Is het ook mogelijk om iemand van het forum te kicken?! Ben er wel een beetje klaar mee..
Je kunt gewoon je eigen account verwijderen hoor, daar hoeft niet iemand anders je voor te kicken.
Ach black lies, heeft niets beters te doen dan overal commentaar op te geven.
Klein kind.!
Avontuurlijk programmeren had je laatst nog commentaar op.! Haha.
Ongeloofwaardig aan het worden.
Treurig.
Groot gelijk dat er eens een keer wat van gezegd wordt.!
Ik reflecteer enkel de objectieve kwaliteitscontrole, wat zich uit in een sporadische reactie in het Pinkpop-topic. De taak van het belichamen van het tegengeluid is geen eenvoudige, doch een zeer belangrijke om iedereen scherp te houden. Laat me de essentie anekdotisch verwoorden. Ik ben erg groot fan van David Bowie en heb gisteren een lezing bezocht van iemand die kanttekeningen plaatste bij het kameleontische karakter van de popster. De natuurlijke reactie is om heel boos te worden, want iemand deelt niet dezelfde mening! Echter, die natuurlijke reactie stopt plaats te vinden wanneer je je beseft dat er altijd een links en rechts nodig is om een midden te creëren. In plaats van onbegrip vanuit je eigen persoon om te zetten in woede, moet je proberen wat meer afstand te nemen en iets objectiever naar de zaak te kijken. Deze 'training van de geest', althans wat betreft muziek, kun je eenvoudig bereiken door af en toe een bezoekje te brengen aan de website van Scaruffi, met wie ik het zelden tot nooit eens ben. Hier schrijft hij een stukje over de albums 'Californication' en 'By the Way' van 'Red Hot Chili Peppers' (om ontopic te blijven):
Californication (Warner, 1999) finds the band as "clean" (from drugs, alcohol, punk-rock, whatever) as it has ever been. It also finds the band's sound wrapped again in Rick Rubin's stripped down production. It also finds the leaders reunited with enfant prodige John Frusciante, who was the dynamite behind their greatest commercial success. Put the three together and you get a "cleaner" version of Blood Sugar Sex Magik, that was already their most accessible, radio-friendly, shameless sell-out, album. Kiedis is still singing of sex and drugs and rock and roll but hardly anybody take shim seriously. The music is a formulaic repetition of mainstream stereotypes, whether it's bombast, mid-tempo (Scar Tissue, basically a revision of Soul to Squeeze), or generic pop ballads (Porcelain).
Red Hot Chili Peppers' By The Way (Warner, 2002) is an album of mildly-mannered maintream ballads (On Mercury). Other than Flea's and John Frusciante's exhibitions of virtuosity (or presumed virtuosity), the double-CD Stadium Arcadium (2006) has little to commend itself. Hidden among an army of terrible pop ballads there are a few poppy ditties (Dani California, Snow) that prove the band's melodic skills, but they overrate the human race if they truly believe that we still need 28 generic three-minute songs to add to the millions that came before.