Nou iets uitgebreider verslag van gisteren avond. Concerten op een zaterdag avond, wat een genot. Geen kip op de weg, cruise controle aan en richting Amsterdam. Ruim op tijd aanwezig, hapje gegeten en door gegaan naar de ZiggoDome.
Het voorprogramma was besteed aan The Lathums. Hier was ik wel benieuwd naar gezien ze ook op Lowlands staan, en dat ze me op album en wat livestreams die ik van ze zag me wel bevielen. En dat deed het live ook, heel even aftasten met het publiek. Maar als voorprogramma wisten ze het publiek prima te vermaken. Het is misschien nog wel een klein beetje statisch, daar mogen ze wel aan werken. Maar muzikaal is het best aardig, wel super Brits maar het deed zijn werk.
Nu was het de beurt aan The Killers. Dit is de band waardoor ik misschien wel op forums ben beland. Ik luister vroeger veel meer dance genres dat ik rock luisterde, en voor mij was The Killers een van de bands die destijds mij liet inzien hoe super tof bands kunnen zijn. Om eerlijk te zijn was het wel beetje oude liefde geworden, want op enkele nummers na vond ik alle albums na Day & Age allemaal wel wat minder geworden. Maar nu het concert was verzet naar een zaterdagavond, dacht ik ach waarom ook niet. Ik werd ook weer helemaal enthousiast van de Rock Werchter recenties, dus ik had de laatste dagen weer goed bijgeluisterd.
En dan begint zo'n show. Letterlijk met een boem van de confetti kanonnen, en trapte ze af met My Own Soul's Warning. Zo'n nummer die me op plaat dus niet heel veel kon boeien. Maar live knalde deze er wel gelijk in. Je zag ook wel gelijk aan Brandon dat hij er enorm zin in had en het publiek minstens net zo veel. Zo'n chemie is iets wat in de lucht hangt en lastig uit te leggen is. De zaal zat overigens niet bom vol, maar hierdoor waren er juist heel veel echte liefhebbers en niet heel veel "café gangers" aanwezig. Dikke prima. Daardoor had ik ook een heel mooi plekje vooraan het podium kunnen claimen. Terug naar het optreden.
We hope you enjoy your stay! Ja hoor je voelt hem al aankomen, gaan ze dit echt doen. Een van hun beste nummers en hits al zo vroeg in de sets. Maar ja hoor daar was hij dan, het gigantisch bombastische When You Where Young. En verdomme, keihard lopen meezingen en springen. Wat heb ik dit toch vroeger veel geluisterd. En iedereen om me heen deed ook gewoon mee, wat een genot. En gelijk daarna gingen we door naar de klassieker Jenny Was Friend Of Mine. En opnieuw de voetjes gingen hier van de vloer, woord voor woord kan je zo alles meeblèren. Ja jongens en dames, dit gaat een mooie avond worden.
Nu kwam ik ook wel een beetje voor de klassiekertjes, dus wil je er nog een? Ja hoor, daar kwam Smile Like You Mean It voorbij. En de Smile van Brandon Flowers was daar ook. Geen idee of hij oprecht was, dat is door zijn gebleekte tanden soms lastig te zien, maar het leek oprecht. Dat gezegd hebbende, Brandon Flowers heeft normaal gesproken alles wat ik irritant aan een man zou kunnen vinden, maar op een of andere manier komt deze man daar met speels gemak mee weg. Daarna kwam Shot At The Night. Eerlijk gezegd geen plaat die op mijn favorieten lijst staat. Maar het is was wederom gewoon prachtig.
Vervolgens kwam My God voorbij, een van de mindere platen als je het mij vraagt. Maar toch ook weer met de visuals kwam het er prima mee weg. Om vervolgens weer eens van hun vele hits en doorheen te knallen. Human. Ook weer zo'n love it or hate it track, en het is ook eerlijk gezegd nooit mijn favoriet geweest.
Maar verdomme, je kent het weer woord voor woord meezingen. Dus dat doe je dan maar gewoon, om vervolgens weer eens even te knallen met Somebody Told Me. Weer zo'n klassieker waar... tsja hoe vaak moet ik het nog zeggen? Fantastisch.
Nu kwam het moment dat het voor mij heel even een miniem dipje kreeg. Zo speelde The Killers een nieuwe track Boy maar het wist mij niet per direct te pakken, daarna speelde Runaway Horses wat niet echt in de lijn van de avond was. Hoewel het een prima tracks was, was het weer tijd voor banger. Nou die schudden ze weer uit de mouw met A Dustland Fairtyle, een van mijn favoriete tracks van Day & Age. Die opbouw, het einde ja hoor het was echt prachtig.
Daarna legde Brandon Flowers duidelijk uit dat niet hun management of boekingskantoor het voorprogramma hadden geregeld. Maar dat ze dat zelf deden op nieuw talent een kans te geven. En dat ze heel erg konden genieten van The Lathums. Om vervolgens Alex, de zanger van The Lathums uit te nodigen op het podium. Daar speelde ze samen nog een keer een track van The Lathums, en je zag gewoon wat het betekende voor die zanger om samen met een grootheid als Brandon Flowers. Volgens mij was hij best gespannen, met Brandon is zo'n show man die het met speels gemak begeleiden tot een erg leuk duet kon vormen. Het leuk ze ook oprecht gegund door The Killers.
Dan kwam er Runaways nog achteraan, een track die ik dan weer wel leuk vond na mijn hoogtij aan The Killers fanboy periode (die vanavond weer een nieuwe dimensie heeft gekregen). En zullen we dan nog maar een toppertje doen? Ja hoor Ready My Mind, was aan de beurt. De clip in Japan blijft op mijn netvlies gebrand, maar wat een heerlijke track blijf dit toch. I wanna breathe that fire again! Ja Brandon, dat deed je verdomme.
Dying Breed dan, ook weer een plaat die mij op album een beetje voorbij ging. Maar met de mooie visuals van LA op de achtergrond wist het nummer mij live toch wel te boeien. Toch best een aardig nummer, idem gold voor Caution die daarop volgde. Met een soort ontploffend zand visual in het refrein maakte het ook weer wat interessanter dan op album. En daar stond hij dan op het podium, spotlicht op hem gericht. Hij deed even niets, geen woorden, geen teksten, maar gewoon daar staan. En het publiek ging wild. Wat een man.
En daar kwam hij aan hoor, i've got a soul but, i'm not a soldier. All These Things That I've Done dus, weer zo'n meezinger en wat The Killers zo'n steengoede band met al hun rock anthems in repertoire. Op naar de encore, nog een rock anthem, ja doe maar joh dat heb je nog niet gedaan deze avond. Spaceman is ook weer zo'n live plaat die veel beter tot zijn recht komt dan op album. En het verbaasde me weer hoe goed je de nummers kent.
Daarna nodige Brandon een jonge gast op het podium, Diego. Die kreeg de eer om mee te drummen met For Reasons Unknown, nogmaals weer zo'n rock anthem. En hij deed het trucje probleemloos mee. En het publiek waaronder ik gingen maar weer eens keer helemaal los. Daarna zette de Jacques Lu Conts Thin White Duke Remix in voor Mr. Brightside. Op het moment dat ik dacht dat ze de gehele versie gingen, maar gelukkig stopte ze net op tijd, en zette ze de originele versie in. Ik had een beetje last van mijn stem vanochtend, want ik heb godverdomme keihard mee lopen schreeuwen.
En dat maakt het einde van de show. Het is misschien wel een heel uitgebreid verslag van een concert, maar verdomme wat heb ik genoten. Zoals jullie merkte was ik de laatste totaal op veel acts nogal cynisch en niet altijd even positief. Maar dit optreden wist me zoveel te doen deze avond, ongeloof. Euforie ten top, en ik loop denk ik nog een hele week met een glimlach op mijn kop. Ik heb mij zelf de laatste optredens weleens afgevraagd of ik nog wel zoveel naar optredens en concerten moet gaan. Dit had ik nodig.
