BKS24: Rond 2026 wordt het tijd voor de 'Wilco-test'
Dit weekend heb ik een paar keer, onder andere toen eerst The Mary Wallopers en later Amyl op Palestina wezen, mezelf streng moeten toespreken: 'wat sta je toch te zeuren man, wees blij dat je de luxe hebt om zo'n mooi weekend te beleven en dat zo veel mensen - organisatie, acts en het grootste deel van het publiek - op hun manier hun best doen om het jou naar de zin te maken.' Zo'n toespraak werkte gelukkig wel en ik heb weer een heerlijk weekend gehad, maar het was deze editie blijkbaar wel nodig om dit tegen mezelf te zeggen. Want vooral op vrijdag en zondag overdag zat ik er wat minder in dan vorig jaar.
Dat zoek ik deels bij mezelf: vorig jaar ging ik met minder verwachtingen naar Hilvarenbeek en kwam ik lyrisch terug. Het viel allemaal wel mee met die nieuwe route van mijn favoriete festival en ik konden het aantal vier- en vijfsterren-optredens niet op twee handen tellen. Met de kritiek hier kon ik weinig: het zat wel goed met de balans en het publiek. Dit jaar was het nog steeds goed, maar zijn de vraagtekens bij de route van het festival wel terug. Ik zit nog steeds in team halfvol, maar hoop niet dat er nog veel slokken de 'verkeerde' kant op worden genomen.
Eerst de nuance: ook de eerste edities was het publiek echt niet zo massaal bij ieder optreden aandachtig de muziek in zich aan het opnemen. Die eerste jaren werd er op fora ook al gemopperd over groepen in dierenonesies. De vrijdagmiddagborrel bij English Teacher was erg dit jaar, maar van Klangstof in 2015 kan ik me vooral de sores van collega's van de mensen om me heen herinneren. En het was zaterdagavond inderdaad even zoeken naar een plek om zonder veel geklets naar Paolo Nutini te kunnen kijken, maar zo irritant als een groep dronken mensen op bankjes in tenniskleding bij Alt-j - ook in 2015 - was gelukkig niemand.
Dan het zuur: voor mijn gevoel waren er dit jaar weer wat meer groepen die vooral voor een feestje en 'voor zichzelf' kwamen dan vorig jaar. Een vrijdag met Disclosure - Ki/Ki trekt dat soort groepen wel wat meer dan als daar The Strokes - Beach House staat. Op zich is er wat mij betreft niks mis met Ki/Ki an sich op die plek (wel met Disclosure als headliner uiteraard), maar wat Indiaan toch wel terecht al een jaar roept: het is de optelsom van feestfactoren die dit soort groepen trekken. Zo stond ik nu op vrijdag iets vroeger op de avond naast een groep bij Minyo Crusaders waar vast gretig in de zakken mdma werd gegraaid (voor de kenners van De Rode Lantaarn: o.a. Jonne stond daar de jonge Jappanners in de gaten te houden). Ook hier vind ik an sich niet per se iets mis mee, maar wetende dat het een bewuste keuze van de organisatie is om deze groepen meer naar Hilvarenbeek te trekken, is het wel de vraag hoe lang de crossover van verschillende typen festivalbezoeker goed (genoeg) samengaan. Een groot deel van het publiek is trouwens minstens 30+, maar het jongere gedeelte was voor zover ik zag nou juist enorm bezig met de muziek. Het ouwehoeren en roken zag ik met name bij dertigers die de kinderen een weekend bij opa en oma hadden, en bij de vijftigers die alles wel gezien hebben en zichzelf belangrijker vinden dan de mensen om hen heen.
Daarom de titel van dit relaas: rond 2026 is het tijd voor de Wilco-test. Op Lowlands bleek in 2012 Wilco niet meer in trek bij het publiek, tot verdriet van Van Eerdenburg. Dat soort acts zou hij daarom minder/niet meer gaan boeken (zeker nadat een jaar later bleek dat ook Nick Cave daar voor een te groot deel van het publiek geen headliner was). Lowlands werd steeds wat meer een feestfestival, BKS sprong in het gat en zowel Cave als Wilco vonden daar hun plek (die Wilco/Tweedy de laatste jaren dan weer niet echt vond op DTRH en ITGWO). Gezien de opkomst en aandacht bij Slowdive en PJ Harvey denk ik dat Wilco ook in 2024 nog wel voor een volle en aandachtige TWO zou staan. Maar het is geen gegeven dat dit zo blijft. Op Graz heeft een groot deel BKS al opgegeven en op Festileaks worden de mensen die meer richting de spannendere acts neigen ook steeds kritischer. Tien jaar na Wilco op Lowlands hebben ze in Biddinghuizen toch wat spijt van de gekozen route en proberen ze in 2024 het tij weer wat te keren. Het is aan BKS om nu te bepalen of ze vooral (op korte termijn) lekker veel kaarten willen verkopen en doorgaan op de huidige weg, of dat er de komende editie weer wat meer moet worden gedaan om ook de fijnproevers te behouden. Dat hoeft wat mij betreft niet per se door helemaal geen Jeugd van Tegenwoordig of Ki/Ki meer te boeken, maar wel door net wat meer spannende acts die je eerder op LGW? zou verwachten te boeken.
Ook nog het zoet: Muziekgieterij en Casbah waren stukken beter dan vorige edities!
Dan de acts die ik heb gezien:
*****
1. Infinity Song - ik vond dit op plaat al prachtig, maar live kreeg ieder nummer dat gespeeld werd (veel waren dat er niet) een driedubbele behandeling. De zang was prachtig, de vier frontmannen en -vrouwen hadden allemaal op hun eigen manier een mooie rol op het podium en de band was ook ijzersterk. Vooral de laatste twee nummers - Metamorphosis en Slow Burn - waren bloedmooi en ze gingen maar door, echt waanzinnig. tranen in de ogen van geluk.
****
2. Justice - ik sluit me aan bij alle positieve dingen die hier al over zijn gezegd. Geweldige show, heerlijke mix van Cross en Hyperdrama. Vooral dat stukje rondom Stress was fantastisch.
3. Royel Otis - de juiste act op het juiste moment. Iedereen om me heen, en dat was helemaal niet enorm ver vooraan, kon vrijwel alles meezingen en -dansen. Zo veel hits, nu al, om die reden doet het me wat denken aan Franz Ferdinand in 2004 (de muziek is wel heel anders uiteraard)
4. Slowdive - de tweede helft stond ik grotendeels met de ogen dicht te genieten. Toen ik ze even opendeed en om me heen keek, zag ik dat dit voor veel mensen gold. Heerlijk.
5. Droom Dit - uitstekende band, een aantal goed en een paar ijzersterke liedjes en vooral Sam die zowel in zang als podiumpresentatie zo goed en intens is!
***1/2
6. Baxter Dury (tweede helft) - om de beste momenten een betere Damon Alburn dan Damon Alburn.
7. The Haunted Youth - de eerste drie kwartier vond ik net als op plaat echt wel goed, maar net wat te licht. Het laatste kwartier was echter enorm overtuigend. Graag nog wat meer van die lange instrumentale stukken!
8. Paolo Nutini - net wat te braaf, ja, maar hij heeft echt een goede stem, doet niet te veel aan trucjes en een aantal liedjes, waaronder Iron Sky, zijn toch echt wel heel sterk.
9. CMAT - prima liedjes maar vooral een ontzettend leuke band en frontvrouw. Zo aanstekelijk, zo grappig, echt heel leuk!
10. PJ Harvey - mocht ik voor 3voor12 schrijven (ik geloof dat ik nu al meer woorden heb opgepend dan die redactie dit weekend), dan zou ik PJ Harvey wel hoger plaatsen. Objectief, voor zover dat kan, was het zo goed als iedereen zegt. Maar voor mij gaat PJ Harvey het rijtje The National - Interpol in: om een of andere reden klikt het niet, raakt het me bijna geen moment en vond ik het, sorry, zo nu en dan zelfs wat saai.
11. Coloray - wat een heerlijk enthousiaste afsluiter. Dat enthousiasme en de wat knullige vocalen zorgden er wel voor dat het soms wat overkwam als een feestje van wat studenten vanuit hun balkon op de Prinsengracht tijdens Koningsnacht, maar het klonk verder gewoon goed, zag er goed uit en zorgde voor een grote glimlach.
12. Minyo Crusaders - een heerlijk feest, net even wat anders dan veel andere feestjes.
13. néomi - vooral mooi om te zien hoe ontroerd zij zelf was.
14. Upchunk (muziekgieterij) - niet helemaal mijn muziek, maar wauw, wat zat hier veel vuur in zeg!
15. Ratboys - wel helemaal mijn muziek, fijn gespeeld. Vrees wel dat ik dit volgend jaar alweer ben vergeten.
16. Mildlife - de beste nummers kwamen voorbij, feilloos gespeeld. Ik draai dit thuis graag op de achtergrond, live had ik op nog iets meer pit gehoopt.
17. Jockstrap - ook een beetje wat ik beschreef bij PJ Harvey: 'objectief' echt wel goed, maar op een paar plattere feestmomenten na deed het me tich niet heel veel.
***
18. The Mary Wallopers - ik had geen idee dat dit zo populair was en dat het publiek hier zo op los zou gaan. Erg fijne festivalband, maar ik vond het ook wat plat. Dat band en publiek zo zonder ironie samen over 'de rijken' konden klagen terwijl er achteloos bier van 7,25 de lucht in werd gesmeten, tsja.
19. Sofia Kourtesis (tweede helft) - ik vond dit erg lekker klinken, hier had ik achteraf graag wel de hele show van willen zien.
20. English Teacher - konden het niet helemaal waarmaken helaas, vooral op de rustigere momenten in de set. Dat kwam (groten)deels door het publiek, maar het leek alsof de band ook niet goed met de situatie kon omgaan. In de Tolhuistuin was You Blister My Paint het prachtige hoogtepunt. Ik denk dat het maar goed is dat die ballad nu achterwege bleef, die parel was niet opgemerkt door de zwijnen.
21. Katy Kirby - fijne liedjes, maar daar bleef het ook wel bij.
22. Chastity Belt - lekker loom, maar morgen vergeten.
23. La Femme - een aardig feestje
24. Ali (eerste helft) - prima, maar mij net wat te vrijblijvend. Wie weet werd het in de tweede helft nog spannender.
25. Amyl and the Sniffers - best goed, maar ik vond het allemaal wat te veel op elkaar lijken, waardoor ik er in de tweede helft, toen de meeste hits kwamen, al een beetje klaar mee was.
**
26. The Mysterines (muziekgieterij) - saai.
27. The Armed - ook door de bijzonder lage opkomst voelde deze bombast wat gênant.
*
Dieptepunt. Disclosure - alleen het laatste stukje van gezien, maar dit is met afstand de meest droevige headliner van het festival ooit. Ik stond weliswaar achteraan, maar zag daar ook totaal geen sfeer (op dezelfde plek bij Justice was wel iedereen aan het dansen)
Te weinig van meegekregen voor sterren: Warhaus klonk zeker in de tweede helft van een afstand enorm sterk. Osees zag er ontzettend vet uit, maar dit ligt gewoon te ver van mijn smaak af. Ki/Ki was voor even leuk, maar ik was niet in de stemming en mijn vrienden gingen net weg. Floating Points was tof, maar voelde op dat moment te veel als een Justice-afterparty en ik had honger. Tamino klonk mooi en als Damien Rice daar kon staan, waarom hij dan niet? Ik had het zelfs prima gevonden als hij op vrijdag in plaats van Disclosure headliner was geweest. Joost Oomen, Ararat Taxi Service en Julie Pavon waren leuke aanleidingen om even bij The Floor te kijken, maar zeker als ik alleen ben kan ik daar niet echt mijn plek vinden. Ik kreeg de eerste minuten bij de ONE de indruk dat te weinig mensen zin hadden om echt iets van Fatoumata Diaware te maken, dus snel vertrokken naar Mildlife.
Heel verhaal weer, nu tijd voor een aantal maanden radiostilte en dan ben ik zeer benieuwd wat 2025 brengt. Normaal gesproken ben ik er gewoon weer bij!
