set standaard afgesloten met het magistrale ‘Consign to Oblivion’, van het gelijknamige tweede album. Mis bij dit nummer zeker ‘The Wall of Epic’ niet!
Epica is een band zonder kaders, maar met een herkenbaar geluid. Ze experimenteren erop los, zonder ooit hun eigen identiteit te verliezen. Een trip langs hun uitgebreide catalogus brengt je langs bombastische orkesten, blastbeats, talloze instrumenten, kinderkoren, scheurende gitaren, invloeden uit allerlei culturen, vlammende gitaarsolo’s, tranentrekkers, energizers, catchy hooks, progressieve complexiteit en nog zoveel meer.
Luister bijvoorbeeld eens naar het prachtige ‘In All Conscience’. Als dit refrein na je eerste luisterbeurt niet de rest van de dag in je hoofd blijft zitten, weet ik het ook niet meer.
Of ben je toch meer getriggerd door het complexe en epische karakter van de band? Sla dan zeker de ‘Kingdom of Heaven’-trilogie niet over. Waarbij part 3 mijn alltime favoriete Epica nummer is.
- YouTube
Auf YouTube findest du die angesagtesten Videos und Tracks. Außerdem kannst du eigene Inhalte hochladen und mit Freunden oder gleich der ganzen Welt teilen.
Ik weet het, de donderdag zit ramvol. Maar ik kan niet genoeg benadrukken hoe groot plezier je jezelf zou doen als je een gaatje reserveert voor Epica. Zeker als je ze nog niet eerder zag. Jullie zijn allemaal van harte uitgenodigd om samen met mij door de vermoeidheid heen te springen bij het aanstekelijke Beyond the Matrix!
- YouTube
Auf YouTube findest du die angesagtesten Videos und Tracks. Außerdem kannst du eigene Inhalte hochladen und mit Freunden oder gleich der ganzen Welt teilen.
Direct kippenvel zodra the phantom agony door de koptelefoon blaast.
En ik ga zeker met je meespringen bij Beyond the Matrix!
Hoe groot acht je trouwens de kans dat ze Sensorium en Storm the Sorrow weer opnemen in de setlist? Zie dat ze die op de huidige tour skippen..
Samen met Never enough m'n favoriete nummers. Maar die laatste zal sowieso niet gespeeld worden.
Lastig te zeggen. Meestal veranderen ze de setlist wel iets na een tour. Maar ik verwacht geen grote verschuivingen. Sensorium is vorig jaar halverwege de tour uit de setlist verdwenen. En Storm the Sorrow nog ietsje eerder. Doen het beiden wel goed live en zijn relatief korte nummers, waardoor het aantrekkelijk is om die te spelen op een festivalshow. Dus zou zomaar kunnen dat één van de twee of beiden weer terugkeren. Maar dat weten we pas in juni, Graspop is vooralsnog de tweede show van de Europese festivaltour. Een weekje eerder doen ze Download. Maar dan nog is het afwachten of ze op beide festivals evenveel speeltijd krijgen. Kortom; ik vrees dat we het moeten afwachten tot ze daadwerkelijk op de Desselse weide staan. Never Enough kun je denk ik inderdaad wel vergeten. Die heb ik al jaren niet meer op de setlist zien staan.
Maar als ik je heel brutaal toch een klein beetje advies mag geven, dan zou ik de wat recentere albums nog eens gaan luisteren. De liedjes die jij noemt zijn over het algemeen de wat toegankelijkere liedjes, waar op zich niets mis mee is. Maar door jouw bijdragen hier op het forum, denk ik te lezen dat je verre van vies bent van wat complexere muziek. Van het lijstje The Final Lullaby, The Skeleton Key, Code of Life en The Essence of Silence verwacht ik er wel een paar op de setlist. En persoonlijk vind ik dat interessantere nummers dan die jij noemt. Al valt over smaak nooit te twisten.
We zitten vandaag pas op 2 introducties, daar kan er nog wel eentje bij:
Orbit Culture
Ik zal hier iets korter van stof zijn, ik ken ze net iets minder goed dan een Gojira.
Ook betreft het een veel jongere band: In 2013 zag het eerste album van Orbit Culture het licht. Oddysey werd geboren!
Orbit Culture is een Zweedse melodic death metal band uit Eksjö. Sinds de oprichting heeft de band een gestage opmars gemaakt in de internationale metal scene, en weet het fans te boeien met een gave mix van melodeath, metalcore en prog elementen.
Voordat ik de band vorig jaar voor het eerst live zag, in het voorprogramma van In Flames + At the Gates in 013, raakte ik in de rij aan de praat met een man die me op Orbit Culture tipte. "Denk aan Gojira, met James Hetfield". Hij had gelijk. Hoewel ik bij het eerste album direct een duidelijke Lamb of God invloed hoor, hoor je op de latere albums een soort Zweedse James Hetfield. Ook invloeden van mijn geliefde Gojira zijn aanwezig, al zij het minder op de voorgrond. Zoals vaker in mijn stukjes, over de specifieke nummers/albums later meer.
Oddysey
In 2013 kwam dus al direct het eerste album uit: Oddysey. Het eerste nummer, The Planck Distance doet mij erg denken aan Lamb of God. Terwijl het tweede nummer weer meer weg heeft van een Dark Tranquillity meets In Flames meets Amon Amarth.
Goed debuut album, live spelen de heren echter geen nummers meer van de eerste 3 albums/EP's.
Mijn favoriet van dit album is 'Tellus'.
In Medias Res
Pas een jaar later komen de mannen naar buiten met hun 2e album/EP. Goed tempo, dat mooi aansluit op de sound dit album. Het album werd al snel opgepikt door fans en critici, vanwege de vernieuwende aanpak van death metal. Zoals wel vaker in de metal, zitten de thema's op dit album in de hoek van maatschappelijke kritiek. Positieve uitschieters op dit album zijn Obscurity, Blackspehere en Automata.
Rasen
Na een tussenjaartje komen de heren in 2016 met Rasen. Ze gaan rustig verder waar ze gebleven waren, maar den net iets beter. Dat ze grote fans zijn van Metallica blijkt direct uit de opener, Svartport.
Gezien ze ook dit album live niet meer spelen, zal ik het verder kort houden.
Sun of All kan ik jullie echter niet onthouden. Een volle heftige sound, een soort James Hetfield die gruntend zingt, en een bijna hypnotiserende dubbel bass.
Redfog
In 2018 komen de heren met Redfog, een EP. En ook het oudste album waarvan ze in de huidige setlist nummers spelen! Meestal trappen de heren af met Saw, en wie onderstaande video luistert zal direct begrijpen waarom.
Ze zijn zich goed bewust van hun huidige plaats in de metalscene, een openingsact waarvan de meesten nog nooit gehoord hebben. Rustig wachten op de headliner met een pilsje in de hand is er echter niet bij als het aan de Zweden ligt. Je bent er nu toch, en zij gaan je overtuigen dat zij de next big thing uit Zweden zijn!
Ook de titletrack Redfog is zeker het luisteren waard. Denk hier ook weer aan Gojira meets Metallica meets Amon Amarth.
Nija
Op het meest recente album, Nija vind je ook direct de grootste 'hit' van de heren: in 2020 kwam North Star of Nija uit. De sound is verder ontwikkeld, invloeden blijven hoorbaar. Toch is het de band nu al een tijd gelukt een eigen sound te brengen.
Ik krijg nog altijd direct kippenvel bij the North Star of Nija, zo rond 1:10 voelt het alsof ik opstijg. En ik ben ervan overtuigd dat ik donderdag op Graspop niet de enige ga zijn!
Shaman
Rusten is er niet bij voor Orbit Culture, ook in 2021 wisten ze weer een EP de wereld in te slingeren. En wat voor één: Strangler is weer een absolute breker en zal donderdag zeker gespeeld worden. Ook Flight of the Fireflies is een absoluut hoogtepunt (dat live pas 2 keer gespeeld is), verder kan ik Carvings aanraden, dat live een stuk vaker voorkomt op de setlist, maar mij iets minder pakt.
Gezien ik nu alweer langer aan dit stuk heb geschreven, dan de set op Graspop zal gaan duren brei ik er een einde aan.
De man die mij overtuigde om afgelopen jaar even goed op te letten en vooraan te gaan staan bij Orbit Culture ben ik eeuwig dankbaar. Live weten ze het nóg beter te brengen dan op album. En ik weet zeker dat de band velen op Graspop zal verassen. Ik ga er zeker bij zijn, en hoop jullie, waarschijnlijk vroeg op de donderdag in een van de tenten bij hun optreden te zien!
Orbit Culture
Ik zal hier iets korter van stof zijn, ik ken ze net iets minder goed dan een Gojira.
Ook betreft het een veel jongere band: In 2013 zag het eerste album van Orbit Culture het licht. Oddysey werd geboren!
Orbit Culture is een Zweedse melodic death metal band uit Eksjö. Sinds de oprichting heeft de band een gestage opmars gemaakt in de internationale metal scene, en weet het fans te boeien met een gave mix van melodeath, metalcore en prog elementen.
Voordat ik de band vorig jaar voor het eerst live zag, in het voorprogramma van In Flames + At the Gates in 013, raakte ik in de rij aan de praat met een man die me op Orbit Culture tipte. "Denk aan Gojira, met James Hetfield". Hij had gelijk. Hoewel ik bij het eerste album direct een duidelijke Lamb of God invloed hoor, hoor je op de latere albums een soort Zweedse James Hetfield. Ook invloeden van mijn geliefde Gojira zijn aanwezig, al zij het minder op de voorgrond. Zoals vaker in mijn stukjes, over de specifieke nummers/albums later meer.
Oddysey
In 2013 kwam dus al direct het eerste album uit: Oddysey. Het eerste nummer, The Planck Distance doet mij erg denken aan Lamb of God. Terwijl het tweede nummer weer meer weg heeft van een Dark Tranquillity meets In Flames meets Amon Amarth.
Goed debuut album, live spelen de heren echter geen nummers meer van de eerste 3 albums/EP's.
Mijn favoriet van dit album is 'Tellus'.
In Medias Res
Pas een jaar later komen de mannen naar buiten met hun 2e album/EP. Goed tempo, dat mooi aansluit op de sound dit album. Het album werd al snel opgepikt door fans en critici, vanwege de vernieuwende aanpak van death metal. Zoals wel vaker in de metal, zitten de thema's op dit album in de hoek van maatschappelijke kritiek. Positieve uitschieters op dit album zijn Obscurity, Blackspehere en Automata.
Rasen
Na een tussenjaartje komen de heren in 2016 met Rasen. Ze gaan rustig verder waar ze gebleven waren, maar den net iets beter. Dat ze grote fans zijn van Metallica blijkt direct uit de opener, Svartport.
Gezien ze ook dit album live niet meer spelen, zal ik het verder kort houden.
Sun of All kan ik jullie echter niet onthouden. Een volle heftige sound, een soort James Hetfield die gruntend zingt, en een bijna hypnotiserende dubbel bass.
Redfog
In 2018 komen de heren met Redfog, een EP. En ook het oudste album waarvan ze in de huidige setlist nummers spelen! Meestal trappen de heren af met Saw, en wie onderstaande video luistert zal direct begrijpen waarom.
Ze zijn zich goed bewust van hun huidige plaats in de metalscene, een openingsact waarvan de meesten nog nooit gehoord hebben. Rustig wachten op de headliner met een pilsje in de hand is er echter niet bij als het aan de Zweden ligt. Je bent er nu toch, en zij gaan je overtuigen dat zij de next big thing uit Zweden zijn!
Ook de titletrack Redfog is zeker het luisteren waard. Denk hier ook weer aan Gojira meets Metallica meets Amon Amarth.
Nija
Op het meest recente album, Nija vind je ook direct de grootste 'hit' van de heren: in 2020 kwam North Star of Nija uit. De sound is verder ontwikkeld, invloeden blijven hoorbaar. Toch is het de band nu al een tijd gelukt een eigen sound te brengen.
Ik krijg nog altijd direct kippenvel bij the North Star of Nija, zo rond 1:10 voelt het alsof ik opstijg. En ik ben ervan overtuigd dat ik donderdag op Graspop niet de enige ga zijn!
Shaman
Rusten is er niet bij voor Orbit Culture, ook in 2021 wisten ze weer een EP de wereld in te slingeren. En wat voor één: Strangler is weer een absolute breker en zal donderdag zeker gespeeld worden. Ook Flight of the Fireflies is een absoluut hoogtepunt (dat live pas 2 keer gespeeld is), verder kan ik Carvings aanraden, dat live een stuk vaker voorkomt op de setlist, maar mij iets minder pakt.
Gezien ik nu alweer langer aan dit stuk heb geschreven, dan de set op Graspop zal gaan duren brei ik er een einde aan.
De man die mij overtuigde om afgelopen jaar even goed op te letten en vooraan te gaan staan bij Orbit Culture ben ik eeuwig dankbaar. Live weten ze het nóg beter te brengen dan op album. En ik weet zeker dat de band velen op Graspop zal verassen. Ik ga er zeker bij zijn, en hoop jullie, waarschijnlijk vroeg op de donderdag in een van de tenten bij hun optreden te zien!
Laatst bewerkt:
Recent actieve topics
- Vastgepind
- Vastgepind
