Hm vind ik niet per se. Muziek als kunstvorm hoort als je het mij vraagt puur naar zichzelf te verwijzen, niet naar iets externs, juist omdat het zich moet vernieuwen. Misschien doordat proza/poëzie vermengd is geraakt met muziek met het gebruik van tekst dat het wel aanleiding is tot uiting met betrekking tot politiek en maatschappij, maar muziek blijft aan vorm verbonden en naar mijn mening ook daarop leunen.
Hmm, hier ben ik het totaal niet mee eens. Ik denk dat je bijna alle muziek niet los kan zien van zijn context of de cultuur waar het toebehoord. Genres als hiphop, punk of jazz bestaan juist om zich ergens tegen af te zetten, de muzikale vorm volgt daarop. Oftewel veel muziek heeft zijn bestaansrecht juist uit iets externs. Vanochtend stond er een interview met de rapper Appa op de correspondent, en dat is wel een mooi voorbeeld van de cultuurgebondenheid en de maatschappijkritiek die ten grondslag ligt aan hiphop.
De rapper kwam steeds meer op de achtergrond te staan, de activist steeds meer op de voorgrond. 'Muziek is voor mij nooit een doel geweest, maar een middel,' zegt hij in de vrijwel lege poolhal. 'Ik wilde de mensen dichter bij elkaar brengen en ze iets bijbrengen over jongeren in mijn positie, jongeren die permanent worden geconfronteerd met discriminatie op de arbeidsmarkt en het pad van armoede volgen. In kranten en op televisie heeft men het wel steeds over Marokkanen, maar wordt toch vooral gesproken in stereotyperingen en clichés, en altijd vanaf de andere kant. Ik wilde het verhaal vanaf de straat vertellen.' https://decorrespondent.nl/4258/Rapper-Appa-Er-is-een-beeld-van-me-ontstaan-als-jodenhater-en-ik-heb-dat-niet-meer-kunnen-veranderen/1074300723760-a0f67d2a
Dan is er echter ook nog de keerzijde. Jesse Hughes bijvoorbeeld doet in feite precies hetzelfde maar dan de andere kant op, door politieke statements te maken met betrekking tot wapenbezit en als ik me niet vergis ook asielbeleid. Grote artiesten hebben dus bijna evenveel invloed als politici, en kunnen die invloed gebruiken zonder dat ze ook maar enige voorkennis hoeven te hebben. Ik weet niet per se of ik dat een goed verschijnsel vind.
Maar politici hebben net zo vaak geen achtergrondkennis over datgene waar ze over spreken/overzien het hele verhaal (voornamelijk bij populistische partijen). Probleem daarbij is wel dat politici niet compleet belangeloos zijn, terwijl artiesten dat in principe wel zijn. En vanwege die belangeloosheid denk ik dat artiesten zich eerder uit idealistische overwegingen uiten dan politici, en dat lijkt me alleen maar wenselijk. Tegelijkertijd is het recht om je politiek te kunnen uiten een fundament van democratie, dus eigenlijk trek je hier democratie in twijfel (wat ik op zich niet slecht vind).
Jesse Hughes is denk ik wel een uitzondering, die zich in dit geval te erg laat leiden door wat hij heeft meegemaakt.