Gisteren echt een hele fijne dag gehad. The Amazons zitten al jaren als primabandje™ in mijn Spotify lijstjes, dus zonder al te hoge verwachtingen wilde ik ze eens zien, maar ik vond ze live veel sterker dan ik had verwacht. Fijne frontman die er ook voor die anderhalve (brakke) paardenkop vol voor ging, en een ijzersterke gitarist. En eigenlijk gebeurde datzelfde weer bij Royel Otis. Ik had ze aangevinkt omdat het me een gezellige festivalband leek, en dat was ook zo, maar dan wel in het kwadraat. Echt een heel fijn feestje met een publiek dat er ook duidelijk zin in had. Lang getwijfeld over Tramhaus / Infinity Song, maar onder het motto “Tramhaus kan altijd nog ergens” werd het toch die laatste. Daar heb ik zeker geen spijt van, maar ik ben ook niet zo overdonderd als anderen hier. Als je als trotse vader het podium op komt om je kinderen aan te kondigen sta je bij mij al 3-0 voor (zo makkelijk ja), muzikaal vond ik het erg sterk, vooraan ging iedereen er ook echt voor. Helaas waren die uitgespannen songs voor mij toch net niet lang genoeg interessant. Zeuren op 3voor12 altijd goed, maar beginnen met een cover van 10 minuten (!) vond ik ook ballsy. Stukje Mildlife en een stukje Parcels meegepakt, en op tijd naar binnen voor een mooie plek bij Slowdive. Dat bleek nodig, zelden zo vroeg een volle Two gezien. Na Paradiso vorig jaar waren mijn verwachtingen hoog, en toch werd ik weer opnieuw overdonderd en meegezogen. Wat een fantastische band is dit. En wat was iedereen stil! Stukje Paolo, en toen door naar Osees. Frontman die verpakt in humor snauwt naar de sound engineers meteen 3-0 achter (zo makkelijk ja), maar ik vond het toch heel erg vet. Ietsje minder divers dan King Gizz. Precies daarom juist meer in mijn straatje, en die dubbele drummers blijven een magisch gezicht. Nog een stuk Tjade voor de laatste restjes energie meegepakt, en het was een topdag.