Band introducties Graspop Metal Meeting 2023

[MetalLimbo]

Nou, op veler verzoek is hier dan mijn introductie van...:


MIMI BARKS!!!
EVERGREY!!!

Evergrey behoort tot de 'uniekere' bands die dit jaar op GMM zullen staan (samen met o.a. Sleep Token, Coheed And Cambria, Bloodywood, Carpenter Brut, Fields Of The Nephilim, Heidevolk, Voivod, en ja, Mimi Barks..).

De band is opgericht in Göteborg, Zweden in 1995, en bestaat inmiddels dus alweer bijna 30 jaar.
Nu hoor ik jullie zeggen: "Ah, Göteborg, zal wel weer zo'n melodic death metal bandje à la In Flames, Dark Tranquillity, At The Gates zijn."
Maar dan hebben jullie het mis, want de muziek van Evergrey valt onder de noemer 'progressive power metal'.

En dan zullen jullie weer zeggen: "Huh, progressive power metal, bestaat dat dan ook?"
Ja, dat bestaat.

"Is dat dan ook met draken, eenhoorns, ridders, tovenaars, dwergen, piraten, weerwolven, manga-figuren, futuristische cyborgs, epische veldslagen, etc.?"
Dan zeg ik: nee, en laat me nou eens even uitpraten..

Evergrey lijkt in de verste verte niet op de doorsnee power metal bands met hun flashy outfits, vrolijke riedeltjes en aanstekelijke meeblèr-refreintjes.
Zoals de toevoeging 'progressive' eigenlijk al een beetje verraadt, zit hun muziek een stukje complexer en technischer in elkaar.

Ook qua sfeer en thematiek is de gelijkenis ver te zoeken.
Lyrics van hun nummers zijn over het algemeen een stuk donkerder (evenals hun imago), en gaan over thema's als paranoia, dood, verderf, rouw, angst, verdriet, wanhoop, zelfmoord, religie, cults en kindermisbruik (maar ook ontvoering door buitenaardse wezens).
Hun albums zijn veelal conceptalbums, die vaak het omgaan met zulke donkere thema's en 'zelf-hervorming' als groter doel hebben.

Klinkt totaal niet als power metal, hè?
En eigenlijk is het dat ook niet echt natuurlijk.
Hoewel er ongetwijfeld bepaalde power elementen inzitten, is de muziek veel eerder progressive dan power te noemen.

Grote man achter de band is zanger en gitarist Tom S. Englund, die vrijwel alle lyrics en muziek schrijft (hoewel dat laatste meer in samenwerking met andere bandleden gebeurt).
Englund is tevens de enige constante factor in de band, die meerdere personeelswisselingen heeft gekend.
In 2010 stapten zelfs 3 (van de 5) bandleden tegelijk op, naar verluidt een wederzijdse beslissing vanwege problemen met de interactie tussen de bandleden, en om hun onderlinge vriendschap niet te verpesten.

Een van hun vervangers was drummer Hannes Van Dahl, die 3 jaar later alweer de band verliet om zich bij Sabaton te voegen (en tijdens een tour Floor Jansen leerde kennen, met wie hij trouwde en een dochter, Freja, kreeg, die morgen overigens haar 6e verjaardag viert ).
Vlak daarna stapte ook de gitarist weer op ("problems working together"), waarna de eerder opgestapte gitarist en drummer weer terugkeerden bij de band in 2014.

Die line-up is tot nu toe stabiel gebleken, en heeft inmiddels alweer 5 albums afgeleverd.
Sowieso is de band aardig productief, met maar liefst 13 albums in minder dan 25 jaar, oftewel een mooi gemiddelde van 1 album per 2 jaar. Langste hiaat was bijna 4 jaar, niet toevallig volgend op de grote bandwisselingen in 2010.

Dat hiaat werd echter wel doorbroken met wellicht tot dan toe hun beste single (King Of Errors) en album (Hymns For The Broken) in 2014, dat samen met de daaropvolgende 2 albums (The Storm Within in 2016 en The Atlantic in 2019) een conceptuele trilogie vormt.
Dat leidde tot steeds meer succes en bekendheid voor de band, nog eens versterkt door het volgende album (Escape Of The Phoenix), dat in 2021 werd verkozen tot '10th best progressive metal album' door Metal Hammer.

Dat toenemende succes bleek ook wel door hun overstap naar het grote Napalm Records in 2021.
Onder dat label kwam hun laatste album, A Heartless Portrait (The Orphean Testament), uit in 2022.

Wat hun muziek betreft is het moeilijk om maar een paar nummers te kiezen, gezien hun inmiddels lange, aanzienlijke discografie.
Het is niet echt een band die het moet hebben van grote, op zichzelf staande hits, maar die het best tot hun recht komt bij het beluisteren van hun conceptalbums.

Ter voorbereiding op GMM is het wellicht aan te raden om met name de laatste 5 albums te beluisteren, aangezien de huidige setlist voor het grootste deel daarvan afkomstig zal zijn.
Een uitzondering is het nummer 'A Touch Of Blessing' (van het 5e album uit 2004), dat live het meest is gespeeld, en vrijwel altijd in de setlist lijkt te staan.

Mocht je nog een gaatje over hebben in je schema voor de overvolle GMM-donderdag, dan ga zeker kijken!

Enkele video's plus andere nummers (posts mogen max. 5 media-files bevatten):

The Dark Discovery (1998)

• For Every Tear That Falls

Solitude, Dominance, Tragedy (1999)

• When Darkness Falls

In Search of Truth (2001)

• The Masterplan

Recreation Day (2003)

• Recreation Day
• I'm Sorry
• Blinded
• As I Lie Here Bleeding
• Unforgivable

The Inner Circle (2004)

Monday Morning Apocalypse (2006)

• Monday Morning Apocalypse

Torn (2008)

• Broken Wings

Glorious Collision (2011)

• Leave It Behind Us
• Wrong

Hymns for the Broken (2014)

The Storm Within (2016)

• Distance
• The Paradox of the Flame

Met Floor Jansen.

The Atlantic (2019)

• A Silent Arc
• Weightless
• End Of Silence

Escape Of The Phoenix (2021)

• Eternal Nocturnal
• The Beholder (met James Labrie van Dream Theater)

A Heartless Portrait (The Orphean Testament) (2022)

• Call Out The Dark
• Midwinter Calls
• Blindfolded

 

[Jamel]

Ah, dank @MetalLimbo! Op deze zat ik ook te wachten. Ik ken Evergrey eigenlijk alleen van naam, omdat ze weleens voorbij komen in lijstje met progmetalbands. Zag inderdaad al een uitgebreide discografie, dus wist niet goed waar te beginnen. En de eerste paar songs die ik aanklikte op Youtube, sloegen bij mij nog niet echt aan. Dus dit geeft wat meer richting en kan ik er de komende tijd eens echt voor gaan zitten. Hopelijk kunnen ze me alsnog overtuigen!

 

[Dr. Hannibal]

Parkway Drive
Genre: Metalcore (al is daar tegenwoordig veel discussie over)

Deze band draag ik dicht bij mijn hart, en is één van de weinige bands die ik al vanaf het begin volg en de hele discographie uit mijn hoofd ken. Ooit nog gezien in de Melkweg, en deze zomer dus voor het eerst als headliner op mijn favoriete festival. Ik heb zelden zo veel uitgekeken naar een show! Hopelijk werkt mijn enthousiasme aanstekelijk en delen jullie dit na het lezen van mijn post.

Om maar te beginnen met de naam, nee het heeft niets te maken met parkeergarages. De naam van de band is de naam van de straat waar ze hun eerste live shows speelden.

In 2003 opgericht in het Australische Byron Bay, door 5 Australische surferboys.

Bekijk bijlage 4334
Dit is de eerste foto die ooit gemaakt is van de band, en onderin mijn post zal je zien hoe ver ze zijn gekomen.

In 2006 is de bassist trouwens bij de band gekomen, dat is de enige wisseling die ooit heeft plaatsgevonden in de line up. Sinds 2006 is er dus niets meer veranderd.

Ik zal bij het begin van hun discografie beginnen, om even te laten zien met wat voor sound ze zijn begonnen en in hoeverre dit veranderd is. Hun eerste albums zal je waarschijnlijk niet terug horen in de show van juni, dus als je je puur wilt focussen op hun Graspop show, zou ik vooral kijken naar de laatste 3 albums.

2004 Don’t Close Your Eyes
Bekijk bijlage 4335
In 2004 brachten ze hun eerste EP uit, Don’t close your eyes. Van deze EP, is dit nummer mijn persoonlijke favoriet:

Nummers die ze misschien wel eens live zouden kunnen gaan spelen van dit album:
Niets, helaas.

2006 Killing With A Smile
Bekijk bijlage 4336
Dan komen we aan bij het eerste echte album, Killing with a smile! Mijn persoonlijke favoriete album. Eigenlijk staat er geen enkel slecht nummer op dit album, en raad ik je aan dit album gewoon eens te luisteren. Toch wil ik enkele persoonlijke favorieten delen van dit album:

Nummers die ze misschien wel eens live zouden kunnen gaan spelen van dit album:
Niets, helaas.

Persoonlijke favorieten:
Romance is dead
Pandora
Mutiny
It’s so hard to speak without a Tongue

2009 Horizons
Bekijk bijlage 4337
Dan komen we aan bij Horizons, ook één van mijn favoriete albums. De band speelt sporadisch nog wel eens Carrion of Boneyards live, maar daar blijft het ook wel bij.

Bekendste nummers van het album:

Dan nog mijn persoonlijk favoriet van het album:

https://open.spotify.com/track/6EhCOo20iD7JSvMP7fty7n?si=9787db90a78541dd

Nummers die ze misschien wel eens live zouden kunnen gaan spelen van dit album:
Carrion
Boneyards

Persoonlijke favorieten:
The Siren’s Song
Idols and Anchors
Dead Man’s Chest

2010 Deep Blue
Bekijk bijlage 4338
Deep Blue behoort ook tot mijn favoriete albums van ze, en heeft veel aanraders.

Karma, het bekendste nummer van het album:

https://open.spotify.com/track/5fwwWmgreaDgfmLxqOdF8f?si=8e6ea100476c43f4

Persoonlijk favoriet is Sleepwalker, dat ze niet live spelen is zo jammer. Zoals iemand het mooi verwoorde in zijn stukje een ‘misdaad tegen de mensheid’. Vooral die eerste paar seconden komen zo hard binnen als je het nummer live hoort.

https://open.spotify.com/track/2XZP7EIjlD75VwYcHNePYj?si=9532d2d605f04c12

Nummers die ze waarschijnlijk live gaan spelen van dit album:
Karma

Persoonlijke favorieten:
Sleepwalker
Home is for the heartless
Deliver me

Atlas 2012
Bekijk bijlage 4339
Dit is ook echt een fantastisch album met geen enkel slecht nummer erop. Ik heb veel moeite om hier één of twee nummers uit te kiezen. Ik raad jullie ook aan om hier het hele album te luisteren, inclusief de intro. Voor de liefhebbers.

https://www.youtube.com/watch?v=ykzedo--Vk8&ab_channel=ParkwayDrive
Fantastisch live nummer, dat gaat mooi klinken op de Desselse weide.

Nummers die ze waarschijnlijk live gaan spelen van dit album:
Wild Eyes

Persoonlijke favorieten:
Old Ghost/ New Regrets
Dream Run

2015 Ire
Vanaf Ire en Reverence hebben de fans wel redelijk verdeeld, veel grote metalcore fans die beginnen af te haken maar tegelijk ook steeds meer aandacht in de mainstream media en festivals etc. Ook te zien door hun doorkomst op de niet-metal festivals zoals Werchter in 2019. Ik vind zelf de eerdere albums ook wel beter maar de laatste 3 albums doen het live nog steeds gewoon erg goed en het blijft een fantastische live band!

Nummers die ze waarschijnlijk live gaan spelen van dit album:
Bottom Feeder
Crushed
Dedicated
Vice Grip

Persoonlijke favorieten:
Crushed (ja dat nummer vind ik zo geweldig dat hij in beide lijstjes staat)
Destroyer
A deathless song

2018 Reverence
Bekijk bijlage 4332
Ook dit album heeft veel goede nummers, vooral Prey is live altijd top

Prey

Parkway Drive · Reverence · Song · 2018

open.spotify.com

Nummers die ze waarschijnlijk live gaan spelen van dit album:
Prey
The Void

Persoonlijke favorieten:
Wishing Wells
Chronus
Shadow Boxing

2020 (live album) Viva The Underdogs
Bekijk bijlage 4331
in 2019 heeft Parkway Drive een headline show gegeven op Wacken, hier hebben ze volop gebruik van gemaakt om duidelijk te maken aan de hele wereld dat deze band klaar is voor de headline shows. Ze hebben een documentaire uitgebracht waarop de volledige live show te zien is, en een live album uitgebracht. Daarnaast hebben ze zelfs enkele nummers volledig in het Duits opgenomen, maar daar wil ik het liever niet over hebben.

Leuk feitje nog, de bassist speelde de tour vanuit een rolstoel. De gitarist heeft dit ook gedaan in 2012 na een surf ongeluk. Menig band zou zijn tour of optreden cancellen, maar deze Aussies willen daar niets van weten.

Hieronder de volledige show:

https://www.youtube.com/watch?v=9sO9CqJOQe4&t=12s&ab_channel=TsT1

Moeilijke tijden
In 2022 kondigde de band aan, dat ze een pauze zouden nemen als band om zich te focussen op mental health, om deze reden hebben ze hun amerikaanse tour uitgesteld en zijn ze zelfs samen in therapie gegaan als band. Ook werd later bekend dat de band bijna was opgehouden met bestaan. Er was veel onenigheid binnen de band (ook over financiën en verdeling van het geld, iets dat veel bands uit elkaar drijft). Ook de vriendschappen binnen de band werden steeds slechter en meerdere bandleden zaten erover na te denken om uit de band te stappen. Onderstaande documentaire legt dit goed uit en laat ook beelden zien van de therapie en dergelijke. Zeker een aanrader om te kijken als je meer over de band te weten wilt komen. In ieder geval zijn ze weer terug en sterker dan ooit, en staan ze weer met veel plezier op het podium. Niets om ons zorgen over te maken dus.

https://www.youtube.com/watch?v=rRrr30Bj3Fc&ab_channel=ABCNewsIn-depth

2022 Darker Still
Bekijk bijlage 4333
Dan zijn we aan gekomen bij het nieuwste album. Dit album kreeg nogal gemengde reacties, vooral vanuit de metalcore community kwam er veel kritiek dat ze te ver af zouden zijn gegaan van hun eerdere muziek. Persoonlijk vind ik dit ook wel het minste album van ze, maar er staan toch wel een aantal lekkere nummers op die het goed zullen doen in een live setting.

Onderstaande nummers zullen ze zeker spelen en zullen het live ook goed doen:

https://open.spotify.com/track/1jKH10ufuA4EzUCdobVxu0?si=b0134413424a456b

https://open.spotify.com/track/2ijbU93XOTRIqoOzPGPNiK?si=1a0172c56dc042a7

Nummers die ze mogelijk live gaan spelen van dit album:
Glitch
The Greatest Fear
Darker Still
Soul Bleach
Imperial Heretic

Persoonlijke favorieten:
Like Napalm

Nummers die je moet luisteren om Parkway Drive te ontdekken (deze kan je in Juni ook allemaal verwachten op de setlist):
1. Wild Eyes
2. Prey
3. Crushed
4. Bottom Feeder
5. Karma

Onbekende pareltjes (voornamelijk oudere nummers die helaas niet meer live gespeeld worden):
1. The Siren’s Song
2. Idols & Anchors
3. Romance is Dead
4. Pandora
5. Sleepwalker

Hopelijk besluiten ze ooit nog om 1 van deze pareltjes in de setlist te stoppen, al verwacht ik dat niet

Waarom moet ik Parkway Drive gaan zien?

Dit is niet alleen een fantastische live band, maar gewoon een visuele show waar menig headliner jaloers van wordt. Ik durf zelfs te zeggen dat het niet onder doet aan de show van Rammstein, Slipknot of Sabaton. Misschien is het een controversiële statement maar ik sta er wel bij. Om nog even 1 fragment uit de Wacken show te highlighten, raad ik je aan om eens het nummer ‘Crushed’ te bekijken. Onderstaand een link naar het juiste tijdstip:

https://youtu.be/9sO9CqJOQe4?t=4867

Na deze tour hebben ze alleen maar meer en meer geinvesteerd in pyro en andere show elementen trouwens.

Kortom, dit gaat een fantastisch optreden worden in Juni, ik zie jullie hopelijk daar!

I Wild Eyes, top nummer, was gelijk verkocht toen ik dat nummer voor het eerst hoorde.

"A generation born to witness the end of the world" voelt helaas als een van de meest treffende beschrijvingen van onze generatie die ik ooit in een nummer gehoord heb...

 

[Ghostattack]

Nice @MetalLimbo, heel handig dit! Ik heb al enkele (nieuwere) nummers van Evergrey in mijn playlist gegooid, maar dit is top om ze verder te ontdekken. Deze band staat sowieso al op groen in mijn lijstje!

 

[RubenJS]

In Flames​

Waar ik gisteren een stuk schreef over Orbit Culture, is het nu tijd voor de headliner van dat optreden vorig jaar in Tilburg: In Flames!

In Flames is samen met Sum 41 de band die de meeste invloed heeft gehad op mijn muzieksmaak. Als een jonge Ruben hoorde ik voor het eerst "Alias" voorbij komen in een youtube filmpje van een game. Dat klonk wel interessant. Het duurde niet lang voordat ik ze dagelijks luisterde, en ik mij ook ging verdiepen in hun oudere werk. Sindsdien is melodeath/ Gothenburg metal, de sound die In Flames samen met At The Gates en Dark Tranquillity heeft ontworpen, mijn favoriete genre. Vandaar dus dat ik erg veel zin heb om jullie wat meer te vertellen over mijn voormalig favoriete band!

Intro
Vroeger, lang geleden voordat de wereld verbleid werd met de komst van de Melodeath/Gothenburg Metal besloot Jesper Strömblad, die destijds speelde in zijn death metal band Ceremonial Oath een zijproject op te starten. Na wat bandleden verzameld te hebben had hij nog wel een zanger nodig, hij kwam uit bij Mikael Stanne van Dark Tranquillity, die wel sessie muzikant wilde zijn. In flames was geboren! In 1994 brachten de heren "Lunar Strain" uit. Nu ruim 30 jaar na het ontstaan van het zijproject, en vele personele en muzikale wijzigingen later, is In Flames nog altijd meer dan levend!

Het ruwe In Flames
Jesper wilde graag meer melodische death metal maken, onderdeel hiervan was het gebruiken van keyboards. Wat voorheen eigenlijk niet voorkwam binnen de metal. Toch zijn de eerste albums van de band nog ruw, over alle nummers ligt een dikke laag death metal saus. Toch is direct, vanaf het eerste album "Lunar Strain" (1994) al vernieuwing merkbaar. Persoonlijk favoriet van dit album: Behind Space
Het jaar hierop, in 1995 brengen de heren Subterranean uit, dit maal met hulp van Henke Forss die dit maal de vocals op zijn rekening nam.

In datzelfde jaar brachten de stadgenoten At the Gates Slaughter of the Soul uit. Een gigantisch invloedrijk album dat niet alleen melodic death metal groot heeft gemaakt, maar ook een enorme invloed zal worden op metalcore. De andere stadgenoten van In Flames en At the Gates, Dark Tranquillity brachten dit jaar het legendarische The Gallery uit. In Flames kon niet achterblijven, en recruteerde de voormalig vocalist van Dark Tranquillity: Anders Fridén, die nog altijd de vocals voor zijn rekening neemt. Ze leverden in 1996 het ook legendarische album The Jester Race uit, de grote 3 van de melodeath/gothenburg metal was geboren. Mijn favoriet van dit album is "Artifacts of the Black Rain". Ook Moonshield, The Jester's Dance en December Flower zijn uitschieters op dit geweldige album. Mocht een van jullie deze ooit nog tegenkomen op LP, er is en Jester Race vormig gat in mijn verzameling.

Leuk weetje over dit album, is dat de lyrics met name van nieuwe zanger Anders kwamen. Anders sprak echter niet zo goed engels, en heeft daarom samengewerkt met Niklas Sundin (een van de oprichters van Dark Tranquillity), die voor Engelse vertalingen zorgde. Anders zorgde voor de ideeën. Ook dit laat weer zien hoe At the Gates, In Flames en Dark Tranquillity met elkaar verbonden zijn.
Hier oude livebeelden van December Flower, uit 1996. Inmiddels is de sound sterk verbeterd

3 Geweldige albums
Whoracle, Anders werkt weer samen met gitarist van Dark Tranquillity, Niklas Sundin en schrijft een concept album over het verleden, het heden en de toekomst. Jotun gaat over een gebroken samenleving na een apocalyse, Episode 666 beschrijft deze apocalypse, die heel pervers, live op tv was. De nummers die hiernaartoe leiden vertellen een verhaal van een samenleving die zich ver ontwikkelt, om uiteindelijk in te storten. "The Hive" en "Jester Script Transifured" beschrijft een technologisch geavanceerde samenleving, een utopische wereld, die in de hierop volgende nummers verwoest zal worden door de mens.
Persoonlijk favoriet op dit album: Morphing into Primal ik probeer al jaren het nummer in de Top 2000 te krijgen, zonder succes

In 1999 komt Colony uit, mijn favoriete In Flames album. Het geluid ligt in het verlengde van Whoracle,
Thematisch gezien gaat dit album over religie, de samenleving en spiritualiteit. Muzikaal gezien is het album sneller, strakker en energieker dan Whoracle. Dat laatste komt live het best tot zijn recht, zoals in de volgende opname. Een van mijn favoriete livesets ooit, als er ooit een tijdmachine uitkomt, dan ben ik er bij.

En of het niet nog mooier kon: Dit nummer zit nog altijd in de setlist!

Clayman volgt in 2000. Nog een enorme knaller met nummers als Bullet Ride, Pinball Map, Only for the Weak en Swim.
De grootste hit by far blijkt Only for the Weak. Steevast opgenomen in de setlists, en erg fijn om mee te zingen:

De enige constante is verandering
Hierna slaat In Flames een andere weg in: Reroute to Remain. De titel zegt het al, jezelf opnieuw uitvinden om te blijven bestaan. De komende albums zijn minder (melo)death metal, en commerciëler. Maar alsnog érg goed. Gaafste nummers op dit album: Trigger, Cloud Connected (beide vast onderdeel van de setlist) en minder bekende parels: Free Fall, Dark Signs.

This is the hour, WE BRING IT DOWN

Alweer een video van dit live optreden? Ja, misschien wel mijn favoriete liveset ooit. Sorry Gojira.

Hierna volgen nog meer goede albums, Sountrack to Your Escape zet de koers gestaag voort.
Hoewel de sound inmiddels een redelijk stuk af staat van de originele melodeath, is dit hele album eigenlijk een minder bekende parel: tijdens het typen van alle parels dit album, kwam ik tot de conclusie dat slechts de 2 grootste hits van dit album niet in aanmerking komen voor de minder bekende parels.
Hierbij alsnog de minder bekende parels:
- F(r)iend
- Dead Alone
- Touch of Red
- Like You Better Dead
- In Search for I
- Borders and Shading
- Superhero of the Computer Rage
- Dial 595 - Escape
Mocht ik mij moeten beperken tot 2 minder bekende parels: F(r)iend & Borders And Shading

De grootste hits dit album zijn The Quiet Place & My Sweet Shadow

TAKE THIS LIFE, IM RIGHT HERE
Het eerste nummer op het album Come Clarity is direct raak: Take This Life. 10 jaar na The Jester Race komt In Flames met haar achtste! album Muzikaal gezien betekent dit album een combinatie van oud en nieuw. Guitar harmonies en solos komen terug! Het album blijkt een grote hit, de meest populaire nummers blijven naast Take This Life, Come Clarity & Crawling Through Knives

Crawling Through Knives

In Flames · Come Clarity · Song · 2006

open.spotify.com

A Sense of Purpose
Het album van Alias, het nummer waarmee ik In Flames heb leren kennen. Een toegankelijkere, meer mainstream sound is nu toch echt werkelijkheid. Dat betekent echter niet dat In Flames geen goede muziek meer kan maken! Naast Alias is Delight and Angers een positieve uitschieter op dit album. Een minder bekende parel is Drenched in Fear!

Drenched in Fear

In Flames · A Sense of Purpose (The Mirror's Truth Version) · Song · 2008

open.spotify.com

Hierna vind Jesper het mooi geweest, 2 jaar na dit album, in 2010 verlaat hij de band. Hij zal dit jaar echter hoogstwaarschijnlijk wel op Graspop spelen! Bij zijn nieuwe band The Halo Effect, hierover later meer.

De line-up van In Flames is inmiddels geheel anders dan de originele, ook de sound is volledig anders.
Wat mij betreft beginnen hierna de magere jaren, de band wordt commerciëler en toegankelijker. Wat ze vervolgens juist weer populairder maakt. Voor de geïnteresseerde, luister eens naar Deliver Us, The End en I Am Above.

Back to the roots
IN FLAMES WE TRUST
Onze smeekbedes zijn gehoord, nu bijna de volledige oude line-up een nieuwe band is gestart, en daar een zeer deftig album mee maakt, kan het nieuwe In Flames niet achterblijven. Begin dit jaar komen de heren met Foregone. De sound doet denken aan het oude In Flames!
Gave nummers op dit album:
- State of Slow Decay
- Foregone, PT. 1 & 2
- The Great Deceiver

- YouTube

Auf YouTube findest du die angesagtesten Videos und Tracks. Außerdem kannst du eigene Inhalte hochladen und mit Freunden oder gleich der ganzen Welt teilen.

youtu.be

Zoals ik al schreef, is Jesper hoogstwaarschijnlijk dit jaar op Graspop te aanschouwen bij zijn nieuwe band The Halo Effect! De band bestaat volledig uit oud leden van In Flames en is sinds 2021 actief. Ik heb ze vorig jaar live gezien als voorprogramma van Machine Head en Amon Amarth, mijn verwachtingen waren torenhoog. Het viel mij daarom een klein beetje tegen, toch ga ik ze dit jaar zeker zien op Graspop (zondag).

Samenvatting
Ik ken de band nog niet, wat moet ik luisteren?
- Alias
- Jotun
- Only For the Weak
- Cloud Connected
- My Sweet Shadow
- Take This Life
Ik ken ze al, welke parels mag ik niet missen?
- Artifacts of the Black Rain
- Morphing into Primal
- December Flower
- Colony
- F(r)iend

Omschrijf In Flames:
Grondleggers van melodeath/Gothenburg metal. guitar harmonics, epische riffs en solos.
Daarnaast is In Flames een geweldige liveband. Het is niet voor niets dat ik de nummers meestal introduceer met live versies. Ik heb ze afgelopen jaar in Tilburg live mogen zien, met als voorprogramma Orbit Culture en mede oprichter van de melodeath, en ook dit jaar op Graspop aanwezig: At the Gates!
Gezien ik geen groot fan ben van het latere werk van In Flames, was ik toch wel een beetje gespannen voor het concert, hoe gaat de setlist er uit zien. Zullen ze ook het ruwere oudere werk spelen? Zeker! De liveshow was geweldig, ik had de week ervoor net m'n tattoo laten zetten, en kon dus niet mee in de moshpit. Maar die zag er van een afstandje zeer goed uit. Dit jaar weer een kans, op Graspop (en op Dynamo!). Ik hoop jullie enthousiast gemaakt te hebben voor deze legendarische band, die nog altijd geweldige optredens levert!

In Flames We Trust \M/

 

[RubenJS]

Behemoth​

---

Bekijk bijlage 4316​

Voor velen heeft Behemoth wellicht een wat afschrikwekkende stijl, zowel qua muziek als qua uiterlijk vertoon. Deze band, opgericht in het Poolse Gdánsk in 1991, draait al heel wat jaren mee. Behemoth heeft een grote rol gespeeld in de vorming van de extreme metal in Polen. Ooit gestart als Black Metal band met heidense lyrics, zijn zij toch vrij snel overgestapt op occulte/thelemistische lyrics (Grieks: Θελημα, 'wil' of 'intentie'. In de occulte filosofie is de Wil heilig, alle intentionale handelingen worden beschouwd als magisch). Leadzanger Nergal geeft aan dat Behemoth liever niet gelabeld wordt met een genre. Maar om je toch een idee te geven, kan Behemoth geassocieerd worden met Blackened Death Metal.

Behemoth wordt ook nog regelmatig gezien als controversieel. In Polen zijn zij in 2014 ook verboden te spelen in de stad Poznán wegens het zogenaamd promoten van 'Satanisme'. Wie Nergal volgt op Instagram ziet ook wel eens protesten buiten de venues waar Behemoth speelt voorbij komen. Blijkbaar is men er nog steeds van overtuigd dat deze band puur satanistisch is..

Zoals vele bands maakt ook Behemoth gebruik van stage names.
Lead zanger/gitarist: Adam "Nergal" Darski
Drums: Zbigniew "Inferno" Promínski
Bassist: Tomasz "Orion" Wróblewski
Gitarist: Patryk "Seth" Sztyber (touring member)

Met ruim 500.000 monthly listeners op Spotify is Behemoth niet de grootste of bekendste naam. Toch heeft Behemoth vele miljoenen views op hun officiele videos. Ik moet ze dan ook echt credits geven voor de kwaliteit van hun video's. Het enige woord wat ik echt bijpassend vind is "Eerie", dit omschrijft perfect hoe hun sound klinkt en hoe de video's in elkaar steken. Behemoth kenmerkt zich trouwens door zwartwit, zowel hun videos als hun optredens nemen je mee in de wereld van grijstinten.

Als introductie nummer neem ik je mee met het epische Bartzabel. De intro van dit nummer is een typische Behemoth sound, het is langzaam en duister maar komt toch hard binnen. Vooral wanneer de drums erbij komen, welke live ook wel eens op trommels wordt gespeeld door de hele band. Nergal staat bekend om zijn rauwe stemgeluid, wat wellicht even wennen is de eerste keer. Bartzabel kenmerkt zich door het stiekeme catchy chorus met layered vocals. Geef het een paar keer en betrap jezelf erop dat je na een paar keer toch 'Come to me Bartzabel' mee staat te zingen.

Een wat minder bekend nummer, maar een die live ook heerlijk binnen komt, is The Deathless Sun. Neem de tijd voor deze video en wees gewaarschuwd, zoals Behemoth zelf aangeeft is deze video 'not for the faint hearted'. Eigenlijk geldt dat wel voor al hun video's, dus mocht je daar niet van houden dan adviseer ik om het bij Spotify te houden.

Omdat Behemoth aardig wat albums op hun naam heeft staan, ga ik ze niet stuk voor stuk bespreken. Daarbij is deze band vooral een experience die je live moet meemaken, dan dat je er thuis op je bank of in de auto naar luistert. Om toch even wat nummers te noemen die de moeite waard zijn om ze een kans te geven:
- O Father O Satan O Sun!
- Ov My Herculean Exile
- Versvs Christvs
- Off To War!

En waarom moet je Behemoth nou live zien?
Deze band neemt je volledig mee in hun live optredens, van begin tot eind blijf je geboeid door hun muziek, pyro en visuals op het podium. Geen tot weinig geklets tussendoor, maar echt een experience waarbij je bijna in een soort trans komt. Behemoth komt het beste tot hun recht in een donkere setting, waarbij alle aspecten op het podium eruit springen door het contrast tussen zwart en wit. Zoals op bovenstaande foto te zien, zijn de bandleden altijd verkleed in hun eigen duistere kleding. Nergal wisselt zijn kleding af met een cape/hood en een grote mijter. Daar kan Ghost nog iets van leren Met zijn wit geschminckte gezicht en langzame bewegingen valt Nergal direct op op het podium. Van momenten waarop je denkt 'welke geit gaan we nu offeren?' tot heftige uptempo nummers, Behemoth verveelt nooit. Gecombineerd met wat toffe pyro effecten maakt Behemoth het duistere plaatje compleet. Ook al ben je geen fan van dit type muziek of vocals, kan ik toch aanraden om Behemoth live een kans te geven.

Persoonlijk luister ik thuis of in de auto eigenlijk nooit naar deze band, maar live weten ze mij écht te pakken. Een uur lang geboeid staren naar het podium, afgewisseld met stevig headbangen en bijzondere gebeurtenissen op het podium. Ja, voor mij is deze band écht een live band die je gezien moet hebben!

Ben benieuwd wie van jullie ik zie bij Behemoth op Graspop! En later we hopen dat ze ofwel 's avonds laat spelen of in de Marquee, want deze band midden op de dag in de zon zetten is echt om je kapot te schamen.

Leuk stuk! En kan me niet voorstellen dat ze de band in het midden van de dag in de zon zetten. Ik zal er bij zijn, 's avonds in de tent!

 

[Ghostattack]

Leuk stuk! En kan me niet voorstellen dat ze de band in het midden van de dag in de zon zetten. Ik zal er bij zijn, 's avonds in de tent!

Careful what you wish for.. in 2019 stonden ze op klaarlichte dag op de Mainstage

 

[RubenJS]

Na deze tour hebben ze alleen maar meer en meer geinvesteerd in pyro en andere show elementen trouwens.

Kortom, dit gaat een fantastisch optreden worden in Juni, ik zie jullie hopelijk daar!

Gaaf Loek! Moet eerlijk bekennen dat ik niet echt hyped was voor Parkway Drive. Ik had ze überhaupt niet op mijn lijstje voor zaterdag staan. Dat is nu wel veranderd! Overtuigd zodra ik The Siren's Song hoorde. Ook erg benieuwd naar de liveshow van niveau Rammstein!

 

[RubenJS]

Careful what you wish for.. in 2019 stonden ze op klaarlichte dag op de Mainstage

 

[RubenJS]

Nou, op veler verzoek is hier dan mijn introductie van...:


MIMI BARKS!!!
EVERGREY!!!

Evergrey behoort tot de 'uniekere' bands die dit jaar op GMM zullen staan (samen met o.a. Sleep Token, Coheed And Cambria, Bloodywood, Carpenter Brut, Fields Of The Nephilim, Heidevolk, Voivod, en ja, Mimi Barks..).

De band is opgericht in Göteborg, Zweden in 1995, en bestaat inmiddels dus alweer bijna 30 jaar.
Nu hoor ik jullie zeggen: "Ah, Göteborg, zal wel weer zo'n melodic death metal bandje à la In Flames, Dark Tranquillity, At The Gates zijn."
Maar dan hebben jullie het mis, want de muziek van Evergrey valt onder de noemer 'progressive power metal'.

En dan zullen jullie weer zeggen: "Huh, progressive power metal, bestaat dat dan ook?"
Ja, dat bestaat.

"Is dat dan ook met draken, eenhoorns, ridders, tovenaars, dwergen, piraten, weerwolven, manga-figuren, futuristische cyborgs, epische veldslagen, etc.?"
Dan zeg ik: nee, en laat me nou eens even uitpraten..

Evergrey lijkt in de verste verte niet op de doorsnee power metal bands met hun flashy outfits, vrolijke riedeltjes en aanstekelijke meeblèr-refreintjes.
Zoals de toevoeging 'progressive' eigenlijk al een beetje verraadt, zit hun muziek een stukje complexer en technischer in elkaar.

Ook qua sfeer en thematiek is de gelijkenis ver te zoeken.
Lyrics van hun nummers zijn over het algemeen een stuk donkerder (evenals hun imago), en gaan over thema's als paranoia, dood, verderf, rouw, angst, verdriet, wanhoop, zelfmoord, religie, cults en kindermisbruik (maar ook ontvoering door buitenaardse wezens).
Hun albums zijn veelal conceptalbums, die vaak het omgaan met zulke donkere thema's en 'zelf-hervorming' als groter doel hebben.

Klinkt totaal niet als power metal, hè?
En eigenlijk is het dat ook niet echt natuurlijk.
Hoewel er ongetwijfeld bepaalde power elementen inzitten, is de muziek veel eerder progressive dan power te noemen.

Grote man achter de band is zanger en gitarist Tom S. Englund, die vrijwel alle lyrics en muziek schrijft (hoewel dat laatste meer in samenwerking met andere bandleden gebeurt).
Englund is tevens de enige constante factor in de band, die meerdere personeelswisselingen heeft gekend.
In 2010 stapten zelfs 3 (van de 5) bandleden tegelijk op, naar verluidt een wederzijdse beslissing vanwege problemen met de interactie tussen de bandleden, en om hun onderlinge vriendschap niet te verpesten.

Een van hun vervangers was drummer Hannes Van Dahl, die 3 jaar later alweer de band verliet om zich bij Sabaton te voegen (en tijdens een tour Floor Jansen leerde kennen, met wie hij trouwde en een dochter, Freja, kreeg, die morgen overigens haar 6e verjaardag viert ).
Vlak daarna stapte ook de gitarist weer op ("problems working together"), waarna de eerder opgestapte gitarist en drummer weer terugkeerden bij de band in 2014.

Die line-up is tot nu toe stabiel gebleken, en heeft inmiddels alweer 5 albums afgeleverd.
Sowieso is de band aardig productief, met maar liefst 13 albums in minder dan 25 jaar, oftewel een mooi gemiddelde van 1 album per 2 jaar. Langste hiaat was bijna 4 jaar, niet toevallig volgend op de grote bandwisselingen in 2010.

Dat hiaat werd echter wel doorbroken met wellicht tot dan toe hun beste single (King Of Errors) en album (Hymns For The Broken) in 2014, dat samen met de daaropvolgende 2 albums (The Storm Within in 2016 en The Atlantic in 2019) een conceptuele trilogie vormt.
Dat leidde tot steeds meer succes en bekendheid voor de band, nog eens versterkt door het volgende album (Escape Of The Phoenix), dat in 2021 werd verkozen tot '10th best progressive metal album' door Metal Hammer.

Dat toenemende succes bleek ook wel door hun overstap naar het grote Napalm Records in 2021.
Onder dat label kwam hun laatste album, A Heartless Portrait (The Orphean Testament), uit in 2022.

Wat hun muziek betreft is het moeilijk om maar een paar nummers te kiezen, gezien hun inmiddels lange, aanzienlijke discografie.
Het is niet echt een band die het moet hebben van grote, op zichzelf staande hits, maar die het best tot hun recht komt bij het beluisteren van hun conceptalbums.

Ter voorbereiding op GMM is het wellicht aan te raden om met name de laatste 5 albums te beluisteren, aangezien de huidige setlist voor het grootste deel daarvan afkomstig zal zijn.
Een uitzondering is het nummer 'A Touch Of Blessing' (van het 5e album uit 2004), dat live het meest is gespeeld, en vrijwel altijd in de setlist lijkt te staan.

Mocht je nog een gaatje over hebben in je schema voor de overvolle GMM-donderdag, dan ga zeker kijken!

Enkele video's plus andere nummers (posts mogen max. 5 media-files bevatten):

The Dark Discovery (1998)

• For Every Tear That Falls

Solitude, Dominance, Tragedy (1999)

• When Darkness Falls

In Search of Truth (2001)

• The Masterplan

Recreation Day (2003)

• Recreation Day
• I'm Sorry
• Blinded
• As I Lie Here Bleeding
• Unforgivable

The Inner Circle (2004)

Monday Morning Apocalypse (2006)

• Monday Morning Apocalypse

Torn (2008)

• Broken Wings

Glorious Collision (2011)

• Leave It Behind Us
• Wrong

Hymns for the Broken (2014)

The Storm Within (2016)

• Distance
• The Paradox of the Flame

Met Floor Jansen.

The Atlantic (2019)

• A Silent Arc
• Weightless
• End Of Silence

Escape Of The Phoenix (2021)

• Eternal Nocturnal
• The Beholder (met James Labrie van Dream Theater)

A Heartless Portrait (The Orphean Testament) (2022)

• Call Out The Dark
• Midwinter Calls
• Blindfolded

Leest fijn deze opzet! Denk dat ik die voor mijn volgende stukjes ga gebruiken. En sowieso een leuke introductie, ik ga er donderdag bij proberen te zijn..

 

[wenteldave]

Antimatter​

Voor zover ik weet, wilde er nog niemand iets over Antimatter schrijven, dus dan doe ik het! Antimatter is begonnen in 1998 als een duo van Duncan Patterson, die in Anathema heeft gezeten, en Mick Moss. Beide schreven hun eigen nummers en namen die op in een studio in hun eentje. Op deze manier zijn de eerste drie albums van de band gemaakt. Nadat Patterson in 2005 de band verliet, is Moss in z’n eentje doorgegaan tot de dag van vandaag. Live treedt de beste man wel met een liveband op. De muziek van Antimatter kan niet beschreven worden, maar als er een poging gedaan moet worden, verwoordt een journalist in 2016 het wel aardig: “while the early albums had more of a triphop vibe with lots of female vocals (think Portishead or Zero 7), nowadays that type of electronic ambience and rhythm are more integrated with art rock, prog, metal, folk, shoegazer, a dash of classic British pop, and even grunge, all while never wandering too far from that darkwave sensibility mentioned earlier.”

Dan over naar de muziek. Er zijn acht studioalbums uitgebracht en twee livealbums. De drie eerste albums zijn dus aardig divers doordat ze door beide mannen gemaakt zijn. Echter wordt er live niet zoveel van gespeeld, dus ik focus me vooral op de albums die Moss zelf heeft gemaakt.

In 2007 nam hij het album Leaving Eden op, misschien wel het bekendste album dat Antimatter heeft uitgebracht. Met het sombere Fighting for a Lost Cause wordt vaak de toon bij een concert wel gezet.

Pas vijf jaar later kwam de opvolger: Fear of a Unique Identity was een feit. Knaller Paranova springt er natuurlijk bovenuit, maar ook een rustig nummer als Here Come the Men komt bij je binnen.

The Judas Table uit 2015 greep voor mijn gevoel terug op de eerste uitgebrachte albums. Het elektronische gehalte op Killer is hier een mooi voorbeeld van. Akoestische nummers zijn geen uitzondering en gelukkig ontbreken die op deze plaat ook niet.

Het één na laatste album tot nu toe is Black Market Enlightenment, uitgebracht in 2018. Opener The Third Arm is een harde, maar gevoelige opener. Die lijn wordt doorgetrokken op het gehele album. Existential laat de experimentele kant van de Moss en de band zien. Soms doet het je aan TOOL denken, soms inderdaad aan het bovengenoemde Portishead en soms gewoon aan Antimatter zelf. Black Market Enlightenment is het hardste album dat Antimatter ooit heeft uitgebracht, dus dat gaat zeker weten werken op Graspop.

In 2022 bracht de band A Profusion of Thought uit, een album waar ik persoonlijk geen genoeg van gebruik. Hiervan mogen we vast veel materiaal op Graspop verwachten. Fold en Fools Gold zijn emotionele epen. Beide werken, zoals we dat gewend zijn van Antimatter, uiteraard toe naar een climax. Ook het akoestische Breaking the Machine en No Contact raken je, terwijl een harder nummer als Heathen je voorbereid op wat komen gaat. Al met al durf ik dit ook wel mijn favoriete album van Antimatter noemen, als geheel, niet qua losse nummers.

Mick Moss is trouwens ook echt heel gezellige, amicale vent, wellicht in contrast van zijn muziek. Na ieder optreden dat ik van ‘m heb gezien, of het nou in een heel kleine zaal is of een iets grotere, maakt hij altijd wel een praatje met het publiek. Geen idee of ie dat ook op Graspop gaat doen, maar het zou me niet verbazen. Een aanrader voor iedereen die houdt van donkere muziek en verschillende genres, zoals progressieve metal en gothic rock. Gaat dat zien!

 

[Jamel]

Wow, die kwam aardig uit het niets! Antimatter is voor mij ook één van de pareltjes van deze line-up. Heerlijke Anathema-vibes, maar ook zoveel meer dan dat alleen. Inderdaad een heel gevarieerd oeuvre, waardoor het voor mij wel lastig te voorspellen is hoe zo'n liveshow eruit gaat zien. Maar wat ze ook precies gaan spelen, dit wordt met uitstek een band om heerlijk bij weg te dromen in de Metaldome.

 

[Dr. Hannibal]

Antimatter​

Voor zover ik weet, wilde er nog niemand iets over Antimatter schrijven, dus dan doe ik het! Antimatter is begonnen in 1998 als een duo van Duncan Patterson, die in Anathema heeft gezeten, en Mick Moss. Beide schreven hun eigen nummers en namen die op in een studio in hun eentje. Op deze manier zijn de eerste drie albums van de band gemaakt. Nadat Patterson in 2005 de band verliet, is Moss in z’n eentje doorgegaan tot de dag van vandaag. Live treedt de beste man wel met een liveband op. De muziek van Antimatter kan niet beschreven worden, maar als er een poging gedaan moet worden, verwoordt een journalist in 2016 het wel aardig: “while the early albums had more of a triphop vibe with lots of female vocals (think Portishead or Zero 7), nowadays that type of electronic ambience and rhythm are more integrated with art rock, prog, metal, folk, shoegazer, a dash of classic British pop, and even grunge, all while never wandering too far from that darkwave sensibility mentioned earlier.”

Dan over naar de muziek. Er zijn acht studioalbums uitgebracht en twee livealbums. De drie eerste albums zijn dus aardig divers doordat ze door beide mannen gemaakt zijn. Echter wordt er live niet zoveel van gespeeld, dus ik focus me vooral op de albums die Moss zelf heeft gemaakt.

In 2007 nam hij het album Leaving Eden op, misschien wel het bekendste album dat Antimatter heeft uitgebracht. Met het sombere Fighting for a Lost Cause wordt vaak de toon bij een concert wel gezet.

Pas vijf jaar later kwam de opvolger: Fear of a Unique Identity was een feit. Knaller Paranova springt er natuurlijk bovenuit, maar ook een rustig nummer als Here Come the Men komt bij je binnen.

The Judas Table uit 2015 greep voor mijn gevoel terug op de eerste uitgebrachte albums. Het elektronische gehalte op Killer is hier een mooi voorbeeld van. Akoestische nummers zijn geen uitzondering en gelukkig ontbreken die op deze plaat ook niet.

Het één na laatste album tot nu toe is Black Market Enlightenment, uitgebracht in 2018. Opener The Third Arm is een harde, maar gevoelige opener. Die lijn wordt doorgetrokken op het gehele album. Existential laat de experimentele kant van de Moss en de band zien. Soms doet het je aan TOOL denken, soms inderdaad aan het bovengenoemde Portishead en soms gewoon aan Antimatter zelf. Black Market Enlightenment is het hardste album dat Antimatter ooit heeft uitgebracht, dus dat gaat zeker weten werken op Graspop.

In 2022 bracht de band A Profusion of Thought uit, een album waar ik persoonlijk geen genoeg van gebruik. Hiervan mogen we vast veel materiaal op Graspop verwachten. Fold en Fools Gold zijn emotionele epen. Beide werken, zoals we dat gewend zijn van Antimatter, uiteraard toe naar een climax. Ook het akoestische Breaking the Machine en No Contact raken je, terwijl een harder nummer als Heathen je voorbereid op wat komen gaat. Al met al durf ik dit ook wel mijn favoriete album van Antimatter noemen, als geheel, niet qua losse nummers.

Mick Moss is trouwens ook echt heel gezellige, amicale vent, wellicht in contrast van zijn muziek. Na ieder optreden dat ik van ‘m heb gezien, of het nou in een heel kleine zaal is of een iets grotere, maakt hij altijd wel een praatje met het publiek. Geen idee of ie dat ook op Graspop gaat doen, maar het zou me niet verbazen. Een aanrader voor iedereen die houdt van donkere muziek en verschillende genres, zoals progressieve metal en gothic rock. Gaat dat zien!

Heerlijke introductie! Ik was zeker al van plan te gaan kijken, maar wist niks van de geschiedenis van de band. Kan alleen maar bevestigen dat dat meest recente album inderdaad heerlijk wegluistert, maar na dit verhaal ben ik ook benieuwd naar het Portishead-achtige geluid wat deze band als duo had, en kan ik niet wachten om dat voorlaatste album ook eens te luisteren. Thanks!

 

[Querulante Partij]

Heerlijke introductie! Ik was zeker al van plan te gaan kijken, maar wist niks van de geschiedenis van de band. Kan alleen maar bevestigen dat dat meest recente album inderdaad heerlijk wegluistert, maar na dit verhaal ben ik ook benieuwd naar het Portishead-achtige geluid wat deze band als duo had, en kan ik niet wachten om dat voorlaatste album ook eens te luisteren. Thanks!

Een van de oude nummers die wel nog met regelmaat terugkomt en ook past in de triphop sound zoals @wenteldave omschrijft is 'The Last Laugh' van het eerste album (de zangeres helpt zeker mee met de Portishead vergelijking):

En Mick Moss is zo'n ontzettende goedzak. Hij weet oprecht een brug te slaan naar zijn fans, zowel binnen als buiten de muziek. Bij het kopen van zijn laatste album krijg je een door hem gesigneerd exemplaar toegestuurd. Na afloop van het concert nodigt hij iedereen uit om gedag te komen zeggen bij de merch stand. Super aardig en toegankelijk. Het heeft iets magisch wanneer de muziek door merg en been gaat en hij na afloop daar dan zo laagdrempelig contact legt met zijn publiek, je kon zien dat mensen geraakt waren door het optreden. Ik kan mij eigenlijk niet herinneren dat ik ooit gehuild heb bij een optreden, maar het is hem gelukt vanaf het allereerste nummer. Hij vertelde tijdens het optreden in Tilburg afgelopen jaar dat hij eigenlijk overwoog te stoppen met muziek maken na het 'Leaving Eden' album, maar toch is door gegaan (hij lichtte dit niet toe) en blij was dat hij die keuze had gemaakt. Op het laatste album staan ook een aantal nummers die lang geleden zijn geschreven, maar 'niet goed genoeg' werden geacht, onvoorstelbaar als je leest hoe goed dit album is ontvangen. 'No Contact' is zo'n nummer wat dus jaren geleden is geschreven, ten tijde van de Duncan Patterson samenwerking, en gelukkig toch nog een plek heeft gekregen in de discografie evenals de rest van het album. Het is te hopen dat hij nog lang niet stopt met muziek maken.

 

[Joslittel]

In Flames​

Waar ik gisteren een stuk schreef over Orbit Culture, is het nu tijd voor de headliner van dat optreden vorig jaar in Tilburg: In Flames!

In Flames is samen met Sum 41 de band die de meeste invloed heeft gehad op mijn muzieksmaak. Als een jonge Ruben hoorde ik voor het eerst "Alias" voorbij komen in een youtube filmpje van een game. Dat klonk wel interessant. Het duurde niet lang voordat ik ze dagelijks luisterde, en ik mij ook ging verdiepen in hun oudere werk. Sindsdien is melodeath/ Gothenburg metal, de sound die In Flames samen met At The Gates en Dark Tranquillity heeft ontworpen, mijn favoriete genre. Vandaar dus dat ik erg veel zin heb om jullie wat meer te vertellen over mijn voormalig favoriete band!

Intro
Vroeger, lang geleden voordat de wereld verbleid werd met de komst van de Melodeath/Gothenburg Metal besloot Jesper Strömblad, die destijds speelde in zijn death metal band Ceremonial Oath een zijproject op te starten. Na wat bandleden verzameld te hebben had hij nog wel een zanger nodig, hij kwam uit bij Mikael Stanne van Dark Tranquillity, die wel sessie muzikant wilde zijn. In flames was geboren! In 1994 brachten de heren "Lunar Strain" uit. Nu ruim 30 jaar na het ontstaan van het zijproject, en vele personele en muzikale wijzigingen later, is In Flames nog altijd meer dan levend!

Het ruwe In Flames
Jesper wilde graag meer melodische death metal maken, onderdeel hiervan was het gebruiken van keyboards. Wat voorheen eigenlijk niet voorkwam binnen de metal. Toch zijn de eerste albums van de band nog ruw, over alle nummers ligt een dikke laag death metal saus. Toch is direct, vanaf het eerste album "Lunar Strain" (1994) al vernieuwing merkbaar. Persoonlijk favoriet van dit album: Behind Space
Het jaar hierop, in 1995 brengen de heren Subterranean uit, dit maal met hulp van Henke Forss die dit maal de vocals op zijn rekening nam.

In datzelfde jaar brachten de stadgenoten At the Gates Slaughter of the Soul uit. Een gigantisch invloedrijk album dat niet alleen melodic death metal groot heeft gemaakt, maar ook een enorme invloed zal worden op metalcore. De andere stadgenoten van In Flames en At the Gates, Dark Tranquillity brachten dit jaar het legendarische The Gallery uit. In Flames kon niet achterblijven, en recruteerde de voormalig vocalist van Dark Tranquillity: Anders Fridén, die nog altijd de vocals voor zijn rekening neemt. Ze leverden in 1996 het ook legendarische album The Jester Race uit, de grote 3 van de melodeath/gothenburg metal was geboren. Mijn favoriet van dit album is "Artifacts of the Black Rain". Ook Moonshield, The Jester's Dance en December Flower zijn uitschieters op dit geweldige album. Mocht een van jullie deze ooit nog tegenkomen op LP, er is en Jester Race vormig gat in mijn verzameling.

Leuk weetje over dit album, is dat de lyrics met name van nieuwe zanger Anders kwamen. Anders sprak echter niet zo goed engels, en heeft daarom samengewerkt met Niklas Sundin (een van de oprichters van Dark Tranquillity), die voor Engelse vertalingen zorgde. Anders zorgde voor de ideeën. Ook dit laat weer zien hoe At the Gates, In Flames en Dark Tranquillity met elkaar verbonden zijn.
Hier oude livebeelden van December Flower, uit 1996. Inmiddels is de sound sterk verbeterd

3 Geweldige albums
Whoracle, Anders werkt weer samen met gitarist van Dark Tranquillity, Niklas Sundin en schrijft een concept album over het verleden, het heden en de toekomst. Jotun gaat over een gebroken samenleving na een apocalyse, Episode 666 beschrijft deze apocalypse, die heel pervers, live op tv was. De nummers die hiernaartoe leiden vertellen een verhaal van een samenleving die zich ver ontwikkelt, om uiteindelijk in te storten. "The Hive" en "Jester Script Transifured" beschrijft een technologisch geavanceerde samenleving, een utopische wereld, die in de hierop volgende nummers verwoest zal worden door de mens.
Persoonlijk favoriet op dit album: Morphing into Primal ik probeer al jaren het nummer in de Top 2000 te krijgen, zonder succes

In 1999 komt Colony uit, mijn favoriete In Flames album. Het geluid ligt in het verlengde van Whoracle,
Thematisch gezien gaat dit album over religie, de samenleving en spiritualiteit. Muzikaal gezien is het album sneller, strakker en energieker dan Whoracle. Dat laatste komt live het best tot zijn recht, zoals in de volgende opname. Een van mijn favoriete livesets ooit, als er ooit een tijdmachine uitkomt, dan ben ik er bij.

En of het niet nog mooier kon: Dit nummer zit nog altijd in de setlist!

Clayman volgt in 2000. Nog een enorme knaller met nummers als Bullet Ride, Pinball Map, Only for the Weak en Swim.
De grootste hit by far blijkt Only for the Weak. Steevast opgenomen in de setlists, en erg fijn om mee te zingen:

De enige constante is verandering
Hierna slaat In Flames een andere weg in: Reroute to Remain. De titel zegt het al, jezelf opnieuw uitvinden om te blijven bestaan. De komende albums zijn minder (melo)death metal, en commerciëler. Maar alsnog érg goed. Gaafste nummers op dit album: Trigger, Cloud Connected (beide vast onderdeel van de setlist) en minder bekende parels: Free Fall, Dark Signs.

This is the hour, WE BRING IT DOWN

Alweer een video van dit live optreden? Ja, misschien wel mijn favoriete liveset ooit. Sorry Gojira.

Hierna volgen nog meer goede albums, Sountrack to Your Escape zet de koers gestaag voort.
Hoewel de sound inmiddels een redelijk stuk af staat van de originele melodeath, is dit hele album eigenlijk een minder bekende parel: tijdens het typen van alle parels dit album, kwam ik tot de conclusie dat slechts de 2 grootste hits van dit album niet in aanmerking komen voor de minder bekende parels.
Hierbij alsnog de minder bekende parels:
- F(r)iend
- Dead Alone
- Touch of Red
- Like You Better Dead
- In Search for I
- Borders and Shading
- Superhero of the Computer Rage
- Dial 595 - Escape
Mocht ik mij moeten beperken tot 2 minder bekende parels: F(r)iend & Borders And Shading

De grootste hits dit album zijn The Quiet Place & My Sweet Shadow

TAKE THIS LIFE, IM RIGHT HERE
Het eerste nummer op het album Come Clarity is direct raak: Take This Life. 10 jaar na The Jester Race komt In Flames met haar achtste! album Muzikaal gezien betekent dit album een combinatie van oud en nieuw. Guitar harmonies en solos komen terug! Het album blijkt een grote hit, de meest populaire nummers blijven naast Take This Life, Come Clarity & Crawling Through Knives

Crawling Through Knives

In Flames · Come Clarity · Song · 2006

open.spotify.com

A Sense of Purpose
Het album van Alias, het nummer waarmee ik In Flames heb leren kennen. Een toegankelijkere, meer mainstream sound is nu toch echt werkelijkheid. Dat betekent echter niet dat In Flames geen goede muziek meer kan maken! Naast Alias is Delight and Angers een positieve uitschieter op dit album. Een minder bekende parel is Drenched in Fear!

Drenched in Fear

In Flames · A Sense of Purpose (The Mirror's Truth Version) · Song · 2008

open.spotify.com

Hierna vind Jesper het mooi geweest, 2 jaar na dit album, in 2010 verlaat hij de band. Hij zal dit jaar echter hoogstwaarschijnlijk wel op Graspop spelen! Bij zijn nieuwe band The Halo Effect, hierover later meer.

De line-up van In Flames is inmiddels geheel anders dan de originele, ook de sound is volledig anders.
Wat mij betreft beginnen hierna de magere jaren, de band wordt commerciëler en toegankelijker. Wat ze vervolgens juist weer populairder maakt. Voor de geïnteresseerde, luister eens naar Deliver Us, The End en I Am Above.

Back to the roots
IN FLAMES WE TRUST
Onze smeekbedes zijn gehoord, nu bijna de volledige oude line-up een nieuwe band is gestart, en daar een zeer deftig album mee maakt, kan het nieuwe In Flames niet achterblijven. Begin dit jaar komen de heren met Foregone. De sound doet denken aan het oude In Flames!
Gave nummers op dit album:
- State of Slow Decay
- Foregone, PT. 1 & 2
- The Great Deceiver

- YouTube

Auf YouTube findest du die angesagtesten Videos und Tracks. Außerdem kannst du eigene Inhalte hochladen und mit Freunden oder gleich der ganzen Welt teilen.

youtu.be

Zoals ik al schreef, is Jesper hoogstwaarschijnlijk dit jaar op Graspop te aanschouwen bij zijn nieuwe band The Halo Effect! De band bestaat volledig uit oud leden van In Flames en is sinds 2021 actief. Ik heb ze vorig jaar live gezien als voorprogramma van Machine Head en Amon Amarth, mijn verwachtingen waren torenhoog. Het viel mij daarom een klein beetje tegen, toch ga ik ze dit jaar zeker zien op Graspop (zondag).

Samenvatting
Ik ken de band nog niet, wat moet ik luisteren?
- Alias
- Jotun
- Only For the Weak
- Cloud Connected
- My Sweet Shadow
- Take This Life
Ik ken ze al, welke parels mag ik niet missen?
- Artifacts of the Black Rain
- Morphing into Primal
- December Flower
- Colony
- F(r)iend

Omschrijf In Flames:
Grondleggers van melodeath/Gothenburg metal. guitar harmonics, epische riffs en solos.
Daarnaast is In Flames een geweldige liveband. Het is niet voor niets dat ik de nummers meestal introduceer met live versies. Ik heb ze afgelopen jaar in Tilburg live mogen zien, met als voorprogramma Orbit Culture en mede oprichter van de melodeath, en ook dit jaar op Graspop aanwezig: At the Gates!
Gezien ik geen groot fan ben van het latere werk van In Flames, was ik toch wel een beetje gespannen voor het concert, hoe gaat de setlist er uit zien. Zullen ze ook het ruwere oudere werk spelen? Zeker! De liveshow was geweldig, ik had de week ervoor net m'n tattoo laten zetten, en kon dus niet mee in de moshpit. Maar die zag er van een afstandje zeer goed uit. Dit jaar weer een kans, op Graspop (en op Dynamo!). Ik hoop jullie enthousiast gemaakt te hebben voor deze legendarische band, die nog altijd geweldige optredens levert!

In Flames We Trust \M/

Tof stuk van een steengoede band! Zoals je schrijft is dat nieuwe album een stap vooruit (of terug?) Naar de oude vorm. In de 013 waren ze echt in vorm, beste show van hen die ik gezien heb. Dus aan alle twijfelaars of mensen die enigszins zijn afgehaakt, ga voor de herkansing op Graspop. Grote kans dat je positief verrast wordt. Enige nadeel is dat ze waarschijnlijk weer ergens in het licht op de mainstage zullen staan omdat iig Pantera, Slipknot en Parkway Drive nog erna komen. Zieke lineup van de mainstage trouwens..

 

[HerveBe]

Chant for Ezkaton 2000 e.v. kan niet ontbreken bij Behemoth. Die intro!​

 

[Parfex]

Wellicht de ‘grootste’ band op Graspop 2023.

Nog enige tijd voordat ze ook maar droomden van de songs op Appetite for Destruction speelden enkele founding fathers voor de bands Hollywood Rose en LA Guns. Geboren in 1985 ontstond hieruit Guns N’ Roses, nadat eerdere suggesties als Heads of Amazon en AIDS (terecht) werden afgewezen.

Originele samenstelling: Axl Rose, Tracii Guns, Izzy Stradlin, Duff McKagan en Robbie Gardner. Guns en Gardner werden echter al snel vervangen door Slash en Adler.

Albums

De eerste LP was niet Appetite for Destruction maar wel Live ?!*@ Like a Suicide. De ‘Live’ moeten we echter met een korreltje zout nemen. Op dat punt in hun geschiedenis was het nog te duur om een live album op te nemen. Bovendien speelden ze ook voor slechts een paar honderd man in verscheidene Amerikaanse clubs. Sloebers als ze waren, besloten ze publieksgeluiden en applaus over te nemen van een festival uit de jaren 70. Er staan 2 covers op: ‘Nice Boys’ van Rose Tattoo en ‘Mama Kin’ van Aerosmith. Daarnaast kwam het eerste van 4 nummers op het album, ‘Reckless Life’, eigenlijk uit het oude nest van Hollywood Rose. Een echt Guns N’ Roses album kunnen we dit dus niet noemen.

De grote doorbraak kwam er uiteraard met het iconische Appetite for Destruction. Het lijkt op een verzamelalbum met alle greatest hits van de grootste rock/metal bands van die tijd. Ook de hoes is legendarisch: Een Keltisch kruis met het schedel van elk bandlid. Over de nummers heen worden er verschillende thema’s aangesneden zoals verlangen (‘Think About You’), drugsmisbruik (‘Mr. Brownstone’, ‘Nightrain’, ‘My Michelle’), paranoia (‘Out ta Get Me’), onstabiele persoonlijkheden (‘You’re Crazy’), het verlangen naar een geïdealiseerde versie van thuis (Paradise City’). Je zou dus kunnen concluderen dat de lyrics - zoals dat vaak gaat - uit hun leven gegrepen is. GnR zouden namelijk al snel een rebelse sticker opgeplakt krijgen omwille van hun eigen zin voor (zelf)vernietiging.

Enkele instant klassiekers uit het album zijn ‘Welcome to the Jungle’, ‘Paradise City’ en ‘Sweet Child of Mine’. Meteen ook 3 goede redenen om naar hun optreden op Graspop te gaan kijken! Ik ga ervan uit dat iedereen deze nummers al goed kent. Een van mijn persoonlijke favorieten op het album is ‘Rocket Queen’. Vooral het tweede deel van het nummer is een voorbode voor tracks die ze later zullen opnemen. Namelijk de langgerekte power ballades waar vooral Axl Rose grote fan van is. De geruchtenmolen wil dat het gekreun in dit nummer uit een opgenomen vrijpartij in de studio komt. Axl Rose, het is me er toch eentje.

Het tweede volwaardige album heet G N’ R Lies, met o.a. de 4 nummers uit Live ?!*@ Like a Suicide. Dit album haalt in de verste verte niet het niveau van het vorige. Het enige noemenswaardige nummer is ‘Patience’. Een topper voor wie graag fluit. Rond het nummer ‘One in a Million’ bv. hangt dan weer een zwijm van racisme en homofobie:

“Police and n*ggers, that’s right, get out of my way, don’t need to buy one of your golf chains today”.

Tijdens hun live shows ontstaat er ook heel wat controverse. Axl die beveiligingsagenten aanvalt, rellen en zelfs 2 doden in Engeland. Samen met het overmatige drugsgebruik levert dit hen de weinig verhullende bijnaam “the most dangerous band in the world” op.

De volgende 2 albums noemen we in één adem: Use Your illusion I & II. Tijdens het maken van deze albums werd Adler ontslaan door zijn drugsgebruik. Kenmerkend is hier toch wel hun evolutie als band met meer elementen uit genres als country, blues en progressieve rock. Uiteraard is hun typische hard rock vibe ook nog steeds aanwezig. Er zijn heel wat langere nummers op te vinden, zoals ‘Don’t Cry’, ‘Civil War’, ‘Estranged’, ‘Coma’ en ‘November Rain’. Opnieuw, dit was vooral door Axl’s invloed. 'November Rain' plaats ik hieronder voor de video clip. Op dat moment een van de duurste clips uit de geschiedenis. Het bevestigt de status van Slash als rocklegende en illustreert tegelijk ook de extravagantie van de band op dat moment.

Persoonlijke favorieten: ‘Live and Let Die’, ‘Estranged’, ‘The Garden’. Die laatste bevat trouwens vocals van Alice Cooper. Sowieso was het een stunt om 2 volwaardige albums tegelijk te lanceren. Zeker in die tijd, zonder internet. De albums debuteerden dan ook als nr. 1 en 2 in de Billboards charts.

Na deze albums verschijnt nog The Spaghetti Incident met allemaal covers van o.m. The Stooges, T.Rex en Soundgarden. Hierna valt de band uit elkaar door onenigheid tussen de leden. De ego’s werden te groot. Zonder Slash en co gaat Axl wel nog door. Dit leidt uiteindelijk tot Chinese Democracy, een album waar we kort over kunnen zijn: Dit zijn niet meer de Guns N’ Roses zoals we ze kennen.

Snel op naar 2015: Slash en McKagan sluiten weer aan en ze gaan weer als oude vrienden van weleer op tour. Heb je ze nog niet gezien sindsdien? Niet twijfelen, het is zeker de moeite om hen eens live aan het werk te zien. Zeker als Axl zijn stem oké is, wat toen ik ze zag op Werchter enkele jaren geleden zeker het geval was. Zo niet, verzorgt Slash sowieso de show. Een must-see. Voor sommigen misschien niet de volledige 3 uur maar kom zeker eens langs voor het laatste uur. De eerste dag eindigen met de ene klassieker na de andere, daar zeg je toch geen neen tegen?

 

[PatrickV]

Tof om te horen, Patrick! Dankjewel! Helaas die Afas show moeten missen vanwege omstandigheden. Maar vorig jaar wel twee keer geweest en straks Graspop. Dus ik kom niets tekort!

Even tussendoor: kennen wij elkaar toevallig al een beetje via Twitter?


En daar is het volgende pareltje! Heerlijk geschreven, Ghostattack! Was al van plan om Behemoth dit jaar een serieuze kans te gaan geven. Op album vind ik het inderdaad ook lastig om erin te komen. Maar jouw stukje maakt me nog nieuwsgieriger naar hoe het live over gaat komen!


Super leuk om te horen, Parfex!

En ook heel gaaf dat je een bijdrage wil leveren. We hebben nog drie maanden te gaan tot Graspop, dus tijd genoeg! Plaats hem gerust wanneer je er tijd voor hebt.

Haha ja dat klopt via Twitter , daar hebben we het veelal over onze club

Leuk om alle band introducties te lezen , staan er zeker al een paar op de lijst om eventueel te gaan bekijken .

 

[La Hormiga 93]

Veel leesvoer voor iemand die dit niet vanaf het begin heeft mee gevolgd.
Tot nu toe alleen maar de Gojira en Parkway Drive introductie gelezen maar de rest volgt zeker en vast nog.

Vraagje aan @Loek123
Er bestaan 2 versies van A Deathless Song
De gewone versie dus en dan de duet versie met Tonight Alive zangeres Jenna McDougall.
Welke vind jij de betere,ik vind die met Jenna wel iets extra toevoegen.

Ik ben fan geworden vanaf IRE ,omdat het idd meer toegankelijk is en nu ze deze weg ingeslagen zijn,breien ze met Reverence en Darker Still er een vervolg aan.

Ook nog een bom van een nummer vanaf de Reverence plaat is Absolute Power.

Edit:
Wil me wel bezighouden met die van Slipknot als er zich niemand anders kandidaat heeft gesteld.

 

[jonasvh]

Dames en heren, liefhebbers van de elektrische gitaarriffs en moshpits. Sta me toe je warm te maken voor:
CHRISTMAS! Nee, THE FOUR SKINS. Nee, ook niet... Aha:

Zelf heb ik 28 levensjaren op m'n teller. En maar al te vaak moet m'n vriendin aan horen dat ik heel graag m'n jeugd en (jong-)volwassen tijd had beleefd in de jaren '80. En deze bende van ellende was één van de redenen daartoe...

Want, een bende van ellende, dat waren ze zeker. De band ziet z'n eerste levenslicht in januari 1981. Nikki Sixx verliet z'n toenmalige band 'London' en jamde wat met Tommy Lee samen. Ze plaatsten een zoekertje in de krant op zoek naar een "Loud, rude and aggressive guitar player", waarop Mick Mars zich toevoegde aan de toen nog naamloze band. Het trio zag uiteindelijk Vince Neil zingen tijdens een concertje van (cover)band Rock Candy. Tommy Lee kende Vince Neil nog van op school. Na wat twijfelen en doordat andere leden van Rock Candy ook met nevenprojecten begonnen - werd ook Neil lid van deze nieuwe formatie! Om dit kwartet een naam te geven dacht Sixx initieel aan de naam "Christmas". Ook "The Four Skins" zou, volgens hun biopic, genoemd geweest zijn als bandnaam. Het was uiteindelijk Mick Mars die zich een zin herinnerde toen hij samen speelde in een andere band: "a motley looking crew". Wat later eerst werd omgedoopt tot Mottley Cru, om uiteindelijk te eindigen bij Mötley Crüe. De zogenaamde "metal umlaut", die je o.a. ook ziet bij Queensrÿche of Motörhead, werd op aanraden van Vince Neil ook toegevoegd.

Hun eerste album namen ze zelf op en brachten ze uit op hun eigen label Lethür Records. "Too Fast For Love" kwam uit in November van '81.

Het was echter wachten tot september 1983 voordat het grote publiek kennis maakte met 'de Crüe'. Hun tweede album, 'Shout At The Devil' kwam namelijk uit bij Elektra Records. Dankzij deze naamkeuze voor het album, alsook het design van de hoes, kende de band wat controverse omtrent het Sanatisme. Het was uiteindelijk die controverse die ervoor heeft gezorgd dat het viertal meekon in 1984 met The Prince Of Darkness, Ozzy Osbourne, op z'n Bark At The Moon-tour. De band geraakt bekend bij het publiek door hun kledingstijl, make-up, botten met hoge hakken en de (niet zo gezonde) dosis drank & drugs. Dat laatste zorgt eind 1984 voor de dood van Hanoi Rocks-drummer Nicholas "Razzle" Dingley, nadat hij samen met Vince Neil betrokken raakt in zwaar verkeersaccident. Neil moest hiervoor een aantal dagen het gevang in.

Dat laatste incident liet een grote indruk na op de 4 leden van de band. In juni '85 komt het nieuwe album "Theatre of Pain" uit, die Mötley Crüe opdraagt aan hun overleden collega. Het album doet het goed internationaal maar wordt overschaduwt door het accident en de toenemende verslaving van Nikki Sixx aan drank en vooral drugs. Het gaat er uiteindelijk zo erg aan toe dat Sixx in '86 een overdosis heroïne binnenkreeg die hem bijna fataal werd. De dealer van de drugs liet Sixx voor dood achter in een vuilnisbak.

Een jaar later kwam hun 4e langspeler uit met de titel "Girls, Girls, Girls" wat uiteindelijk een 2e plek kon bemachtigen op de Billboard 200.
In December van 1987 kreeg Sixx opnieuw te maken met een overdosis heroïne. Ditmaal was hij klinisch dood verklaard. Op de rit in de ambulance richting het ziekenhuis, duwde de verpleger (die ook Mötley Crüe-fan was) 2 adrenalinespuiten in de borst van Sixx. Deze zorgden ervoor dat Nikki zich opnieuw tussen de levenden begaf. Het gaf hem in ieder geval inspiratie tot het schrijven van de hit "Kickstart My Heart" die later zou uitkomen.

Girls, Girls, Girls (2021 - Remaster)

Mötley Crüe · Album · 1987 · 10 songs

open.spotify.com

Hoewel het achter de schermen wat minder rooskleurig eraan toe ging tussen de bandleden zelf, kende Mötley Crüe hun grootste succes met de release van hun vijfde album "Dr. Feelgood". Tijdens het opnemen van dit album speelde elk z'n eigen stuk apart in om te voorkomen dat er kleine akkefietjes ontstonden tussen de bandleden en om zich beter te kunnen focussen.
Leuk weetje: Steven Tyler (zanger van Aerosmith) was op dat ogenblik ook aanwezig in de studio voor 't opnemen van het album Pump en zong zo wat backing vocals in voor de Crüe.

Dr. Feelgood (2021 - Remaster)

Mötley Crüe · Album · 1989 · 11 songs

open.spotify.com

De wereldtournee die hierop volgde was een gigantisch succes. Hun shows stonden er inmiddels om bekend om vol te zitten met pyrotechnics, flame thrower gitaren, een drumstel op een rollercoaster doorheen de zaal, .... Kortom, pure rock 'n roll. Helaas zorgde het vele touren ervoor dat de leden zich wat opgebrand voelden. Het zorgt er voor dat zowel Vince Neil als Tommy Lee (op verschillende momenten in de tijd) de band verlaten. Beiden komen later terug op deze beslissing.

Fast forward naar ‘t einde van de nillies. Inmiddels hun 9e album wordt gereleased: Saints of Los Angeles. Het zorgt voor een vernieuwde boost in zowel de populariteit van de band, als bij de bandleden zelf.

Saints Of Los Angeles

Mötley Crüe · Album · 2008 · 13 songs

open.spotify.com

In 2015 tekenen de 4 leden een contract waarin staat te stoppen met de band. Een allerlaatste concert werd gegeven op oudejaarsavond van dat jaar in L.A.

In 2019 komt ‘The Dirt’ op Netflix. Het is de verfilming van het gelijknamige boek dat in het begin van de eeuwwissel werd uitgebracht. Het brengt een ietwat opgepoetst verhaal van de 4 bandleden (en een echte must-watch als je ‘t mij vraagt). Speciaal voor deze biopic dook het kwartet opnieuw de studio in en blikten 4 nieuwe songs in.

Leuk weetje: het is Machine Gun Kelly die de rol van Tommy Lee met glans vertolkt. MGK heeft ook een kleine rol in de nieuwe single "The Dirt".

The Dirt (Est. 1981) [feat. Machine Gun Kelly]

Mötley Crüe, mgk · The Dirt Soundtrack · Song · 2019

open.spotify.com

De film zorgt opnieuw voor een flinke boost en het viertal beslissen om het contact op te zeggen en opnieuw te touren. Na een eerste Amerikaanse tour met Def Leppard beslist Mick Mars om een punt te zetten achter het touren. Het is John 5, gitarist van o.m. Rob Zombie en Marilyn Manson, die mee de tourbus opspringt voor de eerste wereldtournee sinds het stopzetten van de band, nu 8 jaar geleden.



Wil je al een glimp opvangen van de setlist die ze vermoedelijk in z'n gehele zullen spelen? KLIK HIER

PERSOÖNLIJKE FAVORIËTEN
1. Kickstart My Heart

2. Dr. Feelgood
3. Girls, Girls, Girls
4. Same Ol' Situation
5. Shout at the Devil
6. Home Sweet Home
7. Looks That Kill
8. New Tattoo
9. Wild Side
10. Smokin' In The Boys Room
(11. The Dirt)

BESLÜIT:
Ook al is er veel controverse (al altijd geweest) rond de stem van Vince Neil en het getokkel van Nikki Sixx. Het zijn en blijven iconen en grondleggers in de metal-wereld. Het is intussen al weer van 2009 geleden dat ze op Graspop stonden.
Voor diegene die zin hebben in een setlist gevuld met metal hits en hoogstwaarschijnlijk een show en productie om U tegen te zeggen, zit goed bij deze band die Graspop 2023 mag afsluiten dit jaar.