Artiesten bio's
- Onderwerp starter Dr. Hannibal
- Startdatum
Miles Kane - Zaterdag 29 Juni - Main Stage
[/IMG]
Miles Kane is een Engelse (britpop) artiest die vooral solo te werk is gegaan. Hij heeft voor zijn solo werk in de band The Rascals gezeten, al was dat van korte duur en verder is hij natuurlijk vooral bekend als co-singer van de band The Last Shadow Puppets samen met zijn grote vriend Alex Turner van de Arctic Monkeys. Als solo artiest heeft hij 3 albums uitgebracht die ik stuk voor stuk even langs zal gaan. Live speelt hij alleen werk van zijn solo albums(en misschien heel soms wel eens een covertje), maar TLSP en Rascals zal je niet voorbij horen komen, dus daar hoeft ook geen tijd en moeite ingestoken te worden. Dit zal niet de eerste keer zijn dat hij op Werchter te zien is. In 2016 stond hij er voor het laatst, samen met Alex Turner in de namiddag op de zondag met The Last Shadow Puppets en in 2014 stond hij er solo voor het laatst in de middag, wat toen ook op de main stage was. Hij heeft er nog vaker gestaan, maar deze twee performances heb ik live van hem op Werchter gezien. 2014 maakte mij fan en 2016 viel enigszins tegen, viel een beetje in het niets toen voor mij. Eigenlijk heb ik er zelf sindsdien niet bijster veel naar geluisterd, want muziek luisteren gaat bij mij vaak gepaard met artiesten die ik live heb gezien( en enthousiast over was) of nog live moet zien. Afgelopen jaar stond hij in oktober in de Melkweg en toen werd mij weer duidelijk waarom ik hem live zo verdomd goed vind. Hij geeft alles als hij op het podium staat en daar word ik persoonlijk altijd erg blij van.
The Colour of the Trap (2011)
Dit album trapte zijn solo werk goed af, zeer goed zelfs. Met dit album kwam die al in interessante voorprogramma te staan zoals bij de bands Beady Eye, Kasabian en natuurlijk de band van zijn maatje Turner, Arctic Monkeys. Diezelfde Alex Turner heeft op dit album meegeholpen aan het schrijfproces. Op dit album is ook Noel Gallagher te horen in het nummer ‘My Fantasy’, dat over het algemeen best wel een lekker nummer is wat best ingetogen word gebracht. Begin tot eind is dit een lekker indierock album, om het even kort te omschrijven. Het album begint gelijk fantastisch met de hits Come Closer(grote kans dat dit zijn set afsluit) en Rearrange, wat 2 vaste nummers in zijn setlist wel zijn. Daarna volgt het al eerder genoemde My Fantasy, dat vervolgens door het mooie Counting Down the Days word opgevolgd. Happenstance en Quicksand vind ik persoonlijk wat mindere nummers die me niet echt aangrijpen. Vervolgens komt er weer eend duo aan heerlijke nummers door Inhaler en Kingcrawler. Inhaler speelt Kane best wel eens live, en maar goed ook. Als een crowd bekend is met dit werk is het een nummer om heerlijk op los te gaan. Zo maakte ik dat vorig jaar in de Melkweg goed mee. Kingcrawler verwacht ik niet, maar hoop ik wel op. De nummers Take The Night from Me, Telepathy en Better Left Visible zijn alledrie leuke goede nummers, maar om een reden niet zo bekend van hem. Het zijn niet de meest bijzondere nummers. Het album titel nummer The Colour of the Trap sluit vervolgens het album nog even goed af, en dat vind ik ook de juiste keuze. Een mooi ingetogen einde aan een heerlijk debuut album.
Favoriete tracks: Come Closer, Rearrange, Counting Down the Days, Inhaler, Kingcrawler & The Colour of the Trap.
[video]https://youtu.be/dojNVOdFlIo[/video]
Don’t Forget Who You Are(2013)
Het tweede album dat The Colour of the Trap diende op te volgen bewees dat Miles Kane geen one-hit wonder voor mij was. Was het een revolutionaire cd dit? Tuurlijk niet. Wel was dit een album dat mooi voort bouwde op het debuut album. Ik denk wel omdat dit album niet zo verrassend was dat best een reden kan zijn dat Miles een beetje op het zelfde niveau is gebleven. Sure, hij kan goed spelen en z'n shows zijn erg goed, maar ook in je muziek moet wat van progressie te vinden zijn. Dat vond ik in het geval van deze plaat dus niet. Misschien dat de eerste cd de lat ook wat hoger legde, maar niet onhaalbaar hoog. Desalniettemin is dit gewoon een goed album.
Dit tweede album telt in totaal 11 nummers en is dus best kort, want ook de nummers duren niet echt lang. Geen zorgen, live kan Miles er nog wel eens wat minuutjes aan vast maken in sommige nummers. Er zitten over het algemeen niet echt verrassingen in t.o.v. het vorige album dus. Give Up vind ik daarop een beetje een uitzondering omdat het naar mijn idee toch net wat harder is dan de rest. Sowieso is dit iets meer op het rock gehalte gericht naar mijn idee vergeleken met de vorige, dus dat betreft wel wat wisseling, maar niet dusdanig veel dat het goed te merken is. Het beukt vooral lekker door dit album en is daarom ook zeker weer aan te raden, want je bent ook wel relatief snel door de wat mindere nummers heen.
Favoriete Tracks: Taking Over, Don’t Forget Who You Are, Better Than That, What Condition Am I In, Tonight, Give Up.
[video]https://youtu.be/8XvDWKWGy3g[/video]
Coup de Grace(2018)
Dit is het laatste album van Miles Kane en niet per sé het minste. Het is een album dat voor mijn gevoel iets anders aanvoelt dan de andere twee en dat is maar goed ook. De eerste was echt goed, de tweede ook, maar niet veel bijzonder, maar deze voelt anders aan. Dat heeft ook zijn redenen misschien wel, aangezien als ik het goed zeg de meeste nummers geschreven zijn nadat het uit ging met zijn vriendin. Daarvan is ook wat terug te horen in sommige nummers.
De songtitel komt niet uit een diepe gedachte of dergelijke, maar is de ‘finishing move’ van een goede vriend van hem en wrestler in WWE: Finn Balor. Diezelfde Finn Balor is ook te zien in de videoclip van Cry on My Guitar, dus mocht je willen weten om wie het gaat weet je dat dan ook gelijk. Het album werd in 2 delen opgenomen. Een paar nummer werden al opgenomen vlak na zijn tweede album. Toen kwam Alex Turner langs met The Last Shadow Puppets, dus schreef Miles niet door en na TLSP kreeg hij het niet afgeschreven o.a. omdat het uit was met zijn partner(weet niet of het vrouw of vriendin was)in eerste instantie zoals eerder gezegd. Uiteindelijk is dat wel mooi allemaal gelukt dus met behulp van Jamie T, waarvan Kane heeft gezegd het met niemand anders had kunnen schrijven dan hij. Er zitten een paar zwakke nummers op dit album als ik eerlijk ben, maar ook een paar echt sterke die ook anders aanvoelen. Dat komt ook voort uit die break-up. Cry on My Guitar springt er dan voor mij het meeste uit. Coupe de Grace is dan weer meer een nummer in de richting van zijn eerste twee albums. Nummers als Killing the Joke, Loaded en Too Little Too Late zijn ook zeer zeker aan te raden. The Wrong Side of Life is ook een zeer mooie en gevoelige die zeker aan te raden is. Verder heeft Lana del Ray ook nog wat geschreven voor dit album, maar heeft Miles eigenlijk bijna niks daarvan gebruikt behalve het nummer Loaded.
Favoriete tracks: Too Little Too late, Cry on My Guitar, Loaded, Killing the Joke, The Wrong Side of Life
[video]https://youtu.be/Hb9fzJVwHPU[/video]
Het gaat op zaterdag 29 Juni dus heus geen muzikale masterclass worden zoals bijvoorbeeld bij Tool, of een performance waar alles bij uit de kast getrokken wordt zoals bij Pink. Wat je wel kan verwachten is een goede show waarbij Miles Kane er vol voor zal gaan en zo goed als mogelijk zijn muziek probeert te brengen. Een perfecte artiest om op dag 3 naar mijn mening in de middag(hopelijk in de zon) te kunnen aanhoren. Ik zal waarschijnlijk in het eerste vak gewoon te vinden zijn, maar ik kan begrijpen dat dit voor mensen ook prima voor op de achtergrond is met een biertje te vinden is. Is het de meest bijzondere artiest? Nee, maar hij is goed (genoeg) om hem op je festival affiche er maar gewoon bij te hebben.
[/IMG] Miles Kane is een Engelse (britpop) artiest die vooral solo te werk is gegaan. Hij heeft voor zijn solo werk in de band The Rascals gezeten, al was dat van korte duur en verder is hij natuurlijk vooral bekend als co-singer van de band The Last Shadow Puppets samen met zijn grote vriend Alex Turner van de Arctic Monkeys. Als solo artiest heeft hij 3 albums uitgebracht die ik stuk voor stuk even langs zal gaan. Live speelt hij alleen werk van zijn solo albums(en misschien heel soms wel eens een covertje), maar TLSP en Rascals zal je niet voorbij horen komen, dus daar hoeft ook geen tijd en moeite ingestoken te worden. Dit zal niet de eerste keer zijn dat hij op Werchter te zien is. In 2016 stond hij er voor het laatst, samen met Alex Turner in de namiddag op de zondag met The Last Shadow Puppets en in 2014 stond hij er solo voor het laatst in de middag, wat toen ook op de main stage was. Hij heeft er nog vaker gestaan, maar deze twee performances heb ik live van hem op Werchter gezien. 2014 maakte mij fan en 2016 viel enigszins tegen, viel een beetje in het niets toen voor mij. Eigenlijk heb ik er zelf sindsdien niet bijster veel naar geluisterd, want muziek luisteren gaat bij mij vaak gepaard met artiesten die ik live heb gezien( en enthousiast over was) of nog live moet zien. Afgelopen jaar stond hij in oktober in de Melkweg en toen werd mij weer duidelijk waarom ik hem live zo verdomd goed vind. Hij geeft alles als hij op het podium staat en daar word ik persoonlijk altijd erg blij van.
The Colour of the Trap (2011)
Dit album trapte zijn solo werk goed af, zeer goed zelfs. Met dit album kwam die al in interessante voorprogramma te staan zoals bij de bands Beady Eye, Kasabian en natuurlijk de band van zijn maatje Turner, Arctic Monkeys. Diezelfde Alex Turner heeft op dit album meegeholpen aan het schrijfproces. Op dit album is ook Noel Gallagher te horen in het nummer ‘My Fantasy’, dat over het algemeen best wel een lekker nummer is wat best ingetogen word gebracht. Begin tot eind is dit een lekker indierock album, om het even kort te omschrijven. Het album begint gelijk fantastisch met de hits Come Closer(grote kans dat dit zijn set afsluit) en Rearrange, wat 2 vaste nummers in zijn setlist wel zijn. Daarna volgt het al eerder genoemde My Fantasy, dat vervolgens door het mooie Counting Down the Days word opgevolgd. Happenstance en Quicksand vind ik persoonlijk wat mindere nummers die me niet echt aangrijpen. Vervolgens komt er weer eend duo aan heerlijke nummers door Inhaler en Kingcrawler. Inhaler speelt Kane best wel eens live, en maar goed ook. Als een crowd bekend is met dit werk is het een nummer om heerlijk op los te gaan. Zo maakte ik dat vorig jaar in de Melkweg goed mee. Kingcrawler verwacht ik niet, maar hoop ik wel op. De nummers Take The Night from Me, Telepathy en Better Left Visible zijn alledrie leuke goede nummers, maar om een reden niet zo bekend van hem. Het zijn niet de meest bijzondere nummers. Het album titel nummer The Colour of the Trap sluit vervolgens het album nog even goed af, en dat vind ik ook de juiste keuze. Een mooi ingetogen einde aan een heerlijk debuut album.
Favoriete tracks: Come Closer, Rearrange, Counting Down the Days, Inhaler, Kingcrawler & The Colour of the Trap.
[video]https://youtu.be/dojNVOdFlIo[/video]
Don’t Forget Who You Are(2013)
Het tweede album dat The Colour of the Trap diende op te volgen bewees dat Miles Kane geen one-hit wonder voor mij was. Was het een revolutionaire cd dit? Tuurlijk niet. Wel was dit een album dat mooi voort bouwde op het debuut album. Ik denk wel omdat dit album niet zo verrassend was dat best een reden kan zijn dat Miles een beetje op het zelfde niveau is gebleven. Sure, hij kan goed spelen en z'n shows zijn erg goed, maar ook in je muziek moet wat van progressie te vinden zijn. Dat vond ik in het geval van deze plaat dus niet. Misschien dat de eerste cd de lat ook wat hoger legde, maar niet onhaalbaar hoog. Desalniettemin is dit gewoon een goed album.
Dit tweede album telt in totaal 11 nummers en is dus best kort, want ook de nummers duren niet echt lang. Geen zorgen, live kan Miles er nog wel eens wat minuutjes aan vast maken in sommige nummers. Er zitten over het algemeen niet echt verrassingen in t.o.v. het vorige album dus. Give Up vind ik daarop een beetje een uitzondering omdat het naar mijn idee toch net wat harder is dan de rest. Sowieso is dit iets meer op het rock gehalte gericht naar mijn idee vergeleken met de vorige, dus dat betreft wel wat wisseling, maar niet dusdanig veel dat het goed te merken is. Het beukt vooral lekker door dit album en is daarom ook zeker weer aan te raden, want je bent ook wel relatief snel door de wat mindere nummers heen.
Favoriete Tracks: Taking Over, Don’t Forget Who You Are, Better Than That, What Condition Am I In, Tonight, Give Up.
[video]https://youtu.be/8XvDWKWGy3g[/video]
Coup de Grace(2018)
Dit is het laatste album van Miles Kane en niet per sé het minste. Het is een album dat voor mijn gevoel iets anders aanvoelt dan de andere twee en dat is maar goed ook. De eerste was echt goed, de tweede ook, maar niet veel bijzonder, maar deze voelt anders aan. Dat heeft ook zijn redenen misschien wel, aangezien als ik het goed zeg de meeste nummers geschreven zijn nadat het uit ging met zijn vriendin. Daarvan is ook wat terug te horen in sommige nummers.
De songtitel komt niet uit een diepe gedachte of dergelijke, maar is de ‘finishing move’ van een goede vriend van hem en wrestler in WWE: Finn Balor. Diezelfde Finn Balor is ook te zien in de videoclip van Cry on My Guitar, dus mocht je willen weten om wie het gaat weet je dat dan ook gelijk. Het album werd in 2 delen opgenomen. Een paar nummer werden al opgenomen vlak na zijn tweede album. Toen kwam Alex Turner langs met The Last Shadow Puppets, dus schreef Miles niet door en na TLSP kreeg hij het niet afgeschreven o.a. omdat het uit was met zijn partner(weet niet of het vrouw of vriendin was)in eerste instantie zoals eerder gezegd. Uiteindelijk is dat wel mooi allemaal gelukt dus met behulp van Jamie T, waarvan Kane heeft gezegd het met niemand anders had kunnen schrijven dan hij. Er zitten een paar zwakke nummers op dit album als ik eerlijk ben, maar ook een paar echt sterke die ook anders aanvoelen. Dat komt ook voort uit die break-up. Cry on My Guitar springt er dan voor mij het meeste uit. Coupe de Grace is dan weer meer een nummer in de richting van zijn eerste twee albums. Nummers als Killing the Joke, Loaded en Too Little Too Late zijn ook zeer zeker aan te raden. The Wrong Side of Life is ook een zeer mooie en gevoelige die zeker aan te raden is. Verder heeft Lana del Ray ook nog wat geschreven voor dit album, maar heeft Miles eigenlijk bijna niks daarvan gebruikt behalve het nummer Loaded.
Favoriete tracks: Too Little Too late, Cry on My Guitar, Loaded, Killing the Joke, The Wrong Side of Life
[video]https://youtu.be/Hb9fzJVwHPU[/video]
Het gaat op zaterdag 29 Juni dus heus geen muzikale masterclass worden zoals bijvoorbeeld bij Tool, of een performance waar alles bij uit de kast getrokken wordt zoals bij Pink. Wat je wel kan verwachten is een goede show waarbij Miles Kane er vol voor zal gaan en zo goed als mogelijk zijn muziek probeert te brengen. Een perfecte artiest om op dag 3 naar mijn mening in de middag(hopelijk in de zon) te kunnen aanhoren. Ik zal waarschijnlijk in het eerste vak gewoon te vinden zijn, maar ik kan begrijpen dat dit voor mensen ook prima voor op de achtergrond is met een biertje te vinden is. Is het de meest bijzondere artiest? Nee, maar hij is goed (genoeg) om hem op je festival affiche er maar gewoon bij te hebben.
