Ik was zowat vergeten dat ik had aangeboden een stuk te schrijven over Delain, dus dank voor de herinnering
@MetalLimbo!
Delain is een relatief jonge
symfonische metalband die op de vrijdag (zeer waarschijnlijk) vroeg op de dag op de mainstage te bewonderen gaat zijn. Ik ben zelf al fan sinds de middelbare school, en hopelijk volgen jullie mij straks allemaal naar de frontrow!
Delain komt voort uit
Within Temptation, toen hun voormalig toetsenist (Martijn) in 2002 bedacht: "Laat ik een nieuwe band beginnen in hetzelfde genre, maar met een andere sound!". Delain begon als een project met verschillende muzikanten, en kreeg later een vaste lineup.
Charlotte Wessels was vanaf het begin al veel te horen als lead-zangeres, en bleef dit tot pasgeleden.
Het debuutalbum is
Lucidity. De invloeden van Within Temptation zijn hier duidelijk in te horen. Harde gitaren worden gecombineerd met sprookjesachtige melodieën. Wat mij aan dit album zo aantrok was hiernaast ook de combinatie met gastzangers die een minder "zachte" stem hebben, zoals bijvoorbeeld
Marco Hietala (ex-Nightwish), die nu ook nog meewerkt aan nieuwe Delain albums. Van
Lucidity worden er nog steeds enkele nummers live gespeeld.
Na wat wisselingen in lineup kwam in 2009 het album
April Rain uit. Dit is nog steeds mijn favoriete album van Delain. Dit klinkt al veel minder als Within Temptation, en de echte stem van Delain komt naar voren. Het luistert gemakkelijk weg, het is krachtig en zet een sterke fantasierijke sfeer neer. Alles heeft een positief geluid, en zelf word ik er altijd heel vrolijk van. Jammer genoeg worden nummers van dit album niet vaak live meer gespeeld, maar zeker de titletrack is een aanrader, het is mijn favoriete nummer van Delain!
Wat je nu al goed kan merken, is dat Delain heel lekker is om op mee te zingen. Er wordt niet 'moeilijk gedaan' in de zang, en de melodieën zijn gemakkelijk op te pikken. Perfect dus om mee te blèren onder de douche! Dat is sowieso een pluspunt, toch?
In 2012 werd het derde album uitgebracht:
We Are The Others. Alweer was er een wisseling in de lineup, en nieuw kwam de bassist met de geweldige naam
Otto Schimmelpenninck van der Oije. Dit album werd heel succesvol, en nummers hiervan zijn een terugkerend element in hun shows. Zeker de titletrack wordt vaak gebruikt als afsluiter van festival-optredens. Logisch ook, want het nummer komt bij veel festivalgangers hard binnen.
Het gaat namelijk over
Sophie Lancaster, een jonge meid die zwaar is mishandeld om haar 'alternatieve' uiterlijk, en uiteindelijk is overleden. Met We Are The Others geeft Delain een eerbetoon aan haar, en aan alle 'alternatieve' mensen. We zijn dan wel 'the others', maar we zijn alles behalve alleen.
Delain tourde samen met Sabaton, Battle Beast en Nightwish, en bracht een live-album uit om hun 10-jarig bestaan te vieren. Hierna gingen ze vrolijk verder met nieuwe albums uitbrengen, met als eerste:
The Human Contradiction in 2014, gevolgd door
Moonbathers in 2016. Waar We Are The Others en The Human Contradiction naar mijn idee wat minder sterk waren als album, pakte Moonbathers de sfeer weer helemaal terug. Er was een perfecte mix van hardere en zachtere nummers die allemaal de sprookjesachtige, positieve Delain-sfeer neerzetten. Met Moonbathers merkte ik dat er meer 'afwijkende' nummers werden gemaakt. Niet alles was standaard, catchy, symfonische metal, maar er zitten ook pop-achtige nummers tussen, in dezelfde sfeer. Je moet ervan houden natuurlijk (veel metal-recensies waren minder lovend, want het was minder metal), maar ik kan het wel waarderen.
The Hurricane is een mooi voorbeeld van zo'n zachter nummer.
Hierna volgde
Apocalypse & Chill, uitgebracht in 2020, tijdens alle Covid lockdowns. Dit album heeft de catchy nummers die zo kenmerkend zijn voor Delain, maar ook een paar mooie verrassingen, zoals
Vengeance: een duet met
Yannis van
Beast In Black. De BiB-invloed doet Delain goed, ze gaan lekker over de top! Dat Yannis er daadwerkelijk bij was tijdens de tour was voor mij een prachtige verrassing!
Burning Bridges en
Masters Of Destiny zijn ook erg goede nummers, die verder gaan dan Delain eerder deed. Ze werden hier duidelijk experimenteler, en ik kan dat wel waarderen.
Wat hierna gebeurt zal u choqueren. Mij in ieder geval wel.
In 2021 werd aangekondigd dat
iedereen de band verliet, behalve de oprichter Martijn.
Zijn we allemaal bijgekomen? Geen zorgen, ik ook nog niet. Gelukkig is de band weer flink aangevuld, met een nieuwe zangeres (
Diana Leah) en muzikanten die eerder ook aan Delain hebben meegewerkt. De sound blijft dus redelijk behouden. Er is recent een nieuw album uitgekomen:
Dark Waters. Marco is hier weer gastzanger (yay!) en het album heeft veel weg van de oudere Delain-albums zoals
Lucidity en
April Rain. Ik moet toegeven dat ik me er nog moeilijk toe heb kunnen zetten om het hele album te luisteren (ik was erg fan van Charlotte), maar objectief gezien moet ik toegeven dat het flink goed klinkt. Ik verwacht dat er op Graspop veel van dit album live gespeeld zal gaan worden. Zeker het nummer
Invictus is bij mij aangeslagen.
En dat is Delain tot nu toe! Wat mij heel erg aantrekt aan de band is de consistente sfeer die je krijgt. Als je een nummer van Delain aanzet weet je altijd waar je aan toe bent, en het is altijd goed. Toegegeven, het is niet de meest spannende band. Maar dat hoeft ook niet, van simpele, pakkende nummers kun je geweldig genieten!
Tip voor de platenverzamelaars onder ons: de hoezen van Delain-albums zijn (afgezien van Apocalypse & Chill) supermooi gemaakt, met een herkenbare stijl. Wanneer je alle albums koopt kun je ze prachtig als serie tentoonstellen.
Tenzij iemand anders staat te springen om deze band te doen haha
