En andersom, van DTRH naar BKS haha. Dan moet ik mn drugs thuis laten natuurlijkWanneer je LL gewend bent is DTRH rustig. Wanneer je op BKS bent geweest is DTRH een hoempa loempa feest ja
Helemaal mee eens, uiteindelijk komt iedereen om een goede tijd te hebben en zo af en toe een lekker feestje mee te pakken. wat iedereen dan nodig heeft om dat vol te houden of juist uit de schulp te kunnen kruipen is aan hen. Als er maar een beetje rekening gehouden word met elkaar, dat is in mijn ogen het belangrijkste.
Ik heb me er gewoon heel erg over verbaasd hoe kut ik die muziek vond. Vond het een paar jaar geleden namelijk nog wel redelijk te pruimen. Over een weekje hoor je me niet meer
Op Lowlands in een overvolle X-ray aantal jaren geleden echt top vermaakt, maar toen ik er nu bij stond te kijken wist ik niet wat ik zag. moest dubbel checken of ze het wel echt zelf was, na 10minuten het de kans te hebben gegeven ook snel weg gelopen.
Hier ben ik het helemaal mee eens. Op bks voelde het vorig jaar ook een beetje als zien en gezien worden, hip festival en het is cool als je er bent. Op DTRH is dat een stuk minder en is iedereen er om gewoon een heel leuk weekend te hebben met muziek maar ook met elkaar I guess. Amper telefoons bij de optredens, artiesten die onder de indruk zijn van de energie van het publiek en constant een vol veld en volle tenten, het was zelfs redelijk druk bij Mulatu Astatke zaterdag om 12.30. dat zegt denk ik toch wel veel over het publiek.
Nu, dat vond ik net een tegenvaller aan DTRH toen ik er was in 2019. Toen zag ik bijvoorbeeld dEUS, Rosalia en Janelle Monae spelen voor een vrij tam publiek. Die laatste was qua beleving echt een enorm verschil met RW (dezelfde show toen op beide festivals gezien). Bij Kamasi Washington en Olafur Arnalds was het zelfs te triest voor woorden, net door dat publiek.
Rosalia en Janelle Monae waren juist twee van mijn favoriete optredens ooit op een festival. Beide luisterde ik zo nu en dan wel met plezier op plaat, maar de ontlading tijdens die shows was ongekend. Juist omdat het publiek op mij heen destijds uitzinnig was. Bij beide shows stond ik dan ook vrijwel vooraan. Persoonlijk heb ik altijd het idee dat ietwat dansbare optredens op DTRH beter zijn dan op de meeste andere festivals door het enthousiaste publiek, terwijl wat meer ingetogen optredens (Ben Howard, Wilco) juist tegenvallen.
No worries, ik had 'm zo voor mijn neus omdat ik al 3 dagen, wachtend op een 2023-versie, minstens 2x per dag zoek. Dit kostte me ongeveer 5 seconden langer dan alleen "Ja, die was er." te antwoorden, 5 seconden die ik anders toch besteed had aan het refreshen van mijn mail, wachtend op Taylor-nieuws.
Janelle Monáe ervaarde ik ook als wat tam, waarschijnlijk doordat ik kwam aanlopen toen het net begon en nog even naar het toilet moest en wat eten en drinken halen en uiteindelijk ben ik net een stukje achter de "golden circle" van echt enthousiaste mensen gaan staan. Bij Rosalía stond ik midden tegen het hek en dat was voor mij wel een uitzinnige show.
