Klopt, ligt er ook sterk aan wie de review schrijft. Vind de recensies van OOR en Volkskrant vaak wel fijn!
Ik ben naar … geweest en het was …
- Onderwerp starter Ron
- Startdatum
Ik sluit me aan bij de positieve woorden over het AM concert van gisteren; heerlijke setlist, er zat energie in en er werd ook gespeeld met de nummers. Erg vet, zeker een stuk beter dan toen ze Werchter afsloten!
Recensie: Arctic Monkeys in Ziggo Dome: eindelijk een echte crooner (concert) | OOR
Het is een fascinerende gedachte: zouden de Arctic Monkeys in staat zijn een stadion als de Johan Cruijff ArenA vol te spelen? Het heeft er alle schijn van, nu de Ziggo Dome dit weekend twee keer stampvol stroomt en de band zo te zien nog veel, veel meer kaarten had kunnen verkopen.
oor.nl
Froukje (Paradiso, 9 mei)
Een hele leuke avond, met wat mooie verrassingen, en verder precies wat je verwacht van een Froukje show in een uitverkocht Paradiso. De teksten worden grotendeels meegezongen door de hele zaal, het enthousiasme voor alles wat Froukje op het podium doet is tomeloos, de band is zichtbaar aan het genieten van de zee van liefde die Paradiso over ze uitstort. Ze verstevigt haar positie aan de top van het huidige Nederlandse pop landschap, wat mij betreft.
Na een regenachtige dinsdag spits met haperend OV waren we toch op tijd bij Paradiso aanbeland om eerst nog even rustig een patatje te eten bij De Prins aan de overkant van de weg, met uitzicht op de steeds langer en natter wordende rij buiten. Toen de deuren open gingen klaarde de rij gelukkig weer snel op, net als het weer, en konden we redelijk vlot en comfortabel binnenkomen. Een klein stukje voor ons waren ook Froukje haar eigen ouders overigens gewoon netjes aangesloten in de rij haha, was wel leuk om die daar zo gewoontjes tussen de rest van de fans te zien staan. Ze werden niet echt herkend leek het, of gewoon respectvol met rust gelaten. Prima sfeer in ieder geval, gelijk al, en we kwamen zonder gedoe op een mooi plekje in de zaal, halverwege de vloer.
Het voorprogramma werd verzorgd door Luna Morgenstern. Het was mooi, maar weinig pakkend, vond ik. Haar zangstem is goed, maar de nummers zijn net niet interessant genoeg om de aandacht vast te houden, dus laat het zich net iets te makkelijke verdrijven tot achtergrond muziek. Dan verzuip je als voorprogramma al snel in wat gebabbel uit de zaal. Ze stond ook alleen tegenover het publiek, haar "band" was 1 jongen die als multi instrumentalist met verschillende opnames te zien en te horen was vanuit een soort grote flight case vol muziek apparatuur en retro schermpjes. Daarnaast speelde ze wat toetsen live mee. Het was op zich een creatief en leuk concept, maar het bracht de energie van de zaal nog niet naar een heel hoog niveau. Aan haar uitvoerige dank betuigingen aan het einde was te horen dat ze zelf wellicht nog het meest enthousiast werd van haar eigen optreden daar. "Er hangt zwaarte om de avond, omdat ik het vast veel mooier dan jij vond" of iets in die richting... Een tikje pijnlijk, maar ik gun het haar toch ook wel om door te groeien, want in de basis klonk het best goed. Dus sympathiek dat ze dit podium kreeg.
Direct na haar show ging natuurlijk het zaallicht aan en werd allereerst L'Enfer van Stromae door de speakers geblazen. Die maakte best even indruk op mij, waar ik niet geheel op voorbereid was, maar vanwege het toen nog erg verse nieuws over de maestro zijn gezondheid voelde het als een hele mooie steunbetuiging, nu hij opnieuw door een persoonlijke hel lijkt te gaan. Het ontroert me nog steeds een beetje als ik er aan terugdenk. Bijzonder hoe zelfs een doodgewone studio opname van een bandje op het juiste moment in de juiste zaal toch zo kan raken. Een hele mooie en passende keuze van het team van Froukje, wellicht zelfs van haar persoonlijk. Ik meen mij uit een interview in Oor te herinneren dat Stromae een van haar eigen favoriete artiesten is. En ik meen die inspiratie ook wel wat terug te zien in haar stijl, muzikaal maar ook in de productie en het decor.
Voor het geval er mensen nog naar een show gaan en verder geen details willen weten, doe ik de rest van mijn review achter een spoiler tag:
Een hele leuke avond, met wat mooie verrassingen, en verder precies wat je verwacht van een Froukje show in een uitverkocht Paradiso. De teksten worden grotendeels meegezongen door de hele zaal, het enthousiasme voor alles wat Froukje op het podium doet is tomeloos, de band is zichtbaar aan het genieten van de zee van liefde die Paradiso over ze uitstort. Ze verstevigt haar positie aan de top van het huidige Nederlandse pop landschap, wat mij betreft.
Na een regenachtige dinsdag spits met haperend OV waren we toch op tijd bij Paradiso aanbeland om eerst nog even rustig een patatje te eten bij De Prins aan de overkant van de weg, met uitzicht op de steeds langer en natter wordende rij buiten. Toen de deuren open gingen klaarde de rij gelukkig weer snel op, net als het weer, en konden we redelijk vlot en comfortabel binnenkomen. Een klein stukje voor ons waren ook Froukje haar eigen ouders overigens gewoon netjes aangesloten in de rij haha, was wel leuk om die daar zo gewoontjes tussen de rest van de fans te zien staan. Ze werden niet echt herkend leek het, of gewoon respectvol met rust gelaten. Prima sfeer in ieder geval, gelijk al, en we kwamen zonder gedoe op een mooi plekje in de zaal, halverwege de vloer.
Het voorprogramma werd verzorgd door Luna Morgenstern. Het was mooi, maar weinig pakkend, vond ik. Haar zangstem is goed, maar de nummers zijn net niet interessant genoeg om de aandacht vast te houden, dus laat het zich net iets te makkelijke verdrijven tot achtergrond muziek. Dan verzuip je als voorprogramma al snel in wat gebabbel uit de zaal. Ze stond ook alleen tegenover het publiek, haar "band" was 1 jongen die als multi instrumentalist met verschillende opnames te zien en te horen was vanuit een soort grote flight case vol muziek apparatuur en retro schermpjes. Daarnaast speelde ze wat toetsen live mee. Het was op zich een creatief en leuk concept, maar het bracht de energie van de zaal nog niet naar een heel hoog niveau. Aan haar uitvoerige dank betuigingen aan het einde was te horen dat ze zelf wellicht nog het meest enthousiast werd van haar eigen optreden daar. "Er hangt zwaarte om de avond, omdat ik het vast veel mooier dan jij vond" of iets in die richting... Een tikje pijnlijk, maar ik gun het haar toch ook wel om door te groeien, want in de basis klonk het best goed. Dus sympathiek dat ze dit podium kreeg.
Direct na haar show ging natuurlijk het zaallicht aan en werd allereerst L'Enfer van Stromae door de speakers geblazen. Die maakte best even indruk op mij, waar ik niet geheel op voorbereid was, maar vanwege het toen nog erg verse nieuws over de maestro zijn gezondheid voelde het als een hele mooie steunbetuiging, nu hij opnieuw door een persoonlijke hel lijkt te gaan. Het ontroert me nog steeds een beetje als ik er aan terugdenk. Bijzonder hoe zelfs een doodgewone studio opname van een bandje op het juiste moment in de juiste zaal toch zo kan raken. Een hele mooie en passende keuze van het team van Froukje, wellicht zelfs van haar persoonlijk. Ik meen mij uit een interview in Oor te herinneren dat Stromae een van haar eigen favoriete artiesten is. En ik meen die inspiratie ook wel wat terug te zien in haar stijl, muzikaal maar ook in de productie en het decor.
Voor het geval er mensen nog naar een show gaan en verder geen details willen weten, doe ik de rest van mijn review achter een spoiler tag:
De podium productie was behoorlijk fors voor een podium van het formaat van Paradiso, vooral qua decorstukken. Links en rechts waren er verhogingen waar bassiste Pieteke Dik en gitariste Yvette Terpstra op stonden, daarachter nog weer hogere platformen voor de drummer en toetsenist, die zich inmiddels zowat 2 meter boven het podium zelf bevonden. In het midden stond een groot zwart geblokt kader, wat een manshoog scherm leek te omlijsten achter de positie waar Froukje zelf moest gaan staan, midden voor op het podium. Of wellicht was daar ook nog weer een platform bovenop waar ze op zou klimmen? Niets bleek minder waar, want het ging om de binnenkant van dat decorstuk: bij de start van de show spleet het doek binnen het kader zich en werd er een gehele woonkamer onthuld, met groene wanden, antiek aandoend meubilair, schemerlampen, en planten, wat me visueel wat deed denken aan de clip van Als Ik God Was. Froukje was zelf in de oude leren fauteuil geploft, terwijl ze haar vaste show opener Groter Dan Ik zong. Dat decor was voor mij toch een onverwachte onthulling, en eentje die gelijk een intieme sfeer creëerde, want ze leek haar persoonlijke teksten opeens direct vanuit de veiligheid van haar eigen thuis met je te delen. En decor technisch was het ook echt goed ingedeeld, met een geforceerd perspectief in de woonkamer die bijna in een soort gigantisch grote ouderwetse beeldbuis leek te zijn gemaakt, met een deurtje in de zijkant en een dun doorzichtig projectie doek voorlangs gespannen, wat het echt tot een afgesloten kamertje maakte, maar ook het gevoel kon geven naar een live video clip te kijken. En als ze er dan uit stapte om voor op het podium te komen zingen, zoals het grootste gedeelte van de show, dan konden er inderdaad ook mooie projecties in het kader achter haar gemaakt worden, zoals bijvoorbeeld later in de show toen er meerder sepia gekleurde schimmen van haarzelf met haar mee bewogen, met de half verlichte woonkamer daar weer achter. Visueel erg fijn om naar te kijken.
Er werden in het eerste gedeelte van de show al behoorlijk wat bekende hitjes gespeeld, zoals 17, Licht en Donker (met een door telefoonlicht volop twinkelende zaal, blijft een magisch effect geven) en Uitzinnig. Ook kwamen er wat nummers voorbij die vermoedelijk op haar nieuwe album uitgebracht gaan worden, maar de afgelopen jaren al wel heel wat live gespeeld zijn, zoals Onbesproken, Is Dit Echt?, en het wat nieuwere Houden Van Mij. Die laatste had ik zelf nog niet eerder gehoord, maar het was een geslaagde eerste kennismaking. De verschillende mooie lichtelementen rondom het podium werden hierbij ook effectief gebruikt. Het moge duidelijk zijn dat die nieuwe vrachtwagen waarmee ze nu tourt goed gevuld zit, de productie is echt piekfijn uitgewerkt. En met de muzikale opbouw van de altijd strak spelende, en perfect gemixte band daarbij, leidde dat tot heel wat mooie momenten van ontlading in de zaal. Froukje haar eigen stem blijft soms wat achter bij de band, zowel in de mix als qua kracht live. Maar haar stijl draait ook meer om de melodie en de tekst dan om vocale performance of spectaculaire uithalen, het is soms meer een spreekstem of gewoon heel klein en breekbaar. Ik zie en hoor regelmatig kritiek op haar live zang, en ik snap wel waar die vandaan komt denk ik, maar het stoort mij persoonlijk niet, ik vind dat wat ze doet goed werkt voor haar nummers. Het blijft alleen lastig om die subtielere stem live net zo overtuigend in de mix te krijgen als in de studio opnames, denk ik. Maar in stillere nummers als Liever Met Jou zingt ze gewoon prachtig.
Het gaat vooral om de boodschap, en die komt wel degelijk overtuigend over. Bijvoorbeeld wanneer ze zich omkleed midden op het podium, in de huiskamer, met fel tegenlicht waardoor ze een soort schimmenspel creëert met haar lichaam op het projectiedoek ervoor, om vervolgens naar buiten te komen en Een man die nooit meer huilt te spelen. Ik vind het moeilijk om de directe implicatie die het voor mij opriep in woorden te vatten, maar het gevoel wat ik kreeg als man door haar eerst te "begluren" in zo'n intiem moment, om vervolgens dat lied met die sterke thema's rondom toxic masculinity en seksualiteit te horen, dat raakte me wel. En zo weet Froukje mij keer op keer te raken, door aan de ene kant een rol te spelen, maar het aan de andere kant heel persoonlijk te maken.
Natuurlijk was S10 ook aanwezig, eerst voor Zonder Gezicht midden in de reguliere set, en later nog eens voor Nooit Meer Spijt in de toegift. Ik vind het altijd leuk om hen samen te zien optreden, ze hebben een leuke chemie en fijne stemmen in een duet (okay, ze hebben vooral stemmen die heel erg hetzelfde klinken, maar dat maakt nog steeds wel dat het goed werkt). Ik was benieuwd of ze eventueel nog een nieuwe samenwerking zouden presenteren, maar dat bleek niet het geval. Wel kregen we op deze eerste show van deze lente tour twee andere nieuwe live debutanten, het prachtige intieme Naar Het Licht met alleen Froukje haar stem op piano begeleiding, en gelijk daar achteraan Noodzakelijk Verdriet, wat het nummer is dat vrijdag als single uitgebracht gaat worden (edit: dit had ik verkeerd begrepen blijkbaar, Naar Het Licht wordt vrijdag uitgebracht, getuige Froukje haar insta). Ik ben benieuwd het nog eens te luisteren, nieuwe muziek heeft voor mij meestal meerdere luisterbeurten nodig voor ik het op waarde weet te schatten. Op het eerste gehoor mis ik in het nieuwere werk vooralsnog wel de pakkende baslijnen een beetje, die we zo goed kennen van eerdere hits. Zoals in Onbezonnen bijvoorbeeld, waarvoor ze vertelde eerder die dag een gouden plaat in ontvangst genomen te hebben, dus extra reden om het nummer te spelen, om het te vieren. Heerlijk moment in de setlist, een van mijn favoriete nummers van haar.
Ook Een Teken kwam natuurlijk nog voorbij, en de reguliere set werd afgesloten met Niets Tussen, met een regenboogvlag uit het publiek als een cape om de schouders geslagen en bijpassend gekleurde verlichting door de hele zaal. Na het verplichte verlaten van het podium, zodat iedereen nog eens om het hardst kon joelen en gillen en "Froukje! Froukje! Froukje!" kon roepen tot ze allemaal weer terugkwamen, werd de avond op een hoogtepunt afgesloten met een heerlijke toegift. De laatste single Als Ik God Was klinkt steeds vaker door mijn speakers, en was live ook heel fijn. Daarna zoals eerder al gezegd S10 dus weer terug erbij voor Nooit Meer Spijt, wat de euforische energie op het perfecte niveau bracht om af te sluiten met een knallende uitvoering van Ik Wil Dansen. Want dat wilde Paradiso wel!
Het is altijd mooi om te zien hoe artiesten kunnen genieten optreden in een uitverkocht Paradiso, waar de energie je door de volgepakte dubbele balkons echt kan omringen. Waar Froukje bijvoorbeeld in de TWO van BKS af en toe nog een wat schuchtere indruk maakte tegenover al die mensen, leek ze hier minder zenuwachtig, en kon ze zich meer laten dragen door de energie. Zij, S10, en de hele band straalden toch vooral ontspannen plezier uit, en terechte trots en opluchting over hoe goed alles werkte voor live publiek, op dit mooie podium, met deze nieuwe show. Het is geen geheel nieuwe ervaring als je afgelopen jaar al wat shows van haar gezien hebt, maar er zijn op alle vlakken wel mooie stappen te zien. Een geslaagde mix van vieren wat ze al bereikt heeft, en vooruit kijken naar de toekomst. Benieuwd wat er allemaal nog meer uit die woonkamer van haar voort gaat komen.
Er werden in het eerste gedeelte van de show al behoorlijk wat bekende hitjes gespeeld, zoals 17, Licht en Donker (met een door telefoonlicht volop twinkelende zaal, blijft een magisch effect geven) en Uitzinnig. Ook kwamen er wat nummers voorbij die vermoedelijk op haar nieuwe album uitgebracht gaan worden, maar de afgelopen jaren al wel heel wat live gespeeld zijn, zoals Onbesproken, Is Dit Echt?, en het wat nieuwere Houden Van Mij. Die laatste had ik zelf nog niet eerder gehoord, maar het was een geslaagde eerste kennismaking. De verschillende mooie lichtelementen rondom het podium werden hierbij ook effectief gebruikt. Het moge duidelijk zijn dat die nieuwe vrachtwagen waarmee ze nu tourt goed gevuld zit, de productie is echt piekfijn uitgewerkt. En met de muzikale opbouw van de altijd strak spelende, en perfect gemixte band daarbij, leidde dat tot heel wat mooie momenten van ontlading in de zaal. Froukje haar eigen stem blijft soms wat achter bij de band, zowel in de mix als qua kracht live. Maar haar stijl draait ook meer om de melodie en de tekst dan om vocale performance of spectaculaire uithalen, het is soms meer een spreekstem of gewoon heel klein en breekbaar. Ik zie en hoor regelmatig kritiek op haar live zang, en ik snap wel waar die vandaan komt denk ik, maar het stoort mij persoonlijk niet, ik vind dat wat ze doet goed werkt voor haar nummers. Het blijft alleen lastig om die subtielere stem live net zo overtuigend in de mix te krijgen als in de studio opnames, denk ik. Maar in stillere nummers als Liever Met Jou zingt ze gewoon prachtig.
Het gaat vooral om de boodschap, en die komt wel degelijk overtuigend over. Bijvoorbeeld wanneer ze zich omkleed midden op het podium, in de huiskamer, met fel tegenlicht waardoor ze een soort schimmenspel creëert met haar lichaam op het projectiedoek ervoor, om vervolgens naar buiten te komen en Een man die nooit meer huilt te spelen. Ik vind het moeilijk om de directe implicatie die het voor mij opriep in woorden te vatten, maar het gevoel wat ik kreeg als man door haar eerst te "begluren" in zo'n intiem moment, om vervolgens dat lied met die sterke thema's rondom toxic masculinity en seksualiteit te horen, dat raakte me wel. En zo weet Froukje mij keer op keer te raken, door aan de ene kant een rol te spelen, maar het aan de andere kant heel persoonlijk te maken.
Natuurlijk was S10 ook aanwezig, eerst voor Zonder Gezicht midden in de reguliere set, en later nog eens voor Nooit Meer Spijt in de toegift. Ik vind het altijd leuk om hen samen te zien optreden, ze hebben een leuke chemie en fijne stemmen in een duet (okay, ze hebben vooral stemmen die heel erg hetzelfde klinken, maar dat maakt nog steeds wel dat het goed werkt). Ik was benieuwd of ze eventueel nog een nieuwe samenwerking zouden presenteren, maar dat bleek niet het geval. Wel kregen we op deze eerste show van deze lente tour twee andere nieuwe live debutanten, het prachtige intieme Naar Het Licht met alleen Froukje haar stem op piano begeleiding, en gelijk daar achteraan Noodzakelijk Verdriet, wat het nummer is dat vrijdag als single uitgebracht gaat worden (edit: dit had ik verkeerd begrepen blijkbaar, Naar Het Licht wordt vrijdag uitgebracht, getuige Froukje haar insta). Ik ben benieuwd het nog eens te luisteren, nieuwe muziek heeft voor mij meestal meerdere luisterbeurten nodig voor ik het op waarde weet te schatten. Op het eerste gehoor mis ik in het nieuwere werk vooralsnog wel de pakkende baslijnen een beetje, die we zo goed kennen van eerdere hits. Zoals in Onbezonnen bijvoorbeeld, waarvoor ze vertelde eerder die dag een gouden plaat in ontvangst genomen te hebben, dus extra reden om het nummer te spelen, om het te vieren. Heerlijk moment in de setlist, een van mijn favoriete nummers van haar.
Ook Een Teken kwam natuurlijk nog voorbij, en de reguliere set werd afgesloten met Niets Tussen, met een regenboogvlag uit het publiek als een cape om de schouders geslagen en bijpassend gekleurde verlichting door de hele zaal. Na het verplichte verlaten van het podium, zodat iedereen nog eens om het hardst kon joelen en gillen en "Froukje! Froukje! Froukje!" kon roepen tot ze allemaal weer terugkwamen, werd de avond op een hoogtepunt afgesloten met een heerlijke toegift. De laatste single Als Ik God Was klinkt steeds vaker door mijn speakers, en was live ook heel fijn. Daarna zoals eerder al gezegd S10 dus weer terug erbij voor Nooit Meer Spijt, wat de euforische energie op het perfecte niveau bracht om af te sluiten met een knallende uitvoering van Ik Wil Dansen. Want dat wilde Paradiso wel!
Het is altijd mooi om te zien hoe artiesten kunnen genieten optreden in een uitverkocht Paradiso, waar de energie je door de volgepakte dubbele balkons echt kan omringen. Waar Froukje bijvoorbeeld in de TWO van BKS af en toe nog een wat schuchtere indruk maakte tegenover al die mensen, leek ze hier minder zenuwachtig, en kon ze zich meer laten dragen door de energie. Zij, S10, en de hele band straalden toch vooral ontspannen plezier uit, en terechte trots en opluchting over hoe goed alles werkte voor live publiek, op dit mooie podium, met deze nieuwe show. Het is geen geheel nieuwe ervaring als je afgelopen jaar al wat shows van haar gezien hebt, maar er zijn op alle vlakken wel mooie stappen te zien. Een geslaagde mix van vieren wat ze al bereikt heeft, en vooruit kijken naar de toekomst. Benieuwd wat er allemaal nog meer uit die woonkamer van haar voort gaat komen.
Laatst bewerkt:
Vanavond bij Froukje in Doornroosje geweest en sluit mij hierbij aan! Lees ook hier vooral niet verder als je geen spoilers wilt. Zelf vielen mij namelijk nog een aantal dingen op. Ik was vooraf enigszins huiverig vooreen exacte kopie van de show van Lowlands. Dat viel gelukkig mee. De verlengde "house" versies van Zonder Gezicht en Onbezonnen waren bijvoorbeeld wel weer te horen, maar verder we kregen opvallend veel nieuw werk voorgeschoteld. Dit klonk oké, muziek in de lijn van Als Ik God Was. Maar het was naar mijn mening niet overtuigend. Morgen bij de release van de single nog maar een keer luisteren.
Dan zang en Froukje. Ze maakt het zichzelf op haar eerste 2 ep's niet makkelijk met lange zinnen en weinig adempauzes. Ook ik kan mij goed voorstellen dat je Froukje live niet heel lekker vindt klinken. Toch had ik het idee dat ze hieraan heeft gewerkt? Veel minder kortademig dan afgelopen zomer en het klonk veel daardoor beter, vond ik. Wel gebruikt ze nog steeds veel achtergrondvocalen.
Dan als laatst toch nog even over de gitariste, Yvette Terpstra. Ze krijgt niet gedurende de set niet veel solo's, helaas. Want wow, zij blijft mij keer op keer verbazen hoe clean haar gitaarspel klinkt live. Ik had daarom ook gehoopt om het nieuwere werk ook meer van terug te horen, maar dat was dus niet zo. Al met al was het een fijne avond. Na het succes van afgelopen zomer is het lastig om daaroverheen te gaan, maar wat mij betreft hebben ze het gewoon geflikt.
Paul Weller in de Roma gezien. Altijd een fantastische zaal, waar je - in tegenstelling tot bijvoorbeeld in de AB - tot zeer kort voor de show nog heel gemakkelijk een plekje helemaal voorin kunt geraken. Alle mensen die er werken zijn bovendien vrijwilligers, wat voor een erg ontspannen sfeer zorgt én er is gratis vestière.
Maar goed, over de show zelf. De 64-jarige Weller was pas aan zijn tweede show van het jaar toe en oogde dan ook behoorlijk fris. Met zijn zevenkoppige band - waaronder 2 drummers - was hij perfect in staat om alle periodes uit zijn carrière in de show mee te nemen.
De keyboardspeler en saxofonist mochten zich vooral uitleven in de vier jazzy songs van The Style Council die werden gespeeld. Terwijl er bij Start! (het enige liedje van The Jam dat Weller bracht) en veel van zijn ouder solowerk, ook ruimte was voor zijn oudere punk-invloeden. Verder greep hij ook een viertal keer terug naar - wat mij betreft - zijn beste album: Stanley Road. Dat waren voor mij ook de hoogtepunten van de show, omdat de hele band daar zo'n volle sound neerzette. Zeker wanneer Weller achter de piano kroop.
Het nieuwere werk kwam vooral in het begin aan bod, maar ging goed op in het geheel. Heel blij dat ik Weller voor de eerste keer live heb gezien. The Modfather kiest er misschien niet voor om een Greatest Hits-show neer te zetten, maar toch stuurt toch iedereen tevreden naar huis. Ik miste althans geen Town Called Malice in de set.
Veel plezier aan de forumgangers die nog in Nijmegen, Tilburg of Amsterdam gaan kijken!
Maar goed, over de show zelf. De 64-jarige Weller was pas aan zijn tweede show van het jaar toe en oogde dan ook behoorlijk fris. Met zijn zevenkoppige band - waaronder 2 drummers - was hij perfect in staat om alle periodes uit zijn carrière in de show mee te nemen.
De keyboardspeler en saxofonist mochten zich vooral uitleven in de vier jazzy songs van The Style Council die werden gespeeld. Terwijl er bij Start! (het enige liedje van The Jam dat Weller bracht) en veel van zijn ouder solowerk, ook ruimte was voor zijn oudere punk-invloeden. Verder greep hij ook een viertal keer terug naar - wat mij betreft - zijn beste album: Stanley Road. Dat waren voor mij ook de hoogtepunten van de show, omdat de hele band daar zo'n volle sound neerzette. Zeker wanneer Weller achter de piano kroop.
Het nieuwere werk kwam vooral in het begin aan bod, maar ging goed op in het geheel. Heel blij dat ik Weller voor de eerste keer live heb gezien. The Modfather kiest er misschien niet voor om een Greatest Hits-show neer te zetten, maar toch stuurt toch iedereen tevreden naar huis. Ik miste althans geen Town Called Malice in de set.
Veel plezier aan de forumgangers die nog in Nijmegen, Tilburg of Amsterdam gaan kijken!
Laatst bewerkt:
Eén keer per jaar kleurt het idyllische dorpje Bomal, nabij Durbuy, 2 dagen zwarter dan de nacht. Als je vanuit de urinoirs buiten de berg opkeek, kon je een groot kruis zien staan. Ironischer kon je het bijna niet indenken, dat hier beneden 2 dagen lang duivelshoornen de lucht werden ingestoken, het bestaan van God bij de vleet werd ontkend en bij sommige van de bands alle demonen werden losgelaten (Amenra), of zich zelfs gewoon een duivels ritueel ontvouwde (Belphegor). Het waren in ieder geval 2 prachtige dagen op een zeer fijn, gezellig festival.
Mini blog voor iedereen die wil lezen met uiteraard vooral de focus op de artiesten en het festival:
Na helemaal afgemat te worden bij de kinesist, vertrokken vanuit Leuven naar Bomal met de trein (uiteraard 2x vertraging, waardoor bijna de verbinding gemist in Luik). De camping was bijna naast het station en vooral naast een rivier. Het was dan ook prachtig ontwaken. Na alles te installeren en even te rusten in mijn tent even gaan kijken bij de band die al op de camping speelde.
La Solution:
Een akoestische punkband onder de brug, die de camping in twee splitste, zonder podium. Veel volk stond er niet, maar het kon hen niet deren. Na elk nummer namen ze ruim de tijd om even met het publiek te praten, iemand een grap te laten vertellen, even iedereen een vuistje te komen geven. Na iets meer dan een half uur had ik het wel weer gezien. Als ze speelden was het zeker oké, maar al het gepraat was mij te veel. Al moet ik wel zeggen dat ze deze setting goed hebben aangepakt.
Door naar het festival zelf bestaande uit een grote (zeer mooie) sporthal en een buitenpodium met een aantal foodtrucks en bankjes met bescherming tegen zon en/of regen.
One Hour (sporthal)
Niets beter dan een portie metalcore om de dag te beginnen, dacht de organisatie. Ik geef ze daar met plezier gelijk in. De band kwam al dansend op, op het nummer Call me maybe (nooit gedacht dit te horen op een metalfestival), om ons daarna een klein half uur te bestoken met hun muziek. Dit werd enkel onderbroken door synchroon op een of andere beat met hun achterste te schudden. Ze namen zichzelf niet al te serieus, maar knalden er tegelijk wel goed op los. Mooie opener van de dag.
Drakwald (buiten)
Daarna door naar de eerste buitenlandse band van de dag. Om de krachten nog wat te sparen vanop een van de bankjes gekeken met goed zicht op het podium. Hun combinatie van death metal met een doedelzak of een fluit leverde iets zeer mooi op. De ontvangst bij het publiek was eerder lauw, maar vond het wel een zeer goed optreden.
Carnation (sporthal)
Dan was het tijd voor de Belgische Death metal van Carnation. Op plaat vond ik het tot nu toe telkens niets en skipte ze vaak als ze in mijn playlist van Durbuy voorbijkwamen. Met een bloedrood masker, bloed op de armen en ongelooflijk veel energie kwam de zanger op. Zo slaagde hij erin om het publiek meteen mee te hebben en dit resulteerde in de eerste moshpits van de dag. Door de energie bij band en publiek en daarnaast de ijzersterke performance een van de hoogtepunten van de dag.
Rise Of The Northstar
Veel van de Franstaligen waren er vandaag voor deze mannen naar mijn vermoeden. Als ze in mijn playlist voorbijkwamen, vond ik het altijd wel fijne muziek, dus keek er ook wel naar uit. Een energiek optreden met zeer wat sfeer. Sommige van de screams waren echter vanop de achtergrondtrack, wat ik weer spijtig vond. Spijtig genoeg moest ik wegens onvoorziene omstandigheden een kwartier in het midden missen. Het einde was even energiek. Ze konden mijn verwachtingen niet helemaal inlossen, maar het was zeker een goed optreden.
Bloodbath
Van een supergroep gesproken: Opeth, Katatonia, Paradise Lost ... De verwachtingen lagen dus hoog. Ze speelden een strakke set, maar ook hier regeerde het publiek vrij lauw. De zanger probeerde af en toe wel wat reacties te veroorzaken, maar slaagde daar maar half in. Meer dan de helft van de show was er een moshpit te zien, maar het publiek was er duidelijk toch vooral voor hun bekendste nummer eaten, want toen ging de hal los. Een sterk optreden wederom!
Rotting Christ
Na Bloodbath zo snel mogelijk naar buiten om vanvoor te geraken bij Rotting Christ en dat lukte vrij makkelijk. Dit was toch wel mijn headliner van de avond en ik denk niet alleen bij mij. In afwachting van het begin voelde je de spanning en verwachting toenemen. De Grieken schoten meteen sterk uit de startblokken met 666 en hadden meteen iedereen mee. Moshpits vormden zich doorheen de hele show. Het afsluitende drieluik jaagde de energie in het publiek in ieder geval nog meer de hoogte in en ze slagen er zelfs in om mensen Latijn te laten meeschreeuwen. Dit was het beste optreden van de avond.
Korpiklaani
Snel een pasta bolognaise gaan halen en me vanachter op een bank gezet. Daar eigenlijk de hele show ook blijven zitten, omdat ik niet de noodzaak voelde om mee te gaan feesten. Kwestie van krachten sparen voor mijn drukke zaterdagavond. Ze waren oké, maar voel niet de noodzaak om ze nog eens te zien.
Suffocation
Ook hier weer me gezet op een van de bankjes rechts met perfect zicht op het podium. Ik denk dat er al wat volk weer huiswaarts was gekeerd na Korpiklaani, maar zij die waren gebleven, kregen nog een goede show in de plaats. Net als Carnation een band, die ik thuis niet snel zou opzetten, maar zo van 12 tot 1 snachts in het donker, kwam het goed binnen.
Barbarorhum
Nu was er echt niet veel volk meer over. Zij die er nog waren, bouwden een serieus feestje. Een scheepsrad, doeken met inktvis-tentakels op het podium en piratenkledij maakten het feest helemaal compleet. De Franstalige Alestorm slaagde in zijn opzet en meer moest dat niet meer zijn.
Moe maar voldaan was het tijd om de tent in te gaan.
Obsolete Humanity
Een goede portie Death Metal om de dag te beginnen. Ze speelden een strakke show. Het eerste deel droegen ze gasmaskers, maar die gingen af gedurende de show. Ik zou ze oplaten volgende keer, want gaf wat meer gewicht aan de show.
Ice Sealed Eyes
Ook deze gasten uit Brussel mochten een podium openen en ze deden dat met verve. Ze probeerden het aanwezige publiek wat op te jutten en dichterbij te laten komen, zonder dat het te veel werd. Een goed potje metalcore met een goede zanger en fijne riffs.
The Guardians
Vanop een van de banken gekeken. Vond het vrij saai. Dan maar een small combo (rijst, noedels, kip en groenten) gehaald en dat was echt heel lekker. Ook een succesvol optreden dus.
Psykup
Het was een feestje, maar echt goed vond ik het niet klinken. Kwam allemaal wat rommelig over. Al kunnen ze beiden wel goed schreeuwen.
My Diligence
Op sommige momenten deden ze me denken aan Psychonaut. Uiteraard niet op hetzelfde level, maar het was wel een zeer sterk optreden, dat op dit moment toch sterk boven de vorigen van die dag steeg. Ik stond vanvoor en ondanks dat het publiek wat passief was, speelden ze een ijzersterke show met fijne riffs en zang.
Gronibard
Mooie roze pakjes, voor de rest kon ik er niets mee
Bukowski
Begon het even te gieten net als ze zouden beginnen, waardoor iedereen onderdak zocht en niemand nog overbleef voor het podium. Wanneer het ergste voorbij was, begonnen ze te spelen en brak er toch weer een feestje los. Geen gedenkwaardig optreden verder, allemaal wat te veel van hetzelfde voor mij.
Black Mirrors
Deze band gaat nog groeien als ze zo verder doen. Een band die ongelooflijk strak speelt en een frontvrouw met een ongelooflijke podium presence en een dijk van een stem. Hun muziek is daarnaast ook zeer toegankelijk en aanstekelijk, waardoor ze eventueel ook op de meer mainstream festivals zeker hun plek zouden hebben. Echt een zeer sterk optreden.
Lacrimas Profundere
Ik was benieuwd naar deze band, vond ze zeer interessant klinken op plaat en ook live maakten ze dit waar. Enkel praatte de zanger heel veel zelfs tijdens de muziek om gejuich te vragen enz. In het begin was dit vooral cringe, wegens de lauwe reactie en huk muziek heeft al dat geklap en geheuj niet nodig. Al moet ik het hem wel nageven dat hij het publiek heeft kunnen ophitsen door meermaals naar het publiek te komen en zelfs ertussen te komen staan.
Brutus
Ik zou zeggen dat dit de eerste van de headliners van de dag was te zien aan de hoeveelheid publiek in de hal en het aantal shirts van hen doorheen de dag. Eerste keer dat ik ze zie met het nieuwe album onder de arm en die hun show is nu echt ongelooflijk sterk. Van de nieuwe nummers ben ik vooral fan van What have we done en Liar. Doordat ze eerder slechts 1 album hadden, bevatte de show wat fillers, maar nu is het van begin tot eind gewoon knallen geblazen. Dit keer was het Brutus die veni vidi vici mag zeggen. Wat een show!
Wolvennest
Zonder veel verwachting naar gaan kijken, maar zeer aangenaam verrast. Spelen een strakke show, waar ik 50 minuten geboeid naar heb geluisterd om dan een plek vanvoor te gaan zoeken bij Paradise Lost.
Paradise Lost
Het stond heel luid, waardoor ik er even moest inkomen. Sommige stukjes klonken mij wat schel in de oren. Naarmate het concert vorderde, kwam ik er volledig in en zo toch ook weer een fantastich optreden. Hoogtepunten waren voor mij Faith Divides Us - Death Unites Us, Say Just Words, No Hope In Sight en Ghosts.
Belphegor
Ook hier stond het goed vol, vanop een afstand meegekeken en geluisterd naar deze show. Klonk zeker oke, minder mijn ding sowieso en wilde nog genoeg overhebben voor Amenra.
Amenra
Een van mijn favoriete live bands en nu ook gaven ze weer een steengoede show weg. Spijtig van het luide geroezemoes op de achtergrond. Daardoor staan ze niet op 1 van het weekend, omdat dit de beleving wel wat verpestte. Wel gewoon weer sterk gespeeld en fijne setlist ook.
Nog een paar algemene zaken:
- Betalen om naar het toilet te mogen gaan binnen, wel gratis urinoirs buiten, maar ja als je een vrouw bent, is dat moeilijk uiteraard.
- De enige bar binnen zorgt voor veel gepraat tijdens de optredens, vooral storend bij Amenra.
- Heel het weekend bijna geen afval door de plastic bekers van 1 munt en dan telkens omruilen. Om 1 of andere reden gaven ze opeens wegwerpbekers op het einde van avond 2 en opeens lag het toch nog overal vol vuil. (Perfecte experiment dus meteen van het effect van zo´n wisselbeker, zou iemand wellicht zelfs een wetenschapelijk artikel over kunnen schrijven.)
- 2 dagen op beton is minstens even slecht voor de voeten en spieren als 4 dagen gras
- 2e dag was veel drukker dan de eerste (logisch ook met een in mijn insziens combi van 4 publiekstrekkers)
- 77 euro (87 met camping) voor 23 (+1) bands. Voelt eigenlijk bijna als een koopje zo. Fijne is dat er nooit overlap is en ik daardoor nieuwe bands heb leren kennen, die ik op andere festivals niet zou gaan zien, omdat ze op plaat me niet veel doen (bvb. Carnation). De Durbuy Rock winnaars waren ook alle drie goed, dus ook dat is knap gedaan. Een zeer fijn en gezellig festival!
Uiteraard lijstjes:
1. Brutus
2. Amenra
3. Paradise Lost
4. Black Mirrors
5. Rotting Christ
6. Carnation
7. My Diligence
8. Wolvennest
9. Bloodbath
10. Drakwald
Mini blog voor iedereen die wil lezen met uiteraard vooral de focus op de artiesten en het festival:
Na helemaal afgemat te worden bij de kinesist, vertrokken vanuit Leuven naar Bomal met de trein (uiteraard 2x vertraging, waardoor bijna de verbinding gemist in Luik). De camping was bijna naast het station en vooral naast een rivier. Het was dan ook prachtig ontwaken. Na alles te installeren en even te rusten in mijn tent even gaan kijken bij de band die al op de camping speelde.
La Solution:
Een akoestische punkband onder de brug, die de camping in twee splitste, zonder podium. Veel volk stond er niet, maar het kon hen niet deren. Na elk nummer namen ze ruim de tijd om even met het publiek te praten, iemand een grap te laten vertellen, even iedereen een vuistje te komen geven. Na iets meer dan een half uur had ik het wel weer gezien. Als ze speelden was het zeker oké, maar al het gepraat was mij te veel. Al moet ik wel zeggen dat ze deze setting goed hebben aangepakt.
Door naar het festival zelf bestaande uit een grote (zeer mooie) sporthal en een buitenpodium met een aantal foodtrucks en bankjes met bescherming tegen zon en/of regen.
One Hour (sporthal)
Niets beter dan een portie metalcore om de dag te beginnen, dacht de organisatie. Ik geef ze daar met plezier gelijk in. De band kwam al dansend op, op het nummer Call me maybe (nooit gedacht dit te horen op een metalfestival), om ons daarna een klein half uur te bestoken met hun muziek. Dit werd enkel onderbroken door synchroon op een of andere beat met hun achterste te schudden. Ze namen zichzelf niet al te serieus, maar knalden er tegelijk wel goed op los. Mooie opener van de dag.
Drakwald (buiten)
Daarna door naar de eerste buitenlandse band van de dag. Om de krachten nog wat te sparen vanop een van de bankjes gekeken met goed zicht op het podium. Hun combinatie van death metal met een doedelzak of een fluit leverde iets zeer mooi op. De ontvangst bij het publiek was eerder lauw, maar vond het wel een zeer goed optreden.
Carnation (sporthal)
Dan was het tijd voor de Belgische Death metal van Carnation. Op plaat vond ik het tot nu toe telkens niets en skipte ze vaak als ze in mijn playlist van Durbuy voorbijkwamen. Met een bloedrood masker, bloed op de armen en ongelooflijk veel energie kwam de zanger op. Zo slaagde hij erin om het publiek meteen mee te hebben en dit resulteerde in de eerste moshpits van de dag. Door de energie bij band en publiek en daarnaast de ijzersterke performance een van de hoogtepunten van de dag.
Rise Of The Northstar
Veel van de Franstaligen waren er vandaag voor deze mannen naar mijn vermoeden. Als ze in mijn playlist voorbijkwamen, vond ik het altijd wel fijne muziek, dus keek er ook wel naar uit. Een energiek optreden met zeer wat sfeer. Sommige van de screams waren echter vanop de achtergrondtrack, wat ik weer spijtig vond. Spijtig genoeg moest ik wegens onvoorziene omstandigheden een kwartier in het midden missen. Het einde was even energiek. Ze konden mijn verwachtingen niet helemaal inlossen, maar het was zeker een goed optreden.
Bloodbath
Van een supergroep gesproken: Opeth, Katatonia, Paradise Lost ... De verwachtingen lagen dus hoog. Ze speelden een strakke set, maar ook hier regeerde het publiek vrij lauw. De zanger probeerde af en toe wel wat reacties te veroorzaken, maar slaagde daar maar half in. Meer dan de helft van de show was er een moshpit te zien, maar het publiek was er duidelijk toch vooral voor hun bekendste nummer eaten, want toen ging de hal los. Een sterk optreden wederom!
Rotting Christ
Na Bloodbath zo snel mogelijk naar buiten om vanvoor te geraken bij Rotting Christ en dat lukte vrij makkelijk. Dit was toch wel mijn headliner van de avond en ik denk niet alleen bij mij. In afwachting van het begin voelde je de spanning en verwachting toenemen. De Grieken schoten meteen sterk uit de startblokken met 666 en hadden meteen iedereen mee. Moshpits vormden zich doorheen de hele show. Het afsluitende drieluik jaagde de energie in het publiek in ieder geval nog meer de hoogte in en ze slagen er zelfs in om mensen Latijn te laten meeschreeuwen. Dit was het beste optreden van de avond.
Korpiklaani
Snel een pasta bolognaise gaan halen en me vanachter op een bank gezet. Daar eigenlijk de hele show ook blijven zitten, omdat ik niet de noodzaak voelde om mee te gaan feesten. Kwestie van krachten sparen voor mijn drukke zaterdagavond. Ze waren oké, maar voel niet de noodzaak om ze nog eens te zien.
Suffocation
Ook hier weer me gezet op een van de bankjes rechts met perfect zicht op het podium. Ik denk dat er al wat volk weer huiswaarts was gekeerd na Korpiklaani, maar zij die waren gebleven, kregen nog een goede show in de plaats. Net als Carnation een band, die ik thuis niet snel zou opzetten, maar zo van 12 tot 1 snachts in het donker, kwam het goed binnen.
Barbarorhum
Nu was er echt niet veel volk meer over. Zij die er nog waren, bouwden een serieus feestje. Een scheepsrad, doeken met inktvis-tentakels op het podium en piratenkledij maakten het feest helemaal compleet. De Franstalige Alestorm slaagde in zijn opzet en meer moest dat niet meer zijn.
Moe maar voldaan was het tijd om de tent in te gaan.
Obsolete Humanity
Een goede portie Death Metal om de dag te beginnen. Ze speelden een strakke show. Het eerste deel droegen ze gasmaskers, maar die gingen af gedurende de show. Ik zou ze oplaten volgende keer, want gaf wat meer gewicht aan de show.
Ice Sealed Eyes
Ook deze gasten uit Brussel mochten een podium openen en ze deden dat met verve. Ze probeerden het aanwezige publiek wat op te jutten en dichterbij te laten komen, zonder dat het te veel werd. Een goed potje metalcore met een goede zanger en fijne riffs.
The Guardians
Vanop een van de banken gekeken. Vond het vrij saai. Dan maar een small combo (rijst, noedels, kip en groenten) gehaald en dat was echt heel lekker. Ook een succesvol optreden dus.
Psykup
Het was een feestje, maar echt goed vond ik het niet klinken. Kwam allemaal wat rommelig over. Al kunnen ze beiden wel goed schreeuwen.
My Diligence
Op sommige momenten deden ze me denken aan Psychonaut. Uiteraard niet op hetzelfde level, maar het was wel een zeer sterk optreden, dat op dit moment toch sterk boven de vorigen van die dag steeg. Ik stond vanvoor en ondanks dat het publiek wat passief was, speelden ze een ijzersterke show met fijne riffs en zang.
Gronibard
Mooie roze pakjes, voor de rest kon ik er niets mee
Bukowski
Begon het even te gieten net als ze zouden beginnen, waardoor iedereen onderdak zocht en niemand nog overbleef voor het podium. Wanneer het ergste voorbij was, begonnen ze te spelen en brak er toch weer een feestje los. Geen gedenkwaardig optreden verder, allemaal wat te veel van hetzelfde voor mij.
Black Mirrors
Deze band gaat nog groeien als ze zo verder doen. Een band die ongelooflijk strak speelt en een frontvrouw met een ongelooflijke podium presence en een dijk van een stem. Hun muziek is daarnaast ook zeer toegankelijk en aanstekelijk, waardoor ze eventueel ook op de meer mainstream festivals zeker hun plek zouden hebben. Echt een zeer sterk optreden.
Lacrimas Profundere
Ik was benieuwd naar deze band, vond ze zeer interessant klinken op plaat en ook live maakten ze dit waar. Enkel praatte de zanger heel veel zelfs tijdens de muziek om gejuich te vragen enz. In het begin was dit vooral cringe, wegens de lauwe reactie en huk muziek heeft al dat geklap en geheuj niet nodig. Al moet ik het hem wel nageven dat hij het publiek heeft kunnen ophitsen door meermaals naar het publiek te komen en zelfs ertussen te komen staan.
Brutus
Ik zou zeggen dat dit de eerste van de headliners van de dag was te zien aan de hoeveelheid publiek in de hal en het aantal shirts van hen doorheen de dag. Eerste keer dat ik ze zie met het nieuwe album onder de arm en die hun show is nu echt ongelooflijk sterk. Van de nieuwe nummers ben ik vooral fan van What have we done en Liar. Doordat ze eerder slechts 1 album hadden, bevatte de show wat fillers, maar nu is het van begin tot eind gewoon knallen geblazen. Dit keer was het Brutus die veni vidi vici mag zeggen. Wat een show!
Wolvennest
Zonder veel verwachting naar gaan kijken, maar zeer aangenaam verrast. Spelen een strakke show, waar ik 50 minuten geboeid naar heb geluisterd om dan een plek vanvoor te gaan zoeken bij Paradise Lost.
Paradise Lost
Het stond heel luid, waardoor ik er even moest inkomen. Sommige stukjes klonken mij wat schel in de oren. Naarmate het concert vorderde, kwam ik er volledig in en zo toch ook weer een fantastich optreden. Hoogtepunten waren voor mij Faith Divides Us - Death Unites Us, Say Just Words, No Hope In Sight en Ghosts.
Belphegor
Ook hier stond het goed vol, vanop een afstand meegekeken en geluisterd naar deze show. Klonk zeker oke, minder mijn ding sowieso en wilde nog genoeg overhebben voor Amenra.
Amenra
Een van mijn favoriete live bands en nu ook gaven ze weer een steengoede show weg. Spijtig van het luide geroezemoes op de achtergrond. Daardoor staan ze niet op 1 van het weekend, omdat dit de beleving wel wat verpestte. Wel gewoon weer sterk gespeeld en fijne setlist ook.
Nog een paar algemene zaken:
- Betalen om naar het toilet te mogen gaan binnen, wel gratis urinoirs buiten, maar ja als je een vrouw bent, is dat moeilijk uiteraard.
- De enige bar binnen zorgt voor veel gepraat tijdens de optredens, vooral storend bij Amenra.
- Heel het weekend bijna geen afval door de plastic bekers van 1 munt en dan telkens omruilen. Om 1 of andere reden gaven ze opeens wegwerpbekers op het einde van avond 2 en opeens lag het toch nog overal vol vuil. (Perfecte experiment dus meteen van het effect van zo´n wisselbeker, zou iemand wellicht zelfs een wetenschapelijk artikel over kunnen schrijven.)
- 2 dagen op beton is minstens even slecht voor de voeten en spieren als 4 dagen gras
- 2e dag was veel drukker dan de eerste (logisch ook met een in mijn insziens combi van 4 publiekstrekkers)
- 77 euro (87 met camping) voor 23 (+1) bands. Voelt eigenlijk bijna als een koopje zo. Fijne is dat er nooit overlap is en ik daardoor nieuwe bands heb leren kennen, die ik op andere festivals niet zou gaan zien, omdat ze op plaat me niet veel doen (bvb. Carnation). De Durbuy Rock winnaars waren ook alle drie goed, dus ook dat is knap gedaan. Een zeer fijn en gezellig festival!
Uiteraard lijstjes:
1. Brutus
2. Amenra
3. Paradise Lost
4. Black Mirrors
5. Rotting Christ
6. Carnation
7. My Diligence
8. Wolvennest
9. Bloodbath
10. Drakwald
Weekendje Sportpaleis
Wat een bizar weekend heb ik achter de rug zeg. 2x Sportpaleis bezocht.
Zaterdag na al 22 maanden kaarten te hebben en het concert in totaal 14 maanden te zijn uitgesteld, naar The Tour to End All Tours van Sabaton, in de Golden Circle naar onze eerste keer Sabaton.
Lordi sloot mooi aan op het publiek, het is leuk om deze groep te zien, hoog show gehalte en de sfeer zat er al meteen in. Werd nog geknipoogd naar het Eurovisie waarvan diezelfde avond de finale plaatsvond. Een lekkere opwarmer om, volgens Mr. Lordi je ballen eraf te zweten.
Waar oorspronkelijk Mongoolse metalband The Hu had moeten staan, stond nu de Japanse metalgroep Babymetal. Erg leuk om een keer mee te maken, maar ik zal er niet later dit jaar voor naar 013 gaan. Na een half uur had ik het wel gezien.
Daarna kwam eindelijk, na 22(!) maanden wachten Sabaton. Wat een feest was me dat zeg, ik kende alle nummers, de vuisten gingen de lucht in, er werd gesprongen en uiteraard geroeid bij "Swedish Pagans". Dat was ook duidelijk het nummer waar het publiek het meeste zin in had.
De band had onderling plezier, had plezier met het publiek en speelden een dijk van een setlist. De productie was lekker over de top zoals ik op had gehoopt. Veel attributen maar vooral veel, heel veel vuur.
Logistiek was het deze avond ook keurig geregeld bij het Sportpaleis, heb al vele malen slechter meegemaakt, het geluid was ook goed (ik heb tot nu toe nog nooit slecht geluid bij het Sportpaleis gehad).
Het was een geweldige avond en zeker het wachten waard!
Dan de zondag, ik had een kaartje (staanplaats 1e ring) voor Roger Waters, ging voor het eerst helemaal alleen naar het Sportpaleis en vond het echt wel spannend (grootste venue alleen tot noch toe was Nightwish in Lotto Arena). Maar omdat het wederom keurig was geregeld bij het Sportpaleis en de sfeer in de zaal goed was, was ik al snel in m'n element. Paar gasten naast me raakte ik vooraf de show gezellig mee aan de praat en we hebben allen heel erg mogen genieten.
Roger Waters zou geen voormalig Pink Floyd lid zijn als er geen politiek in zijn show zou zitten. Dit was dan ook, tot aan het extreme aanwezig gedurende de show. Soms voegde het iets toe aan de ervaring van het nummer, soms dacht ik "laten we maar gewoon weer een partijtje normaal gaan doen".
De productie was verder immens, groot podium in het midden van de zaal, een vliegend varken en een vliegend schaap. De lasershow was sober maar juist daardoor indrukwekkend en kwamen de nummers binnen.
De setlist was geweldig, er zaten zoveel klassiekers in en mooie gitaar, saxofoon solos dat ik er helemaal in op ging. wederom was er sprake van kwalitatief prima geluid tijdens het concert.
Persoonlijk hoogtepunt was wel de versie van Shine on You Crazy Diamond (parts VI, VII en V). Die saxofoon was schitterend
Het was een intens goed weekend en eigenlijk is het ongelofelijk om twee zulke grote producties één dag uit elkaar in dezelfde zaal te zien.
Wat een bizar weekend heb ik achter de rug zeg. 2x Sportpaleis bezocht.
Zaterdag na al 22 maanden kaarten te hebben en het concert in totaal 14 maanden te zijn uitgesteld, naar The Tour to End All Tours van Sabaton, in de Golden Circle naar onze eerste keer Sabaton.
Lordi sloot mooi aan op het publiek, het is leuk om deze groep te zien, hoog show gehalte en de sfeer zat er al meteen in. Werd nog geknipoogd naar het Eurovisie waarvan diezelfde avond de finale plaatsvond. Een lekkere opwarmer om, volgens Mr. Lordi je ballen eraf te zweten.
Waar oorspronkelijk Mongoolse metalband The Hu had moeten staan, stond nu de Japanse metalgroep Babymetal. Erg leuk om een keer mee te maken, maar ik zal er niet later dit jaar voor naar 013 gaan. Na een half uur had ik het wel gezien.
Daarna kwam eindelijk, na 22(!) maanden wachten Sabaton. Wat een feest was me dat zeg, ik kende alle nummers, de vuisten gingen de lucht in, er werd gesprongen en uiteraard geroeid bij "Swedish Pagans". Dat was ook duidelijk het nummer waar het publiek het meeste zin in had.
De band had onderling plezier, had plezier met het publiek en speelden een dijk van een setlist. De productie was lekker over de top zoals ik op had gehoopt. Veel attributen maar vooral veel, heel veel vuur.
Logistiek was het deze avond ook keurig geregeld bij het Sportpaleis, heb al vele malen slechter meegemaakt, het geluid was ook goed (ik heb tot nu toe nog nooit slecht geluid bij het Sportpaleis gehad).
Het was een geweldige avond en zeker het wachten waard!
Dan de zondag, ik had een kaartje (staanplaats 1e ring) voor Roger Waters, ging voor het eerst helemaal alleen naar het Sportpaleis en vond het echt wel spannend (grootste venue alleen tot noch toe was Nightwish in Lotto Arena). Maar omdat het wederom keurig was geregeld bij het Sportpaleis en de sfeer in de zaal goed was, was ik al snel in m'n element. Paar gasten naast me raakte ik vooraf de show gezellig mee aan de praat en we hebben allen heel erg mogen genieten.
Roger Waters zou geen voormalig Pink Floyd lid zijn als er geen politiek in zijn show zou zitten. Dit was dan ook, tot aan het extreme aanwezig gedurende de show. Soms voegde het iets toe aan de ervaring van het nummer, soms dacht ik "laten we maar gewoon weer een partijtje normaal gaan doen".
De productie was verder immens, groot podium in het midden van de zaal, een vliegend varken en een vliegend schaap. De lasershow was sober maar juist daardoor indrukwekkend en kwamen de nummers binnen.
De setlist was geweldig, er zaten zoveel klassiekers in en mooie gitaar, saxofoon solos dat ik er helemaal in op ging. wederom was er sprake van kwalitatief prima geluid tijdens het concert.
Persoonlijk hoogtepunt was wel de versie van Shine on You Crazy Diamond (parts VI, VII en V). Die saxofoon was schitterend
Het was een intens goed weekend en eigenlijk is het ongelofelijk om twee zulke grote producties één dag uit elkaar in dezelfde zaal te zien.
Ook gisteren naar Roger Waters geweest. Derde maal dat ik hem live heb mogen aanschouwen. Deze keer viel het zeker niet tegen. Nog steeds vind ik The Wall concerten van pak weg 10 jaar geleden echt fenomenaal. De tour daaropvolgend was ik niet zo kapot van. Nu viel het me zeker niet tegen. Heerlijke opzet van het podium in the round met daarboven de giga schermen. De lasers waren inderdaad wat sobertjes aanwezig. Er kwam weer eens een schaap en een varken voorbij, vooruit dan maar weer. Wel leuk dat er af toe op de schermen anekdotes voorbij kwamen van vroeger uit de Pink Floyd tijd en hoe hij tot bepaalde nummers was gekomen.
Na de pauze zakte het wel even in toen hij de leadzang even overliet aan zijn vaste gitarist. Die dat trouwens voortreffelijk deed, oa Money werd toen gespeeld. Enige minpunt van de avond was voor mij het ontbreken van nummers als Time, Mother en One of these days. Als je dan toch voor het laatst op tour gaat had hij deze van mij wel mogen spelen. Maar goed de eerlijkheid gebied mij ook te zeggen dat de nummers die hij speelde van zijn solo albums zeker niet tegen vielen.. Zijn natuurlijk minder bekende nummers maar wel erg mooi gespeeld.
De band is echt fenomenaal. Het geluid in de zaal was trouwens ook goed afgesteld. Dus al met al een zeer geslaagde Roger Waters in het Sportpaleis! Zijn concert in Praag volgende week is live te volgen. Een aanrader... Geen idee of hij nog een keer voorbij komt. Hij heeft net een nieuwe leg aangekondigd voor november in Zuid Amerika. Daarbij komt er ook een nieuwe setting van het podium vanwege de grote van de stadions waar hij speelt. En ik denk niet dat ze dit nieuwe podium alleen gaan gebruiken voor die 10 concerten.
Misschien nog eens op de weide van Werchter of Landgraaf???
Na de pauze zakte het wel even in toen hij de leadzang even overliet aan zijn vaste gitarist. Die dat trouwens voortreffelijk deed, oa Money werd toen gespeeld. Enige minpunt van de avond was voor mij het ontbreken van nummers als Time, Mother en One of these days. Als je dan toch voor het laatst op tour gaat had hij deze van mij wel mogen spelen. Maar goed de eerlijkheid gebied mij ook te zeggen dat de nummers die hij speelde van zijn solo albums zeker niet tegen vielen.. Zijn natuurlijk minder bekende nummers maar wel erg mooi gespeeld.
De band is echt fenomenaal. Het geluid in de zaal was trouwens ook goed afgesteld. Dus al met al een zeer geslaagde Roger Waters in het Sportpaleis! Zijn concert in Praag volgende week is live te volgen. Een aanrader... Geen idee of hij nog een keer voorbij komt. Hij heeft net een nieuwe leg aangekondigd voor november in Zuid Amerika. Daarbij komt er ook een nieuwe setting van het podium vanwege de grote van de stadions waar hij speelt. En ik denk niet dat ze dit nieuwe podium alleen gaan gebruiken voor die 10 concerten.
Misschien nog eens op de weide van Werchter of Landgraaf???
Tangerine Dream @ 013.
Nou met mijn 34 jaar was ik een van de jongste binnen, lol.
Ook de show was een beetje stoffig en oudbollig kwa dat betreft het niet echt van de grond kwam. De zaal was ook te belicht wat mij betreft.
Maar het lijkt me wel tof om zoiets diep in de nacht op een Draaimolen festival achtig evenement iets te zien. Dan kan het denk ik een stuk beter worden. Maar toch leuk om eens gezien te hebben. Een 6,5 zou ik zeggen.
Nou met mijn 34 jaar was ik een van de jongste binnen, lol.
Ook de show was een beetje stoffig en oudbollig kwa dat betreft het niet echt van de grond kwam. De zaal was ook te belicht wat mij betreft.
Maar het lijkt me wel tof om zoiets diep in de nacht op een Draaimolen festival achtig evenement iets te zien. Dan kan het denk ik een stuk beter worden. Maar toch leuk om eens gezien te hebben. Een 6,5 zou ik zeggen.
Roger Waters afgelopen zondag in het Sportpaleis. Wauw, fenomenaal, ben nog aan het nagenieten.
De muziek natuurlijk. Voor 75% Pink Floyd, maar de solonummers moeten niet zo veel onderdoen. Het concert werd doorspekt met persoonlijke anekdotes (van zijn overleden broer of zijn vrouw bv.), herinneringen van zijn tijd in Pink Floyd en natuurlijk politiek/maatschappelijke thema's: "anti-racism, anti-war, anti-capitalism" zoals er op de schermen verscheen. Hij nam het op zijn manier op voor LGBTQ, vluchtelingen, de Palestijnse zaak, oorlogslachtoffers, de armen enz. Hij benadrukte ook dat hij niet antisemitisch is, dat de Duitse rechter dit ook zo beoordeeld heeft en dat hij gewoon in Frankfurt zal optreden.
Heel dankbaar naar zijn publiek toe ook. Als hij sprak, was het muisstil en dat kon hij zeer appreciëren, het publiek at uit zijn hand. En visueel: wat een schermen, wat een beeldmateriaal! Mijn favorieten blijven In the Flesh en Run like Hell, waar hij zijn rol als dictator nog eens opnam en geweerschoten loste. Niet toevallig van The Wall, van het album van het concert op de Werchterwei in 2013 waar ik zo overdonderd van was.
79 jaar zeg, en zo fit en scherp.
Zeer blij dat ik hier bij was, voor mij beter dan de Us+Them-tour van 5 jaar geleden.
Nu op naar Depeche Mode zaterdag!
De muziek natuurlijk. Voor 75% Pink Floyd, maar de solonummers moeten niet zo veel onderdoen. Het concert werd doorspekt met persoonlijke anekdotes (van zijn overleden broer of zijn vrouw bv.), herinneringen van zijn tijd in Pink Floyd en natuurlijk politiek/maatschappelijke thema's: "anti-racism, anti-war, anti-capitalism" zoals er op de schermen verscheen. Hij nam het op zijn manier op voor LGBTQ, vluchtelingen, de Palestijnse zaak, oorlogslachtoffers, de armen enz. Hij benadrukte ook dat hij niet antisemitisch is, dat de Duitse rechter dit ook zo beoordeeld heeft en dat hij gewoon in Frankfurt zal optreden.
Heel dankbaar naar zijn publiek toe ook. Als hij sprak, was het muisstil en dat kon hij zeer appreciëren, het publiek at uit zijn hand. En visueel: wat een schermen, wat een beeldmateriaal! Mijn favorieten blijven In the Flesh en Run like Hell, waar hij zijn rol als dictator nog eens opnam en geweerschoten loste. Niet toevallig van The Wall, van het album van het concert op de Werchterwei in 2013 waar ik zo overdonderd van was.
79 jaar zeg, en zo fit en scherp.
Zeer blij dat ik hier bij was, voor mij beter dan de Us+Them-tour van 5 jaar geleden.
Nu op naar Depeche Mode zaterdag!
Beste show van Depeche Mode die ik ooit zag zojuist. Volgend jaar hopelijk op RW, want open air is toch wel erg fijn.
Had hem wel op de planning staan maar uiteindelijk in de kroeg blijven hangen. Op zich fijn dat ik niet heel veel gemist heb. Vind het idee van een band als 'concept' aan de ene kant interessant maar aan de andere ook niet aantrekkelijk genoeg om Tangerine Dream als de Tangerine Dream te zien.
Net trouwens bij Otoboke Beaver in Rotown geweest. Blijft een fantastische live band!
Ik dacht dat ik aan het einde een “see you next year” hoorde, dus een rondje festivals zit er wel in lijkt me.
Exact hetzelfde voor mij! Zou een reden zijn om een RW ticket aan te schaffenIk wil die mannen graag zien, maar niet graag genoeg om zo veel aan uit te geven. Op RW zou dus perfect zijn
