Bruce Springsteen

Super dagje gister!
Maar vind die prijzen van de consumpties echt niet meer normaal. €5,40 voor een biertje. Oke we weten alles wordt duurder maar er moet toch een grens liggen ergens!

kijken wat aankomend weekend de schade gaat worden. Maar wel zin in!!!
 
  • Leuk
Waarderingen: Martinez
Super dagje gister!
Maar vind die prijzen van de consumpties echt niet meer normaal. €5,40 voor een biertje. Oke we weten alles wordt duurder maar er moet toch een grens liggen ergens!

kijken wat aankomend weekend de schade gaat worden. Maar wel zin in!!!
ik kreeg al natte voeten toen ik de berichten hoorde/las van Muse op Malieveld, hier had MOJO de zelfde prijslijstjes

GELUKKIG had Mojo niet zeggenschap in het biermerk, dat er op Megaland verdomme een goed BRAND biertje getapt werd!
 
  • Leuk
Waarderingen: Martinez en D02
Lees hier heel veel klachten over geluid en Dutch Disease. Van beiden gelukkig geen last gehad in de GC. Het was een memorabele avond. De GC was klein vergeleken met andere shows. Wij stonden ongeveer op de helft in het midden en hadden super veel ruimte en uitstekend zicht. Verbazingwekkend hoe "leeg" het voelde daar. Vanaf de opkomst tot het laatste liedje ging iedereen uit zijn dak. Bij de rustige momenten kon je een speld horen vallen. Ook al was het de "standaard" night #1 setlist... Bruce had er zichtbaar plezier in. Die heeft de hele avond een smile op zijn gezicht gehad. Onze plekken, de heilige grond van Pinkpop, het weertje, ons groepje, een vrolijke Bruce. Dit alles samen maakt het voor mij misschien wel zijn beste show die ik heb gezien. Op naar TW Classic! Las op Greasy Lake dat die dag de sterfdatum van Clarence is... Mogen we hopen op Jungleland?
 

Bruce Springsteen in Landgraaf weer in topvorm, alleen ‘Hollandse ziekte’ smet op mooie avond​


LANDGRAAF - Na 2009 en 2012 was Bruce Springsteen zondagavond voor de derde keer in Landgraaf. The Boss blijkt op zijn 73ste nog niets aan energie te hebben ingeboet en trakteert Limburg op een ijzersterk en bij vlagen ook gevoelig optreden. Enige dissonant: het vele geklets, met name aan de zijkanten van de festivalweide.

Als stipt om half 8 drummer Max Weinberg op zijn drumstel tikt en zo het startsein geeft voor de openingsknaller No Surrender verdwijnt gelijk het chagrijn bij een groot deel van de zestigduizend fans. Chagrijn vanwege de hitte, de onduidelijke route naar de muntjesverkoop en vervolgens de ellenlange rijen om met die muntjes iets te drinken te kunnen kopen.
Maar geen artiest op aarde weet mineurstemming zo snel om te draaien als The Boss, en als die roept ‘Hello Limburg!’ dan is Landgraaf om en telt vanaf dat moment alleen zijn woord. Mannen van middelbare leeftijd lopen rond in een T-shirt met als opschrift ‘The only boss I listen to’ (de enige baas waar ik naar luister) en dat credo geldt voor velen. Alles wat Bruce zingt is het ware evangelie en hij brengt het als 73-jarige nog met dezelfde geestdrift als 39 jaar geleden toen No Surrender verscheen op het album Born in the USA.
Tekst gaat verder onder de foto.

Geen greatest hits act​

Als een trein dendert hij met zijn E Street Band het eerste half uur door met Ghosts, Prove it all night, Letter to you (dat zelfs op de grote schermen ietwat potsierlijk Nederlands wordt ondertiteld) The promised land, Out in the street en Candy’s Room. Springsteen laat Landgraaf pas weer wat op adem komen bij een opvallend lange versie van Kitty’s back waarin hij zich van zijn meest jazzy kant laat zien. Getuige de lange rijen die (weer) ontstaan bij de bars, niet ieders favoriet, maar het pleit wel voor Springsteen dat hij met zijn setlist nooit voor de makkelijke weg kiest. Die is iedere tour op grote delen anders omdat Springsteen weigert een soort ‘greatest hits’ act te worden. Dus laat hij deze tour krakers als I’m on fire, Hungry heart en zelfs The river doodleuk in de ijskast liggen, maar staat er wel een cover van The Commodores op de speellijst. En al vinden velen een soulnummer als Nightshift niet echt bij de rocker Springsteen passen, in deze zomerse setting past het juist wonderwel.
Tekst gaat verder onder de foto.

Na zijn val op het podium twee weken terug in de Amsterdam ArenA was er de angst dat Springsteen in Landgraaf zich wellicht zou inhouden, maar uit niets blijkt broosheid. Niet in zijn enthousiaste een/tweetjes met Little Steven (‘Come on Steve!’) en ook niet in zijn interactie met het publiek. Ondanks de verzengende hitte is hij net zo scherp als in 2009 en 2012 toen hij ook met zijn E Street Band in Landgraaf stond, toen nog als onderdeel van Pinkpop.
Waar hij in 2012 vooral tegen de toen wereldwijde economische crisis ageerde, blikt hij deze tour meer terug op zijn leven en vrienden die hem zijn ontvallen. In de aanloop naar het prachtige Last man standing vertelt Springsteen over zijn overleden vriend George Theiss, met wie hij ooit samen in zijn eerste band speelde en koppelt hij aan die herinnering de oproep op om toch vooral het leven te koesteren en iedere dag er alles uit te halen. Het is een boodschap die je vaker iemand hoort uitspreken en die zelfs wat cliché lijkt, maar Springsteen brengt hem met zoveel oprechtheid dat je er meteen in gelooft.


Hollandse ziekte​

Het is alleen jammer dat zijn boodschap lang niet iedereen op de festivalweide bereikt, en dat komt niet alleen door het geluid dat hoe verder je naar achteren staat (veel) minder wordt. Nee, het komt vooral door een ziekte die Nederland Muziekland al een tijdje teistert, en die buitenlanders zelfs ‘The Dutch Disease’ noemen (de Hollandse ziekte). Het virus steekt ook in Landgraaf hardnekkig de kop op: de neiging om een concert te zien als een soort van staande borrel waarbij je lekker bijpraat met vrienden en waarbij de artiest fungeert als achtergrond muziek.
De fans recht voor het podium zullen er geen last van hebben gehad, maar aan de zijkanten van het veld was het borrelpraat wat de klok sloeg. Terwijl The Boss spreekt over het verdriet om een verloren jeugdvriend, gaat het aan de zijkant bij een vriendengroep over de winst van FC Twente op Sparta en de onduidelijke gebruiksaanwijzing van een nieuw type airfryer. Als iemand die wél geïnteresseerd is in het verhaal van Springsteen vraagt of het wat zachter kan, krijgt die als antwoord: ‘Iedereen beleeft zo’n concert toch op zijn eigen manier?’ Dat je ‘met die eigen manier van beleven’ de belevenis van velen die wél voor de muziek komen vergalt, is iets wat er in deze tijd van doorgeschoten individualisme moeilijk ingaat. Waarom betaal je in hemelsnaam meer dan honderd euro voor een ticket, als je grootste doel van zo’n concert bijkletsen is? Ga dan gewoon naar de plaatselijke kroeg en bestel wat bittergarnituur, ben je veel goedkoper uit.
Tekst gaat verder onder de foto.

Twintigers​

Het geklets aan de zijkanten zorgt voor wat minder magie dan in 2009 en 2012 toen Springsteen Landgraaf ook aandeed. Toen was de hele festivalweide drie uur lang één met Bruce, nu komt die totale saamhorigheid pas in het laatste gedeelte als Springsteen zijn meezingers op het programma heeft staan. Met Badlands, Born to run, Dancing in the dark en met name Glory days wordt Megaland dan toch een grote dansende meute. Opvallend genoeg zijn het met name de twintigers die de teksten woord voor woord mee weten te brullen. Of het nu komt door hun ouders, of door de populariteit van Top 2000 het aantal jonge Springsteen-fans neemt alleen maar toe.
Het geeft aan dat de charme en de power van Springsteen ook een nieuwe generatie moeiteloos bereikt. Al bekruipt bij de afsluiter het gevoel dat deze derde keer voor Landgraaf ook weleens de laatste zou kunnen zijn. Wanneer Springsteen alleen op zijn gitaar en met gedoofde lichten I'll see you in my dreams zingt over het verlangen om overleden vrienden ooit weer terug te zien (‘For death is not the end’), dan klinkt dit toch een beetje als een afscheidssaluut. Het zou doodzonde zijn als de nieuwe generatie Springsteen-fans het voor zijn evangelie zouden moeten doen met louter Spotify. Hoe handig ook, die digitale muziekmachine kan nooit tippen aan de magie van het live luisteren naar het gesproken woord van deze geniale artiest.

 
‘Iedereen beleeft zo’n concert toch op zijn eigen manier?’
Jim Kelly Kick GIF by Warner Archive
 

Bruce Springsteen in Landgraaf weer in topvorm, alleen ‘Hollandse ziekte’ smet op mooie avond​


LANDGRAAF - Na 2009 en 2012 was Bruce Springsteen zondagavond voor de derde keer in Landgraaf. The Boss blijkt op zijn 73ste nog niets aan energie te hebben ingeboet en trakteert Limburg op een ijzersterk en bij vlagen ook gevoelig optreden. Enige dissonant: het vele geklets, met name aan de zijkanten van de festivalweide.

Als stipt om half 8 drummer Max Weinberg op zijn drumstel tikt en zo het startsein geeft voor de openingsknaller No Surrender verdwijnt gelijk het chagrijn bij een groot deel van de zestigduizend fans. Chagrijn vanwege de hitte, de onduidelijke route naar de muntjesverkoop en vervolgens de ellenlange rijen om met die muntjes iets te drinken te kunnen kopen.
Maar geen artiest op aarde weet mineurstemming zo snel om te draaien als The Boss, en als die roept ‘Hello Limburg!’ dan is Landgraaf om en telt vanaf dat moment alleen zijn woord. Mannen van middelbare leeftijd lopen rond in een T-shirt met als opschrift ‘The only boss I listen to’ (de enige baas waar ik naar luister) en dat credo geldt voor velen. Alles wat Bruce zingt is het ware evangelie en hij brengt het als 73-jarige nog met dezelfde geestdrift als 39 jaar geleden toen No Surrender verscheen op het album Born in the USA.
Tekst gaat verder onder de foto.

Geen greatest hits act​

Als een trein dendert hij met zijn E Street Band het eerste half uur door met Ghosts, Prove it all night, Letter to you (dat zelfs op de grote schermen ietwat potsierlijk Nederlands wordt ondertiteld) The promised land, Out in the street en Candy’s Room. Springsteen laat Landgraaf pas weer wat op adem komen bij een opvallend lange versie van Kitty’s back waarin hij zich van zijn meest jazzy kant laat zien. Getuige de lange rijen die (weer) ontstaan bij de bars, niet ieders favoriet, maar het pleit wel voor Springsteen dat hij met zijn setlist nooit voor de makkelijke weg kiest. Die is iedere tour op grote delen anders omdat Springsteen weigert een soort ‘greatest hits’ act te worden. Dus laat hij deze tour krakers als I’m on fire, Hungry heart en zelfs The river doodleuk in de ijskast liggen, maar staat er wel een cover van The Commodores op de speellijst. En al vinden velen een soulnummer als Nightshift niet echt bij de rocker Springsteen passen, in deze zomerse setting past het juist wonderwel.
Tekst gaat verder onder de foto.

Na zijn val op het podium twee weken terug in de Amsterdam ArenA was er de angst dat Springsteen in Landgraaf zich wellicht zou inhouden, maar uit niets blijkt broosheid. Niet in zijn enthousiaste een/tweetjes met Little Steven (‘Come on Steve!’) en ook niet in zijn interactie met het publiek. Ondanks de verzengende hitte is hij net zo scherp als in 2009 en 2012 toen hij ook met zijn E Street Band in Landgraaf stond, toen nog als onderdeel van Pinkpop.
Waar hij in 2012 vooral tegen de toen wereldwijde economische crisis ageerde, blikt hij deze tour meer terug op zijn leven en vrienden die hem zijn ontvallen. In de aanloop naar het prachtige Last man standing vertelt Springsteen over zijn overleden vriend George Theiss, met wie hij ooit samen in zijn eerste band speelde en koppelt hij aan die herinnering de oproep op om toch vooral het leven te koesteren en iedere dag er alles uit te halen. Het is een boodschap die je vaker iemand hoort uitspreken en die zelfs wat cliché lijkt, maar Springsteen brengt hem met zoveel oprechtheid dat je er meteen in gelooft.


Hollandse ziekte​

Het is alleen jammer dat zijn boodschap lang niet iedereen op de festivalweide bereikt, en dat komt niet alleen door het geluid dat hoe verder je naar achteren staat (veel) minder wordt. Nee, het komt vooral door een ziekte die Nederland Muziekland al een tijdje teistert, en die buitenlanders zelfs ‘The Dutch Disease’ noemen (de Hollandse ziekte). Het virus steekt ook in Landgraaf hardnekkig de kop op: de neiging om een concert te zien als een soort van staande borrel waarbij je lekker bijpraat met vrienden en waarbij de artiest fungeert als achtergrond muziek.
De fans recht voor het podium zullen er geen last van hebben gehad, maar aan de zijkanten van het veld was het borrelpraat wat de klok sloeg. Terwijl The Boss spreekt over het verdriet om een verloren jeugdvriend, gaat het aan de zijkant bij een vriendengroep over de winst van FC Twente op Sparta en de onduidelijke gebruiksaanwijzing van een nieuw type airfryer. Als iemand die wél geïnteresseerd is in het verhaal van Springsteen vraagt of het wat zachter kan, krijgt die als antwoord: ‘Iedereen beleeft zo’n concert toch op zijn eigen manier?’ Dat je ‘met die eigen manier van beleven’ de belevenis van velen die wél voor de muziek komen vergalt, is iets wat er in deze tijd van doorgeschoten individualisme moeilijk ingaat. Waarom betaal je in hemelsnaam meer dan honderd euro voor een ticket, als je grootste doel van zo’n concert bijkletsen is? Ga dan gewoon naar de plaatselijke kroeg en bestel wat bittergarnituur, ben je veel goedkoper uit.
Tekst gaat verder onder de foto.

Twintigers​

Het geklets aan de zijkanten zorgt voor wat minder magie dan in 2009 en 2012 toen Springsteen Landgraaf ook aandeed. Toen was de hele festivalweide drie uur lang één met Bruce, nu komt die totale saamhorigheid pas in het laatste gedeelte als Springsteen zijn meezingers op het programma heeft staan. Met Badlands, Born to run, Dancing in the dark en met name Glory days wordt Megaland dan toch een grote dansende meute. Opvallend genoeg zijn het met name de twintigers die de teksten woord voor woord mee weten te brullen. Of het nu komt door hun ouders, of door de populariteit van Top 2000 het aantal jonge Springsteen-fans neemt alleen maar toe.
Het geeft aan dat de charme en de power van Springsteen ook een nieuwe generatie moeiteloos bereikt. Al bekruipt bij de afsluiter het gevoel dat deze derde keer voor Landgraaf ook weleens de laatste zou kunnen zijn. Wanneer Springsteen alleen op zijn gitaar en met gedoofde lichten I'll see you in my dreams zingt over het verlangen om overleden vrienden ooit weer terug te zien (‘For death is not the end’), dan klinkt dit toch een beetje als een afscheidssaluut. Het zou doodzonde zijn als de nieuwe generatie Springsteen-fans het voor zijn evangelie zouden moeten doen met louter Spotify. Hoe handig ook, die digitale muziekmachine kan nooit tippen aan de magie van het live luisteren naar het gesproken woord van deze geniale artiest.

Zo goed verwoord!
 
Trouwens weet niet of meer mensen het hebben gezien. Maar gisteren was er een Poolse tankvrachtwagen tot stilstand gebracht bijna recht voor de betonblokken.

Politie was deze aan het inspecteren.

Vond het maar een vreemde situatie.

Waarschijnlijk een verdwaalde Pool die niet wist waar hij de benzine of wat er dan ook in zat moest afleveren en verdwaalde raakte tussen de Bruce bezoekers.
 
  • Wow
  • Leuk
Waarderingen: RimkoW en DennisvdBr
Ook maar even kort mijn ervaring beschrijven. De quote "je hebt twee soorten mensen... " is natuurlijk welbekend.
Nu was ik in 2012 op Pinkpop, maar Bruce toen niet echt gezien (vraag maar niet).

Ik ging dus met hoge verwachtingen, met het risico dat die dus ook wel eens kunnen tegenvallen.
Bij de eerste paar nummers ging ik daar, door het geluid en Bruce die ook nog even moest warmdraaien, nog meer voor vrezen.
Maar, de beste man had gewoon even nodig om op te warmen, het geluid werd ook beter en ik kan niet anders zeggen dan dat ik het enorm tof vond!

Twee uur en drie kwartier (?) gas geven, op die leeftijd, ongekend. Waar bijvoorbeeld iemands als Dave Grohl nog een half uur slap geouwhoer in zijn optredens verwerkt, ging Bruce gewoon door. Ik wist dat na Thunder Road een break zou volgen, en ik zei nog "nu zal ie toch wel even aan de beademing gaan". Maar een break was het eigenlijk niet, gewoon door met Born in the USA!

Ik begrijp dat het voor de diehard fan (zeker voor de haast sektarische genootschappen) een beetje kan tegenvallen dat de setlist de hele tour min of meer gelijk is, maar dat had ik geen last van!
 
Laatst bewerkt:
Ik begrijp dat het voor de diehard fan (zeker voor de haast sektarische genootschappen) een beetje kan tegenvallen dat de setlist de hele tour min of meer gelijk is, maar dat had ik geen last van!
Sektarische genootschappen! Hahahaha ja daar lijkt het soms wel bijna op, maar dan niet perse een hele enge sekte, gewoon een beetje een gekke sekte.

Hoorde van iemand die, had ze van te voren geweten dat de setlists nagenoeg de hele tour gelijk zouden zijn, ze geen 21 kaartjes had gekocht. 21!!! Op zeg vet dat je het kan, ik heb het geld er niet voor (over) en "The Boss" thuis zou er ook niet blij mee zijn denk ik. Hahaha

Nee zoals vaker gezegd, het was echt niet slecht, het was erg goed zelfs. Maar voor velen die hem iets vaker hebben mogen zien optreden (ik helaas alleen Govertpark 2013 en Malieveld 2016) was het net niet wat ze van hem gewend zijn. Het is hem vergeven hoor, 73 jaar, mijn vader wordt het ook dit jaar en geloof me, die houdt dit nog geen 5 minuten vol! (als er überhaupt al iemand voor hem zou komen! :D)
 
  • Leuk
Waarderingen: Landgraver en Oasiss
Longtime lurker hier, toch maar even een account aangemaakt. Prima avond gehad gisteren, we hadden Bruce ook in 2012 op Pinkpop gezien.

Hoeveel Twente supporters waren er eigenlijk ;-) Ook in onze omgeving (rechts, randje asfalt/gras ter hoogte van de rechter geluidstoren en de eerste bar rechts een nest jongens uit het oosten die het hele concert met hun rug naar het podium hebben gestaan… die hadden beter met een paar kratten grolsch in hun keet kunnen blijven zitten… hard meezingen en af en toe een vuile blik hielp wel wat…

Geluid begon minder inderdaad, en ik denk ook niet dat de tweede rij array’s (op de toren) aan stonden. Wat me opviel is dat de hele band om stage monitors heeft en dat Bruce in ieder geval geen in ear monitors heeft - dat maakt het voor FOH ook wel moeilijker.

Verder goed geregeld - we stonden op P4 (ver lopen! Met PP staan we normaal bij Mondo Verde) maar daarna in 20 minuten thuis (Maastricht). De ingang via de kalm aan laan was goed voor dit type concert, anders was het rechts vooraan veel te vol geworden.
 
  • Leuk
Waarderingen: Joslittel
Ook even een duit in het zakje doen.

Geil.

Eerste (en wellicht laatste) keer Bruce en Jezus, dat was goed. Opstartproblemen waren bekend, maar bij die eerste paar tonen begon me toch zorgen te maken. Tegen het valse aan, maar was gelukkig redelijk snel weer de ouwe. Rest van de show was ijzersterk. Toen ik de setlist zag, was ik niet bepaald weggeblazen maar hoe die nummers dan weer uit de verf komen, is ontzettend knap.

Ook hier last gehad van de Nederlandse graftyfusziekte. Groep Limburgers voor m'n neus en die hebben de hele avond van alles gedaan, maar het had niks met muziek te maken. Luid praten, gigantisch veel foto's maken, dan weer bier en eten halen (prima, maar dat geloop wordt op d'n duur wel vervelend). Dat praatje bij Last Man Standing en andere losse teksten? Amper meegekregen. Met de rug naar het podium staan voor driekwart van het optreden? Tuurlijk joh, waarom niet...? En dan wel keihard meezingen met het refrein van Badlands. Schiet mij maar lek.

Optreden zelf was dus fantastisch (één van de betere ooit), maar ach, wat ben ik klaar met mensen.
 
Geen idee of het hier mag, maar mag ik jullie even wijzen op de briljante website Bosstime.
Op deze website houdt een Nederlander alle setlists bij van concerten van Bruce, als je een account aanmaakt en aan vinkt bij welke concerten je bent geweest, krijg je te zien welke nummers je allemaal live gehoord hebt (en hoe vaak), welke zeldzame nummers je gehoord hebt. Hoeveel procent je van een album gehoord hebt, welk nummer je wanneer voor het eerst live gehoord hebt etc.
 

Users who are viewing this thread