Vrijdag in Trix geweest voor de Pelagic label night.
Opener was Hippotraktor, waarin de crème van Mechelen zich samenvoegt (met aan zang een van de zangers van Psychonaut trouwens), lekker strak en dat ondanks hun beperkte repetities met allemaal samen en qua sound een heel mooie aanvulling voor de fans van Psychonaut.
Bear iets minder mijn ding en achteraf gehoord dat ze al hun instrumenten kapot geslagen hebben op't einde van de show. Bye respect (nooit begrepen waarom muzikanten zoiets doen). Daarna de beurt aan Psychonaut zelf, die van mij best de avond hadden kunnen dragen. En dat is niet alleen mijn mening, het enthousiasme van het publiek, de drukte tijdens hun show, het algehele gevoel bewees dat ook.
Afsluiters waren Briqueville - heel erg gehyped, maar naar mijn gevoel wat overhyped - met een erg doomy sound, veel 'sludge' distortion en laaaaanggerekte noten. Mijn mening is hier weliswaar mogelijk beïnvloed door de strakke, snelle en melodische lijnen van de band die hen vooraf ging. Einde van de avond was vaandeldrager van het label, The Ocean, een Duits collectief dat zich qua subgenre al moeilijk weet te beschrijven en ik begrijp nu waarom. Hun sound gaat zowat alle richtingen uit waardoor ik hen regelmatig helemaal kwijt was, maar ze me op andere momenten net enorm wisten te grijpen. Dat geldt voor de gehele sound, maar zeker ook voor de zang waarmee wel een indrukwekkend arsenaal aan vocale mogelijkheden werd afgegaan. De lange avond (wat we niet meer gewoon zijn) zal er zeker ook voor iets tussen hebben gezeten, want onze rug begon tegen te stribbelen en dan is inleving / beleving altijd moeilijker. Ik zie zeker waarom ze hun status verdienen, maar voor mezelf zou ik hen toch liever iets meer 'afbakenen' - al klinkt dat weer zo negatief - iets meer richting kiezen en daar in een waaiertje rondgaan in plaats van 360° in het rond wat elementen mee te nemen. But then again, wie ben ik... voor iemand anders is dit misschien net hun kracht en unieke sound.