Band introducties Graspop Metal Meeting 2023

Paddy

Headliner
16 dec 2014
6.132
4.221
Al jarenlang fan van Machine Head en denk dat ik ze nu zo’n 15 keer heb gezien (de tel kwijt eerlijk gezegd):
Paar keer 013, Tivoli Utrecht, Afas, Fortarock, AB en Vorst National in Brussel, voorprogramma Metallica in Ahoy.

Ingestapt bij ‘the more things change...’ en dat is nog steeds mijn favoriete album. Vandaag dus naast mijn donderdagticket ook mijn vrijdagticket gehaald.


Wil dus best een stukje gaan schrijven, maar dat wordt pas volgende week. Vanavond eerst naar een bierfestival.
 

Piebe71

Geliefde act
15 dec 2022
1.324
2.786
Al jarenlang fan van Machine Head en denk dat ik ze nu zo’n 15 keer heb gezien (de tel kwijt eerlijk gezegd):
Paar keer 013, Tivoli Utrecht, Afas, Fortarock, AB en Vorst National in Brussel, voorprogramma Metallica in Ahoy.

Ingestapt bij ‘the more things change...’ en dat is nog steeds mijn favoriete album. Vandaag dus naast mijn donderdagticket ook mijn vrijdagticket gehaald.


Wil dus best een stukje gaan schrijven, maar dat wordt pas volgende week. Vanavond eerst naar een bierfestival.
Heel goed Paddy!!! Dat heet prioriteiten stellen. Heel veel (drink)plezier op het bierfestival. Zijn altijd heel fijne happenings🍻
 

Piebe71

Geliefde act
15 dec 2022
1.324
2.786
Het hop on hop off festival in Breda? Staan leuke brouwers zie ik. Is helaas iets te ver weg voor mij om even heen te kachelen.
 
  • Leuk
Waarderingen: Paddy

RubenJS

Support act
18 feb 2023
793
2.230

ARCH ENEMY​

Voor wie mijn vorige intro's heeft gelezen zal het niet als verassing komen, als groot melodeath fan gaat mijn hart ook sneller kloppen van Arch Enemy!

Intro
De Zweedse band is in 1995 opgericht, origineel als 'super group' met bandleden uit onder andere Carcass, Carnage, Mercyful Fate, Nevermore en The Agonist. Geen verkeerde line-up dus, en dat was direct te horen. Het eerste album, Black Earth bevat ondermeer kleppers als Bury Me an Angel en Fields of desolation. De sound was hier nog wel duidelijk meer death metal, ook de zang verschilt hier nog ten opzichte van het latere Arch Enemy.

Ook het tweede album, Stigmata heeft nog een duidelijke death metal sound. Het album lijkt qua sound, niet verassend gezien de line-up, redelijk op een meer melodieuze versie van het Carcass album Heartwork. Mijn favoriet van dit album is de opener Beast of Man.

Gossow

Waar de band gedurende de jaren een redelijke hoeveelheid line-up veranderingen kent, zijn de meest kenmerkende veranderingen wat mij betreft toch wel die van de front(wo)men.
In de bovenstaande video zien we nog Johan Liiva zingen, in 2000 werd hij vervangen door de Duitse Angela Gossow. Hoewel de band vanaf 2000 dus female-fronted is, betekent dit geen overstap naar een sound à la Nightwish/ Epica. Toen ik als jonge Ruben het eerst Arch Enemy (met Gossow) hoorde, had ik nooit kunnen raden dat die geluiden uit een vrouw komen. Gossow is een van de eerste vrouwelijke Death metal vocalisten, en haar toevoeging tot de band heeft de band enkel goeds gedaan:


Het eerste album met Gossow volgde 1 jaar later: Wages of Sin voor de liefhebbers: sinds vandaag ook een pre-order van de re-issue beschikbaar! Persoonlijke favorieten op dit album zijn ook direct de eerste twee nummers: Enemy Within & Burning Angel.
Met dit album zette Arch Enemy de weg richting de melodeath verder door. Er kwam meer focus op de riffs, en de vocals. De band werd iets minder ruw, en iets meer mainstream.

Dan volgen mijn twee favoriete Arch Enemy albums: Anthems of Rebellion en Doomsday Machine.

Anthems of Rebellion kent een gemixte ontvangst, waar de meeste recensenten positief zijn, zijn niet alle fans even blij met het meer melodische en minder death karakter van het album. Ik blijf er echter bij dat het een geweldig album is. De sound is dus iets melodischer, qua lyrics zit het album in de hoek van rebellie, hoe kan het ook anders. En dan wel tegen oorlog en politiek. Die boodschap is belangrijk voor de band, Gossow gaf in interviews aan geen fan te zijn van bands als Watain en Dimmu Borgir die zingen over de duivel. Ze ziet juist kans om belangrijke onderwerpen te raken in de nummers. De band is anarchistisch, Gossow (en huidige frontwoman Alissa White-Gluz) zijn veganistisch, van de overige bandleden is een deel vegetariër. Ook zijn ze athëistisch. Deze ideologiën vertalen zich door in de muziek, denk naast anthems of rebellion ook aan latere albums als rise of the tyrant, will to power en deceivers.

Hoewel deze 'randzaken' voor mij een extra dimensie geven aan de muziek, is de muziek natuurlijk het belangrijkst. Favoriete nummers op dit album zijn We Will Rise en Dead Eyes See No Future. Beide nummers zullen we hoogstwaarschijnlijk ook in Dessel te horen krijgen!

Nog iedere keer kippenvel als ik Angela DEAD EYES hoor schreeuwen.
Vergeet verder ook niet het geweldige gitaarwerk van Michael Amott, so far heb ik vooral gefocust op de vocals. En dat doet de riffs eigenlijk geen recht aan.

Doomsday Machine
Na Anthems of Rebellion werd er nog een EP uitgebracht: Dead eyes see no future, met het gelijknamige nummer van het vorige album, enkele live tracks en een aantal covers van Megadeth, Manowar en Carcass. Twee jaar na Anthems of Rebellion kwam de band echter met weer een geweldig album. Doomsday Machine! Absolute hoogtepunten dit album zijn wat mij betreft Nemesis en My Apocalypse


Rise of the Tyrant/ The Root of All Evil/ Khaos Legions

Met Rise of the Tyrant produceert de band beslist geen misser, het feit dat de laatste live vertolking van een nummer van dit album echter tot 2017 dateert zegt ook wel weer veel. Persoonlijk favoriet van dit album: Revolution Begins.
In 2009 brengt de band vervolgens The Root of All Evil uit, een nieuwe opname van nummers van de eerste 3 albums. Hartstikke gaaf, maar niet he le maal nieuw dus.
2 jaar later, in 2011 brengt de band weer écht nieuw werk: Khaos Legions!
Het is weer volledig raak, uitschieters zijn wat mij betreft No Gods, No Masters (de ideologie is blijvend zichtbaar) en Under Black Flags We March. Of we deze nummers ook live gaan zien in Dessel is echter nog de vraag, ze zijn recent nog gespeeld in Japan. Dus wie weet!

Leuk detail over dit album is verder het artwork. Deze is geïnspireerd op het schilderij De Vrijheid leidt het volk (La Liberté guidant le peuple). De vrijheid van Marianne, het nationale symbool van Frankrijk, die de revolutionairen aanvoert bij de Julirevolutie van 1830.
1680353661479.png

Dit was ook direct het laatste album met Angela Gossow, die besloot in 2014 terug te treden als vocaliste en front-woman. Ze gaf aan meer met haar familie te willen zijn, en andere interesses aandacht te willen geven. Tot op de dag van vandaag is Angela betrokken gebleven bij Arch Enemy als business manager. Haar plek werd overgenomen door een andere power vrouw, Alissa White-Gluz van The Agonist.

Graag draag ik hierbij het stokje over aan @jamel om over deze periode van Arch Enemy, en de live optredens te schrijven!
 
Laatst bewerkt:

Ties23

Randprogramma
7 nov 2022
111
212

ARCH ENEMY​

Voor wie mijn vorige intro's heeft gelezen zal het niet als verassing komen, als groot melodeath fan gaat mijn hart ook sneller kloppen van Arch Enemy!

Intro
De Zweedse band is in 1995 opgericht, origineel als 'super group' met bandleden uit onder andere Carcass, Carnage, Mercyful Fate, Nevermore en The Agonist. Geen verkeerde line-up dus, en dat was direct te horen. Het eerste album, Black Earth bevat ondermeer kleppers als Bury Me an Angel en Fields of desolation. De sound was hier nog wel duidelijk meer death metal, ook de zang verschilt hier nog ten opzichte van het latere Arch Enemy.

Ook het tweede album, Stigmata heeft nog een duidelijke death metal sound. Het album lijkt qua sound, niet verassend gezien de line-up, redelijk op een meer melodieuze versie van het Carcass album Heartwork. Mijn favoriet van dit album is de opener Beast of Man.

Gossow

Waar de band gedurende de jaren een redelijke hoeveelheid line-up veranderingen kent, zijn de meest kenmerkende veranderingen wat mij betreft toch wel die van de front(wo)men.
In de bovenstaande video zien we nog Johan Liiva zingen, in 2000 werd hij vervangen door de Duitse Angela Gossow. Hoewel de band vanaf 2000 dus female-fronted is, betekent dit geen overstap naar een sound à la Nightwish/ Epica. Toen ik als jonge Ruben het eerst Arch Enemy (met Gossow) hoorde, had ik nooit kunnen raden dat die geluiden uit een vrouw komen. Gossow is een van de eerste vrouwelijke Death metal vocalisten, en haar toevoeging tot de band heeft de band enkel goeds gedaan:


Het eerste album met Gossow volgde 1 jaar later: Wages of Sin voor de liefhebbers: sinds vandaag ook een pre-order van de re-issue beschikbaar! Persoonlijke favorieten op dit album zijn ook direct de eerste twee nummers: Enemy Within & Burning Angel.
Met dit album zette Arch Enemy de weg richting de melodeath verder door. Er kwam meer focus op de riffs, en de vocals. De band werd iets minder ruw, en iets meer mainstream.

Dan volgen mijn twee favoriete Arch Enemy albums: Anthems of Rebellion en Doomsday Machine.

Anthems of Rebellion kent een gemixte ontvangst, waar de meeste recensenten positief zijn, zijn niet alle fans even blij met het meer melodische en minder death karakter van het album. Ik blijf er echter bij dat het een geweldig album is. De sound is dus iets melodischer, qua lyrics zit het album in de hoek van rebellie, hoe kan het ook anders. En dan wel tegen oorlog en politiek. Die boodschap is belangrijk voor de band, Gossow gaf in interviews aan geen fan te zijn van bands als Watain en Dimmu Borgir die zingen over de duivel. Ze ziet juist kans om belangrijke onderwerpen te raken in de nummers. De band is anarchistisch, Gossow (en huidige frontwoman Alissa White-Gluz) zijn veganistisch, van de overige bandleden is een deel vegetariër. Ook zijn ze athëistisch. Deze ideologiën vertalen zich door in de muziek, denk naast anthems of rebellion ook aan latere albums als rise of the tyrant, will to power en deceivers.

Hoewel deze 'randzaken' voor mij een extra dimensie geven aan de muziek, is de muziek natuurlijk het belangrijkst. Favoriete nummers op dit album zijn We Will Rise en Dead Eyes See No Future. Beide nummers zullen we hoogstwaarschijnlijk ook in Dessel te horen krijgen!

Nog iedere keer kippenvel als ik Angela DEAD EYES hoor schreeuwen.
Vergeet verder ook niet het geweldige gitaarwerk van Michael Amott, so far heb ik vooral gefocust op de vocals. En dat doet de riffs eigenlijk geen recht aan.

Doomsday Machine
Na Anthems of Rebellion werd er nog een EP uitgebracht: Dead eyes see no future, met het gelijknamige nummer van het vorige album, enkele live tracks en een aantal covers van Megadeth, Manowar en Carcass. Twee jaar na Anthems of Rebellion kwam de band echter met weer een geweldig album. Doomsday Machine! Absolute hoogtepunten dit album zijn wat mij betreft Nemesis en My Apocalypse


Rise of the Tyrant/ The Root of All Evil/ Khaos Legions

Met Rise of the Tyrant produceert de band beslist geen misser, het feit dat de laatste live vertolking van een nummer van dit album echter tot 2017 dateert zegt ook wel weer veel. Persoonlijk favoriet van dit album: Revolution Begins.
In 2009 brengt de band vervolgens The Root of All Evil uit, een nieuwe opname van nummers van de eerste 3 albums. Hartstikke gaaf, maar niet he le maal nieuw dus.
2 jaar later, in 2011 brengt de band weer écht nieuw werk: Khaos Legions!
Het is weer volledig raak, uitschieters zijn wat mij betreft No Gods, No Masters (de ideologie is blijvend zichtbaar) en Under Black Flags We March. Of we deze nummers ook live gaan zien in Dessel is nog de vraag, ze zijn recent nog gespeeld in Japan. Dus wie weet!

Leuk detail over dit album is verder het artwork. Deze is geïnsipeerd op het schilderij De Vrijheid leidt het volk (La Liberté guidant le peuple). De vrijheid van Marianne, het nationale symbool van Frankrijk, die de revolutionairen aanvoert bij de Julirevolutie van 1830.
Bekijk bijlage 4524

Dit wat ook direct het laatste album met Angela Gossow, die besloot in 2014 terug te treden als vocaliste en front-woman. Ze gaf aan meer met haar familie te willen zijn, en andere interesses aandacht te willen geven. Tot op de dag van vandaag is Angela betrokken gebleven bij Arch Enemy als business manager. Haar plek werd overgenomen door een andere power vrouw, Alissa White-Gluz van The Agonist.

Graag draak ik hierbij het stokje over aan @jamel om over deze periode van Arch Enemy, en de live optredens te schrijven!
Tof! Leuk stuk geschreven. Ik wist dus gewoon niet dat ze met een man waren begonnen. Ik kende alleen Angela voor Alissa.
 
  • Leuk
Waarderingen: RubenJS

jasper79

Randprogramma
1 dec 2022
228
391

ARCH ENEMY​

Voor wie mijn vorige intro's heeft gelezen zal het niet als verassing komen, als groot melodeath fan gaat mijn hart ook sneller kloppen van Arch Enemy!

Intro
De Zweedse band is in 1995 opgericht, origineel als 'super group' met bandleden uit onder andere Carcass, Carnage, Mercyful Fate, Nevermore en The Agonist. Geen verkeerde line-up dus, en dat was direct te horen. Het eerste album, Black Earth bevat ondermeer kleppers als Bury Me an Angel en Fields of desolation. De sound was hier nog wel duidelijk meer death metal, ook de zang verschilt hier nog ten opzichte van het latere Arch Enemy.

Ook het tweede album, Stigmata heeft nog een duidelijke death metal sound. Het album lijkt qua sound, niet verassend gezien de line-up, redelijk op een meer melodieuze versie van het Carcass album Heartwork. Mijn favoriet van dit album is de opener Beast of Man.

Gossow

Waar de band gedurende de jaren een redelijke hoeveelheid line-up veranderingen kent, zijn de meest kenmerkende veranderingen wat mij betreft toch wel die van de front(wo)men.
In de bovenstaande video zien we nog Johan Liiva zingen, in 2000 werd hij vervangen door de Duitse Angela Gossow. Hoewel de band vanaf 2000 dus female-fronted is, betekent dit geen overstap naar een sound à la Nightwish/ Epica. Toen ik als jonge Ruben het eerst Arch Enemy (met Gossow) hoorde, had ik nooit kunnen raden dat die geluiden uit een vrouw komen. Gossow is een van de eerste vrouwelijke Death metal vocalisten, en haar toevoeging tot de band heeft de band enkel goeds gedaan:


Het eerste album met Gossow volgde 1 jaar later: Wages of Sin voor de liefhebbers: sinds vandaag ook een pre-order van de re-issue beschikbaar! Persoonlijke favorieten op dit album zijn ook direct de eerste twee nummers: Enemy Within & Burning Angel.
Met dit album zette Arch Enemy de weg richting de melodeath verder door. Er kwam meer focus op de riffs, en de vocals. De band werd iets minder ruw, en iets meer mainstream.

Dan volgen mijn twee favoriete Arch Enemy albums: Anthems of Rebellion en Doomsday Machine.

Anthems of Rebellion kent een gemixte ontvangst, waar de meeste recensenten positief zijn, zijn niet alle fans even blij met het meer melodische en minder death karakter van het album. Ik blijf er echter bij dat het een geweldig album is. De sound is dus iets melodischer, qua lyrics zit het album in de hoek van rebellie, hoe kan het ook anders. En dan wel tegen oorlog en politiek. Die boodschap is belangrijk voor de band, Gossow gaf in interviews aan geen fan te zijn van bands als Watain en Dimmu Borgir die zingen over de duivel. Ze ziet juist kans om belangrijke onderwerpen te raken in de nummers. De band is anarchistisch, Gossow (en huidige frontwoman Alissa White-Gluz) zijn veganistisch, van de overige bandleden is een deel vegetariër. Ook zijn ze athëistisch. Deze ideologiën vertalen zich door in de muziek, denk naast anthems of rebellion ook aan latere albums als rise of the tyrant, will to power en deceivers.

Hoewel deze 'randzaken' voor mij een extra dimensie geven aan de muziek, is de muziek natuurlijk het belangrijkst. Favoriete nummers op dit album zijn We Will Rise en Dead Eyes See No Future. Beide nummers zullen we hoogstwaarschijnlijk ook in Dessel te horen krijgen!

Nog iedere keer kippenvel als ik Angela DEAD EYES hoor schreeuwen.
Vergeet verder ook niet het geweldige gitaarwerk van Michael Amott, so far heb ik vooral gefocust op de vocals. En dat doet de riffs eigenlijk geen recht aan.

Doomsday Machine
Na Anthems of Rebellion werd er nog een EP uitgebracht: Dead eyes see no future, met het gelijknamige nummer van het vorige album, enkele live tracks en een aantal covers van Megadeth, Manowar en Carcass. Twee jaar na Anthems of Rebellion kwam de band echter met weer een geweldig album. Doomsday Machine! Absolute hoogtepunten dit album zijn wat mij betreft Nemesis en My Apocalypse


Rise of the Tyrant/ The Root of All Evil/ Khaos Legions

Met Rise of the Tyrant produceert de band beslist geen misser, het feit dat de laatste live vertolking van een nummer van dit album echter tot 2017 dateert zegt ook wel weer veel. Persoonlijk favoriet van dit album: Revolution Begins.
In 2009 brengt de band vervolgens The Root of All Evil uit, een nieuwe opname van nummers van de eerste 3 albums. Hartstikke gaaf, maar niet he le maal nieuw dus.
2 jaar later, in 2011 brengt de band weer écht nieuw werk: Khaos Legions!
Het is weer volledig raak, uitschieters zijn wat mij betreft No Gods, No Masters (de ideologie is blijvend zichtbaar) en Under Black Flags We March. Of we deze nummers ook live gaan zien in Dessel is echter nog de vraag, ze zijn recent nog gespeeld in Japan. Dus wie weet!

Leuk detail over dit album is verder het artwork. Deze is geïnspireerd op het schilderij De Vrijheid leidt het volk (La Liberté guidant le peuple). De vrijheid van Marianne, het nationale symbool van Frankrijk, die de revolutionairen aanvoert bij de Julirevolutie van 1830.
Bekijk bijlage 4524

Dit was ook direct het laatste album met Angela Gossow, die besloot in 2014 terug te treden als vocaliste en front-woman. Ze gaf aan meer met haar familie te willen zijn, en andere interesses aandacht te willen geven. Tot op de dag van vandaag is Angela betrokken gebleven bij Arch Enemy als business manager. Haar plek werd overgenomen door een andere power vrouw, Alissa White-Gluz van The Agonist.

Graag draag ik hierbij het stokje over aan @jamel om over deze periode van Arch Enemy, en de live optredens te schrijven!
Sinister Mephisto is echt mijn favo nummer van het vroege werk!! Mooi stuk weer geschreven!🤘🤘 ik kijk uit naar deel 2 :)
 
  • Leuk
Waarderingen: MarcoReusel en RubenJS

Paddy

Headliner
16 dec 2014
6.132
4.221

Machine ‘fucking’ Head

Deel 1

Opgericht op 12 oktober 1991 op het festival ‘Day in the green #19’ tijdens of na het optreden van Metallica door zanger & gitarist Rob Flynn.

Flynn speelde bij Vio-lence, maar wil een nevenproject starten. Toen zijn verzoek werd afgewezen, verlaat hij ontevreden de band en vormt Machine Head met bassist Adam Duce, gitarist Logan Mader en drummer Tony Constanza.

De naam ‘machine head’ wordt gekozen, omdat “it sounded cool”. En dus niet naar het legendarische album van Deep Purple.

Met een investering van $ 800,- nemen ze op de slaapkamer van een vriend hun demo op. Een vertegenwoordiger van Roadrunner records luistert ernaar en tekent de band.

Ze duiken de studio in, waarna al snel Constanza de band verlaat en Chris Kontos hem vervangt.

Burn my eyes​

Op 9 augustus 1994 brengt Machine Head hun debuutalbum uit: Burn My Eyes.
De thema's van het album sluiten aan bij de sociale wanorde en de bijbehorende innerlijke spanning van de band en Amerika begin jaren negentig. De nummers verwijzen naar enkele bekende gebeurtenissen, zoals de Los Angeles rellen van 1992 (te horen in dialoog over "Real Eyes, Realize, Real Lies") en de Waco Siege van 1993 ("Davidian"). Elders zijn er verhalen over fysiek en mentaal misbruik ("None But My Own", "The Rage to Overcome"), het veroordelen van winsten uit religie ("Death Church"), bezwijken voor drugs ("I'm Your God Now"), en bovengenoemde thema's als stedelijk verval, sociale onrust, rebellie, strijdlust of sociaal-politiek commentaar.

De titel van het album verwijst naar het derde deel van de zin: "Burn my eyes and try to blind me" tijdens de uitsplitsing van "Old".

Het album verkocht wereldwijd meer dan 400.000 exemplaren en werd het best verkochte debuutalbum van Roadrunner Records tot de release van Slipknot's titelloze debuutalbum. In Europa deed het album het beter dan in de eigen VS.

De Nederlandse muziekzender TMF gebruikt in het intro van het metalprogramma Wet & Wild van 1995 tot 2002 het eindstuk van None But My Own.

Metalfan.nl schrijft over het album:
“Op een schaal van 1 tot 5 sterren zou Burn My Eyes er eigenlijk 6 moeten krijgen, maar dat kan helaas niet.”

Davidian is het bekendste nummer, maar daarom juist ‘old’ gekozen als video:

Chris Kontos verlaat na dit album de band doordat hij het vele touren niet trok. Na een tijdelijke vervanger komt vervolgens Dave McClain achter het drumstel.

The more things change…​

Na het zeer succesvolle debuut staat Machine Head voor de opgave om met een passend vervolg te komen. Fans willen een ‘burn my eyes 2’, dus ga er maar aan staan.
Machine Head koos voor een stevig antwoord, vol venijn met verschillende fan favorites er op.
De titel van het album verwijst naar het eerste deel van de zin: "The more things change, the more they stay the same"; dezelfde zin wordt genoemd tijdens het refrein van "Struck a Nerve".
Het eerste nummer (Ten ton hammer) maakt meteen duidelijk waar het om gaat: “…like broken glass you’ll shatter/with bloody fists I’ll batter…”


Van het 2e nummer Take My Scars speelt Slayer een paar jaar later leentjebuur (zoek op Bitter Peace van Diabolus In Musica).
Tijdens het touren ter promotie van het album kwam gitarist Mader te laat opdagen voor een oefensessie, high door meth. Hij vervloekte en beledigde de andere bandleden en stopte later die dag met de band. Ahrue Luster vervangt hem en maakte de tour af.

The burning red​

Met dit album kiest Machine Head voor verandering. De band besluit meer te experimenteren. Van de groove metal begint de flirt met nu metal. Het gebruik van raptechnieken op dit album wordt niet door alle fans gewaardeerd.

Drummer Dave McClain merkt hierover op:
"Pissing people off isn't a bad thing, you know? For people to be narrow-minded is bad ... t doesn't bother us at all, we know we're going to piss people off with this record, but some people hopefully will actually sit down and listen to the whole record".

En Rob Flynn zelf: "There's a minute and a half of rapping on that album. The other 53 minutes of the record are like a giant scar being ripped open while I projectile-vomit through it. If all that people got out of [The Burning Red] was rap-metal, then they didn't fucking listen to it".

Het nummer "Devil With The Kings Card" is gebaseerd op Logan Mader's vertrek van de band.

Het nummer “Five” gaat over een seksueel misbruikincident dat Flynn als vijfjarig kind overkwam. Flynn zei dat het opnemen van het nummer al moeilijk genoeg voor hem was; hij zal het nooit live uitvoeren.

Persoonlijk favorietje is de albumafsluiter ‘the burning red’, die soms ook live wordt gebracht. Een rustig nummer met een langzame opbouw.


Op het album staat ook een cover van Sting (message in a bottle). Live wordt the Blood, the Sweat, the Fears vaak gespeeld. Het laatste woord wordt dan aangepast naar the beers.


Supercharger​

In 2001 wordt het album Supercharger uitgebracht. Het vorige album verkocht goed, maar deze doet het minder goed.
Wat niet helpt is dat de video van het nummer “Crashing Around You” door MTV van de zender wordt gehaald. Er staan beelden op van instortende gebouwen en na 9/11 doet dat te veel denken aan het instortende WTC. Ook is er kritiek, dat album meer nu-metal is.


Na de tour wordt het live-album Hellalive uitgebracht om aan de verplichtingen richting de platenmaatschappij te voldoen. Vervolgens is de band zonder platendeal.

Ahrue Luster verlaat de band en wordt tijdens het touren vervangen door Phil Demmel (onthoud deze naam), die Flynn kent van Vio-lence.

Na de tour neemt het resterende deel van de band een demo op en gaan ze op zoek naar een nieuwe platenmaatschappij. In eerste instantie zonder succes…

Wordt vervolgd
 
Laatst bewerkt:

Querulante Partij

Gouden Tip
13 jun 2022
478
1.499
Flynn speelde bij Vio-lence, maar wil een nevenproject starten. Toen zijn verzoek werd afgewezen, verlaat hij ontevreden de band en vormt Machine Head met bassist Adam Duce, gitarist Logan Mader en drummer Tony Constanza.
Mooi stukje tot nu toe al! Kleine correctie wat betreft dit stukje, ik laat Robb Flynn zelf aan het woord:

 
  • Leuk
Waarderingen: Paddy en Dr. Hannibal

Piebe71

Geliefde act
15 dec 2022
1.324
2.786

Machine ‘fucking’ Head

Deel 1

Opgericht op 12 oktober 1991 op het festival ‘Day in the green #19’ tijdens of na het optreden van Metallica door zanger & gitarist Rob Flynn.

Flynn speelde bij Vio-lence, maar wil een nevenproject starten. Toen zijn verzoek werd afgewezen, verlaat hij ontevreden de band en vormt Machine Head met bassist Adam Duce, gitarist Logan Mader en drummer Tony Constanza.
De naam ‘machine head’ wordt gekozen, omdat “it sounded cool”. En dus niet naar het legendarische album van Deep Purple.
Met een investering van $ 800,- nemen ze op de slaapkamer van een vriend hun demo op. Een vertegenwoordiger van Roadrunner records luistert ernaar en tekent de band.

Ze duiken de studio in, waarna al snel Constanza de band verlaat en Chris Kontos hem vervangt.

Burn my eyes​

Op 9 augustus 1994 brengt Machine Head hun debuutalbum uit: Burn My Eyes.
De thema's van het album sluiten aan bij de sociale wanorde en de bijbehorende innerlijke spanning van de band en Amerika begin jaren negentig. De nummers verwijzen naar enkele bekende gebeurtenissen, zoals de Los Angeles rellen van 1992 (te horen in dialoog over "Real Eyes, Realize, Real Lies") en de Waco Siege van 1993 ("Davidian"). Elders zijn er verhalen over fysiek en mentaal misbruik ("None But My Own", "The Rage to Overcome"), het veroordelen van winsten uit religie ("Death Church"), bezwijken voor drugs ("I'm Your God Now"), en bovengenoemde thema's als stedelijk verval, sociale onrust, rebellie, strijdlust of sociaal-politiek commentaar.
De titel van het album verwijst naar het derde deel van de zin: "Burn my eyes and try to blind me" tijdens de uitsplitsing van "Old". Het album verkocht wereldwijd meer dan 400.000 exemplaren en werd het best verkochte debuutalbum van Roadrunner Records tot de release van Slipknot's titelloze debuutalbum. In Europa deed het album het beter dan in de eigen VS.

De Nederlandse muziekzender TMF gebruikt in het intro van het metalprogramma Wet & Wild van 1995 tot 2002 het eindstuk van None But My Own.
Metalfan.nl schrijft over het album:

“Op een schaal van 1 tot 5 sterren zou Burn My Eyes er eigenlijk 6 moeten krijgen, maar dat kan helaas niet.”

Davidian is het bekendste nummer, maar daarom juist ‘old’ gekozen als video:

Chris Kontos verlaat na dit album de band doordat hij het vele touren niet trok. Na een tijdelijke vervanger komt vervolgens Dave McClain achter het drumstel.

The more things change…​

Na het zeer succesvolle debuut staat Machine Head voor de opgave om met een passend vervolg te komen. Fans willen een ‘burn my eyes 2’, dus ga er maar aan staan.
Machine Head koos voor een stevig antwoord, vol venijn met verschillende fan favorites er op.
De titel van het album verwijst naar het eerste deel van de zin: "The more things change, the more they stay the same"; dezelfde zin wordt genoemd tijdens het refrein van "Struck a Nerve".
Het eerste nummer (Ten ton hammer) maakt meteen duidelijk waar het om gaat: “…like broken glass you’ll shatter/with bloody fists I’ll batter…”


Van het 2e nummer Take My Scars speelt Slayer een paar jaar later leentjebuur (zoek op Bitter Peace van Diabolus In Musica).
Tijdens het touren ter promotie van het album kwam gitarist Mader te laat opdagen voor een oefensessie, high door meth. Hij vervloekte en beledigde de andere bandleden en stopte later die dag met de band. Ahrue Luster vervangt hem en maakte de tour af.

The burning red​

Met dit album kiest Machine Head voor verandering. De band besluit meer te experimenteren. Van de groove metal begint de flirt met nu metal. Het gebruik van raptechnieken op dit album wordt niet door alle fans gewaardeerd.

Drummer Dave McClain merkt hierover op:
"Pissing people off isn't a bad thing, you know? For people to be narrow-minded is bad ... t doesn't bother us at all, we know we're going to piss people off with this record, but some people hopefully will actually sit down and listen to the whole record".

En Rob Flynn zelf: "There's a minute and a half of rapping on that album. The other 53 minutes of the record are like a giant scar being ripped open while I projectile-vomit through it. If all that people got out of [The Burning Red] was rap-metal, then they didn't fucking listen to it".

Het nummer "Devil With The Kings Card" is gebaseerd op Logan Mader's vertrek van de band.

Het nummer “Five” gaat over een seksueel misbruikincident dat Flynn als vijfjarig kind overkwam. Flynn zei dat het opnemen van het nummer al moeilijk genoeg voor hem was; hij zal het nooit live uitvoeren.

Persoonlijk favorietje is de albumafsluiter ‘the burning red’, die soms ook live wordt gebracht. Een rustig nummer met een langzame opbouw.


Op het album staat ook een cover van Sting (message in a bottle). Live wordt the Blood, the Sweat, the Fears vaak gespeeld. Het laatste woord wordt dan aangepast naar the beers.


Supercharger​

In 2001 wordt het album Supercharger uitgebracht. Het vorige album verkocht goed, maar deze doet het minder goed.
Wat niet helpt is dat de video van het nummer “Crashing Around You” door MTV van de zender wordt gehaald. Er staan beelden op van instortende gebouwen en na 9/11 doet dat te veel denken aan het instortende WTC. Ook is er kritiek, dat album meer nu-metal is.


Na de tour wordt het live-album Hellalive uitgebracht om aan de verplichtingen richting de platenmaatschappij te voldoen. Vervolgens is de band zonder platendeal.

Ahrue Luster verlaat de band en wordt tijdens het touren vervangen door Phil Demmel (onthoud deze naam), die Flynn kent van Vio-lence.

Na de tour neemt het resterende deel van de band een demo op en gaan ze op zoek naar een nieuwe platenmaatschappij. In eerste instantie zonder succes…

Wordt vervolgd
Nu al geweldig Paddy. A real trip down memory lane 👏👏👏🤘🤘
 
  • Leuk
Waarderingen: MarcoReusel en duck

Joslittel

Headliner
17 feb 2016
9.071
10.220

Machine ‘fucking’ Head

Deel 1

Opgericht op 12 oktober 1991 op het festival ‘Day in the green #19’ tijdens of na het optreden van Metallica door zanger & gitarist Rob Flynn.

Flynn speelde bij Vio-lence, maar wil een nevenproject starten. Toen zijn verzoek werd afgewezen, verlaat hij ontevreden de band en vormt Machine Head met bassist Adam Duce, gitarist Logan Mader en drummer Tony Constanza.
De naam ‘machine head’ wordt gekozen, omdat “it sounded cool”. En dus niet naar het legendarische album van Deep Purple.
Met een investering van $ 800,- nemen ze op de slaapkamer van een vriend hun demo op. Een vertegenwoordiger van Roadrunner records luistert ernaar en tekent de band.

Ze duiken de studio in, waarna al snel Constanza de band verlaat en Chris Kontos hem vervangt.

Burn my eyes​

Op 9 augustus 1994 brengt Machine Head hun debuutalbum uit: Burn My Eyes.
De thema's van het album sluiten aan bij de sociale wanorde en de bijbehorende innerlijke spanning van de band en Amerika begin jaren negentig. De nummers verwijzen naar enkele bekende gebeurtenissen, zoals de Los Angeles rellen van 1992 (te horen in dialoog over "Real Eyes, Realize, Real Lies") en de Waco Siege van 1993 ("Davidian"). Elders zijn er verhalen over fysiek en mentaal misbruik ("None But My Own", "The Rage to Overcome"), het veroordelen van winsten uit religie ("Death Church"), bezwijken voor drugs ("I'm Your God Now"), en bovengenoemde thema's als stedelijk verval, sociale onrust, rebellie, strijdlust of sociaal-politiek commentaar.
De titel van het album verwijst naar het derde deel van de zin: "Burn my eyes and try to blind me" tijdens de uitsplitsing van "Old". Het album verkocht wereldwijd meer dan 400.000 exemplaren en werd het best verkochte debuutalbum van Roadrunner Records tot de release van Slipknot's titelloze debuutalbum. In Europa deed het album het beter dan in de eigen VS.

De Nederlandse muziekzender TMF gebruikt in het intro van het metalprogramma Wet & Wild van 1995 tot 2002 het eindstuk van None But My Own.
Metalfan.nl schrijft over het album:

“Op een schaal van 1 tot 5 sterren zou Burn My Eyes er eigenlijk 6 moeten krijgen, maar dat kan helaas niet.”

Davidian is het bekendste nummer, maar daarom juist ‘old’ gekozen als video:

Chris Kontos verlaat na dit album de band doordat hij het vele touren niet trok. Na een tijdelijke vervanger komt vervolgens Dave McClain achter het drumstel.

The more things change…​

Na het zeer succesvolle debuut staat Machine Head voor de opgave om met een passend vervolg te komen. Fans willen een ‘burn my eyes 2’, dus ga er maar aan staan.
Machine Head koos voor een stevig antwoord, vol venijn met verschillende fan favorites er op.
De titel van het album verwijst naar het eerste deel van de zin: "The more things change, the more they stay the same"; dezelfde zin wordt genoemd tijdens het refrein van "Struck a Nerve".
Het eerste nummer (Ten ton hammer) maakt meteen duidelijk waar het om gaat: “…like broken glass you’ll shatter/with bloody fists I’ll batter…”


Van het 2e nummer Take My Scars speelt Slayer een paar jaar later leentjebuur (zoek op Bitter Peace van Diabolus In Musica).
Tijdens het touren ter promotie van het album kwam gitarist Mader te laat opdagen voor een oefensessie, high door meth. Hij vervloekte en beledigde de andere bandleden en stopte later die dag met de band. Ahrue Luster vervangt hem en maakte de tour af.

The burning red​

Met dit album kiest Machine Head voor verandering. De band besluit meer te experimenteren. Van de groove metal begint de flirt met nu metal. Het gebruik van raptechnieken op dit album wordt niet door alle fans gewaardeerd.

Drummer Dave McClain merkt hierover op:
"Pissing people off isn't a bad thing, you know? For people to be narrow-minded is bad ... t doesn't bother us at all, we know we're going to piss people off with this record, but some people hopefully will actually sit down and listen to the whole record".

En Rob Flynn zelf: "There's a minute and a half of rapping on that album. The other 53 minutes of the record are like a giant scar being ripped open while I projectile-vomit through it. If all that people got out of [The Burning Red] was rap-metal, then they didn't fucking listen to it".

Het nummer "Devil With The Kings Card" is gebaseerd op Logan Mader's vertrek van de band.

Het nummer “Five” gaat over een seksueel misbruikincident dat Flynn als vijfjarig kind overkwam. Flynn zei dat het opnemen van het nummer al moeilijk genoeg voor hem was; hij zal het nooit live uitvoeren.

Persoonlijk favorietje is de albumafsluiter ‘the burning red’, die soms ook live wordt gebracht. Een rustig nummer met een langzame opbouw.


Op het album staat ook een cover van Sting (message in a bottle). Live wordt the Blood, the Sweat, the Fears vaak gespeeld. Het laatste woord wordt dan aangepast naar the beers.


Supercharger​

In 2001 wordt het album Supercharger uitgebracht. Het vorige album verkocht goed, maar deze doet het minder goed.
Wat niet helpt is dat de video van het nummer “Crashing Around You” door MTV van de zender wordt gehaald. Er staan beelden op van instortende gebouwen en na 9/11 doet dat te veel denken aan het instortende WTC. Ook is er kritiek, dat album meer nu-metal is.


Na de tour wordt het live-album Hellalive uitgebracht om aan de verplichtingen richting de platenmaatschappij te voldoen. Vervolgens is de band zonder platendeal.

Ahrue Luster verlaat de band en wordt tijdens het touren vervangen door Phil Demmel (onthoud deze naam), die Flynn kent van Vio-lence.

Na de tour neemt het resterende deel van de band een demo op en gaan ze op zoek naar een nieuwe platenmaatschappij. In eerste instantie zonder succes…

Wordt vervolgd
Heel vet stuk, ik leer ook weer bij! wat heb ik zin in dat optreden zeg.


Festileaks meeting vooraan in de pit? We zijn hier met genoeg fans geloof ik om onze eigen pit te creëren
 

Loek123

Headliner
7 nov 2019
5.064
7.206
Spiritbox

Een korte introductie, voor een band die pas 1 album heeft en nog niet zo lang bestaat.

Deze canadese band is opgericht in 2017, door het getrouwde koppel Courtney LaPlante en Mike Stringer, die weg gingen bij hun oude band ‘Iwrestedabearonce’. Ze waren niet tevreden met hun oude band omdat ze niet het gevoel hadden dat ze genoeg artistieke vrijheid kregen om muziek te schrijven. Vervolgens hebben ze Spiritbox samen opgericht en twee losse EP’s uitgracht in 2017 en 2019. In plaats van uitbundig touren besloten ze om eerst te proberen om online een fanbase op te bouwen met hun muziek en muziekvideo’s.

In 2020 werd het eindelijk tijd om hun eerste echte album uit te brengen en werd ook de eerste tour gepland, als support van ‘After the burial’ in Europa. Helaas kwam covid toen om de hoek kijken en moest alles uitgesteld worden, het album en de tour.

Vervolgens hebben ze de single ‘Holy Roller’ uitgebracht, wat een gigantische hit is geworden.


Verder wel leuk om eens te kijken, een Brits meisje van 10 jaar oud die bij America’s got talent het nummer ‘Holy Roller” zong:


Vervolgens heeft de band haar uitgenodigd om bij een show in London te komen, en het nummer met Courtney als duet te zingen:


Vervolgens hebben ze nog een aantal singles uitgebracht, waaronder ‘Circle with me’ wat ook gelijk mijn persoonlijk favoriet van ze is.


Toen was het moment eindelijk daar, het eerste album! Op 17 September 2021 werd het album eindelijk uitgebracht. Het album kreeg veel positieve feedback van fans en critici. Ik raad je aan dit album ook gewoon in zijn geheel te luisteren, want het is gewoon een fantastisch album.

Er werd inmiddels uitgebreid getourd en de band ging voor het eerst alle Europese metalfestivals af in Juni 2022 waaronder dus ook Graspop. Helaas had Courtney haar enkel gebroken, waardoor ze nauwelijks kon lopen. Dit kwam de energie tijdens de optredens niet helemaal ten goede.

Aanraders:
- Rules of Nine
- Blessed be
- Circle with me
- Holy Roller
- Yellow Jacket (met Sam Carter van Architects!)
- Beauty of suffering (hun eerste nummer ooit)

Nog 1 aanrader van mijn kant, ze hebben een live studio session gedaan tijdens covid en deze staat op youtube. Onderstaande in part 1, maar je kunt nog doorklikken naar part 2 en 3. Live opnames met fantastische kwaliteit!


Ook hebben ze in het afgelopen jaar nog drie nieuwe singles uitgebracht.

Waarom moet ik bij Spiritbox een kijkje gaan nemen in Juni?
Zoals ik eerder zei was Courtney niet helemaal in vorm de laatste keer op Graspop en dit had veel invloed op de show waardoor het gewoon niet helemaal was wat ik ervan had verwacht, maar inmiddels is ze weer gezond. De beelden van de huidige tour geven mij de indruk dat het in Juni gewoon een fantastische show gaat worden, vol met energie! Heb je ze vorige keer gezien, geef ze een herkansing. Heb je ze nog nooit gezien, ga dit kijken want dit is een must! Ik zie jullie daar.
 

Sdg

Randprogramma
12 mrt 2023
154
196
ik vind ze echt geweldig Spiritbox, ondanks dat ze niet 100% goed waren vond ik het toch een geslaagd optreden. Ik vond dat je ook aan haar merkte dat ze het heel vervelend vond. Dat zorgde voor mij misschien dat ik minder erg ook vond. Ik ben FAN en ben echt benieuwd waar ze zullen geraken in toekomst. Je kan op ze stemmen op heavy music awards :D
 
  • Leuk
Waarderingen: MarcoReusel en Loek123

nikita

Geliefde act
27 okt 2018
1.609
3.151
Ergens in het begin van deze thread nomineerde @jamel mij voor deze introductie.
Aangezien nog niemand er zich in tussentijd aan gewaagd heeft, heb ik me er de voorbije avonden eindelijk aangezet.

HIPPOTRAKTOR

Wat doe je, Chiaran Verheyden zijnde, als je inspiratie hebt die niet voor band L’itch past, noch voor je eigen project ‘Helion Creek’? In eerste instantie neem je dan met 2 vrienden instrumentale nummers op (terug te vinden als EP P’eau op hun bandcamp, waaronder de ‘originele’ versie van Juncture). Een lekker heavy sound vraagt om een heavy naam, een hippo is zwaar, een traktor ook… Moeten we de betekenis achter de naam verder zoeken? No idea. Dat moet ik hen misschien eens vragen.

Op een – volgens Chiaran zelf – dieptepunt klaagt hij bij enkele vrienden over zijn falende project wegens moeilijkheden om ergens live te kunnen spelen. Als die vrienden dan Sander en Stefan (zanger en medebandlid bij L’itch en zanger van Psychonaut) blijken te zijn, heb je na zo’n avondje op café gewoon 2 extra members en is de band in 2019 een feit.

De eerste release waarop alle leden samenwerken is dat najaar al te horen, al is ‘Beacons’ op dat moment nog iets ‘braver’ dan het uiteindelijk op hun debuut zal terechtkomen. Er wordt verder gewerkt achter de schermen, maar dan is daar opeens het covid-monster dat roet in het eten gooit.

Een album opnemen tijdens een pandemie blijkt niet zo evident. Nummers worden geschreven, individueel ingestudeerd en gitaarpartijen worden zelfs thuis opgenomen, enkel zang en drum + percussie worden in respectievelijk de repetitieruimte en opnamestudio gedaan. Nadat enkele opnames voor het album bij Pelagic terechtkomen valt er nog een extra gewicht op hun schouders, want als je weet dat je debuutplaat uitkomt onder Pelagic Records is topkwaliteit een vereiste. Chiaran is zelf 'recorder en mixer' voor bands als Psychonaut, dus houdt dat uiteraard ook voor dit album in eigen handen.


Debuutalbum Meridian

Instrumentaal werd het album grotendeels door Chiaran geschreven, de lyrics en inspiratie komen dan weer uit het hoofd en de pen van zanger Stefan. Het album vertelt over een individu dat alleen opgroeit en daardoor zijn eigen ideeën en wereldvisies moet vormen, waardoor hij – zoals in de meeste oude culturen gebeurde – natuurkrachten vergoddelijkt als trouwe kompanen. Zowel de lyrics als de muziek tonen een tegenstrijdigheid van krachten die zowel kunnen creëren als vernietigen en beschrijven de strijd van dit eenzame personage.

In het zevende, langste en tevens laatste nummer ‘The final animation’ (spoiler dus wie het zelf muzikaal wil ontdekken, do not open!) uit de protagonist zijn onbegrip aangaande zijn eenzaamheid, het album eindigt met zijn verlangen om de wereld in totaliteit te vernietigen, te sterven en alles met zich mee te nemen, om op die manier te ontsnappen aan zijn voortdurende marteling.


De herkenbare stem van Stefan geeft Hippotraktor een vertrouwde klank voor fans van Psychonaut. Toch gebruikt Stefan in dit project veel meer clean vocals, zo krijg je ook bij de zang de krachtige tegenstrijdigheid maar eveneens briljante harmonieën van Stefans low vocals en screams tegenover / gecombineerd met de high vocals van Sander.
Muzikaal krijg je een stevig geluid door de mix van 2 gitaren met prachtriffs, groovy baslijnen en erg sterke, strakke en gevarieerde drumpartijen die op enkele momenten nog eens versterkt worden tot een soort van tribal sound met de extra percussie op de trommels.

#1. Manifest the mountain

De eerste, echte gereleaste single van het album is opener ‘manifest the mountain’ waarmee ze meteen hun visitekaartje afleverden. Hier zitten onmiddellijk alle elementen in die je verder in het album terugkrijgt. De powermix van djent, prog, post, gemixt met groove metal en een ferme breakdown laten je alle hoeken van de kamer zien. De videoclip doet dat eveneens, maar dan letterlijk:


#4. God is in the slumber

God is in the slumber begint met een heerlijk zware riff, om dan na een oplawaai van Stefan om te slaan in een groovy drum met enkele sfeervolle gitaarstroken, progliefhebbers kunnen niet anders dan smullen van deze combinaties.

Door die heerlijke drums en polyritmes van Lander, en omdat ze daar gewoon zo’n mooie playthrough van hebben online geplaatst, kies ik ook voor deze beeldversie – behold and admire:



Het wordt nog spannend in welke shows Lander wel/niet zal meespelen, want de band heeft aangekondigd dat hij voor bepaalde shows vervangen wordt door Siebe Hermans (bekend van o.a. Coffin Feeder, When Plagues Collide, Reverse the Sun, etc.). Al vermoed ik dat Lander zichzelf wel in bochten zal wringen om er in Dessel bij te zijn!

Live (#1, 2 en 5)

Als derde song zou ik gaan voor Beacons, maar daar bestaat geen video / live opname van, die moeten jullie dus maar zelf gaan ontdekken!
Afsluiten doe ik daarom met deze live triptiek, opgenomen in Trix.


0:06 - Manifest the Mountain 4:49 - Mover of Skies 11:01 - Juncture




Ondertussen zijn de 5 volop bezig aan nieuw werk en hopelijk krijgen we daar al een voorproefje van op Graspop.

Sta op tijd op zondag en rep je naar de marquee voor deze beloftevolle Belgen!
 
Laatst bewerkt:

RubenJS

Support act
18 feb 2023
793
2.230
Ergens in het begin van deze thread nomineerde @jamel mij voor deze introductie.
Aangezien nog niemand er zich in tussentijd aan gewaagd heeft, heb ik me er de voorbije avonden eindelijk aangezet.

HIPPOTRAKTOR

Wat doe je, Chiaran Verheyden zijnde, als je inspiratie hebt die niet voor band L’itch past, noch voor je eigen project ‘Helion Creek’? In eerste instantie neem je dan met 2 vrienden instrumentale nummers op (terug te vinden als EP P’eau op hun bandcamp, waaronder de ‘originele’ versie van Juncture). Een lekker heavy sound vraagt om een heavy naam, een hippo is zwaar, een traktor ook… Moeten we de betekenis achter de naam verder zoeken? No idea. Dat moet ik hen misschien eens vragen.

Op een – volgens Chiaran zelf – dieptepunt klaagt hij bij enkele vrienden over zijn falende project wegens moeilijkheden om ergens live te kunnen spelen. Als die vrienden dan Sander en Stefan (zanger en medebandlid bij L’itch en zanger van Psychonaut) blijken te zijn, heb je na zo’n avondje op café gewoon 2 extra members en is de band in 2019 een feit.

De eerste release waarop alle leden samenwerken is dat najaar al te horen, al is ‘Beacons’ op dat moment nog iets ‘braver’ dan het uiteindelijk op hun debuut zal terechtkomen. Er wordt verder gewerkt achter de schermen, maar dan is daar opeens het covid-monster dat roet in het eten gooit.

Een album opnemen tijdens een pandemie blijkt niet zo evident. Nummers worden geschreven, individueel ingestudeerd en gitaarpartijen worden zelfs thuis opgenomen, enkel zang en drum + percussie worden in respectievelijk de repetitieruimte en opnamestudio gedaan. Nadat enkele opnames voor het album bij Pelagic terechtkomen valt er nog een extra gewicht op hun schouders, want als je weet dat je debuutplaat uitkomt onder Pelagic Records is topkwaliteit een vereiste. Chiaran is zelf 'recorder en mixer' voor bands als Psychonaut, dus houdt dat uiteraard ook voor dit album in eigen handen.


Debuutalbum Meridian

Instrumentaal werd het album grotendeels door Chiaran geschreven, de lyrics en inspiratie komen dan weer uit het hoofd en de pen van zanger Stefan. Het album vertelt over een individu dat alleen opgroeit en daardoor zijn eigen ideeën en wereldvisies moet vormen, waardoor hij – zoals in de meeste oude culturen gebeurde – natuurkrachten vergoddelijkt als trouwe kompanen. Zowel de lyrics als de muziek tonen een tegenstrijdigheid van krachten die zowel kunnen creëren als vernietigen en beschrijven de strijd van dit eenzame personage.

In het zevende, langste en tevens laatste nummer ‘The final animation’ (spoiler dus wie het zelf muzikaal wil ontdekken, do not open!) uit de protagonist zijn onbegrip aangaande zijn eenzaamheid, het album eindigt met zijn verlangen om de wereld in totaliteit te vernietigen, te sterven en alles met zich mee te nemen, om op die manier te ontsnappen aan zijn voortdurende marteling.


De herkenbare stem van Stefan geeft Hippotraktor een vertrouwde klank voor fans van Psychonaut. Toch gebruikt Stefan in dit project veel meer clean vocals, zo krijg je ook bij de zang de krachtige tegenstrijdigheid maar eveneens briljante harmonieën van Stefans low vocals en screams tegenover / gecombineerd met de high vocals van Sander.
Muzikaal krijg je een stevig geluid door de mix van 2 gitaren met prachtriffs, groovy baslijnen en erg sterke, strakke en gevarieerde drumpartijen die op enkele momenten nog eens versterkt worden tot een soort van tribal sound met de extra percussie op de trommels.

#1. Manifest the mountain

De eerste, echte gereleaste single van het album is opener ‘manifest the mountain’ waarmee ze meteen hun visitekaartje afleverden. Hier zitten onmiddellijk alle elementen in die je verder in het album terugkrijgt. De powermix van djent, prog, post, gemixt met groove metal en een ferme breakdown laten je alle hoeken van de kamer zien. De videoclip doet dat eveneens, maar dan letterlijk:


#4. God is in the slumber

God is in the slumber begint met een heerlijk zware riff, om dan na een oplawaai van Stefan om te slaan in een groovy drum met enkele sfeervolle gitaarstroken, progliefhebbers kunnen niet anders dan smullen van deze combinaties.

Door die heerlijke drums en polyritmes van Lander, en omdat ze daar gewoon zo’n mooie playthrough van hebben online geplaatst, kies ik ook voor deze beeldversie – behold and admire:



Het wordt nog spannend in welke shows Lander wel/niet zal meespelen, want de band heeft aangekondigd dat hij voor bepaalde shows vervangen wordt door Siebe Hermans (bekend van o.a. Coffin Feeder, When Plagues Collide, Reverse the Sun, etc.). Al vermoed ik dat Lander zichzelf wel in bochten zal wringen om er in Dessel bij te zijn!

Live (#1, 2 en 5)

Als derde song zou ik gaan voor Beacons, maar daar bestaat geen video / live opname van, die moeten jullie dus maar zelf gaan ontdekken!
Afsluiten doe ik daarom met deze live triptiek, opgenomen in Trix.


0:06 - Manifest the Mountain 4:49 - Mover of Skies 11:01 - Juncture




Ondertussen zijn de 5 volop bezig aan nieuw werk en hopelijk krijgen we daar al een voorproefje van op Graspop.

Sta op tijd op zondag en rep je naar de marquee voor deze beloftevolle Belgen!
Gaaf stuk, en kijk er nu nog meer maar uit ze volgende week alvast te zien op prognosis!
 

nikita

Geliefde act
27 okt 2018
1.609
3.151
Jaaa, thanks Nikita! Dit wordt misschien wel het hoogtepunt op zondag.
Eerst nog zaterdag! :D al zitten ze dan met moordende concurrentie, zelfs een top3-plaats verdienen wordt hard werken daar!

Gaaf stuk, en kijk er nu nog meer maar uit ze volgende week alvast te zien op prognosis!
Thanks. En tot dan! Moeten we al een pre-graspop forum meeting organiseren daar? :D
 

Jamel

Sunset slot
26 jun 2019
2.324
6.443
Eerst nog zaterdag! :D al zitten ze dan met moordende concurrentie, zelfs een top3-plaats verdienen wordt hard werken daar!
Ja, inderdaad.. Ik moet zelfs eerlijk toegeven dat ik sowieso eerder wegga bij ze, zaterdag. De band erna is dermate speciaal en een uniek moment dat ik die echt niet mag missen.
 
  • Wow
  • Leuk
Waarderingen: MarcoReusel en nikita

RubenJS

Support act
18 feb 2023
793
2.230
Eerst nog zaterdag! :D al zitten ze dan met moordende concurrentie, zelfs een top3-plaats verdienen wordt hard werken daar!


Thanks. En tot dan! Moeten we al een pre-graspop forum meeting organiseren daar? :D
Dat lijkt me een heel goed plan!
 
  • Confetti
Waarderingen: nikita

nikita

Geliefde act
27 okt 2018
1.609
3.151
Ja, inderdaad.. Ik moet zelfs eerlijk toegeven dat ik sowieso eerder wegga bij ze, zaterdag. De band erna is dermate speciaal en een uniek moment dat ik die echt niet mag missen.
Da's durven seg! Schrijf ik hier een hele introductie en jij gaat vroeger weg! Hahaha, nee, snap ik volledig hoor. Die kwartiertjes overlap zijn daar geen cadeau!
Dat lijkt me een heel goed plan!
Top! Dan is het alleen zoeken voor een momentje dat we allemaal tijd hebben. Dat kan nog wel eens lastiger worden dan op graspop zelf!
Pakt dat we daar dit forumpje niet mee volspammen, maar als er nog mensen naar Prognosis gaan, laat het ons weten!
 
  • Leuk
Waarderingen: duck en RubenJS

Dr. Hannibal

Headliner
24 nov 2013
5.245
5.555

Haken

6304a3dc1cc8a.jpg


"Tantalized by the cockroach and it's promise
I fantasized about soaring with golden wings

Hypnotized by the cockroach and it's promise
I was compromized by a treasure that was fit for fools"

Met deze woorden maakte ik kennis met Haken, toen ik halverwege hun set binnen kwam lopen in de Effenaar op Prognosis in 2019. Voor mij heeft het gewerkt als introductie, dus zal ik het ook gebruiken als opener van deze introductie. Straks meer daarover, eerst stel ik de band even aan jullie voor: Haken is een Engelse progressieve metal band, gevormd in 2007 door multi-instrumentalist Richard Henshall, gitarist Matthew Marshall, en vocalist Ross Jennings. Zij waren toen al drie jaar bezig de band in de grondverf te zetten, maar toen ze in dat jaar nog drie leden rekruteerden konden ze pas echt goed van start gaan. Ze brachten twee albums uit, Aquarius (2010) en Visions (2011), die zeer enthousiast onthaald werden door zowel pers als publiek. Met name het tweede album kon rekenen op lovende kritieken. Ze spelen sinds 2018 echter nauwelijks meer nummers live hiervan, dus omwille van de relevantie voor Graspop laat ik eventuele verdere verdieping in de eerste twee albums aan de lezer zelf over. Door de jaren die volgden hebben ze een prachtige ontwikkeling doorgemaakt, van de metal roots doorspek met jaren '70 prog, via jaren '80 synths en bombastische refreinen, tot de huidige invloeden van een moderne djent/prog metal sound aan toe.​

cover_26610972016_r.jpg

Het volgende album is The Mountain (2013), en zoals Anakin zou zeggen, "this is where the fun begins". Het album is een instant classic en alom geprezen meesterwerk in de moderne prog scene. De opening is gelijk heel sterk met The Path en Atlas Stone, nummers als Falling Back To Earth, In Memoriam, en Pareidolia vinden hun weg naar vele live setlists. En op dit album vinden we ook hun bekendste nummer Cockroach King, waar onze kennismaking mee begon, en wat ook het startpunt blijkt van een episch verhaal, wat nog niemand op dat moment kon voorzien. Jullie hebben er lang genoeg op gewacht, hier is het volledige nummer:


Zoals jullie wellicht wel kunnen horen, heeft Haken direct vanaf het eerste album een uniek eigen geluid ontwikkeld. Ritmisch, maar vooral ook op harmonieus gebied zijn ze niet bang om de complexiteit op te zoeken. Gitaar riffs wisselen af met funky synths en jazzy interludes, het doet weleens denken aan de speelse en experimentele muziek van Gentle Giant, met extra metal breakdowns en instrumentatie. Al zijn die soms dun gezaaid, en kun je hele stukken het idee hebben dat je eerder naar een progrock band dan een metal band zit te luisteren, tot ze opeens weer de boel kort en klein slaan met een heavy riff wat niet onderdoet aan de moderne prog metal giganten. De vocals blijven tegenwoordig volledig clean, al gebruikt hij wel soms effecten om de zang wat rauwer te maken, al is dat eigenlijk niet nodig want Ross heeft al zo veel power en dynamiek in zijn cleane stem. Maar het voegt wel wat extra geluiden toe aan hun toch al brede palet, dat is een pluspunt. In het eerste albums zitten trouwens wel een paar flinke grunts en growls, een techniek die Ross ook angstaanjagend goed beheerst, maar helaas blijven die geluiden na het eerste album meestal achterwege.​

bs-haken-2016-01.jpg

In 2016 komt het album Affinity uit, waarop de grenzen wederom wat verlegd worden, terwijl de kenmerkende sound herkenbaar blijft. Er is meer elektronica, maar ook zwaardere distortion, terwijl het geheel misschien wel catchier dan ooit is. Hier zijn de 80s invloeden het sterkste hoorbaar. Het is ook een album waar vaak nog wel nummers live van gespeeld worden in recente shows. Voorheen was het epische The Architect (met Einar Solberg van Leprous) een nummer wat veel gespeeld werd live, maar vanwege de lengte van 15 minuten verwacht ik die niet in de kortere festivalset terug te zien. Het is wel een heerlijk stuk muziek, dus ga er goed voor zitten luister het er vooral bij als het je interesse heeft (youtube link). Op de tour dit voorjaar ging de keuze uit naar The Endless Knot, ook zeker een luistertip, heerlijke intro en fijn nummer. Hier deel ik echter 1985, in mijn ogen een nummer wat echt goed laat zien waar de band allemaal toe in staat is, en voorheen ook de meest gespeelde track van deze plaat dus wellicht dat deze weer terugkeert op Graspop:


Op de tour van dit album is ook een live album opgenomen, genaamd L-1VE, in de Melkweg in Amsterdam. Qua setlist waarschijnlijk niet heel representatief voor wat er op Graspop gespeeld gaat worden, maar toch leuk om te benoemen omdat het in de Melkweg is, vind ik.

Intussen begon het werk aan het vijfde album, en er is een specifiek nummer uit hun oudere catalogus wat extra inspiratie geeft hier: The Cockroach King, daar is hij weer. Het concept van een figuurlijke kakkerlak koning die met zijn snode plannen mensen misleid en onder zijn invloed brengt, wordt uitgebreid tot een rock opera achtig dubbel album waar het hele verhaal in uit de doeken gedaan wordt. Het speelt zich af in de fictieve Mountainview Institution, waar in 1958 ene dokter E.C. Tobias Rex een psychiatrisch instituut bestiert. Hier worden echter, tegen de achtergrond van de recente Tweede Wereldoorlog en een beginnende Koude Oorlog, experimenten gedaan met middelen die mensen zouden kunnen beschermen tegen nucleaire straling. Een van die middelen, je raad het al, is het injecteren van kakkerlak cellen en genen, een soort die bekendstaat om zijn resistentie tegen nucleaire straling. We volgen de ervaringen van een patiënt in deze inrichting, Patient 21, en zijn mentale gevecht met "het beest" wat zijn toch al gebroken geest probeert over te nemen. Volgens sommige theorieën kennen we deze persoon al uit het album Visions, en kennen we uit dat album ook de hoofdpersoon zijn zus, die hem nu verpleegt in het instituut, en getrouwd is met dr. Rex. Allemaal bijzonder fascinerend maar zeer speculatief, mocht het je interesse hebben in het hele verhaal van "The Hakenverse" dan kun je er in deze reeks reddit posts meer over lezen. De connecties met alle andere albums zijn niet canon, maar dat de volgende twee albums dit verhaal vertellen is wel zeker.
bs-Haken-Vector-2018.jpg

Eerst is daar Vector (2018), waar we met The Good Doctor gelijk kennis maken met dr. Rex, die natuurlijk alles behalve goed is. Zijn introductie gaat gepaard met gillende zusters en schreeuwende patiënten, behalve onze protagonist, zijn strijd vind meer innerlijk plaats. De toon en het geluid van dit album is wat bombastischer, de grootste metal riffs treden wat meer op de voorgrond, in overeenstemming met de heftige onderwerpen en het epische verhaal wat verteld wordt. Het nummer Puzzle Box beschrijft de strijd die Patient 21 in zijn eigen geest aan het voeren is, tegen een manipulatieve tweede persoonlijkheid die als een wild beest tegen de muren van zijn hersenpan op springt, en ook Veil beschrijft een gesprek tussen die twee persoonlijkheden. Nil by Mouth doet zijn naam eer aan, er komt niks uit de mond, deze track is volledig instrumentaal, maar vormt nog steeds een veelzeggende soundtrack voor het verhaal, gevat in een meesterlijk stukje prog metal. Het album eindigt met A Cell Divides, waarin we terug mee worden genomen naar de realiteit buiten het hoofd van Patient 21, en waarin dr. Rex hem injecteert met het kakkerlakken serum waardoor hij permanent gemutileerd raakt. En zodoende is het verhaal op het punt aangekomen waar het allemaal mee begon, bij The Cockroack King. De nummers van het album die ik hierboven benoemd heb zijn trouwens precies de nummers die ook veel live gespeeld zijn, maar in de tour van dit jaar zat er geen enkel nummer van dit album meer in de setlist. Ik hoop dat er op Graspop weer iets van terugkomt, het liefst deze als je het aan mij vraagt:


Haken_Virus_1000px.jpg

Virus (2020) lijkt door ongelukkige timing misschien over een ander virus in de echte wereld te gaan, maar beschrijft in werkelijkheid natuurlijk het vervolg op het verhaal van dr. Rex en Patient 21. Op een persoonlijke noot, dit album was mijn meest geluisterde van 2020, ik kon er geen genoeg van krijgen, en vind het ook nog steeds een meesterwerk. Ik heb de opener Prosthetic al eens in een eerder bericht hier uitgelicht, daar kun je het terugluisteren, het was dit voorjaar ook de opener van de show en dat verwacht ik op Graspop eigenlijk weer. Het is gewoon een top track die je gelijk bij de kladden grijpt vanaf het eerste gitaar riff.

Qua verhaal zitten we bij dit album 27 jaar na de gebeurtenissen van Vector, in het jaar 1985 (hey, die kennen we nog van Affinity, is het misschien toch allemaal met elkaar verbonden?). Patient 21 zit nog steeds opgesloten in Mountainview Institution, onder toeziend oog van dr. Rex, die hem platspuit met morphine om het beest in hem onder controle te houden. Zijn zus, Marigold, verpleegt hem, maar is ook getrouwd met dr. Rex. Hoogmoed komt hem echter voor de val, wanneer Patient 21 ontsnapt en als kakkerlak-mens hybride zijn gemuteerde virus verspreid, terwijl dr. Rex zijn levenswerk door zijn vingers ziet glippen. Het verhaal komt tot een explosief einde, met als climax de confrontatie tussen Patient 21 (die inmiddels zijn volledige transformatie tot Cockroach King heeft ondergaan, en de leider is van een cult van geïnfecteerden) en dr. Rex (volle naam E.C. Tobias Rex, ofwel Ectobius Rex, Latijn voor kakkerlak koning) die als twee kanten van dezelfde medaille elkaar moeten vernietigen. Nogmaals verwijs ik naar de reeks reddit posts voor volledige duiding, hier het stuk over dit album.

Het verhaal mag complex en imposant zijn, de muziek doet daar niets aan onder. Letterlijk elk nummer op dit album is iconisch voor mij, als ik de lyrics lees hoor ik de stem van Ross direct door mijn hoofd zingen, muzikaal is het afwisselend en uniek, . Het absolute kroonjuweel van de discografie van Haken is in mijn ogen (en die van vele anderen) het machtige Messiah Complex, wat in vijf delen de grootste climax van zowel het verhaal als alle muzikale opbouw brengt. Als je tot nu toe slechts gelezen, maar nog niet geluisterd hebt, dan is dit het moment om daar verandering in te brengen:


Bovenstaande was waar op de afgelopen voorjaarstour de set mee afgesloten werd. Ik heb zelden zo'n sterk einde van een concert meegemaakt, echt verpletterend goed. Helaas moeten we op Graspop rekening houden met een kortere set tijd voor Haken, wat maakt dat Messiah Complex waarschijnlijk geschrapt wordt vanwege zijn lengte. Maar doe jezelf een plezier, ga er goed voor zitten, en luister op zijn minst de studio versie.​

Haken_Fauna_c2ae720b-6dc5-4469-a6bf-2b8e6447438e.jpg

We zijn aangekomen bij het meest recente album, Fauna (2023). En tja, hoe volg je zo'n episch dubbel concept album op? Nou, door lekker speels je kwaliteiten als band weer een stapje verder te perfectioneren. De band typeert dit album zelf als een "sonic rainforest" en die rijkheid aan geluiden en ideeën bezit het album zeker. Ook de opener van dit album, Taurus, heb ik eerder hier gepost, samen met Prosthetic. Dus daarvoor verwijs ik weer terug naar dat eerdere bericht. Het laat goed zien dat hun geluid herkenbaar hetzelfde is gebleven, maar het palet weer wat verbreed is. En het mooiste is: elk extra laagje, vreemde geluidje, of ritmisch trucje voelt alsof het op zijn plek is. Geen uitsloverij, maar gewoon de gaafste muziek maken met alles wat de mannen in hun mars hebben. De track Elephants Never Forget is daar een goed voorbeeld van, met wederom een duidelijke hint naar de muziek van Gentle Giant, maar ook stevige synth partijen en beukende metal ritmes verderop in het nummer. De onderzoekende stijl van dit album levert niet altijd hoogtepunten op, het nummer The Alphabet of Me is voor mij bijvoorbeeld een grote misser, met een vrij zouteloze sound, die ook live weinig extra dimensies kreeg. Maar er staan genoeg rake pogingen op, zoals het onderstaande Sempiternal Beings, om te maken dat het regenwoud aan experimenten toch vooral vol staat met prachtige bloemen:


Tot zover de discografie. Wat kun je verwachten van de live beleving? Nou, sowieso een perfect spelende band die met volle overtuiging hun nummers uitvoert, en het vaak nog beter laat klinken dan op de plaat. Qua podium presentatie hebben ze het visuele thema van Fauna volledig omarmd, tot matchende hawaii shirts met het kleurige regenwoud patroon van het behang op de album cover erop aan toe. Ze zijn to the point, laten de muziek voor zich spreken, zonder al te veel tussen de nummers te zeggen, maar ze maken een ontspannen en vriendelijke indruk zoals ze op het podium staan. Wat betreft de setlist blijft het voorlopig even gokken. Er zal vast veel materiaal overeen komen met de set die ze in 013 speelden, de vaste setlist van de hele Islands In Limbo tour met BTBAM speelden. Maar er zullen ook wat nummers uit moeten: in ieder geval The Alphabet of Me, Falling Back to Earth, Lovebite, en waarschijnlijk ook Messiah Complex zullen naar verwachting geschrapt gaan worden. Aan de andere kant heeft de band ook op social media aangegeven nieuwe nummers in te studeren voor de zomer tour, dus wellicht kunnen we nieuwe toevoegingen van het laatste album verwachten. Nightingale is dan een voor de hand liggende, persoonlijk hoop ik op Sempiternal Beings. Het zou mij ook niet verbazen als het vlaggenschip Cockroach King terugkeert voor de festival set. Maar de beste manier om er achter te komen, is om gewoon zelf te gaan kijken! Ik hoop veel van jullie daar te zien donderdag, waarschijnlijk als een van de eerste shows van het hele festival, in de Marquee of de Metal Dome.

PS: als je nog niet uitgeluisterd bent, hier mijn laatste tip, de afsluiter van het laatste album, als afsluiter van deze introductie. Een onderbelichte parel: Eyes of Ebony.​
 

Gebruikers die dit onderwerp bekijken