Bruce Springsteens levenslange liefde voor soul
— Wat: coveralbum
— Wie: Bruce Springsteen
Door
DAPHNE VAN ROSSUM
Gisteren, 20:00 in CULTUUR
„Ik heb echt hard gewerkt aan mijn stem”, vertelde Bruce Springsteen aan radio-interviewer Howard Stern over zijn nieuwe coveralbum Only the strong survive. Daarnaast heeft hij vooral liedjes gekozen die goed bij zijn stem passen.”
Een opvallende uitspraak voor een man die van zijn eigen stem nooit echt een hoge pet ophad, zo viel al te lezen in zijn biografie in 2016 Born to run. Nu is hij blij met wat hij vocaal neerzet: „Mijn stem is badass! Ik ben 73 jaar oud. I’m kicking ass.”
Liefdesbrief
Zijn 21ste studioalbum is de tweede coverplaat na We shall overcome - The Seeger sessions in 2006 waarin hij ’een liefdesbrief’ schreef aan de folk muziek van protestzanger Pete Seeger. Soul en Springsteen, het is een niet voor de hand liggende combinatie, zoiets als bier en chocolade. Het blijft gek om hem The Supremes-song Someday we will be together te horen zingen. Ergens bekruipt je het gevoel van misplaatste nostalgie, of zijn het juist in deze roerige tijd onschuldige liefdesliedjes waar we behoefte aan hebben?
Hij voelt het als zijn taak de fans op te voeden in de muziek die hij draaide in zijn jongere jaren. In het interview met Stern quote hij filmregisseur Martin Scorsese: „Het is het werk van een artiest om jouw publiek mee te krijgen in jouw obsessies.”
Echt verwonderlijk is de liefde voor soul ook weer niet. Hij mixte eerder soulcovers als Higher and higher, Sweet soul music, Shout en 634-5789 in zijn sets. En vele eigen nummers als Back in your arms en The E street shuffle klonken alsof ze ergens in de jaren zestig waren gemaakt.
Voor dit album leent hij liedjes uit de Great American songbook van de jaren zestig en zeventig. Met zangers als Diana Ross, Dobie Gray en Scott Walker. Het is muziek uit de klassieke catalogus van Motown, Gamble en Huff en Stax. „Het doel is om een hedendaags publiek kennis te laten maken met de schoonheid en vreugde van deze muziek, net als ik het ervaren heb toen ik ik die zelf voor het eerst hoorde”, aldus The Boss.
De keus was snel gemaakt. Veertig liedjes konden zijn goedkeuring niet wegdragen en belandden op de studiovloer, vijftien nam hij er op in zijn thuisstudio. Niet met een grote band, maar in intieme setting met producer Ron Aniello die een groot deel van de instrumenten voor zijn rekening neemt. Het is een van de eerste albums waar Springsteen niet zelf op speelt. Zijn warme, rasperige stem blijkt zich overigens uitstekend te lenen voor het genre dat hier en daar zowaar een rockrandje krijgt van deze behandeling.
Sommige mensen op sociale media vragen zich bezorgd af of de rock ’n roll rebel van toen nou echt (nog) meer soulmuziek op de setlist gaat zetten tijdens de live-tour volgend jaar. En die kaartjes zijn al zo duur, klagen ze. Ze grappen dat ze bijna een tweede hypotheek moeten nemen. Anders is het soul-intermezzo altijd nog het ideale moment voor een plaspauze. Wel een hele dure! Tenzij hij zijn fans mee weet te krijgen in zijn obsessie, zoals hij al hoopt.
Kluun
Eén fan hoeft in ieder geval al niet meer overtuigd te worden. „Je moet niet vergeten dat de blazers van de E Street Band al veel soul speelden, dat werd dan een beetje gedoogd door de fans”, aldus hardcore fan/schrijver Kluun. „Heerlijk dat hij deze zijpaden durft te bewandelen. Ik vind het juist heel inspirerend dat je je er niet zo veel van aantrekt wat fans vinden of dat het commercieel een flop gaat worden. Hij is nu 73, hoe ouder hoe creatiever. Dat hij zo buiten zijn comfortzone gaat inspireert mij als schrijver ook weer enorm.”
✭✭✭