(Sorry voor de mensen die ook op Graz lezen voor de dubbelpost. Het is nogal een lang verslag geworden, maar mocht iemand zijn ogen nog kunnen openhouden, komt ie
.
Zo, ik ben weer thuis en ga even de tijd (nu het af is: veel tijd, benieuwd wie hier zin in heeft, maarja
)nemen om mijn bevindingen op 'papier' te zetten. Hoofdboodschap: heerlijk weekend gehad, heel veel en vrij diverse goede optredens gezien en opnieuw de conclusie dat Best Kept Secret voor mij al jaren hét festival van de regio is.
Eerst over 'De Staat' (ha!) van het festival. Tot een week geleden iemand van Festileaks aangaf van bronnen binnen de organisatie te hebben gehoord dat de kaartverkoop wel degelijk goed liep, hadden we (ik ook) dit festival al bijna levend begraven. Nergens voor nodig, zo bleek. Mij leek het drukker dan ooit en in zekere zin leek men het er ook meer naar zijn zin te hebben dan ooit.
Dat komt allereerst omdat de basis gewoon goed is. Het terrein is mooi en was dit jaar ook goed ingedeeld. Het was overal gezellig druk, maar bijna nooit ergens te druk. Toiletten, eettentjes, looproutes, de bars, de podia zelf.. Zeker als je een beetje rekening houdt met de piekmomenten op bepaalde plekken, hoef je nooit lang te wachten. Alles loopt soepel en dat draagt bij aan een goede sfeer. Complimenten voor de organisatie hiervoor hoor.
De sfeer, zeker richting de avond, was naar mijn idee ook wat meer 'uitgelaten' dan ooit. Ik heb al een paar mensen zien schrijven dat het wat aan Lowlands deed denken. Mij ook, maar dan wel het Lowlands van een jaar of 15 geleden. Veel kleine plekjes met spontane feestjes, en na het laatste optreden van het weekend in The Secret (van Pongo) bleef een deel van het publiek nog minstens een halfuur zelf een feestje maken, door samen te zingen, springen, drummen. Misschien niet waarvoor Graz naar festivals gaat, maar wel gewoon ontzettend leuk...
Zo lang het maar niet ten koste gaat van de beleving bij de concerten. En op dit moment is dat gelukkig (nog?) helemaal niet zo. Rammend volle, mega enthousiaste tenten bij dingen als Alvvays en Nation Of Language op een snikhete derde festivaldag. Een minutenlange ovatie na een stuk van een minuut of 10 (Turbines, Pigs) van Black Country, New Road. Er zijn gelukkig nog genoeg festivalgangers die met het blokkenschema in de hand voor de acts komen, die ze ook kennen, en waarderen. Natuurlijk geldt dat niet voor heel het publiek en geldt dat niet op alle momenten, maar wat mij betreft krijgt het publiek van 2023 een mooi rapportcijfer. Het publiek van 2022 was op dit vlak misschien wel nog wat beter, maar als mijn inschatting klopt ook een stuk ouder (effect van Nick Cave?) en een tikkie saaier.
De Staat van het festival is dus gewoon goed, maar ik vind het nog wel spannend waar het de komende jaren heen gaat. Dít BKS, met ook een The Floor waar het de hele week goed vertoeven was (ook voor mij, maar zeker voor wie gewoon wil dansen), kan ik beter verkopen aan mijn vrienden die minder met muziek hebben dan het BKS van de eerste edities. Dat zal voor meer mensen gelden, en zeker ook voor de organisatie. Het is dan wel hopen dat de balans feest/chill/maar vooral komen voor goede, ook de net wat moeilijkere optredens zo blijft als nu, en dat dat derde maar belangrijkste punt niet telkens een beetje minder wordt tot je bent waar een Down The Rabbit Hole al tijden (misschien wel gewoon sinds het begin) is.
Daar maakte ik me vooraf wel wat zorgen om, met name vanwege de zwakke namen bovenin. De zes belangrijkste plekken op ONE vielen vooraf erg tegen. Hoe was de realiteit?
Mwoah, dit was ook in de realiteit niet al te best.
The 1975 vond ik echt afgrijselijk. Hiervan begreep ik zelf echt niet wat het op een festival als BKS te zoeken heeft. Vanaf de tweede helft van het strand (waar ik de meeste stukjes van de grotere namen heb gezien, vaak tijdens een (eet)pauze) leek dit ook het slechts bezochte optreden van een (sub)headliner dat ik op BKS heb gezien.
The Chemical Brothers vond ik wél erg lekker en gewoon goed werken, vooral ook dankzij de vette visuals.
Goldband dan, tsja. Met het verstand op 0 vind ik ze best leuk om te horen, maar het lijken me wel echt ontzettende douchebags van gasten. 'Waarom is coke zo duur...'. Nogal triest. Maar, wat ik niet had verwacht: het werkte gewoon wel best goed, en zo lang 1 zo'n show op ONE de rest van het festival niet verziekt (wat het in mijn ogen ook totaal niet deed), dan heb ik er eigenlijk geen moeite mee. Mocht volgend jaar op die plek De Jeugd van Tegenwoordig of The Opposites staan: prima. Joost? Graag zelfs! (Daar zit ook wel een stuk meer diepgang in, verstopt onder de onzin). Het was in ieder geval een stuk leuker dan
Two Door Cinema Club daarvoor, die vast lijken te zitten in een gouden kooi: ruim 10 jaar geleden een leuke indiepop-plaat gemaakt, daarna niks fatsoenlijks meer gedaan, maar wel nog steeds uitgenodigd worden om die liedjes die al ver over de houdbaarheidsdatum zitten te komen spelen. Dus dat doe je dan maar, met zichtbare onverschilligheid, want what else?
Oscar & The Wolf vond ik van wat ik ervan zag minder slecht dan gedacht, maar zéker op een line-up met ook al The 1975 toch wel over het randje. Wanner gaat hij voor België het Songfestival winnen?
Christine viel me in 2019 reuze mee als headliner en dat laatste album vond ik ook wel aardig. Ook deze show maar half meegemaakt, maar wat ik zag en hoorde leek me best in orde. Op zich niks mis mee als een act zich blijft ontwikkelen, zeker niet als niet de gemakkelijkste afslag wordt genomen.
Aphex Twin zag ik alleen het laatste halfuur van en dat vond ik best wel vet. Het was nog drukker dan verwacht bij de ONE en achteraf hoorde ik meerdere mensen zeggen hoe vreemd ze het vonden en hoe vet dat was.
Bij het uitkomen van het programma liet Maurits al vallen dat dit blokje (sub)headliners plan F was. Het is ook wel even wat anders dan Stokes-Cave-Fontaines-King Gizzard-Alt-J, wat veel meer in het straatje ligt van het BKS 'zoals we het kennen'. Dat blokje vond ik zelf ook wel een stuk sterker, zeker met Cave. Maar een mix zoals dit jaar was ook weer niet zo slecht als ik vreesde. Het hier Blur gestaan ipv Oscar (of Chem Bros), dan was het ook alweer een ander verhaal geweest. Zeer benieuwd waar ze volgend jaar mee gaan komen!
Maar de reden dat ik uiteindelijk ging, was niet de ONE (waar ook nog
Tinariwen en
Kurt Vile perfecte soundtracks waren voor pootjebaden in de middagzon, maar ook daar kom ik uiteindelijk niet voor). Ik kwam voor de sterke undercard en hoopte op een rustig tempo een boel prima en een paar echt goede optredens te zien. Dit pakte nog beter uit dan verwacht. Het werden een hoop echt goede optredens en één show van de absolute buitencategorie.
De buitencategorie
Young Fathers - Cave, Low, Wilco, Radiohead, Sigur Ros.. ik heb de vorige edities al een hoop waanzinnige shows gezien op Best Kept Secret. Young Fathers plaatst zich daarbij en in zekere zin misschien zelfs nog daarboven, de tijd moet nog leren hoe het verder bezinkt. Maar wat Young Fathers bij mij teweegbracht gaat wat verder dan alleen de muziek op een prachtige manier brengen (voor Cave gold dat eigenlijk ook wel, maar op een andere manier). Sterker nog: puur de muziek vind ik wel wat minder dan eerder genoemde namen, ook live. Maar Young Fathers vond ik veel meer dan muziek. Ik zou het eerder performance art noemen, zoals Slauson Maolone 1 (waar ik dan wel wat minder mee kon), Kae Tempest en Shortparis. Kae Tempest (op Into The Great Wide Open) en Shortparis (op Le Guess Who?) staan dan ook om een vergelijkbare reden enorm hoog op mijn lijst beste concertervaringen ooit. Kae Tempest kwam het meest welvarende, zorgeloze publiek van ITGWO een spiegel voorhouden: alles gaat naar de klote en
all you think about is new shoes. Shortparis kroop in Db's in de krochten van het meest internationaal georiënteerde festival dat ik ken en kwam daar tussen alle verbinding heel dreigend over. Jongens, Rusland is er ook nog. In beide gevallen balanceerde ik tussen feest, vrees en bewondering. Young Fathers kreeg dit bij mij ook voor elkaar. Vanaf de eerste seconde gooien ze een bak energie over je heen, vol mimiek, muzikaliteit, beweging, aantrekking, dreiging.. het is alles tegelijk en je weet niet wat je ermee moet. Maar het ís er, ontegenzeggelijk. Laatst zag ik in de Schouwburg een show van de Belg Dries Verhoeven in samenwerking met een collectief uit Nigeria, dat op vergelijkbare wijze kwam zeggen: wij zijn Afrika, we komen eraan. Maakt dat je bang, of feest je met ons mee? Die spanning hing bij mij in ieder geval ook het hele optreden in de lucht, maar eindigde wel in een enorm feest. De laatste 10 minuten werd er door mij en iedereen om mij heen (halverwege de Two) extatisch gedanst en toen het klaar was keken we elkaar aan: wat was dit vet! Ja, dat was het, maar het heeft bij mij althans ook wat luikjes geopend waar ik voorlopig nog wel even zoet mee ben. Wellicht haal ik veel meer interpretaties hieruit dan bedoeld en dan nodig, maar dat is wat goede kunst doet, toch?
(Heel) goede optredens, het vermelden waard
Op chronologische volgorde:
Silvana Estrada: prachtige stem, sympathieke vrouw, leuke en diverse liedjes. Erg fijne opener.
Charlotte Adigery & Bolis Pupul: ik snap wel dat ieder festival deze act wil hebben. Ontzettend dansbaar, aanstekelijk, toch best origineel ook en met boeiende teksten.
Kevin Morby: alweer een jaar of 10 een aantal keer geluisterd en ook wel minstens een keer gezien, maar toen uit oog en oor verloren. Maar wow, wat is deze act volwassen geworden zeg. Zeer sterke liedjes, heel krachtig uitgevoerd. Het is hooguit iets te veel binnen de lijntjes, maarja, daar binnen wordt alles wel echt goed ingekleurd.
Black Country, New Road - nog niet heel consistent, maar wat een bak potentie zeg. Vooral de tweede helft vond ik erg goed, met zoals verwacht Turbines, Pigs als absoluut hoogtepunt.
Lankum - Ook live erg goed, maar ook wel een optreden waarna ik hoop ze nog eens in een nog wat betere setting te zien. Grote Zaal tijdens Le Guess Who? zou perfect zijn. Dan ook met een wat langer slot, want nu was er maar tijd voor 4 liedjes die allemaal dezelfde opbouw hebben: eerst een stuk folk, dan een lange, instrumentale outro (het recept dat BCNR daarvoor ook al net iets te rijkelijk serveerde).
Crack Cloud - black midi werd genoemd, maar ik vind Crack Cloud eigenlijk een stuk beter, omdat de opbouw van de liedjes voor mij een stuk natuurlijker overkomt. Ze speelden in een heerlijk tempo, ik vond het enorm goed.
Japanese Breakfast - nadat ik vorig jaar toch vooral weer veel naar de nieuwe platen van Wilco, Spoon, Death Cab en Belle & Sebastian luisterde, is het fijn om weer een nieuwe indiedarling te hebben. Geen spectaculaire show, maar wel zuiver, zoet en vol. Ergens wel jammer dat het beste liedje (Paprika) al gelijk als eerste werd gespeeld.
Nation Of Language - alleen de tweede helft van kunnen zien en dat van helemaal achterin, maar wat ik al schreef: het zou me totaal niet verbazen als deze act over vijf jaar headliner is. Dit publiek zat in ieder geval volledig in de zak en vooral de frontman deed daar ook goed zijn best voor, met zuivere zang en veel energieke dansjes. Across That Fine Line blijkt een anthem van proporties.
Alvvays - zeer sterke indieliedjes, ook live. Met een traantje van geluk bij Archie, Marry Me vanwege zeer goede herinneringen aan mijn bruiloft destijds (waar dit liedje live werd gespeeld door vrienden).
The Comet Is Coming - naast Charlotte Adigery die andere feestact die de komende jaren door alle festivals gewild zal zijn. Rammend strak, één groot feest (nadat ik onlangs op een andere bruiloft dacht: dj's en saxofonisten samen, nooit meer doen).
Verder nog gezien (en in de meeste gevallen ook best wel van genoten):
Gretel Hänlyn - gewoon een prima optreden.
Unknown Mortal Orchestra - wel lekkere muziek, maar het was ook een tikkie saai.
Caroline Polachek - erg tof dat ze toch gewoon kwam, maar ik zat daardoor al wel met een gevoel de mindere versie van de show te gaan zien. Ik vind haar plaat best wel leuk en de show zag er prima uit, maar ook met goede stem vind ik het lastig te zien waarom dit voor veel anderen zo briljant is.
De Staat (Yellow) - mijn eerste keer De Staat pas, en ja, dit is gewoon echt een goede liveband. Het raakt me allen niet echt.
Gaye Su Akyol - met nog een paar wat sterkere nummers erbij is dit een heel leuke festivalact.
Big Joanie - voor mij live iets te rammelend.
Sarah Neutkens x Kamareta Zuid - ik ben absoluut geen kenner van het genre en vind het leuk als een festival dan zoiets boekt voor in de ochtend. Dit vond ik best mooi, maar met iets te veel stukjes 'gepingel' en relatief iets te weinig uitbarstingen van het orkest.
Sorry - wat matig in de podiumpresentatie waardoor veel wat bleef hangen op het podium, maar zeker in de tweede helft ook wel een aantal erg sterke momenten.
The Mars Volta - 'objectief' (voor zover dat kan) duidelijk een zeer sterk optreden. Ik kende de band tot een paar maanden terug nog alleen van naam en op dit tijdstip van het festival lukte het me helaas niet meer om me echt open te stellen voor iets nieuws. Dat, en ik moest bij die mannen iets te veel denken aan de maatjes van Tony Soprano die uit 'vriendendienst' ook mochten optreden, sorry.
Pongo - een aardig feestje om mee af te sluiten.
Maak er volgend jaar zeker weer eentje!
