Ziezo, ondertussen alweer even terug en opvallend goed gerecupereerd van mijn tweede Glastonbury! Zo'n
belachelijk lang verslag als vorig jaar zal er deze keer niet inzitten maar ik wil jullie niet zonder enkele indrukken laten zitten. Geen uitgebreide reviews van alle artiesten dus maar vooral enkele highlights, zowel muzikaal als daarbuiten, van de dingen die Glasto nu echt Glasto maken.
Woensdag
Ik was in vergelijking met vorig jaar iets later op het terrein (rond de middag) met een lastigere reis achter de rug dus woensdag stond vooral in teken van recupereren en het terrein opnieuw verkennen. Het was erg warm dus heerlijk gestart met een uurtje op een bankje zitten in de Woods en mensen kijken, perfect om terug in de sfeer te komen. Verder zag ik woensdag een halfuurtje van Barbie in de cinema, een optreden op de oever van een beekje, enkele honderden mensen met Michael Eavis maskers die een liedje zongen aan de Stone Circle, een vrij knullige processie aan de nieuwe Tree Stage en een pak prachtige taferelen in de Green Fields. Doordat ik het terrein al kende van vorig jaar, voelde het allemaal wat minder overweldigend aan en heb ik meer kunnen genieten van de relaxte openingsdag. Afsluiten met de weinig bijzondere droneshow, vuurwerk, nog een rondje langs de marktkraampjes en op tijd in bed.
Donderdag
Officieel nog een openingsdag zonder de hoofdpodia maar de programmering was dit jaar een stukje uitgebreider waardoor het al bijna aanvoelde als een volwaardige festivaldag.
- Lambrini Girls (Greenpeace): Op voorhand een beetje schrik dat dit het zoveelste vrouwelijke punkbandje zou zijn waar we over een paar jaar niets meer van horen, maar dit was veel beter dan verwacht. Met momenten best muzikaal genuanceerd, heerlijke energie, ongegeneerd politiek en activistisch en een prachtig publiek. Mijn persoonlijk waardevol petje verloren in de moshpit maar ik ga er niet om malen. Ik hoop dat de vinder er veel plezier aan heeft.
- Bazzookas (Peace Stage): In de namiddag een berichtje gekregen van Jos dat deze bevriende Nederlandse skaband speelde en vroeg of er iemand van Festileaks aanwezig was. En dat is de start van het verhaal hoe ik plots op een podium op Glastonbury ben beland
Ik laat de plot twists en stoten die ik heb uitgehaald om daar effectief te geraken even achterwege maar uiteindelijk had ik de kans om van achteraan het podium mee te kijken naar het optreden. Achteraf nog even backstage lopen in Shangri-La was een coole bonus. Nogmaals enorm bedankt @Joszwa, heel coole ervaring!
- Cirque Du Vulgar (Circus Big Top): Rond middernacht afgezakt naar de circustent voor een aanrader van de kampeergenoten. Absoluut topcircus gemixt met burlesque en weinig subtiele suggestieve humor. Vooral het einde was spectaculair met een kerel die in vrije val (gelukkig niet letterlijk) halsbrekende toeren uithaalde op een gigantisch rad. Briljant om circus van zo'n hoge kwaliteit op een festival te kunnen zien.
- Bryte (Wishing Well): Silver Hayes was veel te druk dus nog even op verkenning en per ongeluk de nieuwe Wishing Well binnengewandeld bij een dik afro house feestje. Het is bijna exemplarisch voor de rest van mijn Glasto ervaring dit jaar. Broeierige sfeer in dat kleine tentje, everyone was shaking ass!
- Verder nog gezien (waarvan in vet de moeite waard): Arxx, Michael Eavis, pecq, Ana Roxanne, stukje Dove (Bicep alter ego)
Vrijdag
Time for the big guns! Het festival is nu officieel van start met wat op papier mijn favoriete dag was. Achteraf gezien was dit grappig genoeg waarschijnlijk mijn minst favoriete dag waarbij ik tegen de avond wat zat te mopperen dat er muzikaal toch weinig van over schoot. Ondanks dat ik dus niet echt in de flow zat toch nog voldoende memorabele momentjes.
- Jane Goodall (Greenpeace): Halfuurtje luisteren naar het levensverhaal van dit pracht van een mens. Goodall oogt voor haar respectabele leeftijd nog steeds erg scherp en vertelt heel dynamisch, begeesterend en inspirerend. Feel good momentje waar zelfs wat emoties naar boven kwamen.
- Seventeen (Pyramid Stage): Als jullie lokale k-popstan was ik natuurlijk verplicht hierheen te gaan. Spijtig genoeg stond er echt geen kat aan de Pyramid (zelfs het voorvak stond niet helemaal vol), maar dat mocht de pret niet bederven. In een veld in Somerset op de tweede rij kijken naar een van de populairste k-popgroepen van het moment met maximum 50 echte fans rond mij, toch wel een heel bizarre maar vooral ook leuke en unieke ervaring. Was het ook goed? Bwa, valt wel mee, maar dit was wel mijn braindead 'gewoon gaan' momentje van het weekend.
- Fontaines D.C. (Park Stage): Eigenlijk wel mijn headliner van deze editie en daar dachten velen ook zo over. Vanaf de eerste noot merkte je dat iedereen die daar stond de band in hun spoorboekje had aangeduid met de meest fluo stift die ze konden vinden. Heel dikke set, hard en geweldig geluid en Grian Chatten die als een volleerde zenuwachtige rockster rondliep en tekeer ging. De band oogde misschien een tikkeltje vermoeid, niet verrassend na 13 shows op 16 dagen, maar klonk nog heel scherp. Geweldige sfeer met mensen die nu al de nieuwe singles volledig konden meeschreeuwen. Mijn ticketje voor dit najaar is in the pocket!
- King Dinosaur (The Hive): Onderweg tussen podia om half twee 's nachts weer ergens random voorbij gewandeld en blijven plakken op een stukje terrein dat rond dat uur eigenlijk vrij dood is. Een lokaal swing bandje waarbij een tiental mensen volledig uit hun plaat aan het gaan zijn? Dat verdient wel even mijn aandacht. Nog meer toevallige passanten die bleven hangen en dit groeide uit tot de highlight van mijn nacht.
- Verder nog gezien: Olivia Dean, LCD Soundsystem, Sampha en stukjes van Sofia Kourtesis Noname, Confidence Man, Bombay Bicycle Club, PJ Harvey, Arlo Parks, Dua Lipa, HAAi b2b KI/KI en Max Cooper (als ik het zo schrijf nog steeds een bizar sterke dag, maar weinig volledig gezien).
Zaterdag
Zowel zaterdag als zondag had ik eigenlijk veel minder strakke plannen dus de eerste had ik ingedeeld in twee grote blokken (namiddag Park, avond Pyramid) en dan 's nachts 'zal ik wel zien'.
- Otoboke Beaver (Park Stage): Één van mijn weinige must-sees dit weekend en het viertal stelde niet teleur. Als iemand die zowel wat hardcore punk als j-pop kan appreciëren, is dit eigenlijk een act die perfect in mijn straatje ligt. Compleet krankzinnige hardcore die je steeds weer verrast met de meest onverwachte tempoveranderingen en af en toe zo'n typisch Japans catchy melodietje tussendoor. Heel de set was een dikke middelvinger naar maatschappelijke verwachtingen. Het publiek slikte het als zoete koek en at uit hun hand.
- Ustad Noor Bakhsh (Wishing Well): Nog de helft van deze set kunnen meepikken en daar zeer tevreden mee. Eerst al zittend maar naar het einde toe kon er zelfs gedanst worden op de muziek van iemand die zijn instrument zo meesterlijk bespeelt. Als het aan deze meneer lag, had hij ook gewoon nog een uur langer gespeeld. Super wholesome.
- Little Simz (Pyramid Stage): Belangrijk moment voor iemand die het absoluut verdient, de kroon op de carrière van iemand die hard heeft getimmerd aan de weg naar boven. Tot mijn vreugde was het publiek in groten getale afgezakt (al lag dat misschien ook wel aan Coldplay erna) en ik had wel het gevoel dat Simz het veld heeft kunnen inpakken. Zelf had ik gehoopt dat ze nog net iets meer all-out was gegaan qua show - neem nu toch eens terug die volledige band mee - maar teleurstellend kan je dit absoluut niet noemen. Straffe performance.
- De nacht was opnieuw all over the place met o.a. een rondje in de South East Corner (IICON blijft waanzinnig om te bekijken) en eindigend aan de Tree Stage bij de engineer van Aphex Twin die echt een bizarre set bracht.
- Verder nog gezien: Kneecap, Kara Jackson, Bar Italia, Michael Kiwanuka, Coldplay, Delilah Bon, DJ Can't Say No, James Burton, The Quadalakalaka Club.
Zondag
Zondag was waarschijnlijk de dag dat ik het minst echt grote namen zag maar uiteindelijk wel mijn favoriete dag werd. Het festival volledig beleefd zoals ik het hoopte en geen matige dingen gezien. Moeilijk om er iets uit te pikken.
- Na Janelle Monáe (die trouwens best goed was, spijtig van het matige geluid) wou ik snel doorlopen om nog de helft van Brittany Howard (ook heel sterk) te zien maar onderweg werd ik afgeleid door een marktkramer die luidkeels een half price sale aan het verkondigen was. Dat kraampje was sowieso al goedkoop dus uiteindelijk heb ik snel een cool fairtrade hemd en hippiebroek kunnen scoren voor in totaal de volle 10 pond. Peak Glasto momentje dit.
- Fat Dog (Lonely Hearts Club): Fat Dog gaf maar liefst vier optredens tijdens het festival maar het is me pas op zondag gelukt om erbij te zijn, en dan nog eens op een top 3 podium op vlak van geluid. Live is Fat Dog complete onzin maar ook wel de allerleukste vorm van onzin die je kan bedenken. Dit ging brutaal hard met sowieso de grootste pit van het weekend. Tijdens de laatste song zag ik mijn kans en heb ik na al die jaren eindelijk mijn crowdsurf ontmaagding meegemaakt, wat een pure adrenaline kick!
- 's Nachts had ik opnieuw geen plannen dus weer lekker verdwaald en zo bij Suntou Susso beland op de Bandstand, een mini podium in het midden van het marktgebied. Goeie ambiance en goeie muziek. Nog een stukje Leon Vynehall gezien, bij het wandelen naar de SEC blijven plakken bij een fout feestje (Doreen Doreen, vijf vrouwen van middelbare leeftijd die 70s en 80s klassiekers zingen) en afgesloten in Shangri-La bij Bob Vylan waar ik de laatste energie er nog even kon uitstampen voor ik mijn bus terug moest halen om 4u. Heerlijk spontane nacht.
- Verder nog gezien: Jalen N'Gonda, Psychedelic Porn Crumpets, Mdou Moctar, Elkka, het laatste nummer van Two Door Cinema Club, James Blake (met 3 schattige kindjes die hard gingen tijdens een stukje stevige techno) en het einde van SZA.
Algemeen
Toch weer een geweldig weekend gehad. Het stond natuurlijk in de sterren geschreven dat de tweede keer net niet zo overweldigend en magisch zou zijn als de eerste keer maar ik blijf ook na deze editie bij mijn conclusie dat Glasto de prachtigste plek op aarde blijft voor een festivalliefhebber. Zo'n tweede keer heeft zeker nog nieuwe inzichten (zowel positief als negatief) opgeleverd maar de hoofdconclusies van mijn verslag vorig jaar blijven overeind. In zekere zin was deze editie voor mij dan ook de editie van de bevestiging: de bevestiging dat Glastonbury wordt gedefinieerd door wat er naast de hoofdpodia gebeurt, de bevestiging dat het festival door en voor de mensen wordt gemaakt en de bevestiging dat dit festival nog steeds compleet uniek en vooral erg belangrijk is in de huidige tijden. Het blijft een bijzonder inspirerende plek en ik heb weer bijzonder veel stof voor reflectie, ook over aspecten buiten het festival om.
Ik zou nu een hele analyse kunnen maken over de organisatie, het publiek dat de smaak heeft van een - met alle respect - gemiddelde Pinkpopganger, de minpunten en de drukte, het weer, het lekkere eten, prijzen, de prachtige podia, veranderingen op het terrein en nog zoveel meer, maar daar heb ik eigenlijk niet zoveel zin in. Vooral omdat ik nog steeds denk dat het moeilijk is om de ervaringen op dit festival op papier te zetten en iedereen het gewoon eens zelf moet beleven. Er gebeuren daar constant zoveel kleine dingen die ik lekker als 'little happy pleasures' voor mezelf ga houden. Moest er toch nog iemand specifieke dingen willen weten, mogen jullie mij uiteraard een berichtje sturen en dan zal ik met plezier nog uren verder vertellen. Hopelijk kan dit verslagje in de tussentijd toch al dienen om enkele indrukken te krijgen van het festival zonder te focussen op de gigantische hoeveelheid headlinewaardige namen.
De kans dat ik volgend jaar opnieuw probeer is momenteel vrij klein. Niet omdat het festival dit jaar heeft teleurgesteld maar omdat Glasto juist zo'n unieke ervaring is om te koesteren. Even wegkijken en met een frisse blik terugkeren, lijkt me geen slechte optie. Met veel andere plannen, voldoende opties waar ik eigenlijk muzikaal meer aan mijn trekken kom en het pauzejaar in 2026, zie ik mezelf pas terug op Worthy Farm in 2027. Maar goed, vorig jaar zei ik eigenlijk ongeveer hetzelfde en uiteindelijk stond ik er toch weer, dus we zien wel. Dat ik ooit terugkom staat sowieso vast want elke seconde daar blijft de moeite waard!
