Band introducties Graspop Metal Meeting 2023

[Sdg]

is er iemand die over Less than Jake wil schrijven? of Asking Alexandra? anders wil ik dit wel doen maar het zal pas voor rond eind volgende week zijn. Als er al andere liefhebbers bezig zijn of het liever doe geen probleem.

Zalige intro's terug!
had geen flauw idee dat three days grace een nieuwe zanger had die band ben ik ook uit het oog verloren rond 2010 lol.
ook wel vree benieuwd naar Saltatio mortis.
onlangs Delain gezien met nieuwe zangeres. toch efkes wennen met nieuwe zangers maar ze doet het niet slecht. Ze hebben enkele nummers gezongen met gast zanger Paolo Ribaldini (als ik me niet vergis van naam). Wa ik echt wel meerwaarde vond tijdens het optreden efkes een amaranthe gevoel.

​

 

[nikita]

INTRODUCTIE VV - VILLE VALO

Aangezien we hier enkele dagen geleden al aanbeland waren bij bands om je 13 bij te voelen, doe ik daar graag mijn bijdrage aan. Want naast de breed geboekte genres, weet Graspop ook muziek voor elke leeftijd te boeken, waardoor zowat iedereen wel bands uit zijn jeugd voorgeschoteld krijgt.

Mijn vaandeldragers in deze editie zijn Slipknot (hier reeds besproken) die me de zware, stevige, brutale metal deden omarmen en Ville Valo’s HIM die me een heel andere kant van de metal binnen sleurden met hun gothic sound. De cd’s van deze 2 bands brachten me de perfecte basis voor een stukje duisterheid waar een zich ontluikende tiener nood aan heeft, op zoek naar zichzelf en een eigen identiteit, een manier om te verantwoorden dat je niet zomaar in het rijtje gaat lopen. Het arsenaal aan muziek (hoera, internet bestond al en had enkele mooie muzieksites!) dat zich hierdoor manifesteerde was als een doolhof waar ik elk weggetje van wilde verkennen. Volgens mij zit ik er nog steeds ergens middenin, beslist niet op zoek naar de uitgang.

Maar, HIM dus…. In 2017 besliste de band ermee op te houden. Niet onterecht volgens mij, de hoogdagen van de band lagen al enkele albums achter hen, en dat beseften de heren ook. Helaas in die mate dat Ville duidelijk zelfs geen zin meer had in de nog voorziene afscheidstour, een bittere manier om je fans te bedanken. Wanneer Ville zich daarna in heel andere muzikale projecten stort, verbaast het weinigen. Toch volgt begin 2020 een nieuwe episode, er wordt geteased met een variant op het heartagram-logo, er komt een EP uit met 3 singles waar de HIM-sfeer onmiskenbaar aanwezig is. In 2022 volgt er een single die de voorloper blijkt van een eerste solo-album. Ville Valo is terug, solo, maar toch met een HIM-jasje rond zich gedrapeerd. Het album ‘Neon Noir’ werd gereleaset in januari 2023 en niet veel later kondigden zich de eerste live shows aan. Door de stijl van Neon Noir waren de verwachtingen duidelijk; Ville zou ook wel weer teruggrijpen naar het repertoire van HIM. De eerste concerten zijn intussen gepasseerd en bevestigen dit helemaal: in de set wordt elk VV nummer afgewisseld met eentje van het HIM tijdperk.


HIM ALBUMS

Om die reden mag ik in de songbespreking dus ook helemaal teruggrijpen naar die oude HIM nummers woehoew!

Het jaar 1997 brengt ons het debuut van HIM met ‘Greatest lovesongs vol 666’.
‘When love and death embrace’ is daarvan de eerste single die ze uitbrachten in ’97 en het enige nummer van dit album dat hij voorlopig in zijn setlist heeft staan. Hun volgende single ‘your sweet 666’, een van de favorietjes van deze fan, vanop hetzelfde album speelt hij voorlopg niet. In het HIM tijdperk was het een zekerheidje dus wie weet komt het nummer alsnog terug.

Toch was hun grote doorbraak er pas echt met de volgende 2 singles. Eerst was er de cover van Chris Isaaks ‘Wicked Game’ en daarop volgde hun eigen grootste hit en voorbode voor het 2e album ‘join me in death’.

Wie zich afvraagt welk publiek hij dezer dagen vooral aantrekt, moet vooral even dit filmpje bekijken en luisteren, we waren en zijn er nog steeds heilig van overtuigd “this life ain’t worth living” en toch…

Deuren openden en het album ‘Razorblade romance’ (1999) bracht hun zelfbenoemde “love metal” tot ver buiten de Finse landsgrenzen. Wanneer ook Jackass-ster Bam Margera zijn grote liefde voor de band toont en hij het Heartagram logo tatoeerde en zelf ook opvallend begint te gebruiken, krijgt stilaan de hele wereld Ville’s unieke stemgeluid te horen.

Razorblade romance verzamelt naar mijn gevoel deel 1 van het beste wat ze hebben uitgebracht. De hoeveelheid songs die ze ervan live zijn blijven spelen en die ook nu zijn setlist kleuren, wijzen ook op het grote succes van het album als geheel. ‘Poison girl’ toont de prachtige diepe tonen die eind jaren ’90 heel wat jongedames’ harten sneller deed slaan, maar toont even goed de range van hoge tonen en heerlijke snikjes die zijn stijl kenmerken.

De live versie is van 2000, met obligatoire sigaret.

Na het mindere volgende album ‘Deep shadows and brilliant highlights’ (2001) weet HIM toch opnieuw het oude niveau te halen met opvolger ‘Love metal’ (2003). Zowel de naam als het prominente Heartagram logo op de cover tonen dat ze hiermee teruggrijpen naar hun early sound en dat doen ze met verve. Ook van dit album neemt hij nog veel nummers op in de huidige set. Zowel ‘Buried alive by love’, ‘Funeral of hearts’ en ‘soul on fire’ lijken dus opties om ook op de graspop-set te verwachten.

Van de 4 latere albums haalt enkel ‘Wings of a butterfly’ uit het 2005-album ‘Dark light’ de set, dus daar ga ik verder niet te diep op ingaan.


VV – NEON NOIR

De helft van de set bestaat op dit moment dus uit zijn recent uitgekomen solo-album ‘Neon Noir’. ‘Run away from the sun’ werd al uitgebracht naar aanleiding van de voorafgaande EP. Ter promotie van het album worden alvast enkele singles uitgebracht doorheen 2022. De 2e single ‘Echolocate your love’ blijkt meteen ook de albumopener en opener van de VV shows. Of Ville hiermee walvisliefhebbers zal weten lokken betwijfel ik, hun liefde ligt elders, maar het is een mooie verwelkoming voor wie wel gehoor gaf aan zijn lokroep.

(vanaf 1:50)

‘The foreverlost’ is de 3e single die uitgebracht wordt en lijkt al redelijk snel een fan favourite te worden. Deftige kwaliteitsfilmpjes vinden van dit nummer blijkt niet zo evident, ondanks het overaanbod op youtube, dus om te horen of Ville zijn prachtige bariton en dikke 4 octaven nog steeds live kan brengen zit er maar 1 ding op: laat de zware metalen op vrijdagavond even voor wat ze zijn en laat je meevoeren door verscheurende hartstocht en prikkelende sensatie!

 

[MetalLimbo]

Zoals beloofd:

COHEED AND CAMBRIA

Na Evergrey en Heidevolk begint nu toch wel een soort van patroon te ontstaan in mijn introducties: blijkbaar voel ik me toch wel aangetrokken tot de vreemde eendjes, de weirdo's, de buitenbeentjes, de rare snoeshanen, de 'Rivella's' van de metalwereld.. 🙃

Coheed And Cambria is onmiskenbaar een van de vreemdste bands op het GMM-affiche, maar ook een van de meest intrigerende.
De Amerikaanse band is opgericht in Nyack, New York (even ten noorden van New York City) in 1995, maar kende een lange en bizarre beginperiode, met personele wisselingen, naamsveranderingen (waaronder 'Shabütie', geïnspireerd door een oude avonturenfilm die zich afspeelt in Zuid-Afrika, genaamd 'The Naked Prey', tevens de betekenis van de naam), en vooral een hoop geëxperimenteer met allerlei genres als punk rock, indie rock, acoustic rock, funk en heavy metal.

Het uiteindelijke resultaat werd een mengelmoes van genres die valt te omschrijven als (volgens Wiki): progressive rock/metal, alternative rock/metal, post-hardcore en emo.
Kenmerkend voor de sound is, naast de progressive riffs en vette bas, toch met name de zang van frontman Claudio Sanchez, die al even opvallend is als zijn kapsel, en doet denken aan een soort kruising van Skindred en My Chemical Romance. Net als de stem van Dave Mustaine is dat wel even wennen..

Al even opmerkelijk is het thema en de inspiratie van de band.
Vrijwel alle albums zijn conceptalbums, die deel uit maken van één groot science fiction verhaal, eveneens gecreëerd door Claudio Sanchez. Dat verhaal is tevens uitgegeven in de vorm van comic books en novels, onder de naam 'The Amory Wars'.
De huidige bandnaam Coheed And Cambria is dan ook afkomstig uit dit verhaal, nl. van 2 van de hoofdpersonages, het echtpaar Coheed en Cambria Kilgannon.
Ook het logo van de band (zie hierboven) met de driehoek, 3 grote en 4 kleine cirkels, de zogeheten 'Keywork', is afkomstig uit het verhaal, en is een representatie van de wereld waarin het verhaal zich afspeelt.

Het verhaal zelf is nogal omvangrijk en complex, met allerlei prequels, sequels, spin-offs (incl. spin-off band/soloproject 'The Prize Fighter Inferno'), en zelfs een eigen fanwiki.
Daar zullen we het nu uiteraard niet over gaan hebben, niet in de minste plaats omdat ik het ook pas ontdekt heb, en er dus nauwelijks bekend mee ben (hoewel ik best geïnteresseerd ben om het te gaan lezen).

En uiteindelijk gaat het ons hier immers om de muziek, toch? 😉
Ook de discografie (die dus direct samenhangt met de comics/novels) is echter inmiddels al vrij omvangrijk en complex, met lange, moeilijk te onthouden albumtitels, waaronder 3 setjes van 'dubbelalbums'.
Alle albums, maar met name de vroegste en laatste, bevatten wel goede en relevante nummers, die in de setlist kunnen voorkomen.

Ondanks hun excentrieke karakter is de band geen GMM-'maagd' meer.
Ze stonden er eerder al in 2017 in de Metal Dome in de namiddag (15:45 - 16:30):



Ook dit jaar zal de Metal Dome hoogstwaarschijnlijk hun plek worden, wellicht iets later (rond 19:00, voorafgaand aan Hellmut).
Verder hebben ze het voordeel dat ze op de relatief 'rustigste' dag (zondag) staan, en dus de kans op clashes iets kleiner is dan op andere dagen.
Ga er dus zeker heen als je de kans hebt, en stel en passant alvast een mooi plekje veilig voor hét zondag-hoogtepunt, der Hellmut! 😉

Hier alle albums met singles/videoclips (laatste 2 albums met clips in volgende post):

The Second Stage Turbine Blade (2002)

• Devil in Jersey City

In Keeping Secrets of Silent Earth: 3 (2003)

• In Keeping Secrets of Silent Earth: 3

• Blood Red Summer

• A Favor House Atlantic

Good Apollo, I'm Burning Star IV, Volume One: From Fear Through the Eyes of Madness (2005)

• Welcome Home

• Ten Speed (Of God's Blood and Burial)
• The Suffering

Good Apollo, I'm Burning Star IV, Volume Two: No World for Tomorrow (2007)

• Feathers
• The Running Free

Year of the Black Rainbow (2010)

• The Broken
• Here We Are Juggernaut
• World of Lines

The Afterman: Ascension (2012)

• Key Entity Extraction I: Domino the Destitute
• The Afterman

The Afterman: Descension (2013)

• Dark Side of Me

The Color Before the Sun (2015)

• Here to Mars
• You Got Spirit, Kid

 

[MetalLimbo]

Vaxis – Act I: The Unheavenly Creatures (2018)

• The Dark Sentencer
• Unheavenly Creatures
• Love Protocol
• The Gutter
• Old Flames

Vaxis – Act II: A Window of the Waking Mind (2022)

• Comatose

• Shoulders

• A Disappearing Act

• The Liars Club

• Rise, Naianasha (Cut the Cord)

 

[xRoossie]

INTRODUCTIE VV - VILLE VALO

Aangezien we hier enkele dagen geleden al aanbeland waren bij bands om je 13 bij te voelen, doe ik daar graag mijn bijdrage aan. Want naast de breed geboekte genres, weet Graspop ook muziek voor elke leeftijd te boeken, waardoor zowat iedereen wel bands uit zijn jeugd voorgeschoteld krijgt.

Mijn vaandeldragers in deze editie zijn Slipknot (hier reeds besproken) die me de zware, stevige, brutale metal deden omarmen en Ville Valo’s HIM die me een heel andere kant van de metal binnen sleurden met hun gothic sound. De cd’s van deze 2 bands brachten me de perfecte basis voor een stukje duisterheid waar een zich ontluikende tiener nood aan heeft, op zoek naar zichzelf en een eigen identiteit, een manier om te verantwoorden dat je niet zomaar in het rijtje gaat lopen. Het arsenaal aan muziek (hoera, internet bestond al en had enkele mooie muzieksites!) dat zich hierdoor manifesteerde was als een doolhof waar ik elk weggetje van wilde verkennen. Volgens mij zit ik er nog steeds ergens middenin, beslist niet op zoek naar de uitgang.

Maar, HIM dus…. In 2017 besliste de band ermee op te houden. Niet onterecht volgens mij, de hoogdagen van de band lagen al enkele albums achter hen, en dat beseften de heren ook. Helaas in die mate dat Ville duidelijk zelfs geen zin meer had in de nog voorziene afscheidstour, een bittere manier om je fans te bedanken. Wanneer Ville zich daarna in heel andere muzikale projecten stort, verbaast het weinigen. Toch volgt begin 2020 een nieuwe episode, er wordt geteased met een variant op het heartagram-logo, er komt een EP uit met 3 singles waar de HIM-sfeer onmiskenbaar aanwezig is. In 2022 volgt er een single die de voorloper blijkt van een eerste solo-album. Ville Valo is terug, solo, maar toch met een HIM-jasje rond zich gedrapeerd. Het album ‘Neon Noir’ werd gereleaset in januari 2023 en niet veel later kondigden zich de eerste live shows aan. Door de stijl van Neon Noir waren de verwachtingen duidelijk; Ville zou ook wel weer teruggrijpen naar het repertoire van HIM. De eerste concerten zijn intussen gepasseerd en bevestigen dit helemaal: in de set wordt elk VV nummer afgewisseld met eentje van het HIM tijdperk.


HIM ALBUMS

Om die reden mag ik in de songbespreking dus ook helemaal teruggrijpen naar die oude HIM nummers woehoew!

Het jaar 1997 brengt ons het debuut van HIM met ‘Greatest lovesongs vol 666’.
‘When love and death embrace’ is daarvan de eerste single die ze uitbrachten in ’97 en het enige nummer van dit album dat hij voorlopig in zijn setlist heeft staan. Hun volgende single ‘your sweet 666’, een van de favorietjes van deze fan, vanop hetzelfde album speelt hij voorlopg niet. In het HIM tijdperk was het een zekerheidje dus wie weet komt het nummer alsnog terug.

Toch was hun grote doorbraak er pas echt met de volgende 2 singles. Eerst was er de cover van Chris Isaaks ‘Wicked Game’ en daarop volgde hun eigen grootste hit en voorbode voor het 2e album ‘join me in death’.

Wie zich afvraagt welk publiek hij dezer dagen vooral aantrekt, moet vooral even dit filmpje bekijken en luisteren, we waren en zijn er nog steeds heilig van overtuigd “this life ain’t worth living” en toch…

Deuren openden en het album ‘Razorblade romance’ (1999) bracht hun zelfbenoemde “love metal” tot ver buiten de Finse landsgrenzen. Wanneer ook Jackass-ster Bam Margera zijn grote liefde voor de band toont en hij het Heartagram logo tatoeerde en zelf ook opvallend begint te gebruiken, krijgt stilaan de hele wereld Ville’s unieke stemgeluid te horen.

Razorblade romance verzamelt naar mijn gevoel deel 1 van het beste wat ze hebben uitgebracht. De hoeveelheid songs die ze ervan live zijn blijven spelen en die ook nu zijn setlist kleuren, wijzen ook op het grote succes van het album als geheel. ‘Poison girl’ toont de prachtige diepe tonen die eind jaren ’90 heel wat jongedames’ harten sneller deed slaan, maar toont even goed de range van hoge tonen en heerlijke snikjes die zijn stijl kenmerken.

De live versie is van 2000, met obligatoire sigaret.

Na het mindere volgende album ‘Deep shadows and brilliant highlights’ (2001) weet HIM toch opnieuw het oude niveau te halen met opvolger ‘Love metal’ (2003). Zowel de naam als het prominente Heartagram logo op de cover tonen dat ze hiermee teruggrijpen naar hun early sound en dat doen ze met verve. Ook van dit album neemt hij nog veel nummers op in de huidige set. Zowel ‘Buried alive by love’, ‘Funeral of hearts’ en ‘soul on fire’ lijken dus opties om ook op de graspop-set te verwachten.

Van de 4 latere albums haalt enkel ‘Wings of a butterfly’ uit het 2005-album ‘Dark light’ de set, dus daar ga ik verder niet te diep op ingaan.


VV – NEON NOIR

De helft van de set bestaat op dit moment dus uit zijn recent uitgekomen solo-album ‘Neon Noir’. ‘Run away from the sun’ werd al uitgebracht naar aanleiding van de voorafgaande EP. Ter promotie van het album worden alvast enkele singles uitgebracht doorheen 2022. De 2e single ‘Echolocate your love’ blijkt meteen ook de albumopener en opener van de VV shows. Of Ville hiermee walvisliefhebbers zal weten lokken betwijfel ik, hun liefde ligt elders, maar het is een mooie verwelkoming voor wie wel gehoor gaf aan zijn lokroep.

(vanaf 1:50)

‘The foreverlost’ is de 3e single die uitgebracht wordt en lijkt al redelijk snel een fan favourite te worden. Deftige kwaliteitsfilmpjes vinden van dit nummer blijkt niet zo evident, ondanks het overaanbod op youtube, dus om te horen of Ville zijn prachtige bariton en dikke 4 octaven nog steeds live kan brengen zit er maar 1 ding op: laat de zware metalen op vrijdagavond even voor wat ze zijn en laat je meevoeren door verscheurende hartstocht en prikkelende sensatie!

Mooi stuk! TDG & HIM, wat wilt de 13 jarige-ik nog meer

 

[Dr. Hannibal]

Zoals beloofd:

COHEED AND CAMBRIA

Na Evergrey en Heidevolk begint nu toch wel een soort van patroon te ontstaan in mijn introducties: blijkbaar voel ik me toch wel aangetrokken tot de vreemde eendjes, de weirdo's, de buitenbeentjes, de rare snoeshanen, de 'Rivella's' van de metalwereld.. 🙃

Coheed And Cambria is onmiskenbaar een van de vreemdste bands op het GMM-affiche, maar ook een van de meest intrigerende.
De Amerikaanse band is opgericht in Nyack, New York (even ten noorden van New York City) in 1995, maar kende een lange en bizarre beginperiode, met personele wisselingen, naamsveranderingen (waaronder 'Shabütie', geïnspireerd door een oude avonturenfilm die zich afspeelt in Zuid-Afrika, genaamd 'The Naked Prey', tevens de betekenis van de naam), en vooral een hoop geëxperimenteer met allerlei genres als punk rock, indie rock, acoustic rock, funk en heavy metal.

Het uiteindelijke resultaat werd een mengelmoes van genres die valt te omschrijven als (volgens Wiki): progressive rock/metal, alternative rock/metal, post-hardcore en emo.
Kenmerkend voor de sound is, naast de progressive riffs en vette bas, toch met name de zang van frontman Claudio Sanchez, die al even opvallend is als zijn kapsel, en doet denken aan een soort kruising van Skindred en My Chemical Romance. Net als de stem van Dave Mustaine is dat wel even wennen..

Al even opmerkelijk is het thema en de inspiratie van de band.
Vrijwel alle albums zijn conceptalbums, die deel uit maken van één groot science fiction verhaal, eveneens gecreëerd door Claudio Sanchez. Dat verhaal is tevens uitgegeven in de vorm van comic books en novels, onder de naam 'The Amory Wars'.
De huidige bandnaam Coheed And Cambria is dan ook afkomstig uit dit verhaal, nl. van 2 van de hoofdpersonages, het echtpaar Coheed en Cambria Kilgannon.
Ook het logo van de band (zie hierboven) met de driehoek, 3 grote en 4 kleine cirkels, de zogeheten 'Keywork', is afkomstig uit het verhaal, en is een representatie van de wereld waarin het verhaal zich afspeelt.

Het verhaal zelf is nogal omvangrijk en complex, met allerlei prequels, sequels, spin-offs (incl. spin-off band/soloproject 'The Prize Fighter Inferno'), en zelfs een eigen fanwiki.
Daar zullen we het nu uiteraard niet over gaan hebben, niet in de minste plaats omdat ik het ook pas ontdekt heb, en er dus nauwelijks bekend mee ben (hoewel ik best geïnteresseerd ben om het te gaan lezen).

En uiteindelijk gaat het ons hier immers om de muziek, toch? 😉
Ook de discografie (die dus direct samenhangt met de comics/novels) is echter inmiddels al vrij omvangrijk en complex, met lange, moeilijk te onthouden albumtitels, waaronder 3 setjes van 'dubbelalbums'.
Alle albums, maar met name de vroegste en laatste, bevatten wel goede en relevante nummers, die in de setlist kunnen voorkomen.

Ondanks hun excentrieke karakter is de band geen GMM-'maagd' meer.
Ze stonden er eerder al in 2017 in de Metal Dome in de namiddag (15:45 - 16:30):

Bekijk bijlage 4652Bekijk bijlage 4651

Ook dit jaar zal de Metal Dome hoogstwaarschijnlijk hun plek worden, wellicht iets later (rond 19:00, voorafgaand aan Hellmut).
Verder hebben ze het voordeel dat ze op de relatief 'rustigste' dag (zondag) staan, en dus de kans op clashes iets kleiner is dan op andere dagen.
Ga er dus zeker heen als je de kans hebt, en stel en passant alvast een mooi plekje veilig voor hét zondag-hoogtepunt, der Hellmut! 😉

Hier alle albums met singles/videoclips (laatste 2 albums met clips in volgende post):

The Second Stage Turbine Blade (2002)

• Devil in Jersey City

In Keeping Secrets of Silent Earth: 3 (2003)

• In Keeping Secrets of Silent Earth: 3

• Blood Red Summer

• A Favor House Atlantic

Good Apollo, I'm Burning Star IV, Volume One: From Fear Through the Eyes of Madness (2005)

• Welcome Home

• Ten Speed (Of God's Blood and Burial)
• The Suffering

Good Apollo, I'm Burning Star IV, Volume Two: No World for Tomorrow (2007)

• Feathers
• The Running Free

Year of the Black Rainbow (2010)

• The Broken
• Here We Are Juggernaut
• World of Lines

The Afterman: Ascension (2012)

• Key Entity Extraction I: Domino the Destitute
• The Afterman

The Afterman: Descension (2013)

• Dark Side of Me

The Color Before the Sun (2015)

• Here to Mars
• You Got Spirit, Kid

Bedankt hiervoor! Ik ben ook erg benieuwd naar deze band, maar ik merk dat het nog lastig is een goed aanknopingspumt te vinden om ze echt te gaan waarderen. Dus ik ga zeker op een later moment terugkomen bij dit overzicht, om me verder in te luisteren

 

[MarcoReusel]

Zoals beloofd:

COHEED AND CAMBRIA

Na Evergrey en Heidevolk begint nu toch wel een soort van patroon te ontstaan in mijn introducties: blijkbaar voel ik me toch wel aangetrokken tot de vreemde eendjes, de weirdo's, de buitenbeentjes, de rare snoeshanen, de 'Rivella's' van de metalwereld.. 🙃

Coheed And Cambria is onmiskenbaar een van de vreemdste bands op het GMM-affiche, maar ook een van de meest intrigerende.
De Amerikaanse band is opgericht in Nyack, New York (even ten noorden van New York City) in 1995, maar kende een lange en bizarre beginperiode, met personele wisselingen, naamsveranderingen (waaronder 'Shabütie', geïnspireerd door een oude avonturenfilm die zich afspeelt in Zuid-Afrika, genaamd 'The Naked Prey', tevens de betekenis van de naam), en vooral een hoop geëxperimenteer met allerlei genres als punk rock, indie rock, acoustic rock, funk en heavy metal.

Het uiteindelijke resultaat werd een mengelmoes van genres die valt te omschrijven als (volgens Wiki): progressive rock/metal, alternative rock/metal, post-hardcore en emo.
Kenmerkend voor de sound is, naast de progressive riffs en vette bas, toch met name de zang van frontman Claudio Sanchez, die al even opvallend is als zijn kapsel, en doet denken aan een soort kruising van Skindred en My Chemical Romance. Net als de stem van Dave Mustaine is dat wel even wennen..

Al even opmerkelijk is het thema en de inspiratie van de band.
Vrijwel alle albums zijn conceptalbums, die deel uit maken van één groot science fiction verhaal, eveneens gecreëerd door Claudio Sanchez. Dat verhaal is tevens uitgegeven in de vorm van comic books en novels, onder de naam 'The Amory Wars'.
De huidige bandnaam Coheed And Cambria is dan ook afkomstig uit dit verhaal, nl. van 2 van de hoofdpersonages, het echtpaar Coheed en Cambria Kilgannon.
Ook het logo van de band (zie hierboven) met de driehoek, 3 grote en 4 kleine cirkels, de zogeheten 'Keywork', is afkomstig uit het verhaal, en is een representatie van de wereld waarin het verhaal zich afspeelt.

Het verhaal zelf is nogal omvangrijk en complex, met allerlei prequels, sequels, spin-offs (incl. spin-off band/soloproject 'The Prize Fighter Inferno'), en zelfs een eigen fanwiki.
Daar zullen we het nu uiteraard niet over gaan hebben, niet in de minste plaats omdat ik het ook pas ontdekt heb, en er dus nauwelijks bekend mee ben (hoewel ik best geïnteresseerd ben om het te gaan lezen).

En uiteindelijk gaat het ons hier immers om de muziek, toch? 😉
Ook de discografie (die dus direct samenhangt met de comics/novels) is echter inmiddels al vrij omvangrijk en complex, met lange, moeilijk te onthouden albumtitels, waaronder 3 setjes van 'dubbelalbums'.
Alle albums, maar met name de vroegste en laatste, bevatten wel goede en relevante nummers, die in de setlist kunnen voorkomen.

Ondanks hun excentrieke karakter is de band geen GMM-'maagd' meer.
Ze stonden er eerder al in 2017 in de Metal Dome in de namiddag (15:45 - 16:30):

Bekijk bijlage 4652Bekijk bijlage 4651

Ook dit jaar zal de Metal Dome hoogstwaarschijnlijk hun plek worden, wellicht iets later (rond 19:00, voorafgaand aan Hellmut).
Verder hebben ze het voordeel dat ze op de relatief 'rustigste' dag (zondag) staan, en dus de kans op clashes iets kleiner is dan op andere dagen.
Ga er dus zeker heen als je de kans hebt, en stel en passant alvast een mooi plekje veilig voor hét zondag-hoogtepunt, der Hellmut! 😉

Hier alle albums met singles/videoclips (laatste 2 albums met clips in volgende post):

The Second Stage Turbine Blade (2002)

• Devil in Jersey City

In Keeping Secrets of Silent Earth: 3 (2003)

• In Keeping Secrets of Silent Earth: 3

• Blood Red Summer

• A Favor House Atlantic

Good Apollo, I'm Burning Star IV, Volume One: From Fear Through the Eyes of Madness (2005)

• Welcome Home

• Ten Speed (Of God's Blood and Burial)
• The Suffering

Good Apollo, I'm Burning Star IV, Volume Two: No World for Tomorrow (2007)

• Feathers
• The Running Free

Year of the Black Rainbow (2010)

• The Broken
• Here We Are Juggernaut
• World of Lines

The Afterman: Ascension (2012)

• Key Entity Extraction I: Domino the Destitute
• The Afterman

The Afterman: Descension (2013)

• Dark Side of Me

The Color Before the Sun (2015)

• Here to Mars
• You Got Spirit, Kid

Mooi man...
Eerste concert in Nederland was historisch.
Naast kreator en katatonia optreden waar ik meest naar uitkijk op gmm23
.

 

[MarcoReusel]

Bedankt hiervoor! Ik ben ook erg benieuwd naar deze band, maar ik merk dat het nog lastig is een goed aanknopingspumt te vinden om ze echt te gaan waarderen. Dus ik ga zeker op een later moment terugkomen bij dit overzicht, om me verder in te luisteren

Ik zou beginnen met delirium trigger en in keeping secrets...voor mij de echte classics. Als je dat niet trekt kun je de rest ook wel skippen. 😊

 

[MetalLimbo]

Ik zou beginnen met delirium trigger en in keeping sunrise...voor mij de echte classics. Als je dat niet trekt kun je de rest ook wel skippen. 😊

Ik denk dat je 'In Keeping Secrets of Silent Earth: 3' bedoelt?
Dat is inderdaad een van de meest kenmerkende nummers, en ook een van mijn favorieten.
"Man your own jackhammer! Man your battle stations!" 😎🤘

'Delirium Trigger' vind ik persoonlijk nou niet zo bijzonder of allesbepalend om een goede mening over de band te vormen..

 

[MarcoReusel]

Ik denk dat je 'In Keeping Secrets of Silent Earth: 3' bedoelt?
Dat is inderdaad een van de meest kenmerkende nummers, en ook een van mijn favorieten.
"Man your own jackhammer! Man your battle stations!" 😎🤘

'Delirium Trigger' vind ik persoonlijk nou niet zo bijzonder of allesbepalend om een goede mening over de band te vormen..

Ja..klopt...auto correct sorry.
Mwah...time consumer...everything evil...delirium trigger toch wel lekkere nummers.
Eigenlijk 1e drie albums wel.🤟
Zal maandag alles nog is onder de loep nemen en kijken wat ze nu spelen.
Wilde 013 nog gaan maar kwam wat tussen helaas.

 

[Loek123]

Motionless in white

Met de nasty clashes die de organisatie heeft veroorzaakt heeft Motionless in White duidelijk behoefte aan wat extra reclame. Deze verdienen ze ook zeker en ga ik ze geven hierbij! Ik heb lang gewijfeld of ik deze intro wel zou schrijven, omdat ik niet veel van hun discographie ken. Het is één van mijn favoriete bands momenteel maar vooral door de laatste 2 albums. Ik zal me vooral focussen op het laatste album aangezien ik daar het meest bekend mee ben, en ze daar ook het meest live van spelen.

Motionless in White komt uit Scranton, Pennsylvania. Toen ik dit schreef ging er een belletje rinkelen. Dit is namelijk hetzelfde dorpje als waar The Office plaatsvindt. Nu weer on-topic, de band is opgericht in 2004.

Motionless behoort tot de grote groep van metalcore bands die hun sound behoorlijk heeft veranderd naarmate de band groeide. Ik ben zelf helaas niet zo bekend met hun eerdere werk, waar ze ook niet veel meer live van spelen. Dus daar zal ik niet te veel op in gaan.

Sorry voor de korte intro, kon over veel albums niet veel info vinden en weet zelf ook eigenlijk niet genoeg over deze band om een goede intro te schrijven, maar heb toch maar gewoon een poging gedaan.

Creatures (2010) en Infamous (2012)

Creatures was het eerste album van Motionless in White. Twee jaar later kwam het tweede album Infamous uit. Grootste hits van deze albums zijn Immaculate Misconception, Creatures en Infamous. Op deze album hoor je toch een wat meer klasieke metalcore sound, zeker vergeleken met hun latere albums. Van deze 2 albums ga je geen nummers horen tijdens de show dus als je hier komt om je voor te bereiden kan je deze skippen.

Mocht iemand meer bekend zijn met de oudere albums van Motionless In White, voel je vrij om een aanvulling te geven!

Reincarnate (2014)

De band kondigde aan hun sound te willen veranderen, en deden dit ook. Uiteraard niet zonder backlash van de fans, maar daar trokken ze zich niet veel van aan. De title track van dit album ‘Reincarnate’ was een groot succes, en ook een nummer dat zo nog regelmatig live spelen. Dit is ook gelijk 1 van mijn favoriete nummers van de band. Ook Break the cycle is een fijn nummer dat veel live gespeeld wordt.

Graveyard Shift (2017)
Favoriete nummers:
Eternally Yours
Voices

Disguise (2019)
Favoriete nummers:
Another Life
Disguise
Thoughts and Prayers
Brand New Numb

Scoring The End of The World (2022)


Hun laatste album is erg goed ontvangen en is dan ook mijn favoriete album van ze, en mijn favoriete album van het afgelopen jaar. Dit zal je wellicht niet verbazen, voor de oplettende leden die mijn profielfoto herkend hebben. Dit album is gewoon een Masterpiece (pun intended) en ik raad je dan ook aan om dit album is zijn geheel te luisteren. Ik verwacht dat hun halve setlist ook wel zal bestaan uit de nummers van dit album dus dat komt goed uit. Het nummer ‘masterpiece’ kwam eerder uit als single en werd postief onthaald, en is nu zelfs 1 van de bekendste nummers van de band.

Nummers die ik zou aanraden, en die ook allemaal zeer grote kans hebben om live gespeeld te worden:

Cyberhex
Masterpiece
Sign of Life
Slaughterhouse (ft, Bryan Garris, zanger van Knocked Lose)
Werewolf
Scoring the End of the World

Ook heeft het album een paar leuke clips voortgebracht:

Live performance
Zoals eerder gezegd in het reguliere Graspop topic, raad ik iedereen aan om de covid livestreams van de band te bekijken, zoals onderstaande:

Het was altijd een droom van de band om ééns live te spelen in een asylum en tijdens covid hebben ze dit twee keer gedaan in het Pennhurst Asylum. Uitstekende kwaliteit en zeer vermakende optredens. Staat regelmatig op mijn tweede scherm met thuiswerken

Ik ken deze band pas sinds 2019, toen ze werden aangekondigd voor Graspop. Sinds 2019 staat de band ieder jaar stipt op nr.1 in mijn Spotify lijsten, en ik heb vooral het laatste album helemaal grijs gedraaid. Motionless In White en Arch Enemy back to back wordt ongetwijfeld één van de grote hoogtepunten van deze editie. Kan niet wachten tot 15 juni!

EDIT: Ohja, Somobody told me van The Killers kan ook nog voorbij komen, is een cover die ze maar al te graag live spelen. (heb liever dat ze hun eigen muziek spelen maar goed)

 

[Koekdoos]

Hollywood Vampires
De band is een supergroup opgericht door Alice Cooper, Joe Perry (Aerosmith) en jawel, Johnny Depp. De naam is een verwijzing naar een andere groep, die tevens is opgericht in de jaren 70 door wederom Alice Cooper. Waar de supergroup van nu een 'verijdelde coverband' is volgens sommigen, was die groep uit de jaren 70 eigenlijk een 'verijdelde AA-groep', het was een groep bekende muzikanten, die bijeen kwamen om te drinken.

Inmiddels zijn er twee albums uitgebracht. Waarbij het eerste album voornamelijk covers waren (met gastartiesten) en drie eigen nummers, was het bij het tweede album andersom, voornamelijk eigen geschreven nummers en drie covers.

Wat je kan verwachten?
Een goede mix van covers (o.a. AC/DC, The Who en de zeikplaat Heroes van David Bowie met Johnny Depp als zanger) en eigen nummers
Veel fangirls voor Johnny Depp (al zal dat op Pinkpop nog een stukje erger zijn, maar 2018 Graspop kon er ook wel wat van)
Toch nog een beetje Aerosmith met de uitvoering van Sweet Emotion en Joe Perry op gitaar
En de geweldige encore van School's Out inclusief een stukje Another Brick In The Wall (zie hieronder voor de studio versie, inclusief gastartiest Brian Johnson van AC/DC)

De Heroes cover:

Een eigen nummer:

 

[Koekdoos]

Airbourne
Dan meteen door met een tweede act: Airbourne. En dit wordt schrijven alsof m'n leven ervan afhangt, want het kan gewoon niet dat er 14 mensen het prima vinden om een meeting te doen tijdens deze band. Een schande!

Je kan namelijk een knaller van een recht door zee rockshow verwachten van deze mannen, zoals je het ook zou verwachten van hun grote invloed AC/DC. Inmiddels zijn er al vijf albums uitgebracht en van elk album wordt nog het een en ander gespeeld, dus dat geeft me mooi de mogelijkheid om van elk album in ieder geval een video te delen van een nummer dat ze (waarschijnlijk) live zullen spelen.

Het eerste album is Runnin' Wild en heeft meerdere nummers die nog live gespeeld worden. Onderstaande nummer zal niet de bekendste zijn, en misschien ook niet een zekerheidje om gespeeld te worden, maar het laat wel in de eerste minuut meteen de energie van de band zien. De zanger, Joel O'Keeffe, op de rug van een security dwars door het publiek gitaarspelend en een blik bier op je hoofd kapot slaan. Een man, die alles kan! (Verder ook extreme situaties waar hij in verschillende stages naar boven is geklommen om daar een solo te spelen op een flinke hoogte)
Verder kan je sowieso wel de nummers Too Much, Too Young, Too Fast en Stand Up For Rock 'n' Roll verwachten.

Van het tweede album, No Guts. No Glory. werd bij de laatste passage in België van afgelopen december maar één nummer gespeeld. Wel meteen één van, of misschien wel dé favoriet van het album: Bottom of the Well.

Het derde album is misschien wel mijn favoriet: Black Dog Barking. Ik vind de albumhoes sowieso al heel cool, maar daarnaast heeft het ook gewoon zoveel goede nummers en is de algehele sound van het album ook gewoon super. Het is zo'n album waarvan elk gewoon raak/gaaf/vet is en die albums zijn er niet veel, al is dat natuurlijk smaak afhankelijk. Voor mij zijn dat maar een handjevol albums (onder andere Alice Cooper - Trash).
Onderstaande video hadden ze een mooie spot in het donker op Hellfest (vooruit, dan wel om 01.00 's nachts pas), jammer dat geluid en beeld soms niet gelijk lopen, maar dat maakt het feest allemaal niet minder!

Even geen inspiratie voor album nummer vier: Breakin' Outta Hell. Maar dat maakt het niet minder gaaf, en wederom een coole album cover.

Het vreemde bij Airbourne is wel dat ik vaak heb gehad dat ik een album pas echt gaaf begon te vinden op het moment dat het volgende album uitgebracht werd. Zo had ik dat bij zowel Black Dog Barking als bij Breakin' Outta Hell. Beide ben ik pas echt gaan waarderen nadat het volgende album uitkwam, maar dat was bij het meest recente album, Boneshaker, niet zo. De singles waren gaaf, de hoes was cool en nu wordt het eindelijk weer eens tijd om Airbourne live te zien, nadat ik ze voor het eerst en tevens laatst heb gezien op Alcatraz in 2016. Alleen wordt het voor mij geen Graspop, maar de verplaatste show in de 013.

 

[Piebe71]

Airbourne
Dan meteen door met een tweede act: Airbourne. En dit wordt schrijven alsof m'n leven ervan afhangt, want het kan gewoon niet dat er 14 mensen het prima vinden om een meeting te doen tijdens deze band. Een schande!

Je kan namelijk een knaller van een recht door zee rockshow verwachten van deze mannen, zoals je het ook zou verwachten van hun grote invloed AC/DC. Inmiddels zijn er al vijf albums uitgebracht en van elk album wordt nog het een en ander gespeeld, dus dat geeft me mooi de mogelijkheid om van elk album in ieder geval een video te delen van een nummer dat ze (waarschijnlijk) live zullen spelen.

Het eerste album is Runnin' Wild en heeft meerdere nummers die nog live gespeeld worden. Onderstaande nummer zal niet de bekendste zijn, en misschien ook niet een zekerheidje om gespeeld te worden, maar het laat wel in de eerste minuut meteen de energie van de band zien. De zanger, Joel O'Keeffe, op de rug van een security dwars door het publiek gitaarspelend en een blik bier op je hoofd kapot slaan. Een man, die alles kan! (Verder ook extreme situaties waar hij in verschillende stages naar boven is geklommen om daar een solo te spelen op een flinke hoogte)
Verder kan je sowieso wel de nummers Too Much, Too Young, Too Fast en Stand Up For Rock 'n' Roll verwachten.

Van het tweede album, No Guts. No Glory. werd bij de laatste passage in België van afgelopen december maar één nummer gespeeld. Wel meteen één van, of misschien wel dé favoriet van het album: Bottom of the Well.

Het derde album is misschien wel mijn favoriet: Black Dog Barking. Ik vind de albumhoes sowieso al heel cool, maar daarnaast heeft het ook gewoon zoveel goede nummers en is de algehele sound van het album ook gewoon super. Het is zo'n album waarvan elk gewoon raak/gaaf/vet is en die albums zijn er niet veel, al is dat natuurlijk smaak afhankelijk. Voor mij zijn dat maar een handjevol albums (onder andere Alice Cooper - Trash).
Onderstaande video hadden ze een mooie spot in het donker op Hellfest (vooruit, dan wel om 01.00 's nachts pas), jammer dat geluid en beeld soms niet gelijk lopen, maar dat maakt het feest allemaal niet minder!

Even geen inspiratie voor album nummer vier: Breakin' Outta Hell. Maar dat maakt het niet minder gaaf, en wederom een coole album cover.

Het vreemde bij Airbourne is wel dat ik vaak heb gehad dat ik een album pas echt gaaf begon te vinden op het moment dat het volgende album uitgebracht werd. Zo had ik dat bij zowel Black Dog Barking als bij Breakin' Outta Hell. Beide ben ik pas echt gaan waarderen nadat het volgende album uitkwam, maar dat was bij het meest recente album, Boneshaker, niet zo. De singles waren gaaf, de hoes was cool en nu wordt het eindelijk weer eens tijd om Airbourne live te zien, nadat ik ze voor het eerst en tevens laatst heb gezien op Alcatraz in 2016. Alleen wordt het voor mij geen Graspop, maar de verplaatste show in de 013.

Goeie introductie!! En zeker mee eens. Geen meeting tijdens deze toppers!!💪💪🤜👏

 

[wenteldave]

Alleen wordt het voor mij geen Graspop, maar de verplaatste show in de 013.]

Dan kan je echt wel makkelijk een meeting doen

 

[Koekdoos]

Dan kan je echt wel makkelijk een meeting doen

Niet zonder vrijdag ticket 😅, heb alleen dagtickets voor de donderdag en zondag

 

[Jamel]

PANTERA​

Ik zit al de hele ochtend Pantera video's te bekijken en wilde er wat over schrijven in het algemene topic, maar toen bedacht ik me: waarom niet een grote stukje aan ze wijden in dit topic? We hebben nog geen introductie en het is een show waar ik ontzettend naar uit kijk, dus wellicht kan ik nog wat meer mensen enthousiasmeren. Voor zover dat nodig is..

De beginjaren van de band.

Wat denk ik niet iedereen weet is dat deze in 1981 geformeerde band oorspronkelijk een glam metalband is. Liefst vier albums bracht de band uit, alvorens er via het 'crossover' album Cowboys From Hell definitief een switch in hun geluid werd gemaakt met het legendarische album A Vulgar Display of Power. De band werd opgericht door de broers Darrell en Vincent Abbott (beter bekend als Dimebag Darrell en Vinnie Paul). Na wat positiewisselingen in de beginjaren, zijn de grootste successen van de band beleefd met de stabiele line-up, bestaande uit de broers, aangevuld met Rex Brown op basgitaar en Phil Anselmo als zanger.

Voor de nieuwsgierigen onder jullie: zo klonk het oude Pantera, toen ze nog een glam metalband waren. Nummers van de eerste vier albums hoef je niet in hun setlist te verwachten. Maar het is best interessant om te horen hoe de band van geluid is veranderd. En wellicht is het voor de glamfans onder jullie weleen mooie gelegenheid om je beeld van de band wat bij te stellen.

Cowboys From Hell.

Zogezegd kan het in 1990 verschenen album Cowboys From Hell worden gezien als enerzijds de brug tussen het oude en nieuwe Pantera, maar vooral ook de kickstart van hun succesperiode. Dit was het eerste album wat uitgebracht werd onder een groot label en bevat een aantal absolute klassiekers, waarmee ze tot op de dag van vandaag nieuwe harten mee veroveren. Ik noem een Domination, het prachtige Cemetery Gates en albumopener en titeltrack Cowboys From Hell. Dit nummer wordt alom gezien als de grondlegger van het zogeheten subgenre 'groove metal'. En als je luistert naar dit nummer, dan snap je ook wel waarom. De manier waarop dit nummer ritmisch is opgebouwd was zeer vernieuwend, vergeleken met de meer traditionele sound van thrashmetal, NWOBHM en glam, welke in die tijd de meest dominante subgenres van metal waren. Cowboys From Hell, ik zal het maar alvast verklappen, is de afsluitende track van de setlist van de Pantera reunie, dus die gaan we op Graspop zeker horen.

Iconisch drieluik.

De jaren '90 waren de hoogtijdagen van deze band. De reputatie van band als fantastische liveband groeide per tour, de band betrad steeds grotere podia en ook in deze periode bracht de band in een tijdsbestek van vier jaar liefst drie geweldige albums uit: A Vulgar Dispplay of Power, Far Beyond Driven en The Great Southern Trendkill. Als het gaat om de liveshows van de reunietour zul je het gros van de setlist vinden op de eerste twee genoemde albums. Denk aan nummers als Mouth for War, This Love, Walk, 5 Minutes Alone en I'm Broken. Elke metalhead zal dit soort nummers, of toch zeker een aantal ervan, weleens hebben gehoord. Wie heeft er niet ooit in een bar of in een festivaltent massaal 'Re-spect, Walk! What did you say!?' mee gebruld toen dit nummer werd gedraaid door de dienstdoende DJ?

De ondergang.

Veel kan geschreven worden hoe deze legendarische band ten onder ging. Er zijn genoeg documentaires en artikelen aan gewijd, dus als je daar geïnteresseerd in bent is er genoeg over te vinden. Helaas ging ook deze band, net als vele anderen, gebukt aan onderlinge ruzies, drugs en alcoholmisbruik, controverse en uiteindelijk zelfs de dood. Nadat Pantera in 2003 opgeheven werd, richtten de Abbott broers de band Damageplan op. Een jaar later sloeg het noodlot toe, toen een obsessieve fan om zich heen begon te schieten tijdens een Damageplan concert en diverse mensen, waaronder gitarist Dimebag Darrell, van het leven beroofde. Over het precieze motief doen verschillende verhalen de ronde, dus daar waag ik me niet aan. Maar met de dood van Dimebag ging er een schok door de hele metalwereld. In de jaren erna is hier en daar weleens gesproken over een Pantera-reunie, maar toen drummer Vinnie Paul in 2018 overleed aan een hartaandoening, leek die kans definitief verkeken. Tot vorig jaar.

De reünie.

In de zomer van 2022 verschenen er opeens geruchten over een Pantera-reunie. Dit kwam redelijk uit de lucht vallen. Hoewel Phil daarvoor al een tour had gedaan onder zijn eigen naam, waarbij hij met gastmuzikanten nummers bracht van het Vulgar Display album. Maar dat hij en bassist Rex Brown daadwerkelijk een tour onder de naam Pantera zouden doen, zagen niet veel mensen aankomen. De geruchten werden echter al vrij snel bevestigd: Pantera zou eind 2022 en in 2023 opnieuw op tour gaan! De Abbott broers worden vervangen door twee van hun vrienden: Charlie Benante (Anthrax) op drums en Zakk Wylde (Ozzy, Black Label Society) op gitaar. En zo hadden op 12 december 2022 Mexicaanse fans de eer om bij de eerste officiële Panterashow in bijna 20 jaar aanwezig te zijn.

De kritieken.

Lang niet iedereen stond te springen toen deze revival aangekondigd werd. Voor veel fans van weleer waren de Abbott broers te nauw verbonden aan het merk Pantera en is het een teken van disrespect om zonder hen onder die naam op te treden. Om nog maar te zwijgen over de twijfels die er waren of er überhaupt muzikanten zijn die in staat zijn om de broers met recht te kunnen vervangen. En hoewel er nog steeds wel kritiek is op de manier waarop Zakk Wylde de nummers speelt, zijn de meeste fans inmiddels wel gedraaid. De heren hebben een prachtige productie in elkaar gezet. Charlie Benante heeft zijn drumstel net zo afgesteld als hoe Vinnie Paul altijd deed, met zijn iconische snaredrum dat als een geweerschot klinkt. Rex Brown zijn baspartijen zijn strak als altijd. En Phil is speciaal voor deze tour gaan trainen, gestopt met drinken en zelfs in zee gegaan met een zangcoach. Hierdoor klinkt zijn zang net zo goed als in de hoogtijdagen van Pantera. Ook hebben ze in de hele set tributes naar de broers verwerkt in tekst en beeld, waarmee het in mijn ogen met recht gekwalificeerd kan worden als het eren van, in plaats van proberen te vervangen.

Voor wie zich goed wil voorbereiden, nieuwsgierig is of gewoon alvast zin heeft om te horen hoe het klinkt: er staan diverse video's op Youtube van volledige concerten van de tour tot nu toe. Uiteraard niet in de beste kwaliteit, maar bij mij heeft het bekijken en beluisteren ervan ervoor gezorgd dat ik ongelooflijk zin heb in dit concert. Het is een unieke kans om toch nog eens nummers live te beleven welke ik in mijn beginjaren als metalhead helemaal grijs heb gedraaid. En dat Graspop ze zo heeft geprogrammeerd dat tijdens hun set de zon onder gaat, zorgt er alleen maar meer voor dat het een intense beleving gaat worden. Gaat dat zien!

 

[Sdg]

Na een stukje te schrijven over politieke punk, street punk met hard core invloeden wagen we ons aan ska punk/skate punk.

Less than Jake (zaterdag jupiler stage 21u-21u50)



Ondanks de clashes lees ik op het forum dat er toch mensen zijn die hen een bezoekje gaan brengen. Terecht zou ik zeggen. Ik heb de mannen nu al zoveel keer gezien dat ik ze net nog op mijn 2 handen kan tellen. Less than jake is gelijk aan feestje. Ook al toen ik ze laatst zag op groezrock indoor dat ze wel wat ouder aan het worden zijn. Maar ja dat worden wij ook. Dus als je eens wat meer wil losschudden dan je nek zou ik zeggen ga eropaf.

Ze zijn begon in het jaar 1992 en hebben al 9 albums op zak. Zijn ook z’n band die leeft voor te toeren. Zijn een vaste waarde op de vans warped tours. Ze vergeten hun Europese fans niet door af en toe eens over te steken. Samen met bands als Rancid (zaterdag om 19u55-20u55 north stage, wa ik me bedenkt ook nie veel tijd om van Rancid naar Less than jake te gaan…), madness, the mighty mighty bosstones,… de ska punk main stream hebben gemaakt.

Goe een paar van hun setlist ik neem de klassiekers of toch voor mij.

Op hun debut album pezecore vinden My very oud flag. (dit album is al meerdere keren heruitgebracht.)

Op hun derde album “ hellow rockvieuw” vind je nummer die denk wel onder meerdere bij jullie gekend zal zijn. Vind ook wel een van hun betere albums ook. Waar ze meestal meerdere songs van live brengen.

Met hun vijfde studio album zijn ze ook wat door gebroken op hit lijsten in de USA en UK. Met onder andere sche’s gonne break soon, the science of selling yourself short,…

Voor mij toch ook een echte less than jake klassieker die vindt op hun 6de album “in with the out crowd” met fort he rest of my life. Rustiger nummer van hen en ik vond deze acoustic versie er van.

Ik ga eerlijk zijn in hun laatste twee albums heb ik me niet meer zo verdiept. Dus moest er iemand hier willen aanvullen doe gerust. Want das ook wel het fijne aan muziek smaak die veranderd en evolueert. Al blijven we in het metal/punk genre. Als we less than jake kunnen mee pakken zullen we dat altijd doen!!! Maak er een feestje van in mijn plaats daar want ik was te laat voor de zaterdag tickets.

 

[Jamel]

Haha, de laatste twee introducties gaan dus over bands die in het tijdschema clashen met elkaar. Lastige keuzes! Less than Jake is inderdaad een feestje. Maar ja, Pantera...

 

[Sdg]

Ik snap het Jamel ze. Ergens was ik blij dat geen zaterdag ticket meer kon bemachtigen want mijn hart zou bloeden.... . Pantera en Less than jake da zou een moment beslissing zijn vrees ik.... .
ik vraag me af hoe jullie om gaan met clashen ik heb er toch twee de vrijdagavond waar ik moeite mee heb om een keuze te maken. bv Gojira nog maar enkele jaren gelden ontdenkt vs VV nu luister ik niet meer maar jah in de jaren 2000 z'n fan. Denk ik wel dat ik voor Gojira ga gaan....
Disturbed tegen the distillers is echt een ramp want ik volg die bands beide nu al zo lang luister ze geregeld. ook alle 2 nog nooit live gezien.... .