Kan verder wel wat schrijven over Def Leppard, Motley Crue, Skid Row en Hollywood Vampires voor iedereen met een lege zondagse planning. Maar eerst maar eens wat andere namen na mijn lap tekst van Beast in Black.
Band introducties Graspop Metal Meeting 2023
- Onderwerp starter RubenJS
- Startdatum
Ik kan wel wat vertellen over Delain en Three Days Grace, van de bands die nog niet genoemd zijn
Overigens zou ik naast Gojira, Orbit Culture (en het reeds gepostte 1914) ook de volgende bands wel op me willen nemen. Is een beste lijst, dus geef het vooral aan als je een van die bands zelf wil doen:
- Insomnium
- Amon Amarth
- Arch Enemy
- In flames
- Insomnium
- Amon Amarth
- Arch Enemy
- In flames
Ik wil wel wat schrijven over Behemoth en Cradle of Filth, maar dat zijn toch vrij bekende bands dus misschien minder interessant dan de onbekendere namen?
Maar als er interesse voor is, geef maar een gil. Dan ga ik er even voor zitten. Slipknot wil ik ook wel doen
Maar als er interesse voor is, geef maar een gil. Dan ga ik er even voor zitten. Slipknot wil ik ook wel doen
Lijkt mij het leukst dat óók de bekende namen gedaan worden! Ik zou de intro's graag lezen. Mocht je nog een minder grote naam weten, dan ook zeker welkom.
Hoe meer namen hoe beter natuurlijk. We hebben volgens mij nog iets minder dan 100 dagen, dus we kunnen ook nog iets minder dan 100 acts behandelen. Genoeg de mogelijkheid dus om al dit soort namen te behandelen. Iedereen die iets wil bijdragen, is gewoon top.
hey iedereen, ik wil even zeggen dat ik dit hier een supper leuke topic vind. ik lees al even graspop topic en alcatraz. Ik heb dankzij jullie al enorm veel bands leren kennen. Jullie passie is gewoon aanstekelijk 
! ik kan niet wachten welke parels ik hier ga vinden om verder te verkennen. En zo mijn keuze te maken om ze live te gaan zien.
! ik kan niet wachten welke parels ik hier ga vinden om verder te verkennen. En zo mijn keuze te maken om ze live te gaan zien.
Welkom op het forum!hey iedereen, ik wil even zeggen dat ik dit hier een supper leuke topic vind. ik lees al even graspop topic en alcatraz. Ik heb dankzij jullie al enorm veel bands leren kennen. Jullie passie is gewoon aanstekelijk
Ik heb dit jaar voor het eerst in mijn leven Cradle of Filth geluisterd, terwijl ik de naam al ken sinds ik zo'n 10 jaar oud ben en al jaren black metal luister. Waarom het zo lang heeft geduurd voordat ik het ging luisteren weet ik niet. Hoe dan ook: ik vind de muziek van wat ik heb gehoord goed. Vooral die unieke vocals van Dani Filth, wat een strot, en live klinkt hij precies zoals op de plaat. Wat ik wil zeggen is: alhoewel het bekende namen zijn, lopen sommige mensen achter en is dit het moment om hen te introduceren aan deze grootheden binnen het genre.
Verder denk ik dat het voor de bekende, grote namen interessant is om de 'verborgen pareltjes' te noemen. Welke nummers zijn niet zo populair en bekend, maar vind je wel behoren tot het beste wat die artiest heeft gemaakt? Ik vind bijv. van Gojira 'Esoteric Surgery' (van The way of all flesh) een steengoed nummer en dat hebben ze (volgens setlist.fm) nog nooit live gespeeld.
bedankt als er interesse is wil ik wel een stukje over Anti- Flag schrijven.
De poll heeft gesproken;
Daarom hierbij dus de tweede bijdrage van de dag:
Intro
Inmiddels zullen de meesten hier de band al wel kennen, ze zijn niet voor niets dit jaar een van de headliners van Graspop!
Vrijdag zullen de Fransen waarschijnlijk de dag afsluiten, ik voorzie nu al een legendarische set in het donker. Met het epische The Gift of Guilt als afsluiter.
Maar ik loop alweer op de feiten vooruit.
Gojira is een Franse metalband, opgericht in 1996. Ze komen uit Ondres, een dorp in het Frans-Baskenland.
Oorspronkelijk stond de band bekend als Godzilla, in 2001 werd dit na juridische problemen aangepast naar Gojira. De Japanse vertaling van Godzilla.
De huidige line-up is sinds 1998 gelijk:
Joe Duplantier: gitaar, zang
Mario Duplantier: drums
Christian Andreu: gitaar
Jean-Michel Labadie: bas
Hoewel ze pas de laatste jaren de populairiteit genieten om zich headliner te mogen noemen, is het dus betreft geen jonge band. Al in 1999, toen de sound nog ruwer was, meer richting de death metal, hebben ze ondermeer gespeeld als het voorprogramma van Cannibal Corpse en Immortal.
Ook de tour in 2006, toen ze samen met Amon Amarth en Sanctity de openingsact voor Children of Bodom waren moet episch geweest zijn.
Waar de band zijn roots kent in de death metal, heeft zij deze verder verspreid en is de huidige sound het best samen te vatten als een combinatie van death, trash en progressive metal. Het drumwerk van Mario Duplantier is een van de meest kenmerkende en invloedrijke aspecten van de muziek van Gojira. Ik noem hierbij specifiek de muziek, want Gojira maakt meer dan muziek. Daarover later meer. Zijn complexe ritmes en verbluffende techniek voegen een extra dimensie toe aan de muziek, en creëren een onderscheidend geluid. Het drumwerk is vaak de ruggengraat van de nummers. Ondermeer keiharde dubbel bass en veel polyritmische patronen hebben hem persoonlijk al meerdere awards bezorgd. Waaronder 'Best metal drummer' in 2014.
Naast muziek, doet Gojira nog veel meer. Zanger Joe Duplantier (die overigens ook de formalig bassist is van de Cavalera Conspiricy, de band van co-founder van Sepultura Max Cavalera) heeft kunst gestudeerd en een tijd gewerkt als graphic designer. Ook zijn broer Mario, is naast drummer van de band een artiest. Ik hoop ooit nog eens een origineel werk van hem te kopen, voor de liefhebber: https://marioduplantier.com/ Mijn oog valt alvast op de Whale print.
Daarnaast kan je geen intro schrijven over Gojira zonder een paragraaf klimaatactivisme.
Gojira staat bekend om hun inzet voor klimaatactivisme. Dit komt niet alleen tot uiting in hun persoonlijke leven, maar ook in hun muziek. Een groot deel van de albums heeft meerdere nummers die deze thema's behandelen. Waaronder 'Global Warming' van het album "From Mars to Sirius", over de opwarming van de aarde, en het gebrek aan actie om dit aan te pakken. "The Shooting star" van het album "Magma" over de verwoestende impact van de mensheid op de natuur, en de noodzaak van verandering en actie om de aarde te beschermen.
Tot aan een volledig EP voor Sea Shepherd, ter bescherming van oceanen en zeeleven (dit EP, waarvan de meeste nummers kwijtgeraakt zijn door een gecrashte harddrive verdient eigenlijk nog een aparte post, interessant project waarbij ze hebben samengewerkt met Devin Townsend, de zanger van Meshuggah, de zanger van In Flames, de zanger van Lamb of God en Max Cavalera). Zowel Meshuggah als Gojira spelen dit jaar vrijdag op Graspop, ik zie kansen.
Ook het meest recente album, Fortitude is gekoppeld aan het klimaat: opbrengsten van het nummer Amazonia worden gedoneerd aan een organisatie die vecht voor het recht van de indigenous bewoners van de amazone, en om ontbossing tegen te gaan.
Je zou haast vergeten dat Gojira ook gewoon steengoede muziek maakt. Zo goed, dat de band inmiddels mijn favoriet is, ik een tattoo van ze heb. En ik ze dit jaar ook de week voor Graspop nog ga zien in Amsterdam. Daarom dust hoog tijd om hieronder het muzikale verder te introduceren. Ik heb ervoor gekozen dit per album op te pakken:
Terra Incognita
Het debuutalbum. Uitgebracht in 2001, het album mag zich inmiddels een cultklassieker noemen. Het combineert death en trash metal met progressive metal en zelfs, je verzint het niet: jazz. Al met het eerste nummer "Clone" zit je er direct in. Blastbeats en snijdende riffs, mocht je nog niet wakker zijn, dan ben je het nu wel. Mijn persoonlijke favoriet van dit album is Love. Sinds dit jaar komt deze echter niet meer voor in de setlists.
The Link
Gojira gaat verder waar het gebleven is, in 2003 brengt het het tweede studioalbum uit: The Link.
Ze bouwen voort op de progressieve, experimentele sound van Terra Incognita. De invloeden van jazz op Terra Incognita waren al hartstikke spannend, toch kon het nog spannender: er werd een vleugje fusion en zelfs flamenco toegevoegd.
Hoogtepunt van dit album is wat mij betreft Remembrance:
Ik heb hier bewust gekozen voor de live versie van het nummer. Gojira is namelijk een van de beste live bands ter wereld. Mijn inziens klinken ze live nog beter dan op album. Mario oefent dagelijks minimaal 2 uur, en dat is te horen. Ook de andere bandleden weten altijd een retestrak optreden neer te zetten.
Helaas is Remembrance in zijn geheel voor het laatst in 2016 live gespeeld. Tot en met vorig jaar werd dit nummer nog wel gecombineerd met Love opgenomen in de setlist. Sinds de tour dit jaar is dit echter geschrapt. Mocht Graspop dus toch echt geen 2e headliner voor de vrijdag kunnen regelen, dan mag Gojira wat mij betreft ook wel een dubbele set spelen, met meer oud werk. En The Way of All Flesh in zijn geheel. Daarover straks meer.
From Mars to Sirius
De grote doorbraak van de Fransen, From Mars to Sirius. De albumcover draag ik inmiddels permanent met mijzelf mee.
Mocht je Gojira nog niet (zo goed) kennen, dan heeft dit album het ultieme nummer om Gojira mee te leren kennen: Flying Whales!
Permanent opgenomen in de setlist, al zij het meestal met een ingekorte intro (op het album mag je bijna 3 minuten wachten).
Ik weet zeker dat de weide gaat ontploffen wanneer de eerste riffs droppen, zie hier alvast live beelden van het nummer:
Hierbij ook al direct een oproep om over deze gigantische moshpit heen te gaan.
Joe, de zanger en gitarist vindt het nummer zelf overigens niet bepaald geweldig, intro te lang, te veel breakdowns, rare lyrics. Mario, de drummer heeft echter wel een aantal theoriën waarom het nummer zo populair is onder de fans: het nummer heeft het perfecte tempo, dat van de gemiddelde menselijke hartslag.
Over de betekenis van het nummer doen ook verschillende theorieën de rondte, Joe, die het nummer geschreven heeft vindt dat het nummer hem laat klinken als 'a fucking hippy'.
Fans hebben een theorie omarmd dat het nummer gerelateerd is aan het concept album from mars to sirius: "It relates to the concept album. The protagonist has to travel via astral projection to Sirius, where the aliens that gave life to earth 400,000 years ago live, to prevent the killing of the planets. The whales guide him to Sirius, Likely because of the way they migrate. This song tells the story of him searching for the whales in hope of finding the way to Sirius."
Naast Flying Whales kent dit album nog een ander geniaal nummer: The Heaviest Matter of the Universe. sinds dit jaar weer opgenomen in de setlists.
En laten we met z'n allen hopen dat ze deze er t/m Graspop inhouden:
Holy f*ck, ARE YOU ALIVE? Drums als machinegeweren, non-stop breakdowns. Wie het aandurft bij dit nummer de circle pit op te zoeken, chapeau.
The Way of all Flesh
Als je het zover al gelezen hebt, mijn dank is groot. En je mag ook jezelf bedanken, want je bent nu aangekomen bij wellicht het beste album van Gojira. The Way of all Flesh (TWOAF). Minder populair dan From Mars to Sirius, en de albums hierna. Maar mijn inziens het ultieme Gojira album. Het album waarop de drums van Mario het best tot zijn recht komen. Een enkel nummer van dit album aanbevelen doet geen recht tot het album als geheel.
Zeg je nu toch, Ruben, noem 1 nummer dat ik beslist moet horen van dit album?
Dan is mijn antwoord, luister naar The art of Dying. En blijf vervolgens 15 minuten van je telefoon af, want het hieropvolgende nummer, Esoteric surgery mag je eigenlijk als het tweede deel van the art of dying zien. @Querulante Partij mag zichzelf een groot kenner noemen.
De outro van The art of Dying is lang, erg lang. Ga er rustig voor zitten, donkere kamer, ogen dicht. Geduld. Het zal beloond worden.
Esoteric Surgery is nog nooit live gespeeld, En dat is een misdaad tegen de mensheid. Wellicht is het te technisch, te obscuur.
Maar mocht je dus zoeken naar de parel, DIT IS 'M.
L'Enfant Sauvage
Nadat ze back to back From Mars to Sirius en The Way of All Flesh gedropt hebben, komt Gojira in 2012 met een andere sloper: L'Enfant Sauvage.
Ze gaan rustig door met het produceren van 10/10 albums, hoogtepunten van dit album zijn:
- L'Enfant sauvage;
- The Gift of Guilt (hoogstwaarschijnlijk weer de outro op de set bij Graspop dit jaar)
- Born in Winter, laat je niet foppen door de rustige intro.
L'Enfant sauvage is deels geïnspireerd op de gelijknamige film van Francois Truffaut, over het waargebeurde verhaal van Victor of Aveyron. Een kind dat alleen in het bos is gevonden, en dat zich meer als een wild dier gedroeg dan als mens. Op het album reflecteert de band op de vrijheid die ze genieten als band. Wat deze vrijheid is, en wat het met ze doet. Een antwoord vinden ze niet: er is enkel het leven, en vragen.
Magma
In 2016 brengt de band hun zesde album uit. Afgaande op Spotify listens ook direct het meest populaire: Stranded is een goede 81 miljoen keer beluisterd.
Muzikaal gezien markeert het album een keerpunt in de stijl van de band. Het is het meest persoonlijke en emotionele album dat ze ooit uitgebracht hebben.
Tekstueel gezien is Magma een reflectie op de dood van de moeder van de Duplantier-broers. Het album gaat hiermee over verlies, rouw en het vinden van troost en hoop in moeilijke tijden. "Silvera" en "Only Pain" richten zich op het thema van het vinden van kracht en doorzettingsvermogen in moeilijke tijden. Ook Stranded gaat over het gevoel van verlies en verlatenheid. De sound op dit album reflecteert dit. Het is minder technisch en ingewikkeld. De nadruk ligt meer op sfeer en emotie. Toch blijft het album zwaar en intens, met zoals altijd pakkende riffs en krachtige drums.
Ik ben zelf geen groot fan van het album, maar ben hierbij waarschijnlijk in de minderheid. Slecht is het zeker niet, het pakt mij echter minder. De cijfers liegen echter niet, Stranded is het meest beluisterde nummer van Gojira. Een prima beginpunt dus om de band te ontdekken.
Amazonia
In 2021 bracht Gojira haar meest recente album uit: Amazonia.
Zoals eerder in dit stuk beschreven, een album over het amazonegebied. Een deel van de opbrengsten van dit album gaat naar de oorspronkelijke bewoners van dit gebied. In een poging het gebied te redden van onder andere ontbossing.
Een leuk feitje over een van de nummers op dit album: born for one thing:
www.youtube.com
Mogelijk herkennen de Belgen onder ons het gebouw waar de clip geschoten is, dit is namelijk het Koninklijk Museum voor Midden-Afrika in Tervuren.
Muzikaal gezien is dit wellicht het minst harde album van Gojira.
In een recent interview gaf drummer Mario aan zich ingehouden te hebben op dit album, om zo meer ruimte te geven aan de rest van de band.
Liefhebbers van de hardere Gojira platen mogen Mario dankbaar zijn, het is dankzij hem dat de live nog altijd brekers spelen van oa. The Way of all Flesh. Ook gaf hij zich het volgende album niet gaat inhouden. Dat belooft dus veel goeds!
Voor degene die het tot zover gelezen heeft; merci. Ik heb gepoogd me nog redelijk in te houden. Ik zou per album eigenlijk wel een volledige post kunnen schrijven.
Voor wie het bovenstaande net iets te veel was, hier nog wat nummers om met Gojira bekend te geraken. En een aantal minder bekende parels:
Beste nummers om Gojira te leren kennen
- Flying Whales
- Stranded
- L'Enfant Sauvage
- The art of Dying (mijn persoonlijke favoriet)
- The Gift of Guilt
Minder bekende parels:
- Esoteric Surgery (eigenlijk ben je verplicht dit nummer in combinatie met The art of Dying te luisteren)
- Global Warming
- Remembrance
- Love
Hierbij ook nog een leuke podcast aflevering, een ruime week geleden werd Mario geïnterviewd in The Downbeat podcast: https://open.spotify.com/episode/4Etl8em768gFVk7mih2ChU?si=16a0028c2f374c30
Ik hoop jullie allemaal extra enthousiast gemaakt te hebben voor Gojira, komt dat zien.
Vrijdag, waarschijnlijk de mainstage afsluiter!
--
Hierbij nodig ik ook alvast de volgende uit, geen specifieke band dit maal. Verras ons!
Daarom hierbij dus de tweede bijdrage van de dag:
Intro
Inmiddels zullen de meesten hier de band al wel kennen, ze zijn niet voor niets dit jaar een van de headliners van Graspop!
Vrijdag zullen de Fransen waarschijnlijk de dag afsluiten, ik voorzie nu al een legendarische set in het donker. Met het epische The Gift of Guilt als afsluiter.
Maar ik loop alweer op de feiten vooruit.
Gojira is een Franse metalband, opgericht in 1996. Ze komen uit Ondres, een dorp in het Frans-Baskenland.
Oorspronkelijk stond de band bekend als Godzilla, in 2001 werd dit na juridische problemen aangepast naar Gojira. De Japanse vertaling van Godzilla.
De huidige line-up is sinds 1998 gelijk:
Joe Duplantier: gitaar, zang
Mario Duplantier: drums
Christian Andreu: gitaar
Jean-Michel Labadie: bas
Hoewel ze pas de laatste jaren de populairiteit genieten om zich headliner te mogen noemen, is het dus betreft geen jonge band. Al in 1999, toen de sound nog ruwer was, meer richting de death metal, hebben ze ondermeer gespeeld als het voorprogramma van Cannibal Corpse en Immortal.
Ook de tour in 2006, toen ze samen met Amon Amarth en Sanctity de openingsact voor Children of Bodom waren moet episch geweest zijn.
Waar de band zijn roots kent in de death metal, heeft zij deze verder verspreid en is de huidige sound het best samen te vatten als een combinatie van death, trash en progressive metal. Het drumwerk van Mario Duplantier is een van de meest kenmerkende en invloedrijke aspecten van de muziek van Gojira. Ik noem hierbij specifiek de muziek, want Gojira maakt meer dan muziek. Daarover later meer. Zijn complexe ritmes en verbluffende techniek voegen een extra dimensie toe aan de muziek, en creëren een onderscheidend geluid. Het drumwerk is vaak de ruggengraat van de nummers. Ondermeer keiharde dubbel bass en veel polyritmische patronen hebben hem persoonlijk al meerdere awards bezorgd. Waaronder 'Best metal drummer' in 2014.
Naast muziek, doet Gojira nog veel meer. Zanger Joe Duplantier (die overigens ook de formalig bassist is van de Cavalera Conspiricy, de band van co-founder van Sepultura Max Cavalera) heeft kunst gestudeerd en een tijd gewerkt als graphic designer. Ook zijn broer Mario, is naast drummer van de band een artiest. Ik hoop ooit nog eens een origineel werk van hem te kopen, voor de liefhebber: https://marioduplantier.com/ Mijn oog valt alvast op de Whale print.
Daarnaast kan je geen intro schrijven over Gojira zonder een paragraaf klimaatactivisme.
Gojira staat bekend om hun inzet voor klimaatactivisme. Dit komt niet alleen tot uiting in hun persoonlijke leven, maar ook in hun muziek. Een groot deel van de albums heeft meerdere nummers die deze thema's behandelen. Waaronder 'Global Warming' van het album "From Mars to Sirius", over de opwarming van de aarde, en het gebrek aan actie om dit aan te pakken. "The Shooting star" van het album "Magma" over de verwoestende impact van de mensheid op de natuur, en de noodzaak van verandering en actie om de aarde te beschermen.
Tot aan een volledig EP voor Sea Shepherd, ter bescherming van oceanen en zeeleven (dit EP, waarvan de meeste nummers kwijtgeraakt zijn door een gecrashte harddrive verdient eigenlijk nog een aparte post, interessant project waarbij ze hebben samengewerkt met Devin Townsend, de zanger van Meshuggah, de zanger van In Flames, de zanger van Lamb of God en Max Cavalera). Zowel Meshuggah als Gojira spelen dit jaar vrijdag op Graspop, ik zie kansen.
Ook het meest recente album, Fortitude is gekoppeld aan het klimaat: opbrengsten van het nummer Amazonia worden gedoneerd aan een organisatie die vecht voor het recht van de indigenous bewoners van de amazone, en om ontbossing tegen te gaan.
Je zou haast vergeten dat Gojira ook gewoon steengoede muziek maakt. Zo goed, dat de band inmiddels mijn favoriet is, ik een tattoo van ze heb. En ik ze dit jaar ook de week voor Graspop nog ga zien in Amsterdam. Daarom dust hoog tijd om hieronder het muzikale verder te introduceren. Ik heb ervoor gekozen dit per album op te pakken:
Terra Incognita
Het debuutalbum. Uitgebracht in 2001, het album mag zich inmiddels een cultklassieker noemen. Het combineert death en trash metal met progressive metal en zelfs, je verzint het niet: jazz. Al met het eerste nummer "Clone" zit je er direct in. Blastbeats en snijdende riffs, mocht je nog niet wakker zijn, dan ben je het nu wel. Mijn persoonlijke favoriet van dit album is Love. Sinds dit jaar komt deze echter niet meer voor in de setlists.
The Link
Gojira gaat verder waar het gebleven is, in 2003 brengt het het tweede studioalbum uit: The Link.
Ze bouwen voort op de progressieve, experimentele sound van Terra Incognita. De invloeden van jazz op Terra Incognita waren al hartstikke spannend, toch kon het nog spannender: er werd een vleugje fusion en zelfs flamenco toegevoegd.
Hoogtepunt van dit album is wat mij betreft Remembrance:
Ik heb hier bewust gekozen voor de live versie van het nummer. Gojira is namelijk een van de beste live bands ter wereld. Mijn inziens klinken ze live nog beter dan op album. Mario oefent dagelijks minimaal 2 uur, en dat is te horen. Ook de andere bandleden weten altijd een retestrak optreden neer te zetten.
Helaas is Remembrance in zijn geheel voor het laatst in 2016 live gespeeld. Tot en met vorig jaar werd dit nummer nog wel gecombineerd met Love opgenomen in de setlist. Sinds de tour dit jaar is dit echter geschrapt. Mocht Graspop dus toch echt geen 2e headliner voor de vrijdag kunnen regelen, dan mag Gojira wat mij betreft ook wel een dubbele set spelen, met meer oud werk. En The Way of All Flesh in zijn geheel. Daarover straks meer.
From Mars to Sirius
De grote doorbraak van de Fransen, From Mars to Sirius. De albumcover draag ik inmiddels permanent met mijzelf mee.
Mocht je Gojira nog niet (zo goed) kennen, dan heeft dit album het ultieme nummer om Gojira mee te leren kennen: Flying Whales!
Permanent opgenomen in de setlist, al zij het meestal met een ingekorte intro (op het album mag je bijna 3 minuten wachten).
Ik weet zeker dat de weide gaat ontploffen wanneer de eerste riffs droppen, zie hier alvast live beelden van het nummer:
Hierbij ook al direct een oproep om over deze gigantische moshpit heen te gaan.
Joe, de zanger en gitarist vindt het nummer zelf overigens niet bepaald geweldig, intro te lang, te veel breakdowns, rare lyrics. Mario, de drummer heeft echter wel een aantal theoriën waarom het nummer zo populair is onder de fans: het nummer heeft het perfecte tempo, dat van de gemiddelde menselijke hartslag.
Over de betekenis van het nummer doen ook verschillende theorieën de rondte, Joe, die het nummer geschreven heeft vindt dat het nummer hem laat klinken als 'a fucking hippy'.
Fans hebben een theorie omarmd dat het nummer gerelateerd is aan het concept album from mars to sirius: "It relates to the concept album. The protagonist has to travel via astral projection to Sirius, where the aliens that gave life to earth 400,000 years ago live, to prevent the killing of the planets. The whales guide him to Sirius, Likely because of the way they migrate. This song tells the story of him searching for the whales in hope of finding the way to Sirius."
Naast Flying Whales kent dit album nog een ander geniaal nummer: The Heaviest Matter of the Universe. sinds dit jaar weer opgenomen in de setlists.
En laten we met z'n allen hopen dat ze deze er t/m Graspop inhouden:
The Way of all Flesh
Als je het zover al gelezen hebt, mijn dank is groot. En je mag ook jezelf bedanken, want je bent nu aangekomen bij wellicht het beste album van Gojira. The Way of all Flesh (TWOAF). Minder populair dan From Mars to Sirius, en de albums hierna. Maar mijn inziens het ultieme Gojira album. Het album waarop de drums van Mario het best tot zijn recht komen. Een enkel nummer van dit album aanbevelen doet geen recht tot het album als geheel.
Zeg je nu toch, Ruben, noem 1 nummer dat ik beslist moet horen van dit album?
Dan is mijn antwoord, luister naar The art of Dying. En blijf vervolgens 15 minuten van je telefoon af, want het hieropvolgende nummer, Esoteric surgery mag je eigenlijk als het tweede deel van the art of dying zien. @Querulante Partij mag zichzelf een groot kenner noemen.
De outro van The art of Dying is lang, erg lang. Ga er rustig voor zitten, donkere kamer, ogen dicht. Geduld. Het zal beloond worden.
Esoteric Surgery is nog nooit live gespeeld, En dat is een misdaad tegen de mensheid. Wellicht is het te technisch, te obscuur.
Maar mocht je dus zoeken naar de parel, DIT IS 'M.
L'Enfant Sauvage
Nadat ze back to back From Mars to Sirius en The Way of All Flesh gedropt hebben, komt Gojira in 2012 met een andere sloper: L'Enfant Sauvage.
Ze gaan rustig door met het produceren van 10/10 albums, hoogtepunten van dit album zijn:
- L'Enfant sauvage;
- The Gift of Guilt (hoogstwaarschijnlijk weer de outro op de set bij Graspop dit jaar)
L'Enfant sauvage is deels geïnspireerd op de gelijknamige film van Francois Truffaut, over het waargebeurde verhaal van Victor of Aveyron. Een kind dat alleen in het bos is gevonden, en dat zich meer als een wild dier gedroeg dan als mens. Op het album reflecteert de band op de vrijheid die ze genieten als band. Wat deze vrijheid is, en wat het met ze doet. Een antwoord vinden ze niet: er is enkel het leven, en vragen.
Magma
In 2016 brengt de band hun zesde album uit. Afgaande op Spotify listens ook direct het meest populaire: Stranded is een goede 81 miljoen keer beluisterd.
Muzikaal gezien markeert het album een keerpunt in de stijl van de band. Het is het meest persoonlijke en emotionele album dat ze ooit uitgebracht hebben.
Tekstueel gezien is Magma een reflectie op de dood van de moeder van de Duplantier-broers. Het album gaat hiermee over verlies, rouw en het vinden van troost en hoop in moeilijke tijden. "Silvera" en "Only Pain" richten zich op het thema van het vinden van kracht en doorzettingsvermogen in moeilijke tijden. Ook Stranded gaat over het gevoel van verlies en verlatenheid. De sound op dit album reflecteert dit. Het is minder technisch en ingewikkeld. De nadruk ligt meer op sfeer en emotie. Toch blijft het album zwaar en intens, met zoals altijd pakkende riffs en krachtige drums.
Ik ben zelf geen groot fan van het album, maar ben hierbij waarschijnlijk in de minderheid. Slecht is het zeker niet, het pakt mij echter minder. De cijfers liegen echter niet, Stranded is het meest beluisterde nummer van Gojira. Een prima beginpunt dus om de band te ontdekken.
Amazonia
In 2021 bracht Gojira haar meest recente album uit: Amazonia.
Zoals eerder in dit stuk beschreven, een album over het amazonegebied. Een deel van de opbrengsten van dit album gaat naar de oorspronkelijke bewoners van dit gebied. In een poging het gebied te redden van onder andere ontbossing.
Een leuk feitje over een van de nummers op dit album: born for one thing:
- YouTube
Auf YouTube findest du die angesagtesten Videos und Tracks. Außerdem kannst du eigene Inhalte hochladen und mit Freunden oder gleich der ganzen Welt teilen.
www.youtube.com
Mogelijk herkennen de Belgen onder ons het gebouw waar de clip geschoten is, dit is namelijk het Koninklijk Museum voor Midden-Afrika in Tervuren.
Muzikaal gezien is dit wellicht het minst harde album van Gojira.
In een recent interview gaf drummer Mario aan zich ingehouden te hebben op dit album, om zo meer ruimte te geven aan de rest van de band.
Liefhebbers van de hardere Gojira platen mogen Mario dankbaar zijn, het is dankzij hem dat de live nog altijd brekers spelen van oa. The Way of all Flesh. Ook gaf hij zich het volgende album niet gaat inhouden. Dat belooft dus veel goeds!
Voor degene die het tot zover gelezen heeft; merci. Ik heb gepoogd me nog redelijk in te houden. Ik zou per album eigenlijk wel een volledige post kunnen schrijven.
Voor wie het bovenstaande net iets te veel was, hier nog wat nummers om met Gojira bekend te geraken. En een aantal minder bekende parels:
Beste nummers om Gojira te leren kennen
- Flying Whales
- Stranded
- L'Enfant Sauvage
- The art of Dying (mijn persoonlijke favoriet)
- The Gift of Guilt
Minder bekende parels:
- Esoteric Surgery (eigenlijk ben je verplicht dit nummer in combinatie met The art of Dying te luisteren)
- Global Warming
- Remembrance
- Love
Hierbij ook nog een leuke podcast aflevering, een ruime week geleden werd Mario geïnterviewd in The Downbeat podcast: https://open.spotify.com/episode/4Etl8em768gFVk7mih2ChU?si=16a0028c2f374c30
Ik hoop jullie allemaal extra enthousiast gemaakt te hebben voor Gojira, komt dat zien.
Vrijdag, waarschijnlijk de mainstage afsluiter!
--
Hierbij nodig ik ook alvast de volgende uit, geen specifieke band dit maal. Verras ons!
Laatst bewerkt:
Wat een fantastische uiteenzetting! Ben zelf erg blij met Gojira als headliner en het is met afstand de band waar ik het meest naar uitkijk op de vrijdag. Je bent niet alleen, ik vind The way of all flesh ook hun beste album, maar het is een album wat meer tijd nodig heeft voordat alle genialiteit die in het album verpakt zit tot je doorgedrongen is. Mijn dank voor het compliment trouwens. Ik heb er verder niet zoveel aan toe te voegen, behalve een stukje invloed die Gojira heeft gehad in de metalscene en heel herkenbaar is voor hun sound: deze gitaartechniek (vanaf 00:22)
Topper! Je hele stuk van begin tot eind met ingehouden adem gelezen. Voor mij is Gojira ook één van de beste en belangrijkste bands aller tijden. Live zijn ze zo belachelijk goed, in alles. Sound, setlist, uitstraling, visuals. Kon wel janken toen ze werden aangekondigd als headliner, omdat het de potentie heeft om één van de beste shows aller tijden op Graspop te worden. Het unieke aan hen is dat ze veel weg hebben van een underground band maar het in mijn ogen juist het best doen op de grootste podia. De liefhebbers weten het al een tijdje, maar heel veel andere mensen gaan verbaasd staan nadat ze deze band in het donker op mainstage hebben ervaren.
Dank voor je uitgebreide, perfecte ode aan een geweldige band!
Dank voor je uitgebreide, perfecte ode aan een geweldige band!
@ThijsDB dit kan een handig topic voor jou worden om wat meer metal te ontdekken voor als je inderdaad ooit een Graspop editie gaat bezoeken!
Soen
Zanger Joel Ekelöf vormt samen met ex-Opeth drummer Martín López sinds de oprichting in 2010 de spil van deze Zweedse progressieve metalband. De kenmerkende krachtige, zuivere vocalen, in combinatie met de heerlijke percussieve ritmes, zijn voor mij ook de grootste kracht van Soen. Ze maken meeslepende en emotionele muziek, met een melancholische en contemplatieve atmosfeer. De band wordt vaak een supergroup genoemd, wat bij de oprichting op zich wel klopte (met name de bassist van het eerste album heeft een zeer indrukwekkend cv), maar buiten de drummer om zijn de huidige leden toch vooral bekend door hun werk met Soen zelf, voor zover ik kan inschatten.
Zelf heb ik de band ontdekt toen ze op Prognosis speelden in 2019, waar een enorme drukte ontstond omdat ze in de kleine zaal speelden, terwijl ze volgens mij makkelijk de grote zaal hadden kunnen vullen. Gelukkig kwamen wij er nog net op tijd binnen, het was wel een enorm goede kennismaking om de band in die intieme setting te zien. Volledige weggeblazen door hun prachtige muziek en strakke liveshow. Ook afgelopen jaar in de Melkweg hebben ze weer een top concert gegeven. En hun Graspop debuut, waarvan ik persoonlijk verwacht dat het in de Metal Dome plaats gaat vinden, belooft ook weer een genot te worden voor iedereen die van muziek houdt die "melodic, heavy, intricate and very different than everything else" is, om met Martín López te spreken. Hier volgt een introductie aan de hand van hun vijf studioalbums:
Cognitive (2012)
Dus nog even over die quote die ik net hierboven genoemd heb: "melodic, heavy, intricate" zijn zeker passende woorden om deze muziek te beschrijven, maar het idee dat deze muziek "very different than everything else" is valt direct in het water zodra je Lateralus (2001) of 10.000 Days (2006) van Tool ernaast legt. Zelfs de album cover zou prima voor Tool artwork door kunnen gaan. Maar goed, er zijn slechtere artiesten om je inspiratie vandaan te halen, en het blijft een vrij uniek geluid in het bredere muzieklandschap. En het lukt de leden van Soen heel goed om een pakkende sound te creëren binnen deze bekende formule, niet in de laatste plaats omdat het technisch zeer begaafde muzikanten zijn, die zich deze complexe stijl zonder enige moeite volledig eigen gemaakt hebben. Het is toegankelijk maar het heeft ook genoeg diepgang, met gitaarwerk wat van psychedelisch klinkende melodie lijnen naar zware metal riffs kan gaan, in harmonie met volledige cleane zang partijen, over een fundament van creatieve drum partijen waar veel tribale ritmes in terug te vinden zijn. Het nummer Savia wordt nog steeds veel live gespeeld, maar ook Fraccions en Oscillation zijn zeer de moeite waard om te beluisteren, als je wat hoogtepunten van het album wilt horen.
Tellurian (2014)
Zoals wel vaker het geval is bij bands die bij hun eerste album nog een beetje als het afgeleide van een andere band klinken, lukt het ook Soen om het tweede album Tellurian wat meer tot een eigen geluid te komen. Al is het ook niet zo dat ze een heel ander pad in slaan hoor. Maar dit album laat een grotere diversiteit aan invloeden zien dan alleen Tool, wat leidt tot een album dat als geheel meer eigenheid uitstraalt. De surrealistische albumcover en songteksten helpen daarbij: je krijgt het gevoel meegenomen te worden in een unieke droomwereld, waar wellicht wel een diepere boodschap in zit, maar niet een die gelijk heel duidelijk is. De prachtige stem van Joel Ekelöf weeft het geheel op overtuigende wijze aan elkaar, echt een fijn album om je van begin tot eind door mee te laten voeren dit. Helaas wordt er de laatste jaren niets van dit album meer live gespeeld, maar Tabula Rasa was lange tijd een vast nummer op de setlist, en Void is ook zeker een goede keuze als je liever wat losse nummers luistert dan het hele album achter elkaar.
Lykaia (2017)
Dit album bouwt rustig verder op de fundamenten die de eerste twee albums neergelegd hebben. De gitaar wordt dit album bespeeld door Marcus Jidell, die je ook zou kunnen kennen van Avatarium, en zich alleen voor dit album bij Soen voegde. Wat volledig nieuw is aan dit album, is de toevoeging van een toetsenist, in de vorm van Lars Åhlund, die tot de dag van vandaag onderdeel is van de band. Naast metal speelt hij ook graag jazz, en zijn werk op de elektrische piano en het orgel zijn een goede verrijking van de harmonieën. De nieuwe bassist sinds het vorige album, Stefan Stenberg, is ook een waardevolle toevoeging, met smakelijke grooves en hypnotiserende riffjes. Nog in hetzelfde jaar werd Lykaia Revisited uitgebracht, een remaster, maar mijn voorkeur gaat eerlijk gezegd uit naar de originele mix, die voor mij wat organischer aanvoelt. Wel voegt het Revisited album twee nieuwe bonus tracks toe, en live opnames van Sectarian, Jinn, en Lucidity, die nog steeds veel live gespeeld worden. Maar ook het nummer Opal is niet te missen naar mijn mening, met ijzersterke riffs en een refrein dat als een "tidal wave" over je heen spoelt, geheel in lijn met de lyrics.
Lotus (2019)
Misschien wel het sterkste album wat Soen tot nu toe gemaakt heeft. Met de nieuwe Canadese gitarist Cody Lee Ford in de gelederen heeft de band bijna haar huidige samenstelling bereikt, de enige van wie we na dit album helaas afscheid moeten nemen is bassist Stefan Stenberg. Op dit album is hij echter nog aanwezig, om weer op meesterlijke wijze een brug te slaan tussen de drumpartijen van Martín López en de melodieën en riffs van de rest van de band. Ook toetsenist Lars Åhlund heeft op dit album helemaal zijn draai gevonden in de band, en ik kan niet anders concluderen dan dat ze als een geoliede machine samenwerken. Het levert een album vol epische en memorabele momenten op, met refreinen die zich erg goed lenen om live uit volle borst mee te brullen, tussen het headbangen door: "Spirit of the water, let the sky fall down on me" in het machtige Martyrs bijvoorbeeld. Maar er zijn ook prachtige stukken die meer ingetogen zijn, soms alleen de stem van Joel Ekelöf begeleid door toetsen, zoals de opening van de titeltrack Lotus. De op het album opeenvolgende nummers Lasviscious, Martyrs, en Lotus kun je waarschijnlijk ook live verwachten. En voor meer zware riffs en goed mee te brullen refreinen ben je ook bij Covenant aan het goede adres. "The sinner will die!"
IMPERIAL (2021)
Waar Soen tot nu toe vrij algemene levensbeschouwende thema's uitdroeg, was het met de video van de eerste single Antagonist direct duidelijk dat ze het dit album over een andere boeg zouden gooien. De nieuwslezer die langzaam in een duivel verandert terwijl allerlei actuele problemen de revue passeren op het scherm, in de typische sensationalistische stijl van Amerikaanse nieuwszenders, laat er weinig twijfel over bestaan dat ze een maatschappijkritische boodschap willen uitdragen deze keer. Helaas blijven hun lyrics toch net iets te abstract voor mij om er achter te kunnen komen wat die boodschap nu precies is. Maar ze zijn niet blij met hoe het nu gaat met de wereld, zoveel is duidelijk. Ik moet eerlijk toegeven dat de muziek op dit album mij wat minder pakt, dus ik kan er niet zo veel over zeggen verder. Live staat het nog steeds als een huis, dat wel. Je kunt ook veel nummers van dit album live verwachten op Graspop, met uitzondering van de laatste twee, die worden tot nu toe niet of nauwelijks live gespeeld.
Dit jaar is het album ATLANTIS uitgekomen, maar dat is een collectie akoestische versies van eerder uitgebrachte nummers, dus daar wijdt ik geen apart stukje aan. Op Prognosis doen ze dit jaar een geheel elektrische en een geheel akoestische set, op Graspop verwacht ik toch vooral de originele elektrische versies van nummers te horen. Maar wellicht dat er dus een akoestische versie tussen gaat zitten op een gegeven moment. Wie weet. Ik zie jullie hopelijk daar om er achter te komen!
PS: de bandnaam hoort uitgesproken te worden als "So-en", dus met aparte "o" en "e" klanken, in plaats van de gecombineerde "oe" klank. Het zijn tenslotte Zweden, geen Nederlanders of Vlamingen.
Zanger Joel Ekelöf vormt samen met ex-Opeth drummer Martín López sinds de oprichting in 2010 de spil van deze Zweedse progressieve metalband. De kenmerkende krachtige, zuivere vocalen, in combinatie met de heerlijke percussieve ritmes, zijn voor mij ook de grootste kracht van Soen. Ze maken meeslepende en emotionele muziek, met een melancholische en contemplatieve atmosfeer. De band wordt vaak een supergroup genoemd, wat bij de oprichting op zich wel klopte (met name de bassist van het eerste album heeft een zeer indrukwekkend cv), maar buiten de drummer om zijn de huidige leden toch vooral bekend door hun werk met Soen zelf, voor zover ik kan inschatten.
Zelf heb ik de band ontdekt toen ze op Prognosis speelden in 2019, waar een enorme drukte ontstond omdat ze in de kleine zaal speelden, terwijl ze volgens mij makkelijk de grote zaal hadden kunnen vullen. Gelukkig kwamen wij er nog net op tijd binnen, het was wel een enorm goede kennismaking om de band in die intieme setting te zien. Volledige weggeblazen door hun prachtige muziek en strakke liveshow. Ook afgelopen jaar in de Melkweg hebben ze weer een top concert gegeven. En hun Graspop debuut, waarvan ik persoonlijk verwacht dat het in de Metal Dome plaats gaat vinden, belooft ook weer een genot te worden voor iedereen die van muziek houdt die "melodic, heavy, intricate and very different than everything else" is, om met Martín López te spreken. Hier volgt een introductie aan de hand van hun vijf studioalbums:
Cognitive (2012)
Dus nog even over die quote die ik net hierboven genoemd heb: "melodic, heavy, intricate" zijn zeker passende woorden om deze muziek te beschrijven, maar het idee dat deze muziek "very different than everything else" is valt direct in het water zodra je Lateralus (2001) of 10.000 Days (2006) van Tool ernaast legt. Zelfs de album cover zou prima voor Tool artwork door kunnen gaan. Maar goed, er zijn slechtere artiesten om je inspiratie vandaan te halen, en het blijft een vrij uniek geluid in het bredere muzieklandschap. En het lukt de leden van Soen heel goed om een pakkende sound te creëren binnen deze bekende formule, niet in de laatste plaats omdat het technisch zeer begaafde muzikanten zijn, die zich deze complexe stijl zonder enige moeite volledig eigen gemaakt hebben. Het is toegankelijk maar het heeft ook genoeg diepgang, met gitaarwerk wat van psychedelisch klinkende melodie lijnen naar zware metal riffs kan gaan, in harmonie met volledige cleane zang partijen, over een fundament van creatieve drum partijen waar veel tribale ritmes in terug te vinden zijn. Het nummer Savia wordt nog steeds veel live gespeeld, maar ook Fraccions en Oscillation zijn zeer de moeite waard om te beluisteren, als je wat hoogtepunten van het album wilt horen.
Tellurian (2014)
Lykaia (2017)
Lotus (2019)
IMPERIAL (2021)
Dit jaar is het album ATLANTIS uitgekomen, maar dat is een collectie akoestische versies van eerder uitgebrachte nummers, dus daar wijdt ik geen apart stukje aan. Op Prognosis doen ze dit jaar een geheel elektrische en een geheel akoestische set, op Graspop verwacht ik toch vooral de originele elektrische versies van nummers te horen. Maar wellicht dat er dus een akoestische versie tussen gaat zitten op een gegeven moment. Wie weet. Ik zie jullie hopelijk daar om er achter te komen!
PS: de bandnaam hoort uitgesproken te worden als "So-en", dus met aparte "o" en "e" klanken, in plaats van de gecombineerde "oe" klank. Het zijn tenslotte Zweden, geen Nederlanders of Vlamingen.
Haha, wauw! Nog zo'n knaller van een introductie er direct achteraan. Heerlijk! Dankjewel @Dr. Hannibal, voor een prachtige ode aan één van de pareltjes van deze line-up. Toevalligerwijs was Prognosis 2019 ook mijn eerste kennismaking met deze band. Wat was het toen druk, inderdaad. Maar desondanks een fantastische set gezien, wat zeker naar meer smaakte. M'n beste maat heeft ze laatst ook voor het eerst gezien in de Boerderij. Hij was vooraf sceptisch, omdat hij zich afvroeg of het live allemaal wel over zou komen en dan met name de zang. Maar achteraf moest hij concluderen dat het al zijn verwachtingen had overtroffen. En dat zegt genoeg, want live staat het inderdaad als een huis. Ik hoop met je mee op de Metaldome, want dat kan een geweldige ervaring worden!
PS: is dat laatste puntje met de naam een stille hint voor de meeting?
PS: is dat laatste puntje met de naam een stille hint voor de meeting?
De lat wordt hoog gelegd met deze posts. Dit valt onder mierenneuken: 'Soen' is weliswaar een Zweedse band, maar de bandnaam is dat niet. Het Zweeds kent geen 'oe'-combinatie en inderdaad ook geen 'oe'-klank zoals in het Nederlands. De naam is zo gekozen omdat ze het mooi vonden klinken, er zit geen diepere betekenis achter volgens drummer Martín López.
Verder kan men de basgitarist met het indrukwekkende cv (Steve DiGiorgio) aanschouwen tijdens Testament, waar hij nu deel van uitmaakt.
Verder kan men de basgitarist met het indrukwekkende cv (Steve DiGiorgio) aanschouwen tijdens Testament, waar hij nu deel van uitmaakt.
Graag gedaan, en bedankt voor het compliment. Gaat toch flink wat werk zitten in zo'n stuk schrijven haha, maar leuk dat het zo laat op de avond nog enthousiast onthaald wordt. En ja, zondag avond is progmetal avond blijkbaar, ook dank voor het mooie stuk over Gojira @rubenJS!Haha, wauw! Nog zo'n knaller van een introductie er direct achteraan. Heerlijk! Dankjewel @Dr. Hannibal, voor een prachtige ode aan één van de pareltjes van deze line-up. Toevalligerwijs was Prognosis 2019 ook mijn eerste kennismaking met deze band. Wat was het toen druk, inderdaad. Maar desondanks een fantastische set gezien, wat zeker naar meer smaakte. M'n beste maat heeft ze laatst ook voor het eerst gezien in de Boerderij. Hij was vooraf sceptisch, omdat hij zich afvroeg of het live allemaal wel over zou komen en dan met name de zang. Maar achteraf moest hij concluderen dat het al zijn verwachtingen had overtroffen. En dat zegt genoeg, want live staat het inderdaad als een huis. Ik hoop met je mee op de Metaldome, want dat kan een geweldige ervaring worden!
PS: is dat laatste puntje met de naam een stille hint voor de meeting?
Wat een toeval dat jij ook in die zaal stond op Prognosis Jamel, klein wereldje toch weer. En leuk dat ze live ook sceptici kunnen overtuigen
De stille hint naar de meeting snap ik zelf helaas niet haha, dus dat was sowieso niet de intentie, maar leg uit, nu ben ik nieuwsgierig!
Goeie toevoegingen, dank!
Super stuk man! En grappig te lezen dat ik niet de enige ben die bij de eerste albums aan Tool moet denken. Toen ik Soen voor het eerst hoorde, op een shuffle playlist dat ik oprecht dat het Tool was. Bleek Soen te zijn, zal vast een side project van Maynard James Keenan zijn. Bleek ook niet zo te zijn.Soen
Zanger Joel Ekelöf vormt samen met ex-Opeth drummer Martín López sinds de oprichting in 2010 de spil van deze Zweedse progressieve metalband. De kenmerkende krachtige, zuivere vocalen, in combinatie met de heerlijke percussieve ritmes, zijn voor mij ook de grootste kracht van Soen. Ze maken meeslepende en emotionele muziek, met een melancholische en contemplatieve atmosfeer. De band wordt vaak een supergroup genoemd, wat bij de oprichting op zich wel klopte (met name de bassist van het eerste album heeft een zeer indrukwekkend cv), maar buiten de drummer om zijn de huidige leden toch vooral bekend door hun werk met Soen zelf, voor zover ik kan inschatten.
Zelf heb ik de band ontdekt toen ze op Prognosis speelden in 2019, waar een enorme drukte ontstond omdat ze in de kleine zaal speelden, terwijl ze volgens mij makkelijk de grote zaal hadden kunnen vullen. Gelukkig kwamen wij er nog net op tijd binnen, het was wel een enorm goede kennismaking om de band in die intieme setting te zien. Volledige weggeblazen door hun prachtige muziek en strakke liveshow. Ook afgelopen jaar in de Melkweg hebben ze weer een top concert gegeven. En hun Graspop debuut, waarvan ik persoonlijk verwacht dat het in de Metal Dome plaats gaat vinden, belooft ook weer een genot te worden voor iedereen die van muziek houdt die "melodic, heavy, intricate and very different than everything else" is, om met Martín López te spreken. Hier volgt een introductie aan de hand van hun vijf studioalbums:
Cognitive (2012)
Dus nog even over die quote die ik net hierboven genoemd heb: "melodic, heavy, intricate" zijn zeker passende woorden om deze muziek te beschrijven, maar het idee dat deze muziek "very different than everything else" is valt direct in het water zodra je Lateralus (2001) of 10.000 Days (2006) van Tool ernaast legt. Zelfs de album cover zou prima voor Tool artwork door kunnen gaan. Maar goed, er zijn slechtere artiesten om je inspiratie vandaan te halen, en het blijft een vrij uniek geluid in het bredere muzieklandschap. En het lukt de leden van Soen heel goed om een pakkende sound te creëren binnen deze bekende formule, niet in de laatste plaats omdat het technisch zeer begaafde muzikanten zijn, die zich deze complexe stijl zonder enige moeite volledig eigen gemaakt hebben. Het is toegankelijk maar het heeft ook genoeg diepgang, met gitaarwerk wat van psychedelisch klinkende melodie lijnen naar zware metal riffs kan gaan, in harmonie met volledige cleane zang partijen, over een fundament van creatieve drum partijen waar veel tribale ritmes in terug te vinden zijn. Het nummer Savia wordt nog steeds veel live gespeeld, maar ook Fraccions en Oscillation zijn zeer de moeite waard om te beluisteren, als je wat hoogtepunten van het album wilt horen.
Tellurian (2014)
Zoals wel vaker het geval is bij bands die bij hun eerste album nog een beetje als het afgeleide van een andere band klinken, lukt het ook Soen om het tweede album Tellurian wat meer tot een eigen geluid te komen. Al is het ook niet zo dat ze een heel ander pad in slaan hoor. Maar dit album laat een grotere diversiteit aan invloeden zien dan alleen Tool, wat leidt tot een album dat als geheel meer eigenheid uitstraalt. De surrealistische albumcover en songteksten helpen daarbij: je krijgt het gevoel meegenomen te worden in een unieke droomwereld, waar wellicht wel een diepere boodschap in zit, maar niet een die gelijk heel duidelijk is. De prachtige stem van Joel Ekelöf weeft het geheel op overtuigende wijze aan elkaar, echt een fijn album om je van begin tot eind door mee te laten voeren dit. Helaas wordt er de laatste jaren niets van dit album meer live gespeeld, maar Tabula Rasa was lange tijd een vast nummer op de setlist, en Void is ook zeker een goede keuze als je liever wat losse nummers luistert dan het hele album achter elkaar.
Lykaia (2017)
Dit album bouwt rustig verder op de fundamenten die de eerste twee albums neergelegd hebben. De gitaar wordt dit album bespeeld door Marcus Jidell, die je ook zou kunnen kennen van Avatarium, en zich alleen voor dit album bij Soen voegde. Wat volledig nieuw is aan dit album, is de toevoeging van een toetsenist, in de vorm van Lars Åhlund, die tot de dag van vandaag onderdeel is van de band. Naast metal speelt hij ook graag jazz, en zijn werk op de elektrische piano en het orgel zijn een goede verrijking van de harmonieën. De nieuwe bassist sinds het vorige album, Stefan Stenberg, is ook een waardevolle toevoeging, met smakelijke grooves en hypnotiserende riffjes. Nog in hetzelfde jaar werd Lykaia Revisited uitgebracht, een remaster, maar mijn voorkeur gaat eerlijk gezegd uit naar de originele mix, die voor mij wat organischer aanvoelt. Wel voegt het Revisited album twee nieuwe bonus tracks toe, en live opnames van Sectarian, Jinn, en Lucidity, die nog steeds veel live gespeeld worden. Maar ook het nummer Opal is niet te missen naar mijn mening, met ijzersterke riffs en een refrein dat als een "tidal wave" over je heen spoelt, geheel in lijn met de lyrics.
Lotus (2019)
Misschien wel het sterkste album wat Soen tot nu toe gemaakt heeft. Met de nieuwe Canadese gitarist Cody Lee Ford in de gelederen heeft de band bijna haar huidige samenstelling bereikt, de enige van wie we na dit album helaas afscheid moeten nemen is bassist Stefan Stenberg. Op dit album is hij echter nog aanwezig, om weer op meesterlijke wijze een brug te slaan tussen de drumpartijen van Martín López en de melodieën en riffs van de rest van de band. Ook toetsenist Lars Åhlund heeft op dit album helemaal zijn draai gevonden in de band, en ik kan niet anders concluderen dan dat ze als een geoliede machine samenwerken. Het levert een album vol epische en memorabele momenten op, met refreinen die zich erg goed lenen om live uit volle borst mee te brullen, tussen het headbangen door: "Spirit of the water, let the sky fall down on me" in het machtige Martyrs bijvoorbeeld. Maar er zijn ook prachtige stukken die meer ingetogen zijn, soms alleen de stem van Joel Ekelöf begeleid door toetsen, zoals de opening van de titeltrack Lotus. De op het album opeenvolgende nummers Lasviscious, Martyrs, en Lotus kun je waarschijnlijk ook live verwachten. En voor meer zware riffs en goed mee te brullen refreinen ben je ook bij Covenant aan het goede adres. "The sinner will die!"
IMPERIAL (2021)
Waar Soen tot nu toe vrij algemene levensbeschouwende thema's uitdroeg, was het met de video van de eerste single Antagonist direct duidelijk dat ze het dit album over een andere boeg zouden gooien. De nieuwslezer die langzaam in een duivel verandert terwijl allerlei actuele problemen de revue passeren op het scherm, in de typische sensationalistische stijl van Amerikaanse nieuwszenders, laat er weinig twijfel over bestaan dat ze een maatschappijkritische boodschap willen uitdragen deze keer. Helaas blijven hun lyrics toch net iets te abstract voor mij om er achter te kunnen komen wat die boodschap nu precies is. Maar ze zijn niet blij met hoe het nu gaat met de wereld, zoveel is duidelijk. Ik moet eerlijk toegeven dat de muziek op dit album mij wat minder pakt, dus ik kan er niet zo veel over zeggen verder. Live staat het nog steeds als een huis, dat wel. Je kunt ook veel nummers van dit album live verwachten op Graspop, met uitzondering van de laatste twee, die worden tot nu toe niet of nauwelijks live gespeeld.
Dit jaar is het album ATLANTIS uitgekomen, maar dat is een collectie akoestische versies van eerder uitgebrachte nummers, dus daar wijdt ik geen apart stukje aan. Op Prognosis doen ze dit jaar een geheel elektrische en een geheel akoestische set, op Graspop verwacht ik toch vooral de originele elektrische versies van nummers te horen. Maar wellicht dat er dus een akoestische versie tussen gaat zitten op een gegeven moment. Wie weet. Ik zie jullie hopelijk daar om er achter te komen!
PS: de bandnaam hoort uitgesproken te worden als "So-en", dus met aparte "o" en "e" klanken, in plaats van de gecombineerde "oe" klank. Het zijn tenslotte Zweden, geen Nederlanders of Vlamingen.
Ik ga het hoogstwaarschijnlijk ook zien op Graspop! Wel bang voor de time table clashes. Gaan nog wat slachtoffers vallen…
Wat betreft Jamel zijn verwijzing naar de meet up. Is dat niet gewoon om ons er op te wijzen dat we het daar niet over Soen met een OE gaan hebben?
Recent actieve topics
- Vastgepind
- Vastgepind
