Op de een of andere manier voelde ik mij geroepen om een soort pleidooi over Pinkpop 2018 te schrijven. Hier heeft niemand om gevraagd, maar ik ga het lekker toch met jullie delen. Groetjes.
Foo Fighters, Bruno Mars, Pearl Jam, Nothing But Thieves en Editors. Een goed begin is het halve werk luidt de uitdrukking. Vandaag was de dag van de waarheid. De alom bekende Pinkpop-perspresentatie. Deze achterhaalde en ouderwetse manier om het programma te onthullen was weer als vanouds genânt. Waarom gênant? Omdat de line-up weer om te huilen is, huilen van het lachen welteverstaan. ‘Mr. Pinkpop’ Jan Smeets belooft namelijk ieder jaar ontzettend goede namen waarvoor diep in de buidel getast werd. Ook beweert deze belichaming van Dagobert Duck dat Pinkpop op Champions League-niveau meedoet wat festivals betreft. Kijkend naar festivals als Rock Werchter, NOS Alive, Mad Cool, Open’er, Glastonbury, Roskilde en noem maar op, weten we dat dit echt niet aan de orde is. Pinkpop doet misschien net mee in het linker rijtje van de Eredivisie.
Maar Sjoerd, wat is er dan zo slecht aan het programma? Laten we het er even bij nemen, en positief beginnen: alle eerdergenoemde namen, Snow Patrol, Noel Gallagher’s High Flying Birds, Oscar And The Wolf, Parov Stelar en Brian Fallon. In totaal dus tien namen verspreid over drie dagen waarvoor ik een kaartje zou kopen. Natuurlijk berust dit voornamelijk op persoonlijke smaak en zegt dit helemaal niets over wat andere mensen ervan vinden, maar come on, we gaan eens even kijken.
We beginnen met Oh Wonder en JP Cooper, twee weinigzeggende acts die er vorig jaar ook stonden. Excuse me if I’m wrong, maar hebben deze artiesten in de tussentijd iets gedaan wat zo wonderbaarlijk is dat ze maar meteen op herhaling komen? Naar mijn weten niet.
In een interview met AD beweert Jan Smeets dat Pinkpop dit jaar terug naar de basis gaat: meer pop en rock, minder dance en hiphop. Sorry lieve Jan. maar er heeft volgens mij nog nooit zoveel dance en hiphop gestaan als dit jaar? Lil’ Kleine, Ronnie Flex, Sevn Alias, Donnie, De Likt, Oliver Heldens en Don Diablo. Grapjas.
Dan het aantal Nederlandse acts: dertien tel ik er. Blof, Miss Montreal, Blaudzun, Lil’ Kleine, Oliver Heldens en noem maar op. Hadden we hiervoor niet al een platform bedacht? Oh ja, ik weet het weer: Vrienden van Amstel Live! Kom op zeg, ‘het grootste festival van Nederland’ zet g*dverdomme artiesten neer die je op een gemiddelde braderie in Zaltbommel ook tegenkomt.
Je kent wel die kraampjes met oordoppen tegen gehoorschade die je op festivals en concerten tegenkomt. Pinkpop heeft twee bands weten te strikken die ervoor hebben gezorgd dat deze oordopjes een gat in de markt zijn. Te weten Years And Years en The Script. Vooral die laatste band ben ik echt een beetje moe. Excuses alvast aan alle kwijlende meiden die ik nu tegen de schenen schop, maar frontman Danny O’Donoghue kan écht niet zingen. Luister voor de grap maar eens hun optreden van een aantal jaar geleden terug, is best lachen.
Het allerergste is nog wel de enorme prijsverhoging. In 2018 betaal je maar liefst €220 voor een weekendticket. Dat is toch van de zotte? Natuurlijk begrijp ik dat de headliners een dure grap zijn, maar kijkend naar het overige programma vind ik het echt onbegrijpelijk dat Pinkpop zo ontzettend veel geld vraagt.
Al met al vind ik het vooral heel zonde. In 2013 beleefde ik mijn eerste Pinkpop en het jaar erna zag ik artiesten als The Rolling Stones, Arctic Monkeys, Arcade Fire, Joe Bonamassa, John Mayer en Flogging Molly. Anno 2018 (het is pas vier jaar later) lijken deze namen ondenkbaar voor een nieuwe Pinkpop. Een tip voor mensen die graag wel naar Landgraaf af zouden reizen maar geen geld hebben: in Tiel wordt jaarlijks Appelpop georganiseerd, je krijgt niet de grote headliners, maar wel zo'n beetje de rest van het programma!
