Best Kept Secret 2023
- Onderwerp starter DennisvdBr
- Startdatum
Best Kept Secret 2024
Best Kept Secret 2024 Datum: 7-9 juni 2024 Venue: Beekse Bergen Plaats: Hilvarenbeek Land: Nederland Organisator: Friendly Fire Directeur: Maurits Westerik Capaciteit: 25000 Eerste editie: 2013 Alle info: https://festileaks.com/festival/best-kept-secret-festival/2023/
forum.festileaks.com
Kijkt u eens
Wat een weekend, wat een weer, wat een pak stof. Dat zwarte gat na het festival? Dat zouden evengoed mijn beide neusgaten kunnen zijn. Paar hoogtepuntjes.
1. Young Fathers
Bizarre show. Hoe kan iets zo'n groot dansfeest zijn en je ook tot tranen toe ontroeren. De energie die loskwam in de TWO botste van het podium (daar werd gewérkt door die band!) naar het publiek en weer terug. Altijd meer, intenser, wilder, gestoorder. Het soort show waarbij je je kleren wil uittrekken, mensen wil knuffelen en/of een bolwassing geven. Maar altijd met een grijns die groter is dan die van Richard D. James op zijn albumhoezen. Met tranen in de ogen. Wat is deze band geëvolueerd zeg.
2. Charlotte Adigéry & Bolis Pupul
Ze flikken het opnieuw hoor. Dat dit duo super aanstekelijke shows geeft was wel geweten maar de knaldrang aan het begin van je driedaagse is een goede saus. Paténipat, nu bijna een 'oudje', blijft ook echt toffe dingen met mij doen. Hun 'Thank You' kwam hier alles behalve cynisch over.
3. Caroline Polacheck
4. The 1975
5. Oumou Sangaré
Ze heeft blijkbaar goede zaken gedaan op Le Guess Who?, deze Malinese legende. Alleen is de ONE op een breed festival nog een ander paar mouwen. Aan het begin leek het in het water te vallen, maar de positieve energie van deze bende lokte gelukkig snel meer volk. Volgens mij werd het aantal mensen op hert strandje zowat vertienvoudigd en geen enkele ziel die niet aan het dansen is. Kijk, soms is het moeilijk om een goede match te vinden voor die ONE, maar dit soort curveballs mogen ze nog vaker gooien.
6. Alvvays
Eén van mijn favoriete platen van vorig jaar. Gelukje dat het live ook helemaal overeind blijft. Uiteraard was die Secret een pak te klein voor dit indiesnoepje maar net dat maakt het ook wel leuk.
7. Aphex Twin
8. Interpol
Ik was bang voor een déjà vu en dus een meh gevoel maar toen kwam interpol met DIE setlist. Eigenlijk kan je niet meer verlangen van Interpol op een festival. Wel een moodswingetje als je net een stuk van dat verschrikkelijke Goldband hebt gezien. Duurde even om te kalibreren.
9. Sylvie Kreusch
10. Oscar and The Wolf
11. Black Country New Road
12. Japanese Breakfast
13. Röyksopp
14. Tinariwen
15. Julia Jacklin
16. Silvana Estrada
The Voidz, Crack Cloud en Christine and the Queens vielen dus tegen. Bij Christine vreesde ik er al wat voor, maar had niet gedacht het Sint Lucas- gehalte zo hoog zou liggen. In 2019 vonden mensen zijn act te poppy. Nu, geef me dan maar die act. Los van het sjiek is wanneer artiesten nieuwe paden bewandelen, lijkt deze zijweg toch niets voor mij. Jammer.
+ Het terrein. Serieus, dat meer blijft echt een headliner op zich. Ik vind dit terrein eigenlijk mooier dan dat van DTRH. Maar vooral dit jaar komt elk gebiedje nog meer tot zijn recht. Het Muziekgieterij stukje is tof, de Secret is perfect qua grootte, 's nachts ziet het er ook allemaal heel leuk uit,...
+ De twee 'radiomakende' mannen van Kartje Kilo, dat blijft lachen. Vooral op de derde dag, wanneer ze op ht festivalterrein staan, zou ik me hier een uur mee kunnen vermaken. Altijd blijven boeken dit, BKS.
+ Het aantal mensen op het terrein. In tegenstelling tot RW, maar ook DTRH, voelt dit echt perfect aan qua drukte. Altijd gezellig druk maar nooit té. Amper rijen gezien. En ook: geen enkel stuk op het terrein is disproportioneel drukker dan elders. Het is niet omdat de Floor lekker volloopt 's nachts dat de rommelrock bandjes halflege tenten zien.
- 7 euro betalen voor een beker bier is eigenlijk te onnozel. 3,5 euro voor 20cl bier of cola is nog verder van de pot gerukt. Serieus, ik heb in mijn leven nog nooit zulke kleine bekers in mijn handen geduwd gekregen. We betalen per slok. Gelukkig is het eten altijd wel zijn prijs waard. Die chicken burgers van de Mission Masala zijn me wel een eind pikant, en ik kan wel wat hebben. Niet alleen de rekening gepeperd zeg maar.
Ik zou zeggen: weinig veranderen BKS. Alleen nog zorgen voor minstens 1 headliner waar ik écht reikhalzend naar uitkijk en dan trek ik met plezier weer naar de Beekse Bergen. En fuck it, hetzelfde warme weer pak ik met plezier mee. Stof is ook maar stof.
1. Young Fathers
Bizarre show. Hoe kan iets zo'n groot dansfeest zijn en je ook tot tranen toe ontroeren. De energie die loskwam in de TWO botste van het podium (daar werd gewérkt door die band!) naar het publiek en weer terug. Altijd meer, intenser, wilder, gestoorder. Het soort show waarbij je je kleren wil uittrekken, mensen wil knuffelen en/of een bolwassing geven. Maar altijd met een grijns die groter is dan die van Richard D. James op zijn albumhoezen. Met tranen in de ogen. Wat is deze band geëvolueerd zeg.
2. Charlotte Adigéry & Bolis Pupul
Ze flikken het opnieuw hoor. Dat dit duo super aanstekelijke shows geeft was wel geweten maar de knaldrang aan het begin van je driedaagse is een goede saus. Paténipat, nu bijna een 'oudje', blijft ook echt toffe dingen met mij doen. Hun 'Thank You' kwam hier alles behalve cynisch over.
3. Caroline Polacheck
4. The 1975
5. Oumou Sangaré
Ze heeft blijkbaar goede zaken gedaan op Le Guess Who?, deze Malinese legende. Alleen is de ONE op een breed festival nog een ander paar mouwen. Aan het begin leek het in het water te vallen, maar de positieve energie van deze bende lokte gelukkig snel meer volk. Volgens mij werd het aantal mensen op hert strandje zowat vertienvoudigd en geen enkele ziel die niet aan het dansen is. Kijk, soms is het moeilijk om een goede match te vinden voor die ONE, maar dit soort curveballs mogen ze nog vaker gooien.
6. Alvvays
Eén van mijn favoriete platen van vorig jaar. Gelukje dat het live ook helemaal overeind blijft. Uiteraard was die Secret een pak te klein voor dit indiesnoepje maar net dat maakt het ook wel leuk.
7. Aphex Twin
8. Interpol
Ik was bang voor een déjà vu en dus een meh gevoel maar toen kwam interpol met DIE setlist. Eigenlijk kan je niet meer verlangen van Interpol op een festival. Wel een moodswingetje als je net een stuk van dat verschrikkelijke Goldband hebt gezien. Duurde even om te kalibreren.
9. Sylvie Kreusch
10. Oscar and The Wolf
11. Black Country New Road
12. Japanese Breakfast
13. Röyksopp
14. Tinariwen
15. Julia Jacklin
16. Silvana Estrada
The Voidz, Crack Cloud en Christine and the Queens vielen dus tegen. Bij Christine vreesde ik er al wat voor, maar had niet gedacht het Sint Lucas- gehalte zo hoog zou liggen. In 2019 vonden mensen zijn act te poppy. Nu, geef me dan maar die act. Los van het sjiek is wanneer artiesten nieuwe paden bewandelen, lijkt deze zijweg toch niets voor mij. Jammer.
+ Het terrein. Serieus, dat meer blijft echt een headliner op zich. Ik vind dit terrein eigenlijk mooier dan dat van DTRH. Maar vooral dit jaar komt elk gebiedje nog meer tot zijn recht. Het Muziekgieterij stukje is tof, de Secret is perfect qua grootte, 's nachts ziet het er ook allemaal heel leuk uit,...
+ De twee 'radiomakende' mannen van Kartje Kilo, dat blijft lachen. Vooral op de derde dag, wanneer ze op ht festivalterrein staan, zou ik me hier een uur mee kunnen vermaken. Altijd blijven boeken dit, BKS.
+ Het aantal mensen op het terrein. In tegenstelling tot RW, maar ook DTRH, voelt dit echt perfect aan qua drukte. Altijd gezellig druk maar nooit té. Amper rijen gezien. En ook: geen enkel stuk op het terrein is disproportioneel drukker dan elders. Het is niet omdat de Floor lekker volloopt 's nachts dat de rommelrock bandjes halflege tenten zien.
- 7 euro betalen voor een beker bier is eigenlijk te onnozel. 3,5 euro voor 20cl bier of cola is nog verder van de pot gerukt. Serieus, ik heb in mijn leven nog nooit zulke kleine bekers in mijn handen geduwd gekregen. We betalen per slok. Gelukkig is het eten altijd wel zijn prijs waard. Die chicken burgers van de Mission Masala zijn me wel een eind pikant, en ik kan wel wat hebben. Niet alleen de rekening gepeperd zeg maar.
Ik zou zeggen: weinig veranderen BKS. Alleen nog zorgen voor minstens 1 headliner waar ik écht reikhalzend naar uitkijk en dan trek ik met plezier weer naar de Beekse Bergen. En fuck it, hetzelfde warme weer pak ik met plezier mee. Stof is ook maar stof.
Laatst bewerkt:
Bedankt voor het delen. Eerste 40min gezapt, daarna goed vol te houden. Hopelijk komt er nog een stuk op 3voor12 met betere kwaliteit.Ik heb van tevoren geluisterd en overwogen, maar vond het drie keer niks. Daarnaast was mijn vriendin erg moe en had last van haar voeten, dus dacht het is mooi geweest
EDIT: Aphex Twin set staat op YouTube!
Sowieso wel jammer dat er weinig te volgen was. Volgende week zal dat wel beter zijn. Nu de rest op 3voor12 bekijken
Wat een heeeeerlijk weekend was het weer! Leuke mensen ontmoet, en wat een fantastische locatie blijft het.
Veel mooie shows gezien dus lastig kiezen. In willekeurige volgorde mijn favorieten: Caroline polachek, the 1975, Nation of language, Alvvays, Aphex twin, Interpol, Young fathers, Black country, new road & Kurt vile. Toch wel m’n favoriete festival geworden dit.
Baal wel heel erg dat ik niet bij the mars volta was
Veel mooie shows gezien dus lastig kiezen. In willekeurige volgorde mijn favorieten: Caroline polachek, the 1975, Nation of language, Alvvays, Aphex twin, Interpol, Young fathers, Black country, new road & Kurt vile. Toch wel m’n favoriete festival geworden dit.
Baal wel heel erg dat ik niet bij the mars volta was
Dit waren volgens jullie de 25 beste acts van Best Kept Secret 2023
Wát een weekend was het in Hilvarenbeek. Dit waren volgens jullie de 25 beste optredend van Best Kept Secret 2023!
festileaks.com
Na de bonusdag op vrijdag (dank TicketSwap) gisteren weer terug voor nog een dagje BKS. De line-up van deze dag lag me verreweg het best. Vol programma dus. Daardoor de gezelligheid en het ontdekken een beetje links laten liggen, wat achteraf toch ook jammer is, maar zo ontzettend veel mooie dingen gezien weer.
Eerst naar Crack Cloud. Die stonden al een tijdje op mijn lijstje. Thuis kan ik er niet zo goed naar luisteren, maar live werkte dit voor mij ontzettend goed. Zeker op dit tijdstip. Beetje beledigd dat ze er zo snel mee ophielden, totdat ik zag dat ze er maar drie kwartier zouden staan. Had van mij zo het dubbele mogen zijn. Toen door naar een mooie plek voor Sorry. Dit was er zo eentje die ik al wel kende maar in de aanloop naar het festival steeds vaker aanzette, dus ik had er zin in. Een paar minuten voor start stonden ze nog met een hoop stress op het podium te soundchecken, bij het eerste nummer viel meteen een zender op de grond, het bier ging met blikken tegelijk naar binnen om de zenuwen te bedwingen en vooraan bij het podium stond het geluid afgesteld op standje onderwater. En toch was het leuk. Zou ze graag nog eens op een andere plek zien. Onderweg naar Kurt Vile eerst even kijken bij Lambrini Girls in de Casbah, en daar de hele show gebleven. Wat een teringzooitje, in de beste zin van het woord. Terug naar de Secret voor Nation of Language. De hoge verwachtingen werden helemaal ingelost. De zanger deed me ontzettend aan Samuel T. Herring denken, en dat werkte hier als een trein. Heerlijk enthousiast publiek ook. Ondertussen hadden ze de Casbah weer in elkaar geschroefd voor De Staat, maar veel te druk. Benieuwd naar Alvvays, maar toch naar Arlo Parks. Dit is een beetje een persoonlijk mysterie. Op plaat is het totaal niet mijn muziek, maar live blijf ik elke keer weer een stukje langer staan, en nu gewoon het hele optreden ontzettend naar m’n zin gehad. De mix van een extreme gunfactor, een sterke en enthousiaste band en diepe, lome tracks doet het goed op een dag als vandaag. Surf Curse was een beetje jolig maar prima. Cola vond ik heel goed, maar de mooie liedjes matchte niet helemaal met de zinderende energie van het publiek. Dan Aphex Twin. Alles is al wel gezegd, en ik ben het er helemaal mee eens. Nooit gedacht dat ik dit zo ontzettend vet zou vinden. Toen nog een stukje Royksopp, waaruit snel bleek dat ik na dat eerste leuke album geen nieuwe muziek meer van ze heb geluisterd. Zeker na dat prikkelende, schurende achtgangendiner van Aphex Twin voelde dit als een mierzoete kauwgombal uit de automaat.
Al met al niks levensveranderends, maar wel heel, heel veel mooie muziek gezien. Daarnaast bijna allemaal raak en ontzettend divers, dus muzikaal was dit alles bij elkaar opgeteld denk ik één van mijn beste festivaldagen ooit. Ja ooit! Met deze in de pocket het volgende festival het blokkenschema maar weer wat meer links laten liggen. En een weekend, want dat rijden is niks.
+ Superleuke nieuwe mensen van hier leren kennen.
+ De drukte. Zo was het precies goed. Op twee volle dagen met een hoop verplaatsen ben ik maar een paar keer gevangen geraakt in een mensenrivier, waardoor nog maar eens extra opviel hoe een goed idee het is om die lekker op andere festivals te laten.
+ Mede daardoor, bijna altijd nog een mooi plekje te vinden bij de start van het optreden. Deze dag was niet half zo goed gelukt op Lowlands of DTRH.
+ Het terrein. Het mooiste.
+ Het publiek. De laatste keer BKS was alweer een tijdje geleden. Ik snap wel wat er gezegd wordt over feestgangers, maar de keerzijde van die medaille is dat er voor mijn gevoel veel minder muziekrecensenten met de hand aan de kin de boel gade stonden te slaan.
- Stof stof stof stof stof. Stof.
- De programmering op de One. Ik heb nog nooit een festival meegemaakt waar ik zo weinig op het hoofdpodium ben geweest.
Eerst naar Crack Cloud. Die stonden al een tijdje op mijn lijstje. Thuis kan ik er niet zo goed naar luisteren, maar live werkte dit voor mij ontzettend goed. Zeker op dit tijdstip. Beetje beledigd dat ze er zo snel mee ophielden, totdat ik zag dat ze er maar drie kwartier zouden staan. Had van mij zo het dubbele mogen zijn. Toen door naar een mooie plek voor Sorry. Dit was er zo eentje die ik al wel kende maar in de aanloop naar het festival steeds vaker aanzette, dus ik had er zin in. Een paar minuten voor start stonden ze nog met een hoop stress op het podium te soundchecken, bij het eerste nummer viel meteen een zender op de grond, het bier ging met blikken tegelijk naar binnen om de zenuwen te bedwingen en vooraan bij het podium stond het geluid afgesteld op standje onderwater. En toch was het leuk. Zou ze graag nog eens op een andere plek zien. Onderweg naar Kurt Vile eerst even kijken bij Lambrini Girls in de Casbah, en daar de hele show gebleven. Wat een teringzooitje, in de beste zin van het woord. Terug naar de Secret voor Nation of Language. De hoge verwachtingen werden helemaal ingelost. De zanger deed me ontzettend aan Samuel T. Herring denken, en dat werkte hier als een trein. Heerlijk enthousiast publiek ook. Ondertussen hadden ze de Casbah weer in elkaar geschroefd voor De Staat, maar veel te druk. Benieuwd naar Alvvays, maar toch naar Arlo Parks. Dit is een beetje een persoonlijk mysterie. Op plaat is het totaal niet mijn muziek, maar live blijf ik elke keer weer een stukje langer staan, en nu gewoon het hele optreden ontzettend naar m’n zin gehad. De mix van een extreme gunfactor, een sterke en enthousiaste band en diepe, lome tracks doet het goed op een dag als vandaag. Surf Curse was een beetje jolig maar prima. Cola vond ik heel goed, maar de mooie liedjes matchte niet helemaal met de zinderende energie van het publiek. Dan Aphex Twin. Alles is al wel gezegd, en ik ben het er helemaal mee eens. Nooit gedacht dat ik dit zo ontzettend vet zou vinden. Toen nog een stukje Royksopp, waaruit snel bleek dat ik na dat eerste leuke album geen nieuwe muziek meer van ze heb geluisterd. Zeker na dat prikkelende, schurende achtgangendiner van Aphex Twin voelde dit als een mierzoete kauwgombal uit de automaat.
Al met al niks levensveranderends, maar wel heel, heel veel mooie muziek gezien. Daarnaast bijna allemaal raak en ontzettend divers, dus muzikaal was dit alles bij elkaar opgeteld denk ik één van mijn beste festivaldagen ooit. Ja ooit! Met deze in de pocket het volgende festival het blokkenschema maar weer wat meer links laten liggen. En een weekend, want dat rijden is niks.
+ Superleuke nieuwe mensen van hier leren kennen.
+ De drukte. Zo was het precies goed. Op twee volle dagen met een hoop verplaatsen ben ik maar een paar keer gevangen geraakt in een mensenrivier, waardoor nog maar eens extra opviel hoe een goed idee het is om die lekker op andere festivals te laten.
+ Mede daardoor, bijna altijd nog een mooi plekje te vinden bij de start van het optreden. Deze dag was niet half zo goed gelukt op Lowlands of DTRH.
+ Het terrein. Het mooiste.
+ Het publiek. De laatste keer BKS was alweer een tijdje geleden. Ik snap wel wat er gezegd wordt over feestgangers, maar de keerzijde van die medaille is dat er voor mijn gevoel veel minder muziekrecensenten met de hand aan de kin de boel gade stonden te slaan.
- Stof stof stof stof stof. Stof.
- De programmering op de One. Ik heb nog nooit een festival meegemaakt waar ik zo weinig op het hoofdpodium ben geweest.
Oké. Niet op volgorde van hoe goed ze waren, maar op chronologische volgorde.
Vrijdag
Wij waren ditmaal een uurtje eerder met de auto (nogmaals, hulde aan de persoon die de rotonde iets verderop tipte voor de navigatie, want wij konden de stoet van de andere kant helemaal voorbij rijden <3), maar opvallend was wel dat er ditmaal een flinke rij bij de ingang stond. Dat was vorig jaar wel anders. Daardoor waren we wat later op het terrein dan gepland/gehoopt, maar de eerste paar acts helaas gemist.
De eerste act was Personal Trainer, of vooral het staartje daarvan. Sympathieke act. Maar niet bijster veel van gezien, dus kan er ook niet echt over oordelen. Duidelijk was in ieder geval dat de zanger er zin in had. Hij was helemaal doorweekt. Daarna wat gehangen bij Tienson & Pyke bij The Floor. Daar was helemaal niets mis mee. Even de voetjes van de vloer om het festival te beginnen. De eerste hoofdact, The Voidz, stelde toch teleur. Hoewel, veel verwachtingen had ik er niet van. Het was niet slecht, maar ook weinig noemenswaardig. Datzelfde vond ik ook van Unknown Mortal Orchestra, ondanks alle liefde daarvoor vanuit meerdere hoeken (zo las ik later in verscheidene recensies). Mij deed het niet zoveel. Het hier soms verguisde The 1975 hoorde ik aan met twee voeten in het jaar en dat viel me niets tegen. Echt wel een fijne band. Dat de zanger een posser is boeit me niet zoveel. De muziek was goed, daar ging het om. Hoppa, daar was ze dan. Caroline Polachek. De door pers en muziekminnend Nederland geroemde zangeres. Van haar had ik misschien wel de hoogste verwachtingen, en ze maakte dat helemaal waar. Als een ware godin bespeelde ze het publiek, om tussen de nummers door toch vooral heel bescheiden en dankbaar te ogen. De avond werd afgesloten met The Chemical Brothers. Ik zag ze eerder al op Sziget en ook toen was het al een groot hoogtepunt. Verrassend? Nee. Lekker? Ja! Heerlijke visuals en een waardige afsluiter. Tenminste, afsluiter van de concerten. Daarna vooral rondgelopen en bij de lekkerste dansmuziek blijven hangen. Uiteindelijk ook nog Philou Louzolo meegepikt. Wat een baas. En wat een bangerz gooide die man eruit. The Secret was niet bijster vol, maar stond wel op zijn kop.
Zaterdag
Voor Kevin Morby moest je er al vroeg bij zijn en mede vanwege wachtrijen bij de ingang kon ik alleen het slot meepakken. Zonde, want het deel dat ik wel zag klonk bijzonder sterk. Vervolgens bij VPRO Flowerboy terechtgekomen bij The Floor. Dit soort dingen mogen ze vaker doen van mij: dj’s die de alternatieve hits aan elkaar rijgt. Van The Smiths tot ene Veldentaal en door naar Spinvis. Heerlijk hoe dergelijke alternatieve ‘hits’ enthousiast ontvangen worden én meegezongen. Dat soort dingen maken dat je beseft dat je echt met een stel muziekliefhebbers bij elkaar bent. Daarna naar Black Country, New Road. De perikelen met de zanger heb ik wel half meegekregen, maar ik wist niet dat ze niets zouden spelen van hun eerste twee albums. Tevergeefs wachtte ik dus op nummers als Concorde en Sunglasses, maar dat mocht de pret niet drukken. Wat een optreden! Ik heb twee platen meegenomen: OK Computer en het live-album van BCNR. Need I say more? En wat was het publiek goed. Het was bloedheet in de tent, maar op weinig momenten tijdens het festival was het publiek zó enthousiast als bij BCNR. Tinariwen daarna (wederom met de voeten in het water) was een fijne middagact om bij weg te dromen. Vervolgens werd het kiezen tussen Dope Lemon en Lankum, en het werd laatstgenoemde. Klinkt lekker hoor. Ik ben wel een sucker voor die traditionele shit. Vervolgens ben ik teruggegaan naar de camping om bij het einde van Goldband weer terug te komen. En fuck jullie allemaal op dit forum (geintje, luf joe), want het was gewoon één groot feest. Infantiel of niet, het dak ging eraf. Maar het spreekwoordelijke dak ging eraf bij Interpol. De Two leek mij te klein voor deze band, want deze stond mokervol. Door de hitte zijn er nog wel wat mensen weggegaan, maar zij hadden prima op de One gekund (en zeker beter dan O&TW, maar dat is persoonlijk). Het was voor mij de eerste keer Interpol, dus ik heb geen referentiemateriaal, maar ik vond het een strakke show. Oscar & The Wolf daarna viel tegen, na een half uur had ik het wel gezien. Ik ging liever naar Psychedelic Porn Trumpets, dat beviel me een stuk beter. Tot slot ook nog bij The Floor Iconic (Queer Pop) meegepikt. Aiai, Smalltown Boy. <3. London Calling bij de Casbah was overigens ook heerlijke (rock)hitjes aan het draaien.
Zondag
Zondag werd voor mij een laat begin. Na eerst gezwommen te hebben bij de camping was ik pas tijdens Kurt Vile op het terrein. Het viel me op hoezeer hij klinkt als Lou Reed, hij zingt net zo achteloos. Heerlijk gitaarspel overigens. Wel bloedheet, zelfs in de schaduw. Vervolgens naar Japanese Breakfast, maar de show beviel me niet goed genoeg om de hitte te trotseren. Niettemin ben ik nog teruggekeerd voor het slot met Diving Woman! Oumou Sangaré werd de verrassing van de dag. Nog nooit van haar gehoord, maar ik werd gelokt met het virtuose gitaarspel van haar gitarist. Vervolgens in de brandende zon bijna vooraan gestaan. Stilstaan was simpelweg geen optie. Dat gold in nog grotere mate voor Alvvays, een band die ik niet per se heel hoog heb zitten, maar wel het hoogtepunt van de zondag werd. In een afgeladen Secret (en buiten stond men ook nog rijen dik) speelden zij in rap tempo iets van 15(!) nummers in drie kwartier. Wat een heerlijke sound hebben zij toch. En het publiek had er overduidelijk ook heel veel zin in. Na een broodnodige campingpauze had ik voor The Mars Volta willen terugkeren, maar ik kwam te laat. Daardoor direct naar Aphex Twin. Ik denk dat daar inmiddels genoeg over is gezegd. Het was leuk om een keer meegemaakt te hebben, maar het is niet helemaal mijn ding. Laten we het daarop houden. De echte waardige afsluiter vond ik in Röyksopp, die nog even een paar keiharde beukers eruit gooide om het laatste restje energie eruit te persen. Daarna ging het lichtje ook wel uit bij mij.
En eerlijk, ik kan een dag vullen met alle artiesten die ik niet heb kunnen zien, maar wel graag had willen zien: Hermanos Gutierrez, De Staat, Sylvie Kreusch, Charlotte Adigery & Bolis Pupul, Dope Lemon, Sophie Straat (jazeker), Young Marco, De Toegift, Alex G, Young Fathers, Sarah Heutkens x Kamerata Zuid, The Mars Volta, Christine & The Queens, The Comet is Coming. En ik had DJ Mat ook nog mee willen pakken.
Vrijdag
Wij waren ditmaal een uurtje eerder met de auto (nogmaals, hulde aan de persoon die de rotonde iets verderop tipte voor de navigatie, want wij konden de stoet van de andere kant helemaal voorbij rijden <3), maar opvallend was wel dat er ditmaal een flinke rij bij de ingang stond. Dat was vorig jaar wel anders. Daardoor waren we wat later op het terrein dan gepland/gehoopt, maar de eerste paar acts helaas gemist.
De eerste act was Personal Trainer, of vooral het staartje daarvan. Sympathieke act. Maar niet bijster veel van gezien, dus kan er ook niet echt over oordelen. Duidelijk was in ieder geval dat de zanger er zin in had. Hij was helemaal doorweekt. Daarna wat gehangen bij Tienson & Pyke bij The Floor. Daar was helemaal niets mis mee. Even de voetjes van de vloer om het festival te beginnen. De eerste hoofdact, The Voidz, stelde toch teleur. Hoewel, veel verwachtingen had ik er niet van. Het was niet slecht, maar ook weinig noemenswaardig. Datzelfde vond ik ook van Unknown Mortal Orchestra, ondanks alle liefde daarvoor vanuit meerdere hoeken (zo las ik later in verscheidene recensies). Mij deed het niet zoveel. Het hier soms verguisde The 1975 hoorde ik aan met twee voeten in het jaar en dat viel me niets tegen. Echt wel een fijne band. Dat de zanger een posser is boeit me niet zoveel. De muziek was goed, daar ging het om. Hoppa, daar was ze dan. Caroline Polachek. De door pers en muziekminnend Nederland geroemde zangeres. Van haar had ik misschien wel de hoogste verwachtingen, en ze maakte dat helemaal waar. Als een ware godin bespeelde ze het publiek, om tussen de nummers door toch vooral heel bescheiden en dankbaar te ogen. De avond werd afgesloten met The Chemical Brothers. Ik zag ze eerder al op Sziget en ook toen was het al een groot hoogtepunt. Verrassend? Nee. Lekker? Ja! Heerlijke visuals en een waardige afsluiter. Tenminste, afsluiter van de concerten. Daarna vooral rondgelopen en bij de lekkerste dansmuziek blijven hangen. Uiteindelijk ook nog Philou Louzolo meegepikt. Wat een baas. En wat een bangerz gooide die man eruit. The Secret was niet bijster vol, maar stond wel op zijn kop.
Zaterdag
Voor Kevin Morby moest je er al vroeg bij zijn en mede vanwege wachtrijen bij de ingang kon ik alleen het slot meepakken. Zonde, want het deel dat ik wel zag klonk bijzonder sterk. Vervolgens bij VPRO Flowerboy terechtgekomen bij The Floor. Dit soort dingen mogen ze vaker doen van mij: dj’s die de alternatieve hits aan elkaar rijgt. Van The Smiths tot ene Veldentaal en door naar Spinvis. Heerlijk hoe dergelijke alternatieve ‘hits’ enthousiast ontvangen worden én meegezongen. Dat soort dingen maken dat je beseft dat je echt met een stel muziekliefhebbers bij elkaar bent. Daarna naar Black Country, New Road. De perikelen met de zanger heb ik wel half meegekregen, maar ik wist niet dat ze niets zouden spelen van hun eerste twee albums. Tevergeefs wachtte ik dus op nummers als Concorde en Sunglasses, maar dat mocht de pret niet drukken. Wat een optreden! Ik heb twee platen meegenomen: OK Computer en het live-album van BCNR. Need I say more? En wat was het publiek goed. Het was bloedheet in de tent, maar op weinig momenten tijdens het festival was het publiek zó enthousiast als bij BCNR. Tinariwen daarna (wederom met de voeten in het water) was een fijne middagact om bij weg te dromen. Vervolgens werd het kiezen tussen Dope Lemon en Lankum, en het werd laatstgenoemde. Klinkt lekker hoor. Ik ben wel een sucker voor die traditionele shit. Vervolgens ben ik teruggegaan naar de camping om bij het einde van Goldband weer terug te komen. En fuck jullie allemaal op dit forum (geintje, luf joe), want het was gewoon één groot feest. Infantiel of niet, het dak ging eraf. Maar het spreekwoordelijke dak ging eraf bij Interpol. De Two leek mij te klein voor deze band, want deze stond mokervol. Door de hitte zijn er nog wel wat mensen weggegaan, maar zij hadden prima op de One gekund (en zeker beter dan O&TW, maar dat is persoonlijk). Het was voor mij de eerste keer Interpol, dus ik heb geen referentiemateriaal, maar ik vond het een strakke show. Oscar & The Wolf daarna viel tegen, na een half uur had ik het wel gezien. Ik ging liever naar Psychedelic Porn Trumpets, dat beviel me een stuk beter. Tot slot ook nog bij The Floor Iconic (Queer Pop) meegepikt. Aiai, Smalltown Boy. <3. London Calling bij de Casbah was overigens ook heerlijke (rock)hitjes aan het draaien.
Zondag
Zondag werd voor mij een laat begin. Na eerst gezwommen te hebben bij de camping was ik pas tijdens Kurt Vile op het terrein. Het viel me op hoezeer hij klinkt als Lou Reed, hij zingt net zo achteloos. Heerlijk gitaarspel overigens. Wel bloedheet, zelfs in de schaduw. Vervolgens naar Japanese Breakfast, maar de show beviel me niet goed genoeg om de hitte te trotseren. Niettemin ben ik nog teruggekeerd voor het slot met Diving Woman! Oumou Sangaré werd de verrassing van de dag. Nog nooit van haar gehoord, maar ik werd gelokt met het virtuose gitaarspel van haar gitarist. Vervolgens in de brandende zon bijna vooraan gestaan. Stilstaan was simpelweg geen optie. Dat gold in nog grotere mate voor Alvvays, een band die ik niet per se heel hoog heb zitten, maar wel het hoogtepunt van de zondag werd. In een afgeladen Secret (en buiten stond men ook nog rijen dik) speelden zij in rap tempo iets van 15(!) nummers in drie kwartier. Wat een heerlijke sound hebben zij toch. En het publiek had er overduidelijk ook heel veel zin in. Na een broodnodige campingpauze had ik voor The Mars Volta willen terugkeren, maar ik kwam te laat. Daardoor direct naar Aphex Twin. Ik denk dat daar inmiddels genoeg over is gezegd. Het was leuk om een keer meegemaakt te hebben, maar het is niet helemaal mijn ding. Laten we het daarop houden. De echte waardige afsluiter vond ik in Röyksopp, die nog even een paar keiharde beukers eruit gooide om het laatste restje energie eruit te persen. Daarna ging het lichtje ook wel uit bij mij.
En eerlijk, ik kan een dag vullen met alle artiesten die ik niet heb kunnen zien, maar wel graag had willen zien: Hermanos Gutierrez, De Staat, Sylvie Kreusch, Charlotte Adigery & Bolis Pupul, Dope Lemon, Sophie Straat (jazeker), Young Marco, De Toegift, Alex G, Young Fathers, Sarah Heutkens x Kamerata Zuid, The Mars Volta, Christine & The Queens, The Comet is Coming. En ik had DJ Mat ook nog mee willen pakken.
Laatst bewerkt:
Verder nog wat algemene observaties:
Desiiiiiiiiiiiiiiiiire. Hey! Hey! Hey!
- Het festival was bijzonder goed geregeld. Weinig tot geen klachten over de logistiek en de faciliteiten. Ik vond de prijzen alleszins meevallen, en eerlijk gezegd ben ik allang blij dat er nog mensen zijn die graag in de bloedhete hitte wat eten voor mij willen maken.
- Enige klacht is allicht dat de controle bij de ingang van het terrein wel erg lang duurde. Ieder tasje werd uitvoerig gecontroleerd. Of maak anders een rij voor mensen met en zonder tas, want letterlijk iedereen zonder tas mocht zonder kijken doorlopen (terwijl ik in mijn zakken meer kan verbergen dan de heuptasjes van sommige anderen).
- Het strandje bij het begin van de camping was dit jaar voorzien van enkele tentjes. Dat vond ik een uitstekende zet. Daar hing een hele gemoedelijke sfeer en die ‘Klaas Vaak’-bedden lager heerlijk!
- The Floor is een beetje love it or hate it hier krijg ik het gevoel, maar ik vind het een zeer fijne afwisseling tussen de concerten. Met name in de nacht kun je daar heerlijk vertoeven.
- De grotere Secret was ook prima. Soms had je daardoor een ietwat leeg ogende tent, maar op andere momenten (bv. Alvvays) was de tent van vorig jaar echt veel en veel te klein geweest.
- De karaokebar heb ik me ook prima vermaakt.
- Waarom kreeg Interpol als enige TWO-artiest een tijdsslot van 5 kwartier i.p.v. 3 of 4?
- Het veld bij de One is nu eenmaal groot. Er zijn weinig artiesten die daar niet voor een leeg veld zouden staan.
- De breedte van de programmering blijft de sterkte van BKS. Er zit altijd wel iets voor iemand bij. Zo ben ik zelf niet of nauwelijks bij de Casbah geweest, terwijl anderen vrijwel nooit bij de One komen. Het kan allemaal.
Desiiiiiiiiiiiiiiiiire. Hey! Hey! Hey!
Dat was weer een geslaagd weekend! Ik heb genoegs leuks gezien, heb zelfs moeite met het maken van een top 10. Het is dus dan ook een top 11 geworden.
Verdere opmerkingen:
- Young Fathers, Dit was de performance wat voor mij precies op het juiste moment kwam. Na het beetje saaie Two Door Cinema Club had ik mijn hoop opgegeven voor de dag. Young Fathers maakte alles goed. De muziek, energie, performance, dans. Young Fathers had alles! En niets kwam geforceerd over.
- Black Country, New Road, Turbine/Pigs is wel het beste moment van het festival. Zo mooi hoe het stil begint en langzaam het uitplooit tot een orchestraal moment.
- Charlotte Adigery & Bolis Pupul, Lekkere performance met veel energie. Daar was het echt een feestje. Ook heel prettig dat ze ons achteraf nog een beetje Jockstrap hebben gegund in hun DJ-set.
- Nation of Language, Ik heb helaas alleen maar de laatste 20 minuten van kunnen zien. In deze korte tijd klonken ze waanzinnig. En dat was ook duidelijk op te merken aan het publiek. Net als wat hier al eerder werd gezegd, ik denk dat Nation of Language uit zal groeien tot een headliner.
- Clt Drp, Heerlijke punk band, zeker met de techno invloeden. Perfecte afsluiter van de dag na Oscar and the Wolf.
- Aphex Twin, Dit was nou een ervaring. Het was weird, het was rauw en op geen moment wist ik wat ik moest verwachten.
- Alvvays, Echt een top band. Vond het wel een beetje jammer dat het zo kort was.
- Gretel Hanlyn, Live was ze verassend meer aan de rock kant dan de rustige singer/songwriter dat ik in gedachte had. Zeker bij de nieuwe nummers. En dat maakte het alleen maar beter.
- Caroline Polachek, In gedachte dat ze last van bronchitis had, was het erg knap wat ze daar bereikte. Veel artiesten kunnen zo niet zingen op hun beste dag. Alsnog was het toch wel een merkbaar in haar performance, wat wel jammer was. Wel mooi dat achteraf iedereen haar nummers aan het zingen waren.
- De Staat (Yellow), De Staat weet altijd een prima show neer te zetten. Ik merk wel dat ik ze misschien iets te veel heb gezien. Maar ik genoot best wel van Who's Gonna Be The Goat.
- Japanese Breakfast, Goede performance. Ze begonnen misschien wel iets te sterk. Daarna zwakte het een beetje af, maar had nog zeker wat momentjes tussendoor. De beste nummers kwamen van hun laatste album, ben benieuwd of ze dit door kunnen zetten.
Verdere opmerkingen:
- De sfeer en drukte was prima. Het publiek leek wel een beetje meer party gericht en misschien wat minder 'muziekliefhebbers'. Zo gingen veel mensen blind in Aphex Twin, wat er dan toe leidde tot teleurstelling. Opvallend is wel dat ik minder last heb gehad van de pratende mensen tijdens de optredens. Ook naar mijn idee minder (wiet)rokers in de tenten.
- Dat er mensen op het terrein liepen waar je bekertjes in kon leveren voor een muntje was chill.
- De nieuwe Secret tent was top! Lekker breed. Ik vind het nog steeds veel ste ver van de Two liggen.
- De Casbah heeft leuke programmering, maar als je niet binnen 5 meter van het podium staat, kan je net zo goed ergens anders zijn. Het zou fijn zijn als het podium verhoogd zou zijn.
- Het stukje Coney Island, Playground Love, Artist in Residence waren een beetje uit de weg van de rest, waardoor ik niet echt veel van mee heb gekregen.
- Stiekem heb ik spijt dat ik ben gaan eten tijdens Goldband ipv Two Door Cinema Club.
- Veel van de grotere boekingen hebben mij niet overtuigd. Oscar and the Wolf liet zien dat hij het grote podium waard is, maar Best Kept Secret is niet het juiste festival voor hem. Chemical Brothers had een vrij saaie middenstuk. Gelukkig maakte de Staat het daarna goed. Two Door Cinema Club en Royksopp waren erg veilig en braaf. Interpol en Unknown Mortal Orchestra speelde ook niet zo denderend. Daarnaast is het niet zo leuk om uitzicht te hebben op zo'n saaie mainstream blok aan het einde van de dag. Ik hoop dat ze volgend jaar wat beter kunnen boeken in de grotere namen.
- De dans performance in het water was leuk om te zien.
- Ik vind de out of the blue boekingen van de Floor zoals VPRO Flowerboy en Silvana Simons erg leuk.
- Volgend jaar neem ik een waaier en een bandana mee!
- Al mijn favoriete bands verkoopten geen T-shirts
Dit was mijn inmiddels vijfde editie van BKS en de eerste sinds corona. Het festival is veel veranderd in vergelijking met vroeger, maar ik had het heel leuk!
Enkele verbeterpunten:
- Vroeger was BKS een festival waar je overspoeld werd met bands. Vier, soms vijf live podia, nu zijn er nog maar drie en dat voel je wel. Gelukkig viel het blokkenschema reuze mee.
- The Secret en de ONE + TWO zijn veel te ver van elkaar verwijderd. Vroeger was het gewoon prima met de THREE tussen de ONE en FIVE. Die danspodia zijn prima, maar de locatie van de FOUR was vroeger ideaal.
- Er is minder plaats voor de echt niche boekingen. Die zag je vroeger wel op de kleinste podia en dat was heel fijn.
- The Casbah moeten ze echt bewaren voor kleine punkbands. Dit is gewoon de slechts mogelijke manier op artiesten te zien. Glass Beams was bijvoorbeeld een heel fijne te ontdekken band geweest op een klein podium met wat ruimte om te dansen, maar niet in die verdomde blikken doos.
- Een deel van het publiek is wel opvallend veel veranderd. Veel luidruchtiger, soms wat meer gefocust op praten met elkaar dan op de muziek. Vroeger was dit toch wel heel anders.
- De dunne wegwerpbekertjes.
- Niet altijd goed geluid in The Secret.
- Sommige bands waren echt wel veel te groot voor The Secret. Vaak ook door te weinig keuze in de timetable.
- Hopelijk verliezen ze zichzelf niet in randanimatie zoals DTRH. Die gigantische kledijwinkel was bijvoorbeeld niet echt een meerwaarde imo.
Pluspunten:
- Ondanks dat de boekingen niet altijd zo gedurfd zijn, heb ik wel heel kwalitatieve dingen gezien.
- Lekker eten zoals altijd.
- Gratis drinkwater en niet moeilijk doen over drinkbussen. Ook gratis zonnecreme.
- Ondanks het weer opvallend weinig mensen gezien die onwel werden.
- Je werd heel snel geholpen aan de bar.
- Heel aangename camping.
Enkele verbeterpunten:
- Vroeger was BKS een festival waar je overspoeld werd met bands. Vier, soms vijf live podia, nu zijn er nog maar drie en dat voel je wel. Gelukkig viel het blokkenschema reuze mee.
- The Secret en de ONE + TWO zijn veel te ver van elkaar verwijderd. Vroeger was het gewoon prima met de THREE tussen de ONE en FIVE. Die danspodia zijn prima, maar de locatie van de FOUR was vroeger ideaal.
- Er is minder plaats voor de echt niche boekingen. Die zag je vroeger wel op de kleinste podia en dat was heel fijn.
- The Casbah moeten ze echt bewaren voor kleine punkbands. Dit is gewoon de slechts mogelijke manier op artiesten te zien. Glass Beams was bijvoorbeeld een heel fijne te ontdekken band geweest op een klein podium met wat ruimte om te dansen, maar niet in die verdomde blikken doos.
- Een deel van het publiek is wel opvallend veel veranderd. Veel luidruchtiger, soms wat meer gefocust op praten met elkaar dan op de muziek. Vroeger was dit toch wel heel anders.
- De dunne wegwerpbekertjes.
- Niet altijd goed geluid in The Secret.
- Sommige bands waren echt wel veel te groot voor The Secret. Vaak ook door te weinig keuze in de timetable.
- Hopelijk verliezen ze zichzelf niet in randanimatie zoals DTRH. Die gigantische kledijwinkel was bijvoorbeeld niet echt een meerwaarde imo.
Pluspunten:
- Ondanks dat de boekingen niet altijd zo gedurfd zijn, heb ik wel heel kwalitatieve dingen gezien.
- Lekker eten zoals altijd.
- Gratis drinkwater en niet moeilijk doen over drinkbussen. Ook gratis zonnecreme.
- Ondanks het weer opvallend weinig mensen gezien die onwel werden.
- Je werd heel snel geholpen aan de bar.
- Heel aangename camping.
Dit jaar helaas maar twee dagen geweest in verband met een bruiloft of de zondag (de voor mij beste dag qua lineup). Toch weer ontzettend genoten, hoewel met iets minder absolute muzikale hoogtepunten dan normaliter. Met de zondag erbij was dit wellicht anders geweest.
Nog even een top 10:
1. Black Country, New Road
2. Lankum
3. Caroline Polacheck
4. Personal Trainer
5. The Cool Greenhouse
6. Alex G
7. Silvana Estrada
8. Psychedelic Porn Crumpets
9. Hammok
10. CLT DRP
Observaties:
Nog even een top 10:
1. Black Country, New Road
2. Lankum
3. Caroline Polacheck
4. Personal Trainer
5. The Cool Greenhouse
6. Alex G
7. Silvana Estrada
8. Psychedelic Porn Crumpets
9. Hammok
10. CLT DRP
Observaties:
- Ik raak steeds meer gewend aan de nieuwe indeling van het terrein en hoewel ik vorig jaar al niet zo negatief was, ben ik er dit jaar eigenlijk best over te spreken. Hoewel al die extra plekjes misschien voor het gros van het forum weinig toevoegen, doen ze dat wel degelijk voor vel mensen uit mijn groep.
- Daarentegen mis ik wel nog steeds een podium dat qua formaat tussen de Secret en Casbah zit. De Glass Beams, Cool Greenhouses etc. mogen wat mij betreft daar staan, terwijl de Casbah voor nog kleinere punkbandjes is, DJs en blikken bier. Het programma was door het ontbreken van dit extra podium ook wat dun hier en daar, maar ik heb me geen moment verveeld en juist wat ademruimte gehad die normaal ontbreekt.
- Ik miste dit jaar vooral de verrassende, exclusieve (en soms legacy) act. Een Unwound natuurlijk maar ook bands zoals in het verleden The Jesus & Mary Chain, The Pop Group of nog beter een Slowdive. Het zijn niet de grootste publiekstrekkers maar wel namen die het festival net dat extra beetje credibility geven.
- Miste dit jaar wel het magische moment bij een headliner. BKS is niet het festival van de headliners, maar toch is een headline set bij een ondergaande zon automatisch legendarisch. Tenzij het van Oscar & The Wolf en ChemBros is dan. Aphex Twin helaas moeten missen.
- Het stof was ellendig. Neus en kleding volledig naar de tering.
- Ik miste een paar regulars qua foodtrucks zoals Burgemeester en TryThai
- Speciaalbierbars op festivals (met uitzondering van een Roadburn of Soulcrusher) zijn echt beschamend qua aanbod en vooral de dumpplaats van de rommel van de biersponsor. Vrijdag daarom maar omgedoopt tot ciderdag en op zaterdag tot wijnbardag.
- Volgend jaar weer!
Leuk om deze voorspellingen nog eens opnieuw te lezen haha.
Alles is al wel zo'n beetje gezegd over deze editie. Opvallend dat we geen terugblik hebben gehad met Maurits. 3FM was afwezig of zo, terwijl de line up nog wel meer pop bevatte dan voorheen. Ben wel benieuwd hoe druk het nou werkelijk is geweest. Soms leek het drukker ( bijvoorbeeld bij de muziekgieterij) maar er waren ook momenten dat het wel erg rustig leek. Kan ook dat veel mensen het bos niet wilden verlaten.
Ik kan goed tegen de hitte dus weer een marathon afgelegd en veel moois gezien. In de breedte beter dan vorig jaar geloof ik. Van die editie herinner ik me alleen The Strokes en Cave als magisch. In die categorie zaten voor mij dit jaar: Aphex Twin ( echt één van m'n mooiste muziek ervaringen ooit), Alvvays, Kevin Morby, Lankum, Alex G (de laatste drie nummers !!), Interpol (de beste van de drie) en Julia Jacklin. Dat artist in residence was wel een (kleinschalig) succes. Grootste minpunt wat mij betreft blijft die Casbah ( alleen bij Lambrini Girls binnen geweest, de rest geskipt) en die centrale plek van de volstrekt overbodige Floor. Het was er ook nu zelden zo druk dat die plek ook maar ergens gerechtvaardigd was.
Ik kan goed tegen de hitte dus weer een marathon afgelegd en veel moois gezien. In de breedte beter dan vorig jaar geloof ik. Van die editie herinner ik me alleen The Strokes en Cave als magisch. In die categorie zaten voor mij dit jaar: Aphex Twin ( echt één van m'n mooiste muziek ervaringen ooit), Alvvays, Kevin Morby, Lankum, Alex G (de laatste drie nummers !!), Interpol (de beste van de drie) en Julia Jacklin. Dat artist in residence was wel een (kleinschalig) succes. Grootste minpunt wat mij betreft blijft die Casbah ( alleen bij Lambrini Girls binnen geweest, de rest geskipt) en die centrale plek van de volstrekt overbodige Floor. Het was er ook nu zelden zo druk dat die plek ook maar ergens gerechtvaardigd was.
Laatst bewerkt:
Intussen een beetje bekomen, dus hierbij nog mijn verslag van de zondag.
Crack Cloud voor de derde keer gezien en ze bleken een goede opener. Alles klonk heel lekker, vlotjes en zonder dipjes. Niks mis met dat koortje, maar met die vermelding in de line-up had ik wel meer personen en spektakel verwacht.
Daarna Julia Jacklin gezien en wat was dat mooi! Jammer van het vele gepraat in het publiek. Ik verkoos Don't know how to keep loving you als afsluiter en vertrok met pijn in het hart naar Kurt Vile. Ik hoop het ooit eens te kunnen goedmaken bij een volgende zaal- of festivalshow.
Kurt Vile & The Violators zag ik hier voor het eerst in 2013 en daarna is Kurt vrij snel uitgegroeid tot mijn favoriete artiest. Vanop de eerste rij en onder een loden zon kwam dit enorm goed binnen zeg. Die versie van Say the word had voor mij gerust nog minuten- of zelfs urenlang mogen blijven duren, ik zat echt helemaal in de KV-zone en bij Wakin on a pretty day werd ik lichtjes emotioneel. Het podium was wel heel erg hoog, waardoor ik eigenlijk enkel de bovenlichamen van KV en zijn band heb kunnen zien, maar deed er niet echt toe, want heb bijna de helft van de set met gesloten ogen gestaan. Voor mij het hoogtepunt van de dag.
Daarna op de eerste rij van the secret geraakt en nog 2 nummertjes van Somebody's Child gehoord. Nogal platte tienerrock, maar denk dat ik het als tiener ook wel gesmaakt zou hebben. Maar ik kwam natuurlijk voor Nation of Language. Die waren geweldig, maar het had zelfs nog veel beter gekund. Het geluid klonk de hele set nogal flets en de setlist had beter gekund, in de eerste helft hadden ze meer prijsbeesten kunnen lossen. Ook heel vreemd dat de baspartij van On Division St niet door de bassist gespeeld werd, maar uit een computer kwam, en dat die bassist er dan af en toe wat overheen speelde. Naar het einde toe kwam het natuurlijk wel helemaal goed, met het duo The Wall & I + Across that fine line kunnen ze gewoon niet missen. Mooi om te zien hoe goed het publiek reageerde, maar de 2 keer dat ik ze al in een zaal zag waren ze gewoon nóg beter. Ook heel aardig dat ze van die 45 minuten 50 minuten gemaakt hebben.
Even iets eten en drinken en daarna wat verder in de tent gaan staan voor Alvvays, die weer gewoon enorm goed waren. Ik zag ze afgelopen maandag in Brussel en het klonk eigenlijk gewoon exact hetzelfde. Heel sympathiek voor de grote fans dat ze er zoveel mogelijk nummers doorrammen, maar zo ligt de automatisch piloot wel een beetje op de loer en blijft de interactie en spontaniteit een beetje uit. In 2015 was ik zo gecharmeerd door de grappige anekdotes van de zangeres tussendoor, maar toen hadden ze natuurlijk ook nog niet zo'n indrukwekkende back catalogue. De drukte en hitte begonnen ook zwaar te wegen tijdens deze show.
Daarna compleet uitgeput Surf Curse gezien en weer helemaal wakker geworden. Ik verwachtte een gezellige rammelrockshow, maar het werd dus geweldig smerige surfpunk. Ik was vroeger grote garagerockfan en voelde me meteen 10 jaar jonger. De band leek er zelf ook van te genieten, al denk ik dat ze ook al genoeg gedronken hadden op voorhand. Toch een klein beetje spijt dat ik The Mars Volta niet gezien heb, maar die vond ik op Spotify al niet te best klinken, dus had vermoedelijk niks voor mij geweest.
Vervolgens terug naar de eerste rij voor The Comet is Coming, een zoveelste hoogtepunt. Na de eerste drie nummers kan ik niet zeggen hoeveel en welke nummers ze nog gespeeld hebben, maar wat een fantastische trip was dat! Ogen toe en genieten. De tent leek ook steeds voller te stromen en het publiek op de eerste rijen gaf een heel vredige en liefdevolle indruk. Heel benieuwd hoe dit gaat uitpakken op Cactusfestival volgende maand.
Daarna nog een kwartiertje Aphex Twin gezien vanop de heuveltjes op het strand. Klonk wel heel vet en zag er ook heel cool uit, maar ik werd er tegelijk ook een beetje misselijk van, waardoor ik er tegelijk wel en geen spijt van had niet de hele show gezien te hebben. Ook Cola had ik graag gezien, maar met wat geluk zie ik die morgenavond in Antwerpen.
Geen idee waar ik en mijn medefestivalgangers de energie nog gevonden hebben, maar ook Pongo hebben we nog volledig gezien. Niet echt mijn ding en ik had ook niet echt het gevoel deel uit te maken van het feest dat het was, maar een fantastisch feest was het zeker! Zo'n dance moves zag ik nooit eerder live, zowel van artiest als van publiek. Na afloop van de door allerlei onvoorziene omstandigheden zeer korte set, bleef het publiek ook gewoon nog minutenlang doorgaan en kwamen Pongo en haar danseressen nog terug meedansen op het podium. Hele sympathieke en mooie afsluiter van een fantastisch weekend.
Nog even mijn reactie bewerkt, omdat ik vergeten was dat ik ook nog een groot stuk Mich gezien heb als begin van de dag. Dit klonk muzikaal echt heel goed, nu nog even een andere zanger nemen en het wordt wel wat! Zijn gekwaak in het Engels klonk meer als Nederlands dan als Engels.
Crack Cloud voor de derde keer gezien en ze bleken een goede opener. Alles klonk heel lekker, vlotjes en zonder dipjes. Niks mis met dat koortje, maar met die vermelding in de line-up had ik wel meer personen en spektakel verwacht.
Daarna Julia Jacklin gezien en wat was dat mooi! Jammer van het vele gepraat in het publiek. Ik verkoos Don't know how to keep loving you als afsluiter en vertrok met pijn in het hart naar Kurt Vile. Ik hoop het ooit eens te kunnen goedmaken bij een volgende zaal- of festivalshow.
Kurt Vile & The Violators zag ik hier voor het eerst in 2013 en daarna is Kurt vrij snel uitgegroeid tot mijn favoriete artiest. Vanop de eerste rij en onder een loden zon kwam dit enorm goed binnen zeg. Die versie van Say the word had voor mij gerust nog minuten- of zelfs urenlang mogen blijven duren, ik zat echt helemaal in de KV-zone en bij Wakin on a pretty day werd ik lichtjes emotioneel. Het podium was wel heel erg hoog, waardoor ik eigenlijk enkel de bovenlichamen van KV en zijn band heb kunnen zien, maar deed er niet echt toe, want heb bijna de helft van de set met gesloten ogen gestaan. Voor mij het hoogtepunt van de dag.
Daarna op de eerste rij van the secret geraakt en nog 2 nummertjes van Somebody's Child gehoord. Nogal platte tienerrock, maar denk dat ik het als tiener ook wel gesmaakt zou hebben. Maar ik kwam natuurlijk voor Nation of Language. Die waren geweldig, maar het had zelfs nog veel beter gekund. Het geluid klonk de hele set nogal flets en de setlist had beter gekund, in de eerste helft hadden ze meer prijsbeesten kunnen lossen. Ook heel vreemd dat de baspartij van On Division St niet door de bassist gespeeld werd, maar uit een computer kwam, en dat die bassist er dan af en toe wat overheen speelde. Naar het einde toe kwam het natuurlijk wel helemaal goed, met het duo The Wall & I + Across that fine line kunnen ze gewoon niet missen. Mooi om te zien hoe goed het publiek reageerde, maar de 2 keer dat ik ze al in een zaal zag waren ze gewoon nóg beter. Ook heel aardig dat ze van die 45 minuten 50 minuten gemaakt hebben.
Even iets eten en drinken en daarna wat verder in de tent gaan staan voor Alvvays, die weer gewoon enorm goed waren. Ik zag ze afgelopen maandag in Brussel en het klonk eigenlijk gewoon exact hetzelfde. Heel sympathiek voor de grote fans dat ze er zoveel mogelijk nummers doorrammen, maar zo ligt de automatisch piloot wel een beetje op de loer en blijft de interactie en spontaniteit een beetje uit. In 2015 was ik zo gecharmeerd door de grappige anekdotes van de zangeres tussendoor, maar toen hadden ze natuurlijk ook nog niet zo'n indrukwekkende back catalogue. De drukte en hitte begonnen ook zwaar te wegen tijdens deze show.
Daarna compleet uitgeput Surf Curse gezien en weer helemaal wakker geworden. Ik verwachtte een gezellige rammelrockshow, maar het werd dus geweldig smerige surfpunk. Ik was vroeger grote garagerockfan en voelde me meteen 10 jaar jonger. De band leek er zelf ook van te genieten, al denk ik dat ze ook al genoeg gedronken hadden op voorhand. Toch een klein beetje spijt dat ik The Mars Volta niet gezien heb, maar die vond ik op Spotify al niet te best klinken, dus had vermoedelijk niks voor mij geweest.
Vervolgens terug naar de eerste rij voor The Comet is Coming, een zoveelste hoogtepunt. Na de eerste drie nummers kan ik niet zeggen hoeveel en welke nummers ze nog gespeeld hebben, maar wat een fantastische trip was dat! Ogen toe en genieten. De tent leek ook steeds voller te stromen en het publiek op de eerste rijen gaf een heel vredige en liefdevolle indruk. Heel benieuwd hoe dit gaat uitpakken op Cactusfestival volgende maand.
Daarna nog een kwartiertje Aphex Twin gezien vanop de heuveltjes op het strand. Klonk wel heel vet en zag er ook heel cool uit, maar ik werd er tegelijk ook een beetje misselijk van, waardoor ik er tegelijk wel en geen spijt van had niet de hele show gezien te hebben. Ook Cola had ik graag gezien, maar met wat geluk zie ik die morgenavond in Antwerpen.
Geen idee waar ik en mijn medefestivalgangers de energie nog gevonden hebben, maar ook Pongo hebben we nog volledig gezien. Niet echt mijn ding en ik had ook niet echt het gevoel deel uit te maken van het feest dat het was, maar een fantastisch feest was het zeker! Zo'n dance moves zag ik nooit eerder live, zowel van artiest als van publiek. Na afloop van de door allerlei onvoorziene omstandigheden zeer korte set, bleef het publiek ook gewoon nog minutenlang doorgaan en kwamen Pongo en haar danseressen nog terug meedansen op het podium. Hele sympathieke en mooie afsluiter van een fantastisch weekend.
Nog even mijn reactie bewerkt, omdat ik vergeten was dat ik ook nog een groot stuk Mich gezien heb als begin van de dag. Dit klonk muzikaal echt heel goed, nu nog even een andere zanger nemen en het wordt wel wat! Zijn gekwaak in het Engels klonk meer als Nederlands dan als Engels.
Laatst bewerkt:
Wat voor jou volstrekt overbodig is, is voor mij de USP van BKS. Een plek op een festival waar het altijd goed toeven is en je in dj-sets vaak op een veel laagdrempeligere manier dan bij een concert wordt uitgenodigd om iets nieuws te ontdekken. Zo zie je maar.
Interview miste ik ook, ik vroeg me al af of ik het over het hoofd gezien had. Sowieso best apart dat er zo weinig live op tv te zien was. Lijkt me vanuit BKS ook goede reclame.
Mijn top 10:
1. Young Fathers (met kilometers voorsprong!)
2. Kurt Vile & The Violators
3. The Comet is Coming
4. Nation of Language
5. Interpol
6. Kevin Morby
7. Joey Valence & Brae
8. The Voidz
9. Surf Curse
10. Silvana Estrada
Dit was mijn achtste keer BKS en muzikaal gezien de sterkste. Meer dan 20 optredens gezien en maar eentje dat echt tegenviel (BCNR, en dat zal dan wel aan mezelf liggen, gezien de algemene positieve respons). Geen enkele andere editie lagen mijn verwachtingen op voorhand zo laag, ik had deze editie zelfs bijna geskipt, dus zo zie ik maar hoe het tij kan keren.
Pluspunten zijn dus zeker de goede line-up en verder dat alles dit jaar veel beter georganiseerd leek dan vorig jaar. Ietsje rustiger, ietsje meer ruimte, nergens lange wachttijden.
Minpunten zijn het bij momenten rotirritante publiek (luid praten, jezelf voor 2 of 3 nummertjes tot op de voorste rij rammen om dan te besluiten dat het toch je ding niet was, een heel optreden lang filmpjes en fotootjes bekijken op de smartphone, 's nachts loeiharde muziek afspelen op de camping... maar ik word ook gewoon oud) en het eten dat, hoewel nog steeds heerlijk, voor nog meer geld en in nog kleinere porties verkocht werd. En dat belachelijke tokensysteem.
Plus- en minpunt: de 40cl jupiler, die heerlijk smaakte, maar te duur was.
1. Young Fathers (met kilometers voorsprong!)
2. Kurt Vile & The Violators
3. The Comet is Coming
4. Nation of Language
5. Interpol
6. Kevin Morby
7. Joey Valence & Brae
8. The Voidz
9. Surf Curse
10. Silvana Estrada
Dit was mijn achtste keer BKS en muzikaal gezien de sterkste. Meer dan 20 optredens gezien en maar eentje dat echt tegenviel (BCNR, en dat zal dan wel aan mezelf liggen, gezien de algemene positieve respons). Geen enkele andere editie lagen mijn verwachtingen op voorhand zo laag, ik had deze editie zelfs bijna geskipt, dus zo zie ik maar hoe het tij kan keren.
Pluspunten zijn dus zeker de goede line-up en verder dat alles dit jaar veel beter georganiseerd leek dan vorig jaar. Ietsje rustiger, ietsje meer ruimte, nergens lange wachttijden.
Minpunten zijn het bij momenten rotirritante publiek (luid praten, jezelf voor 2 of 3 nummertjes tot op de voorste rij rammen om dan te besluiten dat het toch je ding niet was, een heel optreden lang filmpjes en fotootjes bekijken op de smartphone, 's nachts loeiharde muziek afspelen op de camping... maar ik word ook gewoon oud
) en het eten dat, hoewel nog steeds heerlijk, voor nog meer geld en in nog kleinere porties verkocht werd. En dat belachelijke tokensysteem.Plus- en minpunt: de 40cl jupiler, die heerlijk smaakte, maar te duur was.
Hier als beloofd een wat uitgebreidere impressie.
Ik vond het een fijne editie. Waar ik een half jaar geleden nog wat moeite had om de parels in het programma te vinden bleek het muzikaal uiteindelijk gewoon weer een erg sterk festival te zijn.
Met wel wat dingen anders dan anders, want voor mij was de ONE dit jaar zeker niet de centrale plek van het festival; ik heb er maar 3 volledige optredens gezien. Vooral The Secret was dit jaar de plek waar muzikaal het meest te beleven was. Gelukkig was er geluisterd naar de oproep om daar een grotere tent neer te zetten.
En ook de verdeling over de dagen voelde scheef. De vrijdag was een wat lastige dag om er in te komen, de zaterdagavond was zeer matig, na een paar erg mooie optredens in de middag. Maar de zondag was een BKS-dag zoals je die hoopt, met een heerlijke afwisselende programmering die bijna over de hele dag supersterk is. Hopelijk blijft dat het hart van dit festival voor de komende jaren.
Mijn BKS dan: De vrijdag is wel vaker een wat stugge dag, en dat was het dit keer ook.
Silvana Estrada moest het met een halflege Secret doen en kwam hier niet echt tot haar recht.
Daarna voelde Personal Trainer veel meer als een echte start van het festival. Band en publiek wilden er een leuk indie-feestje van maken, en dat ging goed. Vorige jaar zag ik ze nog op LGW? en dat was echt een mismatch, maar op BKS doet deze band het geweldig.
MIjn enige bezoekje dit weekend aan de Casbah voor Glass Beams. Een soort Khruangbin, maar dan allemaal net wat minder aansprekend. Ze schijnen iets te doen met maskers, maar op dat lage podium zie je daar helemaal niets van. Jammer. Daarna een stuk Charlotte Adigery & Bolis Pupul wat voor mij teveel een herhaling was van de set die zij in november op LGW? speelden.
Unkown Mortal Orchestra is muzikaal niet zo spannend, maar het publiek voorin de TWO ging nog behoorlijk los. Een gezellig uurtje; de nieuwe nummers pasten goed in de set.
The 1975 een paar nummers geprobeerd, maar het was echt geen doen, dus maar op tijd terug naar TWO voor Caroline Polachek. En hoe goed de nummers in elkaar zitten en hoe goed ze ondanks haar ziekte zong, bij mij wilde dit niet helemaal klikken.
Tot slot the Chemical Brothers. De lichtshow is echt spectaculair, maar zeker in het laatste half uur werden flarden van nummers wat afgeraffeld. Alle ideeën die ze hadden moesten in een half uur worden gepropt. Tijdens Chemical Beats staan er opeens twee gigantische robots op het podium, die na 1,5 minuut alweer weg zijn. Waarom die moeite doen, want wat voegt het zo toe? Tijdens de set waren er zeker nummers die wel een mooie opbouw hadden (Star Guitar), en de blokjes met No Reason en Hey Boy Hey Girl en het slot met Galvanize en Block Rocking Beats doen het natuurlijk goed op zo’n festivalweide. Maar er had wel meer in gezeten.
In tegenstelling tot de vrijdag had de zaterdag wel een paar mooie hoogtepunten.
Dat begon met een goede set van Kevin Morby die van mij wel twee keer zo lang had mogen duren. De te korte speeltijden waren dit jaar wel bij meer optredens een probleem.
Daarna The Cool Greenhouse gezien bij de Muziekgieterij. Een erg leuke set. Dat podium van Muziekgieterij heeft echt een meerwaarde heeft voor het festival. Dat geldt echter niet voor het ernaast gelegen wellness /nietes. Weer zo’n onnodig dj-podiumpje, maar deze is
vervelend vanwege het geluid dat niet alleen bij de Muziekgieterij maar zelfs op TWO duidelijk te horen is. Haal die dj’s weg uit het bos!
Black Country, New Road was prachtig en een hoogtepunt van de zaterdagmiddag, met Turbines, Pigs met daarna de lange ovatie was wel een voorzichtig sleutelmomentje.
En direct daarna door naar Pitou (erg mooi hoor) en Lankum in the Secret. Bijzonder hoe Lankum zo’n spanning weet neer te zetten met alleen akoestische instrumenten. Vooraan werd er vooral aandachtig geluisterd, en was er weinig te merken van gepraat, en de muziek kwam daar echt wel binnen. Voor mij zeker een hoogtepunt van het festival, maar kan me voorstellen dat als je midden tussen praters staat dit wat doodvalt.
De eerste helft van de zaterdag bevatte zo meer dan genoeg hoogtepunten. Dat kantelde daarna met een paar nummers Two Door Cinema Club. Het publiek veerde even op bij dat hitje, maar verder is hun muziek gewoon vreselijk saai. En dan die nietszeggende beelden op de achtergrond…
Ook ik maakte de keuze voor Alex G, waar Young Fathers waarschijnlijk de betere keuze was geweest. Een nogal grillig optreden met zeker een paar nummers die echt wel goed waren, maar verder vloog het alle kanten op. Als hij zijn korte speeltijd van 3 kwartier wilde compenseren.
Daarna ONE om een bekende reden gemeden, gegeten op tijd door naar TWO. Interpol deed precies wat je ervan verwacht, leverde een prima setlist af, het was af en toe een tikje rommelig. Het voegde vooral helemaal niets toe aan de eerdere set die ze in 2019 speelde.
Oscar daarna kort gezien, maar al bij dat openingsnummer dat zo van het Eurovisie Songfestival geplukt lijkt te zijn was wel duidelijk dat dit hem niet ging worden.
Al met al een nogal dubbel gevoel bij deze zaterdag…
De zondag deed vervolgens wat je hoopt van een BKS-dag.
De dag begonnen bij Sarah Neutkens x Kamerata Zuid, of eigenlijk Kamerata Zuid met een heel klein beetje Sarah Neutkens, want ze speelde een kort stuk solo, voegde aan 2 stukken Kamerata (met 1 hand) wat noten toe en zat de rest van de set achter de piano. BKS mikte hier duidelijk op een Joep Beving-momentje. Dat was het uiteindelijk niet, maar het was een fijne manier om de dag te beginnen.
Laatste stukje van Mich meegepakt (was best leuk) om daarna weer terug naar TWO te gaan voor Crack Cloud. Heerlijk optreden.
Vervolgens een mooie set Julia Jacklin. Prachtige indie-liedjes, mooi gespeeld en paste eigenlijk nog best bij het broeierige sfeertje in de TWO.
Kurt Vile was daarna weer een herhaling van 2019, maar waar het toen voelde als de juiste naam op de juiste plek kwam het dit keer helaas veel minder over. Daarna weer door naar The Secret voor de twee optredens die vooraf al stevig omcirkeld stonden in het dagschema. Onderweg was Bumble B Boy druk bezig om de Muziekgieterij af te breken. Grappig, maar meteen door naar een hete Secret in voor een plekje in het voorste deel van de tent.
Nation of Language deed het geweldig en het publiek ging helemaal mee in de muziek. Geweldige nummers, met een stevige 80’s link, die gemaakt lijken voor BKS. Leuk om een nieuwe bandje het helemaal waar te zien maken. Benieuwd wat we komende jaren nog van ze kunnen verwachten.
Daarna maakte ook Alvvays de verwachtingen waar met een mooie, misschien wat gehaaste, set indieliedjes. Hoewel ze TWO vast aan hadden gekund voelde the Secret in ieder geval vooraan wel als het perfecte podium voor deze band.
Vooraf had ik niet veel verwachting van The Mars Volta, maar ik vond hun optreden geweldig. Wat een ongekende muzikale wervelstorm! Die continu lijkt te ontsporen, maar het nergens echt doet. Progrock op BKS? Dat blijkt dus gewoon te kunnen!
Daarna Aphex Twin. Wat een belevenis, vooral die laatste 10 minuten waren meedogenloos. Eigenlijk ondenkbaar dat dit een hoofdact op een groot festival kan zijn, maar op BKS werkt het.
Uiteindelijk werd het daarmee toch een erg mooie editie. Paar plussen:
+ Mooi dat het ondanks de boekingsproblemen en verhalen vooraf over tegenvallende verkoop er gewoon een goede opkomst was. Dat biedt hoop voor de toekomst.
+ Het festivalterrein blijft prachtig. Nadat de nieuwe indeling vorig jaar wat onwennig was werkte het dit jaar al een stuk beter.
+ Dat komt zeker ook door de nieuwe Secret. Prachtige tent!
+ Dat podium van Muziekgieterij heeft echt meerwaarde, zeker als daar nu meer volwaardige optredens zijn.
+ De zondag liet zien dat er nog altijd alle ruimte is voor wat het festival zo bijzonder maakt: nieuwe bands ontdekken of totaal weggeblazen worden door een Mars Volta of een Aphex Twin
+ Bij de meeste optredens waar ik stond gewoon een fijn festivalpubliek, al is dat ook wel afhankelijk van waar je staat.
+ Het eten blijft geweldig!
En een aantal aandachtspunten
Ik vond het een fijne editie. Waar ik een half jaar geleden nog wat moeite had om de parels in het programma te vinden bleek het muzikaal uiteindelijk gewoon weer een erg sterk festival te zijn.
Met wel wat dingen anders dan anders, want voor mij was de ONE dit jaar zeker niet de centrale plek van het festival; ik heb er maar 3 volledige optredens gezien. Vooral The Secret was dit jaar de plek waar muzikaal het meest te beleven was. Gelukkig was er geluisterd naar de oproep om daar een grotere tent neer te zetten.
En ook de verdeling over de dagen voelde scheef. De vrijdag was een wat lastige dag om er in te komen, de zaterdagavond was zeer matig, na een paar erg mooie optredens in de middag. Maar de zondag was een BKS-dag zoals je die hoopt, met een heerlijke afwisselende programmering die bijna over de hele dag supersterk is. Hopelijk blijft dat het hart van dit festival voor de komende jaren.
Mijn BKS dan: De vrijdag is wel vaker een wat stugge dag, en dat was het dit keer ook.
Silvana Estrada moest het met een halflege Secret doen en kwam hier niet echt tot haar recht.
Daarna voelde Personal Trainer veel meer als een echte start van het festival. Band en publiek wilden er een leuk indie-feestje van maken, en dat ging goed. Vorige jaar zag ik ze nog op LGW? en dat was echt een mismatch, maar op BKS doet deze band het geweldig.
MIjn enige bezoekje dit weekend aan de Casbah voor Glass Beams. Een soort Khruangbin, maar dan allemaal net wat minder aansprekend. Ze schijnen iets te doen met maskers, maar op dat lage podium zie je daar helemaal niets van. Jammer. Daarna een stuk Charlotte Adigery & Bolis Pupul wat voor mij teveel een herhaling was van de set die zij in november op LGW? speelden.
Unkown Mortal Orchestra is muzikaal niet zo spannend, maar het publiek voorin de TWO ging nog behoorlijk los. Een gezellig uurtje; de nieuwe nummers pasten goed in de set.
The 1975 een paar nummers geprobeerd, maar het was echt geen doen, dus maar op tijd terug naar TWO voor Caroline Polachek. En hoe goed de nummers in elkaar zitten en hoe goed ze ondanks haar ziekte zong, bij mij wilde dit niet helemaal klikken.
Tot slot the Chemical Brothers. De lichtshow is echt spectaculair, maar zeker in het laatste half uur werden flarden van nummers wat afgeraffeld. Alle ideeën die ze hadden moesten in een half uur worden gepropt. Tijdens Chemical Beats staan er opeens twee gigantische robots op het podium, die na 1,5 minuut alweer weg zijn. Waarom die moeite doen, want wat voegt het zo toe? Tijdens de set waren er zeker nummers die wel een mooie opbouw hadden (Star Guitar), en de blokjes met No Reason en Hey Boy Hey Girl en het slot met Galvanize en Block Rocking Beats doen het natuurlijk goed op zo’n festivalweide. Maar er had wel meer in gezeten.
In tegenstelling tot de vrijdag had de zaterdag wel een paar mooie hoogtepunten.
Dat begon met een goede set van Kevin Morby die van mij wel twee keer zo lang had mogen duren. De te korte speeltijden waren dit jaar wel bij meer optredens een probleem.
Daarna The Cool Greenhouse gezien bij de Muziekgieterij. Een erg leuke set. Dat podium van Muziekgieterij heeft echt een meerwaarde heeft voor het festival. Dat geldt echter niet voor het ernaast gelegen wellness /nietes. Weer zo’n onnodig dj-podiumpje, maar deze is
vervelend vanwege het geluid dat niet alleen bij de Muziekgieterij maar zelfs op TWO duidelijk te horen is. Haal die dj’s weg uit het bos!
Black Country, New Road was prachtig en een hoogtepunt van de zaterdagmiddag, met Turbines, Pigs met daarna de lange ovatie was wel een voorzichtig sleutelmomentje.
En direct daarna door naar Pitou (erg mooi hoor) en Lankum in the Secret. Bijzonder hoe Lankum zo’n spanning weet neer te zetten met alleen akoestische instrumenten. Vooraan werd er vooral aandachtig geluisterd, en was er weinig te merken van gepraat, en de muziek kwam daar echt wel binnen. Voor mij zeker een hoogtepunt van het festival, maar kan me voorstellen dat als je midden tussen praters staat dit wat doodvalt.
De eerste helft van de zaterdag bevatte zo meer dan genoeg hoogtepunten. Dat kantelde daarna met een paar nummers Two Door Cinema Club. Het publiek veerde even op bij dat hitje, maar verder is hun muziek gewoon vreselijk saai. En dan die nietszeggende beelden op de achtergrond…
Ook ik maakte de keuze voor Alex G, waar Young Fathers waarschijnlijk de betere keuze was geweest. Een nogal grillig optreden met zeker een paar nummers die echt wel goed waren, maar verder vloog het alle kanten op. Als hij zijn korte speeltijd van 3 kwartier wilde compenseren.
Daarna ONE om een bekende reden gemeden, gegeten op tijd door naar TWO. Interpol deed precies wat je ervan verwacht, leverde een prima setlist af, het was af en toe een tikje rommelig. Het voegde vooral helemaal niets toe aan de eerdere set die ze in 2019 speelde.
Oscar daarna kort gezien, maar al bij dat openingsnummer dat zo van het Eurovisie Songfestival geplukt lijkt te zijn was wel duidelijk dat dit hem niet ging worden.
Al met al een nogal dubbel gevoel bij deze zaterdag…
De zondag deed vervolgens wat je hoopt van een BKS-dag.
De dag begonnen bij Sarah Neutkens x Kamerata Zuid, of eigenlijk Kamerata Zuid met een heel klein beetje Sarah Neutkens, want ze speelde een kort stuk solo, voegde aan 2 stukken Kamerata (met 1 hand) wat noten toe en zat de rest van de set achter de piano. BKS mikte hier duidelijk op een Joep Beving-momentje. Dat was het uiteindelijk niet, maar het was een fijne manier om de dag te beginnen.
Laatste stukje van Mich meegepakt (was best leuk) om daarna weer terug naar TWO te gaan voor Crack Cloud. Heerlijk optreden.
Vervolgens een mooie set Julia Jacklin. Prachtige indie-liedjes, mooi gespeeld en paste eigenlijk nog best bij het broeierige sfeertje in de TWO.
Kurt Vile was daarna weer een herhaling van 2019, maar waar het toen voelde als de juiste naam op de juiste plek kwam het dit keer helaas veel minder over. Daarna weer door naar The Secret voor de twee optredens die vooraf al stevig omcirkeld stonden in het dagschema. Onderweg was Bumble B Boy druk bezig om de Muziekgieterij af te breken. Grappig, maar meteen door naar een hete Secret in voor een plekje in het voorste deel van de tent.
Nation of Language deed het geweldig en het publiek ging helemaal mee in de muziek. Geweldige nummers, met een stevige 80’s link, die gemaakt lijken voor BKS. Leuk om een nieuwe bandje het helemaal waar te zien maken. Benieuwd wat we komende jaren nog van ze kunnen verwachten.
Daarna maakte ook Alvvays de verwachtingen waar met een mooie, misschien wat gehaaste, set indieliedjes. Hoewel ze TWO vast aan hadden gekund voelde the Secret in ieder geval vooraan wel als het perfecte podium voor deze band.
Vooraf had ik niet veel verwachting van The Mars Volta, maar ik vond hun optreden geweldig. Wat een ongekende muzikale wervelstorm! Die continu lijkt te ontsporen, maar het nergens echt doet. Progrock op BKS? Dat blijkt dus gewoon te kunnen!
Daarna Aphex Twin. Wat een belevenis, vooral die laatste 10 minuten waren meedogenloos. Eigenlijk ondenkbaar dat dit een hoofdact op een groot festival kan zijn, maar op BKS werkt het.
Uiteindelijk werd het daarmee toch een erg mooie editie. Paar plussen:
+ Mooi dat het ondanks de boekingsproblemen en verhalen vooraf over tegenvallende verkoop er gewoon een goede opkomst was. Dat biedt hoop voor de toekomst.
+ Het festivalterrein blijft prachtig. Nadat de nieuwe indeling vorig jaar wat onwennig was werkte het dit jaar al een stuk beter.
+ Dat komt zeker ook door de nieuwe Secret. Prachtige tent!
+ Dat podium van Muziekgieterij heeft echt meerwaarde, zeker als daar nu meer volwaardige optredens zijn.
+ De zondag liet zien dat er nog altijd alle ruimte is voor wat het festival zo bijzonder maakt: nieuwe bands ontdekken of totaal weggeblazen worden door een Mars Volta of een Aphex Twin
+ Bij de meeste optredens waar ik stond gewoon een fijn festivalpubliek, al is dat ook wel afhankelijk van waar je staat.
+ Het eten blijft geweldig!
En een aantal aandachtspunten
- Teleurstellende programmering op ONE, zeker op de zaterdag. Teveel namen die gewoon niet bij BKS passen.
- De hoeveelheid kleine podia met dj’s beginnen wat uit de klauwen te lopen. Die plek van the Floor is mooi, en daar in de buurt zijn genoeg andere kleine areas. Maar daar mag het bij blijven. Dat wellness-ding in het bos is gewoon vervelend, en doet afbreuk aan een mooi podium als Muziekgieterij. En zelfs op het strand op de camping is er nu een pyjama-party ingericht. Het wordt wel erg veel zo…
- Acts op herhaling, die vooral een set op herhaling doen. Je kunt van alles zeggen over Christine and the Queens, maar ieder optreden op BKS is totaal verschillend. Maar weer Interpol, Kurt Vile, Unknown Mortal Orchestra en vooral dat saaie Two Door Cinema Club, die niets toevoegen aan hun eerdere BKS-shows, zijn gewoon teveel van het goede.
- De Casbah is te klein en te laag. Zet er een paar bands neer als Marathon en Hammok, maar zorg voor die andere namen voor een serieuzer podium. Sommige bands die in de Casbah stonden trokken nu een groter publiek tijdens hun Muziekgieterij-set.
- Een aantal bands hadden echt een te korte speeltijd.
Laatst bewerkt:
Mooi dan dat we er er ieder op zijn eigen manier van hebben kunnen genieten!
Hoogtepunt voor mij was toch wel Aphex Twin eindelijk zien, en er dan ineens achter komen dat Christine and the Queens (ander hoogtepunt overigens, wát een show....) naast je in het publiek los staat te gaan.
Andere hoogtepunten waren voor mij nog Charlotte Adigéry & Bolis Popul, The Chemical Brothers, Big Joanie, Caroline Polachek, Oscar & The Wolf, Japanese Breakfast en Röyksopp.
Verder echt een topweekend gehad, ga waarschijnlijk nog de hele week overal stof terugvinden
Andere hoogtepunten waren voor mij nog Charlotte Adigéry & Bolis Popul, The Chemical Brothers, Big Joanie, Caroline Polachek, Oscar & The Wolf, Japanese Breakfast en Röyksopp.
Verder echt een topweekend gehad, ga waarschijnlijk nog de hele week overal stof terugvinden
