Gang Of Youths
Zo! Een
Australisch bandje, die zijn ook vrij zeldzaam denk ik maar bij deze. De vrij rock-y uitziende front-man,
David Le'aupepe, maakt samen met z'n groepje eigenlijk vrij rustige
indie(rock). Het vrij grappige aan deze band is dat ze mekaar hebben ontmoet tijdens een kerkviering en dat terwijl elk lid eigenlijk een totaal andere afkomst en achtergrond heeft.
In 2013 begonnen ze te werken aan hun debuut album,
The Positions, dat z'n release kende in april 2015. In Australië kende de band meteen al vrij snel succes. Voor de ARIA's (de MIA's van Australië) werden ze
5x genomineerd in dat jaar. Ondertussen wisselden ze van drummer en werkte zanger Le'aupepe verder aan het album. Aangezien hij de enige tekstschrijver was in de band, gaan de dingen waarover hij schrijft voornamelijk over dingen die hij heeft meegemaakt/meemaakt.
Hun debuut gaat over de relatie die de frontman had/heeft? met z'n vriendin en over haar terminale ziekte. De teksten in het album zijn duidelijk en vrij negatief als je weet waarover het album gaat bv in
Poison Drum of
Restraint & Release maar behouden vaak toch een soort van uplifiting sound ofso? Ze hebben ook iets psychedelisch wat ik wel kan accepteren, maar veel Australische bandjes schijnen wel zo'n kantje te hebben haha. Hun grootste hit van dat album,
Magnolia, geraakte tot #21 in de Triple J top 100 van dat jaar. Zeg maar een top 100 van de beste nummers van dat jaar.
In
2016 kwam er vervolgens een EP,
Let Me Be Clear met voornamelijk B-sides en nummers die The Positions niet hebben gehaald en een cover als bonus track van
Joni Mitchell's Both Sides. De EP begint vrij rustig en eigenlijk valt het nu pas op hoe de stem van Le'aupepe trekt op die van
Nathaniel Rateliff (Geen idee of anderen dit ook gaan denken, maar ik hoor gewoon ergens een overeenkomst tussen beide.) maar gaat dan over in een soort van punk-ish nummer.
Strange Diseases werd net voor de release van de EP gereleased en is ook weer zo'n leuk indierock nummer. Voor de rest bevat de EP vrij rustige nummers onder vrij leuke instrumentatie (blazers, piano en ik hoorde zelfs een viool?).
Still Unbeaten Life vond ik ook een vrij leuk nummer eerlijk gezegd.
Ten slotte nog hun meest recente werk, een album waar ik vorig jaar niet aan toe ben gekomen eigenlijk, maar denk wel dat ze op m'n lijstje stonden. Hun tweede plaat,
Go Farther In Lightness. In tegenstelling tot hun debuut en EP is dit echt een vrij dik album, ca
75" lang en heb ik altijd toch wat moeite mee voor ik aan zoiets begin. Voor ik aan het album begin toch even vermelden dat de groep vorig jaar weer genomineerd was voor een aantal ARIA's (8!) en nu wonnen ze wél. Ze wonnen er maar liefst 4, waaronder
Album van het Jaar en Groep van het Jaar (
gewonnen voor Nick Cave en King Gizz)! Daarnaast eventjes kijken naar de Triple J top 100 waar ze met maar liefst
3 nummers in de top 10 van het album instonden!
Het eerste nummer, Fear and Trembling, begint vrij stevig en heeft echt een lekker tempootje. Zoals ik eerder al had vermeld heeft de band echt
oog voor detail in de instrumentatie, een mooi voorbeeld vind ik ook wel Keep Me In The Open voor dit. Daarop volgend komt L'Imaginaire, een soort interlude voor Do Not Let Your Spirit Wane, waar een aantal
strijkers de hoofdrol krijgen en het nummer prachtig inleiden vind ik. En eigenlijk trekken ze die redelijk klassieke stijl tot over het gehele album, vrij speciaal en een totale stijlbreuk met wat ze daarvoor deden maar daarom niet minder mooi en leuk om naar te luisteren!
Let Me Easy is het eerste nummer terug, sinds Keep Me In The Open, dat een beetje lijkt terug te grijpen naar die indie(rock) sound van het eerste album maar nog steeds begeleid met strijkers. Wel nog steeds die zeer indrukwekkende instrumentatie en klankkleuren, die #2 in de Triple J top 100 hebben ze met dit nummer niet gestolen. Heerlijk nummertje dit. Daarna volgen nog een aantal prachtige nummers met die klassieke ondertonen vooral
The Deepest Sighs, the Frankest Shadows en Our Time is Short vond ik zeer mooi. Qua sound kom ik eigenlijk op niet echt iets direct dat ook maar een beetje als hen klinkt bij dit tweede album van hen. Af en toe krijg ik wel een soort van
The War On Drugs-gevoel maar de stem van de zanger klinkt dan weer totaal anders.
Zeer prettige ontdekking vandaag met Gang of Youths, zet ze maar in
tentje dan verdrinken ze op die grote Mainstage met hun prachtige indie(rock) muziek. Eindelijk is een band die ook wat meer om het lijf al heeft dan maar 1 albumpje te hebben uitgebracht (ook al betekent dit echt gigantisch veel luisterwerk haha). Je merkt duidelijk het verschil tussen het debuut en dat EPtje en hun sophomore. Met twee albums en een EP is er veel muziek voor een bandje dat waarschijnlijk vroeg op de dag gaat optreden maar ik vind 't wel de moeite om hun gehele discografie is op te zetten eigenlijk.
[video]https://www.youtube.com/watch?v=NXlAKOasa2s[/video]
[video]https://www.youtube.com/watch?v=tZVl29c9mwM[/video]
. Ook 1ntje waar ik zeker naar uitkijk, een uurtje Barn in de vroege middag, lekker om mee op gang te komen die eerste dag.
