Dit is toch wel vaak heel leuk. Als iemand er zin in heeft, ga je gang. Ik begin met de eerste headliner Green Day
Voor fans van: Punk, rock en meezinganthems
Wanneer: Vrijdag 4 juli, headliner mainstage
Kennismaking:
Voor de meesten zal de band geen introductie nodig hebben aangezien ze al een tijdje meelopen. Opgericht in 1987 en succesvol geworden in 1994 met Dookie. Van dit doorbraakalbum kunnen we veel op de setlist verwachten. Het bestaat 31 jaar en is afgelopen tour vaak integraal gespeeld. Op de festivals wordt verwacht dat van dit album niet alles wordt gespeeld, maar wel veel. Aanraders van het album zijn Having a Blast, Longview, Welcome To Paradise, She en When I Come Around. Hieronder licht ik ook het nummer Burning Out uit. Albumopener die er meteen in knalt en waarop je drummer Tré Cool kunsten meteen hoort.
Ook van dit album Basket Case wat zo'n enorme cultklassieker is geworden dat ik er gewoon vanuit gaat dat iedereen hem kent en er een golf van euforie over de wei gaat als deze gespeeld wordt.
Hierna volgen wat minder succesvolle jaren, al valt wel mega meezinger Good Riddance (Time Of Your Life) hier in. Deze is vaak de setafsluiter en dat kan natuurlijk ook niet anders met zo'n titel. Zanger/gitarist die dit akoestisch speelt met de hele wei meezingend nomineer tot een van de kippenvel momenten van het jaar. Good Riddance komt van Nimrod en daarna kwam ook het album Warning. Met beide albums wordt wat meer afgestapt van het punkgeluid en komt er meer (stadion)rock. Waarschijnlijk wordt Minority van het laatste album ook gespeeld, maar ik wil even mijn persoonlijke favoriet uitlichten, Hold On. Zo vrolijk hoor je Green Day bijna nooit en er is zowaar een mondharmonica!
Dan gaan we nu naar het echt grote succes, American Idiot. Dit is niet alleen commercieel het beste werk van Green Day, maar ook gewoon hun beste werk. Een rockopera van bijna een uur. Het hele album vertelt het verhaal van Jesus of Suburbia. Het gaat over iemand uit de lower/middle class die zich door de VS beweegt waarin die zich verloren voelt. 9/11, Bush, de tweede golfoorlog, allen hebben er aan bij gedragen. St. Jimmy is dan weer een punkrebel die de boel komt opschudden. in het verhaal bewegen ze naar elkaar toe en uiteindelijk nemen ze weer afstand van elkaar. De grootste hit van de band, Boulevard of Broken Dreams komt van deze plaat, maar er staan nog meer bekende meezing anthems op: Holiday, American Idiot en Wake Me Up When September Ends. Persoonlijke favoriet is Whatsername, maar ik voeg Jesus of Suburbia toe omdat die wel heel episch is en een goed beeld van de plaat geeft.
Ik kan iedereen aanraden het hele album op te zetten, want de kans dat ze dit album van begin tot eind spelen is zeer groot. Dat is zeker geen straf.
Een paar jaar later komt er weer een rockopera album uit, 21st Centeruy Breakdown. Dit album verdeelt in 3 delen is iets losser met elkaar verbonden. Het volgt een koppel die hun weg zoekt in de 21ste eeuw en alle problemen in de VS (hoofdzakelijk veroorzaakt door George W. Bush). Kneiter van hits staan hier ook weer op die het over het volle veld goed doen. Vooral Know Your Enemy en 21 Guns. Maar voor de ook veel pareltjes, zoals !Viva La Gloria!, Last Night On Earth, East Jesus Nowhere, ?Viva La Gloria? en het toegevoegde Before The Lobotomy.
Hierna volgt een creatieve en commerciële mindere periode, waarvan we eigenlijk kunnen zeggen dat die tot vandaag de dag duurt. In ieder geval qua uitgebracht studiomateriaal. Drie albums in een jaar met Uno, Dos en Tres laten zich het bet samenvatten als Green Day laat nu elke scheet inblikken. Met deze en de volgende albums grijpt Green Day terug naar hun punkgeluid, maar het blijkt dat ze zowel qua succes als qua kwaliteit niet meer in de buurt komen bij het geluid van Dookie. Revolution Radio heeft spaarzame leuke nummers en is weer meer rock georiënteerd, Father of all.. wil ik het verder niet over hebben en het meest recente werk Saviours laat zich het best omschrijven als niet kut. Aan nummers als 1981 hoor je dat de band het niet verleerd is, maar het album over de hele linie overtuigd niet.
Live reputatie:
Voor iedereen die Green Day nog nooit heeft gezien staat een onvergetelijke avond te wachten met een ontzettend vet optreden. Voor iedereen die Green Day al eens heeft gezien staat meestal een teleurstelling te wachten. De band speelt goed, Billie Joe Armstrong is een frontman met een enorm charisma die het hele veld weet in te pakken. Vanaf minuut 1 weet hij iedereen, ook achterin en aan de zijkanten bij het optreden te betrekken. Met veel meezingers verspreid over de hele set hoeft die aandacht ook niet te verslappen. Zou je zeggen.
Green Day heeft namelijk live 2 (grote) problemen.
1. Het is wel heel erg veel van hetzetzelfde. De trucjes die in de jaren 00 in de show zaten, zitten er nog steeds. Altijd opent een roze en dronken konijn de show, tijdens Longview wordt een kind uit het publiek gehaald die gitaar mag spelen en vervolgens de gitaar mag houden, t-shirts worden met een kanon in het publiek geschoten en er is een cover + verkleedpartijtje tijdens King For A Day.
2. De vaart. Green Day is op zijn best als ze de liedjes vol overtuiging achter elkaar door rammen. Helaas gebeurt het te vaak dat tussen de nummers door het momentum wordt verloren. Een groot punt hierin is dat Billie Joe Armstrong het publiek vaak om een 'Hey-hoooooooooo' vraagt. Hierdoor sta je als publiek al snel een minuut tussen de nummers door te roepen ipv mee te zingen.
Maar, het schijnt dat dit beter is geworden de afgelopen jaren. King For A Day staat niet meer op de setlist en de hey-ho's zijn frequent minder. Als de focus dan ook nog ligt om de meesteralbums Dookie en American Idiot staat niks een overtuigende liveset in de weg.
Persoonlijke take:
Toen ik slaagde voor de middelbare school heeft mijn vader me een weekendje meegenomen naar Parijs. Hierbij zat een optreden van Green Day in, in het Parc-des-princes. Dit is mijn eerste optreden die ik ooit heb gezien en waar mijn liefde voor muziek begonnen is. De lange en overtuigende set van 3,5 uur maakte me gek. Green Day zal daarom altijd een speciale band voor me blijven, ondanks latere tegenvallende optredens en muziek releases.
Hier is een link naar de setlist playlist.
En hier naar een recent live-optreden.
Voor fans van: Punk, rock en meezinganthems
Wanneer: Vrijdag 4 juli, headliner mainstage
Kennismaking:
Voor de meesten zal de band geen introductie nodig hebben aangezien ze al een tijdje meelopen. Opgericht in 1987 en succesvol geworden in 1994 met Dookie. Van dit doorbraakalbum kunnen we veel op de setlist verwachten. Het bestaat 31 jaar en is afgelopen tour vaak integraal gespeeld. Op de festivals wordt verwacht dat van dit album niet alles wordt gespeeld, maar wel veel. Aanraders van het album zijn Having a Blast, Longview, Welcome To Paradise, She en When I Come Around. Hieronder licht ik ook het nummer Burning Out uit. Albumopener die er meteen in knalt en waarop je drummer Tré Cool kunsten meteen hoort.
Ook van dit album Basket Case wat zo'n enorme cultklassieker is geworden dat ik er gewoon vanuit gaat dat iedereen hem kent en er een golf van euforie over de wei gaat als deze gespeeld wordt.
Hierna volgen wat minder succesvolle jaren, al valt wel mega meezinger Good Riddance (Time Of Your Life) hier in. Deze is vaak de setafsluiter en dat kan natuurlijk ook niet anders met zo'n titel. Zanger/gitarist die dit akoestisch speelt met de hele wei meezingend nomineer tot een van de kippenvel momenten van het jaar. Good Riddance komt van Nimrod en daarna kwam ook het album Warning. Met beide albums wordt wat meer afgestapt van het punkgeluid en komt er meer (stadion)rock. Waarschijnlijk wordt Minority van het laatste album ook gespeeld, maar ik wil even mijn persoonlijke favoriet uitlichten, Hold On. Zo vrolijk hoor je Green Day bijna nooit en er is zowaar een mondharmonica!
Dan gaan we nu naar het echt grote succes, American Idiot. Dit is niet alleen commercieel het beste werk van Green Day, maar ook gewoon hun beste werk. Een rockopera van bijna een uur. Het hele album vertelt het verhaal van Jesus of Suburbia. Het gaat over iemand uit de lower/middle class die zich door de VS beweegt waarin die zich verloren voelt. 9/11, Bush, de tweede golfoorlog, allen hebben er aan bij gedragen. St. Jimmy is dan weer een punkrebel die de boel komt opschudden. in het verhaal bewegen ze naar elkaar toe en uiteindelijk nemen ze weer afstand van elkaar. De grootste hit van de band, Boulevard of Broken Dreams komt van deze plaat, maar er staan nog meer bekende meezing anthems op: Holiday, American Idiot en Wake Me Up When September Ends. Persoonlijke favoriet is Whatsername, maar ik voeg Jesus of Suburbia toe omdat die wel heel episch is en een goed beeld van de plaat geeft.
Ik kan iedereen aanraden het hele album op te zetten, want de kans dat ze dit album van begin tot eind spelen is zeer groot. Dat is zeker geen straf.
Een paar jaar later komt er weer een rockopera album uit, 21st Centeruy Breakdown. Dit album verdeelt in 3 delen is iets losser met elkaar verbonden. Het volgt een koppel die hun weg zoekt in de 21ste eeuw en alle problemen in de VS (hoofdzakelijk veroorzaakt door George W. Bush). Kneiter van hits staan hier ook weer op die het over het volle veld goed doen. Vooral Know Your Enemy en 21 Guns. Maar voor de ook veel pareltjes, zoals !Viva La Gloria!, Last Night On Earth, East Jesus Nowhere, ?Viva La Gloria? en het toegevoegde Before The Lobotomy.
Hierna volgt een creatieve en commerciële mindere periode, waarvan we eigenlijk kunnen zeggen dat die tot vandaag de dag duurt. In ieder geval qua uitgebracht studiomateriaal. Drie albums in een jaar met Uno, Dos en Tres laten zich het bet samenvatten als Green Day laat nu elke scheet inblikken. Met deze en de volgende albums grijpt Green Day terug naar hun punkgeluid, maar het blijkt dat ze zowel qua succes als qua kwaliteit niet meer in de buurt komen bij het geluid van Dookie. Revolution Radio heeft spaarzame leuke nummers en is weer meer rock georiënteerd, Father of all.. wil ik het verder niet over hebben en het meest recente werk Saviours laat zich het best omschrijven als niet kut. Aan nummers als 1981 hoor je dat de band het niet verleerd is, maar het album over de hele linie overtuigd niet.
Live reputatie:
Voor iedereen die Green Day nog nooit heeft gezien staat een onvergetelijke avond te wachten met een ontzettend vet optreden. Voor iedereen die Green Day al eens heeft gezien staat meestal een teleurstelling te wachten. De band speelt goed, Billie Joe Armstrong is een frontman met een enorm charisma die het hele veld weet in te pakken. Vanaf minuut 1 weet hij iedereen, ook achterin en aan de zijkanten bij het optreden te betrekken. Met veel meezingers verspreid over de hele set hoeft die aandacht ook niet te verslappen. Zou je zeggen.
Green Day heeft namelijk live 2 (grote) problemen.
1. Het is wel heel erg veel van hetzetzelfde. De trucjes die in de jaren 00 in de show zaten, zitten er nog steeds. Altijd opent een roze en dronken konijn de show, tijdens Longview wordt een kind uit het publiek gehaald die gitaar mag spelen en vervolgens de gitaar mag houden, t-shirts worden met een kanon in het publiek geschoten en er is een cover + verkleedpartijtje tijdens King For A Day.
2. De vaart. Green Day is op zijn best als ze de liedjes vol overtuiging achter elkaar door rammen. Helaas gebeurt het te vaak dat tussen de nummers door het momentum wordt verloren. Een groot punt hierin is dat Billie Joe Armstrong het publiek vaak om een 'Hey-hoooooooooo' vraagt. Hierdoor sta je als publiek al snel een minuut tussen de nummers door te roepen ipv mee te zingen.
Maar, het schijnt dat dit beter is geworden de afgelopen jaren. King For A Day staat niet meer op de setlist en de hey-ho's zijn frequent minder. Als de focus dan ook nog ligt om de meesteralbums Dookie en American Idiot staat niks een overtuigende liveset in de weg.
Persoonlijke take:
Toen ik slaagde voor de middelbare school heeft mijn vader me een weekendje meegenomen naar Parijs. Hierbij zat een optreden van Green Day in, in het Parc-des-princes. Dit is mijn eerste optreden die ik ooit heb gezien en waar mijn liefde voor muziek begonnen is. De lange en overtuigende set van 3,5 uur maakte me gek. Green Day zal daarom altijd een speciale band voor me blijven, ondanks latere tegenvallende optredens en muziek releases.
Hier is een link naar de setlist playlist.
En hier naar een recent live-optreden.
