Boekenwurmen united
- Onderwerp starter Oasiss
- Startdatum
Voor degenen die van thrillerseries houden; ik vind het duo Washington Poe en Tilly Bradshaw heel leuk. Daar is nu het zesde deel in verschenen.
In heel andere hoek, ik ben nu bijna klaar met "Een dag uit het leven van Abed Salama" van Nathan Thrall. Een heel confronterend en aangrijpend verhaal (zeg ik zonder ook maar enigszins de intentie te hebben een discussie te starten over de inhoud).
En om dan ook maar echt alle kanten op te schieten, de eerdergenoemde tip "Project Hail Mary" beviel erg goed. Het begin greep me heel erg, toen was het me heel eventjes kwijt om me vervolgens tot het eind weer stevig vast te hebben. Dank voor de tip @Dante !
In heel andere hoek, ik ben nu bijna klaar met "Een dag uit het leven van Abed Salama" van Nathan Thrall. Een heel confronterend en aangrijpend verhaal (zeg ik zonder ook maar enigszins de intentie te hebben een discussie te starten over de inhoud).
En om dan ook maar echt alle kanten op te schieten, de eerdergenoemde tip "Project Hail Mary" beviel erg goed. Het begin greep me heel erg, toen was het me heel eventjes kwijt om me vervolgens tot het eind weer stevig vast te hebben. Dank voor de tip @Dante !
De Profeten van Robert Jones Jr. over het leven in slavernij. Een boeiend en aangrijpend verhaal met een belangrijk thema, ik vond het sterk dat het geweld niet uit de weg werd gegaan. Ik vond het soms echt wel te uitgebreid geschreven, dat er een hele paragraaf werd gebruikt voor iets, wat in 1 zin kon gezegd worden. Zo leek het soms iets te veel op "kijk wat ik allemaal kan" in plaats van het verhaal over te brengen
Iemand hier die de boeken over Sebastian Bergman van Hjorth Rosenfeldt heeft gelezen. Het schijnt dat het onlangs verschenen deel 8 (de schuld) toch echt het laatste deel is. Maar als de reeks daadwerkelijk is afgesloten, is dit wel een heel gek en onbevredigend eind.
Net twee sci-fi boeken van dezelfde schrijver gelezen, Blake Crouch:
Recursion (Reset in het Nederlands) en Dark Matter. Beide boeken in no-time uitgelezen, kon het niet wegleggen! Allebei ook erg hoge score op Goodreads
Recursion (Reset in het Nederlands) en Dark Matter. Beide boeken in no-time uitgelezen, kon het niet wegleggen! Allebei ook erg hoge score op Goodreads
Afgelopen 2 maanden helaas weinig kunnen lezen.
Ik was in juli begonnen aan Malina van Ingeborg Bachman. Helaas heb ik weinig tijd kunnen investeren in het boek en heb ik het met te veel tussenpozen gelezen, terwijl het net nodig is om je aandacht er bij te hebben bij dit boek. Het is immers een verhaal waar het verhaal niet pasklaar wordt opgevoerd, maar waar je zelf de puzzelstukken moet verzamelen. Deze verdient een nieuwe kans.
De boeken die ik wel uitgelezen heb in augustus en september:
State of the Union - Nick Hornby (**)
Eerder heb ik hier 'High Fidelity' van Nick Hornby beschreven. Op reis kwam ik dan deze tegen. Ondanks dat ik High Fidelity niet uitzonderlijk goed vond, heb ik deze toch gekocht. Daar heb ik nu spijt van.
Tegenvaller één is de gelijkenis tussen het hoofdpersonage van 'High Fidelity' en 'State of the Union'. Beide boeken hebben een antisociale en achtergestelde muziekliefhebber als hoofdpersonage. Ze zouden zomaar Festileakers kunnen zijn. Beiden hebben een relatie die niet werkt en waar ze ook niet aan willen werken. Door enkel deze twee boeken gelezen te hebben, lijkt het alsof Nick Hornby niet meer kan opbrengen dan deze twee sukkels.
Tegenvaller twee: dit lijkt meer op een kladversie dan een afgewerkt product. Ik heb ergens gelezen dat Nick Hornby mee heeft gewerkt aan serie en dat dit eigenlijk het script is. Ik kan me daar iets bij voorstellen, want de scènes worden amper beschreven. Er wordt niet echt een sfeer geschept, het boek bestaat hoofdzakelijk uit dialogen. Die dialogen zijn dan weer ondermaats. Waar je in High Fidelity uitschieters hebt met grappige of ontroerende momenten, laat me de wisselwerking tussen de hoofdpersonage en zijn vrouw in dit boek me steenkoud. Nergens wordt het echt interessant, nergens geraakt het op dreef, nergens maak je de connectie met de personages. Als uw boek 99% uit dialogen bestaat en geen enkele er van is memorabel, dan wordt het moeilijk.
Het concept van het boek is nochtans interessant: een koppel gaat naar een relatietherapeut. Voordat ze het gesprek met de therapeut aangaan, gaan ze iets drinken in een pub. Het boek gaat over alle gesprekken die ze in de pub hebben voordat ze een sessie hebben. Maar met dit concept wordt er te weinig gedaan. Het hierboven boek van Ingeborg Bachman was een moeilijker boek met redelijk wat vaagheid. Had je Bachmans schrijfstijl en mysterie gecombineerd met het raamwerk dat het concept van State of the Union aanbiedt, dan had je een topper. Nu heb je niet meer dan een interessant idee.
Houtekiet - Gerard Walschap (****)
Een doordeweekse zomerdag bracht me naar Boktor, een zaak in Hasselt waar je tweedehands boeken (goede keuze en in goede staat!) en opgezette kevers kan kopen. Tijdens het slenteren tussen de rekken kwam ik een oude vriend van me tegen: 'Houtekiet'.
'Houtekiet' was immers een leesopdracht in het middelbaar. Eentje die ik niet uitgelezen heb, bijlange niet zelfs, want toen hield ik niet van lezen. Maar het is wel een boek dat altijd is blijven nazinderen wegens de oerkracht van Houtekiet. Die man kan immers alles: hout hakken, de landen bewerken, molens maken, moorden, boerenmeisjes versieren. Kortom: alle skills die je nodig hebt om in Limburg te overleven, beheerste Houtekiet tot in de puntjes. Dat Houtekiet redelijk vroeg in het boek zijn broek laat zakken, heeft bij mij als tiener ook een impact gehad. Dergelijke in-your-face beschrijvingen had ik nog nooit gelezen. Het boek is bovenal een ode aan de natuur, het vrije leven, zingeving en de vrouw. Want hoewel de mannen aan de macht zijn in het boek, zijn de vrouwen die Houtekiet kunnen plooien tot een man die mediteert.
Een ideaal boek voor wie liefhebber is van een onconventioneel verhaal en een epos over de transformatie van een man die alles kan naar een man die voldoende weet. Mogelijk struikelpunt: het Vlaams van dit boek is ouderwets.
De bekentenissen van Zeno - Italo Svevo (*****)
Ik ben op vakantie geweest naar Italië, en je raadt het nooit: ik had boeken van Italiaanse schrijvers mee! Ik heb dit boek aangeraden gekregen door een vriendin, en goede grutjes, wat een boek! Het is er ééntje die diep in de menselijke ziel kijkt zoals enkel Russische schrijvers dit kunnen.
Het boek is simpel van opzet: Zeno Cosini gaat naar de psychiater, want hij wil af van zijn rookverslaving. De psychiater, een overtuigde psychoanalist, vraagt aan hem om zijn levensherinneringen te beschrijven opdat hij kan vinden waar de oorzaak van de verslaving ligt. Wat volgt is een vertelling van het leven van Zeno in een aantal key points.
Het verhaal is vooral een dialoog tussen Zeno en zijn bewustzijn. Eigenlijk is hij geen aangenaam man. Ik kan weinig positiefs over hem zeggen. Maar Zeno heeft nare kantjes en twijfels die veel mensen hebben. Deze worden vakkundig verkend en besproken in het boek. Ik heb eerder in dit topic geschreven dat ik graag verhalen over sukkels lees, maar meestal zijn deze sukkels in de verhalen randje antisociaal. Zeno wordt echter heel menselijk beschreven, ik denk dat de meeste lezers zich kunnen inleven in veel van Zeno's twijfels en gedachten. In de honderden pagina's dat hij beschreven wordt, blijft hij herkenbaar. Wat mij betreft is dat een huzarenstuk. Vooral het hoofdstuk waar Zeno zijn rookverslaving beschrijft is een uitmuntend stukje literatuur. Ik heb zowaar zin in een sigaret, ik heb nochtans nooit gerookt.
De maan en het vuur - Cesaro Pavese (***)
Het tweede Italiaanse boek dat ik mee had, en het ging zowaar over de regio waar ik verbleef. Een toevalstreffer, want ik wist 0,0 over het boek toen ik op vakantie vertrok. Ik heb het boek enkel gekocht op basis van de reputatie van Pavese.
Het boek gaat over een Italiaan die als pleegzoon armoedig is opgevoed in Piëmonte. We spreken hier over het begin van de 20ste eeuw, waar armoedige Italianen in principe nog steeds lijfeigenen zijn die moeten overleven van polenta. De brave man slaagt er toch in zijn dorp te ontvluchten, migreert naar de USA en wordt daar rijk. Na de Tweede Wereldoorlog keert hij terug om zijn geboortedorp te bezoeken. Samen met een oude vriend van hem gaat hij op verkenning in zijn oud dorp. Wat ze terug vinden is een dorp waar er niemand meer van zijn kindertijd nog woont. Het dorp is nog steeds straatarm en heeft te kampen met de naweeën van de Tweede Wereldoorlog. De teruggekeerde persoon blijft nostalgisch en optimistisch, de oude vriend is verbitterd.
Het boek werkte niet voor mij. Er zijn veel serieuze thema's, maar Pavese's schrijfstijl is te sprookjesachtig om het mij te doen pakken. Soms werkt zijn schrijfstijl wel, bv bij passages over zijn jeugd, maar meestal zorgt het er voor dat het verhaal niet hard genoeg aankomt. Ik zou het boek beter gevonden hebben als er een grauwere stijl gehanteerd zou zijn.
Ik weet trouwens niet of het aan Pavese of de vertaler ligt, maar ik vond het boek ook repetitief. Het aantal keer dat ik het woord 'Polenta' heb moeten lezen, hallelujah!
Ik was in juli begonnen aan Malina van Ingeborg Bachman. Helaas heb ik weinig tijd kunnen investeren in het boek en heb ik het met te veel tussenpozen gelezen, terwijl het net nodig is om je aandacht er bij te hebben bij dit boek. Het is immers een verhaal waar het verhaal niet pasklaar wordt opgevoerd, maar waar je zelf de puzzelstukken moet verzamelen. Deze verdient een nieuwe kans.
De boeken die ik wel uitgelezen heb in augustus en september:
State of the Union - Nick Hornby (**)
Eerder heb ik hier 'High Fidelity' van Nick Hornby beschreven. Op reis kwam ik dan deze tegen. Ondanks dat ik High Fidelity niet uitzonderlijk goed vond, heb ik deze toch gekocht. Daar heb ik nu spijt van.
Tegenvaller één is de gelijkenis tussen het hoofdpersonage van 'High Fidelity' en 'State of the Union'. Beide boeken hebben een antisociale en achtergestelde muziekliefhebber als hoofdpersonage. Ze zouden zomaar Festileakers kunnen zijn. Beiden hebben een relatie die niet werkt en waar ze ook niet aan willen werken. Door enkel deze twee boeken gelezen te hebben, lijkt het alsof Nick Hornby niet meer kan opbrengen dan deze twee sukkels.
Tegenvaller twee: dit lijkt meer op een kladversie dan een afgewerkt product. Ik heb ergens gelezen dat Nick Hornby mee heeft gewerkt aan serie en dat dit eigenlijk het script is. Ik kan me daar iets bij voorstellen, want de scènes worden amper beschreven. Er wordt niet echt een sfeer geschept, het boek bestaat hoofdzakelijk uit dialogen. Die dialogen zijn dan weer ondermaats. Waar je in High Fidelity uitschieters hebt met grappige of ontroerende momenten, laat me de wisselwerking tussen de hoofdpersonage en zijn vrouw in dit boek me steenkoud. Nergens wordt het echt interessant, nergens geraakt het op dreef, nergens maak je de connectie met de personages. Als uw boek 99% uit dialogen bestaat en geen enkele er van is memorabel, dan wordt het moeilijk.
Het concept van het boek is nochtans interessant: een koppel gaat naar een relatietherapeut. Voordat ze het gesprek met de therapeut aangaan, gaan ze iets drinken in een pub. Het boek gaat over alle gesprekken die ze in de pub hebben voordat ze een sessie hebben. Maar met dit concept wordt er te weinig gedaan. Het hierboven boek van Ingeborg Bachman was een moeilijker boek met redelijk wat vaagheid. Had je Bachmans schrijfstijl en mysterie gecombineerd met het raamwerk dat het concept van State of the Union aanbiedt, dan had je een topper. Nu heb je niet meer dan een interessant idee.
Houtekiet - Gerard Walschap (****)
Een doordeweekse zomerdag bracht me naar Boktor, een zaak in Hasselt waar je tweedehands boeken (goede keuze en in goede staat!) en opgezette kevers kan kopen. Tijdens het slenteren tussen de rekken kwam ik een oude vriend van me tegen: 'Houtekiet'.
'Houtekiet' was immers een leesopdracht in het middelbaar. Eentje die ik niet uitgelezen heb, bijlange niet zelfs, want toen hield ik niet van lezen. Maar het is wel een boek dat altijd is blijven nazinderen wegens de oerkracht van Houtekiet. Die man kan immers alles: hout hakken, de landen bewerken, molens maken, moorden, boerenmeisjes versieren. Kortom: alle skills die je nodig hebt om in Limburg te overleven, beheerste Houtekiet tot in de puntjes. Dat Houtekiet redelijk vroeg in het boek zijn broek laat zakken, heeft bij mij als tiener ook een impact gehad. Dergelijke in-your-face beschrijvingen had ik nog nooit gelezen. Het boek is bovenal een ode aan de natuur, het vrije leven, zingeving en de vrouw. Want hoewel de mannen aan de macht zijn in het boek, zijn de vrouwen die Houtekiet kunnen plooien tot een man die mediteert.
Een ideaal boek voor wie liefhebber is van een onconventioneel verhaal en een epos over de transformatie van een man die alles kan naar een man die voldoende weet. Mogelijk struikelpunt: het Vlaams van dit boek is ouderwets.
De bekentenissen van Zeno - Italo Svevo (*****)
Ik ben op vakantie geweest naar Italië, en je raadt het nooit: ik had boeken van Italiaanse schrijvers mee! Ik heb dit boek aangeraden gekregen door een vriendin, en goede grutjes, wat een boek! Het is er ééntje die diep in de menselijke ziel kijkt zoals enkel Russische schrijvers dit kunnen.
Het boek is simpel van opzet: Zeno Cosini gaat naar de psychiater, want hij wil af van zijn rookverslaving. De psychiater, een overtuigde psychoanalist, vraagt aan hem om zijn levensherinneringen te beschrijven opdat hij kan vinden waar de oorzaak van de verslaving ligt. Wat volgt is een vertelling van het leven van Zeno in een aantal key points.
Het verhaal is vooral een dialoog tussen Zeno en zijn bewustzijn. Eigenlijk is hij geen aangenaam man. Ik kan weinig positiefs over hem zeggen. Maar Zeno heeft nare kantjes en twijfels die veel mensen hebben. Deze worden vakkundig verkend en besproken in het boek. Ik heb eerder in dit topic geschreven dat ik graag verhalen over sukkels lees, maar meestal zijn deze sukkels in de verhalen randje antisociaal. Zeno wordt echter heel menselijk beschreven, ik denk dat de meeste lezers zich kunnen inleven in veel van Zeno's twijfels en gedachten. In de honderden pagina's dat hij beschreven wordt, blijft hij herkenbaar. Wat mij betreft is dat een huzarenstuk. Vooral het hoofdstuk waar Zeno zijn rookverslaving beschrijft is een uitmuntend stukje literatuur. Ik heb zowaar zin in een sigaret, ik heb nochtans nooit gerookt.
De maan en het vuur - Cesaro Pavese (***)
Het tweede Italiaanse boek dat ik mee had, en het ging zowaar over de regio waar ik verbleef. Een toevalstreffer, want ik wist 0,0 over het boek toen ik op vakantie vertrok. Ik heb het boek enkel gekocht op basis van de reputatie van Pavese.
Het boek gaat over een Italiaan die als pleegzoon armoedig is opgevoed in Piëmonte. We spreken hier over het begin van de 20ste eeuw, waar armoedige Italianen in principe nog steeds lijfeigenen zijn die moeten overleven van polenta. De brave man slaagt er toch in zijn dorp te ontvluchten, migreert naar de USA en wordt daar rijk. Na de Tweede Wereldoorlog keert hij terug om zijn geboortedorp te bezoeken. Samen met een oude vriend van hem gaat hij op verkenning in zijn oud dorp. Wat ze terug vinden is een dorp waar er niemand meer van zijn kindertijd nog woont. Het dorp is nog steeds straatarm en heeft te kampen met de naweeën van de Tweede Wereldoorlog. De teruggekeerde persoon blijft nostalgisch en optimistisch, de oude vriend is verbitterd.
Het boek werkte niet voor mij. Er zijn veel serieuze thema's, maar Pavese's schrijfstijl is te sprookjesachtig om het mij te doen pakken. Soms werkt zijn schrijfstijl wel, bv bij passages over zijn jeugd, maar meestal zorgt het er voor dat het verhaal niet hard genoeg aankomt. Ik zou het boek beter gevonden hebben als er een grauwere stijl gehanteerd zou zijn.
Ik weet trouwens niet of het aan Pavese of de vertaler ligt, maar ik vond het boek ook repetitief. Het aantal keer dat ik het woord 'Polenta' heb moeten lezen, hallelujah!
Even terugkomend op deze vraag: Uiteindelijk is voor de lezer in Nederland dan de Kobo de beste optie boven de Kindle als ik me een beetje ingelezen heb? Kindle is voornamelijk voor boeken gekocht op Amazon maar Kindle Unlimited bestaat niet in Nederland en op de Kobo kun je ook Bibliotheekboeken en Koboplus boeken lezen.
een vraagje toepasselijk voor dit forum in het geheel. Terwijl er geen forum is rond het festival 
. Denken jullie dat het boek van Tomorrow land op iets zal trekken? Kaft en omschrijving spreken me wel aan en het is mijn in favoriete genre. Ik vraag me gewoon af of het gewoon een verkoop truckje is van Tomorrow land. Of het echt wel een zinnig boek zal zijn met een goed plot?
. Denken jullie dat het boek van Tomorrow land op iets zal trekken? Kaft en omschrijving spreken me wel aan en het is mijn in favoriete genre. Ik vraag me gewoon af of het gewoon een verkoop truckje is van Tomorrow land. Of het echt wel een zinnig boek zal zijn met een goed plot?
Allrighty, mijn vangst van oktober en november.
Een korte samenvatting:
Messentrekkers - Karel De Sadeleer (***)
Een man van Palestijnse en Zwitserse afkomst zit op een terrasje in Gent wijntjes te drinken. Opeens komt Mahmoud Abbas, ex-president van Palestina, op een paarse damesfiets voorbij gereden. Ongelofelijk!
Wat volgt is, wat volgens mij een modewoord van 2024 is, een koortsdroom. We volgende flashbacks en de huidige belevenissen van de Palestijns en Zwitserse man. Het is hallucinant, niet te geloven, excentriek. Om er een schep bovenop te doen, wordt er een psychotische schrijfstijl gebruikt. Dialogen worden tientallen pagina's lang gerekt omdat de personages steeds afwijken, ze hebben constant bizarre gedachten, ze komen in bizarre situaties terecht en dit alles wordt overgoten met een kleurrijke taal.
Het is een avontuurlijk boek, misschien wat te avontuurlijk. Ik heb het gevoel dat de schrijver zich wat verliest in het gebruiken van uitgebreide vocabulaire en het afwijken van de rode draad. Het boek is losgeslagen, waardoor sommige delen niet zo prettig zijn om te lezen. Te lang uitgesponnen en mystieke delen worden afgewisseld met sterke stukken die dichter bij de realiteit staan. Er wordt trouwens ook stevig wat gescheld en gevloekt in het boek. Vrouwen, joden, penissen en vagina's zien af in dit boek. Tot het vervelende toe. Als je voor de honderste keer 'spleetje' leest, heb je het wel gehad.
Ik vind het wel een schrijver met potentieel. Het boek is echter uitgebracht in 2020, en sindsdien heeft hij geen boeken meer uitgebracht, dus ik vrees er een beetje voor.
Het Archief - Thomas Heerma Van Voss (****)
Een boek waarvan ik twijfel of het al dan niet autobiografisch is. Een man belandt, deels dankzij het vroegere werk van zijn vader, op de redactie van een literatuurblad. Daar gaat het, zoals ik vermoed, zoals het gaat op literatuurbladredactie's in de realiteit: de leescijfers kelderen, de hoofdredacteur houdt krampachtig aan zijn zitje vast want hij heeft niks anders in het leven en niemand weet waarvoor het blad precies moet staan. Het eerste deel van het boek gaat over het reilen en zeilen van de redactie, inclusief hun momenten van hoop en wanhoop.
Het tweede deel van het boek gaat over...iets anders. Ik wil niet te veel spoilen, je moet het zelf maar lezen
Ik heb 'Het Archief' met veel plezier gelezen. De schrijfstijl is licht humoristisch, serieus wanneer het moet en vlot. Ondanks dat het eerste deel achteraf gezien repetitief was, heb ik dit nooit ervaren tijdens het lezen zelf. Wat wel wriemelt na het lezen van het boek, is dat het uit 2 delen bestaat. Ik wil niet te veel uitweiden over het boek, want anders haal ik een deel van de fun weg, maar de 2 delen van het boek verschillen van elkaar zoals enkel dag en nacht van elkaar kunnen verschillen. Er zijn wel een aantal thema's die terugkomen, maar ik denk dat de 2 delen beter met elkaar verbonden konden worden.
Niettemin een aanrader.
Open Throat - Henry Hoke (***)
Open Throat past in het rijtje van 'Minderwaardig geachte wezen levert commentaar op de mensheid'-boeken. Een leeuw leeft aan de rand van de stad. Een leeuw ziet veel mensen. Een leeuw ziet mensen elkaar pijpen. Een leeuw ziet mensen elkaar slaan. Een leeuw trekt de stad in. Een leeuw schuilt in de kelder.
Etc.
Open Throat krijgt zeer positieve recensies op het wereldwijde web, voor mij een vraag waarom. De schrijfstijl is aangepast: het is een simple taal, op maat van dieren. Maar echt ingenieus is dit nu ook weer niet, eerder een vereiste. Het boek levert maatschappijkritiek, altijd nodig, maar het boek doet dit niet bepaald op een uitzonderlijk hoog niveau.
Leuk om eens op een zondagavond te lezen, maar geen must voor je verzameling. Niet slecht, niet heel goed.
In deze prachtige, grimmige wereld - Andrej Platonov (****)
Je bladert door het boek en je wordt verwelkomd door een wasem van goedkope sterke drank, de geur van kolen en een flinke portie armoede. USSR-tijd!
Platonov werd door de communisten beschuldigd van "dubbelzinnige teksten die doen vermoeden dat er kritiek wordt gegeven op de USSR". Pardon, dubbelzinnig? Enkel als de commissaris van het comité 'lezen voor het vaderland' er geel uitziet door de levercirrose, is dit dubbelzinnig. Het levert voor deze nuchtere heer directe kritiek op de staat. En dan is Platonov niet eens gewoon een anti-commie, aangezien het Tsaristische regime er ook van langs krijgt in één van zijn kortverhalen.
Een andere constante in zijn verhaal: gortdroge armoede. Geen verhalen over adel, rechters of prinsen, maar wel arbeiders, landlopers en verloren zonen. Het doet me verbazen hoe deze mensen levenslust konden vinden in zo'n kaal bestaan. Het doet me ook twijfelen over hoe de huidige maatschappij zal omgaan met een moeilijkere realiteit als er grootschalige armoede of oorlog zal komen in onze contreien.
The Sound of The Machine - Karl Bartos (***)
Een lijvige autobiografie over het leven van Karl Bartos, één van de originele leden van Kraftwerk. Nu ja, origineel: de drijvende krachten achter Kraftwerk waren Schneider en Hutter, die van Kraftwerk een pionier maakte dankzij hun neus voor zaken/koppigheid/afstandelijkheid (schrap maar wat past). Karl Bartos is er ook wel eerlijk in. Nergens doet hij uitschijnen dat hij een grote rol had in de gloriejaren van Kraftwerk.
Naast zijn periode bij Kraftwerk, beschrijft hij ook zijn jeugd en zijn leven na Kraftwerk. Is dat interessant? Op papier: ja (hehe op papier, het is dan ook een boek héééé). Bartos is klassiek geschoold, vertelt een aantal leuke anekdotes, geeft wat tech talk over de apparatuur die ze gebruikten, en vertelt over zijn moeilijkheden als professionele artiest na Kraftwerk. Het wordt echter allemaal zo saai beschreven. Soms is er een noodzakelijk vleugje humor, maar het leeuwendeel van het boek is, laten we het zo noemen, Wikipediaans. Een gortdroge beschrijving van zijn kamer. Een gortdroge beschrijving van albumhoezen. Droog dit, droog dat. Karl is een brave man geweest, dus veel rock 'n roll vind je niet in dit boek. Enkel aan te raden voor Kraftwerkfans, als die nog leven.
Steppenwolf - Herman Hesse (****)
Herman Hesse is gonna Herman Hesse. Voor degenen die hem nooit gelezen hebben: het verhaal wordt ondergedompeld in Oosterse mystiek.
Ik heb het boek vooral gelezen omdat dit vermeld was in 'Homo Sacer' van Giorgio Agamben. Daar wordt de steppewolf vergeleken met het dier uit de Aristotelische leer: iemand die buiten de maatschappij leeft omdat hij niet kan samenleven met de anderen. Laat dit nu exact zijn wat Harry Haller is, de man die we in dit boek volgen en al dan niet toevallig dezelfde initialen heeft als de schrijver van dit boek. Harry is journalist, anti-oorlog en soms ook gewoon anti-mensheid. Hij identificeert zich als een steppewolf, iemand die buiten de maatschappij staat en van daaruit de mens fileert (hé, heb ik niet onlangs zo'n boek gelezen?). Maar na een ontmoeting met een jong, schoon meisje, ondergaat Harry een existentiële crisis, en moet hij terug zoeken naar zichzelf. Hebben we dat niet vaker bij jonge meisjes?
Interessant boek, alleen was ik niet zo weg van het laatste gedeelte, waar het mystieke wel een zeer grote rol speelt.
Wat ons verplicht, deel I en II - Karl Verstrynge (****)
Ik heb enkel deel I en II gelezen, deel III is nog onderweg. 'Wat ons verplicht' is een kijk op existentiële ethiek. Elk deel focust op een woord van de titel. Deel I focust zich op 'ons' en houdt zich bezig met wat een mens nu precies is. Deel II gaat over 'Wat', en verdiept zich op de vragen en antwoorden die we ons in ons leven kunnen verwachten.
Ergens is dit een goede inleiding tot de existentiële filosofie (pas op, niet het existentialisme, dat is nog iets anders). Maar het blijft soms een moeilijke kluif waarvan je sommige stukken meermaals moet lezen. Sommige kernpunten herhaalt de auteur wel zelf tot in den treure, maar voor een aantal essentiële zaken ga je zelf moeten ploegen en wroeten. Maar kijk, dat maakt de voldoening groter. We kunnen niet zomaar alles netjes op een bord krijgen, toch? Dus voor mensen die een intro willen in het existentiële en filosofen die een rol speelden in de uitbouw ervan (Kierkegaard, Heidegger): lezen, en nu verdomme!
Een korte samenvatting:
Messentrekkers - Karel De Sadeleer (***)
Een man van Palestijnse en Zwitserse afkomst zit op een terrasje in Gent wijntjes te drinken. Opeens komt Mahmoud Abbas, ex-president van Palestina, op een paarse damesfiets voorbij gereden. Ongelofelijk!
Wat volgt is, wat volgens mij een modewoord van 2024 is, een koortsdroom. We volgende flashbacks en de huidige belevenissen van de Palestijns en Zwitserse man. Het is hallucinant, niet te geloven, excentriek. Om er een schep bovenop te doen, wordt er een psychotische schrijfstijl gebruikt. Dialogen worden tientallen pagina's lang gerekt omdat de personages steeds afwijken, ze hebben constant bizarre gedachten, ze komen in bizarre situaties terecht en dit alles wordt overgoten met een kleurrijke taal.
Het is een avontuurlijk boek, misschien wat te avontuurlijk. Ik heb het gevoel dat de schrijver zich wat verliest in het gebruiken van uitgebreide vocabulaire en het afwijken van de rode draad. Het boek is losgeslagen, waardoor sommige delen niet zo prettig zijn om te lezen. Te lang uitgesponnen en mystieke delen worden afgewisseld met sterke stukken die dichter bij de realiteit staan. Er wordt trouwens ook stevig wat gescheld en gevloekt in het boek. Vrouwen, joden, penissen en vagina's zien af in dit boek. Tot het vervelende toe. Als je voor de honderste keer 'spleetje' leest, heb je het wel gehad.
Ik vind het wel een schrijver met potentieel. Het boek is echter uitgebracht in 2020, en sindsdien heeft hij geen boeken meer uitgebracht, dus ik vrees er een beetje voor.
Het Archief - Thomas Heerma Van Voss (****)
Een boek waarvan ik twijfel of het al dan niet autobiografisch is. Een man belandt, deels dankzij het vroegere werk van zijn vader, op de redactie van een literatuurblad. Daar gaat het, zoals ik vermoed, zoals het gaat op literatuurbladredactie's in de realiteit: de leescijfers kelderen, de hoofdredacteur houdt krampachtig aan zijn zitje vast want hij heeft niks anders in het leven en niemand weet waarvoor het blad precies moet staan. Het eerste deel van het boek gaat over het reilen en zeilen van de redactie, inclusief hun momenten van hoop en wanhoop.
Het tweede deel van het boek gaat over...iets anders. Ik wil niet te veel spoilen, je moet het zelf maar lezen
Ik heb 'Het Archief' met veel plezier gelezen. De schrijfstijl is licht humoristisch, serieus wanneer het moet en vlot. Ondanks dat het eerste deel achteraf gezien repetitief was, heb ik dit nooit ervaren tijdens het lezen zelf. Wat wel wriemelt na het lezen van het boek, is dat het uit 2 delen bestaat. Ik wil niet te veel uitweiden over het boek, want anders haal ik een deel van de fun weg, maar de 2 delen van het boek verschillen van elkaar zoals enkel dag en nacht van elkaar kunnen verschillen. Er zijn wel een aantal thema's die terugkomen, maar ik denk dat de 2 delen beter met elkaar verbonden konden worden.
Niettemin een aanrader.
Open Throat - Henry Hoke (***)
Open Throat past in het rijtje van 'Minderwaardig geachte wezen levert commentaar op de mensheid'-boeken. Een leeuw leeft aan de rand van de stad. Een leeuw ziet veel mensen. Een leeuw ziet mensen elkaar pijpen. Een leeuw ziet mensen elkaar slaan. Een leeuw trekt de stad in. Een leeuw schuilt in de kelder.
Etc.
Open Throat krijgt zeer positieve recensies op het wereldwijde web, voor mij een vraag waarom. De schrijfstijl is aangepast: het is een simple taal, op maat van dieren. Maar echt ingenieus is dit nu ook weer niet, eerder een vereiste. Het boek levert maatschappijkritiek, altijd nodig, maar het boek doet dit niet bepaald op een uitzonderlijk hoog niveau.
Leuk om eens op een zondagavond te lezen, maar geen must voor je verzameling. Niet slecht, niet heel goed.
In deze prachtige, grimmige wereld - Andrej Platonov (****)
Je bladert door het boek en je wordt verwelkomd door een wasem van goedkope sterke drank, de geur van kolen en een flinke portie armoede. USSR-tijd!
Platonov werd door de communisten beschuldigd van "dubbelzinnige teksten die doen vermoeden dat er kritiek wordt gegeven op de USSR". Pardon, dubbelzinnig? Enkel als de commissaris van het comité 'lezen voor het vaderland' er geel uitziet door de levercirrose, is dit dubbelzinnig. Het levert voor deze nuchtere heer directe kritiek op de staat. En dan is Platonov niet eens gewoon een anti-commie, aangezien het Tsaristische regime er ook van langs krijgt in één van zijn kortverhalen.
Een andere constante in zijn verhaal: gortdroge armoede. Geen verhalen over adel, rechters of prinsen, maar wel arbeiders, landlopers en verloren zonen. Het doet me verbazen hoe deze mensen levenslust konden vinden in zo'n kaal bestaan. Het doet me ook twijfelen over hoe de huidige maatschappij zal omgaan met een moeilijkere realiteit als er grootschalige armoede of oorlog zal komen in onze contreien.
The Sound of The Machine - Karl Bartos (***)
Een lijvige autobiografie over het leven van Karl Bartos, één van de originele leden van Kraftwerk. Nu ja, origineel: de drijvende krachten achter Kraftwerk waren Schneider en Hutter, die van Kraftwerk een pionier maakte dankzij hun neus voor zaken/koppigheid/afstandelijkheid (schrap maar wat past). Karl Bartos is er ook wel eerlijk in. Nergens doet hij uitschijnen dat hij een grote rol had in de gloriejaren van Kraftwerk.
Naast zijn periode bij Kraftwerk, beschrijft hij ook zijn jeugd en zijn leven na Kraftwerk. Is dat interessant? Op papier: ja (hehe op papier, het is dan ook een boek héééé). Bartos is klassiek geschoold, vertelt een aantal leuke anekdotes, geeft wat tech talk over de apparatuur die ze gebruikten, en vertelt over zijn moeilijkheden als professionele artiest na Kraftwerk. Het wordt echter allemaal zo saai beschreven. Soms is er een noodzakelijk vleugje humor, maar het leeuwendeel van het boek is, laten we het zo noemen, Wikipediaans. Een gortdroge beschrijving van zijn kamer. Een gortdroge beschrijving van albumhoezen. Droog dit, droog dat. Karl is een brave man geweest, dus veel rock 'n roll vind je niet in dit boek. Enkel aan te raden voor Kraftwerkfans, als die nog leven.
Steppenwolf - Herman Hesse (****)
Herman Hesse is gonna Herman Hesse. Voor degenen die hem nooit gelezen hebben: het verhaal wordt ondergedompeld in Oosterse mystiek.
Ik heb het boek vooral gelezen omdat dit vermeld was in 'Homo Sacer' van Giorgio Agamben. Daar wordt de steppewolf vergeleken met het dier uit de Aristotelische leer: iemand die buiten de maatschappij leeft omdat hij niet kan samenleven met de anderen. Laat dit nu exact zijn wat Harry Haller is, de man die we in dit boek volgen en al dan niet toevallig dezelfde initialen heeft als de schrijver van dit boek. Harry is journalist, anti-oorlog en soms ook gewoon anti-mensheid. Hij identificeert zich als een steppewolf, iemand die buiten de maatschappij staat en van daaruit de mens fileert (hé, heb ik niet onlangs zo'n boek gelezen?). Maar na een ontmoeting met een jong, schoon meisje, ondergaat Harry een existentiële crisis, en moet hij terug zoeken naar zichzelf. Hebben we dat niet vaker bij jonge meisjes?
Interessant boek, alleen was ik niet zo weg van het laatste gedeelte, waar het mystieke wel een zeer grote rol speelt.
Wat ons verplicht, deel I en II - Karl Verstrynge (****)
Ik heb enkel deel I en II gelezen, deel III is nog onderweg. 'Wat ons verplicht' is een kijk op existentiële ethiek. Elk deel focust op een woord van de titel. Deel I focust zich op 'ons' en houdt zich bezig met wat een mens nu precies is. Deel II gaat over 'Wat', en verdiept zich op de vragen en antwoorden die we ons in ons leven kunnen verwachten.
Ergens is dit een goede inleiding tot de existentiële filosofie (pas op, niet het existentialisme, dat is nog iets anders). Maar het blijft soms een moeilijke kluif waarvan je sommige stukken meermaals moet lezen. Sommige kernpunten herhaalt de auteur wel zelf tot in den treure, maar voor een aantal essentiële zaken ga je zelf moeten ploegen en wroeten. Maar kijk, dat maakt de voldoening groter. We kunnen niet zomaar alles netjes op een bord krijgen, toch? Dus voor mensen die een intro willen in het existentiële en filosofen die een rol speelden in de uitbouw ervan (Kierkegaard, Heidegger): lezen, en nu verdomme!
Nog even wat tips van de laatste weken delen:
Kairos, van Jenny Erpenbeck (verhaal van een 19 jarige vrouw en een veel oudere getrouwde man; zij krijgen een affaire/relatie tegen het eind van de DDR in Berlijn).
Rechter tussen twee vuren, van Ivan Klima (Over een rechter die als jong kind de holocaust meemaakte en later in communistisch Tsjechië rechter wordt. Kwam ik wat lastig in, hoorde datzelfde van collega's, maar na een paginaatje of 100 gaat het vlotter en uiteindelijk is het allemaal een prachtig geheel).
Kairos, van Jenny Erpenbeck (verhaal van een 19 jarige vrouw en een veel oudere getrouwde man; zij krijgen een affaire/relatie tegen het eind van de DDR in Berlijn).
Rechter tussen twee vuren, van Ivan Klima (Over een rechter die als jong kind de holocaust meemaakte en later in communistisch Tsjechië rechter wordt. Kwam ik wat lastig in, hoorde datzelfde van collega's, maar na een paginaatje of 100 gaat het vlotter en uiteindelijk is het allemaal een prachtig geheel).
Die eerste had ik op mijn lijstje gezet om te gaan lezen.
Ben nu bezig in de De zoon van de eeuw van Antonio Scuratti. Erg fascinerend, maar mijn leestempo ligt nu even laag dus het duurt al een tijdje...
Zeker de moeite waard. Kairos leest ook erg makkelijk weg, vond ik.
Ben nu net gestart met Oroppa van Safae el Khannoussi.
De zoon van de eeuw gaat over Mussolini he?
Ik kan deze ook aanraden, heb de drie boeken die tot nu toe zijn uitgekomen met veel plezier gelezen.
Heb de complete Sword of truth serrie gelezen van Terry Goodkind. Vind het persoonlijk geen aanrader om te lezen, maar na boek 6/12 was ik al zo ver in de serie dat ik het wel uit moest lezen van mezelf. Eigenlijk zijn voor mij enkel boek 1, 2 en 6 goede boeken, de rest vond ik vrij matig.
Nu weer begonnen aan de hele Harry Potter serie, heerlijke makkelijke boeken die ik leuk blijf vinden om te lezen (Is nu de 3e keer).
Ik kwam op Goodread o.b.v. de Harry Potter serie de James Potter boeken serie van G Norman Lippert tegen. Heeft iemand ervaring met deze serie? Het lijkt een beetje op een uit de hand gelopen fan-fiction..
Nu weer begonnen aan de hele Harry Potter serie, heerlijke makkelijke boeken die ik leuk blijf vinden om te lezen (Is nu de 3e keer).
Ik kwam op Goodread o.b.v. de Harry Potter serie de James Potter boeken serie van G Norman Lippert tegen. Heeft iemand ervaring met deze serie? Het lijkt een beetje op een uit de hand gelopen fan-fiction..
