Afgelopen weekend was ik in de Groene Heuvels te vinden. Hoewel ik van te voren niet kapot was van de line up is het uiteindelijk mijn favoriete editie gebleken! Twijfels of ik volgend jaar wel zou gaan zijn weggenomen. Sterker nog, kan niet wachten tot volgend jaar!
Dit jaar juist ook omdat er soms gaten zaten in wat ik wilde zien het gevoel gehad de volledige DTRH-experience te hebben gehad, waarbij ik het randprogramma veel meer heb aangedaan dan andere jaren.
Vrijdag
Vrijdag begonnen bij Avalanche Kaito, die ik grappig genoeg toevallig zag bij Le Guess Who in november in Theater Kikker. Toen stond hij daar helemaal in zijn eentje en speelde hij op zijn gekke instrumenten uit Burkina Faso. Dat werd na een half uur enigszins eentonig toen. Nu had hij een drummer en gitarist mee en swingde het de pan uit. Beste begin van de dag dat je je kon wensen. Deed erg denken aan Kokoko! zo.
Vervolgens naar Froukje geweest, want veel vrienden in de groep die dat smaakt. En heb mezelf toch ook zeer vermaakt met Froukje. Ze heeft een gun-factor en heeft een hele fijne stage-presence. En de liedjes vind ik bij vlagen ook erg leuk. Vooral Zonder Gezicht vind ik een heel tof nummer.
Murder Capital viel vervolgens enigszins tegen. Het ging mijn part een tandje te langzaam soms, terwijl ik juist die nieuwe plaat wel kan smaken. Warhaus zittend vervolgens was super goed! Op die nieuwe plaat Ha Ha Heartbreak staan een paar diamanten van nummers. Vervolgens even pauze genomen en naar de camping, om jammer genoeg Tramhaus te missen, maar soms is dat niet anders. Potje toepen winnen is ook belangrijk.
Uiteindelijk maakten zowel Whites Boy Alive en Joey Bada$$ het missen van Tramhaus meer dan goed. Whites Boy Alive was de goede band op het goede moment, met de sunset slot. Deed me een beetje denken aan toen Vampire Weekend daar stond. Eerste hoogtepuntje van het weekend. Vervolgens brak Joey de Teddy Widder compleet af met een heerlijke set en een fantastische climax met Devastated. Ook blij dat wat oude klassiekers de revue passeerden. Moest wel 10 minuten bijkomen van de moshpit.
Gelukkig kon dat ook, want Fred Again... had ik al een keer gezien en blijkt voor mij de houdbaarheid te hebben van een pak melk in de volle zon. Vond het destijds tof, zeker omdat ik die melancholieke sample sound van hem erg boeiend vind. Maar het komt steeds meer over als een trucje nu, bovendien voel ik dat melancholieke corona/post-corona gevoel niet meer. Achteraf ook veel spijt dat ik niet naar Heartworms ben gegaan, maar die kom ik vast ergens anders nog tegen. En tenslotte, er zijn in het genre toch echt wel betere te vinden als het gaat om melancholieke lo-fi house, lees een DJ Boring, DJ Windows XP en DJ Seinfeld.
Vervolgens nog even de nacht ingedoken, maar lerend van onze fouten op BKS een paar weken eerder niet te hard gegaan en netjes op tijd naar bed.
Zaterdag
Dat kwam goed uit op de zaterdag. Want Bumble B. Boy wilden we na ze niet te kunnen zien in de Casbah toch erg graag zien. Zeer tof optreden, met zowel erg fijne punkmuziek die er doorheen wordt geragd, als een erg leuke show, met een heuse danceathon geleid door twee imkers. Ik verloor nog een 'odds on' van mij vrienden dus ik heb zelf ook nog een poging gewaagd de 500 euro te winnen met een dansje op het podium. Niet geslaagd uiteraard.
Daarna meteen door naar Sticks. Lekker vooraan en wat een fantastische optreden. Er is ook eigenlijk niet echt discussie nodig over wie de beste Nederlandse rapper is: dat is Sticks. Geen man die zoveel classic lines en tracks heeft voortgebracht als deze man. Vond het leuk dat het publiek het zo kon waarderen en dat maakte zelf ook zichtbaar indruk op hem. Hij is dan ook echt een goede showman, die ook tussendoor leuke grapjes maakt. De set was ook zeer nice, met nadruk op het nieuwe album, maar ook een mooie dwarsdoorsnede uit zijn discografie. Tijgers en Draken, Broodje Aap, Spaanse Vlieg, Gekke Gerrit, Dealtje met de Toekomst, Grijnzen. Hele fijne setlist. En... Kubus!! Wat een ongekende held.
Altin Gün vervolgens op de main stage was ook puur genieten in de regen. Het in poncho's gehesen publiek ontving de Turkse psychedelica superenthousiast en de regen gaf ook een soort saamhorigheidsgevoel en plezierige encounters. Vond ze stukken overtuigender dan tijdens een concert in Brussel.
Spoon gaf daarna een dijk van een optreden weg. Ken eigenlijk bar weinig van ze, maar live zijn ze zeker overtuigend. Lekker in het gehoor liggende nummers, maar wel altijd met een rauw randje, waardoor het niet gezapig wordt. Dat ze al 30 jaar spelen is zeker te merken in de kwaliteit van hun optredens.
Vervolgens even niet zoveel gedaan en besloten geen zin te hebben in Ethel Cain. Wel een stukje Selah Sue meegepakt, die door omstanders omgeschreven werd als heerlijke Vlaamse tijger. Kan me wel vinden in die beschrijving. Superstem en fijn om mijn favoriete nummer van haar (This World) te kunnen horen.
Daarna Death Grips is de Teddy Widder. Volledig omvergeblazen tijdens de 40 minuten die ik zag van het optreden. Geweldige energie, een publiek dat helemaal wild was, en mooie visuals (oranje vierkant en de rest van de groep als zwarte silhouetten ervoor). Een van de hoogtepunten van het weekend.
Tijdens het gehele weekend niet zoveel energie gehad als bij Death Grips en achtereenvolgens Idles. Die speelden een uur lang de hele Hotot plat. Fantastische optreden met ongekend veel moshpits, maar ook gewoon hele straffe nummers. Had niet verwacht dat het zó goed zou zijn.
Daarna Burna Boy geskipt en de nacht verkent met een erg leuke groep. Wel jammer dat het op de zaterdagnacht op sommige plekken echt wel iets te druk was. Als ik dan toch verbeterpunten moet noemen. Gelukkig zijn er aan de andere kant nog genoeg andere leuke plekjes te vinden.
Zondag
Zondag heb ik bijzonder weinig gezien, en toch was het een van mijn leukste DTRH-dagen. Het hielp gelukkig dat ik Gyedu-Ambolley al in onvergetelijke setting in het gemeenschapscentrum van Molenbeek zag en Nu Genea ook al zonovergoten zag tijdens Core Festival, zodat ik deze zonder al te veel FOMO kon skippen. Persoonlijk hoogtepunt was wel op de foto gaan met Massimo van Nu Genea, wat een vriendelijke man!
Tsja, wat ik heb dan wel gedaan. Een fanfare bandbus gezien, gezwommen, de discobus, op zoek naar de wormhole, beetje Sleaford Mods dat altijd leuk is maar nooit tot hoogtepunten behoord. Chillen op het idillisch veldje en vast nog meer dingen die ik ben vergeten.
Het stukje Phoenix dat ik meekreeg was zeer fijn. Achteraf jammer dat ik te laat was. Maar de laatste nummers waren heel goed en zeer charismatische frontman.
La Femme maakten daarna het feit dat ik zo weinig zag die dag helemaal goed. Wat een meesterlijk optreden. De psychedelische muziek, visuals en rariteiten die het publiek in de lucht hield pasten perfect bij mijn psychedelische toestand. Ze speelden een fantastische setlist met veel nummers van mijn favoriete album Psycho Tropical Berlin. En hoewel we achterin de tent stonden was er ruimte voor zowel een gigantische circle pit als een fantastisch moshpit tijdens prijsnummer Sur La Planche. Dat blijft wel een van de leukste nummers die er is van de afgelopen twintig jaar. Slowthai was ook vest geweest, maar als die zo nodig een vrouw moest verkrachten dan vond ik dit de best mogelijke vervanger.
Paolo Nutini daarna heel fijn. Onder de indruk van de visuals en zijn geweldenaarsstem. Ik moet zijn muziek eigenlijk wat meer gaan checken want veel nummers kende ik niet. Het nummer New Shoes is dan weer zo'n voorbeeld waarom DTRH zo'n geweldig festival is. Alle schoenen omhoog en Paolo Nutini die zichtbaar onder de indruk is van de publieksparticipatie ('That was amazing'). Volgens mij komt dat oprecht niet vaak voor.
Helaas met pijn in mijn hart Iron Sky moeten missen want wilde heel graag Cavolo Nero op de kar horen bij het idyllisch veldje. Band uit Nijmegen van een bekende van mij. Ze maken zeer groovende afrobeat en hoop dat ze snel gaan doorbreken. Geweldige band die over een paar jaar zeker een grotere spot verdient op dit festival. Al is het maar omdat ze een fantastische ode hebben gemaakt aan de Dutch Seaweed burger die ik jullie niet wil onthouden:
Seaweed.
Tenslotte nog naar Stephanie Louwrier geweest op de Bossa Nova (onthoud die naam!). Begon als een bizarre show en eindigde in een groot dansfeest. Deed me qua sfeertje denken aan een crossover tussen Mulholland Drive en Moulin Rouge of iets dergelijks. Laatste stops waren Paramida en Sedef Adasi in de Rex die zo heerlijk draaiden dat ik het slapen gaan nog even moest uitstellen.
Al met al een topweekend, waar ik ook wel zo'n 20 a 30 bekenden uit het heden & verleden onverwachts ben tegengekomen en ook met een erg leuke groep/groepen was. Qua sfeer dus onovertroffen en een ware speeltuin voor volwassenen. Hoop dat DTRH wel niet verder naar Lowlands doorgroeit en haar eigen karakter blijft behouden. Dus minder The Blaze, Fred Again... en Sofi Tukker, en ietsje meer bands weer volgend jaar. Je hebt bij Idles of Death Grips gezien dat DTRH-publiek niet vies is van een moshpit.
Betekent overigens niet dat ze voor mij een Black Country New Road hoeven te boeken (BKS-publiek had er al moeite mee stil te zijn), maar een Squid of Fontaines D.C. zie ik volgend jaar graag komen.
Wat mijn part ook mag doorgezet worden is de variëteit aan stijlen en afkomsten van de artiesten. Vond de nadruk op Afrika heel gaaf dit jaar, en ook was er reggae te vinden en een aantal toffe hiphop artiesten.
Top 15:
1. La Femme
2. Death Grips
3. Idles
4. Sticks
5. Joey Bada$$
6. Whitest Boy Alive
7. Bumble B. Boy
8. Altin Gün
9. Spoon
10. Paolo Nutini
11. Cavolo Nero
12. Warhaus
13. Avalanche Kaito
14. Stephanie Louwrier
15. Selah Sue
