Slowchat
- Onderwerp starter Joszwa
- Startdatum
Ik ben op zoek naar een festivalfreak/festivalfan voor een radioshow van AP Hogeschool op MNM!!! Iemand die interesse heeft om over zijn/haar liefde voor festivals te praten?
we kunnen terug ademen want eindelijk bericht na de scan
alles ziet er goed uit, geen stent nodig,
gewoon terug de jaarlijkse opvolging
dochter ook helemaal opgelucht en over the moon
even vieren dit weekend
alles ziet er goed uit, geen stent nodig,
gewoon terug de jaarlijkse opvolging
dochter ook helemaal opgelucht en over the moon
even vieren dit weekend
Ahh gelukkig voor jullie reaper. Ik weet hoe gigantisch veel het van je familie kan vragen om in die onzekerheid te leven. Wij zitten helaas op dit moment ook in die situatie met onze dochter. Ik gun het jullie van harte, geniet er van dit weekend kerel!
Gisteravond is het sfeerbeheer forumteam on tour geweest om elkaar weer eens fysiek te zien en lekker bij te praten. Helaas was @DennisvdBr er niet bij. @visdave34 @JB. @Brian @mattman @Thisso en ikzelf hebben ontzettend genoten van een concert van Mood Bored in de Mezz in Breda!
Sterkte Indiaantje
you know DM altijd open (was ook zo in het andere forum, maar daar lag het ook een heel pak stiller enige tijd geleden)
vandaag een presentje ontvangen van Festileaks.
ik zit 10 jaar bij Festileaks, met inmiddels ook al 22.110 berichten op het forum waarvan forumlid sinds 2012.
Van mede oprichter Bas een mooi aandenken ontvangen, een hangertje voorzien van Festileaks logo.
ik zit 10 jaar bij Festileaks, met inmiddels ook al 22.110 berichten op het forum waarvan forumlid sinds 2012.
Van mede oprichter Bas een mooi aandenken ontvangen, een hangertje voorzien van Festileaks logo.
Mr. Pinkpop becomes Mr. Festileaks. Proficiat Dennis.
Relaas van een bewogen weekend, onder muzikale begeleiding van Amenra in de AB.
Zoals hier al eerder aangegeven ben ik hier al wel eens open geweest over mijn privé situatie met mijn dochter en de hart beslommeringen. En het moest echt even helemaal inzakken het voorbije weekend.
Vandaag ga ik een relaas delen dat heel persoonlijk is. Want amenra maakt veel los. Altijd.
Mensen die een diepgaande analyse verwachten van de show van zaterdag gaan het niet vinden. Wel een openbaring en inzicht in mijn laatste 6 maanden. Die heel TV-soap achtig aan gaan voelen maar helaas volledig en waarachtig zijn gebeurd en ervaren.
Het zat er aan te komen dat de kurk uit de fles zou komen en wat beter dan in een amenra weekend.
Dat is het mooie aan hun muziek, licht en donkerte omarmen elkaar, troost vinden in de storm, standvastigheid vinden in de momenten dat het moeilijk gaat.
+-25 uur voor de show, vrijdagavond rond een uur of 17u30 sta ik op een plek die me heel veel heeft bijgebracht. Van het vinden van een soort vrijheid in mijn tiener jaren, een ontplooiing van mezelf, waar veel momenten werden gedeeld met mijn vader zaliger.
Ik heb daar een half uur in stilte gestaan, op de plek waar heel wat hoofdstukken begonnen zijn, luisterend naar wat er in me omging.
Waarom? Omdat de realiteit veel zwaarder is dan ik ooit had ervaren. En ik had best al wat watertjes doorzwommen. Van als baby geboren worden met een fysieke handicap (gelukkig licht maar toch) dat je de hele jeugd en puberteit mee sleurt. Van pest gedrag tot een eigen slecht zelfbeeld. Opgroeiend in wat geen ok gezin situatie is geweest. Mentaal diep zitten, maar nooit hulp krijgen of kunnen vragen. Altijd op mijn eentje.
Behalve daar. Op die plek. Rond mijn 16 jaar is er daar een kiertje open gezet waar ik mezelf kon zijn, geaccepteerd geworden voor wie ik ben, en waar ik echt een band kon opbouwen met mijn vader. Zonder vooroordelen.
In de loop der jaren is de band met vader hier ook heel sterk geworden. En is het plek die ik wat heb gemeden op manier sinds zijn overlijden een aantal jaar geleden. Omdat ik nog een sterke connectie voel met hem daar.
Dus daar stond ik vrijdag. Even dicht zijn en vooral veel vragen stellen en de emoties daarom toelaten. Want het was al lang heel zwaar. De hele hart situatie was hier al gekend maar in de laatste paar maanden van 2024 heb ik een situatie meegemaakt die ik nooit iemand toe wens. Als ik dacht dat melden aan broers en zussen en ouders dat hun broer/zoon is overleden al veel was, of het nieuws krijgen dat je dochter een hart afwijking heeft en een dringende operatie nodig heeft al de grond onder mijn voeten haalde was dit het 10x equivalent.
Het is ook nog altijd surreëel om het eindelijk te kunnen delen. Toch tot een bepaalde orde.
op een doordeweekse werkdag kreeg ik opeens telefoon van mijn ex (en de moeder van ons kind) of ik ook een voicemail of telefoon had ontvangen van school. Iets met politie en een verhoor. Ik had helemaal geen bericht ontvangen. Ze klonk verschoten, onzeker of het echt was of een grap. Dus ik beslis actief ook zelf even te bellen naar school.
Daar wisten ze helemaal niets van wat ik hun vertelde. Maar werd er gezegd. Kijk we gaan bij de directie even horen en zien of ons kind op school aanwezig was. Maar er was geen politie geweest volgens het secretariaat. Op basis van die info laat ik mijn partner weten dat het waarschijnlijk een prank is. En van zodra meer info ik het wel laat weten.
Bijna instant na het afleggen van de telefoon zie ik het nummer van de school.
ik pik op en het is de directie zelf. En dan komen de woorden.
Geachte heer,
Ja het klopt dat uw dochter niet op school is. We hebben gisteren avond een bevelschrift gekregen dat uw dochter vandaag zal worden meegenomen door de federale politie waarna ze zal worden verhoord. We mochten u hiervan niet op de hoogte brengen door de politie. We hebben geen informatie waarover het gaat behalve dat het verband houd met persoon Y.
Ze is wel onderweg terug naar school en u kan haar daar ophalen. Daarom dat ik u dit mag meedelen daar het verhoor is afgelopen. En u zal nog gebeld worden door de inspecteurs.
Ja dan begint het de flippen in je hoofd. Wat is er gaande. Is er klacht ingediend tegen mij? Want persoon Y is een vriend aan huis bij ex en heeft in het verleden al stomme shit gedaan. Of heeft Y een klacht ingediend tegen de moeder? Wat zou het anders kunnen zijn?
God ik wil mijn dochter niet kwijt geraken.
Dan gebeuren er een aantal dingen.
Wij beslissen als ouders simultaan om te vertrekken vanop ons werk. Om haar op te halen van school.
Ik wordt in haast gebracht door een collega want ik was met de fiets. Ik probeer contact op te nemen met persoon Y. want ik wil wel weten wat er aan de hand is.
Ik krijg Y aan de lijn met een hoop woorden van er is niks aan de hand. Ik ben onschuldig… het is een ex van mij dat me in een slecht daglicht stelt. heel veel geyap, weinig inhoud. Maar er begint wel te dagen in mij. Er is stront aan de knikker. Ik leg zo snel mogelijk af.
Bijna aangekomen blijkt de moeder haar al heeft opgehaald van school en ze naar hun thuis aan het gaan zijn. Ik zeg ik kom wel naar daar. Wil haar zien!
En dan gaat de telefoon terug. Ik laat de wagen aan de kant zetten. Want het is de federale inspecteur. Welke de hele uitleg doet. Mijn dochter blijkt verhoort te zijn geweest als getuige en slachtoffer in zedenfeiten. Gepleegd door persoon Y.
Onze dochter was het laatste puzzelstukje. Zonder teveel in detail te gaan. de feiten waarvan persoon Y beticht wordt bij mijn dochter zijn bevestigd door haar, maar ze ervaart deze niet te invasief (wegens op nog jongere leeftijd) zodoende beslist de onderzoeksrechter haar niet mee te nemen in de verdere verloop van de zaak. Zeker omdat er al genoeg andere getuigenissen en slachtoffers zijn. En ze haar niet verder willen traumatiseren.
Er werd gevraagd geen contact meer op te nemen met persoon Y, maar in mijn geval was dat geen probleem wist de inspecteur te zeggen. Aan de data weten we dat jij geen contact meer hebt met dit individu. De mama daar in tegen had een veel hechtere band.
Het feit dat die feiten gepleegd zijn en je weet de persoon wonen, en je hebt die gekend. Is waanzin. Het doet wat met je. Ik heb moeten vechten om niet te gaan aanbellen met bv een baseball bat. Er zit veel meer en er is veel meer maar ik kan daar niet verder op ingaan tot ik zeker weet dat de zaak en onderzoeken zijn afgelopen.
En dan het grote wat nu. hoe krijg je die persoon weg uit haar leven.
Want nu is alles wel onder controle, maar wat als die binnen 3 jaar haar aan de schoolpoort opwacht.
Instanties aangesproken, gesprekken aangegaan.
En puntje bij paaltje.
Iedereen vind het erg. Maar op dit moment kan er niets aan gedaan worden.
Eerst moet persoon Y een veroordeling krijgen. En dan kan er iets gedaan worden.
Maar zolang er geen uitspraak is en ze geen deel uitmaakt van het onderzoek krijgen we dus nu ook geen inzicht in het verdere verloop van het dossier.
Daarom stond ik daar. Zoveel maanden na dat telefoontje. Eindelijk de woede en het verdriet toegelaten. Een half uur intensief wenen. Waarom wij, waarom zij, ze heeft al zo moeilijk genoeg. Ze gaat sindsdien wel in therapie want dat verklaarde wel enkele zaken in de maanden die opbouwde naar dat telefoongesprek met de politie. En het doet echt wonderen bij haar.
Heb echt daar de last van me afgeschud. Op die plek. Dingen als ik heb gefaald als ouder, het enorm diep zitten, het geen hulp willen aanvaarden van buitenaf omdat alle instanties ook niet wouden helpen of konden helpen en hoe tergend traag het allemaal gaat.
Maar daar voelde ik dat ik me niets kan verwijten, dat men van bovenaf meekijkt en dat wat ik doe echt wel meer dan voldoende is. Dat ik trots op mezelf mag zijn.
Om dan een dag later in een afgeladen AB te staan (voor het eerst zonder mijn pa in die zaal te staan), overmand te worden door de krachtige beelden, de muziek, de sfeer. een trance, niet meer niet minder.
Ik voelde de storm van de laatste maande rondom mij. Maar voor het eerst niet meetrokken in de emoties, de onmacht. Maar wel dat er licht is bij de duisternis.
Dat hoe diep het ook gaat er altijd een weg terug is. De nummers vloeide over in elkaar. Grote thema’s kwamen voorbij, het rouwen van mijn pa, de spijt van hoe bepaalde zaken zijn gelopen, de stress. Maar voor het eerst voelde ik geen onmacht, geen angst. Wel kracht en geloof in mezelf. Geloof dat het goed komt. Dat ik ook terug mag leven. Want ik deed geen sociale dingen meer, geen optredens, geen cinema’s, geen friends nights out. Het was me allemaal teveel. Ik heb de energie van de show en de zaal in mij opgenomen.
Ik heb de helft van de tijd gewoon met ogen dicht genoten. De heling voelende.
Man wat is deze band sterk in emoties omzetten in geluid en muziek. Het is een transcending ervaring die ik iedereen toewens.
En om dan te eindigen met de woorden: HET GLOREN TEGEMOET!
Dat was de kers op de taart.
Bedankt Amenra.
Voor het gene je hebt betekend, voor het gene je betekend, en voor datgene dat nog komen zal!
Zoals hier al eerder aangegeven ben ik hier al wel eens open geweest over mijn privé situatie met mijn dochter en de hart beslommeringen. En het moest echt even helemaal inzakken het voorbije weekend.
Vandaag ga ik een relaas delen dat heel persoonlijk is. Want amenra maakt veel los. Altijd.
Mensen die een diepgaande analyse verwachten van de show van zaterdag gaan het niet vinden. Wel een openbaring en inzicht in mijn laatste 6 maanden. Die heel TV-soap achtig aan gaan voelen maar helaas volledig en waarachtig zijn gebeurd en ervaren.
Het zat er aan te komen dat de kurk uit de fles zou komen en wat beter dan in een amenra weekend.
Dat is het mooie aan hun muziek, licht en donkerte omarmen elkaar, troost vinden in de storm, standvastigheid vinden in de momenten dat het moeilijk gaat.
+-25 uur voor de show, vrijdagavond rond een uur of 17u30 sta ik op een plek die me heel veel heeft bijgebracht. Van het vinden van een soort vrijheid in mijn tiener jaren, een ontplooiing van mezelf, waar veel momenten werden gedeeld met mijn vader zaliger.
Ik heb daar een half uur in stilte gestaan, op de plek waar heel wat hoofdstukken begonnen zijn, luisterend naar wat er in me omging.
Waarom? Omdat de realiteit veel zwaarder is dan ik ooit had ervaren. En ik had best al wat watertjes doorzwommen. Van als baby geboren worden met een fysieke handicap (gelukkig licht maar toch) dat je de hele jeugd en puberteit mee sleurt. Van pest gedrag tot een eigen slecht zelfbeeld. Opgroeiend in wat geen ok gezin situatie is geweest. Mentaal diep zitten, maar nooit hulp krijgen of kunnen vragen. Altijd op mijn eentje.
Behalve daar. Op die plek. Rond mijn 16 jaar is er daar een kiertje open gezet waar ik mezelf kon zijn, geaccepteerd geworden voor wie ik ben, en waar ik echt een band kon opbouwen met mijn vader. Zonder vooroordelen.
In de loop der jaren is de band met vader hier ook heel sterk geworden. En is het plek die ik wat heb gemeden op manier sinds zijn overlijden een aantal jaar geleden. Omdat ik nog een sterke connectie voel met hem daar.
Dus daar stond ik vrijdag. Even dicht zijn en vooral veel vragen stellen en de emoties daarom toelaten. Want het was al lang heel zwaar. De hele hart situatie was hier al gekend maar in de laatste paar maanden van 2024 heb ik een situatie meegemaakt die ik nooit iemand toe wens. Als ik dacht dat melden aan broers en zussen en ouders dat hun broer/zoon is overleden al veel was, of het nieuws krijgen dat je dochter een hart afwijking heeft en een dringende operatie nodig heeft al de grond onder mijn voeten haalde was dit het 10x equivalent.
Het is ook nog altijd surreëel om het eindelijk te kunnen delen. Toch tot een bepaalde orde.
op een doordeweekse werkdag kreeg ik opeens telefoon van mijn ex (en de moeder van ons kind) of ik ook een voicemail of telefoon had ontvangen van school. Iets met politie en een verhoor. Ik had helemaal geen bericht ontvangen. Ze klonk verschoten, onzeker of het echt was of een grap. Dus ik beslis actief ook zelf even te bellen naar school.
Daar wisten ze helemaal niets van wat ik hun vertelde. Maar werd er gezegd. Kijk we gaan bij de directie even horen en zien of ons kind op school aanwezig was. Maar er was geen politie geweest volgens het secretariaat. Op basis van die info laat ik mijn partner weten dat het waarschijnlijk een prank is. En van zodra meer info ik het wel laat weten.
Bijna instant na het afleggen van de telefoon zie ik het nummer van de school.
ik pik op en het is de directie zelf. En dan komen de woorden.
Geachte heer,
Ja het klopt dat uw dochter niet op school is. We hebben gisteren avond een bevelschrift gekregen dat uw dochter vandaag zal worden meegenomen door de federale politie waarna ze zal worden verhoord. We mochten u hiervan niet op de hoogte brengen door de politie. We hebben geen informatie waarover het gaat behalve dat het verband houd met persoon Y.
Ze is wel onderweg terug naar school en u kan haar daar ophalen. Daarom dat ik u dit mag meedelen daar het verhoor is afgelopen. En u zal nog gebeld worden door de inspecteurs.
Ja dan begint het de flippen in je hoofd. Wat is er gaande. Is er klacht ingediend tegen mij? Want persoon Y is een vriend aan huis bij ex en heeft in het verleden al stomme shit gedaan. Of heeft Y een klacht ingediend tegen de moeder? Wat zou het anders kunnen zijn?
God ik wil mijn dochter niet kwijt geraken.
Dan gebeuren er een aantal dingen.
Wij beslissen als ouders simultaan om te vertrekken vanop ons werk. Om haar op te halen van school.
Ik wordt in haast gebracht door een collega want ik was met de fiets. Ik probeer contact op te nemen met persoon Y. want ik wil wel weten wat er aan de hand is.
Ik krijg Y aan de lijn met een hoop woorden van er is niks aan de hand. Ik ben onschuldig… het is een ex van mij dat me in een slecht daglicht stelt. heel veel geyap, weinig inhoud. Maar er begint wel te dagen in mij. Er is stront aan de knikker. Ik leg zo snel mogelijk af.
Bijna aangekomen blijkt de moeder haar al heeft opgehaald van school en ze naar hun thuis aan het gaan zijn. Ik zeg ik kom wel naar daar. Wil haar zien!
En dan gaat de telefoon terug. Ik laat de wagen aan de kant zetten. Want het is de federale inspecteur. Welke de hele uitleg doet. Mijn dochter blijkt verhoort te zijn geweest als getuige en slachtoffer in zedenfeiten. Gepleegd door persoon Y.
Onze dochter was het laatste puzzelstukje. Zonder teveel in detail te gaan. de feiten waarvan persoon Y beticht wordt bij mijn dochter zijn bevestigd door haar, maar ze ervaart deze niet te invasief (wegens op nog jongere leeftijd) zodoende beslist de onderzoeksrechter haar niet mee te nemen in de verdere verloop van de zaak. Zeker omdat er al genoeg andere getuigenissen en slachtoffers zijn. En ze haar niet verder willen traumatiseren.
Er werd gevraagd geen contact meer op te nemen met persoon Y, maar in mijn geval was dat geen probleem wist de inspecteur te zeggen. Aan de data weten we dat jij geen contact meer hebt met dit individu. De mama daar in tegen had een veel hechtere band.
Het feit dat die feiten gepleegd zijn en je weet de persoon wonen, en je hebt die gekend. Is waanzin. Het doet wat met je. Ik heb moeten vechten om niet te gaan aanbellen met bv een baseball bat. Er zit veel meer en er is veel meer maar ik kan daar niet verder op ingaan tot ik zeker weet dat de zaak en onderzoeken zijn afgelopen.
En dan het grote wat nu. hoe krijg je die persoon weg uit haar leven.
Want nu is alles wel onder controle, maar wat als die binnen 3 jaar haar aan de schoolpoort opwacht.
Instanties aangesproken, gesprekken aangegaan.
En puntje bij paaltje.
Iedereen vind het erg. Maar op dit moment kan er niets aan gedaan worden.
Eerst moet persoon Y een veroordeling krijgen. En dan kan er iets gedaan worden.
Maar zolang er geen uitspraak is en ze geen deel uitmaakt van het onderzoek krijgen we dus nu ook geen inzicht in het verdere verloop van het dossier.
Daarom stond ik daar. Zoveel maanden na dat telefoontje. Eindelijk de woede en het verdriet toegelaten. Een half uur intensief wenen. Waarom wij, waarom zij, ze heeft al zo moeilijk genoeg. Ze gaat sindsdien wel in therapie want dat verklaarde wel enkele zaken in de maanden die opbouwde naar dat telefoongesprek met de politie. En het doet echt wonderen bij haar.
Heb echt daar de last van me afgeschud. Op die plek. Dingen als ik heb gefaald als ouder, het enorm diep zitten, het geen hulp willen aanvaarden van buitenaf omdat alle instanties ook niet wouden helpen of konden helpen en hoe tergend traag het allemaal gaat.
Maar daar voelde ik dat ik me niets kan verwijten, dat men van bovenaf meekijkt en dat wat ik doe echt wel meer dan voldoende is. Dat ik trots op mezelf mag zijn.
Om dan een dag later in een afgeladen AB te staan (voor het eerst zonder mijn pa in die zaal te staan), overmand te worden door de krachtige beelden, de muziek, de sfeer. een trance, niet meer niet minder.
Ik voelde de storm van de laatste maande rondom mij. Maar voor het eerst niet meetrokken in de emoties, de onmacht. Maar wel dat er licht is bij de duisternis.
Dat hoe diep het ook gaat er altijd een weg terug is. De nummers vloeide over in elkaar. Grote thema’s kwamen voorbij, het rouwen van mijn pa, de spijt van hoe bepaalde zaken zijn gelopen, de stress. Maar voor het eerst voelde ik geen onmacht, geen angst. Wel kracht en geloof in mezelf. Geloof dat het goed komt. Dat ik ook terug mag leven. Want ik deed geen sociale dingen meer, geen optredens, geen cinema’s, geen friends nights out. Het was me allemaal teveel. Ik heb de energie van de show en de zaal in mij opgenomen.
Ik heb de helft van de tijd gewoon met ogen dicht genoten. De heling voelende.
Man wat is deze band sterk in emoties omzetten in geluid en muziek. Het is een transcending ervaring die ik iedereen toewens.
En om dan te eindigen met de woorden: HET GLOREN TEGEMOET!
Dat was de kers op de taart.
Bedankt Amenra.
Voor het gene je hebt betekend, voor het gene je betekend, en voor datgene dat nog komen zal!
Wat een verhaal, ongelooflijk. Ik ga niet ontkennen een traantje weggepinkt te hebben bij het lezen ervan. Respect voor hoe je het onder woorden hebt gebracht, en dank dat je dit persoonlijke verhaal met ons hebt willen delen. Ontroerend.
De kracht van kunst is dat het leed kan omzetten in schoonheid, zoals niets anders wat wij als mensheid hebben voortgebracht dat kan. In een wereld met zoveel pijn en onrecht mogen we dankbaar zijn voor bands als Amenra, die deze duisternis kunnen aanraken en daarmee verlichting kunnen brengen.
Mooi om te lezen dat het helen heeft kunnen beginnen. Dat zal niet gemakkelijk zijn, heel veel sterkte gewenst hiermee nog, ik wens u en uw dochter het allerbeste toe.
HET GLOREN TEGEMOET
Reaper, bedankt voor je verhaal.
Was fijn om eindelijk eens te lezen wat er nou precies aan de hand was, begrijpelijk dat je t er moeilijk mee hebt gehad, en nog steeds.
Maar zoals je zelf zegt, de heling is in gang.
en mooi dat Amenra je daarbij heeft kunnen helpen.
Was fijn om eindelijk eens te lezen wat er nou precies aan de hand was, begrijpelijk dat je t er moeilijk mee hebt gehad, en nog steeds.
Maar zoals je zelf zegt, de heling is in gang.
en mooi dat Amenra je daarbij heeft kunnen helpen.
