Ik eet mijn pet op als het echt in de lijn van de tweede helft van Low/Heroes zal zijn. Arctic Monkeys en ambient muziek, ha.
Rock Werchter 2018 - Nieuws & Geruchten
- Onderwerp starter WeckoJ
- Startdatum
Ik eet mijn pet op als het echt in de lijn van de tweede helft van Low/Heroes zal zijn. Arctic Monkeys en ambient muziek, ha.
Wel leuk dat er geen single voor het album zal uitkomen, maakt de eerste luisterbeurt interessanter.
Om het over echte nieuwe muziek van RW act te hebben: de albums van Eels (The Deconstruction ) en Kali Uchis (Isolation) zijn sterk. De eerste maakte zowat zijn meest frisse album sinds Hombre Lobo, eentje die nog beter wordt naar het einde toe. En de tweede is ook bepaald fris te noemen, qua geluid. Heerlijke funky, catchy, zonnig maar nooit 13 in een dozijn.
Ik kan mij niet inhouden en steel even het concept van Yannick. Hoewel deze man gelukkig bij velen al erg geliefd lijkt, kan ik het niet nalaten hem even uit te lichten. Wellicht voor mensen die hem nog niet kennen een goed moment om hem te leren kennen!
Steven Wilson
De grootste Britse rock artiest waar niemand van gehoord heeft, zo wordt deze man wel beschreven. Gelukkig weten liefhebbers hem al jaren te vinden, terwijl nieuwere fans een enorm back catalog hebben om uit te kiezen. Hij is bekend geworden met zijn band Porcupine Tree, wat zich het beste laat beschrijven als "Pink Floyd meets prog-metal". In hetzelfde jaar (1987) begon hij samen met Tim Bowness No-Man, wat ik zelf minder goed ken en zich moeilijk laat beschrijven. De beste poging die ik kan doen is minimalistische, dromerige prog/post-rock. Daarnaast is hij sinds 2001 actief met Blackfield als duo met de Israëlische indie zanger Aviv Geffen, waarmee hij meer de art rock/pop rock kant opzoekt. Andere side-projects zijn I.E.M. (Krautrock), Bass Communion (Ambient Drone) en Storm Corrosion (ambient prog-rock met Mikael Åkerfeldt van Opeth). Genoeg te kiezen dus.
Maar op Werchter staat hij solo. Sinds 2008 is hij solo actief, met als debuut album Insurgentes . Het is nog steeds duidelijk een progressive rock album, maar kent meer elektronische invloeden en minder metal invloeden dan Porcupine Tree had. Steven Wilson zelf noemt bands als Joy Division en The Cure als invloeden. Het openingsnummer Harmony Korine is nog steeds een vaste waarde in de setlist, met een fijne afwisseling tussen dromerig en bombastisch.
Met Grace for Drowning en The Raven that Refused to Sing (and Other Stories) komt er een meer jazzy sound door de experimentele rock sound heen. Een mooie balans tussen rock en soundscapes. Grace for Drowning vind ik erg hypnotiserend en heerlijk ontspannend luisteren, waarbij Index het beste in een nummer alles samenbrengt terwijl Raider II je 23 minuten mee op reis neemt. The Raven doet dit alles nog eens over, maar dan nog beter. Een all-star band met onder andere gitarist Guthrie Govan en de toetsenist Adam Holzman (Miles Davis e.a.) maakt dat ook niet verwonderlijk. Het is zo'n zeldzaam album waarop elk nummer op zijn eigen manier net zo fantastisch is. Oh ja, en het is geproduceerd door Alan Parsons. Wat wil je nog meer.
Hand. Cannot. Erase. is opgenomen met dezelfde artiesten als The Raven, en een juweel in Wilson's discografie. Minder jazzy, meer experimenteel en vooral steengoed. Het album is geschreven vanuit een vrouwelijk perspectief, soms onderstreept door gastvocalen van Ninet Tayeb. Het album verkent het thema eenzaamheid in de moderne wereld, met als inspiratie het waargebeurde verhaal van een jonge vrouw die sterft in haar appartement. Hoewel ze populair is bij familie en vrienden, wordt ze 3 jaar lang door niemand gemist. De muziek reflecteert Wilson's diverse achtergronden, met meer elektronische en pop-achtige nummers naast progressive rock solos en metal riffs. Mijn persoonlijke favorieten zijn Routine, een gevoelig nummer met een hartverscheurend verhaal, en Home Invasion, waarin Wilson zijn onvrede met de moderne tijd eruit knalt.
Ten slotte To The Bone, zijn meest recente album. Minder populair onder de "muzieksnobs" (waar ik mijzelf ook met een knipoog toe reken haha) maar wel meer toegankelijk. Wilson zoekt hier namelijk expliciet de pop sound op, met meer nummers die een kop, midden en staart hebben in plaats van een conceptalbum vol space solos en soundscapes. Maar dan wel pop zoals The Beatles of Kate Bush pop kunnen zijn, in Steven's eigen woorden. Nummers over vertrouwen en wantrouwen, vluchtelingen en terroristen. Met als doorlopend thema "waarheid" zet Steven Wilson telkens weer een pakkend verhaal neer, met toegankelijke maar zeer goede instrumentatie en wederom prachtige gastvocalen van Ninet Tayeb. Live misstonden ze zeker niet tussen de oudere nummers.
Het is bijna niet te doen om hier een selectie aan nummers uit te geven, maar ik heb voor deze drie gekozen: een keer Porcupine Tree, een keer solo rock en een keer solo pop. Gaat dat zien!
[video]https://www.youtube.com/watch?v=W3lsqUqGTzM[/video]
[video]https://www.youtube.com/watch?v=c254I4DBgp8[/video]
[video]https://www.youtube.com/watch?v=cNTaFArEObU[/video]
Steven Wilson
De grootste Britse rock artiest waar niemand van gehoord heeft, zo wordt deze man wel beschreven. Gelukkig weten liefhebbers hem al jaren te vinden, terwijl nieuwere fans een enorm back catalog hebben om uit te kiezen. Hij is bekend geworden met zijn band Porcupine Tree, wat zich het beste laat beschrijven als "Pink Floyd meets prog-metal". In hetzelfde jaar (1987) begon hij samen met Tim Bowness No-Man, wat ik zelf minder goed ken en zich moeilijk laat beschrijven. De beste poging die ik kan doen is minimalistische, dromerige prog/post-rock. Daarnaast is hij sinds 2001 actief met Blackfield als duo met de Israëlische indie zanger Aviv Geffen, waarmee hij meer de art rock/pop rock kant opzoekt. Andere side-projects zijn I.E.M. (Krautrock), Bass Communion (Ambient Drone) en Storm Corrosion (ambient prog-rock met Mikael Åkerfeldt van Opeth). Genoeg te kiezen dus.
Maar op Werchter staat hij solo. Sinds 2008 is hij solo actief, met als debuut album Insurgentes . Het is nog steeds duidelijk een progressive rock album, maar kent meer elektronische invloeden en minder metal invloeden dan Porcupine Tree had. Steven Wilson zelf noemt bands als Joy Division en The Cure als invloeden. Het openingsnummer Harmony Korine is nog steeds een vaste waarde in de setlist, met een fijne afwisseling tussen dromerig en bombastisch.
Met Grace for Drowning en The Raven that Refused to Sing (and Other Stories) komt er een meer jazzy sound door de experimentele rock sound heen. Een mooie balans tussen rock en soundscapes. Grace for Drowning vind ik erg hypnotiserend en heerlijk ontspannend luisteren, waarbij Index het beste in een nummer alles samenbrengt terwijl Raider II je 23 minuten mee op reis neemt. The Raven doet dit alles nog eens over, maar dan nog beter. Een all-star band met onder andere gitarist Guthrie Govan en de toetsenist Adam Holzman (Miles Davis e.a.) maakt dat ook niet verwonderlijk. Het is zo'n zeldzaam album waarop elk nummer op zijn eigen manier net zo fantastisch is. Oh ja, en het is geproduceerd door Alan Parsons. Wat wil je nog meer.
Hand. Cannot. Erase. is opgenomen met dezelfde artiesten als The Raven, en een juweel in Wilson's discografie. Minder jazzy, meer experimenteel en vooral steengoed. Het album is geschreven vanuit een vrouwelijk perspectief, soms onderstreept door gastvocalen van Ninet Tayeb. Het album verkent het thema eenzaamheid in de moderne wereld, met als inspiratie het waargebeurde verhaal van een jonge vrouw die sterft in haar appartement. Hoewel ze populair is bij familie en vrienden, wordt ze 3 jaar lang door niemand gemist. De muziek reflecteert Wilson's diverse achtergronden, met meer elektronische en pop-achtige nummers naast progressive rock solos en metal riffs. Mijn persoonlijke favorieten zijn Routine, een gevoelig nummer met een hartverscheurend verhaal, en Home Invasion, waarin Wilson zijn onvrede met de moderne tijd eruit knalt.
Ten slotte To The Bone, zijn meest recente album. Minder populair onder de "muzieksnobs" (waar ik mijzelf ook met een knipoog toe reken haha) maar wel meer toegankelijk. Wilson zoekt hier namelijk expliciet de pop sound op, met meer nummers die een kop, midden en staart hebben in plaats van een conceptalbum vol space solos en soundscapes. Maar dan wel pop zoals The Beatles of Kate Bush pop kunnen zijn, in Steven's eigen woorden. Nummers over vertrouwen en wantrouwen, vluchtelingen en terroristen. Met als doorlopend thema "waarheid" zet Steven Wilson telkens weer een pakkend verhaal neer, met toegankelijke maar zeer goede instrumentatie en wederom prachtige gastvocalen van Ninet Tayeb. Live misstonden ze zeker niet tussen de oudere nummers.
Het is bijna niet te doen om hier een selectie aan nummers uit te geven, maar ik heb voor deze drie gekozen: een keer Porcupine Tree, een keer solo rock en een keer solo pop. Gaat dat zien!
[video]https://www.youtube.com/watch?v=W3lsqUqGTzM[/video]
[video]https://www.youtube.com/watch?v=c254I4DBgp8[/video]
[video]https://www.youtube.com/watch?v=cNTaFArEObU[/video]
Zelf had ik Steven Wilson een snelle luisterbeurt gegeven na zijn aankondiging en toen luisterde ik vooral To The Bone, wat ik mwâh vond. Later niet echt meer naar omgekeken tot nu en ik ben direct verkocht. Ik ben nu een half uurtje in zijn wat oudere werk gedoken en wat zit daar een opbouw, passie en muzikaliteit in zeg! Welke nummers zijn voor nu de echte must-listens?
Goed om te horen! Naast de nummers die ik in mijn stukje noem nog de volgende tips:
Porcupine Tree:
- Even Less
- Slave Called Shiver
- Anesthetize (!)
- Sleep Together
- The Creator Has A Mastertape
- Trains
Solo:
- Ancestral (!)
- The Watchmaker
- The Raven that Refused to Sing
- Song of I
Maar ik zou vooral aanraden lekker hele albums te luisteren. Meestal komen in de context van het hele album de nummers het beste tot hun recht.
Ik zou zeggen
Porcupine Tree:
- The creator has a mastertape
- Arriving somewhere
- Lazarus
- Blackest Eyes
- The sky moves sideways pt1 (eigenlijk heel het album)
Steven Wilson
- Drive home
- Raider 2
- Detonation
- Nowhere now
- Deform to form a star
- First regret, three years older
Die keuze is persoonlijk natuurlijk. Ik heb dezelfde clashes in principe. Vooral Eels-Byrne is inderdaad een lastige. Mijn redenering: ik heb meer met Eels qua muziek, maar hem heb ik al eens eerder gezien en main stage van Werchter lijkt me niet de beste plek om hem te gaan zien (paar jaar terug in The Barn was top). Byrne nog nooit gezien en hij staat wél in The Barn, dus de keuze gaat zeer waarschijnlijk naar hem.
Ook Noel/NIN is een lastige hoor. Die heb ik beide weleens eerder gezien en zijn geen absolute must sees voor mij. Zal een keuze van het moment worden. Als het zonnetje lekker schijnt en de rest van de groep blijft bij Noel (wat zeer waarschijnlijk is), zal ik daar misschien ook wel blijven hangen. Denk alleen dat Trent Reznor die Barn volledig gaat afbreken, dus persoonlijk zou ik denk liever daar gaan kijken. We gaan het zien.
En om aan te vullen:
PT:
Collapse the light into earth
Anesthetize
Start of something beautiful
Don't hate me
Maar beter is om alle albums een luisterbeurt te geven. Zoveel genres, zoveel diversiteit. Mijn persoonlijke favoriete PT albums zijn Fear of a blank planet, Deadwing en In absentia. Maar eigenlijk zijn ze allemaal goed.
SW solo:
Home invasion + regret # 9
The holy drinker
Postcard
etc. etc.
Tja, dat gaat bij veel mensen anders zijn. Volgens mij gaan Byrne en NiN de meest memorabele shows worden. Davis Byrne tourt met een unieke show die veel positieve recensies krijgt, en de Barn lijkt me de perfecte plek om 'm te zien. Feestje. :wink: Bovendien is de kans dat je Byrne hierna ooit nog te zien krijgt redelijk klein. Eels is ook erg tof natuurlijk, maar aangezien die op de main staan, vrees ik dat het sneller een 'aangenaam wegkabbelende' show gaat opleveren. Jammer van de clash wel.
Hetzelfde geldt voor Noel Gallagher eigenlijk. Gaat een goede show worden (zijn show in Vorst dit weekend werd goed onthaald), maar NiN in de Barn is een beetje de natte droom voor velen. Nat van het zweet welteverstaan, wanneer je achteraf de Barn verlaat. :wink: En Trent is mijn favoriete boze man. Grootste voordeel van Noel is: sneller vooraan kunnen bivakkeren voor Nick Cave. Maar ik blijf erbij dat dit ook moet lukken als je voor/tijdens het laatste nummer van NiN naar de main stapt.
In mijn ideale wereld stonden Eels op donderdag voor QOTSA en Noel in de Barn na Jack White, maar je kan niet alles willen haha.
Haha vet man!
Ga denk ik wel nog voor Werchter z'n discografie even beluisteren denk ik want heb enkel nog maar z'n meest recente plaat eventjes opgehad vorig jaar en die kon me toch niet helemaal bekoren maar ik voel toch wel aan dat 't een heel getalenteerd man is en zal me hopelijk net zo hard omver blazen als bv een Thurston Moore dat onverwacht en zo vroeg op de zondag vorig jaar deed.Onderschat Eels niet hoor - zette op Pukkelpop enkele jaren terug een dijk van een show neer als 'vervangende headliner' toen Neil Young moest cancelen (The Prodigy speelde er toen wel na, maar dat was eigenlijk de afsluitende dance act). Ben zelf geen zo'n grote Eels fan, maar die show blijft me wel bij, was verre van een wegkabbelende show
Ik weet dat je het niet negatief bedoelde, maar ik wil maar zeggen: zelf op een (hoge) main stage plaats kan die man echt wel een show neerzetten. Maar kan wel alternatief worden, kans bestaat dat hij nauwelijks hits speelt. Of net al z'n hits. Met E weet je 't nooit.
