Mooi stuk hoor!! Mij zal je daar zeker zien!! Persoonlijke favorieten zijn bij mij:
-A Gothic Romance
-The Forest Whispers my name
-Her Ghost in the Fog vooral door Doug Bradley
Band introducties Graspop Metal Meeting 2023
- Onderwerp starter RubenJS
- Startdatum
-A Gothic Romance
-The Forest Whispers my name
-Her Ghost in the Fog vooral door Doug Bradley
Fever 333
Een band die onstond door een ontmoeting van Jason met Travis Barker, die de drums deed op de albums en vroeger ook weleens gast performances deed en Feldmann. Feldmann hielp ook met de productie! (RHCP, Jane´s Addiction...) Hun eerste show was op de parking van Randy´s donuts. De 3´s in de naam staan voor de 3 waarden, waarop de band is gebaseerd: Community, Charity en Change. De muziek is meer dan muziek alleen. Het is ook een schreeuw tegen sociale ongelijkheid in alle vormen en maten. Daarnaast zetten ze hun woorden kracht bij door daadwerkelijk ook iets te doen. Ze organiseerden speciale events, die aan goede doelen bijdroegen, of gewoon als acties tegen onrecht golden.
Tot voor kort was dit een zeer snel groeiende band, die ik zelf 4× heb mogen aanschouwen. Op Pukkelpop 2018 stonden ze rond 11u ´s ochtends op het programma voor max 50 man te spelen. Ik was zowel onder de indruk van de muziek als van hun energie. Ondanks het vroege uur en de magere opkomst, zorgden ze voor een onvergetelijke show door mee in het publiek te komen om de beurt. Op Graspop 2019 gaven ze de show van het weekend met een uitzinnig publiek, getuige ook hun plaats in de lijst van beste Graspop-optredens aller tijde van StuBru. Ook op Rock Werchter sloopten ze de Barn met succes. Waarom ik ze zo goed vind naast de muziek, is de energie op het podium. Crowdsurfen, mee moshen, van links naar rechts over het podium rennen, overal opklimmen en dan vaak ook weer afspringen... Het publiek wordt daar ook volledig in meegenomen. Spijtig genoeg zijn gitarist Harrison en drummer Improta uit de band gestapt, waardoor ook ik benieuwd ben naar de toekomstige invulling van het project.
Dan het belangrijkste natuurlijk: de muziek.
Made An America
Dit album is het meest stevige werk van de band. De bekendste nummers hierop zijn de titelsong en Walking in my shoes: beiden zowel stevig als catchy.
Mijn persoonlijke favo´s naast die twee op dit album zijn We´re coming in, tevens hun eerste single als ik het goed heb en POV. Eigenlijk vind ik heel het album gewoon goed, maar die twee steken er nog net iets bovenuit, wegens het zelf kunnen meeschreeuwen.
Strength in Numb333rs
Hun tweede album en ook mijn favoriete album. Heb het zelf op plaat ook. Dit album is iets meer catchy wat te zien is aan Burn It met het zeer aanstekelijke refrein en One of Us met het meezingbare stukje voor het helemaal losbarst.
https://youtu.be/Ap6Wr-BO6sU
De uitschieters naar mijn smaak zijn de balad Am I here?, Inglewood/3 met sterke tekst en fijne afwisselingen en the innocent ook een meer catchy nummer. Ook hier geldt echter dat ik het hele album fijn vind.
https://youtu.be/Sv_KfkOXSMw
https://youtu.be/MeVfisA2jb0
https://youtu.be/uDUPK_Lz9eo
Wrong Generation
Deze EP vond ik iets minder, omdat veel nummers iets te veel richting rap gingen. Toch zijn Bite Back en de titelsong nog twee hoogtepunten op deze EP.
https://youtu.be/X8Nm3JIPr3w
https://youtu.be/FAfzmJ11Xfg
Fever 333 is een echte live band, dus zelfs al is de muziek wat minder voor u, raad ik het zeker aan om tussen het publiek te komen staan en weggeblazen te worden.
Live video:
https://youtu.be/zWk19bneeUc
Een band die onstond door een ontmoeting van Jason met Travis Barker, die de drums deed op de albums en vroeger ook weleens gast performances deed en Feldmann. Feldmann hielp ook met de productie! (RHCP, Jane´s Addiction...) Hun eerste show was op de parking van Randy´s donuts. De 3´s in de naam staan voor de 3 waarden, waarop de band is gebaseerd: Community, Charity en Change. De muziek is meer dan muziek alleen. Het is ook een schreeuw tegen sociale ongelijkheid in alle vormen en maten. Daarnaast zetten ze hun woorden kracht bij door daadwerkelijk ook iets te doen. Ze organiseerden speciale events, die aan goede doelen bijdroegen, of gewoon als acties tegen onrecht golden.
Tot voor kort was dit een zeer snel groeiende band, die ik zelf 4× heb mogen aanschouwen. Op Pukkelpop 2018 stonden ze rond 11u ´s ochtends op het programma voor max 50 man te spelen. Ik was zowel onder de indruk van de muziek als van hun energie. Ondanks het vroege uur en de magere opkomst, zorgden ze voor een onvergetelijke show door mee in het publiek te komen om de beurt. Op Graspop 2019 gaven ze de show van het weekend met een uitzinnig publiek, getuige ook hun plaats in de lijst van beste Graspop-optredens aller tijde van StuBru. Ook op Rock Werchter sloopten ze de Barn met succes. Waarom ik ze zo goed vind naast de muziek, is de energie op het podium. Crowdsurfen, mee moshen, van links naar rechts over het podium rennen, overal opklimmen en dan vaak ook weer afspringen... Het publiek wordt daar ook volledig in meegenomen. Spijtig genoeg zijn gitarist Harrison en drummer Improta uit de band gestapt, waardoor ook ik benieuwd ben naar de toekomstige invulling van het project.
Dan het belangrijkste natuurlijk: de muziek.
Made An America
Dit album is het meest stevige werk van de band. De bekendste nummers hierop zijn de titelsong en Walking in my shoes: beiden zowel stevig als catchy.
Strength in Numb333rs
Hun tweede album en ook mijn favoriete album. Heb het zelf op plaat ook. Dit album is iets meer catchy wat te zien is aan Burn It met het zeer aanstekelijke refrein en One of Us met het meezingbare stukje voor het helemaal losbarst.
De uitschieters naar mijn smaak zijn de balad Am I here?, Inglewood/3 met sterke tekst en fijne afwisselingen en the innocent ook een meer catchy nummer. Ook hier geldt echter dat ik het hele album fijn vind.
https://youtu.be/Sv_KfkOXSMw
https://youtu.be/MeVfisA2jb0
https://youtu.be/uDUPK_Lz9eo
Wrong Generation
Deze EP vond ik iets minder, omdat veel nummers iets te veel richting rap gingen. Toch zijn Bite Back en de titelsong nog twee hoogtepunten op deze EP.
https://youtu.be/X8Nm3JIPr3w
https://youtu.be/FAfzmJ11Xfg
Fever 333 is een echte live band, dus zelfs al is de muziek wat minder voor u, raad ik het zeker aan om tussen het publiek te komen staan en weggeblazen te worden.
Live video:
https://youtu.be/zWk19bneeUc
Bam Bam Bam Bam Bam.... GO!!
Je verzint het niet, net nu ik het stuk begin te schrijven, en ik nog even de band opzet ter inspiratie begint mijn hond in een dolle bui een solo moshpit.
De muziek doet iets met je, en dus niet alleen met mensen.
De echte kenners hebben het misschien al geraden toen ze de eerste zin lazen, deze intro gaat over een van de meest invloedrijke bands binnen de metal ooit. Grondleggers van de Göthenburg sound/melodic death metal, én metalcore:
At the Gates
De band is in 1990 opgericht door oud leden van de death- en black metal band Grotesque. Na een veelbelovend EP en twee albums brengt de band in 1994 Terminal Spirit Disease uit, het doorbraak album.
Pas een jaar later weten ze al te bevestigen, met een van de belangrijkste albums in de geschiedenis van de metal:
Slaughter of the Soul
Waar de vorige albums nog een duidelijke death metal smaak hadden, maakte de band hier de overstap naar iets nieuws. Melodic death metal (melodeath/Göthenburg metal)!
Ze waren hun tijd ver vooruit, het zou nog jaren duren voordat bands in Amerika zoals Killswitch Engage en As I Lay Dying de muziek verder doen evolueren richting Metalcore.
Hoewel het album in 1995 goed werd ontvangen, zorgde de band voor een schok in de metalwereld door in 1996 ermee op te houden. Een deel van de band ging verder in The Haunted, de zanger kon aan de slag bij verschillende kleinere bands en de drummer sloot zich aan bij Cradle of Filth (lees ook de introductie van Cradle of Filth op de pagina hiervoor!!)
Jaren later begon het toch weer te kriebelen, nadat er in 2001 nog een terugblikkend album uit kwam: Suicidal Final Art besloot de band in 2007 weer te gaan touren, in 2008 zou de band verschillende festivals en concerten spelen, waaronder Graspop, Wacken en Hellfest. Fans van de band konden hun hart ophalen, toch nog de kans de legendarische band live te zien!
At War with Reality
In 2014 was het tijd voor nieuw werk, de Zweden brachten een album met een sound zoals vanouds uit!
Ze lieten zien het kunstje nog niet vergeten te zijn, het album staat weer vol met heerlijke riffs en doet je willen headbangen vanaf het eerste volwaardige nummer: Death and the Labyrinth
Live
Live klinken ze nog altijd strak, vergis je niet. Hoewel de legacy van At the Gates groot is, is dit GEEN legacy band. Ze gaan er nog altijd vol voor, en ook het nieuwe werk is nog zeer sterk.
Ik heb ze vorig jaar live mogen zien in 013, Tilburg samen met In Flames (en in het voorpramma Orbit Culture). De band leverde, het publiek minder. Gezien dat meer aan het publiek lag, kan ik jullie zeker aanraden te gaan kijken donderdag waarschijnlijk halverwege/ iets later op de dag in de Marquee.
Voor de liefhebbers van melodeath is het een must. Ook liefhebbers van metalcore zou ik ze met alle liefde aanraden, al is het maar om de heren te kunnen bedanken. Zonder At The Gates was er geen Avenged Sevenfold, Killswitch Engage, As I Lay Dying of Bring Me The Horizon.
Favoriete nummers
- Slaughter of the Soul
- Blinded By Fear
- Cold
- Death And the Labyrinth
- At War with Reality
- To Drink from the Night itself
- Spectre of Extinction
- Suicide Nation
Minder bekende parels
- Garden of Cyrus (lijkt wel een Opeth cover)
- Daggers of Black Haze
- The Circular Ruins
Tldr;
Een van de meest invloedrijke bands in de metal.
Zien als je van melodic death metal, death metal en/of metalcore houdt!
Donderdag waarschijnlijk in de Marquee halverwege de dag/iets later op de middag.
Je verzint het niet, net nu ik het stuk begin te schrijven, en ik nog even de band opzet ter inspiratie begint mijn hond in een dolle bui een solo moshpit.
De muziek doet iets met je, en dus niet alleen met mensen.
De echte kenners hebben het misschien al geraden toen ze de eerste zin lazen, deze intro gaat over een van de meest invloedrijke bands binnen de metal ooit. Grondleggers van de Göthenburg sound/melodic death metal, én metalcore:
At the Gates
De band is in 1990 opgericht door oud leden van de death- en black metal band Grotesque. Na een veelbelovend EP en twee albums brengt de band in 1994 Terminal Spirit Disease uit, het doorbraak album.
Pas een jaar later weten ze al te bevestigen, met een van de belangrijkste albums in de geschiedenis van de metal:
Slaughter of the Soul
Waar de vorige albums nog een duidelijke death metal smaak hadden, maakte de band hier de overstap naar iets nieuws. Melodic death metal (melodeath/Göthenburg metal)!
Ze waren hun tijd ver vooruit, het zou nog jaren duren voordat bands in Amerika zoals Killswitch Engage en As I Lay Dying de muziek verder doen evolueren richting Metalcore.
Hoewel het album in 1995 goed werd ontvangen, zorgde de band voor een schok in de metalwereld door in 1996 ermee op te houden. Een deel van de band ging verder in The Haunted, de zanger kon aan de slag bij verschillende kleinere bands en de drummer sloot zich aan bij Cradle of Filth (lees ook de introductie van Cradle of Filth op de pagina hiervoor!!)
Jaren later begon het toch weer te kriebelen, nadat er in 2001 nog een terugblikkend album uit kwam: Suicidal Final Art besloot de band in 2007 weer te gaan touren, in 2008 zou de band verschillende festivals en concerten spelen, waaronder Graspop, Wacken en Hellfest. Fans van de band konden hun hart ophalen, toch nog de kans de legendarische band live te zien!
At War with Reality
In 2014 was het tijd voor nieuw werk, de Zweden brachten een album met een sound zoals vanouds uit!
Ze lieten zien het kunstje nog niet vergeten te zijn, het album staat weer vol met heerlijke riffs en doet je willen headbangen vanaf het eerste volwaardige nummer: Death and the Labyrinth
Live
Live klinken ze nog altijd strak, vergis je niet. Hoewel de legacy van At the Gates groot is, is dit GEEN legacy band. Ze gaan er nog altijd vol voor, en ook het nieuwe werk is nog zeer sterk.
Ik heb ze vorig jaar live mogen zien in 013, Tilburg samen met In Flames (en in het voorpramma Orbit Culture). De band leverde, het publiek minder. Gezien dat meer aan het publiek lag, kan ik jullie zeker aanraden te gaan kijken donderdag waarschijnlijk halverwege/ iets later op de dag in de Marquee.
Voor de liefhebbers van melodeath is het een must. Ook liefhebbers van metalcore zou ik ze met alle liefde aanraden, al is het maar om de heren te kunnen bedanken. Zonder At The Gates was er geen Avenged Sevenfold, Killswitch Engage, As I Lay Dying of Bring Me The Horizon.
Favoriete nummers
- Slaughter of the Soul
- Blinded By Fear
- Cold
- Death And the Labyrinth
- At War with Reality
- To Drink from the Night itself
- Spectre of Extinction
- Suicide Nation
Minder bekende parels
- Garden of Cyrus (lijkt wel een Opeth cover)
- Daggers of Black Haze
- The Circular Ruins
Tldr;
Een van de meest invloedrijke bands in de metal.
Zien als je van melodic death metal, death metal en/of metalcore houdt!
Donderdag waarschijnlijk in de Marquee halverwege de dag/iets later op de middag.
Laatst bewerkt:
T was ook wel een tijd erg rustigWe zijn on fire vandaag met de introducties!
@theblackmadness dank voor je intro van Fever 333! Stond niet op m'n lijstje, maar nu toch wel benieuwd hoe het gaat zijn. Zeker als ze het live zo goed doen!
misschien niet onbelangrijk maar sinds kort is fever 333 terug met 1 , gitarist en drummer zijn uit het project gestapt die live toch heel veel energie met zich mee brachten, blijft afwachten wie hier in de plaats komt
Ik beklaag het me nog steeds dat ik ze in 2019 gemist heb, was blijkbaar een enorm goeie showT was ook wel een tijd erg rustig
@theblackmadness dank voor je intro van Fever 333! Stond niet op m'n lijstje, maar nu toch wel benieuwd hoe het gaat zijn. Zeker als ze het live zo goed doen!
Mooi stukje @rubenJS !Bam Bam Bam Bam Bam.... GO!!
Je verzint het niet, net nu ik het stuk begin te schrijven, en ik nog even de band opzet ter inspiratie begint mijn hond in een dolle bui een solo moshpit.
De muziek doet iets met je, en dus niet alleen met mensen.
De echte kenners hebben het misschien al geraden toen ze de eerste zin lazen, deze intro gaat over een van de meest invloedrijke bands binnen de metal ooit. Grondleggers van de Göthenburg sound/melodic death metal, én metalcore:
At the Gates
De band is in 1990 opgericht door oud leden van de death- en black metal band Grotesque. Na een veelbelovend EP en twee albums brengt de band in 1994 Terminal Spirit Disease uit, het doorbraak album.
Pas een jaar later weten ze al te bevestigen, met een van de belangrijkste albums in de geschiedenis van de metal:
Slaughter of the Soul
Waar de vorige albums nog een duidelijke death metal smaak hadden, maakte de band hier de overstap naar iets nieuws. Melodic death metal (melodeath/Göthenburg metal)!
Ze waren hun tijd ver vooruit, het zou nog jaren duren voordat bands in Amerika zoals Killswitch Engage en As I Lay Dying de muziek verder doen evolueren richting Metalcore.
Hoewel het album in 1995 goed werd ontvangen, zorgde de band voor een schok in de metalwereld door in 1996 ermee op te houden. Een deel van de band ging verder in The Haunted, de zanger kon aan de slag bij verschillende kleinere bands en de drummer sloot zich aan bij Cradle of Filth (lees ook de introductie van Cradle of Filth op de pagina hiervoor!!)
Jaren later begon het toch weer te kriebelen, nadat er in 2001 nog een terugblikkend album uit kwam: Suicidal Final Art besloot de band in 2007 weer te gaan touren, in 2008 zou de band verschillende festivals en concerten spelen, waaronder Graspop, Wacken en Hellfest. Fans van de band konden hun hart ophalen, toch nog de kans de legendarische band live te zien!
At War with Reality
In 2014 was het tijd voor nieuw werk, de Zweden brachten een album met een sound zoals vanouds uit!
Ze lieten zien het kunstje nog niet vergeten te zijn, het album staat weer vol met heerlijke riffs en doet je willen headbangen vanaf het eerste volwaardige nummer: Death and the Labyrinth
Live
Live klinken ze nog altijd strak, vergis je niet. Hoewel de legacy van At the Gates groot is, is dit GEEN legacy band. Ze gaan er nog altijd vol voor, en ook het nieuwe werk is nog zeer sterk.
Ik heb ze vorig jaar live mogen zien in 013, Tilburg samen met In Flames (en in het voorpramma Orbit Culture). De band leverde, het publiek minder. Gezien dat meer aan het publiek lag, kan ik jullie zeker aanraden te gaan kijken donderdag waarschijnlijk halverwege/ iets later op de dag in de Marquee.
Voor de liefhebbers van melodeath is het een must. Ook liefhebbers van metalcore zou ik ze met alle liefde aanraden, al is het maar om de heren te kunnen bedanken. Zonder At The Gates was er geen Avenged Sevenfold, Killswitch Engage, As I Lay Dying of Bring Me The Horizon.
Favoriete nummers
- Slaughter of the Soul
- Blinded By Fear
- Cold
- Death And the Labyrinth
- At War with Reality
- To Drink from the Night itself
- Spectre of Extinction
- Suicide Nation
Minder bekende parels
- Garden of Cyrus (lijkt wel een Opeth cover)
- Daggers of Black Haze
- The Circular Ruins
Tldr;
Een van de meest invloedrijke bands in de metal.
Zien als je van melodic death metal, death metal en/of metalcore houdt!
Donderdag waarschijnlijk in de Marquee halverwege de dag/iets later op de middag.
Ben je ook bekend met de eerste drie platen? Ze spelen er live zelden wat van (laatste tour niets), dus ik begrijp dat het niet van veel toegevoegde waarde is om erover te schrijven, maar daar staat ook sterk materiaal op voor liefhebbers van Zweedse death metal. Met name de 1e en de 3e plaat zijn de moeite waard om te checken.
De productie laat te wensen over op de 1e, maar ik hou eigenlijk wel van die amateuristische jaren '90 producties in death metal van labels zoals Peaceville en Candlelight, het zit boordevol sfeer en energie. Je hoort dus nog niet de typische Göthenburg sound en de zanger zet zijn stem ook iets anders in, maar je hoort daar voor mij op melodic death gebied al hoe ver zij hun tijd vooruit waren. Ik kan 'Kingdom Gone' aanraden, maar als je dat niet bevalt zou ik de plaat links laten liggen.
Op de 3e plaat (wat eigenlijk een EP is maar goed) hoor je al veel meer de sound die geperfectioneerd is op Slaughter of the Soul. Als je al het latere werk vet vindt, mag je deze niet aan je voorbij laten gaan. 'The Swarm', 'Terminal Spirit Disease' en 'Forever Blind' zijn fantastisch, edit: 'The Beautiful Wound' ook (die riff vanaf 02:05 nondeju), merk dat ik nu zo'n beetje alles ga opnoemen maar dat zegt genoeg.
Laatst bewerkt:
Zeker! Forever blind en terminal spirit disease zijn echt geweldig. Gezien ze het inderdaad live niet spelen me gefocust op het werk erna. Probeer bewust niet meer hele boekwerken zoals m’n intro over Gojira te schrijven
The Ghost Inside
Introductie
The Ghost Inside is een van mijn favoriete bands, maar wel eentje die ik helaas nog nooit live zag. In juni is het eindelijk zo ver, en bij deze zal ik jullie proberen te overtuigen om deze energieke metalcore-band ook een kans te geven binnenkort.
Het is de tweede passage in Dessel, nadat ze exact 10 jaar geleden, in 2013, op Graspop stonden in Marquee II. Hun laatste optreden in ons land dateert al van 2015 (Groezrock), tevens het jaar waarin de band slachtoffer werd van een gruwelijk ongeval met hun tourbus (later meer hierover)
Huidige bezetting:
- Jonathan Vigil
- Zach Johnson
- Andrew Tkaczyk
- Chris Davis
- Jim Riley
Early years
De band uit LA startte in 2004 onder de naam ‘A dying dream’. Onder die naam brachten ze hun 1e EP uit, genoemd “Now or never”. In 2007 werd er beslist om verder te gaan als The Ghost inside, en namen ze de EP opnieuw op, samen met enkele nieuwe nummers als hun 1e volledig album. “Fury and the fallen ones”https://www.youtube.com/watch?v=1YXSdZkp0ZE
https://www.youtube.com/watch?v=eJce1V3dsdw
De band brengt melodic hardcore / metalcore, zonder al te veel clean parts (al is dat tegenwoordig wel wat meer aanwezig) die er stevig in beukt. Ze ontwikkelden door de vele jaren heen een eigen sound, die zeer herkenbaar is op de laatste 3 albums.
In 2010 releaseten ze het album “Returners”. In de nasleep van het touren werd drummer KC Stockbridge vervangen door huidige drummer Andrew Tkaczyk. In 2012 tekenden ze bij hun huidige label, Epitaph Records.
https://www.youtube.com/watch?v=FAn4gyUAI6Q
https://www.youtube.com/watch?v=FcPr4mzZUy0
Doorbraak
De echte doorbraak kwam er in 2012, ze brachten hun 3e album uit (1e onder Epitaph), “Get what you give”, wat tevens ook een van mijn favoriete albums is. Engine 45 is een fantastisch nummer, en ook de rest van de cd is eigenlijk gewoon steengoed.
https://www.youtube.com/watch?v=AC6G2ZmkamE
In de aanloop naar “Dear Youth” (ze speelden 201 shows op een jaar voorgaand aan de opnames) begon het vele touren wat zijn tol te eisen binnen de band en kwamen er intern heel wat strubbelingen boven. Op een bepaald punt konden niet alle bandleden meer door dezelfde deur, en tot op deze dag beweert de band nog steeds dat dit geen leuke periode was en dat je het in sommige songs van dear youth ook kan horen.
Dear Youth is nochtans opnieuw een heel sterk album.
Tijdens de tour om het album te promoten vertrekt Aaron Brooks, de gitarist en voornaamste songwriter de band, aansluitend op de strubbelingen en interne problemen. Chris Davis, voormalig gitarist van Texas in July werd zijn vervanger. Uiteindelijk werden de meeste plooien gladgestreken en werd er volop verder getourd.
Ongeval met tourbus
19 november 2015 werd TGI slachtoffer van een hevige buscrash tijdens het touren. Na een optreden in Texas was de band op weg naar de volgende locatie met hun tourbus. Op de bus waren de volledige band (5 mensen), 5 medewerkers en de chauffeur aanwezig.
In de buurt van El Paso kreeg hun bus een klapband en knalde op een tractor trailer in de tegengestelde rijrichting. Op dat moment lag iedereen achteraan te slapen.
De klap was enorm. Een groot deel van de bus was vernield, en het stuk waarin de bandleden lagen te slapen achteraan had een zodanige impact dat alle bed-units losgerukt werden en over en naast elkaar vlogen.
De chauffeur van de bus, alsook de chauffeur van het andere voertuig die betrokken was bij de crash waren op slag dood.
Meerdere bandleden en crew waren in kritieke toestand en zwaargewond. Enkelen konden uit de bus kruipen, maar de meeste zaten gekneld of hadden zodanige letsels aan hun benen waardoor kruipen / bewegen geen optie meer was. Open beenbreuken, verschoven rugwervels, zware hersenschuddingen, gebroken ribben, … Alles wat je maar kan bedenken.
Als je een beter inzicht wil op deze gebeurtenissen raad ik de podcast ‘Defiance - 1,333 days’ aan. Deze is opgesplitst in 4 delen, en vooral deel 2 gaat over het ongeval, in het 3e deel de nasleep er van en welke revalidatie er bij te pas kwam. Ik link ze hier even allemaal.
- The Grind - https://open.spotify.com/episode/0SXpssN4JX655JzGjwJ7Ij?si=86b4dbb681c54170
- The Crash - https://open.spotify.com/episode/6PIseWR4yYb4F45OEHj568?si=c3c0ad572ec44773
- The Recovery - https://open.spotify.com/episode/5Hk6DPHEdQ9FeKtcfhadu9?si=5b9d3670279b4247
- The Comeback - https://open.spotify.com/episode/214hW4T7rlO8ahnMlJnO4x?si=c82ef8c07bfb4551
Zanger Jonathan Vigil lag een maand in coma, Drummer Andrew Tkaczyk verloor een been en heel wat mobiliteit in zijn hand. Ook de rest van de band heeft blijvende schade overgehouden aan de gevolgen van het ongeval.
Op dit punt leek het bijna een zekerheid dat dit het einde was van de band. Ook de bandleden zelf verwachtten op geen enkel moment meer om ooit nog op een podium te staan.
Comeback
In 2018, na 3 jaar revalidatie werd er op twitter een post geplaatst door de band dat ze samen zaten om te repeteren, wat op heel wat gejuich onthaald werd.
Begin 2019 kwam dan de bevestiging dat ze aan het werken waren aan nieuwe muziek, en werd er een comeback-show aangekondigd in ‘The Shrine’ in LA
Tickets voor deze show waren in 2 minuten uitverkocht. Er werd beslist om de show naar buiten op de parking te verhuizen, maar ook de extra tickets die hierdoor vrij kwamen waren binnen de 5 minuten weg. Mensen van over heel de wereld kochten tickets omdat de kans wel bestond dat dit de laatste show ooit zou zijn van The Ghost Inside.
Deze werd ondertussen ook uitgebracht op cd en vinyl in 2021
In 2020 werd de single “aftermath” uitgebracht, als voorloper op het nieuwe album - die de naam “The Ghost Inside” zou gaan dragen. Uiteraard gaat het grootste deel van dit album over de gebeurtenissen van de afgelopen jaren.
https://www.youtube.com/watch?v=4CdFBfKMAU4
De dag nadat het album gereleased werd, kwam TGI met het nieuws dat gitarist Jim Riley niet langer deel uitmaakte van de band. Riley zou in 2015 een racistische opmerking gemaakt hebben, en ook al heeft niemand van de band zelf hem effectief die woorden horen zeggen, en had hij zich hiervoor ook al meermaals geëxcuseerd, werd er toch beslist om niet meer met hem verder te gaan.
Enkele maanden later werd Riley terug bij de band gehaald. De band vond dat ze te snel gehandeld hadden en dat de beslissing om niet met Riley verder te gaan verkeerd was.
Deze band heeft al zo veel meegemaakt samen dat het überhaupt een wonder is dat ze tot op deze dag nog bestaan
In 2022 keerden ze voor het eerst terug naar Europa, maar werd België niet aangedaan. Ik ben oprecht hyped om ze eindelijk live te zien, en kijk zeer hard uit naar hun optreden op Graspop. Hopelijk krijgen ze een mooie spot en zetten ze een waanzinnige performance neer.
Laatst bewerkt:
Owwww, kippevel na dit stuk. Ga me zeker even verdiepen in deze band. Busongeval bracht gelijk herinneringen naar boven van een ander metalbandjeThe Ghost Inside
Introductie
The Ghost Inside is een van mijn favoriete bands, maar wel eentje die ik helaas nog nooit live zag. In juni is het eindelijk zo ver, en bij deze zal ik jullie proberen te overtuigen om deze energieke metalcore-band ook een kans te geven binnenkort.
Het is de tweede passage in Dessel, nadat ze exact 10 jaar geleden, in 2013, op Graspop stonden in Marquee II. Hun laatste optreden in ons land dateert al van 2015 (Groezrock), tevens het jaar waarin de band slachtoffer werd van een gruwelijk ongeval met hun tourbus (later meer hierover)
Huidige bezetting:
- Jonathan Vigil
- Zach Johnson
- Andrew Tkaczyk
- Chris Davis
- Jim Riley
Early years
De band uit LA startte in 2004 onder de naam ‘A dying dream’. Onder die naam brachten ze hun 1e EP uit, genoemd “Now or never”. In 2007 werd er beslist om verder te gaan als The Ghost inside, en namen ze de EP opnieuw op, samen met enkele nieuwe nummers als hun 1e volledig album. “Fury and the fallen ones”
https://www.youtube.com/watch?v=1YXSdZkp0ZE
https://www.youtube.com/watch?v=eJce1V3dsdw
De band brengt melodic hardcore / metalcore, zonder al te veel clean parts (al is dat tegenwoordig wel wat meer aanwezig) die er stevig in beukt. Ze ontwikkelden door de vele jaren heen een eigen sound, die zeer herkenbaar is op de laatste 3 albums.
In 2010 releaseten ze het album “Returners”. In de nasleep van het touren werd drummer KC Stockbridge vervangen door huidige drummer Andrew Tkaczyk. In 2012 tekenden ze bij hun huidige label, Epitaph Records.
https://www.youtube.com/watch?v=FAn4gyUAI6Q
https://www.youtube.com/watch?v=FcPr4mzZUy0
Doorbraak
De echte doorbraak kwam er in 2012, ze brachten hun 3e album uit (1e onder Epitaph), “Get what you give”, wat tevens ook een van mijn favoriete albums is. Engine 45 is een fantastisch nummer, en ook de rest van de cd is eigenlijk gewoon steengoed.
https://www.youtube.com/watch?v=AC6G2ZmkamE
In de aanloop naar “Dear Youth” (ze speelden 201 shows op een jaar voorgaand aan de opnames) begon het vele touren wat zijn tol te eisen binnen de band en kwamen er intern heel wat strubbelingen boven. Op een bepaald punt konden niet alle bandleden meer door dezelfde deur, en tot op deze dag beweert de band nog steeds dat dit geen leuke periode was en dat je het in sommige songs van dear youth ook kan horen.
Dear Youth is nochtans opnieuw een heel sterk album.
Tijdens de tour om het album te promoten vertrekt Aaron Brooks, de gitarist en voornaamste songwriter de band, aansluitend op de strubbelingen en interne problemen. Chris Davis, voormalig gitarist van Texas in July werd zijn vervanger. Uiteindelijk werden de meeste plooien gladgestreken en werd er volop verder getourd.
Ongeval met tourbus
19 november 2015 werd TGI slachtoffer van een hevige buscrash tijdens het touren. Na een optreden in Texas was de band op weg naar de volgende locatie met hun tourbus. Op de bus waren de volledige band (5 mensen), 5 medewerkers en de chauffeur aanwezig.
In de buurt van El Paso kreeg hun bus een klapband en knalde op een tractor trailer in de tegengestelde rijrichting. Op dat moment lag iedereen achteraan te slapen.
De klap was enorm. Een groot deel van de bus was vernield, en het stuk waarin de bandleden lagen te slapen achteraan had een zodanige impact dat alle bed-units losgerukt werden en over en naast elkaar vlogen.
De chauffeur van de bus, alsook de chauffeur van het andere voertuig die betrokken was bij de crash waren op slag dood.
Meerdere bandleden en crew waren in kritieke toestand en zwaargewond. Enkelen konden uit de bus kruipen, maar de meeste zaten gekneld of hadden zodanige letsels aan hun benen waardoor kruipen / bewegen geen optie meer was. Open beenbreuken, verschoven rugwervels, zware hersenschuddingen, gebroken ribben, … Alles wat je maar kan bedenken.
Als je een beter inzicht wil op deze gebeurtenissen raad ik de podcast ‘Defiance - 1,333 days’ aan. Deze is opgesplitst in 4 delen, en vooral deel 2 gaat over het ongeval, in het 3e deel de nasleep er van en welke revalidatie er bij te pas kwam. Ik link ze hier even allemaal.
- The Grind - https://open.spotify.com/episode/0SXpssN4JX655JzGjwJ7Ij?si=86b4dbb681c54170
- The Crash - https://open.spotify.com/episode/6PIseWR4yYb4F45OEHj568?si=c3c0ad572ec44773
- The Recovery - https://open.spotify.com/episode/5Hk6DPHEdQ9FeKtcfhadu9?si=5b9d3670279b4247
- The Comeback - https://open.spotify.com/episode/214hW4T7rlO8ahnMlJnO4x?si=c82ef8c07bfb4551
Zanger Jonathan Vigil lag een maand in coma, Drummer Andrew Tkaczyk verloor een been en heel wat mobiliteit in zijn hand. Ook de rest van de band heeft blijvende schade overgehouden aan de gevolgen van het ongeval.
Op dit punt leek het bijna een zekerheid dat dit het einde was van de band. Ook de bandleden zelf verwachtten op geen enkel moment meer om ooit nog op een podium te staan.
Comeback
In 2018, na 3 jaar revalidatie werd er op twitter een post geplaatst door de band dat ze samen zaten om te repeteren, wat op heel wat gejuich onthaald werd.
Begin 2019 kwam dan de bevestiging dat ze aan het werken waren aan nieuwe muziek, en werd er een comeback-show aangekondigd in ‘The Shrine’ in LA
Tickets voor deze show waren in 2 minuten uitverkocht. Er werd beslist om de show naar buiten op de parking te verhuizen, maar ook de extra tickets die hierdoor vrij kwamen waren binnen de 5 minuten weg. Mensen van over heel de wereld kochten tickets omdat de kans wel bestond dat dit de laatste show ooit zou zijn van The Ghost Inside.
Deze werd ondertussen ook uitgebracht op cd en vinyl in 2021
In 2020 werd de single “aftermath” uitgebracht, als voorloper op het nieuwe album - die de naam “The Ghost Inside” zou gaan dragen. Uiteraard gaat het grootste deel van dit album over de gebeurtenissen van de afgelopen jaren.
https://www.youtube.com/watch?v=4CdFBfKMAU4
De dag nadat het album gereleased werd, kwam TGI met het nieuws dat gitarist Jim Riley niet langer deel uitmaakte van de band. Riley zou in 2015 een racistische opmerking gemaakt hebben, en ook al heeft niemand van de band zelf hem effectief die woorden horen zeggen, en had hij zich hiervoor ook al meermaals geëxcuseerd, werd er toch beslist om niet meer met hem verder te gaan.
Enkele maanden later werd Riley terug bij de band gehaald. De band vond dat ze te snel gehandeld hadden en dat de beslissing om niet met Riley verder te gaan verkeerd was.
Deze band heeft al zo veel meegemaakt samen dat het überhaupt een wonder is dat ze tot op deze dag nog bestaan
In 2022 keerden ze voor het eerst terug naar Europa, maar werd België niet aangedaan. Ik ben oprecht hyped om ze eindelijk live te zien, en kijk zeer hard uit naar hun optreden op Graspop. Hopelijk krijgen ze een mooie spot en zetten ze een waanzinnige performance neer.
. Heftig om te lezen. Maar ook top dat ze na zo'n tragedie toch terug weten te knokken. Is voor een niet metalcore liefhebber alleen al om het verhaal een reden om mij er toch in te gaan verdiepen. Compliment voor het verhaal
Metallica?Owwww, kippevel na dit stuk. Ga me zeker even verdiepen in deze band. Busongeval bracht gelijk herinneringen naar boven van een ander metalbandje
SLEEP TOKEN INTRO
Als een duivel uit een doosje.
Zo kan je de plotse opkomst van Sleep Token de laatste tijd het best omschrijven. Ze verbergen hun identiteit achter maskers en zwarte body paint. Niemand weet dus wie ze zijn, maar hun muziek slaat aan en de zanger heeft wellicht één van de meest dragende stemmen in de metal scene. Een van de meest raadselachtige en tegelijk spannendste acts van het moment.
Wat wel vaststaat: De band werd opgericht in 2016 en hun ontstaan staat bol van overlevering. Het verhaal wil dat frontman Vessel in een droom bezocht werd door een oude godheid, ‘Sleep’. Die beloofde hem glorie en grootsheid als hij hem zou volgen. Elk nummer van de band zou daarom een ‘Token’ (offer) zijn die gewijd is aan de godheid ‘Sleep’.
Ook hun sound is niet zo straightforward. Ze krijgen het label progressive metal opgeplakt maar er zijn ook duidelijke invloeden van genres die niet meteen aan rock of metal gelinkt worden. Elementen uit de pop, R&B en elektronische muziek zorgen voor een sound die niet alleen zwaar is, maar ook toegankelijk. In het nummer Chokehold, dit jaar uitgebracht, komt die mix van stijlen mooi tot uiting:
In Granite en Aqua Regia komen de R&B invloeden dan weer veel prominenter naar boven:
De toegankelijk sound verklaart wellicht ook hun succes van de afgelopen maanden. Zelf was ik ook niet van bij de eerste noot overtuigd. Hoe meer ik luister, hoe beter ik hun nummers vind. Geef het dus niet op na de eerste keer!
Album 1: Sundowning
Zoals het de band betaamt, zit dit album vol contrasten. Enerzijds heb je de harde en duistere songs als Gods en The Offering. Anderzijds heb je een zachtere kant zoals het gevoelige Levitate of de eerder romantische ballades Drag Me Under en Take Aim. Hier komen ook de vocals van Vessel sterk tot uiting. Toch is het album één mooi geheel waar de zwaardere gitaarriffs even belangrijk lijken te zijn als de pop passages of het gebruik van synths. Ze doen in dat opzicht soms wat denken aan Deftones, maar dan anders
Het staat buiten kijf dat er heel goed nagedacht is over dit album.
Album 2: This Place Will Become Your Tomb
Dit album zal bij velen gemengde gevoelens opwekken. Atlantic, de opener van het album, zet de toon met een delicate intro op de piano. In het tweede deel van deze track komen ook de typische gitaarlijnen en drums zich mengen en krijgen we een heel herkenbare Sleep Token sound. Het album is in het algemeen wat softer, zoals bij Fall For Me, een acapella oefening die meer neigt naar mainstream popmuziek. Ook Distraction en The Love You Want vallen onder deze categorie. De highlights voor de Graspoppers zijn ongetwijfeld Alkaline en Hypnosis, waar we wel heel duidelijk progressive metal in kunnen herkennen.
Album 3: Take Me Back to Eden
Een volwaardig 3e album is er nog niet maar in 2023 zijn er wel al 5 nummers binnen gesijpeld, waaronder Chokehold (zie hierboven). Het volledige album wordt verwacht op 19 mei, mooi op tijd voor Graspop! The Summoning is de absolute topper van de 5 die we al kennen. De geheel eigen Sleep Token sound wordt hier toch weer sterk onderstreept. En het staat ongetwijfeld ook op hun Graspop playlist.
Hoe zijn ze live? Geen idee, ik heb ze zelf ook nog niet gezien. Uit wat ik al vernomen heb, zijn ze ook live heel berekend. Strakke sets, weinig gezwets tussendoor en een goede balans tussen hard gaan en rustigere momenten opzoeken. Ga je op zaterdag naar Sleep Token kijken, spreek dan niet van een optreden. De band zelf noemt het liever een “ritueel”. Het publiek is ook eerder een "congregatie" dan een menigte. Tot dan!
Voor wie ze nog niet kent:
Als een duivel uit een doosje.
Zo kan je de plotse opkomst van Sleep Token de laatste tijd het best omschrijven. Ze verbergen hun identiteit achter maskers en zwarte body paint. Niemand weet dus wie ze zijn, maar hun muziek slaat aan en de zanger heeft wellicht één van de meest dragende stemmen in de metal scene. Een van de meest raadselachtige en tegelijk spannendste acts van het moment.
Wat wel vaststaat: De band werd opgericht in 2016 en hun ontstaan staat bol van overlevering. Het verhaal wil dat frontman Vessel in een droom bezocht werd door een oude godheid, ‘Sleep’. Die beloofde hem glorie en grootsheid als hij hem zou volgen. Elk nummer van de band zou daarom een ‘Token’ (offer) zijn die gewijd is aan de godheid ‘Sleep’.
Ook hun sound is niet zo straightforward. Ze krijgen het label progressive metal opgeplakt maar er zijn ook duidelijke invloeden van genres die niet meteen aan rock of metal gelinkt worden. Elementen uit de pop, R&B en elektronische muziek zorgen voor een sound die niet alleen zwaar is, maar ook toegankelijk. In het nummer Chokehold, dit jaar uitgebracht, komt die mix van stijlen mooi tot uiting:
In Granite en Aqua Regia komen de R&B invloeden dan weer veel prominenter naar boven:
De toegankelijk sound verklaart wellicht ook hun succes van de afgelopen maanden. Zelf was ik ook niet van bij de eerste noot overtuigd. Hoe meer ik luister, hoe beter ik hun nummers vind. Geef het dus niet op na de eerste keer!
Album 1: Sundowning
Zoals het de band betaamt, zit dit album vol contrasten. Enerzijds heb je de harde en duistere songs als Gods en The Offering. Anderzijds heb je een zachtere kant zoals het gevoelige Levitate of de eerder romantische ballades Drag Me Under en Take Aim. Hier komen ook de vocals van Vessel sterk tot uiting. Toch is het album één mooi geheel waar de zwaardere gitaarriffs even belangrijk lijken te zijn als de pop passages of het gebruik van synths. Ze doen in dat opzicht soms wat denken aan Deftones, maar dan anders
Het staat buiten kijf dat er heel goed nagedacht is over dit album. Album 2: This Place Will Become Your Tomb
Dit album zal bij velen gemengde gevoelens opwekken. Atlantic, de opener van het album, zet de toon met een delicate intro op de piano. In het tweede deel van deze track komen ook de typische gitaarlijnen en drums zich mengen en krijgen we een heel herkenbare Sleep Token sound. Het album is in het algemeen wat softer, zoals bij Fall For Me, een acapella oefening die meer neigt naar mainstream popmuziek. Ook Distraction en The Love You Want vallen onder deze categorie. De highlights voor de Graspoppers zijn ongetwijfeld Alkaline en Hypnosis, waar we wel heel duidelijk progressive metal in kunnen herkennen.
Album 3: Take Me Back to Eden
Een volwaardig 3e album is er nog niet maar in 2023 zijn er wel al 5 nummers binnen gesijpeld, waaronder Chokehold (zie hierboven). Het volledige album wordt verwacht op 19 mei, mooi op tijd voor Graspop! The Summoning is de absolute topper van de 5 die we al kennen. De geheel eigen Sleep Token sound wordt hier toch weer sterk onderstreept. En het staat ongetwijfeld ook op hun Graspop playlist.
Hoe zijn ze live? Geen idee, ik heb ze zelf ook nog niet gezien. Uit wat ik al vernomen heb, zijn ze ook live heel berekend. Strakke sets, weinig gezwets tussendoor en een goede balans tussen hard gaan en rustigere momenten opzoeken. Ga je op zaterdag naar Sleep Token kijken, spreek dan niet van een optreden. De band zelf noemt het liever een “ritueel”. Het publiek is ook eerder een "congregatie" dan een menigte. Tot dan!
Voor wie ze nog niet kent:
- Sundowning
- Levitate
- Alkaline
- Hypnosis
- The Summoning
- Chokehold
- Granite
Hier wil ik nog aan toevoegen dat onze grote vriend Will Ramos van Lorna Shore twee Sleep Token nummers gecoverd heeft! Als je dacht dat Will alleen maar beestengeluiden kon maken, dan heb je het goed fout. Enne, hoe vet.. Dat twee totaal verschillende bands op zo'n manier samenkomen?
allen daarheen!The Ghost Inside
Introductie
The Ghost Inside is een van mijn favoriete bands, maar wel eentje die ik helaas nog nooit live zag. In juni is het eindelijk zo ver, en bij deze zal ik jullie proberen te overtuigen om deze energieke metalcore-band ook een kans te geven binnenkort.
Het is de tweede passage in Dessel, nadat ze exact 10 jaar geleden, in 2013, op Graspop stonden in Marquee II. Hun laatste optreden in ons land dateert al van 2015 (Groezrock), tevens het jaar waarin de band slachtoffer werd van een gruwelijk ongeval met hun tourbus (later meer hierover)
Huidige bezetting:
- Jonathan Vigil
- Zach Johnson
- Andrew Tkaczyk
- Chris Davis
- Jim Riley
Early years
De band uit LA startte in 2004 onder de naam ‘A dying dream’. Onder die naam brachten ze hun 1e EP uit, genoemd “Now or never”. In 2007 werd er beslist om verder te gaan als The Ghost inside, en namen ze de EP opnieuw op, samen met enkele nieuwe nummers als hun 1e volledig album. “Fury and the fallen ones”
https://www.youtube.com/watch?v=1YXSdZkp0ZE
https://www.youtube.com/watch?v=eJce1V3dsdw
De band brengt melodic hardcore / metalcore, zonder al te veel clean parts (al is dat tegenwoordig wel wat meer aanwezig) die er stevig in beukt. Ze ontwikkelden door de vele jaren heen een eigen sound, die zeer herkenbaar is op de laatste 3 albums.
In 2010 releaseten ze het album “Returners”. In de nasleep van het touren werd drummer KC Stockbridge vervangen door huidige drummer Andrew Tkaczyk. In 2012 tekenden ze bij hun huidige label, Epitaph Records.
https://www.youtube.com/watch?v=FAn4gyUAI6Q
https://www.youtube.com/watch?v=FcPr4mzZUy0
Doorbraak
De echte doorbraak kwam er in 2012, ze brachten hun 3e album uit (1e onder Epitaph), “Get what you give”, wat tevens ook een van mijn favoriete albums is. Engine 45 is een fantastisch nummer, en ook de rest van de cd is eigenlijk gewoon steengoed.
https://www.youtube.com/watch?v=AC6G2ZmkamE
In de aanloop naar “Dear Youth” (ze speelden 201 shows op een jaar voorgaand aan de opnames) begon het vele touren wat zijn tol te eisen binnen de band en kwamen er intern heel wat strubbelingen boven. Op een bepaald punt konden niet alle bandleden meer door dezelfde deur, en tot op deze dag beweert de band nog steeds dat dit geen leuke periode was en dat je het in sommige songs van dear youth ook kan horen.
Dear Youth is nochtans opnieuw een heel sterk album.
Tijdens de tour om het album te promoten vertrekt Aaron Brooks, de gitarist en voornaamste songwriter de band, aansluitend op de strubbelingen en interne problemen. Chris Davis, voormalig gitarist van Texas in July werd zijn vervanger. Uiteindelijk werden de meeste plooien gladgestreken en werd er volop verder getourd.
Ongeval met tourbus
19 november 2015 werd TGI slachtoffer van een hevige buscrash tijdens het touren. Na een optreden in Texas was de band op weg naar de volgende locatie met hun tourbus. Op de bus waren de volledige band (5 mensen), 5 medewerkers en de chauffeur aanwezig.
In de buurt van El Paso kreeg hun bus een klapband en knalde op een tractor trailer in de tegengestelde rijrichting. Op dat moment lag iedereen achteraan te slapen.
De klap was enorm. Een groot deel van de bus was vernield, en het stuk waarin de bandleden lagen te slapen achteraan had een zodanige impact dat alle bed-units losgerukt werden en over en naast elkaar vlogen.
De chauffeur van de bus, alsook de chauffeur van het andere voertuig die betrokken was bij de crash waren op slag dood.
Meerdere bandleden en crew waren in kritieke toestand en zwaargewond. Enkelen konden uit de bus kruipen, maar de meeste zaten gekneld of hadden zodanige letsels aan hun benen waardoor kruipen / bewegen geen optie meer was. Open beenbreuken, verschoven rugwervels, zware hersenschuddingen, gebroken ribben, … Alles wat je maar kan bedenken.
Als je een beter inzicht wil op deze gebeurtenissen raad ik de podcast ‘Defiance - 1,333 days’ aan. Deze is opgesplitst in 4 delen, en vooral deel 2 gaat over het ongeval, in het 3e deel de nasleep er van en welke revalidatie er bij te pas kwam. Ik link ze hier even allemaal.
- The Grind - https://open.spotify.com/episode/0SXpssN4JX655JzGjwJ7Ij?si=86b4dbb681c54170
- The Crash - https://open.spotify.com/episode/6PIseWR4yYb4F45OEHj568?si=c3c0ad572ec44773
- The Recovery - https://open.spotify.com/episode/5Hk6DPHEdQ9FeKtcfhadu9?si=5b9d3670279b4247
- The Comeback - https://open.spotify.com/episode/214hW4T7rlO8ahnMlJnO4x?si=c82ef8c07bfb4551
Zanger Jonathan Vigil lag een maand in coma, Drummer Andrew Tkaczyk verloor een been en heel wat mobiliteit in zijn hand. Ook de rest van de band heeft blijvende schade overgehouden aan de gevolgen van het ongeval.
Op dit punt leek het bijna een zekerheid dat dit het einde was van de band. Ook de bandleden zelf verwachtten op geen enkel moment meer om ooit nog op een podium te staan.
Comeback
In 2018, na 3 jaar revalidatie werd er op twitter een post geplaatst door de band dat ze samen zaten om te repeteren, wat op heel wat gejuich onthaald werd.
Begin 2019 kwam dan de bevestiging dat ze aan het werken waren aan nieuwe muziek, en werd er een comeback-show aangekondigd in ‘The Shrine’ in LA
Tickets voor deze show waren in 2 minuten uitverkocht. Er werd beslist om de show naar buiten op de parking te verhuizen, maar ook de extra tickets die hierdoor vrij kwamen waren binnen de 5 minuten weg. Mensen van over heel de wereld kochten tickets omdat de kans wel bestond dat dit de laatste show ooit zou zijn van The Ghost Inside.
Deze werd ondertussen ook uitgebracht op cd en vinyl in 2021
In 2020 werd de single “aftermath” uitgebracht, als voorloper op het nieuwe album - die de naam “The Ghost Inside” zou gaan dragen. Uiteraard gaat het grootste deel van dit album over de gebeurtenissen van de afgelopen jaren.
https://www.youtube.com/watch?v=4CdFBfKMAU4
De dag nadat het album gereleased werd, kwam TGI met het nieuws dat gitarist Jim Riley niet langer deel uitmaakte van de band. Riley zou in 2015 een racistische opmerking gemaakt hebben, en ook al heeft niemand van de band zelf hem effectief die woorden horen zeggen, en had hij zich hiervoor ook al meermaals geëxcuseerd, werd er toch beslist om niet meer met hem verder te gaan.
Enkele maanden later werd Riley terug bij de band gehaald. De band vond dat ze te snel gehandeld hadden en dat de beslissing om niet met Riley verder te gaan verkeerd was.
Deze band heeft al zo veel meegemaakt samen dat het überhaupt een wonder is dat ze tot op deze dag nog bestaan
In 2022 keerden ze voor het eerst terug naar Europa, maar werd België niet aangedaan. Ik ben oprecht hyped om ze eindelijk live te zien, en kijk zeer hard uit naar hun optreden op Graspop. Hopelijk krijgen ze een mooie spot en zetten ze een waanzinnige performance neer.
In
Ik ga deze band zeker niet missen.
Mooi stuk, dankjewel voor het schrijven!The Ghost Inside
Introductie
The Ghost Inside is een van mijn favoriete bands, maar wel eentje die ik helaas nog nooit live zag. In juni is het eindelijk zo ver, en bij deze zal ik jullie proberen te overtuigen om deze energieke metalcore-band ook een kans te geven binnenkort.
Het is de tweede passage in Dessel, nadat ze exact 10 jaar geleden, in 2013, op Graspop stonden in Marquee II. Hun laatste optreden in ons land dateert al van 2015 (Groezrock), tevens het jaar waarin de band slachtoffer werd van een gruwelijk ongeval met hun tourbus (later meer hierover)
Huidige bezetting:
- Jonathan Vigil
- Zach Johnson
- Andrew Tkaczyk
- Chris Davis
- Jim Riley
Early years
De band uit LA startte in 2004 onder de naam ‘A dying dream’. Onder die naam brachten ze hun 1e EP uit, genoemd “Now or never”. In 2007 werd er beslist om verder te gaan als The Ghost inside, en namen ze de EP opnieuw op, samen met enkele nieuwe nummers als hun 1e volledig album. “Fury and the fallen ones”
https://www.youtube.com/watch?v=1YXSdZkp0ZE
https://www.youtube.com/watch?v=eJce1V3dsdw
De band brengt melodic hardcore / metalcore, zonder al te veel clean parts (al is dat tegenwoordig wel wat meer aanwezig) die er stevig in beukt. Ze ontwikkelden door de vele jaren heen een eigen sound, die zeer herkenbaar is op de laatste 3 albums.
In 2010 releaseten ze het album “Returners”. In de nasleep van het touren werd drummer KC Stockbridge vervangen door huidige drummer Andrew Tkaczyk. In 2012 tekenden ze bij hun huidige label, Epitaph Records.
https://www.youtube.com/watch?v=FAn4gyUAI6Q
https://www.youtube.com/watch?v=FcPr4mzZUy0
Doorbraak
De echte doorbraak kwam er in 2012, ze brachten hun 3e album uit (1e onder Epitaph), “Get what you give”, wat tevens ook een van mijn favoriete albums is. Engine 45 is een fantastisch nummer, en ook de rest van de cd is eigenlijk gewoon steengoed.
https://www.youtube.com/watch?v=AC6G2ZmkamE
In de aanloop naar “Dear Youth” (ze speelden 201 shows op een jaar voorgaand aan de opnames) begon het vele touren wat zijn tol te eisen binnen de band en kwamen er intern heel wat strubbelingen boven. Op een bepaald punt konden niet alle bandleden meer door dezelfde deur, en tot op deze dag beweert de band nog steeds dat dit geen leuke periode was en dat je het in sommige songs van dear youth ook kan horen.
Dear Youth is nochtans opnieuw een heel sterk album.
Tijdens de tour om het album te promoten vertrekt Aaron Brooks, de gitarist en voornaamste songwriter de band, aansluitend op de strubbelingen en interne problemen. Chris Davis, voormalig gitarist van Texas in July werd zijn vervanger. Uiteindelijk werden de meeste plooien gladgestreken en werd er volop verder getourd.
Ongeval met tourbus
19 november 2015 werd TGI slachtoffer van een hevige buscrash tijdens het touren. Na een optreden in Texas was de band op weg naar de volgende locatie met hun tourbus. Op de bus waren de volledige band (5 mensen), 5 medewerkers en de chauffeur aanwezig.
In de buurt van El Paso kreeg hun bus een klapband en knalde op een tractor trailer in de tegengestelde rijrichting. Op dat moment lag iedereen achteraan te slapen.
De klap was enorm. Een groot deel van de bus was vernield, en het stuk waarin de bandleden lagen te slapen achteraan had een zodanige impact dat alle bed-units losgerukt werden en over en naast elkaar vlogen.
De chauffeur van de bus, alsook de chauffeur van het andere voertuig die betrokken was bij de crash waren op slag dood.
Meerdere bandleden en crew waren in kritieke toestand en zwaargewond. Enkelen konden uit de bus kruipen, maar de meeste zaten gekneld of hadden zodanige letsels aan hun benen waardoor kruipen / bewegen geen optie meer was. Open beenbreuken, verschoven rugwervels, zware hersenschuddingen, gebroken ribben, … Alles wat je maar kan bedenken.
Als je een beter inzicht wil op deze gebeurtenissen raad ik de podcast ‘Defiance - 1,333 days’ aan. Deze is opgesplitst in 4 delen, en vooral deel 2 gaat over het ongeval, in het 3e deel de nasleep er van en welke revalidatie er bij te pas kwam. Ik link ze hier even allemaal.
- The Grind - https://open.spotify.com/episode/0SXpssN4JX655JzGjwJ7Ij?si=86b4dbb681c54170
- The Crash - https://open.spotify.com/episode/6PIseWR4yYb4F45OEHj568?si=c3c0ad572ec44773
- The Recovery - https://open.spotify.com/episode/5Hk6DPHEdQ9FeKtcfhadu9?si=5b9d3670279b4247
- The Comeback - https://open.spotify.com/episode/214hW4T7rlO8ahnMlJnO4x?si=c82ef8c07bfb4551
Zanger Jonathan Vigil lag een maand in coma, Drummer Andrew Tkaczyk verloor een been en heel wat mobiliteit in zijn hand. Ook de rest van de band heeft blijvende schade overgehouden aan de gevolgen van het ongeval.
Op dit punt leek het bijna een zekerheid dat dit het einde was van de band. Ook de bandleden zelf verwachtten op geen enkel moment meer om ooit nog op een podium te staan.
Comeback
In 2018, na 3 jaar revalidatie werd er op twitter een post geplaatst door de band dat ze samen zaten om te repeteren, wat op heel wat gejuich onthaald werd.
Begin 2019 kwam dan de bevestiging dat ze aan het werken waren aan nieuwe muziek, en werd er een comeback-show aangekondigd in ‘The Shrine’ in LA
Tickets voor deze show waren in 2 minuten uitverkocht. Er werd beslist om de show naar buiten op de parking te verhuizen, maar ook de extra tickets die hierdoor vrij kwamen waren binnen de 5 minuten weg. Mensen van over heel de wereld kochten tickets omdat de kans wel bestond dat dit de laatste show ooit zou zijn van The Ghost Inside.
Deze werd ondertussen ook uitgebracht op cd en vinyl in 2021
In 2020 werd de single “aftermath” uitgebracht, als voorloper op het nieuwe album - die de naam “The Ghost Inside” zou gaan dragen. Uiteraard gaat het grootste deel van dit album over de gebeurtenissen van de afgelopen jaren.
https://www.youtube.com/watch?v=4CdFBfKMAU4
De dag nadat het album gereleased werd, kwam TGI met het nieuws dat gitarist Jim Riley niet langer deel uitmaakte van de band. Riley zou in 2015 een racistische opmerking gemaakt hebben, en ook al heeft niemand van de band zelf hem effectief die woorden horen zeggen, en had hij zich hiervoor ook al meermaals geëxcuseerd, werd er toch beslist om niet meer met hem verder te gaan.
Enkele maanden later werd Riley terug bij de band gehaald. De band vond dat ze te snel gehandeld hadden en dat de beslissing om niet met Riley verder te gaan verkeerd was.
Deze band heeft al zo veel meegemaakt samen dat het überhaupt een wonder is dat ze tot op deze dag nog bestaan
In 2022 keerden ze voor het eerst terug naar Europa, maar werd België niet aangedaan. Ik ben oprecht hyped om ze eindelijk live te zien, en kijk zeer hard uit naar hun optreden op Graspop. Hopelijk krijgen ze een mooie spot en zetten ze een waanzinnige performance neer.
Ik ga deze band zeker niet missen.
