Thirty Seconds to Mars kan als geen ander echt passionele muziek brengen. Zeker live kwam dat altijd goed naar voren (ook al ben ik geen fan van de manier waarop 30STM live speelt). Maar een nummer zoals From Yesterday of The Kill voel je gewoon. Op dat tweede album is het vooral de stem van Jared die zoveel energie brengt. Dat hoor je heel goed bij nummers zoals Attack en Savior. Ik denk niet dat er een andere zanger is die dat op die manier zou kunnen doen. Daardoor komt 30STM (een alternative rockband) dichter bij het emorockgevoel dan veel emorockbands die hetzelfde proberen.
Het enorm onbekende en ondergewaardeerde eerste album onderscheidt zich dan juist weer vooral op muzikaal gebied (niet per se de vocals). Ik denk dat er een boel hardrockbands daar nog wat van kunnen leren. Het hele album voelt enorm hard maar toch gecontroleerd aan.
En ja die laatste twee albums voelen dan een beetje ‘fake’ aan. Ik vind in elk geval dat die lang niet hetzelfde gevoel kunnen brengen.
Maar goed wat Pascal ook al zei, ieder heeft zijn eigen smaak en het maakt mij ook niet uit als je 30STM helemaal niks vindt. Weet alleen wel dat hun laatste twee albums totaal anders zijn dan hun eerste twee albums. Niet alleen de muziek, maar de hele band is behoorlijk veranderd. Vergelijk maar eens een optreden uit 2007 met een optreden uit 2013, dan hoef je niet eens te luisteren maar alleen te kijken