Vandaag begonnen met de show van Jack White, en om gelijk met de deur in huis te vallen: ik had er meer van verwacht. Over de setlist en de band heb ik weinig negatiefs kunnen opmerken, maar de lange pauzes en doelloze jamsessies tussen de nummers door en het haantjesgedrag van Whie zijn gewoon strontvervelend. We weten natuurlijk allemaal dat White een bijzondere en unieke muzikant is, maar juist dan zou je zoiets niet verwachten. Muzikaal zit alles echter zeer goed in elkaar. De band is erg goed op elkaar ingespeeld en bestaat uit een stel fantastische muzikanten. Zeker de violiste, die ook de backing vocals doet, zorgt voor een meerwaarde tijdens dit optreden. De setlist bestaat voor een groot deel uit nummers van The White Stripes en The Raconteurs, Icky Thump, Steady As She Goes, Ball and Biscuit en uiteraard Seven Nation Army worden allemaal gespeeld, aangevuld met solomateriaal van Lazaretto en Blunderbuss. Mede daardoor zakt de show nergens in, en blijft White, ondanks zijn domme praatjes en de drang om het baasje uit te hangen, wel de volledige set boeien.
Voor de vette sound van Royal Blood is enkel een basgitaar en een drumstel nodig. De Engelsen kwamen afgelopen jaar met hun onwijs gehypte debuutalbum, en spelen nu op alle grote festivals. Coachella mag dan natuurlijk ook niet ontbreken. Geen haantjesgedrag en doelloze jamsessies ij deze heren, gewoon spelen! In de 40 minuten die ze kregen spelen ze acht nummers van hun album waaronder Little Monster, Figure It Out, Out of the Black en Ten Tonne Skeleton. Deze nummers zorgen voor de meeste respons bij het publiek en vormen de hoogtepunten uit de set. Het publiek mosht en springt er lekker op los, en de Engelsen hebben er plezier in. Sterke show!
FKA twigs is nog zo’n naam die in 2014 een gehyped debuutalbum uitbracht, wat compleet terecht was natuurlijk. De minimalistische beats en intrumentalisatie zorgen voor een erg bijzondere sound. Live is dit ook een geval apart, dat is alleen al te zien aan de indeling van het podium en de bijzondere kledingdracht van de zangeres. Juist doordat haar muziek zo minimalistisch is, zie ik graag een bijzondere lichtshow of iets wat de muziek tot een hoger punt brengt. The XX zijn daar bijvoorbeeld geniaal in, hun gave lichtshow op Pukkelpop zorgde ervoor dat de donkere muziek veel beter binnenkwam. Bij FKA twigs valt dat tegen, en ik had moeite om mijn gedachten erbij te houden. Vocaal is ze een sterke zangeres, maar aan de podiumpresentatie moet toch echt wat gebeuren voordat ik naar een show zal gaan. Jammer, want LP1 is één van de betere albums van 2014. Two Weeks blijft natuurlijk een knaller van een nummer, en dat was dan ook het hoogtepunt in een show die mij toch lichtelijk tegenviel.
En dan is het tijd voor Bad Religion! Deze punkiconen zijn een all-time favoriet van mij, en ik heb de mannen al een paar keer live mogen aanschouwen. Op Coachella mochten de mannen na Clean Bandit het hoofdpodium bestijgen, en nou eindelijk eens een fatsoenlijke moshpit creëren bij het lamme hipsterpubliek. De eerste twee nummers zijn Spirit Shrine en Do What You Want, en worden op zijn Bad Religion’s foutloos en snel gespeeld. Toen hield de stream er helaas mee op, hopelijk kan ik dit optreden binnenkort nog eens terugkijken.
Parquet Courts was de band die ik daarna bekeken heb. Deze band wist me afgelopen jaar op Rock Werchter al over te halen om me eens beter in hun werk te verdiepen, en die show heeft ervoor gezorgd dat ik platen als Light Up Gold en Sunbathing Animal nog regelmatig opzet. Garagerock van de bovenste plank! Live staat Parquet Courts hun mannetje, bewijzen ze op Coachella nog maar eens. Er komen veel nummers langs van de laatste twee platen en de mannen geven een gedreven, maar toch ietwat saaie show weg. Zeker tegen het einde verlies ik mijn concentratie, dat heeft toch met een gebrek aan afwisseling te maken. Ze hebben genoeg sterke nummers gespeeld, maar omdat veel nummers op elkaar lijken is de show net iets te lang.