Rammstein laat controverse achter zich in Nijmegen, maar is duidelijk milder geworden
SVEN RIETKERK
Dreunende gitaren, theater en vuur, heel veel vuur. Rammstein heeft na de controverse van vorig jaar de ejaculerende mannen en schuimspuitende penissen achter zich gelaten en richt zich dinsdagavond in Nijmegen meer dan ooit op de muziek en dat bevalt, ondanks de bekende formule, prima.
In tegenstelling tot vorig jaar in Groningen zijn er dit keer geen ballonnenhartjes of andere steunbetuigingen voor frontman Till Lindemann. De fans lijken de aantijgingen van seksueel overschrijdend gedrag van vorig jaar alweer vergeten. „Het is niet iets waar ik me mee bezighoud”, zegt een fan die uit het noorden van Noorwegen is afgereisd naar Nijmegen. „Ik kom hier voor de show, het spektakel.”
Dat lijkt het gevoel te zijn van alle fans die in Nijmegen rondlopen. In de Feuerzone wordt een opgeblazen plastic piemel omhooggehouden en vliegt er zo nu en dan een opgeblazen condoom rond. Voor de eerste toegift gaat een camera door het publiek en verschijnen zelfs een aantal ontblote borsten van een fan op het grote scherm.
Controverse
Op de vraag of de controverse van vorig jaar een reden is om niet te komen, wordt sarcastisch gereageerd. „Welke controverse?”, lachen vier vrouwelijke fans. „Er is niets bewezen, dus voor ons geen reden om niet te gaan.” Wel viel ze op dat vorig jaar de setlist anders was. „Toen lagen ze natuurlijk onder een vergrootglas en speelden ze Pussy niet.”
Dat nummer wordt nu wel gespeeld, maar Lindemann heeft wel de vorm van het schuimkanon iets aangepast. Geen grote penis keer, maar een stalen constructie. Voor de fans lijkt de vorm weinig uit te maken en het volledige voorste vak wordt voorzien van een dikke laag schuim. Zo lijkt de band toch iets anders om te gaan met de reputatie die ze de afgelopen jaren hebben opgebouwd. Ook de tekst „Deutschland Deutschland über allen” uit Deutschland spreekt de frontman zelf niet uit.
Onbevangen spelen
Naast Pussy worden grote hits als Engel, Du Hast en Sonne foutloos en met veel energie de modderpoel van het Goffertpark in geslingerd. Toch voelt er iets anders, alsof Rammstein een klein beetje op zijn hoede is. Zeker het begin is niet overtuigend en Lindemann laat veel van de zang over aan het publiek. Het echte onbevangen spelen van de laatste jaren lijkt verdwenen. De routine van jaren optreden zonder voor de band écht iets nieuws te doen hangt als een donkere wolk boven de band.
Tekst gaat verder onder de foto.
Maar net zoals de regenboog die halverwege de set verschijnt, blijven nummers met bijbehorende attributen als Puppe en Mein Teil indruk maken en laten deze zien waarom Rammstein de laatste jaren zoveel fans heeft verzameld. Vanaf die nummers lijkt de band er zelf ook zin en plezier in te krijgen. De gitarist weet ons even mee te nemen in een grimmige Duitse technobunker door het intro van Deutschland om te bouwen naar een elektronische versie. Ondanks de routine voelt het publiek dat het naar iets bijzonders en unieks kijkt, iets wat geen enkele andere band ter wereld kan neerzetten. Nummers komen hier live op een unieke manier tot leven en krijgen daardoor een extra dimensie, zelfs als de band deze keer muzikaal iets minder weet te overtuigen.
Wachtmuziek
Eigenlijk zou iedereen minimaal één keer in het leven naar een show van Rammstein moeten gaan, zelfs degene die niets met de muziek hebben. Live is de Duitse band meer dan alleen de nummers die het foutloos, strak gespeeld en vanavond ietwat ongeïnteresseerd ten gehore brengt. De hele avond staat in het teken van de band. Van de wachtmuziek die van de band zelf is, het voorprogramma dat hun muziek op piano speelt tot het outro, Nijmegen is even helemaal van Rammstein. Zelfs in deze minder uitbundige versie, is het nog steeds een van de beste liveacts die je nu kunt zien.
