Artiesten bio's

Brian

Headliner
Sfeerbeheer
16 jun 2015
5.245
6.408
Leuk stuk over pink weer. Ga ik waarschijnlijk met een biertje van een afstandje wel checken.

Het stuk van mumford and sons staat zo goed als uitgewerkt op mijn laptop. Thuis. Ik heb alleen het geluk dat ik niet thuis ben maar op vakantie. Zalvhet volgende week dinsdag posten. Maar daar hebben jullie nu niks aan. Waar jullie misschien wel iets aan hebben is dat athene voor een paar dagen best een aanrader is.
 

Brian

Headliner
Sfeerbeheer
16 jun 2015
5.245
6.408
Mumford & Sons :: Zaterdag 29 juni ::

Mumford & sons begonnen in 2007 en kan zodoende worden gezien als een nieuwe opkomende headliner. Dat betekent niet dat ze hun debuut gaan maken op Rock Werchter maar het wordt hun derde passage. Mumford & sons staan voornamelijk bekend om hun gebruik van de banjo. Met hun debuut in 2009 hebben ze dit instrumentt die kenmerkend door de liedjes heen tokkelt weer hip gemaakt. De banjo sound kan worden omschreven als folk, bluegrass, pop, alternatieve pop/rock en rock. Waarbij de laatste genres steeds meer de nadruk kregen. Het is een Britse band uit London die zijn naam dankt aan de zanger (Marcus Mumford).

Alle EP's die voor het debuut zijn gemaakt neem ik niet mee want die nummers staan ook op hun debuut. Sigh No More uit 2009 is meteen een groot doorbraakdebuut. Hitsingles Little Lion Man en The Cave waren en zijn nog steeds veel op de radio te horen. De gehele sound over het album is wat folk poppy mett een hoofdrol voor de banjo. Een ander aspect wat veel te horen is, is de samenzang van de bandleden op soms zelfs a capella stukken. Zoals album opener Sigh No More, het einde van Little Lion Man, maar het beste voorbeeld is Timshel. Andere nummers zijn wat meer up-tempo en daarmee meteen een sttuk radio-vriendelijker. Naast de 2 grote hits zijn dat ook de hitjes, White Blank Page, Winter Winds en Awake My Soul. Een goed eerste album met flink wat doorgroei mogelijkheden.
Top nummers: The Cave, Winter Winds, White Blank Page, Little Lion Man & Timshel

[video]https://www.youtube.com/watch?v=ofjBS3QmxYg[/video]

Album nummer 2 is Babel. Het snelst verkochte Britse album van 2012. De opvolger heeft veel weg van het debuutalbum. De sound is ongeveer hetzelfde en dat komt op kritiek te staan bij de critici. Neemt niet weg dat hiep ook een aantal hits op staan die ook vandaag de dag nog redelijk te horen zijn bijv. I will Wait en Lover of the Light. De samenzang op dit album is wat minder aanwezig geworden en naar mijn gevoel halen de rustige tussenliedjes de vaart iets teveel uit het album. Toch staan hier ook een paar erg goede nummers op: Babel, I Will Wait, Lover of the Light, Lover's Eye & Hopeless Wanderer. Geef vooral die laatste eens een luisterbeurt.

[video]https://www.youtube.com/watch?v=zjZSzORlYoM[/video]

Voor het voorlopig laatste album wat ze hebben uitgebracht besloten de heren het over een volledig andere boeg te gooien. De banjo werd aan de wilgen gehangen en er kwam een meer stadionrock sound met hier en daar een vleugje folk erin. Deze opzet is zeker gelukt maar commercieel gezien is dit hun minst succesvolle album. Alleen vooruit gestuurde single Believe werd een bescheiden hitje. Het album begint redelijk sterk met 3 goede rocksongs, maar daarna ebt het al gauw weg. Voor de rest staan er best een paar leuke nummers op, maar ook wat flops die iets te bombastisch proberen te zijn voor folkmuziek. Andere nummers kabbelen dan weer gewoon teveel voort zonder te blijven hangen. Topnummers: Tompkins Square Park, Believe & The Wolf

[video]https://www.youtube.com/watch?v=N3cADWWwB8A[/video]

Dan nu naar het allermooiste project van Mumford & Sons: Johannesburg. Deze EP is in 48 uur gemaakt tijdens een tour door Zuid-Afrika. Op de EP gaat Mumford & Sons de samenwerking aan met Senegalese zanger Baaba Maal, Zuid-afrikanse band Beatenberg en brits/afrikaans hiphop collectief The very best. Deze Afrikaanse sound kleurt de EP op een prachtige manier. Elk nummer is compleet anders en toch een collectief. De vergelijking met Graceland van Paul Simon is al snel gemaakt. Ik zou zo zeggen voor de topnummers, beluister alle 5 nummers van deze schitterende EP.

[video]https://www.youtube.com/watch?v=eCIHPdx1OAs[/video]

Dan komt binnenkort (16 november) vierde album Delta uit. Hiervan zijn 2 singles vooruit gestuurd. Deze singels doen vermoeden dat het album tussen de eerste 2 folky banjo albums en het derde stadionrock album Wilder Mind inzit. Guiding Light is weer een vrolijk pop-folk liedje terwijl If I Say met een rustige opbouw steeds groters wordt.

@shotgvn kun jij de nummers toevoegen aan de spotifylijst?
 

Brian

Headliner
Sfeerbeheer
16 jun 2015
5.245
6.408
Al iemand bezig met Muse? Anders kan ik langzaam aan wat luister pogingen doen en er hier wat over neer pennen.
 

Yannick

Droomheadliner
23 apr 2015
10.811
5.892
Sinds het hier vaak nog wat vooral lezen en liken is... Even proberen een discussie of whatever proberen opstarten:

Bij Mumford & Sons blijf ik vooral dat debuut album vrij goed vinden en een aantal nummers van opvolger Sigh No More. Wilder Wind kon eigenlijk echt niet zo hebben als dat eerder werk en ben ze sindsdien eigenlijk wat uit het oog verloren. Maar ik heb inderdaad veel goeds gehoord van die tour in Zuid-Afrika. Deze geeft me bv. nog vaak kippenvel en uiteindelijk kijk wel wat uit naar die headlineset omdat kleine broertjes Bear's Den me in 2016 helemaal hebben ingepakt met hun warme muziek.

[video]https://www.youtube.com/watch?v=rGKfrgqWcv0[/video]

Heb jammer genoeg nog niet de tijd nog niet gevonden (zeker voor een band als Muse met x-aantal albums op hun canto) om in hun disco te duiken, dus feel free @chileera :)
 

Aike

Gouden Tip
27 mrt 2017
355
8
Aangezien iemand me met Mumford & Sons al voor geweest is wacht ik de pakketjes nog ff af om er wat te doen. Tool ken ik, maar ook niet volledig en om dat wat erover te schrijven ben ik niet de juiste voor. Muse zou ik opzich best kunnen doen, maar het is zeg maar 50/50 voor mij. Paar albums ken ik heel goed, maar paar ook echt behoorlijk slecht.

Mooie stukjes verder tot nu toe, keep up the good work! Leuk om te lezen. Over Mumford kan ik best meepraten en sluit me er mooi bij aan wat vertelt is. Wat ik zelf ook 110% de moeite waard vind is de bookshop session van White Blank Page die op YouTube te vinden(hoop heel erg dat ze dit nummer live doen ook).

Dit is een link naar Dailymotion, wat ik wel kan delen: https://www.dailymotion.com/video/x2p57uq . Kan helaas door mij gebrekkige laptop geen link hier stoppen vanuit YouTube(Laptop krijgt een mooie Blue Screen of Death elke keer als ik op Youtube kom), maar die versie van White Blank Page is de reden geweest dat ik fan van Mumford and Sons ben geworden. Een van de eerste nummers die ik hoorde en deze versie trok me helemaal over de lijn. De puurheid erin is machtig in mijn optiek.

 

Dr. Hannibal

Headliner
24 nov 2013
5.245
5.555
Ja White Blank Page is een mooi nummer. Ben inderdaad ook lang geleden na die eerste twee albums afgehaakt bij M&S, en nu weer dat nummer luisteren maakt voor mij ook wel duidelijk waarom ik het zo'n matige headliner vind. Nummers zijn prima, stem is fijn om naar te luisteren, als ze in de middag op main zouden staan zou ik er heerlijk bij in het gras gaan liggen. Maar het is gewoon geen dagafsluiter voor mij qua sfeer, daarvoor houden ze te weinig mijn aandacht vast. Heb die video van White Blank Page ook halverwege weer uitgezet, nadat ik tot de conclusie was gekomen dat het wel een mooi nummer is. Dat is precies tekenend voor deze band, voor mij.
 

Dr. Hannibal

Headliner
24 nov 2013
5.245
5.555
Tool: vrijdag 28 juni 2019

b5a5721a08264207c2df36bf07454005.jpg


Tool is een metalband uit LA, Californië, opgericht in 1990. Begonnen met Paul D'Amour op basgitaar, maar sinds 1995 met de huidige samenstelling van Justin Chancellor op bas, Danny Carey op drums, Adam Jones op gitaar en vocals door Maynard James Keenan. De sound van Tool heeft een evolutie ondergaan van een vrij industriële metalsound op de eerste EP's en albums naar een steeds complexere, meer dynamische en progressievere sound op latere albums. Dit is volledig in lijn met de inhoud van veel van hun songs, die vaak gaan over persoonlijke ontwikkeling. Een mooie beschrijving van Tool die ik jullie niet wil onthouden komt van Patrick Donovan: "Cerebral and visceral, soft and heavy, melodic and abrasive, tender and brutal, familiar and strange, western and eastern, beautiful and ugly, taut yet sprawling and epic, they are a tangle of contradictions."

Opiate en Undertow - Why can’t we not be sober?
[video]https://www.youtube.com/watch?v=F5sIXUbMgF0[/video]

Tool knalde in 1992 de muziekscene binnen met een harde maar toch hypnotiserende EP zoals alleen Tool dat kan, genaamd Opiate. Ik ben zelf minder bekend met deze EP, maar we maken hier gelijk kennis met de kenmerkende ritmische, scheurende gitaarriffs, grommende baslijnen, creatief drumwerk en de enorme vocal range van Maynard. Van zacht fluisteren tot intense screams, en alles met evenveel overtuiging. De lyrics gaan over persoonlijke struggles, mentaal en met andere mensen, en hebben een agressieve toon. Det title track Opiate hint met een hidden track aan het einde al wat meer naar de mysterieuze en Oosterse tonen die we in latere albums gaan terugvinden. Maar de algemene trend van de eerste EP wordt voorlopig nog doorgezet op Undertow, het eerste full-length album. Verschillende songs lijken over verschillende donkere kanten van het menselijke karakter en menselijke interactie te gaan, maar vormen er geen duidelijk oordeel over. Maynard is bij uitstek instaat om lust, woede en afschuw aan de ene kant zwak te laten klinken, maar aan de andere kant een bepaalde waardigheid te geven. We zijn tenslotte allemaal imperfecte mensen met donkere kanten. Controverse ligt altijd op de loer wanneer je dingen naar de oppervlakte brengt die men liever verborgen wil houden, zoals het geval was bij het nummer Prison Sex over seksueel misbruik. Het beschrijft de cyclus van slachtoffers die daders worden door wat ze overkomen is, of in ieder geval zowel de ervaring van het slachtoffer als de mindset van de dader. De metaforische video hierbij, gemaakt door de gitarist Adam Jones, werd al snel geband van MTV. Een van de meest krachtige teksten die Tool ooit heeft geschreven komt naar mijn mening van hun bekendste nummer van dit album, Sober, over verslaving en zelfhaat.

Ænima - Learn to swim, learn to swim, learn to swim, learn to swim
[video]https://www.youtube.com/watch?v=f8aT9oRp95A[/video]

Waar het vorige album nog meer als een collectie losse songs aanvoelde, zij het met een duidelijke stijl en thema, is Ænima voor mij het eerste Tool album dat eigenlijk ten alle tijden als geheel geluisterd zou moeten worden. Dit komt door de meer verhalende en progressieve insteek die door het hele album loopt, en in het geval van dit album ook door de korte interludes die duidelijk hun plek in de tracklist hebben, maar weinig toevoegen wanneer ze op zichzelf geluisterd worden. Ænima is voor mij duidelijk een overgangsalbum van de meer industriële vroege sound naar een meer progressieve latere sound. Een mooi voorbeeld daarvan is het schitterende Fortysix & 2 wat opent met een heerlijke basmelodie, en waar een creatieve fan een goed passend fragment van Pan’s Labyrinth als clip bij heeft gevonden. De meer progressieve stijl is ook terug te zien in de lengtes van de nummers, die langzaam aan omhoog kruipen. De titelsong Ænima geeft een stevige kritiek op de moderne Californische maatschappij, terwijl de lange en intense afsluiter van het album Third Eye (persoonlijke favoriet) gaat over spirituele zelfontwikkeling met behulp van drugs. “PRYING OPEN MY THIRD EYE!” schreeuwt Maynard, boven de polyritmisch wegbeukende instrumenten uit. Dat derde oog gaat wel open, gezien het volgende album.

Lateralus - Spiral out, keep going, spiral out…
[video] https://www.youtube.com/watch?v=-qvS-vuY1Gc[/video]

Wat mij betreft een modern meesterwerk. Een album dat eigenlijk wegluistert als een lang, meeslepend nummer, over allerlei aspecten van het menselijke en het bovenmenselijke. Het opent met The Grudge, wat begint met een geluid als een opstartende machine, waarna gelijk de beuk erin gaat met een drone-achtig openingsriff. “Wear the grudge like a crown of negativity”. Het nummer laat je gelijke proeven wat Tool allemaal te bieden heeft, met onvoorspelbare ritmes, harde en juist melodische momenten, een geluid wat in your face kan zijn maar ook exotisch en esoterisch. De band roept oerkrachten aan om de juiste emoties over te brengen, neemt vervolgens even een rustig momentje om daarop te reflecteren, en gaat er daarna nog een klap harder overheen. Beukende ritmes, hypnotiserende melodieën, vreemde geluiden en de veelzijdige vocals van Maynard vormen een perfect afgewerkt geheel, altijd in goed samenspel. En dat is dan nog maar het eerste nummer. Ik zou over elk nummer een heel verhaal kunnen typen maar jullie begrijpen het punt wel denk ik. Schism is misschien wel hun grootste ‘hit’, vooral bekend en makkelijk toegankelijk door de herkenbare baslijn. Wat uiteraard wordt uitgebouwd tot een complex en intens geheel. Parabol/Parabola verdient nog een shoutout als prachtig tweeluik over het menselijk bestaan in lichaam en geest, met een meditatief eerste deel waarop een overtuigde viering van het leven volgt. En dan Lateralus, het titelnummer. Onnavolgbaar uitgedacht, zoals de reeks van Fibonacci als natuurlijke (maar ook bovennatuurlijke) rode draad door zowel de muziek als de lyrics verweven is. Ik kan het proberen uit te leggen maar hier is een video die dat veel beter doet, en dan kun je het nog gelijk horen ook:
[video] https://www.youtube.com/watch?v=wS7CZIJVxFY[/video]

Nadat we de goddelijke spiraal van Lateralus gevolgd hebben zonder onze menselijkheid te verliezen, sluit het album af met de drie-eenheid Disposition, Reflection en Triad. Fun fact: ik heb dit album een keer tijdens een psychedelische trip geluisterd (wat een erg gave ervaring was), waarbij het riff van Triad nog lang nadat het album was afgelopen als een soort hartslag door mijn hoofd bleef nadreunen. Sterk einde. Al was de afsluiter Faaip de Oiad met die geflipte Area 51 telefoonopname wel creepy toen. En nu nog steeds eigenlijk…

10.000 Days - Eye on the TV ‘cause tragedy thrills me
[video] https://www.youtube.com/watch?v=fj-10lIrboM[/video]

Hoe volg je een album als Lateralus op? Nou, daar wist Tool wel raad mee. Maak kennis met 10.000 Days: niet mijn persoonlijke favoriet (dat is Lateralus) maar wellicht wel het huidige beste Tool album. Ik zeg huidige, want ik heb goede hoop dat ze de trend doorzetten en het presteren hun nieuwe album nog beter te maken. Maar nu loop ik op de zaken vooruit. 10.000 Days opent met hitsingle Vicarious, met een chuggy riff en een drijvend ritme, over de bijna compulsieve behoefte van mensen om anderen te zien lijden. ”We all feed on tragedy, it’s like blood to a vampire. Vicariously I watch while the whole world dies. Much better you than I.” Als dat geen sterke en confronterende lyrics zijn dan weet ik het ook niet meer. Maar nog steeds licht Maynard duistere kanten van de mensheid uit, zonder ze te veroordelen. Hij stelt juist dat het heel natuurlijk is zo te denken, dat we dat moeten toegeven aan onszelf, en geeft deze “slechte” emoties daarmee waardigheid. Maar goed, nadat Vicarious eindigt in een hamerend gitaar-crescendo, gaat het album moeiteloos verder met Jambi. Ritmisch nog sterker dan het vorige nummer, pakt Jambi qua lyrics wederom een typisch Tool-thema op: de strijd tussen materialistisch leven en authentiek blijven aan jezelf. Maynard zegt alles te willen opgeven om te voorkomen dat hij zijn “centrum” ook maar een dag verliest. Hij zingt hierover in de tweede persoon, wat doet vermoeden dat het ook over een geliefde kan gaan, maar gezien de rest van de lyrics en de spirituele insteek van Tool’s thema’s gaat het waarschijnlijk over zijn hogere zelf, zijn ziel. Hierop volgt een prachtig tweeluik waarin wel gelijk duidelijk wordt gemaakt dat Tool, hoewel spiritueel, zeker niet religieus is ingesteld. Wings for Marie (Part 1) en 10.000 Days (Wings Part 2) gaan over Maynards moeder, Judith Marie, die na een beroerte 27 jaar (10.000 dagen) in een rolstoel leefde voor zij overleed. Maynard brengt een eerbetoon aan haar, maar veracht tegelijkertijd haar religieuze overtuigingen. Het is echt de moeite waard deze lyrics eens door te lezen. Eigenlijk alle lyrics van dit album. Eigenlijk bijna alle lyrics van Tool. Maar goed, luister ook zeker de nummers erbij, want de hypnotiserende en dynamische instrumentatie van dit nummer maakt het echt tot een fenomenaal stuk muziek. Vervolgens The Pot, met een schitterende a capella intro, met een interessante pre-delay op de vocals (volume omhoog en goed luisteren!). De instrumentale partij wordt vervolgens met name gedragen door de lekker grommende basgitaar van Justin Chancellor. De tekst over hypocrisie en corruptie in het Amerikaanse drugsbeleid maakt het ook tot een herkenbaar nummer voor het grootste deel van de fanbase.
Ik ben alweer veel te lang aan het typen, dus jullie moeten de tweede helft van het album maar zelf luisteren. Dat komt na de dubbele interlude van Lipan Conjuring en Lost Keys (Blame Hofmann) (met een beetje de sfeer van Faaip de Oiad). Deze korte pauze wordt vervolgd met het meesterlijke 11 minuten en 11 seconden durende Rosetta Stoned, vol technische drum-fills en muzikale experimentatie. Intension is daarna wat meer meditatief, en Right in Two is weer zo’n prachtig nummer waarvoor een super passende videoclip is gezocht door een fan, omdat er geen officiële clip voor is. Zie de video boven die stukje. Viginti Tres sluit het album geheel in stijl af, met wat op het eerste oog ondoorgrondelijk Latijn over geruis, wat uiteindelijk natuurlijk een referentie aan een Nostradamus quote over het einde van de wereld en het getal 666 blijkt te zijn…

Het nieuwe album
Tja, “het nieuwe Tool album” is inmiddels een meme op zich, zo lang als het inmiddels geteased wordt maar nog niet verschenen. 10.000 Days dateert inmiddels van 12 jaar geleden, 2006. En toch lijkt het dan eindelijk echt te gaan gebeuren. Er zijn studiobeelden, fragmenten, hoopvolle berichten van Maynard… Ergens volgend jaar zou het uitgebracht moeten worden, dus waarschijnlijk staan ze op Werchter met nieuw werk. Ergens wel jammer, want ik wil ze zo graag nog een keer een show zien spelen vol met al het fantastische werk wat ze tot nu toe gemaakt hebben, maar het nieuwe album zal ongetwijfeld weer van ontzettend hoog niveau zijn. Als de bandleden van Tool een ding zijn, dan is het wel perfectionistisch, dus wat daar ook uit de studio gaat rollen, het moet bijna wel magisch zijn. Elk nummer schijnt minstens 10 minuten te gaan duren, dus er is in ieder geval materiaal genoeg. Ik wacht in spanning af….
 

Rockbeer

Sunset slot
6 okt 2016
2.398
2.825
Heel mooi geschreven! Hopen dat ze minimaal de 2:20 spelen die The Cure krijgt.
 

Paddy

Headliner
16 dec 2014
6.132
4.221
Tool!
Man, wat kijk ik hier naar uit. Intelligente muziek, vol emotie, passie en aanstekelijke basloopjes en riffs. Naast maatschappijkritische teksten, zoals Vicarious over ons TV gebruik (“I need to watch things die from a good safe distance. Vicariously I live while the whole world dies.” ).
Of Aenema met een heerlijke cynische twist: “Some say the end is near. Some say we'll see Armageddon soon. Certainly hope we will. I sure could use a vacation from this bullshit three-ring circus sideshow of freaks.”

Maar een “intellectueel” hoogtepunt, en een van eerste hits, natuurlijk het nummer “stinkfist”. Juist een nummer over, ehm, vuistneuken.
https://m.youtube.com/watch?v=07pLGIgyfjw
 

Breinaard

Gouden Tip
8 nov 2014
445
60
Mooi stuk Dr.Hanibal! Tool een van mijn eerste kennismakingen met de metal. Dat was Opiate, op cassette in walkman op de fiets naar school. Er ging een wereld voor me open. Ben ze altijd blijven volgen. Helaas heb ik ze pas 2 keer live mogen zien. Op Pinkpop en op Werchter. Dat ga ik dit jaar verdubbelen, Ziggo en Werchter, zin in! Persoonlijke favorieten; Opiate, The Pot en Jambi. Thnx!

 

Brian

Headliner
Sfeerbeheer
16 jun 2015
5.245
6.408
Muse : Zondag 30 juni

Het Britse trio Muse is zonder twijfel een van de grootste tourende bands uit de afgelopen 20 jaar. Bij het optreden in Werchter bestaan ze alweer 25 jaar. Het wordt alweer hun 8ste passage op de weide, waarvan de 4de keer als absolute headliner. Muse begon met hun stijl in de hoek van alternatieve en progressieve rock. Ze vielen in het begin op door hun mengeling van rock en klassiek. Daarnaast was ook een van de kenmerken het gebruik van de falsetstem. In de begin periode werden ze daarom veel vergeleken met forum lieveling Radiohead. Nadat de jaren vorderden hebben ze deze koers steeds meer los gelaten om een elektrischer geluid te produceren. Een graag gebruikte term van de band zelf is ook spacerock. De thema's zijn van liefde steeds meer gegaan naar de kijk op de wereld, politiek en buitenaards leven. Het geluid is steeds bombastischer geworden, hiermee zijn de live shows ook uitgegroeid. Elke liveshow wordt weer groter en groter opgebouwd en de vraag is dan ook met wat voor spektakel ze aankomen zetten op rock werchter 2019 af te sluiten.

Ik heb EP en B-sides (zoals Hullabaloo-soundtrack) even achterwege gelaten omdat het al een hele opgave was met deze discografie.

In 1999 kwam het eerste album van Muse uit: Showbiz. Opp dit album is al voorzichtig de eigen sound van Muse te horen. De plaat staat vol met klasiek-rock nummers die zo af en toe al een beetje over-the-top rock geluid hebben. Luister bijvoorbeeld maar een naar Muscle Museum, wat een nummer is dat eigenlijk alles combineert. Echter is dit op ditt album niet de overheersende smaak waardoor het werkt. Hele grote hits staan hier niet op, enkel Sunburn is een bescheiden hitje geworden. Er wordt tegenwoordig ook weinig meer live van gespeeld. Helaas zeg ik zelf, want er staan zeker sterke nummers op. Er staan ook iets teveel rustpunten (Enkel unintended valt in positieve zin op van de rustige nummers) op of onnodige fillers naar mijn idee. Zonder Falling down en Hate Yhis and I'll Love You had de CD ook lang genoeg geduurd (48 minuten). Topnummers: Sunburn, Muscle Museum, Cave, Unintended & Overdue.

[video]https://www.youtube.com/watch?v=cXu00ZwcJ5w[/video]

In 2001 werd mijn persoonlijke favoriet uitgebracht Origin of Symmetry. Hierop staan wat meer aansprekende hits maar ook geweldige gecomponeerde stukken. Laten we meteen bij het hoogtepunt beginnen, Citizen Errased. Op deze meer dan 7 minuten duurde track wordt je meegezogen in de wereld van Muse. Voor de rest van de CD valt op dat hier echt de eigen sound wordt ontdekt door het combineren van mooie piano stukken en er een stevige laag rock overheen te leggen. Mooiste voorbeeld is Bliss. Een van de weinige oude nummers in de standaard setlist van Muse. Op de cd wordt weinig aandacht besteed aan een groot bombastisch geluid. Wanneer ze dat die ene keer op deze plaat wel doen, pakt dat uit in een mooie cover van Feeling Good. Knap gedaan ook dat deze plaat niet vol zit met opvulling en dat met 55 minuten duur. Topnummers: New Born, Bliss, Plug In Baby, Citizen Erased, Darkshines & Feeling Good.

[video]https://www.youtube.com/watch?v=CkVPRaEQNaw[/video]

We blijven hangen in de top periode van Muse. Volgens velen komt het beste album van ze uit 2004, in de vorm van Absolution. Dat hierop al meer en meer wordt ingezet op een groter stadion rock geluid valt meteen op bij Apocalypse please (this is tthe eeeeeeeeeeend, of the woooooorld). Ook op een nummer als Sing for Abslolution valtt dit meteen op. Ze weten het echter met de rest van de cd te compenseren door er werkelijk fantastische nummers op te zetten. Hoewel Time is Running out ook bij de grote stadion rock tracks kan worden gezet, werkt deze voor mij wel. Daarnaast zijn nummers als Stockholm Syndrome en Hysteria logische vervolg platen van de vorige cd. Dit is Muse zoals ze zijn begonnen maar dan verder ontwikkeld in hun muzikale pad. Voor dit album had de band een rustperiode ingelast waardoor de focus volkomen op dit album kon werden gelegd. In veel songs zijn ook te horen hoe deze perfectionistisch in elkaar zitten. Ook begon het het vermengen van politieke thema's. Vooral de irak oorlog heeft invloed gehad. Topnummers: Time is running out, Stockholm Syndrome, Hysteria, Butterflies and Hurricanes & Fury.

[video]https://www.youtube.com/watch?v=3MHtIuh-aJ0[/video]

De buitenaardse plaat Black Holes and Revalations komt uit 2006. De eerste plaat van Muse waar ze spacerock op gebruiken. Om dat te onderstrepen noemen ze hun nummers erop ook dingen als Starlight. Dit is trouwens een van de meest beluisterde tracks van Muse, dus hoewel ik hem iets te glad vind zal ik hem toch tussen de topnummers moeten zetten. Muse besloot zich voor het schrijven van de nummers op te sluiten in een Frans kasteel. Hier zijn ze ook wezen experimenteren met synthesizers, want het meer elektrische geluid op de plaat verklaart. Vanaf dit moment tourt er ook vast een toetsenist mee. Op een geven moment konden ze niet meer tegen de rust en zijn ze verder gegaan op de meest tegenovergestelde plek van een rustig Frans kasteel: New York. Hoewel de band zich hierop dus opnieuw uitvindt blijven veel dingen herkenbaar. Er wordt nog veel met de falsetstem gezongen en de eigen rock sound van Muse blijft. Wat helaas wegvalt (voor mij het mooiste van de vorige Muse cd's) is de combinatie met klassiek. Toch is dit een niet te missen plaat in het oeuvre van Muse. Topnummers: Starlight, Supermassive Black Hole, Map of the Prooblematique, Assasin (komt iemand dit inttro nog meer bekend voor?) en nattuurlijk Knights of Cydonia.

[video]https://www.youtube.com/watch?v=eNV9gv0NmzU[/video]

Dan komen we nu bij een minder geliefde periode van Muse. In 2009 brachten ze the Resistance uit. Hierop waarin de invloeden van politiek nog voelbaarder, voornamelijk op United States of Euarsia. Wat gaat over het binnenvallen van de USA op Europa en Azië aangezien ze iets hebben wat de USA wilt. Muse heeft na deze plaat aangegeven ooit een optreden te willen geven. Dat is tot op heden nog nooit gebeurt en daarnaast is geluid ook niet hoorbaar in de ruimte. Iets met geluidsgolven en de lucht die dat verder draagt. Terug naar de CD. Die heeft drie hits die aan het begin van het album staan. Helaas kakt het album hierna ook volledig in. Het verhaal van US of Eurasia en MK Ultra zijn interessant en de riff in Unnatural Selection is niet verkeerd. Het album eindigt met drie composities die door Bellamy zelf zijn gecomponeerd. Helaas zijn dit niet super aangrijpende stukken. Topnummers: Uprising, Resistance, Undisclosed Desires en Unnatural Selection

[video]https://www.youtube.com/watch?v=ygANMV2I3XE[/video]

In 2012 kwam The 2nd Law. Hierop is het elektrische stadion rock sound volledig tot ontplooiing gekomen. Zo wordt er in het nummer Follow Me zowaar een beat gedroopt tijdens het refrein. Ook een nummer als Survival zit vol met meeschreeuw (Hey!) momenten. Thema's op deze plaat zijn niet veel veranderd. Politiek en de apocolypse zijn onderwerpen waar Muse het graag over heeft. Met Panic Station en Madness laten ze wel van een andere kant van zich horen. Een meer groovy en popperige kant. Bijzonder zijn de laatste vier nummers. Save Me en Liquid State zijn 2 nummers gezongen door de basist en gaan over zijn drank probleem. De eerste is gevoelig waar de 2de toch wel lekker ouderwest door de speakers heen knallen. De laatste twee nummers zijn weer composities. De eerste heeft een of andere nieuwslezer erin en ontpopt zowaar in een dubstep instrumental. Het doel schiet mij ben ik bang voorbij. Topnummers: Panic Station, Survival en Liquid State.

[video]https://www.youtube.com/watch?v=J-_WdZLWEU4[/video]

In 2015 komt Drones uit. Dit album gaat over hoe we als mensheid in een moderne wereld staan en we eigenlijk worden overgenomen door de machines. We woorden zelf bedienbare apparaten, oftewel drones. Het album stapt een beetje maar niet heel veel af van de synt's. Er staan weer riffs en hooks op zoals op Psycho en Reapers. Toch is het pop aspect niet losgelaten met singles als Mercy. Dat oorlog een thema is strepen de Drill Sergeant en het JFK interlude onder. Aan het einde van het album staat er nog een lange track op genaamd the Globalist. De lange opbouw doet een beetje denken aan pink floyd's Shine on You Crazy Diamond. Halfverwege explodeert het nummer tot een muur van geluid om daarna weer tot rust te komen. Ze eindigen met een opera nummer. Om maar even aan te geven dat ze echt van alles aan het verkennen zijn qua muziek genres. Topnummers: Psycho, Reapers, Defector en The Globalist.

Speciaal dit filmpje omdat ik jullie een stukje Giel Beelen niet wou onthouden ;)
[video]https://www.youtube.com/watch?v=fMFmHrH6cQg[/video]

Dan nu het heden. Op 9 november kwam nieuw album Simulation Theory uit. Er is hier op het forum al veel over gezegd en ik kan er eigenlijk ook niet super veel aan toevoegen. Ik ben benieuwd hoe sommige nummers live gaan uitpakken. Ik denk dat in sommige gevallen zoals pressure het hele veld kan opveren voor een energie boost. Ik ben bang dat sommige nummers weinig tot niks doen, zoals Algorithm, Something Human en Thought Contagion. Maar ik laat me graag verassen. Topnummers: Pressure en Blockades.

[video]https://www.youtube.com/watch?v=2oelfqxMSaM[/video]

 

Brian

Headliner
Sfeerbeheer
16 jun 2015
5.245
6.408
Zo, dat zit erop. Als jullie het niet erg vinden doe ik voor de volgende een artiest mett 1 album ofzo.

Er vielen me nog wel wat dingetjes van Muse op die ik wel wil bediscussiëren. Ik heb nooit veel naar Muse geluisterd voor ik dit deed en kende eigenlijk alleen de grote hits. Het viel me op dat ze in het begin echt veel goede nummers hebben gemaakt. Veel albums waren van begin tot eind interessant en niet enkel de hits. Op een gegeven moment zwakte dat heel erg af en ik heb sterk de indruk dat de commerciële belangen hiermee te maken hadden. Ik hoop ook dat ze veel van hun eerste 4 albums live spelen, wnat dat steekt toch met kop en schouders boven de rest uit. Wat nummers daar gelaten. Maar dat zal wel niet.
 

Kesselman

Support act
7 dec 2015
1.208
718
je zegt het precies goed
eerste 3 a 4 albums waren top
laatste 3 zijn gewoon minder( commerciëler)
de optredens die ze gaven na dat ze 4 albums uit hadden gebracht, bevatten dus ook louter topnummers.
Terwijl de optredens van nu ook veel nieuwe (commerciele) nummers bevatten, helaas!
 

Timmetje

Droomheadliner
4 mrt 2015
12.382
6.059
Goed geschreven! Maar kan me niet helemaal vinden in de bio.

Ikzelf vind Restistance, Second Law en Drones beter dan een aantal eerdere cd's. Simulation Theory is ook erg goed. Denk dat Algorhytm en Something Human live te gek zullen zijn.
 

Paddy

Headliner
16 dec 2014
6.132
4.221
Op de latere albums staan nog best goede nummers, die denken aan de eerste albums. Maar ik geloof dat iemand op dit forum al opmerkte dat die goede nummers eigenlijk in een betere versie op de eerste albums staan.
Pressure en thought contagion vind ik best leuk en met genoeg nummers van de eerste albums en een dijk van een show, wordt Muse een mooie afsluiter van mijn 20e Werchter.
 

Timmetje

Droomheadliner
4 mrt 2015
12.382
6.059
De liveshows van Muse zijn overigens echt de beste shows die ik live heb gezien. Visueel spektakel en live enorm goed gespeeld. Kijk ook erg uit naar de nieuwe tour.
Hoop ergens nog op een Pinkpop boeking.
 

Dr. Hannibal

Headliner
24 nov 2013
5.245
5.555
Fijne bio, zat toevallig net mn zondagmiddag te besteden aan Muse herinneringen uit mn tienertijd ophalen met het HAARP concert in Wembley, 2007. Dat is dus precies die periode waarin ze alleen nog maar goede nummers hadden (Starlight misschien daargelaten, ben het met je eens dat dat iets te gepolijst is). Maar goed, heb ergens wel zin om ze weer te zien, en ik deel de nieuwsgierigheid naar hoe de nieuwe nummer live zullen uitpakken.

PS. door @timmetje zijn interessante spelling van sommige Muse nummers, moest ik aan deze interessante bewerking van Hysteria denken. Enjoy! :wink:
[video]https://www.youtube.com/watch?v=CGvxbF04ebg[/video]
 

Yannick

Droomheadliner
23 apr 2015
10.811
5.892
:: Khruangbin :: vrijdag 28 juni 2019 :: Klub C ::

Khruangbin.jpg.jpg


Wie?

Khruangbin is een Amerikaanse psychedelic funk en rock band uit Texas geleid door het duo Laura Lee en Mark Speer die er zoals de foto hierboven doet vermoeden er een heel apart kapsel op na houden en worden begeleid door drummer Donald Johnson. Die kapsels zijn niet echt maar gewoon pruiken en werden in het begin gewoon gebruikt zodat mensen hen niet zouden herkennen wanneer ze van het podium stapten om nadien merch te gaan verkopen. Toen het trio werd gevraagd hun eerste optreden te spelen was Lee Thais aan het leren waarbij ze haar favoriete Thaise woord gebruikte voor de band. Khruangbin betekent vliegtuig in het Thais. Het duo leerde elkaar kennen omdat ze beide geïnteresseerd waren in Oosterse muziek en hebben helemaal in het begin van hun carrière (2010) al getourd met Bonobo die in 2017 nog de Barn afsloot waarna ze later nog mochten openen voor onder andere Leon Bridges, Father John Misty, Tycho en Massive Attack.

Voor fans van?

Mac DeMarco, Kurt Vile & The Violators, Jungle, Tom Misch

Wat?

De band maakt zoals ik al omschreef psychedelische, voornamelijk instrumentele, funk. Hun debuut album The Universe Smiles Upon You kent voornamelijk Thaise invloeden die teruggrijpen naar de jaren '60 en '70 toen er daar een explosie was aan muziek en steken die invloeden ook niet onder stoelen of banken. History Of Flight, hun eerste ep, was zelfs een ep vol covers uit die tijd. Terug naar de plaat nu waar het trio je de eerste 20 minuten rustig door Thaise rietvelden laat meanderen vooraleer Lee zich in 'White Gloves' aan de microfoon waagt. De plaat spat niet meteen uit zijn voegen qua spanningsgraad maar kent wel enkele subtiele opbouwen en louteringen zoals op 'August Twelve' bijvoorbeeld.
Standout nummers: Two Fish and an Elephant, White Gloves, August Twelve

[video]https://www.youtube.com/watch?v=-JULLIf8a4M[/video]

Tweede plaat Condo Todo El Mundo doet vermoeden dat de band het hier ergens anders gaat zoeken dan in Thailand. En dat vermoeden klopt; Speer en co lieten zich voor El Mundo inspireren op Spaanse en muziek uit het Midden Oosten al zit er ook wel een grijntje Caraïben in, iets tropisch weet je wel? De plaat bracht de groep naar het brede publiek met features en plekjes in eindejaarslijstjes in muziekmagazines en niet geheel onterecht! De groep weet hun psychedelische feel perfect over te brengen van het ene continent naar het andere op deze prachtige tweede. Van het heerlijk kalmerende 'August 10' of 'A Hymn' tot het funky 'Evan Finds the Thirth Room', de plaat bevat ook nu weer de nodige rustige en dansbare momenten net zoals op hun debuut.
Standout nummers: August 10, Como Te Quiero, Shades Of Man, A Hymn, Friday Morning

[video]https://www.youtube.com/watch?v=WdPDXEiJOEg[/video]


Waarom moet je hierheen?

Khruangbin is ongetwijfeld één van de meest spannende bands die op de tot nu toe aangekondigde affiche staan omdat ze muziek spelen die niet zo vaak op Werchter aan bod komt is het voor nieuwe of niet-fans hét moment om een band als deze eens een kans te geven. De muziek is pérfect om voor een uurtje helemaal weg te dromen en tegelijkertijd al heen en weer wiegend te dansen op de funky baslijnen van Lee op een zonnige namiddag in de Klub C.

Extra: Khruangbin op Best Kept Secret vorig jaar.

[video]https://www.youtube.com/watch?v=o8L2D2XkByA[/video]
 

Gebruikers die dit onderwerp bekijken