Excuus! Duizendmaal. Het was ook een drukke week, de begrafenis van The Queen, prinsjesdag, Putin z'n mobilisatie en de algemene beschouwingen. Ik zou bijna Baudet willen bedanken voor de schorsing van die vergadering. Dat gaf mij de tijd om weer te schrijven over belangrijke dingen in het leven. Muziek en haar verbinding. En verbinding heb ik eigenlijk alleen bij de uitvaart van The Queen gezien deze week. Zo zou het vaker moeten zijn en blijkbaar zijn daar melancholische gevoelens voor nodig.
En misschien ligt daar ook wel de kracht van moderne festivalacts. Samen de melancholie, de verdriet durven te delen. Alleen op de festivalweides voelen wij ons veilig om dat aan anderen te laten zien en te delen. En van het delen van je gevoelens, kan je het juist een betere plek geven. Een prachtig voorbeeld van zo'n festivalact is Phoebe Bridgers die alleen al met haar knuffels festivalact van het jaar kan worden. Of Nick Cave die zijn handuitreiking toereikt om ons te helpen om op te staan en door te gaan. Of samen naar de drums op St. Anger liedjes luisteren. Of King Gizzard & the Lizard Wizard waar wij allemaal, inclusief bandleden, samen struggelen om de bandnaam in 1x correct uit te spreken. Dit verbroedert en verzustert tegenwoordig. Geen vrolijkheid en gekkigheid meer. Maar soms... Heel soms.. Wil je dan toch midden in de nacht met takken zwaaien of gratis tequila drinken en kijken naar een donkey show.
Voor diegene die het niet weten, dat is een knipoog naar een lyric van Alestorm's nummer Mexico. En ik zweer het. Alestorm heeft als doel om met hun piratenmetal op elk soort festival te komen spelen. Nu is het vooral nog Metal gericht, maar een eenzelfde feest zou op Pinkpop niet misstaan. En als ze 10x hun cover van Taio Cruz' lied Hangover doen, is Woo-Hah ook niet ondenkbaar. Zelfs die kreet, Woo-Hah komt meer dan genoeg voor in een festivalset van Alestorm. Ook Dogfest, een festival voor honden, moet al geheadlined zijn. Geloof je dit niet? Google de lyrics van Mexico of luister naar hun specials op Spotify (not sponsored). En als laatste, de huishoudbeurs. Want hoe groot moet een badkamer zijn met zo'n reusachtig badeendje. Alle vrouwen met een trolley zijn benieuwd hoe zij dat in vredes naam schoon houden.
Chic zijn de teksten van Alestorm in ieder geval niet. Wat logisch is, want hun nummers zijn volgens mij, nog niet 100% bevestigd, de enige nummers die niet zijn (mede) geschreven door Nile Rodgers. Als een festivalset onder andere bestaat uit I'm Coming Out (Diana Ross), Material Girl (Madonna), Get Lucky (Daft Punk), Let's Dance (David Bowie) en dan ook nog eigen Chic hits zoals Freak Out en Good Times, verdien je eigenlijk om gediskwalificeerd te worden. Maar nee, ze komen waarschijnlijk gewoon in de top 100 te staan en ik moet eerlijk zeggen dat ik daar niet achter sta. Want nogmaals, veels te vrolijke muziek!
Ach, misschien ben ik dan toch wel een beetje een sucker voor vrolijke noten in de muziek. En dat komt omdat ik eindelijk de Ware heb gevonden. Ze weet het alleen zelf nog niet. Hoe ik voor haar gevallen ben? Ik denk dat het komt door haar prachtig mooie naam, want de fanatische gechoreografeerde, a lá David Byrne, festivaloptredens zullen het wel niet zijn.
Jessie King
