1. Frank Carter & the Rattlesnakes:
Iedereen die dit concert niet gezien heeft, heeft écht iets gemist. En voor de mensen die erbij waren zal dit ongetwijfeld één van de hoogtepunten van het weekend geweest zijn. Voor mij was dit zelfs het absolute hoogtepunt. Terwijl mijn vriendengroep naar De Jeugd van Gisteren ging kijken, zijn mijn vriendin, een maat en ik naar The Shelte getrokken. Frank Carter is iemand die niet aan half werk doet. Het is alles of niets. Of nee, het is alles. Niets minder, Carter gaat altijd voor 200%. Rennend door de circlepit, schreeuwend in de menigte of liggend van buiten de tent. Carter heeft alle hoeken van The Shelter gezien, en het publiek deed hetzelfde. Wat een man, ik heb 40 minuten lang helemaal in de show gezeten en met mij vele anderen. Dit is er één voor de jaarlijstjes.
2. Amenra:
Wie kent ze niet? De trots van Belgie in de metalwereld, en terecht. Derde keer Amenra voor mij, maar deze mannen blijven boeien. De studioalbums zijn stuk voor stuk van enorme klasse, maar live komt de gitzwarte muziek van Amenra pas écht goed binnen. Zanger Colin lijkt van een totaal andere planeet te komen wanneer hij op het podium staat. De donkere visuals en overdonderende muziek zorgen voor een totaalervaring die niet veel bands neer kunnen zetten. Het verbaasde me niet, dat Amenra met één van de sterkste shows kwam die ik dit jaar gezien heb. Maar toch blijven ze verassen in ieder opzicht. Ontiegelijke sterke show dit, ik zat er echt helemaal in.
3. Pissed Jeans:
Gloeilamp houd van punk, dus Gloeilamp houdt van Pissed Jeans. Ook al mochten de heren al om 16:00 opdraven, dan nog gaven ze een ijzersterke show weg. Zo sterk als op BKS? Nee, dat niet. Maar dat had meer met de setting van de show te maken dan met de band zelf. Daar was namelijk echt niks mis mee, en de mannen gaven weer alles. De setlist zat ook weer goed in elkaar en het blijft vet om naar die zanger te kijken. Als Pissed Jeans later had gespeeld en in een kleinere tent speelde waren ze ongetwijfeld hoger geeindigd, maar Pukkelpop is daar misschien niet het juiste festival voor. Na de show op BKS viel deze show enigszins tegen, maar dat Pissed Jeans alsnog op plek 3 eindigd zegt genoeg over de kwaliteit van deze band.
4. Mew:
Gemist op BKS en ik was vastbesloten ze op Pukkelpop wel te gaan kijken. Zo bekend ben ik niet met het werk van Mew, ik ken een aantal nummers, maar daar houd mijn Mew-kennis ook wel weer op. Op Pukkelpop gaven ze om 16:45 een ijzersterke show weg. Na Pissed Jeans zijn we dus naar de Club gesprint voor een mooi plekje bij Mew. De band was net begonnen toen wij een mooie plek linksvooraan vonden. De kwaliteit van deze band is vooral de warme en rijke sound die ze neer kunnen zetten, hun hele show voelde echt een beetje aan als een warm bad. De prachtige stem van de zanger heeft hier een zeer belangrijke invloed op. De set vloog voorbij, en voordat ik het wist was ook het laatste nummer al afgelopen. Ik zou niet weten welke nummers ze gespeeld hebben en of ik ze kende, wel weet ik dat ik ongelofelijk genoten heb en Mew de volgende keer niet meer zal laten schieten op een festival.
5. Radkey:
Yiha, punkmoshtijd! Is dat een woord? Bij Radkey wel, want wat heb ik me vermaakt tijdens deze show. Voor dat deze jongens begonnen met spelen had ik al een mooi plekje links gevonden, redelijk vooraan. Maar zoals verwacht: ik werd bij het eerste nummer al door één of andere dude van 40 de pit ingetrokken terwijl hij 'Punk's not deaaaad!' tegen het publiek schreeuwde. Mooie vent, net als de rest van de gasten die in die cirkel stonden trouwens. Haasje-over, stapelen, als een debiel rondjes draaien, volksdansen: niks was te gek bij Radkey in de Marquee. De show was sterk, erg sterk. En je merkt dat die jongens al een hele tijd aan het touren zijn. Maar het belangrijkste ingredient voor deze show was de lol. Ik heb me heerlijk vermaakt en nieuwe vrienden gemaakt, alleen al door het oneindige spelplezier dat deze mannen uitstralen verdienen zij een top 10-plek. Hun spelplezier en energieke muziek sloeg perfect terug op het publiek, en dat zorgde voor één van de beste feestjes van het festival.
6. Tame Impala:
Achterin gestaan omdat het plan was om naar Baroness te gaan. Toen we erachter kwamen dat die tóch niet overlapten met Tame Impala zijn we snel nog even naar de Marquee gesprint. Die overigens ramvol zat. Het was gelijk de eerste keer Tame Impala voor mij, en ze hebben me overgehaald om me meer te gaan verdiepen in hun werk en zeker nog eens een show te bezoeken. Lonerism is een album dat een 10 scoorde in mijn album-beoordelingslijst. Currents en InnerSpeaker zijn twee platen die ik nog beter moet beluisteren. Van al die albums kwamen nummers voorbij en ik heb echt in een soort space gezeten. Waarschijnlijk hielp de Vlaamse wiet daar ook bij, maar dan nog. Het talent en spelplezier spatte ook hier van het podium, en iedereen rondom mij stond te genieten. Ik voelde me net een fucking hippie. En daar is heel wat voor nodig. Bravo, Tame Impala. Jullie kregen het voor elkaar.
7. Interpol:
Met Interpol heb ik altijd een haat-liefde verhouding gehad. Het laatste album deed me vrijwel niks, en ook een plaat als Antics roept weinig gevoelens bij me op. Our Love to Admire is dan weer één van de betere platen die ik ken. Alleen Rest My Chemistry kwam voorbij van deze plaat, maar toch heb ik me heel erg goed vermaakt met Interpol. Ondanks dat mijn favoriet NYC niet gespeeld werd. Slow Hands, Say Hello to Angels en PDA vormden de hoogtepunten in een sterke setlist. Ik blijf erbij dat ik Interpol meer een studioband vind, de albums doen mij simpelweg meer dan hun liveoptredens. Dit heeft voornamelijk te maken met de stem van Paul Banks, die komt op de albums gewoon beter uit de verf dan bij een liveshow.
8. Slaves:
Na de topshow op Rock am Ring kon ik de heren van Slaves op Pukkelpop ook niet missen. De skinhead op de gitaar en de macho die staand op zijn drumstel slaat, zingend over dat Londense metrogangers wel eens wat vrolijker mogen zijn. Het blijft aller vermakelijkst om deze heren live te aanschouwen. Voor een diepgaand concert ben je bij Slaves natuurlijk op de verkeerde plek, maar voor een goede dosis rock and roll zit je goed. Check hun nummer The Hunter, dit prachtnummer werd weer met veel overgave en spelplezier gebracht. 'You keep it, we don't want it!!' , voor ik het wist stond ik mijn beker bier over mijn beste maat uit te storten omdat ik zo enthousiast aan het meespringen was. Ik hou wel van dit soort bandjes, tot de volgende keer heren!
9. FFS (Franz Ferdinand & Sparks):
Franz Ferdinand is een band die ik onderhand wel gezien heb. Tuurlijk, het blijft leuk om nummers als Take Me Out, Michael en Do You Want To? mee te bléren, en ik zou liegen als ik zei dat ik dat niet heb gedaan in de Marquee. Samen met Sparks is Franz Ferdinand ineens wél weer boeiend. Het absolute hoogtepunt van de set kwam voor mij van een nummer van Sparks. This Town Ain't Big Enough for Both of Us kwam live met Franz Ferdinand geweldig uit de verf, en ook de nummers van het album dat FFS dit jaar uitbracht werden met veel overtuiging gebracht. Nu werkte het ineens wel, het album zelf kan me namelijk maar zelden boeien. Mooi dat deze samenwerking zo goed uitgepakt heeft, ik was behoorlijk Franz Ferdinand moe namelijk.
10. Baroness:
Eén van de hoogtepunten van de laatste dag van Pukkelpop. Yellow & Green is nog altijd één van de sterkste platen van 2012 en het was erg tof om die band nu voor het eerst eens live te zien. Wat deze show zo sterk maakte was ook de setlist: 6 van de 11 gespeelde nummers kwamen namelijk van Yellow & Green. Voor een fan van dat album is het dan natuurlijk genieten geblazen, zeker als de nummers live nog beter gebracht worden dan de studioversies die ik kende. Op mijn verjaardag komt Baroness met hun nieuwe album Purple, nu al één van de albums waar ik het meeste nar uitkijk in het najaar. In Flames en Baroness zorgden voor mijn afsluiting van Pukkelpop 2015, en het was een geweldige afsluiting.