Vorige week hoorde ik de nieuwe single van Chapell Roan. Ik was onderweg naar mijn werk, vanuit Rotterdam naar Utrecht. Het zonnetje kwam prachtig op in een bloed-oranje kleur en hing boven mistige landbouwakkers. Toen werd op de radio de nieuwe single aangekondigd, ik had nog nooit echt een nummer van haar gehoord dus nam me al voor om aandachtig te luisteren..
De zoetsappigheid en het kinderachtige niveau ervan verziekte bijna mijn mooie ochtend (bijna want ik laat me niet snel uit het veld slaan). Wat is het toch beschamend, teleurstellend en om te huilen dat dit een plek inneemt waar bijvoorbeeld ook Florence & The Machine of iets dergelijks had kunnen staan.