Whoops! Dacht echt dat dat in februari was. In dat geval schuift alles een plekje op en plak ik er sampha op DTRH nog even bij
De Beste optredens van 2018
- Onderwerp starter Yannick
- Startdatum
Ik mis Vince Staples in alle gedeelde lijstjes.
Mijn beste moment: Daft Punk is playing in my House van LCD soundsystem tijdens BKS18. DIE versie had ik nog noooit gehoord en ik ben met mijn ouwe zelf hele-maal uit mijn dak gegaan. Dat gejodel was fantastisch !
En Nick Cave...sorry....daar kan ik niet warm voor worden. En je gedeelde clip is precies waarom.
Mijn beste moment: Daft Punk is playing in my House van LCD soundsystem tijdens BKS18. DIE versie had ik nog noooit gehoord en ik ben met mijn ouwe zelf hele-maal uit mijn dak gegaan. Dat gejodel was fantastisch !
En Nick Cave...sorry....daar kan ik niet warm voor worden. En je gedeelde clip is precies waarom.
Nou, hier is mijn top 20. De verhaaltjes werden steeds langer naarmate de shows beter werden, dus ik hoop dat jullie het een beetje kunnen waarderen. Wat een fantastisch muziekjaar was 2018, heel leuk om zo de beste momenten nog een keer langs te gaan. Laatst nog Spinvis in Paradiso gezien, die verdient eigenlijk ook wel een plekje in deze top 20 maar toen had ik mijn selectie al gemaakt. Dit zijn uiteindelijk mijn favorieten van de 105 optredens die ik in 2018 heb gezien:
20. Nine Inch Nails (Rock Werchter, The Barn - 8 juli)
Strakke show van een band die ik niet heel goed ken, altijd al wilde leren kennen, en nu door Werchter heb kunnen leren kennen. Ben hun muziek gaan luisteren toen ze aangekondigd werden en vond ze live ook sterk. Goeie kennismaking.
19. Ben Howard (Rock Wechter, The Barn - 6 juli)
Meeslepende en intieme show van een man wiens muziek ik eigenlijk niet al te interessant dacht te vinden. Ik ging live helemaal op in de ambience van zijn nummers, wellicht ook door de gebruikte middelen die dag, maar het gaat om de persoonlijke ervaring toch? Staan er wel meer in de lijst waar ik zeker geen nuchtere en objectieve waarnemer ben geweest...
18. They Might Be Giants (Paradiso, Grote Zaal - 27 september)
Muzikaal duo met bakken ervaring, een goeie dosis droge humor en een goeie liveband. Geen wonder dat ze een redelijke cultstatus hebben. De trompettist van de E-Street Band meenemen op tour kan ook geen kwaad. Toffe songs, fijne avond!
17. Parquet Courts (Paradiso, Grote Zaal - 14 november)
Hippe post-punkers met genoeg energie, zonder zichzelf te overschreeuwen. Toffe show, toffe nummers, toffe sfeer, toffe band. Lekker veel nummers van die heerlijke plaat Wide Awake!
16. Bloodbath (Graspop, Marquee - 23 juni)
Terwijl Volbeat op Mainstage het gepeupel stond te vermaken, werden bij Bloodbath in de pit van jongens mannen gemaakt. Redelijk moe begon ik aan dit concert, maar de band speelde zo strak en de sfeer in de pit was zo goed dat ik hoe langer hoe meer energie kreeg. Het ene moment sta je met ja armen om je kersverse langharige vrienden heen, het volgende moment beuk je ze de pit door. Metal, fuck yeah :twisted:
15. Kamasi Washington (Paradiso, Grote Zaal - 1 juni)
Grote en aimabele jazz saxofonist die twee drummers, een zeer experimentele toetsenist, de bassist van Kendrick Lamar en zn vader meenam. Succes gegarandeerd. Echt wel een goeie belevenis, jazz in Paradiso. Oh en ik stond geheel toevallig naast Jeroen Dijsselbloem te chillen, was ook wel grappig om zo’n man een keer in zo’n setting tegen te komen…
14. DeWolff (Paradiso, Grote Zaal - 4 mei)
Album release party van hun laatste worp Thrust, met in het voorprogramma The Dawn Brothers. Die laatsten kregen de twijfelachtige eer dat de 2 minuten stilte vanwege Dodenherdenking midden in hun show vielen. Dat losten ze echter prachtig op, ze kregen namelijk door simpelweg stil op de grond te gaan zitten in een oogwenk heel Paradiso muisstil. Twee minuten lang niets anders gehoord dan het zacht zoemen van de versterkers… magisch begin van de avond!
Maar goed, das niet de show die in mijn top 20 staat: DeWolff gooide daarna alle remmen los en vierde het leven. Maar dan wel het hardrock-leven van de 70s! Lange solos op gitaar en orgel, goeie vocalen en catchy songs: ik heb gelijk dat album van ze op vinyl gekocht. Mooi avondje.
13. London Grammar (Rock Werchter, Mainstage - 6 juli)
Direct na Ben Howard door naar de engelachtige Hannah Reid, die bij de ondergaande zon het hele veld betoverde met haar stem. Niet veel woorden voor, vooral een heerlijke ervaring en heel veel respect voor de a capella intro van Rooting for You. Wat een bereik en kracht in die stem… en het hele veld hing aan haar lippen!
12. Pearl Jam (Rock Werchter, Mainstage - 7 juli)
Niet voor niets al jaren een gewaardeerde liveband en geliefde festivalheadliner. Vorige keer op Werchter vond ik ze ietsje beter (ongeveer een uurtje beter :wink: ) maar niettemin een heerlijk avondje. De band en Eddie zaten er lekker in, de interactie met Jack Johnson was leuk, de cover van Imagine was gerust een magisch momentje te noemen. I felt alive!
11. Guns N' Roses (Graspop, Mainstage - 21 juni)
Over lange shows en een legendarische live-reputatie gesproken… Bij GnR liggen de hoogtijdagen natuurlijk wel zo ver achter ons, dat de meesten (inclusief ikzelf) grote twijfels hadden bij de live-kwaliteiten anno 2018. Maar wat hebben ze me positief verrast! De grootste veroudering ligt duidelijk bij Axl, maar hij was redelijk bij stem. Verder voelde de band verbazingwekkend fris en energiek aan, stonden de meeste nummers als een huis, en liet Slash zijn Marshalls goed werken met wat solos tussendoor. Op deze vrij zwoele zomeravond was ik blij deze legendarische band en all-time rock helden nog een keer te zien!
10. David Byrne (Rock Werchter, The Barn - 8 juli)
Al door velen bejubeld, op het forum waren de verwachtingen ook hoog gespannen voor deze act. Ik ging er eigenlijk zonder verwachtingen in, ben niet zo bekend met de Talking Heads of Byrne’s solowerk. Een enkele luisterbeurt van American Utopia heeft mij overgehaald, en wat een goede keuze was dat. Abstract, vernieuwend maar vol archetypen en symboliek, was dit simpelweg de show van een meesterbrein. Als ik meer bekend was geweest met de muziek was deze show nog veel hoger geëindigd.
9. Sons of Apollo (Graspop, Metal Dome - 23 juni)
Een supergroup zoals supergroups bedoeld zijn, met “Bumblefoot” en Portnoy als persoonlijke favorieten. Ik heb hun debuutplaat Psychotic Symphony helemaal stuk geluisterd, en wat was deze show genieten. Door onderhoud aan de vloer was de Metal Dome helemaal leeggeruimd, dus met een klein sprintje kon ik middenin vooraan tegen het hek geplakt staan. Dat maakt de show nog wel een stukje persoonlijker, en met zulke virtuozen weet je zeker dat je de volle kracht van de Psychotic Symphony over je heen gaat krijgen. Met recht een epische show.
8. Wende (Into The Great Wide Open, Bospodium - 1 september)
Een beetje een vreemde eend in de bijt, zowel in mijn lijstje als hier op het forum. Maar wat een sterk album heeft zij uitgebracht dit jaar! Ik was als vrijwilliger op ITGWO en stond veel bij het bospodium. Gelukkig hoefde ik tijdens deze show niet te werken en kon ik met mijn vriendin genieten van het intieme en openhartige optreden dat Wende hier gaf. Scherpzinnige en poëtische teksten, die in het Nederlands nog directer binnenkomen dan wanneer het in het Engels zou zijn. Door deze kennismaking is haar album Mens een van mijn absolute favorieten van dit jaar geworden, wat een fijne afsluiter van een mooie festivalzomer.
7. Sleep (TivoliVredenburg, Ronda - 26 mei)
De stoner metal halfgoden zijn opgestaan uit hun lange slaap met een dijk van een album en een no-nonsense tour. Een muur van versterkers op het podium, drie vieze mannetjes, drums, bas en gitaar, en gaan met die banaan. Lekker achterover hangen in de zware en lage riffs, met verzadigend scherpe gitaarsolo’s en beukende drums. U begrijpt het plaatje. Als je het dan presteert om na een solide set vol oud en nieuw werk nog even terug te komen met Dopesmoker als encore (bijna een uur op de plaat, “ingekort” tot ongeveer een half uur live), dan roken wij er nog eentje voor de glorie van heavy metal.
6. King Gizzard and the Lizard Wizard (Paradiso, Grote Zaal - 5 maart)
Inmiddels een van mijn meest geziene artiesten, en het blijft altijd weer een stoot adrenaline. Na een redelijk saai voorprogramma van Mild High Club (hoogtepunt was dat Stu bij hen ook even kwam meespelen) barstte het feest volledig los toen King Giz zelf het podium beklom. Op de eerste noten van Rattlesnake veranderde de halve vloer van Paradiso in een moshpit, en dat hield niet meer op tot het einde van de show. Een ruim uur werd de hele zaal meegesleurd in de psychedelische dromen van een stel zeer creatieve muzikanten. Veel werk van de 5 albums die ze in 2017 hebben uitgebracht, met af en toe een nummer van het inmiddels klassieke Nonagon Infinity of een van de andere albums tussendoor. Ik blijf voorlopig elke kans pakken die ik heb om deze band te zien!
5.&4. QOTSA/Gorillaz (Rock Werchter, Mainstage - 5 juli)
Een combideal op plaatsen 4 en 5, omdat ik juist de combinatie van deze twee concerten op één avond zo geweldig vond. Als losse concerten hadden ze ook wel in mijn top 20 gestaan (Gorillaz ietsje hoger dan QOTSA), maar juist door de combinatie staan ze allebei samen nog net wat hoger. De zomernacht werd ingeluid met de desert rock van QOTSA, met hun herkenbare sound en onweerstaanbare riffs. Josh Homme had duidelijk het een en ander gebruikt (“I felt a little bit sick this morning, but now I’m feeling great!” sprak hij met ogen als schoteltjes. Hoe zou dat nou komen, Josh? :wink: ) wat leidde tot een ontspannen swagger op het podium. Hij had er duidelijk zelf ook plezier in, met het welbekende “spiderman moment” en veel lolletjes tussendoor.
Bij Gorillaz vervolgens konden de voetjes van de vloer, een groot feest van elektronica, indie en hiphop. Hier werd bewezen dat de moderne genres net zo rock’n’roll kunnen zijn als de straight up rocksound van QOTSA. Damon Albarn had wellicht een glaasje teveel op (backstage zitten drinken met Josh?) maar dat mocht de pret niet drukken. Het plezier spatte er af, veel vette nummers, het Belgische publiek werd ingepalmd met een ode aan Eden Hazard op de melodie van Kids With Guns, en als kers op de taart Del the Funky Homosapien die in levende lijve zijn verses in Clint Eastwood kwam rappen. Wat een avond, een waardige start van een geweldig festival.
3. Roger Waters (Ziggo Dome - 19 juni)
Hoezeer ik ook van festivals hou, uiteindelijk toch mijn beste shows van 2018 beleefd in concertzalen. Roger Waters is in mijn ogen het meesterbrein achter een van mijn favoriete bands aller tijden. Toegegeven, de gitaarsound van Gilmour is ook onmisbaar, maar Dave Kilminster bewees dat die prima gereproduceerd kan worden in live setting. Al mijn favoriete Pink Floyd nummers (behalve Shine On You Craze Diamond dan) werden hier perfect uitgevoerd, in een politiek beladen spektakelstuk met een dubbele set van in totaal bijna 3 uur. Waters’ solo nummers die sporadisch tussendoor kwamen, waren een mooie toevoeging aan iets wat met name voelde als een schitterend herleving van het Pink Floyd van de jaren ’70. Nog net zo scherp en relevant als toen. En je avond afsluiten op de legendarische outro solo van Comfortably Numb kan natuurlijk nooit kwaad: een geluid dat klinkt als een natuurkracht!
2. A Perfect Circle (AFAS Live - 9 december) - ook gezien op Graspop, Mainstage, 24 juni
Als afsluiter van een overdadig Graspop weekend was ik al helemaal in trance bij deze band, maar de show in AFAS Live een paar weken terug deed er nog een goeie schep bovenop. Ik heb al een vrij lyrische beschrijving elders op dit forum geplaatst na de show, dus zal mezelf niet al te veel herhalen. Maar met Maynard aan de leiding en een vrij abstract decor werd de ervaring deze avond van bijna buitenaardse proporties. Wat een band, wat een muziek, wat een show.
1. Steven Wilson (AFAS Live - 7 maart) - ook gezien op Rock Werchter, The Barn, 5 juli
Wie anders dan Steven Wilson kan deze lijst aanvoeren? Zijn dubbele setlist in AFAS Live heeft enorme indruk op mij gemaakt. Het was een redelijk last minute beslissing hier alsnog heen te gaan, aangezien ik ook al tickets voor Werchter had. Maar in de setting van een eigen avondvullende show kwam hij zoveel beter tot zijn recht dan op de openingsmiddag in een festivaltent. Een tour de force van een muzikaal genie met een back catalogue om “u” tegen te zeggen. Zo veel mooie nummers, zo veel onvergetelijke momenten, zo veel emoties. De toon werd goed gezet met een korte en prikkelende openingsvideo (die ik helaas nergens online terug kan vinden), waarna een selectie aan oudere en nieuwe nummers het ene na het andere verhaal vertelde. Een show van SW is een totaalbeleving die wat mij betreft ongeëvenaard is. Mijn absolute muzikale held van deze tijd!
20. Nine Inch Nails (Rock Werchter, The Barn - 8 juli)
Strakke show van een band die ik niet heel goed ken, altijd al wilde leren kennen, en nu door Werchter heb kunnen leren kennen. Ben hun muziek gaan luisteren toen ze aangekondigd werden en vond ze live ook sterk. Goeie kennismaking.
19. Ben Howard (Rock Wechter, The Barn - 6 juli)
Meeslepende en intieme show van een man wiens muziek ik eigenlijk niet al te interessant dacht te vinden. Ik ging live helemaal op in de ambience van zijn nummers, wellicht ook door de gebruikte middelen die dag, maar het gaat om de persoonlijke ervaring toch? Staan er wel meer in de lijst waar ik zeker geen nuchtere en objectieve waarnemer ben geweest...
18. They Might Be Giants (Paradiso, Grote Zaal - 27 september)
Muzikaal duo met bakken ervaring, een goeie dosis droge humor en een goeie liveband. Geen wonder dat ze een redelijke cultstatus hebben. De trompettist van de E-Street Band meenemen op tour kan ook geen kwaad. Toffe songs, fijne avond!
17. Parquet Courts (Paradiso, Grote Zaal - 14 november)
Hippe post-punkers met genoeg energie, zonder zichzelf te overschreeuwen. Toffe show, toffe nummers, toffe sfeer, toffe band. Lekker veel nummers van die heerlijke plaat Wide Awake!
16. Bloodbath (Graspop, Marquee - 23 juni)
Terwijl Volbeat op Mainstage het gepeupel stond te vermaken, werden bij Bloodbath in de pit van jongens mannen gemaakt. Redelijk moe begon ik aan dit concert, maar de band speelde zo strak en de sfeer in de pit was zo goed dat ik hoe langer hoe meer energie kreeg. Het ene moment sta je met ja armen om je kersverse langharige vrienden heen, het volgende moment beuk je ze de pit door. Metal, fuck yeah :twisted:
15. Kamasi Washington (Paradiso, Grote Zaal - 1 juni)
Grote en aimabele jazz saxofonist die twee drummers, een zeer experimentele toetsenist, de bassist van Kendrick Lamar en zn vader meenam. Succes gegarandeerd. Echt wel een goeie belevenis, jazz in Paradiso. Oh en ik stond geheel toevallig naast Jeroen Dijsselbloem te chillen, was ook wel grappig om zo’n man een keer in zo’n setting tegen te komen…
14. DeWolff (Paradiso, Grote Zaal - 4 mei)
Album release party van hun laatste worp Thrust, met in het voorprogramma The Dawn Brothers. Die laatsten kregen de twijfelachtige eer dat de 2 minuten stilte vanwege Dodenherdenking midden in hun show vielen. Dat losten ze echter prachtig op, ze kregen namelijk door simpelweg stil op de grond te gaan zitten in een oogwenk heel Paradiso muisstil. Twee minuten lang niets anders gehoord dan het zacht zoemen van de versterkers… magisch begin van de avond!
Maar goed, das niet de show die in mijn top 20 staat: DeWolff gooide daarna alle remmen los en vierde het leven. Maar dan wel het hardrock-leven van de 70s! Lange solos op gitaar en orgel, goeie vocalen en catchy songs: ik heb gelijk dat album van ze op vinyl gekocht. Mooi avondje.
13. London Grammar (Rock Werchter, Mainstage - 6 juli)
Direct na Ben Howard door naar de engelachtige Hannah Reid, die bij de ondergaande zon het hele veld betoverde met haar stem. Niet veel woorden voor, vooral een heerlijke ervaring en heel veel respect voor de a capella intro van Rooting for You. Wat een bereik en kracht in die stem… en het hele veld hing aan haar lippen!
12. Pearl Jam (Rock Werchter, Mainstage - 7 juli)
Niet voor niets al jaren een gewaardeerde liveband en geliefde festivalheadliner. Vorige keer op Werchter vond ik ze ietsje beter (ongeveer een uurtje beter :wink: ) maar niettemin een heerlijk avondje. De band en Eddie zaten er lekker in, de interactie met Jack Johnson was leuk, de cover van Imagine was gerust een magisch momentje te noemen. I felt alive!
11. Guns N' Roses (Graspop, Mainstage - 21 juni)
Over lange shows en een legendarische live-reputatie gesproken… Bij GnR liggen de hoogtijdagen natuurlijk wel zo ver achter ons, dat de meesten (inclusief ikzelf) grote twijfels hadden bij de live-kwaliteiten anno 2018. Maar wat hebben ze me positief verrast! De grootste veroudering ligt duidelijk bij Axl, maar hij was redelijk bij stem. Verder voelde de band verbazingwekkend fris en energiek aan, stonden de meeste nummers als een huis, en liet Slash zijn Marshalls goed werken met wat solos tussendoor. Op deze vrij zwoele zomeravond was ik blij deze legendarische band en all-time rock helden nog een keer te zien!
10. David Byrne (Rock Werchter, The Barn - 8 juli)
Al door velen bejubeld, op het forum waren de verwachtingen ook hoog gespannen voor deze act. Ik ging er eigenlijk zonder verwachtingen in, ben niet zo bekend met de Talking Heads of Byrne’s solowerk. Een enkele luisterbeurt van American Utopia heeft mij overgehaald, en wat een goede keuze was dat. Abstract, vernieuwend maar vol archetypen en symboliek, was dit simpelweg de show van een meesterbrein. Als ik meer bekend was geweest met de muziek was deze show nog veel hoger geëindigd.
9. Sons of Apollo (Graspop, Metal Dome - 23 juni)
Een supergroup zoals supergroups bedoeld zijn, met “Bumblefoot” en Portnoy als persoonlijke favorieten. Ik heb hun debuutplaat Psychotic Symphony helemaal stuk geluisterd, en wat was deze show genieten. Door onderhoud aan de vloer was de Metal Dome helemaal leeggeruimd, dus met een klein sprintje kon ik middenin vooraan tegen het hek geplakt staan. Dat maakt de show nog wel een stukje persoonlijker, en met zulke virtuozen weet je zeker dat je de volle kracht van de Psychotic Symphony over je heen gaat krijgen. Met recht een epische show.
8. Wende (Into The Great Wide Open, Bospodium - 1 september)
Een beetje een vreemde eend in de bijt, zowel in mijn lijstje als hier op het forum. Maar wat een sterk album heeft zij uitgebracht dit jaar! Ik was als vrijwilliger op ITGWO en stond veel bij het bospodium. Gelukkig hoefde ik tijdens deze show niet te werken en kon ik met mijn vriendin genieten van het intieme en openhartige optreden dat Wende hier gaf. Scherpzinnige en poëtische teksten, die in het Nederlands nog directer binnenkomen dan wanneer het in het Engels zou zijn. Door deze kennismaking is haar album Mens een van mijn absolute favorieten van dit jaar geworden, wat een fijne afsluiter van een mooie festivalzomer.
7. Sleep (TivoliVredenburg, Ronda - 26 mei)
De stoner metal halfgoden zijn opgestaan uit hun lange slaap met een dijk van een album en een no-nonsense tour. Een muur van versterkers op het podium, drie vieze mannetjes, drums, bas en gitaar, en gaan met die banaan. Lekker achterover hangen in de zware en lage riffs, met verzadigend scherpe gitaarsolo’s en beukende drums. U begrijpt het plaatje. Als je het dan presteert om na een solide set vol oud en nieuw werk nog even terug te komen met Dopesmoker als encore (bijna een uur op de plaat, “ingekort” tot ongeveer een half uur live), dan roken wij er nog eentje voor de glorie van heavy metal.
6. King Gizzard and the Lizard Wizard (Paradiso, Grote Zaal - 5 maart)
Inmiddels een van mijn meest geziene artiesten, en het blijft altijd weer een stoot adrenaline. Na een redelijk saai voorprogramma van Mild High Club (hoogtepunt was dat Stu bij hen ook even kwam meespelen) barstte het feest volledig los toen King Giz zelf het podium beklom. Op de eerste noten van Rattlesnake veranderde de halve vloer van Paradiso in een moshpit, en dat hield niet meer op tot het einde van de show. Een ruim uur werd de hele zaal meegesleurd in de psychedelische dromen van een stel zeer creatieve muzikanten. Veel werk van de 5 albums die ze in 2017 hebben uitgebracht, met af en toe een nummer van het inmiddels klassieke Nonagon Infinity of een van de andere albums tussendoor. Ik blijf voorlopig elke kans pakken die ik heb om deze band te zien!
5.&4. QOTSA/Gorillaz (Rock Werchter, Mainstage - 5 juli)
Een combideal op plaatsen 4 en 5, omdat ik juist de combinatie van deze twee concerten op één avond zo geweldig vond. Als losse concerten hadden ze ook wel in mijn top 20 gestaan (Gorillaz ietsje hoger dan QOTSA), maar juist door de combinatie staan ze allebei samen nog net wat hoger. De zomernacht werd ingeluid met de desert rock van QOTSA, met hun herkenbare sound en onweerstaanbare riffs. Josh Homme had duidelijk het een en ander gebruikt (“I felt a little bit sick this morning, but now I’m feeling great!” sprak hij met ogen als schoteltjes. Hoe zou dat nou komen, Josh? :wink: ) wat leidde tot een ontspannen swagger op het podium. Hij had er duidelijk zelf ook plezier in, met het welbekende “spiderman moment” en veel lolletjes tussendoor.
Bij Gorillaz vervolgens konden de voetjes van de vloer, een groot feest van elektronica, indie en hiphop. Hier werd bewezen dat de moderne genres net zo rock’n’roll kunnen zijn als de straight up rocksound van QOTSA. Damon Albarn had wellicht een glaasje teveel op (backstage zitten drinken met Josh?) maar dat mocht de pret niet drukken. Het plezier spatte er af, veel vette nummers, het Belgische publiek werd ingepalmd met een ode aan Eden Hazard op de melodie van Kids With Guns, en als kers op de taart Del the Funky Homosapien die in levende lijve zijn verses in Clint Eastwood kwam rappen. Wat een avond, een waardige start van een geweldig festival.
3. Roger Waters (Ziggo Dome - 19 juni)
Hoezeer ik ook van festivals hou, uiteindelijk toch mijn beste shows van 2018 beleefd in concertzalen. Roger Waters is in mijn ogen het meesterbrein achter een van mijn favoriete bands aller tijden. Toegegeven, de gitaarsound van Gilmour is ook onmisbaar, maar Dave Kilminster bewees dat die prima gereproduceerd kan worden in live setting. Al mijn favoriete Pink Floyd nummers (behalve Shine On You Craze Diamond dan) werden hier perfect uitgevoerd, in een politiek beladen spektakelstuk met een dubbele set van in totaal bijna 3 uur. Waters’ solo nummers die sporadisch tussendoor kwamen, waren een mooie toevoeging aan iets wat met name voelde als een schitterend herleving van het Pink Floyd van de jaren ’70. Nog net zo scherp en relevant als toen. En je avond afsluiten op de legendarische outro solo van Comfortably Numb kan natuurlijk nooit kwaad: een geluid dat klinkt als een natuurkracht!
2. A Perfect Circle (AFAS Live - 9 december) - ook gezien op Graspop, Mainstage, 24 juni
Als afsluiter van een overdadig Graspop weekend was ik al helemaal in trance bij deze band, maar de show in AFAS Live een paar weken terug deed er nog een goeie schep bovenop. Ik heb al een vrij lyrische beschrijving elders op dit forum geplaatst na de show, dus zal mezelf niet al te veel herhalen. Maar met Maynard aan de leiding en een vrij abstract decor werd de ervaring deze avond van bijna buitenaardse proporties. Wat een band, wat een muziek, wat een show.
1. Steven Wilson (AFAS Live - 7 maart) - ook gezien op Rock Werchter, The Barn, 5 juli
Wie anders dan Steven Wilson kan deze lijst aanvoeren? Zijn dubbele setlist in AFAS Live heeft enorme indruk op mij gemaakt. Het was een redelijk last minute beslissing hier alsnog heen te gaan, aangezien ik ook al tickets voor Werchter had. Maar in de setting van een eigen avondvullende show kwam hij zoveel beter tot zijn recht dan op de openingsmiddag in een festivaltent. Een tour de force van een muzikaal genie met een back catalogue om “u” tegen te zeggen. Zo veel mooie nummers, zo veel onvergetelijke momenten, zo veel emoties. De toon werd goed gezet met een korte en prikkelende openingsvideo (die ik helaas nergens online terug kan vinden), waarna een selectie aan oudere en nieuwe nummers het ene na het andere verhaal vertelde. Een show van SW is een totaalbeleving die wat mij betreft ongeëvenaard is. Mijn absolute muzikale held van deze tijd!
En als we dan toch favoriete momentjes gaan toevoegen: Home Invasion/Regret #9 bij Steven Wilson in AFAS. Om hem eerst met zo'n enorme basgitaar om zijn nek uit het niets dat rete strakke intro riff te zien spelen, vervolgens de onheilspellende teksten van dat nummer, en uiteindelijk die schitterende gitaarpartij van Guthrie Govan. Wat. Een. Artiest.
Helaas geen beelden van te vinden, maar voor een sfeer impressie hier in de Royal Albert Hall. In die show wel aangekondigd met een praatje van Steven, wat gelijk goed zijn droge Britse anti-showmanship laat zien. "Enthousiasm!"
[video]https://www.youtube.com/watch?v=-tajHRP9Cm8[/video]
Helaas geen beelden van te vinden, maar voor een sfeer impressie hier in de Royal Albert Hall. In die show wel aangekondigd met een praatje van Steven, wat gelijk goed zijn droge Britse anti-showmanship laat zien. "Enthousiasm!"
[video]https://www.youtube.com/watch?v=-tajHRP9Cm8[/video]
De afgelopen weken werden er massaal lijstjes gedropt met al dan niet een leuke annekdote daaraan vast hangend, waarvoor dank. Ik dacht dat het bij het begin van het nieuwe jaar ook eens een lijstje zou worden opgemaakt van al die fantastische optredens die we hebben meegemaakt. Voor deze lijst werden er 34 (!) lijstjes in acht genomen waar er 212 verschillende acts werden ingegeven en stond de nummer één in bijna de helft van alles lijstjes.
Met een straat voorsprong is Nick Cave en zijn Bad Seeds volgens jullie dé act van 2018 met zijn memorabele zegetochten nog fris in het geheugen uit het najaar van 2017 dweepte hij nu festivals als Rock Werchter en Down The Rabbit Hole af om iedereen onder te dompelen in de donkere innemende wereld van Cave. Op de tweede plaats bevestigt Arcade Fire nog steeds één van de beste livebands van de afgelopen jaren te zijn met knalshows indoor enerzijds als festivalshows op Pukkelpop anderzijds. David Byrne vervolledigt de top drie. De Talking Heads-frontman voorzag op Werchter van velen het hoogtepunt van hun editie maar stond met zijn geweldig secuur ineengezette danspasjes ook op Down The Rabbit Hole deze zomer. Opvallende vis, iets lager in de lijst, is LCD Soundsystem die slechts op één festival stonden deze zomer namelijk Best Kept Secret en in elke lijst waar James Murphy en co instonden niet lager werden gerankt dan een zesde plaats!
20. Spinvis (75 punten, 5 vermeldingen)
19. Jack White (83 punten, 8 vermeldingen)
18. Car Seat Headrest (84 punten, 6 vermeldingen)
17. BROCKHAMPTON (87 punten, 6 vermeldingen, 1x 1e plaats)
16. Anderson .Paak & The Free Nationals (88 punten, 5 vermeldingen, 2x 1e plaats)
15. Slowdive (103 punten, 7 vermeldingen, 2x 1e plaats)
14. Kendrick Lamar (103 punten, 6 vermeldingen, 2x 1e plaats)
13. IDLES (106 punten, 8 vermeldingen)
12. Steven Wilson (106 punten, 7 vermeldingen, 1x 1e plaats)
11. Beach House (114 punten, 7 vermeldingen)
10. Ben Howard (116 punten, 9 vermeldingen, 2x 1e plaats)
9. Queens Of The Stone Age (121 punten, 11 vermeldingen)
8. Arctic Monkeys (124 punten, 9 vermeldingen)
7. LCD Soundsystem (145 punten, 8 vermeldingen, 1x 1e plaats)
6. The National (146 punten, 10 vermeldingen, 1x 1e plaats)
5. Gorillaz (155 punten, 10 vermeldingen)
4. Pearl Jam (160 punten, 11 vermeldingen, 1x 1e plaats)
3. David Byrne (174 punten, 9 vermeldingen, 2x 1e plaats)
2. Arcade Fire (183 punten, 12 vermeldingen, 1x 1e plaats)
1. Nick Cave & The Bad Seeds (207 punten, 13 vermeldingen, 3x 1e plaats)
Met een straat voorsprong is Nick Cave en zijn Bad Seeds volgens jullie dé act van 2018 met zijn memorabele zegetochten nog fris in het geheugen uit het najaar van 2017 dweepte hij nu festivals als Rock Werchter en Down The Rabbit Hole af om iedereen onder te dompelen in de donkere innemende wereld van Cave. Op de tweede plaats bevestigt Arcade Fire nog steeds één van de beste livebands van de afgelopen jaren te zijn met knalshows indoor enerzijds als festivalshows op Pukkelpop anderzijds. David Byrne vervolledigt de top drie. De Talking Heads-frontman voorzag op Werchter van velen het hoogtepunt van hun editie maar stond met zijn geweldig secuur ineengezette danspasjes ook op Down The Rabbit Hole deze zomer. Opvallende vis, iets lager in de lijst, is LCD Soundsystem die slechts op één festival stonden deze zomer namelijk Best Kept Secret en in elke lijst waar James Murphy en co instonden niet lager werden gerankt dan een zesde plaats!
20. Spinvis (75 punten, 5 vermeldingen)
19. Jack White (83 punten, 8 vermeldingen)
18. Car Seat Headrest (84 punten, 6 vermeldingen)
17. BROCKHAMPTON (87 punten, 6 vermeldingen, 1x 1e plaats)
16. Anderson .Paak & The Free Nationals (88 punten, 5 vermeldingen, 2x 1e plaats)
15. Slowdive (103 punten, 7 vermeldingen, 2x 1e plaats)
14. Kendrick Lamar (103 punten, 6 vermeldingen, 2x 1e plaats)
13. IDLES (106 punten, 8 vermeldingen)
12. Steven Wilson (106 punten, 7 vermeldingen, 1x 1e plaats)
11. Beach House (114 punten, 7 vermeldingen)
10. Ben Howard (116 punten, 9 vermeldingen, 2x 1e plaats)
9. Queens Of The Stone Age (121 punten, 11 vermeldingen)
8. Arctic Monkeys (124 punten, 9 vermeldingen)
7. LCD Soundsystem (145 punten, 8 vermeldingen, 1x 1e plaats)
6. The National (146 punten, 10 vermeldingen, 1x 1e plaats)
5. Gorillaz (155 punten, 10 vermeldingen)
4. Pearl Jam (160 punten, 11 vermeldingen, 1x 1e plaats)
3. David Byrne (174 punten, 9 vermeldingen, 2x 1e plaats)
2. Arcade Fire (183 punten, 12 vermeldingen, 1x 1e plaats)
1. Nick Cave & The Bad Seeds (207 punten, 13 vermeldingen, 3x 1e plaats)
