Om het eens iets anders aan te pakken: een verslagje van
Primavera Sound Barcelona 2024 in dagboekvorm!
Maandag 27 mei
[08:00] Mijn koffertje staat sinds gisteren al grotendeels klaar. Vandaag werk ik nog een paar uurtjes voor ik via bus, tram, trein, vliegtuig en metro richting Barcelona vertrek voor mijn eerste keer Primavera. De eerste twee dagen heb ik op m'n eentje een hotel geboekt vlakbij Sala Apolo waarna ik de rest van mijn gezelschap zal vervoegen voor de rest van het festival.
[22:00] Vlotte reis gehad en ingecheckt. Ik had geen tickets gekocht voor iets van de Ciutat shows dus snel nog iets eten, een rondje wandelen en het niet te laat maken vandaag.
Dinsdag 28 mei
[18:00] Vandaag stond in het teken van Barcelona verkennen. Het was al meer dan 20 jaar geleden dat ik in de stad was en ik had er dus geen actieve herinnering aan. Naar goede gewoonte was het plan: de toerist uithangen, nergens binnengaan maar wel heel de stad proberen afwandelen. Plaça de Catalunya, Sagrada Família, Arc de Triomf, Casa Batlló, Sant Pau,... bijna volledig te voet, productieve dag gehad! Ook veel te lang blijven plakken op de Passeig de Sant Joan waar je de ene weeb winkel na de andere kan vinden, een heel ander niveau dan wat je hier in de Benelux vindt!
[20:00]
The Messthetics & James Brandon Lewis in Apolo 2 was een prima start van het muzikale gedeelte van deze reis. Technisch toch wel de moeite waard.
[21:00] Trui halen in het hotel aan de overkant van de straat en een bed bug zien kruipen in de badkamer... dit was geen onderdeel van het plan. Snel alle voorzorgen genomen, alles dat in contact kwam met het bed geïsoleerd, nieuwe kamer gefixt. Gelukkig kreeg ik gratis een mooie upgrade maar doe toch maar liever niet, deze situatie. Helaas ook Irreversible Entanglements gemist hierdoor.
[22:40]
Armand Hammer zorgt voor een eerste hoogtepuntje! Zoals altijd bij hen een beetje chaotisch qua organisatie maar verder gewoon superstrak. Geweldige beats, geen nonsense en twee rappers die elkaar de ruimte gunnen maar elkaar ook kunnen versterken.
Woensdag 29 mei
[11:00] Alweer op stap om de rest van de groep te ontmoeten aan de Airbnb. Ook een meetup gepland om samen iets te eten met mijn buurvrouw die toevallig ook een dagje in Barcelona was, heel gezellig!
[19:00]
The National in Razzmatazz pakte mij toch niet zo hard als ik had gehoopt. Op voorhand hoopte ik dat deze relatief kleine schaal de perfecte context zou bieden om eindelijk overtuigd te geraken van deze band maar helaas is dat niet gebeurd. Na het eerste nummer met erbarmelijk geluid kregen we nochtans een heel fijn blokje waardoor ik hoopvol werd maar daarna kakte het toch te veel in voor mij. Zelfs de woedeuitbarstingen van Berninger tijdens Smoke Detector kwamen niet binnen waardoor ik het halverwege wat heb opgegeven. Van achteraan de zaal de rest van de set nog gevolgd en de hitjes meegepakt. Eigenlijk kan ik niet veel slechte dingen zeggen over dit concert maar het was gewoon niet aan mij besteed. Prima publiek wel en Razzmatazz is een fijne zaal, inclusief
bengelende voetjes die van het balkon hangen.
[23:00] Lekker Argentijns gegeten en wijn gedronken en dan richting een uitkijkpunt in de buurt van het Olympisch stadion. Heel mooie avond met mooie mensen!
Donderdag 30 mei
[18:45] Nog even rondgelopen in de stad maar verder een relaxt dagje gehad als aanloop voor de eerste festivaldag. Starten deed ik bij
Balming Tiger wat uiteindelijk best een leuke set was zo 'vroeg' op de dag. Ik vind hun songwriting wel fris en de beats kwamen lekker binnen. Helemaal live was het zeker niet maar hun energieke performance maakte veel goed.
[19:45] Eerste keer richting Mordor voor het verjaardagsfeestje van Piñata (
Freddie Gibbs & Madlib). Heel cool om deze absolute legendes eens aan het werk te zien met dit al even legendarische album. Verder vond ik het een grappig optreden, vooral omdat het zo nonchalant was, ze geen enkele fuck gaven en Gibbs een roulatie had van steeds dezelfde drie zinnen bindtekst.
[20:45] Helaas voel ik mij op dit moment redelijk verkouden waardoor de energie al op een laag niveau zit. Daarom iets gegeten, rustig aan het terrein wat verkend en voornamelijk al zittend nog stukjes van optredens gecheckt.
Roc Marciano klonk dik oke maar niet heel veel van meegekregen, goeie flexer outfit wel.
Amaarae had er veel zin in maar klonk niet zo denderend, zowel muzikaal als qua energie eigenlijk helemaal het tegenovergestelde van mijn verwachtingen. Uiteindelijk zelfs nog helemaal naar Mordor gewandeld voor een paar nummers
Vampire Weekend. Klonk heel goed, spijtig dat ik niet langer kon blijven.
[23:00] Cupra was het perfecte podium voor het optreden van
Beth Gibbons. Na die plaat van enkele weken geleden wist ik dat ik hierheen moest en dat bleek een terechte keuze. Al zittend op de trappen tussen een aandachtig publiek een uur lang helemaal betoverd zitten staren naar Gibbons die met momenten werkelijk buitenaards klonk. Haar band moest niet onderdoen en bracht elk detail van het album tot leven. Geen praatjes, gewoon de muziek en een prachtige uitvoering van Roads als kers op de taart.
[00:00] Na haar goede show enkele dagen ervoor in Brussel was ik wel down om nog een stukje
yeule mee te pikken. Klonk nog steeds goed maar helaas had die er deze keer minder zin, de grappige verhaaltjes en de edginess ontbraken een beetje waardoor het een mindere indruk naliet. Yeule stond net als tijdens haar solotour een uurtje ingepland maar bolde het na 45min af wat ook wel bizar was. Vervolgens richting Mordor waar ik nog het einde van
Pulp kon meepikken. Eigenlijk totaal geen interesse in deze band maar de show die zij aan het neerzetten waren, zag er heel sterk uit. Strakke performance, coole productie, veel energie, goeie vocals, misschien had ik toch maar een beetje eerder moeten afzakken.
[01:45] Na het album en de filmpjes van Coachella toch wel hype voor deze headlineset van
Justice en ze stelden niet teleur! Vijf kwartier keihard dansen, springen en lachen op een perfect gemixte set die met momenten echt wel durfde afwijken van hun herkenbare sound. Die 'I remember' van Kevin Parker bleef maar terugkomen! Waarschijnlijk ook de beste stage production die ik ooit al zag op een festival en het publiek had er meer dan zin in (ondanks een groepje irritante mensen).
[03:20] Van Justice naar
Wiegedood, waarom ook niet? Dit is eigenlijk niet echt muziek waar ik veel over ken maar mijn stadsgenoten overtuigden wel op dit late uur. Zware kost maar toch erg dynamisch, ze konden mijn focus alleszins vasthouden. Achteraf nog 10 minuutjes naar
A.G. Cook staan kijken voor we richting de uitgang gingen om de eerste metro terug te nemen.
Vrijdag 31 mei
[16:30] Laat in de middag wakker geworden en eigenlijk meteen terug richting het terrein vertrokken voor mijn eerste show in het Auditori:
Charlemagne Palestine. Gelukkig nog op tijd binnen geraakt gezien de gigantische rijen Lana fans die op dat moment nog voor de poorten stonden. Charlemagne Palestine zorgde alleszins voor een ontspannende start van de dag in de stoeltjes van het gigantische Auditori. Mezelf toegelaten om half in dromenland te zweven tijdens het middenstuk, opbouwend richting een indrukwekkende finale met zang, wijnglazen en achteraf nog een woordje uitleg.
[18:00] Nog even de zon trotseren voor de Zuid-Koreanen van
Silica Gel. Op plaat kan ik hun licht psychedelische indierock wel appreciëren maar ik vond het hier helaas niet echt overkomen. De slordige zang met dat hevige effect over begon na een tijdje wat tegen te steken en de songs werden nogal 'same same but different' opgevoerd. Slecht was het niet, vooral nogal saai.
[19:30] Ondanks dat ik amper bekend ben met het werk van
Chelsea Wolfe toch maar gekozen voor het Auditori en dat bleek uiteindelijk de beste zet van het hele weekend. Holy shit. Wat. Een. Geluid. Ik heb denk ik in heel mijn leven nog nooit zo'n clean gemixte drum live gehoord, ik kan het eigenlijk nog steeds niet goed vatten. Vanaf dat moment begreep ik 100% waarom Auditori zo'n grote meerwaarde is voor het festival. Dit soort shows zien met zo'n perfecte akoestiek en een heel vette lichtshow erbij, dat kan volgens mij op geen enkel ander zomerfestival. En oh ja, Chelsea Wolfe zelf was natuurlijk ook heel goed.
[21:30] Na snel iets te eten en nog een nummertje van Gel te zien terug naar binnen voor
Jessica Pratt. Heel mooie uitvoeringen van haar nieuwe album dat ik erg kan waarderen. Met momenten voelde het wel een beetje academisch aan. Lichten die de hele tijd hetzelfde bleven, heel precieze uitvoering, soms lang voorbereiden en stemmen voor een nummer te starten, na afloop meteen weglopen. Maar goed, de muziek was uiteindelijk wel top.
[22:30] Snel naar buiten om de tweede helft van
Clipse te zien. Zeker de moeite waard en opnieuw heel cool om zoiets exclusief te kunnen zien (eerste Europese show in 14 jaar). Publiek was erg beperkt maar had er wel zin in al was het wel een beetje gênant dat iedereen het hardst zat te springen toen Clipse van het podium liep en de DJ Alright speelde.
[23:30] Tja, wat nu? Omdat Clipse van slot was gewisseld had ik nu even een moment in het schema zonder duidelijk plan. Uiteindelijk koos ik ervoor om vanalles wat te zien.
Jai Paul - nog zo'n exclusieve naam waar ik eigenlijk niet genoeg van ken - bracht het er prima vanaf, al was dat naar mijn gevoel wel voor een groot deel te danken aan zijn sterke band. Het kwartiertje
Hannah Diamond dat ik zag was vrij hersenloos maar wel entertainend en ik zag ook nog een stuk
Tirzah dat best goed en vooral steviger klonk dan ik mij kan herinneren van toen ik haar eerder zag.
[01:15] Nieuwigheid op het terrein dit jaar was de Red Sound Studio, een dikke rode cilinder waarin artiesten kleinschalige sessies opnamen met nieuw werk. Heel veel boeiends stond er niet maar plots werd er een unexpected show van
Armand Hammer geadverteerd dus dat leek ons wel een goed plan. Goed op tijd om zo op de eerste rij te staan aan een cirkelvormige mat waarop het duo vlak voor je neus komt rappen, inclusief enkele nieuwe tracks en nog minder georganiseerd dan hun optreden in Apolo 2. Heel coole ervaring, benieuwd naar de beelden daarvan!
[02:05] Ik zag
Mount Kimbie enkele weken geleden al en dat vond ik toen best goed maar ook niet geweldig. Herkansing dus en die hebben ze volledig gegrepen. Ik ben sowieso wel fanboy, zeker van Love What Survives waar ze nog veel werk van spelen, maar ook de nieuwe nummers kwamen hier beter tot hun recht dan in Brussel. Hun uitvoeringen voelen heel levendig aan en je kijkt echt naar een volwaardige band, erg sterke set!
[03:10] Het terrein voor Amazon stond ondertussen al afgeladen vol voor
Arca. Ik zag haar vorig jaar al op Field Day en toen was dat met vlagen heel goed maar verder ook heel rommelig. Op Primavera was er echter veel meer focus en hield ze het vooral bij zingen en paraderen i.p.v. dan dat ze zelf achter de draaitafels ging staan. Goeie keuze en alle bangers (die zelfs werden meegezongen) kwamen langs, perfecte context om haar te zien.
[04:25]
Sega Bodega was onze geslaagde afsluiter van de dag. Best een unieke stage setup. Muzikaal is dit sowieso al mijn ding dus dan kan het al moeilijk mislopen, al vond ik het wel enigszins spijtig dat er geen live elektronica aspect aan te pas kwam. Daardoor stond Bodega soms vrij lang gewoon maar wat te dansen en gebeurde er verder weinig. Wel cool dat Eartheater nog even langskwam voor een feature.
Zaterdag 1 juni
[16:30] Ik denk dat ik nog nooit zo herboren aan een laatste festivaldag ben begonnen. Van mijn verkoudheid was niets meer te merken en na de ervaringen van de dag ervoor was ik ook erg hyped om vroeg op het terrein te zijn voor
Nala Sinephro in het Auditori. Terecht, zo bleek, want dit was meteen geweldig. Prachtige uitvoering van twee lange stukken waarbij vooral de drummer in het oog sprong. Die kerel was echt krankzinnig goed, technisch perfect en maakte altijd goeie keuzes. Nala wierp haar vooral op de synth waar ze best fier mag zijn op haar performance, al was het ook niet zo goed als haar bloedmooie passages op de harp.
[18:00] Opnieuw blijven plakken in het Auditori voor de gehypete performance van
Lankum. Erg sterke muzikanten en zangers maar de muziek is gewoon te weinig mijn ding om hier echt enthousiast over te zijn. Het feit dat de lichtman maar wat zat te rommelen, hielp hierbij ook niet echt. Ik kan echter volledig begrijpen waarom mensen hier zo lyrisch over zijn want de uitvoering was tamelijk indrukwekkend en ik zie ook wel de boeiende songwriting. Ongegeneerd politiek en grappig ook deze Ieren.
[19:30] Nog even blijven zitten voor een halfuurtje
Wolf Eyes waar ik oprecht stress van kreeg. Dat hoeft op zich niet slecht te zijn bij dit soort muziek en ik kan dit normaal gezien ook best wel goed trekken, maar heel boeiend vond ik het ook niet. Dat kwam ook wel deels omdat ik met mijn hoofd al aan Mordor stond voor de start van de finale. Wanneer naast mijn hoofd ook mijn lichaam daar geraakt was, zag ik nog het einde van 070 Shake die over tijd ging en afgesneden werd. Best grappig en geen drama want het klonk toch vrij mid.
[20:45] Na de lyrische reacties op haar solo shows deze tour was ik erg benieuwd of
PJ Harvey de verwachtingen kon waarmaken. Ze maakte ze niet enkel waar, ze overtrof ze driedubbel! Net aan de start van de show begon het te regenen en die regen stopte niet tot zowat exact het einde van haar show. Leuk is regen natuurlijk niet maar dit had wel iets magisch en het tilde het optreden eigenlijk naar een hoger niveau. PJ Harvey was elegant maar ook stoer, zelfzeker maar ook zacht en bracht vooral een ijzersterke performance. Wat een vrouw. En wat een band ook. Nieuw werk perfect gemixt met veel ouder werk dat erg sterk werd uitgevoerd met fucking goed geluid voor een mainstage. Één woord: geniaal!
[22:00] Even bekomen van PJ Harvey dus nog een rondje op het terrein gedaan. Ik zag o.a. nog een stukje van
Eartheater wat ook wel goed klonk al werd dat plezier wat afgevlakt door irritant publiek en de regen die terug was begonnen. Leuk dat Sega Bodega nog even een wederdienst kwam bewijzen met een feature. Eenmaal terug bij Mordor zag ik nog het einde van
Mitski wat wel wholesome was. Heel theatrale performance dat goed werkte terwijl het in de achtergrond ondertussen was beginnen bliksemen. Nobody blijft een banger maar langer dan een halfuurtje moest ik niet per se zien. Aan de hoofdpodia gebleven voor
SZA die een headlinewaardige show bracht. De zang was een beetje schel afgesteld maar ze klonk wel goed en haar productie was heel cool met bijna levensechte visuals. Helaas kon ik niet langer blijven want ik had die dag maar één doel.
[01:15] Dat doel was een goede spot fixen voor
Atarashii Gakko, toch wel de naam waar ik op voorhand het meeste zin in had. Diegene die erbij waren kunnen beamen dat ik mijn best had gedaan met mijn outfit waar ik de rest van de dag ook allerlei leuke opmerkingen had over gekregen. Ik ging dus met een roze bril naar dit optreden om keihard te gaan, stiekem wetend dat dit objectief bekeken misschien best wel kut kan worden. Maar nee hoor, de verwachtingen werden overtroffen en ik heb ondertussen een nieuwe bijnaam voor Atarashii Gakko: 'the end boss of fun festival acts'. Het bomvolle Cupra plein at uit de handen van deze vier Japanse meisjes met hun grappige dansjes, theaterstukjes en allerlei andere onzin. Een explosie van plezier, langs beide kanten van de interactie, exact wat ik nodig had op de laatste avond.
[02:30] Ook pop maar dan helemaal anders:
Charli XCX mocht vervolgens de Amazon Stage afsluiten. Achteraf gezien compleet gestoord want het veld stond hier nog voller dan bij sommige headliners en haar productie was ook die naam waardig. Heel vette setup met grote monochrome doeken en dito rechthoekige lichtinstallatie met Charli die helemaal in haar eentje het plein in vuur en vlam zette. Echt een knaller set met ook cool camerawerk. Dat ze het dan een kwartier te vroeg afbolde was een beetje een domper maar dat uurtje dat ze wel op het podium stond, was wel een statement om U tegen te zeggen.
[04:00] Na zoveel highlights kon de dag al niet meer stuk. Tijd dus om Primavera volledig uit te spelen en tot het gaatje te gaan. Eerst nog een stukje
Pelada gezien, leuk om de benen warm te houden. Afsluiter van het festival was
Teki Latex, onze grote vriend die ons nog anderhalf uur mocht komen entertainen met een hoop klassiekers die op vrij hilarische wijze werden gemixt met de grootste onzin. Let It Go kwam langs, Cardi B passeerde de revue en eindigen deden we met de volledige speeltijd van We Are The World. Bij zonsopgang een mooi momentje met een niet mis te verstane boodschap, ook vanuit het publiek.
[06:30] And that's a wrap! Of toch voor het main festival. Morgen nog een avondje Ciutat maar nu is het tijd om af te sluiten op het strand. Gezellig druk met festivalgangers, veel mensen die
het water in duiken en de zon die ondertussen steeds hoger boven de horizon komt. Uiteindelijk lag ik om 8u30 te slapen, dat kan maar één ding betekenen: het was een mooie dag.
Zondag 2 juli
[15:00] Voor een laatste keer in de namiddag uit mijn bed rollen, moe maar voldaan. Ik wou mijn laatste 'vrije' dag in Barcelona zeker niet verspillen dus ik ben vrij snel terug op pad om het Gotisch Kwartier van Barcelona verder te verkennen. Uiteindelijk beland ik zelfs tot aan het strand van Barceloneta.
[21:50] Last one! Voor de eerste keer in de grote zaal van Apolo om te zien waar de hype rond
Royel Otis nu eigenlijk om draait. Hun sound op zich is niet meteen iets waar ik erg hoopvol van word maar door ze live te zien, begrijp ik wel waarom ze zijn opgepikt uit de zee van andere groepen met vergelijkbare zonnige indierock. Grappige kerels, een uitvoering die vrij losjes is maar toch net goed genoeg aan elkaar blijft hangen en met momenten best goeie songwriting. Vervolgens zag ik ook nog
The Lemon Twigs die ook niet teleurstelden. Nog zo'n groep waarvan ik altijd vrees dat het te cliché zou worden maar dat uiteindelijk onterecht bleek. Echt wel een stelletje sterke muzikanten en ik ben enkele nummers van hun laatste albums meer gaan appreciëren door ze nu eens live te horen. Achteraf speelde Model/Actriz ook nog een set maar het vat was op dit moment echt wel af dus The Lemon Twigs was dan ook het einde van mijn eerste Primavera Sound!
Conclusie
Fucking goeie tijd gehad! Puur muzikaal was dit by far het beste festival dat ik al deed en ik ben er dus zeker van dat ik in de toekomst wel eens zal terugkeren. Het gemiddelde niveau ligt zo bizar hoog met weinig tot geen echte tegenvallers. Misschien zaten er geen shows tussen die direct in mijn top 10 aller tijden gaan belanden maar drie dagen lang zoveel goeie muziek kunnen zien, maakt dit festival immens de moeite waard. Op papier was dit misschien niet de beste editie ooit (vrij klassiek qua genres, ik zie in de toekomst wel graag terug wat meer niet-Westerse muziek), maar uiteindelijk is het in de realiteit zoveel beter geworden dan verwacht.
Ook het festival op zich heb ik eigenlijk weinig over te klagen. Het terrein is heel fijn en goed te overzien. Normaal gezien ben ik veel meer fan van tenten op festivals maar hier werkte het goed op al die openlucht podia, mede omdat bijna alles in het donker speelt. En je hebt natuurlijk dat gruwelijke Auditori. Behalve toen Lana net gedaan was, vond ik het nooit te druk, al denk je daar misschien anders over als je graag in de Boiler Room of Warehouse komt. Ik heb alleszins nooit langer dan een paar minuten moeten aanschuiven voor eten of de wc. Het eten was prima en bijna overal aan pre-covid Benelux prijzen. Drank kan ik niet veel over zeggen want ik drink voornamelijk water. Die ene limonade die ik dronk was wel €4. Verder herinner ik me vooral een heel enthousiast en (buiten een enkeling) erg respectvol publiek.
Heel mooie herinneringen gemaakt, tot de volgende!
www.indiestyle.be
