Caligula's Horse dus! Niet één, maar twee keer zelfs dit weekend. Op vrijdag met mijn vader, zus en zwager in de Boerderij en op zondag met de forumvrinden in de Muziekgieterij in Maastricht. Het voorprogramma werd op beide avonden verzorgd door het Amerikaanse Four Stroke Baron en het Duitse The Hirsch Effekt. Met Caligula's Horse 'From Down Under' is het in elk geval een internationaal pakketje.
Four Stroke Baron is een soort combinatie van New Wave en Progressieve Rock. De zanger doet vrijwel al zijn vocalen door een talkbox en dat geeft een soort robot-achtig effect. Op zich wel origineel, maar ik vond het muzikaal niet interessant genoeg om er echt door gegrepen te worden. Beetje vlees noch vis gevoel. Zeker niet slecht, maar ook weinig memorabel.
Dat was met
The Hirsch Effekt wel anders. Vooraf bij het inluisteren niet eens zo enorm onder de indruk, maar live was het super overtuigend. Ik vind het heel lastig om hun stijl te omschrijven. Beetje (post-)hardcore, beetje mathrock, beetje shoegaze. Van heel mooi ingetogen naar totale chaos en weer terug. Heel bizar eigenlijk. Ook beide vocalisten zijn gezegend met een behoorlijke range. Hierdoor konden ze zowel hele mooie harmonieën als intense harsh vocals brengen, daar waar de muziek op dat moment om vroeg. Enorme bak energie ook. Ze renden van hot naar her over het podium. Al met al een toffe kennismaking en ik zou het zeker niet vervelend vinden om ze nog eens te zien.
Dan de hoofdact,
Caligula's Horse! De verwachtingen waren hooggespannen. Het is zeker niet iedere band gegeven dat ik ze zo goed vind dat ik ze twee keer in een weekend wil zien. Ik kende de naam al een tijdje, maar de credits gaan zeker naar
@Dr. Hannibal, wiens enthousiasme over deze band de directe aanleiding was om begin dit jaar met heel veel enthousiasme naar de release van hun nieuwste album toe te leven. En die beviel weer dermate goed, dat ik volop in hun oude werk ben gedoken. Ze hebben inmiddels echt een uitgebreid assortiment aan mooie nummers. Elk album bevat minstens een aantal parels, waarmee je een mooie setlist kunt bouwen.
En dat is wat ze hebben gedaan. Toegegeven: in de dagen voorafgaand aan dit weekend wel ietwat teleurgesteld dat de setlist iets af bleek te wijken van die van de tour door de USA van afgelopen februari. Daar hadden ze maar één band in het voorprogramma, in plaats van twee. En dus is hun eigen setlist iets ingekort, wat ten koste is gegaan van het magistrale Graves. Maar goed, wat er over is gebleven is alsnog ontzettend de moeite waard. Het begint al geweldig met het precies tien minuten durende 'The World Breathes With Me', de opener van het laatste album. Dit nummer bevat direct alle elementen wat CH zo goed maakt: mooie melodieën, vage ritmes, groovy riffs, prachtige gitaarsolo's en uiteraard de kenmerkende (falcetto) zang van de charismatische Jim Grey. Al direct is duidelijk dat we hier met een zeer professionele band te maken hebben. De vier bandleden wisselen elkaar moeiteloos af in de spotlights, spelen snaarstrak en vol overtuiging en maken ook gedurende de set contact met allerlei mensen uit het publiek. Denk dat bijna iedereen op de voorste rijen zich wel even aangekeken weet, wat het allemaal tot een intieme, persoonlijke set maakte. Het geluid was trouwens op beide avonden werkelijk om door een ringetje te halen, zo goed. Dus ja, een geoliede machine. En dat bedoel ik heel positief.
Anderhalf uur duurde hun set en daarin werden wij als luisteraars meegenomen in een tijdreis (dit was volgens Grey ook het thema van de set) van 2015 tot 2024 en van elk van de vier verschenen albums in die periode minstens twee nummers. Wat mij betreft zaten er geen zwakke momenten in de set, maar voor mij waren de hoogtepunten het fenomenale 'Dream the Dead' (dat outro!) van In Contact, het super dynamische 'The Tempest' van Rise Radiant en het epische 'Mute', afsluiter van Charcoal Grace, het meest recente album. Vooral dat laatste nummer liet gitarist en mastermind van de band Sam Vallen nog eens extra shinen. Zonder de anderen tekort te willen doen, stal deze man voor mij wel de show.
Dus ja, al met al zeer geslaagd. Ook leuk om dezelfde avond in twee verschillende venues te beleven. En de Boerderij en de Muziekgieterij verschillen ook wel wat van elkaar, moet ik zeggen. De Boerderij is wat lichter en wat moderner. De Muziekgieterij voelt echt als een underground venue, wat ik niet verwacht had. Beetje industrieel, zeg maar. Dus ja, tof! Weet niet zo goed welke ik toffer vind. Beide venues ademen voor mij (liefde voor) muziek. Het personeel is ongelooflijk vriendelijk, het geluid was in beide zalen ongelooflijk goed en het publiek was ook op beide avonden heel erg fijn. In de Boerderij waren het vooral progliefhebbers en niet zo zeer fans van de band. Kwam ook een aantal bekenden tegen die ik vaker bij dit soort concerten zie. Dus op zich een relaxte sfeer, met mensen die zich lieten meevoeren door de mooie klanken. Men stond ook vrij verspreid over de zaal, waardoor we bij het laatste nummer zonder enige moeite tot op de tweede rij naar voren konden lopen. Terwijl er in Maastricht juist veel specifieke fans van de band waren, waarvan er flink wat hartstochtelijk meezong met de catchy refreintjes. Dus heel verschillend eigenlijk, maar in beide venues heel respectvol, geen onvertogen woord en amper tot geen Dutch Disease praktijken. Alleen respectievelijk Bavaria (Boerderij) en Primus (Muziekgieterij) is wel echt een dik minpunt hoor..
En als laatste wil ik me graag aansluiten bij
@Loek123 dat het ontzettend leuk was om in Maastricht een minimeeting te hebben gedaan. Heel leuk om naast mijn vaste groepje vrienden van hier dus ook Loek en
@MetalLimbo te ontmoeten in hun thuishaven. Het is een heel mooi gegeven dat als je een clubje mensen met dezelfde passie voor muziek bij elkaar zet, ze bijna als vanzelf een geweldige avond met elkaar hebben. Kan het iedereen aanraden!
